Als zwanger worden/blijven niet zo gemakkelijk gaat (#34)

NieTTus:
Eileiders verwijderd in 2004. September 2006 eerste ivf poging, mislukt. Februari 2007 ivf 2 mislukt. 6 cryo's verdeeld over 2 rietjes. Nog 2 cryo pogingen voor de boeg (dus zonder punctie en hormonen e.d.) volgende week ongi (rond 3 augustus verwacht) 6 aug is de poli weer open dan meer duidelijkheid

Mag bovenstaande in de op??? Dank jullie!!

Tico, ik moet toch maar eens informeren bij mijn verzekering hoe het nou zit. Als ik jou zo hoor! 650 per cryo poging!!! Hoe durven ze!! Echt elke trieste lui die zomaar zwanger kunnen worden mogen zomaar kids krijgen.. IVF lijkt alleen maar voor de rijke lui weggelegd idd!!

Ik ben echt best zenuwachtig. Wil er deze keer echt niets van hopen, maar dat doe je toch!!
Ben zo benieuwd!!

Rottdog, klote zeg. Kan me voorstellen dat je je weer niets bij ons kunt voorstellen. Ik heb dat ook bij jou. Maar denk wel aan jou hoor ondanks dat dat ver van mijn bed show is

Madelieve,wauw!! Ondanks dat ze nog onder de 10 cm zitten, er groeit wat
Waarschijnlijk voelt dat voor jou nog als weinig, maar het feit dat het groeit! Chapeau! (ik baalde ook ,maar er zijn ook mensen bij wie het helemaal niet groeit... Dus houdt moed!!!!)

Toi toi toi!!!

Ik hoef niet in de lijst, post wel gewoon mee

Rottdog, wat naar zo he? je wilt niet denken dat het wel eens zo zou kunnen zijn, maar dat is zooo moelijk...sterkte en ik hoop dat er gauw een eind komt aan die onduidelijkheid en onzekerheid!

Madelieve, goed dat er hard gewerkt wordt in je lichaam! Ze groeien misschien niet snel, maar ze zijn hard bezig! Hopen dat het er woensdag nog weer wat beter uitziet!

NieTTus, natuurlijk hoop je! En ik hoop met je mee! Fijn iig dat het zonder hormonen kan, en ik hoop zo dat dat precies is wat je lichaam nodig heeft

Hier nog steeds niets, ik wacht gewoon verder af

Hoi Niettus, ik baalde niet hoor, was juist opgelucht dat er inderdaad iets groeit want had ook al doembeelden dat mijn lichaam helemaal niet zou reageren op de Puregon! Ik ben natuurlijk heel benieuwd wat de stand van zaken is woensdag maar wacht geduldig af...

Weet je Rottdog, ik vind waar we nu zelf mee bezig zijn soms de ver van mijn bed show.... het idee dat het ons een beetje overkomt hoewel we er uiteindelijk natuurlijk wel heel bewust voor gekozen hebben.
Komt misschien ook omdat de meeste mensen die met ISCI starten dan op dat moment al vrij lang bezig zijn met hun kinderwens en dat is bij ons eigenlijk niet zo het geval.....toen we het besluit hadden genomen dat we echt graag kindjes wilden zaten we gelijk in de medische molen en het was ook al snel helder dat we in de categorie ISCI vielen. Qua "tijd" zou ik misschien beter horen in het gewone " Wachten op het tweede streepje" topic maar omdat men daar neem ik aan niet zo thuis is in alle medische termen ben ik hier gaan posten....

O ja, mag ik misschien ook in de OP?

Madelieve: juli 2007 begonnen met 1e ISCI-poging

Dank!

Madelieve ik heb hetzelfde gehad hoor! Ik weet al wel heel lang dat áls ik kindjes wilde, dit via het ziekenhuis/IVF zou gaan. Toen wij eenmaal de knoop doorhakte om te gaan voor kindjes, kon ik gelijk op voor de eerste IVF poging. Als je eenmaal in de poging zit, dan ga je (helaas) snel genoeg meedraaien in de termen.

Het is hier dus ook niet de frustratie qua tijd, maar meer dat het echt afhankelijk is van het ziekenhuis e.d. Op een normale manier zwanger worden is bij mij gewoon écht onmogelijk, dus al je hoop ligt echt op de behandelingen..

Rottdog dat is toch niet erg! Eigenlijk maar gelukkig!!

Uiteindelijk zitten we hier allemaal met hetzelfde doel!!

[ Bericht 1% gewijzigd door NieTTus op 30-07-2007 11:01:48 ]

Madelieve, je staat erbij hoor!

Dat lijkt me idd best een rare gewaarwording. Zoals jij zegt NieTTus, al je hoop licht op de behandelingen. Anderen hebben al jaren van pogingen en kansen (al dan niet tevergeefs) achter de rug. Voor mensen zoals jullie heb je echt maar die paar kansen van de IVF of ICSI.

Verdomme Rottdog piepzooi!
Sterkte

Rottdog...

Rottdog.

Rottdog

He, Rottdog, wat rot

Ik vraag me wel eens af: als dit allemaal achter de rug is en je bent zwanger of zelfs al bevallen, vergeet je dit dan snel? Al deze onzekerheid, verdriet, de vraag of het ooit goedkomt? Is het vasthouden van je kind voldoende om dit alles volledig af te kunnen sluiten? Of blijven er toch littekens over?

Dat is idd wel een goeie vraag miss_sly.
Ik weet iig wel van mezelf dat ik in het begin even moeite had om even mijn draai weer te vinden omdat ik mezelf toch wel een klein beetje aan het afschermen was van al het baby- en kindergeweld dat je op sommige verjaardagen tegen kwam.
En bij bijvoorbeeld vriendinnen, ik merkte dat ik me toch een beetje afzijdig had gehouden een tijdje en dat ik het lastig vond om mijn eigen plekkie weer te vinden.
Had zo lang die 'ik wil het even allemaal niet meer horen' houding en die kon ik ineens laten varen, maar dat koste wat moeite zo af en toe. _{Had nog steeds last van dat 'zij wel' terwijl ik dan een kwartiertje later dacht 'Zij wel? Zij ook bedoel je!'.}

Ben wel benieuwd naar de ervaringen van degenen die idd jaren bezig zijn geweest met allerlei zware behandelingen enzo.

Dat afzijdig houden en "zij wel"gevoel heb ik gelukkig al niet meer, dat heb ik een aantal jaren geleden gelukkig al kunnen verwerken.
Maar verdriet natuurlijk wel, alle ellende van de onderzoeken, de angst om aan te komen van de hormonen en het ook daadwerkelijk aankomen, jezelf te verliezen in de hormoonstormen die door je lichaam gieren en jezelf zien en horen als dat vervelende mens maar er geen rem op kunnen zetten...

Vraag me af of dat in een klap (of iig in korte tijd) allemaal vage herinneringen worden als het resultaat behaald is, om het even klinisch te zeggen

Ik vind het zwanger zijn toch nog heel onwerkelijk. Ik loop nog dagelijks naar het toilet omdat ik denk dat ik wat voel lopen. Verder weet ik ook dat onze relatie behoorlijk wat te verduren heeft gehad. Ik denk echt dat we een paar flinke knauwen hebben gehad. Het verplicht sexen in het begin, en daarna veel/vaak onderzoeken in het ziekenhuis, hormonentroep je lichaam in doet absoluut geen goed voor je sexleven.

In mijn familie is er 1 stel dat ook ivf gedaan heeft. Ook zij vertelde dat de relatie een flinke deuk kan oplopen en dat het voor hun toch een poosje heeft geduurd voordat alles weer "normaal" was.

De relatie heeft zeker ook wat te verduren. In mijn huidige relatie merk ik dat gelukkig nog niet echt, omdat ik zelf stabieler in de relatie zit en in het mmm-gebeuren sta, maar ik heb natuurlijk nog geen hormonen gebruikt

De relatie die ik destijds had, zou toch wel stukgelopen zijn, maar dat hele mmm-gebeuren heeft er wel een grote bijdrage aan gehad dat het toen is misgelopen.

Maar wordt alles wel weer "normaal"? Mijn beste vriendinnetje zegt dat een kind, hoe blij ze er ook mee zijn, toch ook wel kan zorgen voor wat uit elkaar groeien van de partners. En mijn zusje heeft dat ook wel eens gezegd. En beide zijn gevallen die de mmm nodig hebben gehad, dus voor hen was het ook niet iets vanzelfsprekends, voor zover het dat ooit voor iemand is, natuurlijk

[ Bericht 0% gewijzigd door miss_sly op 30-07-2007 16:49:32 ]

"normaal" is een relatief begrip...

Kijk het wordt nooit zoals het was, want er is dan een kindje. Dus ook dat kan weer voor spanningen zorgen.

Ik weet eigenlijk niet hoe het gaat na de bevalling, of je dan alle mmm ellende snel vergeet. Ik weet dan Slaapmeisje soms nog steeds bang is dat Milo van haar wordt afgepakt.... Ik denk dat de hele molen wel sporen achterlaat...

Vanavond op de EO: De verandering, over een (onvervulde) kinderwens en het effect daarvan op je relatie.

info

-edit- Foutje