Hoi allemaal
![]()
M'n eerste post in het babietjes topic!
Ethan is inmiddels ruim een week oud en we hebben al heel wat beleefd! Bevallingsverslag volgt nog (niet dat het zo dramatisch is, maar ik ben er nog niet klaar mee ofzo.. voel me wel gelijk een emo-muts.. haha), maar ik wilde nu even specifiek de eerste paar dagen van me afschrijven.
Vol goede moed kwamen we vrijdagmiddag thuis en de kraamzorg zou zaterdagochtend op de stoep staan dus we hadden gelijk het rijk alleen met de kleine - alles ging prima en Ethan deed ook gelijk leuk mee met de borstvoeding en de volgende dag waren zowel de kraamverzorgster en de verloskundige onder de indruk van zijn en mijn techniek. Hij dronk wel niet heel gulzig, maar hapte keurig aan en ook erg regelmatig. Het enige jammere was was dat hij 3 nachten lang als een speenvarken tekeer ging en dan rond 7 uur uitgeput in slaap viel, waardoor ik behoorlijk op m'n tandvlees begon te lopen. Gelukkig kwam maandag de verloskundige weer en die constateerde dat het arme schaap ruim 400 gram was afgevallen en dus duidelijk meer dan 10% van z'n geboortegewicht kwijt was geraakt. Aangezien hij nog steeds 'gewoon' regelmatig borstvoeding kreeg mocht/moest hij nu per elke voeding 10cc flesvoeding bijgevoed worden.
Na weer een slopende nacht en een zichtbaar afgevallen (je kon het vel zo van z'n vingers optillen
![]()
) en
ziek uitziende Ethan (als ik 'm nu zo zie dan snap ik niet van mezelf dat ik niet zelf eerder en harder aan de bel heb getrokken) zat ik er dinsdagochtend helemaal doorheen en toen de nieuwe kraamverzorgster binnen kwam aarzelde ze niet en gaf hem gelijk 50cc fv. Binnen no-time sliep hij als een os en in overleg met de verloskundige heeft
![]()
een kolfapparaat bij de thuiszorg gehaald zodat ik kon kolven terwijl Ethan kon aansterken met de fv. Mja, daar zit je dan.. met zo'n high-tech Medela ding terwijl je zoon door papa met een spuitje gevoerd wordt.. niet echt het leuke plaatje wat je vantevoren in je hoofd hebt
Maar goed, ik wilde niet opgeven dus daar zat ik als een melkkoe aan dat apparaat.. alleen dan een melkkoe zonder melk blijkbaar, want wat we ook probeerden; er kwam nog geen druppeltje melk uit. Pas toen begon het belletje over slappe borsten / geen stuwing te rinkelen, maar zoals de lactatiekundige vertelde: dat kon ook wel een paar dagen duren en tot die tijd zou ik ook niet meer dan 20cc oid kunnen kolven. Maar over 5 sessies verspreid had ik welgeteld 3 druppels links en 5 druppels rechts gekolfd - en we waren eigenlijk niet eens zeker of dat nou wondvocht of melk was
![]()
. Gelukkig ging het inmiddels een stuk beter met Ethan dus ik wilde me niet laten kennen en ging stug door. Woensdagmiddag weer contact gehad met een lactatiekundige en volgens haar was ik wss 'gewoon' te gestressed door het kolven
![]()
de kraamverzorgster (de schat) heeft dat mokkel toen afgewimpeld en de beslissing om te stoppen of door te gaan gewoon aan ons gelaten en donderdag ben ik gestopt met proberen te kolven / aan te leggen.
Sindsdien voel ik me een stuk beter, maar ik ben toch behoorlijk teleurgesteld.. in mezelf vooral ("ja, ik heb geen melk, raar he?"), maar ook over de manier waarop borstvoeding door werkelijk elke instantie gepushed wordt. Ik heb me dat nooit gerealiseerd omdat ik altijd al van plan was om bv te geven, maar als je fv geeft ben je eigenlijk een soort ontaarde moeder in de ogen van die mensen. Ik moest zelf liegen om de kraamverzorgster voor een reprimande van haar werkgever te behoeden; ze mag namelijk niet op eigen initiatief flesvoeding aan een baby geven, ook al stemmen de ouders in.. dat terwijl mijn kind gewoon ronduit uitgehongerd was! Alhoewel ik weet dat ik de juiste beslissing heb genomen voel ik me toch behoorlijk 'aangevallen' / 'beledigd' door de algemene opstelling van de lactactiekundige en kraamzorginstantie in het algemeen. Maar goed, dat is meer iets voor de hele bv/fv discussie
![]()
Ethan zit nu weer bijna op z'n geboortegewicht en het is opeens een hartstikke leuke baby. Wat natuurlijk heel erg fijn is, maar toch voel ik me zo rot over hoe het de eerste paar dagen is gelopen - ik weet dat het niet mijn fout is, maar ik kan het niet helpen om steeds maar te denken dat hij (en wij ook) zo'n klote-start heeft gehad en dat ik in m'n paniek af en toe best heb gedacht "help, hij gaat nooit meer weg, wat moet ik doen??". Gelukkig gaat het elke dag beter en geniet ik ook elke dag meer van hem, maar die eerste paar dagen zijn me geloof ik niet in de koude kleren gaan zitten (kan er nu nog om janken zeg maar
![]()
)
Zooo.. fijn om het eruit te hebben, excuses voor de enorme post.. volgende keer kom ik vrolijk vertellen dat Ethan 5 uur achter elkaar geslapen heeft 's nachts
Thoughts arrive like butterflies.
Red de zeehond!