Twijfels over emigreren

tvp, ivm weinig tijd. kom6t later wel

quote:

Op maandag 4 juni 2007 19:15 schreef LeeHarveyOswald het volgende:
Een tweede moedertaal bestaat niet. Dergelijke kinderen die een tweede taal te intensief en te vroeg leren kunnen zich vaak zeer slecht uitdrukken en lopen taal achterstand op school op mbt. de moedertaal. Ik spreek niet uit ervaring, maar wel van zeer dichtbij mogen zien, en het fenomeen schijnt behoorlijk normaal te zijn

Een tweede moedertaal bestaat wel. Nog meer moedertalen ook. Soms liggen ze wel op een ander niveau, en de woordenschat zal vrijwel altijd verschillen ("schooltaal", "mamataal", "papataal", "buitenspeeltaal" bijvoorbeeld), maar dat ligt meer aan het aanbod, dan aan het leervermogen van het kind.

Er wordt nog altijd vanuit gegaan dat een meertalig kind geen vertraging oploopt bij het leren van zijn eerste talen, maar echt uitgebreide onderzoeken zijn er -voor zover ik weet- niet naar. Het probleem is dat het heel moeilijk te onderzoeken is: ieder kind leert taal heel verschillend, in een verschillend tempo. Bij 'normale' kinderen ligt dat al zozeer uit elkaar, dat er weinig over 1 kam te scheren valt. De reportage die je hebt gezien lijkt me daarom een goede indruk geven van deze twee kinderen, maar woorden als 'vaak' en 'normaal' zou ik niet gebruiken. Wel is er bij leraren veel onbegrip en onkunde, en worden leerproblemen heel vaak op meertaligheid geschoven. Er is een gerede kans dat de kinderen in het programma gewoon leerproblemen hadden.

Phileine, ik dacht dat de leeftijd tot waar kinderen 'echt' tweetalig zijn iets lager lag, maar ik kan het niet opzoeken (nadeel van het expatbestaan: mensen verhuizen nog wel eens terwijl ze je boeken nog hebben). Ik dacht dat het op een jaar of 5 lag. Wat niet inhoudt dat een kind daarna niet alsnog makkelijk een tweede taal kan leren, maar het proces is dan (in theorie althans) iets anders.

Bij ons is toch het grootste dilemma de ouders/schoonouders. Mijn schoonmoeder is dementerend en de zorg voor haar komt voornamelijk op ons neer. Hoewel we juist nu soms zo graag onze koffers willen pakken om alles achter ons te laten (vluchtgedrag) kan dat nu echt niet. En mijn eigen ouders worden natuurlijk ook ouder. Nu kan ik de zorg voor hen wel delen met mijn broers en zus, maar je hebt toch je verantwoordelijkheid richting je familie.

laat ik het kort houden
als je twijfelt moet je het niet doen.
enkel en alleen als je er 100% voor wil gaan, en je partner ook.
kun je de stap maken en deze tot een succes brengen.
want er komt meer bij kijken dan je van tevoren verwacht.

quote:

Op vrijdag 8 juni 2007 23:17 schreef z80 het volgende:
laat ik het kort houden
als je twijfelt moet je het niet doen.

Niet mee eens.
Als je wacht tot alle twijfel weg is dan ga je nooit.
Je kunt ook gewoon gaan en als het tegenvalt dan kom je weer terug.

quote:

Op zaterdag 9 juni 2007 03:36 schreef SeLang het volgende:
Als je wacht tot alle twijfel weg is dan ga je nooit.

Precies. Ik had ook twijfels.... De Verenigde Staten.... groot land.... kom ik wel aan het werk.... kan ik alles wel betalen..... etc, etc, etc. En na een moeilijke start van 6 maanden kreeg ik een baan, een huisje, een auto.... en kwam alles gewoon goed.

Wat ik nu weet? Dat als ik ooit weer in Nederland zal wonen, en de vraag komt voor een tweede keer langs: Moeten/willen we weg uit Nederland?.... Dat ik op die vraag al het antwoord weet en het direct zal doen. Nu ik de ervaring van 1 emigratie heb, weet ik dat ik het zo weer zou doen.

quote:

Op zaterdag 9 juni 2007 05:28 schreef maartena het volgende:
Nu ik de ervaring van 1 emigratie heb, weet ik dat ik het zo weer zou doen.

Voor mij was de emigratie van NL naar Belgie (60 km verderop) de grootste stap
Daarna van Belgie naar de UK was makkelijk.
En van de UK naar Taiwan was helemaal geen grote stap meer.
De meeste mensen verwachten precies het omgekeerde

Waarom amerika??
Ik zou me kinderen niet willen laten opgroeien in amerika persoonlijk.

GO CANADA !

Spreken ze ook engels....
Mensen veel socialer, iedereen accepteert elkaar en mooiere natuur. En volgens mij kun je er ook makkelijker naar toe emigreren. Heb nu al 2 mensen hier leren kennen die voor een canadees staatsburgersschap zijn gegaan. Je hebt hier ook een inburgeringscursus. Ik ben ook van plan later om hier naar toe te emigreren.

quote:

Op zaterdag 9 juni 2007 06:01 schreef SeLang het volgende:

[..]

Voor mij was de emigratie van NL naar Belgie (60 km verderop) de grootste stap
Daarna van Belgie naar de UK was makkelijk.
En van de UK naar Taiwan was helemaal geen grote stap meer.
De meeste mensen verwachten precies het omgekeerde

Je hebt natuurlijk wel als voordeel dat je de zekerheid van een baan hebt. En huisvesting was vast ook geregeld.

quote:

Op zaterdag 9 juni 2007 03:36 schreef SeLang het volgende:
Als je wacht tot alle twijfel weg is dan ga je nooit.
Je kunt ook gewoon gaan en als het tegenvalt dan kom je weer terug.

Helemaal mee eens. 3 jaar geleden had ik nooit gedacht te emigreren naar de andere kant van de oceaan, maar mijn toenmalige (amerikaanse) vriendin wou weer terug naar "huis". Aangezien het voor mij makkelijker was om een baan in de VS te krijgen dan voor haar iets in Nederland, ben ik maar gaan soliciteren. Maar zelfs toen ik een baan kreeg aangeboden heb ik nog wel even zitten twijfelen.

Inmiddels is die vriendin weer weg, vermaak ik me hier prima en denk er zelfs aan om toch maar een green card te gaan aanvragen

Ik had wel twijfels maar die kwamen pas nadat ik had besloten om de boel in Nederland achter te laten. Moet er wel bij zeggen dat het toch een ander soort twijfels waren dan waar TS het over heeft.

Meer in de zin van 'Jeeee wat ga je nou doen' en 'Eigenlijk ben je hartstikke gek' en meer van dat soort dingen. Je denkt natuurlijk meteen aan de dingen die je (eventueel) gaat missen, heel logisch ook natuurlijk.

Het verhaal van Danny herken ik tot het college-gedeelte. In die periode zit ik nu. Een paar jaar geleden wou ik high school doen in de VS. Toen had ik de ballen niet om te gaan. Nu zit ik op een hogeschool en wil ik tijdens deze studie een jaar naar het buitenland. Ik ben al eerder enkele maanden in Spanje geweest, dus ik ben er klaar voor.

Nu is er een ander probleem. Het lijkt wel of ik te lui ben om alles zelf te regelen. TOen ik naar SPanje ging regelde mijn vorige school alles, ik hoefde alleen maar mijn koffer in te pakken en te gaan. Ik heb daar een fantastische tijd gehad (zat niet tussen de toeristen). Het regelen vind ik erg veel werk, dus daar zie ik tegenop. Waarschijnlijk ga ik dan ook niet tijdens mijn studie voor een jaar naar het buitenland, maar na mijn studie. Althans, dat is de planning. Van uitstel komt afstel zeggen ze. Ik ben zeer benieuwd.

Ik wil het sowieso eerst een jaar proberen, dan een aantal jaren hier in NL werken, en dan later als ik nog steeds wil gaan die daadwerkelijke stap nemen. Ik heb al wel het gevoel vanaf mij 14de ofzo dat ik in het buitenland wil wonen. Waarom dat is zou ik echt niet weten. Mijn leven is hier perfect.

quote:

Op donderdag 21 juni 2007 17:00 schreef popolon het volgende:
Ik had wel twijfels maar die kwamen pas nadat ik had besloten om de boel in Nederland achter te laten. Moet er wel bij zeggen dat het toch een ander soort twijfels waren dan waar TS het over heeft.

Meer in de zin van 'Jeeee wat ga je nou doen' en 'Eigenlijk ben je hartstikke gek' en meer van dat soort dingen. Je denkt natuurlijk meteen aan de dingen die je (eventueel) gaat missen, heel logisch ook natuurlijk.

Ik had ook wel twijfels, maar er is een heel groot verschil tussen de emigratie die jij en ik deden, en de emigratie die Danny wil gaan doen, en dat is dat wij een anker hadden. Wij hebben een vrouw die al precies weet hoe Amerika werkt, hoe bepaalde zaken in zijn werk gaan, en ook niet onbelangrijk: Je vrouw heeft familie waarop je terug kunt vallen.

De eerste paar maanden woonden wij bij mijn schoonmoeder bijvoorbeeld, totdat we alles geregeld hadden met betrekking tot werk, huis, rijbewijs, auto, ssn, etc, etc..... Emigranten komen in de VS toch vaak in een hotel terecht voor de eerste paar weken, en staan volledig op zichzelf zonder de steun van eventuele familie.

Eigenlijk was het type emigratie dat jij en ik gedaan hebben een stuk eenvoudiger dan wat Danny wil gaan doen, zeker gekeken naar de legale kant ervan, zoals het verkrijgen van een Green Card, en het behoud van je Nederlanderschap bij naturalisatie tot Amerikaan.

Het afhandelen van alle zaken in Nederland is de makkelijkste stap eigenlijk. Je plekje vinden in het nieuwe thuisland is veel moeilijker, en een groot deel van de emigranten keert na 1 of 2 jaar weer terug naar Nederland omdat het maar niet lukt om de draai te vinden. En dan bedoel ik niet financieel/werk, want dat is natuurlijk ook een probleem, maar het volledig wennen aan een nieuwe cultuur.

Wat ik nu wel weet is dit: Ik heb nu een emigratie achter de rug, en mijn vrouw en ik zijn het er allebei over eens: We zouden het zo weer doen als ik bijv. een goede baan zou krijgen in bijvoorbeeld Dublin of Toronto, om zo maar eens wat te noemen.

Onze zoon is 6, wij gaan volgende maand in Duitsland wonen (zoals half FOK! inmiddels wel weet ). Natuurlijk hebben wij ook getwijfeld, maar langzamerhand zijn we ervan overtuigd geraakt dat de voordelen groter zijn dan de nadelen. Christan gaat naar een tweetalige school, waar ze ons op het hart hebben gedrukt om thuis vooral gewoon Nederlands met hem te blijven praten: "Duits leren we hem op school wel, het is belangrijk dat hij thuis correct Nederlands hoort en blijft horen."

Nu is Christan een heel ander type kind dan Alicia, als ik het zo lees. Hij is dit schooljaar ook al van school gewisseld en dat is eigenlijk probleemloos verlopen. Hij maakt makkelijk vriendjes en is goed opgenomen in de klas. Ik vond het grootste nadeel van de verhuizing dan ook dat hij nu wéér naar een andere school moet. Maar daar staat inmiddels tegenover dat hij zelf heel graag wil Hij ziet het helemaal zitten. Het is voor een kind natuurlijk ook heerlijk om vanuit de stad buiten te gaan wonen, met veel ruimte zowel in huis als eromheen, altijd buiten te kunnen spelen, wat nu lang niet altijd mogelijk is.

Nu is Duitsland om de hoek in vergelijking met Amerika Dus helemaal vergelijkbaar is het niet. We hebben uiteindelijk ongeveer een half jaar tijd genomen om alles te regelen, en langzamerhand valt alles op zijn plek (werk, verlof, huis, verhuizing enz.). Details op de weblog, zie sig, en uitgebreider in onze topics op K&W.

Ik denk wel dat het voor de kinderen het beste is als je zo snel mogelijk gaat. Hier hadden we nogal "last" van oma, die het absoluut niet leuk vindt dat we weggaan. Dat is gedeeltelijk opgelost door het aanschaffen van een webcam, waardoor ze Christan straks in elk geval gewoon elke dag even kan spreken. Ja, we wonen nu bij haar om de hoek, straks zitten we een kleine 2 uur verderop. Maar Maastricht is verder...

Wat ik erg vervelend vond is dat ze Christan probeerde te beïnvloeden zodat hij in het begin zei dat hij niet mee wilde naar Duitsland. Nadat we ons nieuwe huis hadden gekozen heeft hij echter besloten dat hij het wèl leuk vindt. Sinds die tijd heeft hij niet één keer meer gezegd dat hij niet wil. Wel dat hij zijn vriendjes zal missen, dat is natuurlijk logisch. Anderzijds zei hij dat ook van de vriendjes van zijn oude school... guess what? Nooit meer iemand van gezien

We zullen straks geregeld een weekendje in Haarlem doorbrengen, zodat hij bij oma kan zijn. We zijn de wereld niet uit Wat zijn afstanden tegenwoordig nog, met internet? Tijdsverschillen maken het natuurlijk wel lastiger als je ver weg zit, maar direct contact is prima mogelijk.

quote:

Op vrijdag 22 juni 2007 10:22 schreef Rewimo het volgende:

Ik denk wel dat het voor de kinderen het beste is als je zo snel mogelijk gaat. Hier hadden we nogal "last" van oma, die het absoluut niet leuk vindt dat we weggaan.

.......
Wat ik erg vervelend vond is dat ze Christan probeerde te beïnvloeden zodat hij in het begin zei dat hij niet mee wilde naar Duitsland.

Niet om disresprectvol over te komen maar ze klinkt als een erg vervelende onvolwassen vrouw als ze een afstand van 2 uur al niet kan accepteren. In sommige landen rijden mensen dat om naar de supermarkt te gaan. Ook neem ik aan dat jij de keuze nam om weg te gaan om een betere toekomst op te bouwen. Om dan jouw kind als pion te gebruiken om je te laten blijven getuigt van weinig stijl.

quote:

Op vrijdag 22 juni 2007 12:28 schreef Buschetta het volgende:
Niet om disresprectvol over te komen maar ze klinkt als een erg vervelende onvolwassen vrouw als ze een afstand van 2 uur al niet kan accepteren. In sommige landen rijden mensen dat om naar de supermarkt te gaan. Ook neem ik aan dat jij de keuze nam om weg te gaan om een betere toekomst op te bouwen. Om dan jouw kind als pion te gebruiken om je te laten blijven getuigt van weinig stijl.

Ja Ze is nogal gewend om haar zin te krijgen. Dat gaat nu dus niet door.

Hmm, dat klinkt wel als een 'nasty' oma. Zeker ook met die afstand die je noemt. Op zo'n afstand woon ik hier in Nederland van mijn grootouders. (Groningen/Duiven)

Maar wel tof dat het echt gaat gebeuren voor jullie! Veel succes!

Niet om oma's gedrag nou helemaal goed te praten, maar ze had zich er waarschijnlijk al op ingesteld dat ze "oud" zou worden met haar kinderen/kleinkinderen in de buurt. Natuurlijk is 2 uur een kleine afstand, maar toch te ver voor even een kopje koffie. Niet alleen de kinderen moeten wennen aan de immigratie, ook de thuisblijvers zullen aan "de afstand" wennen en over een tijdje zal ze zien dat het best wel mee valt.

quote:

Op vrijdag 8 juni 2007 21:10 schreef livelink het volgende:
Bij ons is toch het grootste dilemma de ouders/schoonouders. Mijn schoonmoeder is dementerend en de zorg voor haar komt voornamelijk op ons neer. Hoewel we juist nu soms zo graag onze koffers willen pakken om alles achter ons te laten (vluchtgedrag) kan dat nu echt niet. En mijn eigen ouders worden natuurlijk ook ouder. Nu kan ik de zorg voor hen wel delen met mijn broers en zus, maar je hebt toch je verantwoordelijkheid richting je familie.

Dit kan ik me helemaal voorstellen, wij denken ook wel eens na over waar we onze toekomst willen opbouwen en dit is wel iets wat ons zou kunnen tegenhouden. Dat komt mss ook wel omdat ik gewend ben dat mijn ouders dat met hun ouders heel anders hebben gedaan.

Ik vraag me af hoe de emigranten (degenen die echt ver weg zijn gegaan) hier tegenover staan. Ik las dat iemand zijn vader 2 jaar niet had gezien, dat lijkt me best heftig. Enerzijds heb ik het gevoel van, je moet jouw leven en dromen niet laten bepalen door die anderen, maar anderzijds is er wel idd dat gevoel van verantwoordelijkheid voor je ouders. Ik zou het moeilijk vinden dat ze later alleen in een verzorgingstehuis zitten waar je 1 of 2 keer per jaar eventjes op bezoek komt.

aan de andere kant denk ik dat je ouders zelf de laatsten zullen (of in ieder geval moeten) zijn om je verhuisplannen, waar dan ook naar toe, in de weg te staan

TVP

quote:

Op zondag 3 juni 2007 23:51 schreef Danny het volgende:
Ik ben vast niet de enige die al jaren graag naar het buitenland zou vertrekken (in mijn geval naar Amerika) maar het nog steeds niet heeft gedaan.
In eerste instantie was dat omdat ik te jong was, toen omdat ik te laf was om een jaar highschool of college te doen, toen omdat ik nooit voldoende geld of andere middelen zou hebben om er te komen, toen omdat mijn vrouw Amerika niet kende en niet duidelijk was of het haar ook zou bevallen en nu na intensief onderzoek van ons beiden over de mogelijkheden om er toch heen te gaan de kleine twijfels en praktische en emotionele bezwaren.

Grootste obstakels zijn de kleine dingen waar er heel veel van zijn. Tientallen. Teveel om op te noemen. Van financiële zaken tot bureaucratie. Dan de kinderen; Alicia is 5, Jayden bijna 3 (valt het op dat we ze bewust name hebben gegeven die men in Amerika uit kan spreken?). Voordat je de hele procedure door bent ben je zomaar 2 jaar verder. Het is geen EU land waar je zo even naartoe rijdt en een huis koopt of huurt. De kinderen zijn dan al oud genoeg om er behoorlijk van in de war te raken en we zijn er nog niet over uit of we ze dat willen laten doorstaan en, belangrijker, of we het risico willen lopen dat ze het een jaar later weer moeten doorstaan als het in de VS toch NIET blijkt te bevallen.

Waarom ben jij nog niet geëmigreerd terwijl je dat dolgraag zou willen? Of ben je het al wel en herken je dit soort twijfels?

Weet je, en al die kleine dingen waar er een heleboel van zijn, hoeven helemaal geen obstakels te zijn. Emigreren is in het begin gewoon moeilijk, voor iedereen, of je al werk hebt of niet, zoveel dingen zijn gewoon anders.

Maar je moet voor jezelf een plan maken. Hoe ouder de kinderen worden, hoe moeilijker het wordt voor jullie allemaal. Onze kids waren 9,7 en 2, en die hebben het best wel moeilijk gehad. Toch ben ik blij dat we het door hebben gepakt. Ik had met hubje afgesproken dat ik het 5 jaar wilde proberen, en mocht het niets worden dat we dan echt terug zouden gaan.

Met die zekerheid dat hij dan ook inderdaad weer mee terug zou gaan kon ik de stap wel aan. Ik wist namelijk ook dat als ik nog meer bezwaren zou opgooien, en het nog een tijdlang zou blokken, dat er dan geen mogelijkheid meer zou zijn, omdat de kids te oud zouden zijn.

Al die dingen die je nu denkt dat het struikelblokken zijn vallen in het niets bij het gevoel wat je zult hebben over enkele jaren..."had ik maar"..... of "was ik maar"..... Er is altijd een weg terug, maar de weg erheen is maar beperkt open!.. good luck!

Je hebt dus met drie kinderen de grote stap gemaakt. En hoe een sprong in het diepe goed kan uitpakken.

M'n vrouw emeigreerde ook vanuit NL naar de VS toen ze 15 was. En de hele familie ging mee (vier kinderen), ook dat is allemaal goedgekomen.

Ik volgde haar 15 jaar later.

't Is een hele stap, vooral met kinderen, maar het kan zeker de moeite waard zijn.

quote:

Op zaterdag 30 juni 2007 00:35 schreef popolon het volgende:
Je hebt dus met drie kinderen de grote stap gemaakt. En hoe een sprong in het diepe goed kan uitpakken.

M'n vrouw emeigreerde ook vanuit NL naar de VS toen ze 15 was. En de hele familie ging mee (vier kinderen), ook dat is allemaal goedgekomen.

't Is een hele stap, vooral met kinderen, maar het kan zeker de moeite waard zijn.

Absoluut, ik zou denk ik mijn leven lang spijt hebben gehad, en altijd hebben gedacht wanneer de regering weer eens viel, of een volgende kwartje bij de benzine prijs was opgeplakt.. was ik toen maar gegaan.

Waar woon jij dan?

Michigan, Cutlerville. Vlakbij Grand Rapids.

quote:

Op zaterdag 30 juni 2007 00:38 schreef popolon het volgende:
Michigan, Cutlerville. Vlakbij Grand Rapids.

aha, andere kant van de rockies, en dan nog een stukje rechtdoor.

quote:

Op zaterdag 30 juni 2007 00:39 schreef Inukshuk het volgende:

[..]

aha, andere kant van de rockies, en dan nog een stukje rechtdoor.

Yep, straight into the woods.

quote:

Op zaterdag 30 juni 2007 00:41 schreef popolon het volgende:

[..]



Yep, straight into the woods.

'k was ff op bezoek in je fotoboek Maar bij jou in de buurt wonen daar nou ook de Amish? Waarschijnlijk ook veel Nederlanders daar?

Hmz... interessant topic.

Mijn probleem is meer pragmatisch. Hoe vind ik werk daar. Mijn kennis en expertise is gebaseerd op ervaring, niet op basis van (internationaal aansprekende) diploma's. En om hier alles achter me te 'verbranden', mijn gezin over de halve wereld te verslepen om er vervolgens achter te komen dat ik daar een marginaal bestaan ga leiden... nee daar heb ik weinig zin in.

quote:

Op zaterdag 9 juni 2007 12:45 schreef Light het volgende:

[..]

Je hebt natuurlijk wel als voordeel dat je de zekerheid van een baan hebt. En huisvesting was vast ook geregeld.

Ja precies, als expat heb je dáár geen omkijken na. Echter wel weer het probleem dat je na een aantal jaar opens naar een ander land gestuurt wordt... je blijft opbouwen.

quote:

Op zaterdag 9 juni 2007 12:45 schreef Light het volgende:
Je hebt natuurlijk wel als voordeel dat je de zekerheid van een baan hebt. En huisvesting was vast ook geregeld.

Het is natuurlijk ook wel spannend als je zélf al dat soort "details" moet regelen!

quote:

Op zaterdag 9 juni 2007 12:45 schreef Light het volgende:

[..]

Je hebt natuurlijk wel als voordeel dat je de zekerheid van een baan hebt. En huisvesting was vast ook geregeld.

Baan is dan geregeld, huis niet.

Maar een huis regelen is natuurlijk gemakkelijk. Gewoon even 1 of 2 middagen rondkijken en dan neem je hetgene dat op dat moment het beste lijkt. Zo heb ik het in Taiwan gedaan en ook daarvoor toen ik naar de UK ging.

Per 1 september krijg ik dat hele gedoe weer. Op dit moment weet ik nog niet in welk land ik over 6 weken ga wonen. Maar ik schat de kans zo'n 80% dat het weer de UK wordt (zelfde locatie als voordat ik naar Taiwan ging). Ik ben trouwens niet van plan om daar langer dan een jaar te blijven.

[ Bericht 0% gewijzigd door SeLang op 14-07-2007 13:51:18 ]

quote:

Op zaterdag 14 juli 2007 13:44 schreef SeLang het volgende: Per 1 september krijg ik dat hele gedoe weer. Op dit moment weet ik nog niet in welk land ik over 6 weken ga wonen. Maar ik schat de kans zo'n 80% dat het weer de UK wordt (zelfde locatie als voordat ik naar Taiwan ging). Ik ben trouwens niet van plan om daar langer dan een jaar te blijven.

Baal je daar niet van, dat je weer op een "oude" bekende lokatie terecht komt?

quote:

Op zaterdag 14 juli 2007 12:27 schreef Swetsenegger het volgende:
Hmz... interessant topic.

Mijn probleem is meer pragmatisch. Hoe vind ik werk daar. Mijn kennis en expertise is gebaseerd op ervaring, niet op basis van (internationaal aansprekende) diploma's. En om hier alles achter me te 'verbranden', mijn gezin over de halve wereld te verslepen om er vervolgens achter te komen dat ik daar een marginaal bestaan ga leiden... nee daar heb ik weinig zin in.

www.monsterboard.com. Om een begin te geven. In de VS en Canada kijken ze juist naar ervaring, ik had al mijn diploma's en certificaten laten vertalen, voor zover dat nodig was, nam al m'n Cisco/MCSE troep mee naar het gesprek en men vroeg er niet eens om. Het enige wat voor hun belangrijk was was de werkervaring en mijn eerdere projecten.

Over je tweede deel, alles achterlaten etc, kan ik me voorstellen. 't Is niet niks, zeker niet met een gezin. Maar IT'ers verdienen hier in deze regionen zeker niet slecht. Zou het zeker niet marginaal willen noemen.

Ah, ik zie al een webmaster in Ottowa voor 65k tot 80k CAD.
-edit- en in Boston voor $80K tot $85K....

Ik ga emigreren

quote:

Op zaterdag 14 juli 2007 15:02 schreef Bora-Bora het volgende:

[..]

Baal je daar niet van, dat je weer op een "oude" bekende lokatie terecht komt?

Nee hoor, je kiest dat tenslotte zelf. Ik heb twee andere mogelijkheden (waaronder Frankrijk) al van de hand gewezen. Er zijn ook een paar persoonlijke redenen waarom mijn 'oude' lokatie voor een beperkte tijd niet zo slecht is. Met nadruk op beperkte tijd .
Zoals gezegd is er nu nog niks zeker, maar dit is waar ik momenteel op aanstuur.

quote:

Op zaterdag 14 juli 2007 15:13 schreef Swetsenegger het volgende:
Ah, ik zie al een webmaster in Ottowa voor 65k tot 80k CAD.
-edit- en in Boston voor $80K tot $85K....

Ik ga emigreren

Dat zijn best aardige bedragen

quote:

Op zaterdag 14 juli 2007 15:19 schreef Light het volgende:

[..]

Dat zijn best aardige bedragen

Ja en de eisen zijn niet echt spannend. Ervaring met DHTML, XML, Javascript en SQL.

quote:

Op zaterdag 14 juli 2007 12:42 schreef Bora-Bora het volgende:

[..]

Het is natuurlijk ook wel spannend als je zélf al dat soort "details" moet regelen!

Ik denk dat een beetje zekerheid ook wel lekker is, zeker als je alle schepen achter je verbrandt en op onbekend terrein komt met weinig kennis van de lokale gebruiken en gewoontes.

quote:

Op zaterdag 14 juli 2007 15:22 schreef Swetsenegger het volgende:

[..]

Ja en de eisen zijn niet echt spannend. Ervaring met DHTML, XML, Javascript en SQL.

Je zou bijna een CV in elkaar draaien, puur om te kijken wat ze ermee doen

ik vind mezelf nu nog te jong, maar misschien ga ik wel na mn opleiding.... hoewel ik mn opleiding wel een tikje stom heb gekozen omdat ik er in t buitenland niet veel mee kan maar dat zie ik dan wel

Dan vergeet je misschien even dat 't leven in Boston wel vrij prijzig is, hoe meer je richting downtown zit, hoe duurder het wordt.

Ottawa is prachtig, de omgeving dan.

Dan wil je het toch niet dolgraag genoeg denk ik.

quote:

Op zaterdag 14 juli 2007 15:27 schreef Light het volgende:

[..]

Je zou bijna een CV in elkaar draaien, puur om te kijken wat ze ermee doen

Inderdaad.
Als je toch al weet dat je eigenlijk wel die kant op wilt, waarom dan niet gewoon solliciteren en zien of je uitgenodigd wordt.

Als ze zelfs bereid zijn een visum te regelen weet je dat je goed zit.

Hoe doe je dat eigenlijk met solliciteren. Voor elke sollicitatie de halve wereld over vliegen lijkt me nogal kostbaar en veel gedoe (ervan uitgaand dat je niet naar belgie of duitsland wilt gaan )

Eigenlijk ben ik gewoon een schijterd die er regelmatig over denkt maar het nooit gaat doen natuurlijk. Onder het mom van honderden argumenten die valide kunnen zijn, maar gewoon een kutsmoes zijn

Hoi Danny

Heb je in de afgelopen jaren iets aan die tientallen kleine praktische bezwaren gedaan zodat alleen nog de grote vraagstukken overblijven? Die 'grotere' vraagstukken zijn meestal nl gewoon excuses die zo verdwenen zijn op het moment dat de weg verder open ligt.

quote:

Op zaterdag 14 juli 2007 15:37 schreef Swetsenegger het volgende:
Eigenlijk ben ik gewoon een schijterd die er regelmatig over denkt maar het nooit gaat doen natuurlijk. Onder het mom van honderden argumenten die valide kunnen zijn, maar gewoon een kutsmoes zijn

Hoi Danny

Wat houdt je nu tegen om gewoon eens te reageren op die advertenties die je net postte?
Stel dat de reactie positief is, dan heb je opeens een hele concrete kans. Dan heb je toch een heel ander uitgangspunt dan wanneer je van een afstand over iets vaags zit te fantaseren.

quote:

Op zaterdag 14 juli 2007 15:39 schreef Manono het volgende:
Heb je in de afgelopen jaren iets aan die tientallen kleine praktische bezwaren gedaan zodat alleen nog de grote vraagstukken overblijven? Die 'grotere' vraagstukken zijn nl meestal gewoon excuses die zo verdwenen zijn op het moment dat de weg verder open ligt.

Neuh, het is iets wat pas de laatste 2 jaar ter sprake komt en dan meer als een 'what if' scenario. Het heeft natuurlijk wel wat aantrekkelijks, jezelf losmaken van alles waar je mee verankerd ben en ver weg van die 'sleur' volledig opnieuw beginnen.