Twijfels over emigreren

Wij hebben er wel jaren over gesproken en alle emigratie-programma's bekeken. Maar je blijft toch wachten op het juiste moment, die ene opportunity. Voyeur beweert tegenwoordig dat hij dacht dat het alleen bij erover praten zou blijven maar ik heb altijd wel serieus gedacht dat we het zouden gaan doen.

Toch hebben we opeens dat hele impulsieve (op vakantie zomaar ergens een huis kopen) wel nodig gehad, ik weet niet of we het anders ooit hadden gedaan. Maar het was wel het juiste moment, oudste kind oud genoeg om zelfstandig te wonen, jongste jong genoeg om nog helemaal Spaans op te kunnen groeien.

Ik denk dat dat laatste (leeftijd van de kinderen) net als jij schrijft een van de moeilijkste punten is. Ik zou wel als ik jullie was proberen wat extra nadruk te leggen op het leren van Engels bij de kinderen (bijvoorbeeld zoveel mogelijk films en t.v. in het Engels opzetten, of zelfs dingen als Muzzy). Dat is namelijk vaak het grootste probleem, dat ze de taal niet spreken. Er zijn genoeg kinderen die in hun jeugd moeten verhuizen naar een andere stad en een andere school, daar komen ze vaak wel overheen, maar het is de taalbarriere die bij wat oudere kinderen de problemen kan geven.

overigens was dat trouwens wel een argument om vroeg te gaan, die taal. Een kind een tweede moedertaal geven, zeker eentje die wereldwijd wordt gesproken (zoals bijvoorbeeld Spaans of Engels) is een van de mooiste dingen die je kunt geven.

quote:

Op zondag 3 juni 2007 23:51 schreef Danny het volgende:
In eerste instantie was dat omdat ik te jong was,

Hoe jong is te jong? De eerste keer was ik net 19 (US) en de tweede en laatste keer was ik 21 (UK). 21 als minimum leeftijd is vooral in de US aan te raden, omdat je dan als volwassen wordt gezien en dat lijkt me net iets makkelijker. Ik vraag me af of er veel mensen van >21 jaar succesvol zelfstandig en legaal naar de US verhuizen.

quote:

Dan de kinderen; Alicia is 5, Jayden bijna 3

Denk dat je kinderen zich sneller zullen aanpassen dan dat jullie dat doen, dus dat zal niet een groot probleem moeten zijn. Ik ken meerdere mensen die in hun jeugd met pa en ma de hele wereld zijn rondgeweest en niet een die er met een trauma vanaf is gekomen. Sterker nog, ze zijn vaak erg tevreden met het leven dat ze hebben geleden.

Ik merk aan mijn dochter van bijna 4 dat ze (nu nog in ieder geval) zich makkelijk aanpast dan wij. We hebben in een jaar tijd al flink wat huurhuizen achter de rug omdat we in afwachting zijn van de oplevering van ons eigen huis en daar gaat ze heel goed mee om. Soms zegt ze op een nieuwe plek wat treurig "mamma, ik weet niet waar is bed" of wil ze weten waar haar laatje met onderbroekjes is, maar verder vind ze het allemaal wel best.

Eigenlijk is zij het juist die alle twijfel wegneemt als we denken "is het nou wel de juiste beslissing geweest?" Zij zit hier zo duidelijk veel beter in haar vel, leuke school, heerlijk weer, altijd buiten kunnen zijn, een cultuur die kinderen adoreert. Echt, dat is een heel ander kind dan dat bleke muisje in Nederland.

MAAR van de verhalen die ik om me heen hoor wordt dat aanpassen wel moeilijker als ze ouder worden. Zeker vanaf dat ze een jaar of 10 zijn. Dan worden omgeving, vriendjes en vriendinnetjes en zelfstandigheid opeens heel belangrijk en dan kunnen ze zich doodongelukkig gaan voelen in een nieuwe omgeving.

Er is dus een soort "window" waarin je het imho kunt doen. Vóórdat je oudste kind zich teveel gaat hechten aan omgeving (verschilt per kind, maar ik zou de grens ergens bij 7/8 jaar leggen), of anders nadat ze oud genoeg zijn om te kunnen kiezen om zelf achter te blijven in Nederland.

@Danny.

Ik heb het al op een ander topic gevraagd en wellicht kan je me hier antwoorden. Je zit er dus over te denken om te emigreren ? Naast een land kies je ook voor de mensen en de omgeving. Nu gaf je aan in een ander topic dat je vrij weinig of geen vrienden in Nederland hebt die vaak over de vloer komen. Dat is natuurlijk al een positief iets in het licht van een emigratie want dan laat je niet al te veel achter mocht je dus vertrekken uit Nederland. Dan vroeg ik me af wat je wilt gaan doen in de V.S ? Ik vroeg me af of je bijvoorbeeld van Fok! rond kan komen of dat je bijvoorbeeld een eigen bedrijf wilt starten? Hoe dan ook moet je om naar de V.S te verhuizen denk ik of een eigen bedrijf starten of in loondienst gaan. Als jejezelf momenteel een salaris toekent dan is het aannemelijk dat als je bijvoorbeeld in de V.S een salaris gaat verdienen voor een Amerikaans bedrijf dat dit lager zou moeten zijn. Anders word je namelijk aangemerkt als economisch vluchteling.

Ik denk dat Philaine gelijk heeft qua kinderen betreft. Ik heb in mijn kinder jaren vrij veel landen gezien en vriendjes maakte ik soms al de eerste dag. Kinderen zijn erg nieuwsgierig naar waar je vandaan komt en de taal beheersen kinderen verbazingwekkend snel. In sommige gevallen spreken ze zelfs al woordjes na 1 dag met elkaar. Kinderen maken de echt hechte vriendschappen toch pas op de middelbare school is mijn eigen ervaring dus ik denk dat je je daar niet al te veel zorgen over hoeft te maken. Als het je niet bevalt kan je alsnog terug keren als de kinderen rond de 11/12 zijn. Dus dat geeft je nog 5 jaar om te kijken of je kan aarden in de V.S.

En natuurlijk de hamvraag. Wat denk je zelf zouden de Fok!ers het vervelend vinden als de "goeroe" in de V.S woont ? Een Nederlands forum met een Amerikaanse eigenaar. Zou je de touch met Nederland verliezen waardoor Fok! een ver van je bed verhaal wordt ? Misschien onzinnige vragen maar ik ben erg benieuwd of je daar weleens over hebt nagedacht.

In ieder geval succes met het maken van je keuze.

Ik wilde altijd wachten totdat ik een diploma had en nu heb ik er geen maar toch een leuke baan in Tsjechie waar ik altijd al graag heen wilde voor een paar jaar.

Mijn grootste zorg is wel mijn vader die al 77 is en nu al voor de 2e keer binnen een maand is opgenomen in het ziekenhuis. Verder is mijn kleine broer ook wel een zorgenkind, maar ik heb ook mijn eigen leven te leiden en als ik het nu niet doen, gebeurt het misschien wel nooit.

Wat betreft kinderen, ik heb de afgelopen 7 jaar alleen maar buitenlandse partners gehad, dus de kans is ook zeer aannemelijk dat mijn kinderen geen Nederlandse moeder zullen hebben. Verder zie ik ze ook liever niet in Nederland opgroeien. Uiteraard leer ik ze wel Nederlands.

Heel logisch dat er twijfels zijn, zeker met kinderen er bij lijkt me. Maar daar kan ik helaas niet over oordelen.

Ik ben gewoon gegaan met de garantie dat als ik het niet leuk zo vnden m'n vrouw naar Nederland zou komen. Daar heeft ze toch zeven jaar doorgebracht dus weet waar ze het over heeft.

Toch is het een kwestie van 'doen'. Je kunt dingen voorbereiden, andere dingen komen gewoon op je af.

Als ik zou gaan in jouw geval zou ik niet meer 10 jaar wachten, de tienertijden zijn nogal bepalend en aanwezig. Maar jonge kinderen zijn toch erg flexibel en pikken veel dingen snel op.

quote:

Op maandag 4 juni 2007 01:14 schreef Danny het volgende:...de derde is zelf een bedrijf starten en iemand in dienst nemen.

Dit is al sins 11 september 2001 geen optie meer hoor. Je kan geen bedrijf starten zonder dat je een green card hebt. Ze willen het de terroristen niet al te makkelijk meer maken.

Gewoon doen Danny! Je leeft maar 1 keer en je kinderen zullen later trots op je zijn . Is een mooie ervaring voor iedereen uit je gezin.

Het is toch niet zo dat je zomaar kan gaan. En als ik lees wat MrCyber zegt heb je dus eigenlijk helemaal geen mogelijkheid om daar een greencard te krijgen. Kan je beter een ander land zoeken denk ik, tenzij je echt voor de VS gevallen bent natuurlijk.

Je hebt toch ook andersoortige werkvergunningen?

quote:

Op maandag 4 juni 2007 01:24 schreef Danny het volgende:

[..]

Immigration through Investment

Show, using reasonable methodologies, that 10 or more jobs are actually created either directly or indirectly by the new commercial enterprise through revenues generated from increased exports, improved regional productivity, job creation, or increased domestic capital investment resulting from the pilot program.

Je moet dus tenminste 10 mensen van werk voorzien, direct danwel indirect. Gaat je meer kosten dan de 1,5 miljoen investeren hoor.

quote:

Op maandag 4 juni 2007 01:24 schreef Danny het volgende:

[..]

Immigration through Investment

Dit gaat dus over dat geld investeren en niet over het beginnen van een eigen bedrijf, toch?

quote:

Op maandag 4 juni 2007 01:30 schreef Repeat het volgende:
Het is toch niet zo dat je zomaar kan gaan. En als ik lees wat MrCyber zegt heb je dus eigenlijk helemaal geen mogelijkheid om daar een greencard te krijgen. Kan je beter een ander land zoeken denk ik, tenzij je echt voor de VS gevallen bent natuurlijk.

Je hebt toch ook andersoortige werkvergunningen?

Dat kan dus wel:

Of met kapitaal. Of via familiehereniging, de loterij of een baas die je een visum bezorgt en dat soort dingen.

Als je het al zolang wilt, moet je het gewoon doen, is mijn visie. Anders zul je toch altijd met spijt blijven zitten; en dat zal wrsch steeds meer aan je gaan vreten. Je bent nu nog jong en gezond; niemand weet wat de toekomst brengt, hetzij voor jullie beiden, hetzij voor je kinderen, dus uitstel gaat op de lange duur meestal doodleuk afstel betekenen...

In elke fase van je leven zijn er namelijk wel redenen te vinden om zo'n emigratie toch nog maar even niet te doen. Uiteindelijk kun je op die manier je hele leven vast blijven zitten in je eigen vertrouwde Hollandse schemaatje.

Iemand (Popolon?) zei ook iets over het feit dat de puberteit vrij bepalend is, en daar ben ik het zeker mee eens; maar ook in de zin dat het leven van de ouders enorm kan beïnvloeden (en zomaar in een hele andere richting duwen)!

Enne, als je kinderen straks "groot genoeg zijn om op zichzelf te wonen", al dan niet met baby's intussen: zal je dàn niet nog meer scrupules hebben om ze dan maar in Nederland achter te laten, alleen?...

Nee joh; ik ken jullie dochtertje natuurlijk niet dus kan er ook verder niet over oordelen, maar hoe moeilijk het ook lijkt, ik ben toch wel van mening dat t/m een jaar of 7 de stap zeker te maken is. Juist in die jonge jaren! Juist omdat ze dan nog zo flexibel zijn en zich zo gemakkelijk aanpassen. Het is ook voor hen een heel levensavontuur, en ik denk dat je als ouder op dat moment des te meer -zeg maar- het 'model' zult zijn waar ze zich aan kunnen vastklampen; van hoe je dat allemaal aanpakt enzo, en over eventuele obstakels heenkomt. Zien ze dat jullie er positief doorheen komen, dan zal dat zeker op hen een positieve weerslag hebben. (Evenzo als jullie er natuurlijk helemaal aan onderdoor gaan ofzo... )
Hoe dan ook denk ik dat het enorm verrijkend voor ze kan (en zal) zijn.

Zélfs als jullie na verloop van tijd besluiten om toch weer huiswaarts te keren.


Ik denk echt dat het iets is wat je "enigszins" moet voorbereiden, maar niet extreem. Het financiële plaatje is natuurlijk vrij essentieel, evenals het woonkader, met name omdat jullie een gezin hebben, maar verkijk je bijv niet op de vele tientallen details waarvan je denkt dat die je zullen tegenstaan.

Het is gewoon heel moeilijk inschatten hoe die dingen ter plaatse uitpakken en aan zullen voelen. Dat merk je pas als je er eenmaal echt bent. In een ander land is alles anders; en meestal zitten de verschillen (en de obstakels) in dingen die je juist noooit had verwacht!


Ik wens jullie veel sterkte bij de beslissing!
En heel veel geluk als jullie besluiten ervoor te gaan! (wanneer dat dan ook mag zijn )

[ Bericht 15% gewijzigd door Bora-Bora op 04-06-2007 02:49:15 ]

Danny,

Aangezien je nu jonge kinderen hebt, is het NU of NOOIT. Als je wacht tot je kinderen een jaar of 18 en 16 zijn, en dan alsnog gaat, dan verbreek je effectief de band tussen je kinderen, je kleinkinderen, en jezelf en je vrouw. Het klinkt hard, maar tegen die leeftijd zijn je kinderen volledig geintegreerd in de Nederlandse maatschappij, hebben ze wellicht vriendjes/vriendinnetjes, en wordt er al nagedacht over een eigen huisje boompje beestje. Dan nog emigreren is iets wat een heel stuk lastiger gaat worden dan nu.

Je kinderen zijn nu op de leeftijd dat ze heel gemakkelijk kunnen integreren en opgroeien in de Amerikaanse cultuur. Dat houdt zo'n beetje op bij de 8 a 9 jaar ofzo, wanneer kinderen een eigen vriendenkring krijgen, en de eigen buurt beginnen te kennen, en beginnen te realiseren dat ze Nederlandertjes zijn die in Nederland wonen.

Binnen de komende 2 jaar emigreren zou betekenen dat je kinderen van jongs af aan op een Amerikaanse school terecht kunnen, en het garandeert zo goed als zeker dat zodra je eigen kinderen klaar zijn voor kinderen, dat de kleinkinderen relatief dichtbij zullen wonen, namelijk in de VS, hoogstwaarschijnlijk in dezelfde staat. Als je wacht tot de puberteit, dan kun je net zo goed de beslissing nemen om NIET te gaan, en in Nederland te blijven.

Ik denk dat je toch echt dit jaar, 2007, het jaar van de beslissing moet maken. "Ja, we gaan", en dan definitief VOOR 2010 vertrekken, of "Nee, we gaan niet", en het daarbij laten.

In principe heb je twee perioden waarin je kunt verhuizen:

- Als je kinderen onder de 10 zijn
- Als je kinderen boven de 20 zijn en uit huis.

In het eerste geval heb je je eventuele kleinkinderen in de VS, in het tweede geval blijven ze vrijwel zeker in Nederland.

quote:

Op maandag 4 juni 2007 03:15 schreef maartena het volgende:
Aangezien je nu jonge kinderen hebt, is het NU of NOOIT.

Eensch!

quote:

Op maandag 4 juni 2007 01:19 schreef MrCyber het volgende:
Dit is al sins 11 september 2001 geen optie meer hoor. Je kan geen bedrijf starten zonder dat je een green card hebt. Ze willen het de terroristen niet al te makkelijk meer maken.

Dit is onzin. Buitenlanders kunnen nog steeds bedrijven beginnen in de VS.

quote:

Op maandag 4 juni 2007 03:15 schreef maartena het volgende:
In principe heb je twee perioden waarin je kunt verhuizen:

- Als je kinderen onder de 10 zijn
- Als je kinderen boven de 20 zijn en uit huis.

Kolder! Onze zoon is meegegaan toen ie 13 was. Het joch is opgebloeid van een verlegen, binnenzittend kind zonder vriendjes, naar een rauwdouwer die altijd buiten is en stikt van de vriendjes. Zijn Iers/Engels is vloeiend en hij doet het fantastisch op school. Hij wordt weldra 16 en is gewoon een fijne vent geworden. In tegenstelling tot het stille muisje dat ie in Nederland was.

Ik kan natuurlijk niet voor jullie spreken, maar Iris (een maand of twee ouder dan Alicia) heeft onze verhuizing van vorig jaar erg makkelijk doorstaan. Ik denk dat er een aantal dingen zijn die je daaraan kunt doen:
- Goed voorbereiden; zowel jezelf als je kind
- positief zijn over het nieuwe thuisland
- goed afscheid nemen
- nooit gevoelens van gemis of heimwee bagataliseren; neem tijd om vriendjes e.d. te missen, wijs in zo'n geval niet onmiddellijk op de nieuwe vriendjes 'die toch ook leuk zijn'
- hou binding met het geboorteland, maar geef het kind de ruimte om een 'eigen cultuur' te hebben

Internationaal verhuizen is een deel van ons leven, en dat van veel van onze vrienden, waardoor we het misschien wat normaler vinden. Het is niet niets, en laat zeker wel een stempel achter op kinderen, maar misschien is dat ook niet alleen maar negatief. Mits goed begeleid, kan ook het 'buitenstaander zijn' een verrijking zijn, denk ik. Reken normaal gesproken op 3 maanden om een beetje op de been te komen, en een jaar om redelijk 'thuis' te raken.

Wat betreft de timing: liever vroeger dan later. Zelfs veel doorgewinterde expats kappen ermee als de kinderen richting puberteit gaan. Als je nu al vindt dat Alicia het erg moeilijk zal vinden, zal dat over een jaar of 6 gegarandeerd erger zijn. Plus dat mocht het niet lukken, je haar dan midden in haar middelbare schooltijd zou verhuizen.

Van de voordelen is tweetaligheid waarschijnlijk het meest meetbaar. Dat ze zich overal ter wereld kunnen aanpassen, nergens raar van op kijken, geen idee hebben van racisme, en heel gevoelig zijn voor cultuur, vind ik veel belangrijker.

Overigens iets waar je wel bij stil moet staan: als ik het goed heb (popolon, help!) gaat je kind in de VS automatisch naar de school die bij de buurt hoort, en worden scholen (deels?) bekostigd door de onroerend goed belasting van de buurt. Dat zou een reden kunnen zijn om meer geld uit te trekken voor behuizing dan dat je (zeker met een startend bedrijf) eigenlijk zou willen of nodig zou vinden.

quote:

Op maandag 4 juni 2007 03:33 schreef ElizabethR het volgende:
Kolder! Onze zoon is meegegaan toen ie 13 was. Het joch is opgebloeid van een verlegen, binnenzittend kind zonder vriendjes, naar een rauwdouwer die altijd buiten is en stikt van de vriendjes. Zijn Iers/Engels is vloeiend en hij doet het fantastisch op school. Hij wordt weldra 16 en is gewoon een fijne vent geworden. In tegenstelling tot het stille muisje dat ie in Nederland was.

Tja, ik ken ook andere verhalen. Ik ken aardig wat Dutch/American couples via online groepen en van onze vriendenkring in zowel Nederland als hier in de VS..... en het is niet de eerste keer dat een tiener met tegenzin meegaat naar de VS omdat de ene ouder in Nederland woont, en de ander in de VS met een nieuwe partner etc....

Nu is dat natuurlijk een andere situatie, maar ik denk dat het makkelijker is met jongere kinderen dan met oudere kinderen. En het is ook per situatie anders natuurlijk, maar over het algemeen wordt afgeraden om te gaan emigreren met kinderen van 10+ jaar oud, omdat je hen dan wel losrukt van de wereld die ze nou net om zich heen hebben gebouwd.

Ik denk toch dat Danny binnenkort de knoop moet gaan doorhakken, en dan de komende 2 jaar er echt aan werken om het realiteit te maken.

Dan is de keus gemaakt, maar je wilt dus een bedrijf opzetten?

Ik zou er gewoon voor gaan, je kinderen zullen later ook enorm veel profijt hebben van het feit hebben dat ze zo keurig Engels kunnen spreken. Dan weet je in ieder geval al dat ze later een groot voordeel zullen hebben op de arbeidsmarkt.

Ik kom volgend jaar wel een biertje halen.

quote:

Op maandag 4 juni 2007 08:49 schreef Danny het volgende:
Dat ben ik volledig met je eens maarten. Ik zou geen half puberende kinderen naar een ander land slepen. Dat zou ik erg egoïstisch vinden en zou de relatie tussen mezelf en m'n kinderen ook niet ten goede komen.

Zoals Maarten al zegt, het zal per situatie verschillend zijn.

Om alles over een kam te scheren vind ik een beetje overdreven. In ons geval is het erg goed uitgepakt, en ik zal de volgende keer dat mijn zoon me om de nek vliegt en zegt dattie van me houdt tegen hem zeggen dat jij hebt gezegd dat ik egoistisch ben.

Bovendien was onze zoon betrokken bij het besluit. Wij hebben hem alle voor- maar zeker ook nadelen uitgelegd, er veel en langdurig over gepraat op een zo objectief mogelijke manier, en als hij nee had gezegd waren we niet gegaan.

Elizabeth, jij toont duidelijk aan dat het ook enorm kan verschillen per kind. Over het algemeen willen pubers zich gaan verzetten als ze opeens uit hun omgeving worden weggehaald, maar er zijn anderen die het juist prachtig vinden. Ik had het denk ik geweldig gevonden om als tiener naar het buitenland te verhuizen, maar ik vond het dan ook afschuwelijk op school dus alles leek me beter.

Het punt wat men probeert te maken is dat hoe ouder je kinderen worden, hoe belangrijker ook hun stem wordt. Zoals jij zelf ook zegt, jullie hebben je zoon helemaal bij het besluit betrokken. Je kunt dus wel als ouder zeggen "nu mijn kind 3 is emigreer ik", want dat kind vindt er nog niet zoveel van. Maar je kunt niet zomaar zeggen "straks als mijn kind 14 is ga ik emigreren", omdat het dan ook enorm zal afhangen van het kind. Het is niet meer alleen het besluit van jou (en eventueel je partner).

_{kom een beetje lullig uit mijn woorden vandaag, maar hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.}

daarnaast heb je nog het taalvoordeel. Ik weet niet meer precies de technicalities (Gao, weet jij daar toevallig iets meer over?), maar ik dacht dat je een kind tot het 7e jaar nog een tweede (of derde/vierde/etc) moedertaal kunt geven, die hij/zij dan dus echt net zo goed als nederlands zal kunnen spreken/denken/voielen en dat daarna de hersenstructuur al zodanig vastligt dat dát niet meer kan. Ze kunnen dan een taal nog wel heel goed leren, maar het zal niet meer als een moedertaal zijn.

quote:

Op maandag 4 juni 2007 00:09 schreef phileine het volgende:
overigens was dat trouwens wel een argument om vroeg te gaan, die taal. Een kind een tweede moedertaal geven, zeker eentje die wereldwijd wordt gesproken (zoals bijvoorbeeld Spaans of Engels) is een van de mooiste dingen die je kunt geven.

Een tweede moedertaal bestaat niet. Dergelijke kinderen die een tweede taal te intensief en te vroeg leren kunnen zich vaak zeer slecht uitdrukken en lopen taal achterstand op school op mbt. de moedertaal. Ik spreek niet uit ervaring, maar wel van zeer dichtbij mogen zien, en het fenomeen schijnt behoorlijk normaal te zijn

Je hebt je al aardig ingelezen zo te zien

Ook ik vind dat je nu een keuze moet maken om het te doen/niet te doen. Procedures kunnen vaak jaren overheen gaan, in die periode kunnen jij en je gezin "mentaal" voorbereiden op de verhuizing, hebben je kids genoeg tijd om aan het id te wennen en misschien zelfs enthousiast te worden omdat het een compleet nieuw avontuur is waar jullie samen, als gezin aan beginnen.

Oh, misschien een goede tip om te bekijken: HIER staan veel reportages over NL'ers die hun geluk in het buitenland gaan beproeven, de situatie is vaak heel anders... maar er zijn veel gezinnen met kinderen die gevolgd worden. Misschien kun je hier iets uithalen?
Suuk6 met je beslissing

Mijn vrouw is ook geemigreerd naar de VS toen ze 13 was, die heeft al heel wat achter de rug:

Geboren in Canada, geemigreerd naar Nederland toen ze 7 was (studie van haar vader), geemigreerd naar Michigan toen ze 13 was (studie vader afgerond dus).

En volgens mij is ze nog redelijk in orde. Althans, dat denk ik. Als ze knettergek wordt komt het door mij.

Het kan dus wel maar 't is heel persoonlijk.

quote:

Op maandag 4 juni 2007 20:07 schreef Danny het volgende:

[..]

hoe heeft ze het destijds ervaren? Dat het geen permanente schade oplevert geloof ik wel, maar ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat ze het prettig heeft gevonden haar vrienden e.d. achter te moeten laten. Tenzij ze het pispaaltje van de klas was natuurlijk, dan kan een verhuizing een bevrijding zijn.

Nee ze vond het niet leuk, vooral omdat we toen 'verkering' hadden.

Haar Engels was al dik in orde natuurlijk. Het is toch ook een kwestie van meteen op school zetten, sportclub etc. in de nieuwe omgeving

Maar goed, een meid van 13 vind dit natuurlijk niet leuk. En zij dus ook niet.

quote:

Op maandag 4 juni 2007 19:57 schreef Shira het volgende:
Je hebt je al aardig ingelezen zo te zien

LHO: kijk bijvoorbeeld eens hier kinderen tweetalig opvoeden, ongeveer het tegenovergestelde van wat jij zegt is meestal waar.

Net als de rest denk ik overigens dat je op een gegeven moment een knoop moet doorhakken. Niet éérst alle problemen oplossen en dingen regelen, maar een datum plannen en dan er naar toe werken. Zoals ik ergens anders al schreef: als wij niet in een impuls dat huis hadden gekocht was het waarschijnlijk ook bij dromen gebleven. We hadden toen nog wel een jaar om alles voor te bereiden maar dat gaat veel makkelijker als je al concreet een datum hebt.

quote:

Op maandag 4 juni 2007 20:23 schreef phileine het volgende:

[..]



LHO: kijk bijvoorbeeld eens hier kinderen tweetalig opvoeden, ongeveer het tegenovergestelde van wat jij zegt is meestal waar.

Net als de rest denk ik overigens dat je op een gegeven moment een knoop moet doorhakken. Niet éérst alle problemen oplossen en dingen regelen, maar een datum plannen en dan er naar toe werken. Zoals ik ergens anders al schreef: als wij niet in een impuls dat huis hadden gekocht was het waarschijnlijk ook bij dromen gebleven. We hadden toen nog wel een jaar om alles voor te bereiden maar dat gaat veel makkelijker als je al concreet een datum hebt.

Dat van mij is oa, gebasseerd op een stuk op TV (zou alleen niet meer weten waar... NOVA?) en mbt. 'eigen observaties' van immigranten in nld (Israeli).

Toevoeging: Het ging om kinderen waarvan 1 hiergeboren en 1 op jonge leeftijd hier heen gekomen. Nederlands/franstalige vader en Israelische moeder..

als ik het geld EN de leeftijd ervoor had, was ik allang naar Oostenrijk geëmigreerd, ik heb niks tegen Nederland, maari k was een maand in Oostenrijk en ik was HELEMAAL verkocht

quote:

Op maandag 4 juni 2007 21:52 schreef Danny het volgende:
Maar goed, het gaat nu voornamelijk over mij merk ik. Zijn er echt geen andere mensen die wel willen maar niet durven, twijfels hebben etc.? Je kan mij niet vertellen dat wij de enige halfwatjes zijn

Ik heb zelf eigenlijk nooit twijfel gehad.... We zijn begonnen in Nederland, hadden de intentie om ook in Nederland te blijven.... maar toen overleed mijn schoonvader in 1999, een paar maanden voor ons geplanned huwelijk, waar mijn vrouw en schoonmoeder het moeilijk mee hadden, en na de aanvallen op 11 September 2001 vroeg mijn schoonmoeder of we niet alstublieft bij haar in de buurt wilden gaan wonen.

Het speelde toen al wel op de achtergrond, we hadden al wel eens "what if" scenario's besproken, maar toen het besluit eenmaal gevallen was, was het echt zoiets van.... "Okay, let's do this thing.". In December 2001 had ik mijn keuring en kreeg ik mijn visum, in April 2002 ben ik verhuisd.

Wij hebben dus in 4 maanden alles geregeld om te vertrekken, inclusief het afronden van de belastingen, etc. Het kost een hele hoop werk, maar het is met gemak haalbaar in zo'n periode. Nadat de knoop eenmaal was doorgehakt zat ik eigenlijk nog maar over 1 ding in: Werk krijgen. En dat duurde ook nog eens 6 maanden nadat ik de VS aankwam, dus we gingen rap door onze spaarcentjes heen. (Gelukkig konden we de eerste 6 maanden terecht bij schoonmoeder).

Wat betreft medische keuring: Deze is voornamelijk voor het vaststellen van verspreidbare ziekten, zoals AIDS, TBC, Hepatitus, etc, etc. Zaken als reuma en rugklachten hebben niet al te veel invloed daarop. Wel moet je erop rekenen dat je ziektekostenverzekering vrij hoog zal zijn, reken op +/- $500 tot $600 voor jullie tweetjes en kinderen, vanwege een "pre-existing condition".

Ik heb zelf een jaar of 3 doorgebracht in Amerika, en sta op het punt om naar Indonesie te emigreren voor een nieuwe baan. Natuurlijk blijven altijd de kleine "stel dat" dingen in je achterhoofd spoken, maar het punt, denk ik, met emigreren is dat je het op een gegeven moment gewoon moet doen.

Sommige mensen (zoals ik), hebben het daar veel makkelijker in, aangezien ik geen vriendin heb, geen eigen huis heb, en dus niet echt veel hoef te regelen om met m'n hele hebben en houden naar een ander land te gaan. In mijn geval ben ik in totaal nu een weekje bezig geweest met het regelen van tickets, visum, en het opruimen/inpakken van dingen, en ik ben over 5 dagen weg

Het enige wat je wel moet doen is een vangnet hebben; dat wil zeggen retour tickets al hebben, zorgen dat je genoeg geld hebt om op zijn minst een maand in Nederland te leven mocht je terugkomen als het niet bevalt, en in ieder geval iets geregeld hebben met familie of vrienden om daar tijdelijk te kunnen crashen mocht het allemaal niet willen.

En natuurlijk zorgen dat je genoeg cash meeneemt om in je land van keuze een tijdje te kunnen leven, mochten de dingen duurder uitvallen dan je dacht.

My 2 cents.

quote:

Op maandag 4 juni 2007 19:09 schreef Danny het volgende:

[..]

Waar zeg ik dat?

Ik begreep het als zodanig. Maar ik ben blij dat je het met deze post verduidelijkt.

quote:

Jouw goed recht, mijn goed recht, maar het is nergens voor nodig mijn woorden te verdraaien en het te doen voorkomen alsof ik je zit te beledigen.

Ik vat het totaal niet op als belediging, laat staan dat ik zou willen doen voorkomen.

quote:

Good for you. Ikzelf zou het alsnog niet doen omdat ik een dergelijke beslissing niet aan een tiener over zou laten. Wederom; dat is hoe IK erover denk in MIJN situatie. Prima als het voor jou WEL werkt.

DE beslissing is niet aan een tiener overgelaten. Het lijkt er eerder op dat je me niet wilt begrijpen, Soit
Ik heb het er al niet meer over.

Ik wens jullie veel succes met het nemen van een beslissing. Ikzelf denk, gezien jouw continu oproepen van allerlei mogelijke bezwaren en het dicht willen timmeren van alle eventueel voorkomende probleemjes, dat jullie niet gaan. Er zijn gewoon altijd mensen die het bij verlangens houden omdat ze de risico's niet aandurven en 100% garantie willen dat het allemaal gaat lukken. Dan is het beter om voor relatieve zekerheid in een bestaande situatie te kiezen.

1 ding, over je kinderen, mijn ouders hebben mij en mijn zusje mee genomen naar india, voor 3 jaar, toen ik 5 was. En ik ben er nog dankbaar om. Zolang je 't maar verstandig doet gaat 't top met kinderen, neem er de tijd voor, doe 't rustig, maar als ik zie dat ik nu gezond uit India terug ben moet de VS je helemaal lukken

quote:

Op maandag 4 juni 2007 19:15 schreef LeeHarveyOswald het volgende:

[..]

Een tweede moedertaal bestaat niet. Dergelijke kinderen die een tweede taal te intensief en te vroeg leren kunnen zich vaak zeer slecht uitdrukken en lopen taal achterstand op school op mbt. de moedertaal. Ik spreek niet uit ervaring, maar wel van zeer dichtbij mogen zien, en het fenomeen schijnt behoorlijk normaal te zijn

hier ben ik het niet mee eens. Ik ben geboren in Nederland, maar Engels is mijn eerste taal (het was door omstandigheden destijds de taal die ik het meeste hoorde). Mijn ouders hebben wel moeite moeten doen om mij Nederlands te leren...ik schijn nogal eigenwijs te zijn geweest...ben ik nu dus helemaal niet meer , maar tegen de tijd dat ik naar school toe ging kon ik me bijna net zo goed in het Nederlands als in het Engels uitdrukken. ik heb op school nooit problemen ondervonden van het feit dat ik 2-talig was, en nu is het eigenlijk alleen maar erg handig.

Natuurlijk kan dit per kind verschillen, maar zo is het in ieder geval bij mij gegaan.

quote:

Op zondag 3 juni 2007 23:51 schreef Danny het volgende:
Dan de kinderen; Alicia is 5, Jayden bijna 3 (valt het op dat we ze bewust name hebben gegeven die men in Amerika uit kan spreken?). Voordat je de hele procedure door bent ben je zomaar 2 jaar verder. Het is geen EU land waar je zo even naartoe rijdt en een huis koopt of huurt. De kinderen zijn dan al oud genoeg om er behoorlijk van in de war te raken en we zijn er nog niet over uit of we ze dat willen laten doorstaan en, belangrijker, of we het risico willen lopen dat ze het een jaar later weer moeten doorstaan als het in de VS toch NIET blijkt te bevallen.

Waarom ben jij nog niet geëmigreerd terwijl je dat dolgraag zou willen? Of ben je het al wel en herken je dit soort twijfels?

Bureaucratie, financiën en andere zaken is gewoon rompslomp waar je door heen moet gaan, maar als je iets écht wil is dat het natuurlijk wel waard. Over de kinderen kan ik het volgende zeggen.

Ik ben zelf opgegroeid in een situatie waarin er vaak verhuist is (en wordt), stuk of 6 keer in mijn jonge levensjaren, alhoewel ik niet met mijn ouders geëmigreerd ben, ben ik wel Nederland doorgetrokken (ook afstanden waarbij je alles achterlaat). Ik weet nog wel dat ik me waardeloos voelde toen ik opeens van mijn vrienden werd weggerukt (nu praat ik over basisschool periode) en maar moest aarden op een nieuwe plek. Ik moet desondanks zeggen dat dit voor mij verrassend snel ging en ik zo mijn plek had gevonden binnen de klas op school. Als ik het zo lees denk ik dat je kinderen, omdat ze geinteresserd zijn in Engels, dit ook snel op zullen pakken en dat de taal eigenlijk niet echt een groot probleem is. Nadat ik verhuist was, was ik vrij snel mijn oude vriendjes vergeten (ik praat hier misschien over 2 maanden) en maakte gewoon lol waar mogelijk, uiteraard hoort een sportclub hier ook bij. Ik zal absoluut niet zeggen dat dit voor elk kind zo geldt maar in mijn ervaring (en wat ik ook van andere mensen hoor die opeens op een totaal andere plek zijn gaan wonen) is dat de kinderen altijd op hun voeten terecht komen.

Ik ben het overigens eens met maarten, je moet het nu doen of anders pas over 15/20 jaar als je kinderen volwassen zijn. Je kunt uiteraard ook tussendoor verhuizen maar je onderbreekt dan wel de basisschool periode of middelbareschool periode, dit is een veel grotere onderbreking dan dat je het nu zou doen op jonge leeftijd. De psychologische druk is dan ook groter. Dit kan ook positief uitpakken als je kinderen avontuurlijk zijn ingesteld natuurlijk.

Daarbij wil ik ook nog zeggen dat mijn vader altijd al de plannen heeft gehad om naar Nieuw-Zeeland te emigreren maar dit niet heeft gedaan vanwege de kinderen en hij de stap te groot vond voor ons. Iets waarvan hij zegt dat hij het maar beter toch gedaan had kunnen hebben.

Als ik je verhaal zo lees heb je er altijd van gedroomd en ik denk dat je het dan ook moet doen, anders krijg je er later misschien wel spijt van, je moet er natuurlijk wel goed over nagedacht hebben, maar daar ga ik ook maar even van uit .

quote:

Op maandag 4 juni 2007 19:15 schreef LeeHarveyOswald het volgende:

[..]

Een tweede moedertaal bestaat niet. Dergelijke kinderen die een tweede taal te intensief en te vroeg leren kunnen zich vaak zeer slecht uitdrukken en lopen taal achterstand op school op mbt. de moedertaal. Ik spreek niet uit ervaring, maar wel van zeer dichtbij mogen zien, en het fenomeen schijnt behoorlijk normaal te zijn

Hier ben ik het dus totaal niet mee eens. Tweetalig opvoeden is gewoon heel erg slim, vooral in de huidige tijd waarin mensen veel internationaal reizen/werken/etc. Wat wel belangrijk is is dat de talen geleerd worden door mensen die die taal als moedertaal hebben. Ga dus niet jouw HAVO engels leren aan je kind en dan denken dat ze een 2de moedertaal hebben, dat gaat gegarandeert niet lukken, maar als je bv een franstalige & nederlandstalige ouder hebt dan zijn 2 talen heel erg makkelijk om te doen en zal het kind beide talen perfect spreken er vanuit gaande dat de ene ouder altijd in het engels met het kind spreekt en de ander in het frans. Dat is nl de enige manier om een taal zo goed te leren dat je het volledig beheerst.