Bewust alleenstaand ouderschap

Een kennis van mij heeft twee kinderen, allebei bewust zonder man, ze heeft trouwens geen moeite gehad met zwanger raken en heeft gewoon met die mannen overlegd of ze zaaddonor wilden zijn(wel sex dus)
Van deze twee ziet eentje zijn vader nooit, de ander wel elke week, de jongen die zijn vader niet ziet, heeft daar wel af en toe problemen mee, maar vooral omdat zijn zusje wel haar vader ziet, dat kwetst hem soms.

Dat is niet helemaal wat jij bedoelt, maar de enige ervaring die ik hierin heb.

Ik ben (bijna) 28 en heb eind 2006 het aanvraagformulier voor een BKA-nummer opgestuurd. Ofwel, ik ben in mijn eentje een adoptieprocedure gestart.

Wel een beetje een andere situatie dan de situatie die jij noemt, maar ik heb sowieso altijd al de voorkeur gegeven aan adoptie boven een biologisch kindje. Of het ooit zover komt dat ik daadwerkelijk alleen het kindje ga opvoeden e.d. weet ik niet. Maar ik wilde in ieder geval de procedure in, mede omdat alles zó enorm lang duurt en de wachttijden inmiddels ook nog eens gigantisch oplopen.

Ik vind het niet egoistisch om het alleen te doen, míts je vangnet groot genoeg is. Je moet zoiets niet doen als je eigen situatie al instabiel is. Aan de andere kant weet je ook bij een relatie nooit hoe het loopt.

Ken het probleem. Ben 33 en single. Heb wel een kinderwens, maar ben de juist man nog niet tegengekomen.
Op dit moment heb ik nog zoiets van "ach, die komt vast nog wel voorbij, ik zie het wel..", maar misschien dat ik er over een paar jaar ook (als ik dan nog de juiste vent niet ben tegengekomen) zo over denk.
Maar aan de andere kant lijkt het me wel heel zwaar om een kind alleen op te voeden en dan komt het financiële plaatje er ook nog bij.
En een groot vangnet is inderdaad wel nodig, denk ik!

Inmiddels ben ik sinds 7 maanden moeder, maar dat is niet zo vanzelfsprekend geweest.
Ik herken je enorme verlangen. Dat heb ik ook gehad. En ook bij mij zat de kans erin dat ik niet zo makkelijk zwanger zou raken. En ik werd maar 'ouder en ouder'. Ik had (heb!) wel een geliefde, maar hij was niet duidelijk over het vervullen van mijn kinderwens. Hij wist het allemaal niet. Uiteindelijk heb ik besloten dat ik hoe dan ook wilde proberen een kind te krijgen. Als mijn lief het niet wilde, dan had ik de relatie verbroken (dat is een heel proces geweest in samenspraak met hem hoor, niet zo kort door de bocht als ik het nu omschrijf). Ik was dan van plan geweest een homostel te zoeken en met hen proberen een kind te krijgen. We zouden dan co-ouders worden.
Heel gelukkig is het niet zo ver hoeven komen. Mijn lief heeft wél voor het ouderschap gekozen en is nu superblij met het vader-zijn. Buiten het feit dat ik erg blij ben dat we er samen uit zijn gekomen, ben ik ook blij dat ik het niet alleen hoef te doen. Want ondanks het feit dat we een erg makkelijke zoon hebben, lijkt het me enorm zwaar als je er alleen voor staat.
Succes, ik ben benieuwd hoe het je zal vergaan.

En Yoni, wat bijzonder!

Oh ja, ik wilde ook per sé dat de vader van mijn kind bekend zou zijn. Ik heb zelf mijn biologische vader niet gekend en dat heb ik als een enorm gemis ervaren.

een oude buurvrouw van ons heeft ook gekozen voor alleenstaand moederschap. zij heeft 3 prachtige dochters, via IVF gekregen. (anonieme donoren) (er werden 2 eitjes terug geplaatst en de eerste keer bleef daar 1 van over, de 2e keer dus 2)
Ik weet zeker dat zij een geweldige moeder is voor haar kinderen. Ik vind er niks egoistisch aan. Je wilt graag kinderen, als jij denkt dat je het kunt bolwerken alleen moet je er voor gaan
ik wens je heel veel succes en geluk!

Ik dacht een boek te 'kennen' over dit onderwerp, maar dat bleek toch wat meer te gaan over niet bewust alleenstaand ouderschap (misschien wel handig voor de praktische tips, maar dat is nu nog een beetje ver van je bed). Tijdens het zoeken van de titel kwam ik wel een ander boek tegen wat misschien interessant is.
Maar vooral een website die hierover gaat en waar je vast wat aan hebt www.bam-mam.nl

Ik duim voor je dat je 'gewoon' binnenkort iemand tegen het lijf loopt waar je oud mee wil worden en kindjes gaat krijgen. Maar mocht dat onverhoopt niet gebeuren, dan vind ik het niet egoistisch om er voor te gaan in je eentje.

Oh..zeer herkenbaar dit...Ik lees al een tijdje mee en nu ik dit onderwerp zag, dacht ik..nu ga ik reageren....
Ik ben zelf 31, single en heb een grote kinderwens...Ik hoop ook binnenkort iemand tegen het lijf te lopen, maar het spookt ook al een tijdje door mijn hoofd wat ik zou doen als dit niet gebeurt...Kies ik er dan voor om alleen een kind te gaan opvoedenen hoe? Anonieme donor? Bekende?
Heel moeilijk allemaal! De vraag of het egoistisch is, is mij ook al een aantal keren door het hoofd geschoten...En hoe ga je dat dan praktisch doen in je eentje....opvang, financieel, vangnet...

Maar goed...we blijven gewoon hopen binnenkort iemand tegen het lijf te lopen...

een kinderwens is per definitie egoistisch, of je het nu met zijn 2-en of in je eentje verzilvert

het lijkt me leuker en ms ook wel 'beter' (voor het kind, zie reactie moonah) als er een betrokken vader (niet noodzakelijkerwijs in 1 huis met jou ) in het spel is, maar ook alleen kun je volgens mij liefde voor minstens 2 geven, hoor en je kind een prachtleven bieden , ook als je het financieel wat minder breed hebt evt.

Ik had dezelfde plannen, totdat ik Hub tegenkwam. Dit was de man, en ik ging er vanuit dat ie gesteriliseerd was (want, al twee wat grotere kinderen, en niet meer de jongste).. Maar, deze man, die was het, en dan zou ik "gewoon' een leuke stief worden.

Ik heb het ook niet over mijn kinderwens gehad, was al bezig om mijn leven anders in te richten.
Hij bleek niet gesteriliseerd, en we hebben twee prachtkinderen nu.

Hij vertelde later wel dat ie het opvallend vond dat ik niet over een kinderwens was begonnen (immers, na jaren weer op de markt kom je toch ook heel veel vrouwen tegen die een potentiele vader zoeken, zeker in onze leeftijdscategorie).

Ik ben achteraf blij dat het zo gelopen is, ik had het uiteindelijk ook niet aangedurfd in mijn eentje, denk ik, maar dat is voor iedereen anders. Het idee van het alleen te doen was voor mij wel genoeg om niet teveel druk op de ketel te zetten.

Kijken muts . Dubbelpost dus

Ook ik heb ooit dat voornemen gemaakt 'als ik op m'n ..., dan... '
Gelukkig kwam ik stinkie tegen en hoefde ik die keuze niet echt te maken.

Ik heb er destijds wel al een topic over geopend. Rewimo heeft daar ook een hoop in geschreven, die was volgens mij ook al een flink eind die richting in geslagen voor ze Qltel tegenkwam: Bewust alleenstaand ouderschap

Gedaan.

Het lijkt me vreselijk zwaar om een alleenstaande ouder te zijn. Ik heb dan ook veel bewondering voor die ouders die alleen een (of zelfs meerdere!) kind(eren) opvoeden. Ik zou daar nooit zelf bewust voor kiezen. Toen mijn man overspannen was, moest ik in feite ook alles alleen doen m.b.t. de kinderen en ondanks dat ik een goed sociaal netwerk heb, vond ik dat ontzettend zwaar. Ik ben blij dat we het zorgen en de zorgen weer samen kunnen delen. De verantwoordelijkheid lijkt me ontzettend zwaar als je alleen bent. En viel me ook zwaar toen ik er vrijwel alleen voorstond (en dat was nog niet eens helemaal het geval).

Maar heeft dat ook niet een klein beetje te maken met het feit dat je weet hoe het is als je het wel kan delen?

Ik kan me zo voorstellen dat het toch anders is als je het van het begin af aan, en dan ook nog eens bewust gekozen, alleen doet.

Nu ik doe het in principe al jaaaaaaaaren alleen, en mijn ervaring is, dat het juist minder zwaar is zonder vent in huis
Ja, je moet meer regelen, je hebt geen uitlaatklep bij de hand, niemand tegen wie je kan zeggen "doe jij het nu even, ik ben kapot ...." maar voor de rest zie ik het absoluut niet als zwaarder alleen, eerder omgekeerd dus, een partner in huis vraagt tenslotte ook heel wat energie
En over het algemeen volgens mij, komt toch het aanzienlijkste deel vd zorg bij de moeder terecht, ook als beide werken.

En het lijkt me dus idd dat als de ander ineens weg valt, dat het dan idd wel dubbel zwaar is, plus dat je dan nog de zorg om je zieke partner erbij hebt, is het niet fysiek, danwel mentaal.

Gisteren bij vrienden weer een sterk staaltje 'hoe ondermijn je elkaars ouderschap' gezien, daar heb je in je uppie geen last van, iemand die je overruled.

quote:

Op maandag 28 mei 2007 15:12 schreef milagro het volgende:
En over het algemeen volgens mij, komt toch het aanzienlijkste deel vd zorg bij de moeder terecht, ook als beide werken.

helemaal waar, althans in mijn geval

Doordeweeks verzorg ik de kinderen (als werkende moeder). Ik breng ze waar ze moeten zijn, haal ze op en regel alles wat er gedurende de week geregeld moet worden. Dit omdat mijn echtgenoot in diensten werkt en op de onmogelijkste tijden werkt...

Wat me wel moeilijk lijkt om er alleen voor te staan als je kind wat mankeert, als er iets is, als hij/zij met iets zit (op school, ofzo). Ik bespreek nu alles met m'n partner en ik hoef nooit in m'n eentje iets te beslissen.

Een vriendin van me voedt haar dochter al sinds haar geboorte alleen op en zij vindt het eigenlijk wel best zo. Juist het alleen beslissen vindt ze prettig. Geen gedoe en geen meningsverschillen over de opvoeding.

nu ja, de vader van de kinderen is er ook nog, grote dingen beslis ik dus zeker niet alleen, maar dagelijkse rompslomp uiteraard wel.

wij hadden destijds overigens nauwelijks meningsverschillen over de opvoeding, al werden we uiteraard door de kinderen weleens tegen elkaar uitgespeeld
but to no avail

maar goed, als je het van begin af aan besloten hebt , het echt alleen te doen, dus geen betrokken vader op de achtergrond, dan stel je je daar natuurlijk sowieso al op in, en weet je ook niet beter, je hebt geen vergelijk immers.

de momenten dat je het "even niet meer ziet zitten" "het echt niet meer trekt" "de muren komen op me af" "waarom blijft hij nou huilen, ik kan er niet meer tegen, ik ben op gewoon" die hebben moeders met een man in huis net zo goed, hoor , dat zie je hier in OUD wel.... en dan is er toch ook de steun van de vader, en toch zijn ze op

dat hoort erbij, alleen of met zijn 2-en, man of vrouw, werkend of niet, soms is het gewoon even allemaal te veel.

Hi Suzie,

Ik ben sinds 9 maanden de alleenstaande mama van een werkelijk waar prachtige dochter.
De zwangerschap heb ik helemaal alleen doorstaan, bij de bevalling waren mijn allerbeste vrienden en peetouders van mijn dochter.
Ik geniet met volle teugen van mijn dochter en taal niet meer naar een partner. Ik heb extra steun van het kinderdagverblijf.
De vader van mijn dochter was mijn beste vriend voor de afgelopen 18 jaar. Helaas is dit een was geworden. Hij wil zijn dochter niet zien, wil er niets meer te maken hebben. Heeft haar niet eens erkend.
Ondertussen heb ik besloten dat ik het heel goed zonder partner kan, en dat ik nog wel een broertje of zusje voor mijn dochter wil. Een donor heb ik al wel gevonden, ik wil alleen nog wel even wachten tot mijn dochter een jaartje ouder is en ze alles beter begrijpt.
Misschien dat ik in die tussentijd nog wel iemand tegenkom, maar tot die tijd is dit mijn plan van aanpak.