Derealisatie/depersonalisatie, iemand ervaring mee?

Net weer last van gehad na een maand hier geen last meer van te hebben gehad. Zetten zich vervolgens oook weer om in een paniekaanval pffff je wordt echt moe van dacht ik er wel bijna vanaf was....
Zat preices bij een psycoloog toen ik er last van heb die gaat me nu doorverwijzen naareen of ander angstcentrum. Weet niet of ik hier slim aan doe wil het eigenlijk gewoonalleemaal vergeten..

quote:

Op zondag 4 november 2007 09:02 schreef KonnieKipke het volgende:
Als psychiater i.o. word ik er gewoon bang van welke diagnoses er hier over tafel gaan

Je klachten zouden kunnen passen bij hyperventilatie / depersonalisatie en derealisatie.

Belangrijk is om lichamelijke oorzaken uit te sluiten, dus ga gewoon naar de huisarts.
Als je een paniekstoornis hebt, is een SSRI aan te bevelen en een vorm van gesprekstherapie.

Maar zoals hier al is genoemd zijn er tal van psychiatrische aandoeningen waarbij dit soort klachten kunnen voorkomen.

Diagnoses? Volgens mij beschrijft iedereen gewoon uit herkenning zijn eigen problematiek (welke al dan niet officieel gediagnostiseerd is).
TS is daarnaast door meerdere mensen geadviseerd naar de huisarts te gaan.

Jouw aanbeveling om bij een paniekstoornis iedereen gelijk aan de antidepressiva te zetten lijkt mij erg kort door de bocht (is zeker niet altijd nodig) en bovendien onprofessioneel voor een psychiater i.o. om dit op een internetforum te zetten.
Jouw semi-professionele aanbeveling kan mensen met klachten namelijk ook afschrikken om naar een arts te gaan, niet iedereen staat te springen om medicatie te gaan gebruiken.

quote:

Op woensdag 7 november 2007 16:12 schreef Bombshell het volgende:
Net weer last van gehad na een maand hier geen last meer van te hebben gehad. Zetten zich vervolgens oook weer om in een paniekaanval pffff je wordt echt moe van dacht ik er wel bijna vanaf was....
Zat preices bij een psycoloog toen ik er last van heb die gaat me nu doorverwijzen naareen of ander angstcentrum. Weet niet of ik hier slim aan doe wil het eigenlijk gewoonalleemaal vergeten..

Ik ken jouw geval niet, maar je doet er denk ik goed aan. Je moet misschien je denken wat veranderen. Met 'het zette zich om in een paniekaanval' sluit je het wel heel erg buiten jezelf. Misschien komt gevoel van derealisatie wel uit het niets, maar paniek doe je zelf volgens mij! Sluit wat je soms ervaart niet buiten jezelf, maar erken het als iets waarmee je moet omgaan. Dat lijkt me een eerste stap, en als je die niet neemt blijf je schrikken en vluchten.

Het is natuurlijk heel erg makkelijk en algemeen gezegd, en ik ken jou helemaal niet, maar dit maak ik op uit je bericht

Loop al nu bijna 7 maanden met een angststoornis en de daar bij horende paniekaanvallen. Had de laatste twee maanden het redelijk onder controle en kon me als ik me weer "raar""ging voelen tegen mezelf zeggen dat er niks aan de hand was. Lukte gister opeens niet meer, hoe dat nou precies kan weet ikniet, waardoor je gefrustreerd raakt... ik wel iig. Weet dat je het moet accepteren maar das nog al lastig als je denkt er bijna vanaf te zijn.....

quote:

Op woensdag 7 november 2007 23:30 schreef Vandaag... het volgende:
niet iedereen staat te springen om medicatie te gaan gebruiken.

Als ik iets ervaren heb, dan is het wel dat medicatie een zeer slecht idee is.
Voor wie de dp/dr ernstig en chronisch is en al het hele leven heeft dus
Persoonsgebonden als zulksoort is; kan niet stellig beweren dat het voor iedereen af te raden is.

_{Wel verdenk ik psychiaters ervan het begrip en ervaring van de patient niet op waarde te schatten.
Ik zal me never-te-nooit aan zo'n gast wagen. Waarbij medicatie op nº 1 van de redenen staat.}

quote:

Op woensdag 7 november 2007 23:30 schreef Vandaag... het volgende:

[..]

Diagnoses? Volgens mij beschrijft iedereen gewoon uit herkenning zijn eigen problematiek (welke al dan niet officieel gediagnostiseerd is).
TS is daarnaast door meerdere mensen geadviseerd naar de huisarts te gaan.

Jouw aanbeveling om bij een paniekstoornis iedereen gelijk aan de antidepressiva te zetten lijkt mij erg kort door de bocht (is zeker niet altijd nodig) en bovendien onprofessioneel voor een psychiater i.o. om dit op een internetforum te zetten.
Jouw semi-professionele aanbeveling kan mensen met klachten namelijk ook afschrikken om naar een arts te gaan, niet iedereen staat te springen om medicatie te gaan gebruiken.

Helemaal mee eens...iedereen moet voor zichzelf weten of hij of zij wel of geen medicatie gebruikt...
Denk dat de psychiater i.o. nog maar wat meer moet gaan bijleren...

Mijn psychiater heeft eerst een aantal gesprekken met mij gehad voordat hij medicijnen voor schreef, en dit deed hij omdat hij had gekekn naar mijn klachten en niet zomaar riep van Hey jij MOET medicijnen gaan gebruiken...

Bij mij helpt t toevallig wel, in combinatie met de tips die Vandaag... mij gegeven heeft...
En wij zitten hier op dit forum alleen omdat wij elkaar helpen en tips geven...niet om elkaar af te schrikken of mensen zoals jij bang te maken.... succes

quote:

Op zaterdag 10 november 2007 17:48 schreef InMyWorld het volgende:

[..]

Helemaal mee eens...iedereen moet voor zichzelf weten of hij of zij wel of geen medicatie gebruikt...
Denk dat de psychiater i.o. nog maar wat meer moet gaan bijleren...

Mijn psychiater heeft eerst een aantal gesprekken met mij gehad voordat hij medicijnen voor schreef, en dit deed hij omdat hij had gekekn naar mijn klachten en niet zomaar riep van Hey jij MOET medicijnen gaan gebruiken...

Bij mij helpt t toevallig wel, in combinatie met de tips die Vandaag... mij gegeven heeft...
En wij zitten hier op dit forum alleen omdat wij elkaar helpen en tips geven...niet om elkaar af te schrikken of mensen zoals jij bang te maken.... succes

Als je snel van je klachten afwilt, is de combinatie SSRI en CGT de beste.
Het probleem is dat de meeste mensen geen medicatie willen, omdat het geassocieerd is met ziek zijn, en niet beseffen hoe succesvol het soms kan zijn.
Het is niet om iemand te pesten om medicatie voor te schrijven. Ik ken vele dankbare patiënten die met medicatie alleen geheel klachtenvrij zijn geworden. In de regel beginnen we niet met het voorstellen van medicatie in het eerste gesprek, omdat dat inderdaad afschrikt.

[ Bericht 5% gewijzigd door KonnieKipke op 10-11-2007 19:08:50 ]

quote:

Op donderdag 8 november 2007 14:52 schreef Causa het volgende:

[..]

Als ik iets ervaren heb, dan is het wel dat medicatie een zeer slecht idee is.
Voor wie de dp/dr ernstig en chronisch is en al het hele leven heeft dus
Persoonsgebonden als zulksoort is; kan niet stellig beweren dat het voor iedereen af te raden is.

_{Wel verdenk ik psychiaters ervan het begrip en ervaring van de patient niet op waarde te schatten.
Ik zal me never-te-nooit aan zo'n gast wagen. Waarbij medicatie op nº 1 van de redenen staat.}

Het heeft niks te maken of een psychiater medicatie leukvindt om te geven. We baseren ons op studies die erop wijzen dat angststoornissen heel goed reageren op SSRI's.

Voor de behandeling van paniekstoornis:

quote:

De SSRI’s zijn als groep uitgebreid gedocumenteerd voor de behandeling van de paniekstoornis(
1-5). Met een behandeling met SSRI’s wordt ongeveer 60% van de patienten
paniekvrij. Het effect is te evalueren na 4 weken behandeling met de streefdosis
(zie aldaar). Onder invloed van SSRI’s verbeteren paniekaanvallen in ernst en frequentie,
vermindert agorafobisch vermijdingsgedrag, evenals depressieve klachten en
diffuse angstklachten. SSRI’s worden over het algemeen goed verdragen en zijn veilig
in het gebruik. Desondanks valt gemiddeld 18% van de patiënten voortijdig uit vanwege
bijwerkingen (6).

60% raakt symptoom vrij door alleen medicatie. Dat is een groot effect. Een combinatie met psychotherapie trekt dit nog verder omhoog.

quote:

4.3.2 Effectiviteit antidepressiva en benzodiazepinen versus cognitieve gedragstherapie
Wetenschappelijke onderbouwing
In twee studies zijn de SSRI’s fluvoxamine (1) en paroxetine (2) vergeleken met cognitieve
therapie. In één studie is de TCA imipramine vergeleken met cognitieve therapie
(3). In beide studies met de SSRI’s was de medicatie superieur aan cognitievetherapie. Het omgekeerde werd gevonden voor de vergelijking imipramine versus
cognitieve therapie. Een verklaring kan liggen in de onderzochte populaties. Bij de
studies met de SSRI’s waren de meeste patiënten matig of ernstig agorafobisch, terwijl
de groep patiënten, die met imipramine werd behandeld, geen of weinig last had
van fobische klachten. Als deze hypothese bevestigd wordt, volgt hieruit dat cognitieve
therapie alleen minder succesvol is naarmate er bij de patiënt sprake is van ernstiger
agorafobisch vermijdingsgedrag. Voor antidepressiva lijkt de aanwezigheid en
ernst van het vermijdingsgedrag niet van belang te zijn voor de effectiviteit.
In één studie (4) is het benzodiazepine aprazolam vergeleken met cognitieve therapie.
In deze studie bleek cognitieve therapie betere effecten te geven dan alprazolam.

bron: multidisciplinaire richtlijn angstoornissen

Persoonlijk denk ik dat je jezelf iets ontzegt als je medicatie al bij voorbaat uitsluit, maar hey, wie ben ik? Ik had nog een hoop bij te leren.

We moeten ook niet vergeten dat voor sommige mensen analytische (inzichtgevende) therapieën niet mogelijk zijn, en dat het aanleren van nieuwe cognitieve schema's vaak de enige mogelijkheid is.
Sommige mensen zijn zo kwetsbaar door een bijkomende persoonlijkheidsstoornis dat alleen medicatie en steungevende therapie mogelijk zijn.

[ Bericht 1% gewijzigd door KonnieKipke op 10-11-2007 18:57:16 ]

quote:

Op zaterdag 10 november 2007 18:32 schreef KonnieKipke het volgende:

[..]



Als je snel van je klachten afwilt, is de combinatie SSRI en CGT de beste.
Het probleem is dat de meeste mensen geen medicatie willen, omdat het geassocieerd is met ziek zijn, en niet beseffen hoe succesvol het soms kan zijn.
Het is niet om iemand te pesten om medicatie voor te schrijven. Ik ken vele dankbare patiënten die met medicatie alleen geheel klachtenvrij zijn geworden. In de regel beginnen we niet met het voorstellen van medicatie in het eerste gesprek, omdat dat inderdaad afschrikt.

En als je het dan weer zo stelt snap ik wat je bedoelt!
Dus zoals ik al zei; ook ik heb medicijnen en wacht opt moment dat ze inderdaad gaan werken!

Ik heb sinds 5 mnden depersonalisatie en zit nu aan de 225 mg efexor onder toezicht van een psychiater.
Helaas durf ik hierdoor weinig dingen te ondernemen en kan ik nog niet beginnen met therapie of iets dergelijks.
Ik heb ook gewoon het idee dat die rotzooi niet werkt en moet hem over een week weer bellen en dan gaat hij nog een stap hoger.
Hoe zijn jullie ervaringen met medicatie tegen depersonalisatie of hebben jullie tips tijdens zo'n aanval?
Ik probeer al zoveel manieren er tegen :-(
Oja ik heb ook nog eens angststoornissen erbij dat heb ik al 7 jr en slik dus al 7 jr efexor 150 mg maar nu dus meer ik hoop dat jullie er wijs uit worden maar ik wil wel heel erg graag met mensen erover praten die dit echt ervaren mijn gevoelens je voelt je hele lichaam niet of soms delen niet in je lichaam in hele zware mate helaas
Bij mij is er ook nog niet exact geconstateerd dat het dp is hoor maar angststoornissen weten ze wel zeker alleen als ik zoek naar mijn klachten en die hier veel voorkomen zo te lezen heb ik exact hetzelfde ik hoop dat iemand met mij wil praten erover want het is heel erg eng

Wakker worden met een goed gevoel,
naar m'n werk gaan met plezier.
Op een morgen wakker worden en alles lijkt anders,
in eerste instantie lijkt er niks veranderd.
Alles lijkt normaal,
toch is er iets anders.
Ik kijk in de spiegel,
wie is dat toch?
Ben ik dat?
Nee dit klopt niet,
zijn dit mijn handen die ik zie?
Wat is er met mij aan de hand,
ik voel me vreemd, waar ben ik beland?
Is het een droom of werkelijkheid?
Ik loop naar buiten om frisse lucht te scheppen,
toch veranderd er niks, niets wat mijn verdriet kan deppen.
Ik kijk nogmaals in de spiegel,
misschien ben ik ziek misschien gek.
Wat wil ik zeggen met deze informatie,
Ja... ik lijdt aan depersonalisatie....

Groeten, Verdrietig anoniempje...

Damn, het is weer raak hoor!
2 dagen terug bedacht ik nog hoe weinig last ik er nog van had, dat ik me in het verleden vast te druk maakte, en dat ik er nu wel vanaf was omdat ik de boel nu wel weet te relativeren..
En nu is het alweer 2 dagen lang alsof ik in een eindeloze paniekaanval zit..
Mijn voornemen om me er vooral niet druk over te maken en het gevoel 'er gewoon te laten zijn', werkt net als alle vorige keren weer voor geen meter, alles staat weer in het teken van "hoe ervaar ik alles, en hoe zorg ik dat het zo snel mogelijk weer normaal wordt"..
Aan de ene kant ben ik maar wát blij dat mijn werkdag voorbij is, want dat was echt een worsteling, maar ondertussen ben ik doodbang voor het weekend, omdat ik dan meer tijd heb om na te denken, en dan denk ik mezelf juist gek..
Ik weet momenteel ook helemaal niet meer waarop ik me moet richten:
de buitenwereld? maar da's dus juist eng omdat ik dan merk hoe ver weg die lijkt..
mijn gedachten/gevoel? dat geeft in het moment zelf meer rust, maar elke keer dat ik vervolgens realiseer dat ik niets van m'n omgeving meer meekreeg schrik ik des te meer..

Ik word hier wel zó f*cking radeloos van

quote:

Op vrijdag 29 februari 2008 18:55 schreef Maartel het volgende:
Damn, het is weer raak hoor!
2 dagen terug bedacht ik nog hoe weinig last ik er nog van had, dat ik me in het verleden vast te druk maakte, en dat ik er nu wel vanaf was omdat ik de boel nu wel weet te relativeren..
En nu is het alweer 2 dagen lang alsof ik in een eindeloze paniekaanval zit..
Mijn voornemen om me er vooral niet druk over te maken en het gevoel 'er gewoon te laten zijn', werkt net als alle vorige keren weer voor geen meter, alles staat weer in het teken van "hoe ervaar ik alles, en hoe zorg ik dat het zo snel mogelijk weer normaal wordt"..
Aan de ene kant ben ik maar wát blij dat mijn werkdag voorbij is, want dat was echt een worsteling, maar ondertussen ben ik doodbang voor het weekend, omdat ik dan meer tijd heb om na te denken, en dan denk ik mezelf juist gek..
Ik weet momenteel ook helemaal niet meer waarop ik me moet richten:
de buitenwereld? maar da's dus juist eng omdat ik dan merk hoe ver weg die lijkt..
mijn gedachten/gevoel? dat geeft in het moment zelf meer rust, maar elke keer dat ik vervolgens realiseer dat ik niets van m'n omgeving meer meekreeg schrik ik des te meer..

Ik word hier wel zó f*cking radeloos van

Toch proberen niet aan te denken. Komt vanzelf goed! Zorg voor afleiding

Hey topicstarter, kun je mischien een update geven van hoe het met je gaat?
Ik heb je verhaal gelezen en de symptomen die jij hebt heb ik ook.

Heb jij er ook last van na een werkdag? Ik had er eerst alleen last van na een werkdag, gezichten vervaagden, mensen leken anders te bewegen, het lijkt wel of mensen om me zitten te lachen enzo. Heb jij hier ook last van?

Verder lijkt het wel als ik last heb van derealisatie dat mensen mij anders aankijken, mensen kijken sowieso vreemder wanneer ik last heb van derealisatie. Die blikken in hun ogen. Echt heel beangstigend soms.

Valt dit ook onder de symptomen en klachten van derealisatie en depersonalisatie??

En hoe zijn de meeste mensen er weer vanaf gekomen? Professionele hulp?

Ik snap het maar niet..
Afleiding werkt goed, maar zodra de afleiding voorbij is is het gelijk weer mis..
Ik kan een hele dag werken, en dan zie ik alles redelijk normaal (ben me er iig niet van bewust dat het anders is).. maar als ik dan vervolgens niets om handen heb,en bijvoorbeeld over straat loop en om me heen kijk dan voelt het allemaal toch weer alsof er een wandje tussen mij en de rest van de wereld zit..
Ik ben bang dat het door een soort overfocus op hoe ik alles ervaar komt.. dit beangstigt me vooral omdat ik bang ben dat ik een soort 'nieuwe manier' van kijken, en bewust zijn hoe ik alles ervaar, heb ontdekt, die ik, nu ik 'm eenmaal ken, nooit meer kwijt zal raken..

Ik meen dat ik hier jaren terug nooit last van had, maar misschien keek ik toen wel gewoon nooit zo bewust om me heen.. nu merk ik elke beweging van m'n ogen, en elk los plaatje wat ik observeer, op, en op één of andere manier raak ik daar f*cking gestresst van.. ik probeer het los te laten, en afleiding te vinden, maar ik wil verdomme ook zonder afleiding geconcentreerd om me heen kunnen kijken, zonder dat dat raar voelt...

Op één of andere manier zit 't onwerkelijke ook alleen in m'n zicht.. geluiden, temperaturen en andere gewaarwordingen voelen wel aangenaam dichtbij en echt..

Hey,

Voor ongeveer een kleine 2 jaar heb ik nou ook last van Derealisatie, voorheen dacht ik altijd dat ik de enige was die het had (ik wist tot sinds 2 maanden niet wat het was) maar ik dacht dat het een depressie was, het was dan ook een ontzettende opluchting te lezen over andere mensen met dezelfde ervaringen en dat het derealisatie betreft wat voorheen als iets leek wat alleen ik had.

Van paniekaanvallen heb ik naar mijn weten geen last maar het gevoel niet aanwezig te zijn / in een roes te leven zeker wel. Hierdoor heb ik weinig tot geen plezier in een avondje uit oid en voel ik weinig meer, zo leven is absoluut niet leuk. Ik ben er aan gewend geraakt wat het misschien wat makkelijk maakt om er mee om te gaan maar ik blijf er wel over piekeren. Ik ben voor een aantal maanden nu bij een psycholoog waar ik eigenlijk heen ging voor het depri voelen, toen ik daar een paar keer was geweest zag ik een keer een programma op tv over deze verschijnselen van DR/DP en toen viel het kwartje. Wat ik vertelde aan de psycholoog, eerst vond ik het moeilijk om over te praten maar nu gaat dat beter. Er werd gezegd dat dit te maken had met het opkroppen / niet verwerkt hebben van dingen die gebeurd zijn.

Heel veel vragen roept het op, is het altijd al zo geweest maar focus ik me te veel net als Maartel verteld? Hoe is het onstaan? De afgelopen 2 jaar zijn stressvol geweest en niet met een vast patroon, ook sta ik bekend als een oppotter die niet veel praat over gevoelens wat nou wel steeds beter gaat. En de belangrijkste hoe kom ik er van af, hoe kom ik weer in het echte leven terug? Met de psycholoog praten over gebeurde dingen is prettig en geeft me voldoening maar tegelijkertijd raak ik daardoor niet uit mijn roes.

Ook net als Maartel zit de onwerkelijkheid alleen in mijn zicht, als ik mijn ogen dicht doe en luister naar de geluiden om me heen lijkt alles velen maar dichterbij en realistischer dan dat ik kijk. Als oorzaak heb ik misschien zelf wel een verklaring maar zeker weten doe ik het niet, ik heb voor een lange tijd te weinig slaap gehad en slaap nu nog vaak niet genoeg, niet in extreme vormen maar wel te weinig per nacht. De keren dat ik achter mijn pc in slaap viel en wakker werd had ik heel even een moment van bewustzijn dat daarna weer langzaam wegtrok. Ik heb er vertrouwen in dat het weer goed komt en dat is denk ik wat iedereen moet doen omdat dat een stuk stress wegneemt.

Ik weet hoe het voelt en wens jullie allemaal heel veel sterkte! Het komt goed!

Ik heb ondertussen al drie jaar en vier maanden onophoudelijk depersonalisatie en derealisatie, daarbovenop nog angst en paniekaanvallen, achterdochtige gedachten en chronische hyperventilatie. Daar ik vroeger graag op reis ging, naar festrivals ging over heel het land en geen dag kon thuiszitten blijf ik nu bijna constant in de buurt van mijn huis omdat die vertrouwde omgeving mij een veilig gevoel geeft.
Het is idd een onbeschrijfelijk lastig gevoel dat constant aanwezig is, het varieert tussen gewoon lastig tot ondraagelijk. Vooral de manier van mijzelf t.o.v de wereld is verstoord, het lijkt wel of die wereld me opeet, mijn gezichtsveld plakt als het ware tegen mij aan, het komt naar mij toe. Gelukkig blijft de realiteitszin gezond bij depersonalisatie, anders kan je spreken van psychose.

Zijn er hier ook mensen bij wie het is voorbei gegaan, en zo ja, hoe?

Grrr, het ging zo goed, en hup.. daar is het weer..
T is wel wéér met benauwd weer op komen zetten, misschien toch een ademhalingskwestie..

Dagelijks als ik in gesprek ben met iemand dat vrij oninteressant is, dan wordt alles altijd een beetje blurry en gaat het hele verhaal langs me heen, maar dan plots bedenk ik me altijd weer dat die persoon waarschijnlijk op een reactie van mij op haar/z'n hele verhaal verwacht, dus moet ik van de paar woorden die ik mee heb gekregen toch een soort van beeld voor mezelf schetsen over wat het zou kunnen zijn geweest waar net een monoloog over werd gehouden en daarop m'n antwoord op baseren.

quote:

Op zaterdag 17 mei 2008 00:22 schreef OldJeller het volgende:
Dagelijks als ik in gesprek ben met iemand dat vrij oninteressant is, dan wordt alles altijd een beetje blurry en gaat het hele verhaal langs me heen, maar dan plots bedenk ik me altijd weer dat die persoon waarschijnlijk op een reactie van mij op haar/z'n hele verhaal verwacht, dus moet ik van de paar woorden die ik mee heb gekregen toch een soort van beeld voor mezelf schetsen over wat het zou kunnen zijn geweest waar net een monoloog over werd gehouden en daarop m'n antwoord op baseren.

dat is gewoon een saai gesprek OldJeller
hoewel het gevoel op dat moment misschien een heel klein beetje in de buurt komt van derealisatie.

Moet zeggen dat ik er weinig last meer van heb. Als ik terugdenk aan mijn ergste momenten dan kan ik er wel bang van worden en hoop ik van harte dat het niet meer terug komt.

[ Bericht 16% gewijzigd door Vandaag... op 17-05-2008 08:14:32 ]

quote:

Op zaterdag 17 mei 2008 08:04 schreef Vandaag... het volgende:

[..]

dat is gewoon een saai gesprek OldJeller
hoewel het gevoel op dat moment misschien een heel klein beetje in de buurt komt van derealisatie.

Moet zeggen dat ik er weinig last meer van heb. Als ik terugdenk aan mijn ergste momenten dan kan ik er wel bang van worden en hoop ik van harte dat het niet meer terug komt.

Heb je er helemaal geen last meer van? Hoe lang heb je last gehad van derealisatie?

En hoe heb je het opgelost?

Even 'n vraag voor de psychiater in opleiding hier: vriendin van me is in 'n derealisatie/depersonalisatie toestand terecht gekomen toen ze 't middel Cymbalta ging gebruiken. Cymbalta is als ik juist geïnformeerd ben 'n SNRI, dat wil zeggen dat 't op de neurotransmitters serotonine en norepinephrine werkt dus vergelijkbaar met 'n SSRI. (als ik iets stoms zeg, verbeter me maar hoor ). Hoe verklaar je dat ze in zo'n toestand kwam? ('t zat zelfs op 't randje van 'n psychose eigenlijk)

M.

Waar gebruikt ze het voor, depressie?

Ja ze gebruikte 't (nu inmiddels logischerwijs na die ervaring niet meer ) voor depressie.

M.

Ik zit namelijk een beetje door de safety data te browsen en bovenstaande wordt niet echt gemeld qua bijwerkingen. Dus misschien is er een onderliggende pathofysiologische toestand die naar boven komt.

Mja ik weet 't ook niet, zij ook niet, maar in ieder geval is 't toch wel vreemd dat zo gauw ze met de medicatie stopte die verschijnselen ook stopten. Vandaar dat ik d'r maar 'ns naar vroeg aangezien d'r hier 'n user zit die psychiater in opleiding is (tenminste dat zegt ie ) zodoende, dus.

M.

zelfs psychiaters (in opleiding) kunnen natuurlijk weinig met een vage omschrijving op een internet forum

quote:

Op zaterdag 17 mei 2008 13:26 schreef Re het volgende:
zelfs psychiaters (in opleiding) kunnen natuurlijk weinig met een vage omschrijving op een internet forum

Mwah ik wil wel wat meer in details treden maar dan moet die vriendin dat ook goed vinden maar ik vroeg me af of die psychiater misschien zelf iets soortgelijks had meegemaakt in de praktijk ofzo, uiteindelijk heeft hij d'r voor geleerd en toch wat meer ervaring. Maar ik verwacht van 'n internetforum verder ook geen uitgebreide medische verklaringen of diagnoses ofzo. Krijg waarschijnlijk helemaal geen serieus antwoord.

M.

quote:

Op zaterdag 17 mei 2008 10:32 schreef Jansen222 het volgende:

[..]

Heb je er helemaal geen last meer van? Hoe lang heb je last gehad van derealisatie?

En hoe heb je het opgelost?

ZIe mijn post op de vorige pagina, ik heb nu al een half jaar helemaal geen last meer.

[ Bericht 34% gewijzigd door Vandaag... op 17-05-2008 21:18:05 ]

Bij mij begint het nu af te nemen heb er eigenlijk nog maar zelden last van...Hoe het precies komt geen idee eigenlijk. Veel rust nemen lijkt op de langere termijn te werken net als weinig alcohol en toch ook wel sport. En dr over praetn met een psycholoog

En het is weer raak hoor..
Op één of andere manier sluipt het er heel erg in als in geconcentreerd een herhalende activiteit aan 't doen ben.. van het weekend toen ik m'n keuken flink poetste raakte ik op een gegeven moment in een soort trans waar ik de rest van de dag niet meer uit kwam, en nadat ik gister moest inventariseren (en dus 5 uur lang alleen maar dozen scande) stond m'n blik helemaal op oneindig, en het is een dag later nog steeds zo..
Uiteraard komen door het akelige gevoel ook weer alle doem/angstgedachten om de hoek (zie je wel, dit en dat is toch veel te zwaar voor me.. oje, ik word overspannend.. etc)
Iemand wellicht een verklaring of oplossing?

Ik heb het ook. En voor mij is het een manier van distantieren van mijn depressieve gevoelens. Ik voel niks meer, ben heel erg zombie-achtig en alsof ik vanachter een ruit naar de wereld kijk. Het is ook heel wisselend wat ik ervan vind. Soms vind ik het heel fijn om weg te suffen en niks te voelen maar ik heb ook geautomutileerd om weer wat te voelen. (Niet gaan doen, het werkt niet!) Een oplossing heb ik niet echt, behalve op het moment dat ik iets heftigs behandel bij therapie, dan lukt het wel

Wat zijn de ervaringen kwa medicijnen en therapie, wat werkt beter bij jullie...

medicijnen of therapie?

Pff, nieuwe baan en het is 2 weken nonstop raak.. ik probeer het echt te relativeren, en dat lukt ook steeds iets beter, maar als het dan op een gegeven moment nog steeds niet ophoudt schiet ik toch weer zwaar in de stress..
Gisteravond las ik ergens dat er nog niet echt bekend is wat helpt tegen derealisatie, en toen ik dat las was het helemaal raak Met de gedachte 'even flink therapieën en dan ben ik er over een jaartje bijna van af" kon ik wel leven, maar het idee dat ik hier m'n hele leven lang mee rondloop vind ik doodeng.
Momenteel vraag ik me ook af of ik hier nog wel uitkom

quote:

Op donderdag 10 juli 2008 20:21 schreef Maartel het volgende:
Pff, nieuwe baan en het is 2 weken nonstop raak.. ik probeer het echt te relativeren, en dat lukt ook steeds iets beter, maar als het dan op een gegeven moment nog steeds niet ophoudt schiet ik toch weer zwaar in de stress..
Gisteravond las ik ergens dat er nog niet echt bekend is wat helpt tegen derealisatie, en toen ik dat las was het helemaal raak Met de gedachte 'even flink therapieën en dan ben ik er over een jaartje bijna van af" kon ik wel leven, maar het idee dat ik hier m'n hele leven lang mee rondloop vind ik doodeng.
Momenteel vraag ik me ook af of ik hier nog wel uitkom

Ik heb het nu ook een half jaar onafgebroken achter elkaar. Word er echt gek van.

quote:

Op donderdag 10 juli 2008 20:31 schreef Jansen222 het volgende:

[..]

Ik heb het nu ook een half jaar onafgebroken achter elkaar. Word er echt gek van.

Beterschap maar..
Als ik er al aan denk dat het nog zo lang kan duren word ik echt helemaal gek
Tot nu toe waren het vooral vlagen, of af-en-toe een week, maar een half jaar kan/wil ik me echt niet voorstellen..

Aan iedereen die er ook last van heeft: hebben julie het er wel eens over met anderen, bijvoorbeeld op je werk?
Het is zo verdraaid lastig uit te leggen, en zeker op m'n werk ben ik bang om over te komen alsof ik instabiel ben (zodra ik derealiseer denk ik ook altijd gelijk 'zie je wel, weer te veel spanning, ik kan dit werk helemaal niet aan'),maar ondertussen heb ik ook wel eens het idee dat het alleen maar voor extra spanning en stress zorgt dat ik me hier in m'n eentje doorheen worstel terwijl ik me sterk probeer voor te doen naar m'n omgeving..

mja, bij mij wordt het alleen maar erger. Heb nu bijna het idee dat ik mezelf kwijtraak, helemaal buiten mezelf sta. Ik trek het niet echt bij therapie maar moet hier toch doorheen. Ben nu ook meestal dan over het derealisatiegedeelte heen en weggezakt in een meer psychiatrische deTwinysatie. Maargoed, het moet weer over gaan en is ergens ook wel lekker om niks te voelen

Wat mij helpt trouwens is er niet aan denken. Zodra ik er mee bezig ga zijn wordt het alleen maar erger, gaat de wereld verder weg enzovoort. Het werkt voor mij toch echt, hoe naar het ook klinkt, om keihard door te gaan met andere dingen. Maar een langdurige oplossing weet ik echt niet. I wish..

quote:

Op donderdag 10 juli 2008 21:33 schreef Twinky het volgende:
Wat mij helpt trouwens is er niet aan denken. Zodra ik er mee bezig ga zijn wordt het alleen maar erger, gaat de wereld verder weg enzovoort. Het werkt voor mij toch echt, hoe naar het ook klinkt, om keihard door te gaan met andere dingen. Maar een langdurige oplossing weet ik echt niet. I wish..

Da's waar.. de enge momenten zijn wanneer ik er bewust bij stilsta.. zolang ik doorga in m'n roes is er eigenlijk niets aan de hand.. steeds 'na afloop' vind ik het juist eng..
En thuis vind ik zo'n dagje in een roes ook niet zo'n ramp, maar op m'n werk vind ik t echt enorm storend dat ik af-en-toe nauwelijks doorheb dat er iemand tegen me staat te praten..

Worden jullie ook veel sneller moe dan voorheen? Ik heb altijd ook zo'n gevoel dat ik nog nooit goed wakker ben, zo'n soort gevoel dat gepaard gaat met dufheid en moeheid.

quote:

Op zaterdag 12 juli 2008 12:12 schreef Jansen222 het volgende:
Worden jullie ook veel sneller moe dan voorheen? Ik heb altijd ook zo'n gevoel dat ik nog nooit goed wakker ben, zo'n soort gevoel dat gepaard gaat met dufheid en moeheid.

Heb ik inderdaad ook. Hoewel het met ups en downs gaat.

tvp

tvp

Brrr... herken dit ook. Ook 2x in mijn leven gehad. Keek uit de raam toen ik in de tram zat, en voelde plotseling alsof niks meer "echt" was. Was zelfs bijna flauwgevallen in de tram: zomaar... uit het niets. Het bleef een weekje aan, toen was het ineens over.

Je zei het zelf al: 70% van de mensen hebben dit ooit wel eens gehad. Maak je geen zorgen, het waait wel weer over!

Dit topic bestaat al een tijdje en ik weet niet of mensen het teruglezen, dus ik zeg het nog maar eens.
Ik ken het gevoel: op een keer was ik niet meer dan een kleine halter in een volkomen zwart universum. Een andere keer flipte ik op en neer tussen herinneringen die niet waar konden zijn en het waarnemen van de dagelijkse realiteit. En een keer was ik zo heftig klaargekomen, dat ik me volkomen buiten de wereld voelde staan.

Wat mij gezond hield was, dat ik er niet bang van was. Ik had de overtuiging, dat het wel over zou gaan en dat het niet gevaarlijk was. Zolang ik me maar rustig hield, was er niks aan de hand.

ik had don30okt08 een moment van derealisatie. Ik liep in de stad en dacht dat iedeen aan me kon zien dat ik onzeker was. ik raakte in paniek klapte dicht introvert.
gelukkig vroeg iemand de weg waar bij ik uit mijn negatieve gedachten kwam.
hebben jullie tips, hulpmiddelen of andere

momenteel gebruik ik alleen ret thearapie en abcd formule

quote:

Op zondag 2 november 2008 20:38 schreef anthony68 het volgende:
ik had don30okt08 een moment van derealisatie. Ik liep in de stad en dacht dat iedeen aan me kon zien dat ik onzeker was. ik raakte in paniek klapte dicht introvert.
gelukkig vroeg iemand de weg waar bij ik uit mijn negatieve gedachten kwam.
hebben jullie tips, hulpmiddelen of andere

momenteel gebruik ik alleen ret thearapie en abcd formule

Als ik jou was zou ik echt de abcd formule vergeten en overgaan op de cosinusregel.. succes!

Bij mij is het niet minder geworden, maar wel stabieler en ik leer er beter mee om te gaan.
Therapie werkt niet bij mij helaas, dus ben daar ook mee gestopt.

De hele heftige, enge derealisaties met daaropvolgende paniek zijn bij mij al een jaar weg.
Zombiedagen heb ik nog weleens maar vaak echt maar een dag ofzo en dan kan ik er zelf weer uitkomen. Dat ervaar ik niet eens als vervelend. Blijkbaar heb ik het nog steeds een beetje nodig om me af te sluiten. Ik weet nu ook hoe het komt (stress) dus ga er veel bewuster mee om.

En dat na 2 lange jaren therapie. Na nog 2 jaar ben ik misschien wel helemaal normaal

2 weken ononderbroken werken en 't is weer raak..
Als ik met verstand op nul dingen doe is er weinig aan de hand, maar zodra er een beroep op m'n denken wordt gedaan of er sprake is van contact met anderen dan is de hele wereld weer een soort van waas.
Aan de ene kant weet ik dat gewoon doorgaan en niet te drukmaken t best werkt, aan de andere kant heb ik toch wel t idee dat het met stress/vermoeidheid samenhangt, en het vooruitzicht dat er nog drie drukke weken aankomen (waarin ik, vrees ik, steeds meer van de wereld raak) stelt me niet echt gerust..