En nu gaan we het écht doen!

quote:

Op donderdag 17 mei 2007 22:46 schreef Verbal het volgende:
Koketteren met het feit dat hij/zij niet koketteert.

V.

Fixed your typos.

quote:

Op donderdag 24 mei 2007 00:51 schreef Nadine26 het volgende:

Heb je niet zo'n soort tip?

De kwast onderdompelen in de verf en 'm daarna over het doek laten glijden werkt bij mij het beste.
Maar die had je vast zelf al bedacht.

quote:

Op donderdag 24 mei 2007 00:51 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

En als 'we' gaan schilderen, heb je dan nog onbetaalbare tips?

Schrijvers houden hun eigen mythe graag in stand. Ik herinner me een interview, lang geleden, met Jessica Dürlacher waarin ze vertelde hoe ze elke dag, vóórdat ze begon met schrijven, even 'de stilte zocht in haar hoofd': ze sloot dan de ogen en focuste zich op een soort 'kernpunt', en na verloop van tijd begon ze vanzelf ritmisch met haar voorhoofd op het toetsenbord te beuken, en op die manier nam het schrijfproces automatisch een aanvang, op geheel natuurlijke wijze, snap je wel.

Heb je niet zo'n soort tip?

Jessica KUTHOER kan toch ook helemaal niet schrijven, Nadine? Jessica KUTHOER schrijft dingen als: 'En toen waren m'n tampons op.' Tenminste, dat stel ik me er zo bij voor. Stilte in haar hoofd gezocht of niet.

quote:

Op zaterdag 26 mei 2007 17:10 schreef JAM het volgende:

[..]

Jessica KUTHOER kan toch ook helemaal niet schrijven, Nadine? Jessica KUTHOER schrijft dingen als: 'En toen waren m'n tampons op.' Tenminste, dat stel ik me er zo bij voor. Stilte in haar hoofd gezocht of niet.

wanneer ga jij het nou eens echt doen? misschien heb je wel een publiek!~

quote:

Op zaterdag 26 mei 2007 17:13 schreef zoalshetis het volgende:

[..]

wanneer ga jij het nou eens echt doen? misschien heb je wel een publiek!~

NIET. Ik ga ècht masturberen totdat ik er kramp in m'n buik van krijg en daarna ècht bier drinken en Charles Mingus luisteren en daarna ècht weer op maandag naar kantoor om centjes bij elkaar te sprokkelen zodat ik nog voor de 26ste julie naar Japan kan. Let's forget the bullshit and get into the so called art.

Tot zover de motivatie van dit topic.

Hoe ver ben je al, p-etr-a?- wordt het niet eens tijd voor een sneak preview?

Welke woorden heb je zoal?

JAM, wil je niet gewoon weten of er whisky, kutjes, jazz en sex in voorkomt?

wil het wel lekker lukken petra? of kom je er nu achter dat je plot eigenlijk toch niet zo goed was?

quote:

Op maandag 28 mei 2007 03:49 schreef Biancavia het volgende:
Tot zover de motivatie van dit topic.

De motivatie vindt bij voorkeur achter de schermen plaats Ofwel: achter het toetsenbord.

Ja jongens, in doodse eenzaamheid. Daar merk je verder niks van. Zwoegen en buffelen. Zitten jullie ook zo vaak tot drie uur 's nachts door te beuken?

Ik wel. Maar ik zal jullie vertellen: je hebt een deadline nodig. Nou ja: ik. Zonder deadline wordt het allemaal niks. Dan is er geen enkele reden om tot drie uur 's nachts door te werken, waarom zou je, morgen is er weer een dag. De vraag die ik hier dus maar even in de groep gooi, en het is een belangrijke vraag, een vraag die het verschil kan betekenen tussen een aanzetje en een HEEL BOEK, die vraag luidt: Hoe Houd Je De Wind Eronder?

Nou?
_Nou?

Deadlines zijn onmisbaar. Dwang. Nog beter is het als je weet dat er een publiek op je wacht. Dat je afgaat als je je er met geklooi vanaf maakt. Angst rotzooi te produceren geeft een boel energie. Ineens die blinde paniek dat het misschien wel helemaal niks is wat je tot dusver in elkaar hebt gedraaid. Pas dan gebeurt er echt wat. Meestal. Niet alleen bij schrijven, maar op alle gebieden.

Je moet het wel veel mensen vertellen jah dat je daaraan gaat werken, want zo krijg je meer motivatie. Ikzelf schrijf altijd kleine dingen op of kernwoorden waar ik later omheen ga bouwen als ik op een gegeven moment wel weer tijd hebt zeg maar

quote:

Op dinsdag 29 mei 2007 16:57 schreef Tha_Erik het volgende:
JAM, wil je niet gewoon weten of er whisky, kutjes, jazz en sex in voorkomt?

Ik ging vanavond naar een optreden en had me voorgenomen om daar niets te drinken maar toen ik binnenkwam stond de barman al een biertje voor me te tappen. Toen 'moest' ik wel. Fuck it.

quote:

Op woensdag 30 mei 2007 01:44 schreef JAM het volgende:

[..]

Ik ging vanavond naar een optreden en had me voorgenomen om daar niets te drinken maar toen ik binnenkwam stond de barman al een biertje voor me te tappen. Toen 'moest' ik wel. Fuck it.

En toen werd het zomaar weer 2 uur .... ook weer iets voor een boek ,

Nou, ik was iets eerder thuis. Ik heb het bij dat ene biertje gelaten en daarna nog even een kroket gehaald.

quote:

Op woensdag 30 mei 2007 01:40 schreef cioran63 het volgende:
Deadlines zijn onmisbaar. Dwang. Nog beter is het als je weet dat er een publiek op je wacht. Dat je afgaat als je je er met geklooi vanaf maakt. Angst rotzooi te produceren geeft een boel energie. Ineens die blinde paniek dat het misschien wel helemaal niks is wat je tot dusver in elkaar hebt gedraaid. Pas dan gebeurt er echt wat. Meestal. Niet alleen bij schrijven, maar op alle gebieden.

Ik heb mijn eigen deadline al drie keer verschoven omdat mijn proeflezers nogal lang op zich laten wachten

Nu ja, je lui heeft 't er maar druk mee, met al die deadlines en angst. Ik ga even wat sit-ups doen en dan een slaapje. Morgen weer naar kantoor, .

quote:

Op woensdag 30 mei 2007 07:24 schreef p-etr-a het volgende:
Nee, dat doe ik niet. Ben jij alleen schrijver of heb je ook een andere baan? Ik kan soms wel tot middernacht doorgaan, maar dan moet ik toch echt naar bed. Soms is dat jammer.

Soms schrijf ik een stukje voor de krant, dan heb ik een 'echte' deadline. Maar ik sta 's morgens altijd om 7 uur op: de kinderen moeten naar school

quote:

Tja. Door elke dag 1000 woorden te typen, ookal lijkt het allemaal onzin wat je schrijft? Ofwel: door er hoe dan ook mee bezig te blijven, dat denk ik.

Ja, dat is een goeie truc, 1000 woorden typen. Maar bij mij worden het vaak pas de júiste woorden als er druk achter zit. Een contract met een uitgeverij is voor een boek dus het beste - geweldige stok achter de deur. En wat Cioran zegt: een publiek hebben. Bij mijn vorige boek (dagboek) had ik alleen een publiek, het contract kwam pas later, toen het boek al af was.

Ik denk dat bij schrijven een goed schema (synopsis) heel belangrijk is. Dat geeft houvast: je weet waar het verhaal naartoe gaat, je kunt het overzien. Voor mij moet dat schema gedetailleerd genoeg zijn om de spirit erin te houden, maar het mag ook weer niet zó uitvoerig zijn dat ik mijn nieuwsgierigheid verlies. Het belangrijkste is dat ik zelf benieuwd blijf naar het vervolg. Dat er dus hoofdstukken vóór me liggen die ik graag wil gaan uitschrijven. Dat is meteen een goede graadmeter, want soms zit er een hoofdstuk tussen waar ik geen zin in heb, dat ik steeds voor me uit blijf schuiven, en dan is het meestal een zwakke plek in het verhaal.

En verder... is het gewoon heel moeilijk om hard te werken zonder betaald te worden. Zonder zelfs te weten of je er ooit voor betaald zult worden. Maar ja, het is wel het leukste werk dat er is. Het risico waard, dus. Hopelijk. En er is geen andere manier. Als je wilt schrijven, kost dat heel veel tijd en energie en ja, geld. In Nederland krijgen schrijvers geen serieuze voorschotten, tenzij het om grote namen gaat, maar die hebben zo'n voorschot meestal juist niet nodig. Dus als je het serieus wilt nemen, moet je het zo efficiënt mogelijk aanpakken. Anders duurt het alleen maar langer en wie gaat dat allemaal betalen?

Een baan ernaast kan gemakkelijk, vooral als het geen 'schrijfbaan' is. Toen ik mijn eerste boek schreef, werkt ik op een advocatenkantoor, halve dagen, soort secretaresse - en 's middags ging ik schrijven (en 's avonds en 's nachts). Nu doe ik er dus wél weer 'schrijfwerk' naast, en dat pakt ook meteen weer verkeerd uit. Eigenlijk werkt dat niet. Want de deadline van de krant gaat altijd voor. En voor het geld hoef ik het niet te doen, het betaalt bijna niks. Dan is het dus voor de eer. Om die reden heb ik de afgelopen jaren al vaak voor deze baan (literair recensent) bedankt, want de eer voor dít werk hoef ik niet. Waarom doe ik het nu dan wél? Geen idee. Voor de afwisseling, of zo. Maar ik merk al meteen weer dat het een gevaarlijke afwisseling is, een afwisseling die ik me eigenlijk niet kan permitteren. Een dom baantje (secretaresse of wat dan ook) is beter, dan blijft mijn hoofd lekker leeg

And now for something completely different _{(Ik schrijf dit topic gewoon lekker in mijn eentje vol )}

Want ja, beste aspirant-schrijvers, het is voor ons natuurlijk ook erg belangrijk om te lezen. De kunst afkijken, de wateren testen, enzovoort. Voor mijn verjaardag kreeg ik laatst 3 exemplaren van de roman 'Echt sexy' van Renate Dorrestein - dat zegt iets over mijn vrienden, want dat boek had ik zelf compleet afgezeken in de krant, en terecht, maar dat terzijde. Die boeken heb ik dus teruggegeven met de woorden: "Jammer zeg, dat heb ik al." (Altijd beleefd blijven). Ook kreeg ik twee exemplaren van Close-up van Esther Verhoef. Dat zegt ook iets over mijn vrienden, maar het zegt vooral iets over de bestsellerlijsten. Dit zijn de boeken die wij in Nederland massaal lezen. Dat is een interessant gegeven, en daarom een klein onderzoekje waard.

Ik heb me dus verdiept in Close-up. Het is behoorlijk schokkend wat ik daarin aantref. Esther Verhoef is volgens mij een heel leuk mens, ik ben eigenlijk een fan van haar - maar haar werk had ik nog nooit gelezen. Dat had ik beter zo kunnen laten. Het is bedroevend, plat, saai, oeverloos en verschrikkelijk ongeïnspireerd. Maar niet getreurd, want dít is wat wij met z'n honderdduizenden willen lezen, ontkennen heeft geen zin.

Nu dan de waarom-vraag. Wat maakt de boeken van Esther Verhoef zo populair? Ik vrees dat het te maken heeft met de meest simpele vorm van identificatie. Dat je zo'n boek leest en denkt: 'Goh, die IKEA-meubels van Margot - de hoofdpersoon - heb ik ook!" en: "O, Margot heeft óók maat 44, net als ik, en ze voelt zich ook dik en lelijk!" en: "Nou zeg, wat een toeval, Margot is óók al door haar man gedumpt voor een jongere vrouw," en: "Verbijsterend, hoe die Margot zich net als ik elke dag naar haar saaie baan sleept!" en: "Nou wordt-ie helemáál mooi, Margot droomt óók van een baan als binnenhuisarchitecte!" en: "Wacht eens... zou ik Margot ergens van kennen, misschien?" en: "Ja! Ja! Ik bén Margot, ik ben het verdomme gewoon zélf!"

Identificatie, beste medecursisten, is zéér belangrijk in een succesroman. Zorg ervoor dat de vrouwelijke hoofdpersoon (Geen man! Nooit een man! Mannen lezen geen boeken!) een wat onzekere, tobberige, gecomplexeerde mid-dertiger is met een slecht of verbroken huwelijk. HERKENNING! Maak deze vrouw iets te dik, vanaf maat 42 zit je goed, en geef haar een baan als rayonmanager of iets dergelijks. Denk: kantoortuin, snelweg, automatische piloot. HERKENNING!

Goed, dit was de eerste les. De volgende keer gaan we het hebben over de opbouw van het verhaal. Van Esther Verhoef leren wij dat wij best planken mogen zagen van dik hout, dat is fijn, dat leest lekker weg, en wie zijn wij om Esther Verhoef tegen te spreken?

quote:

Op woensdag 30 mei 2007 09:45 schreef Nadine26 het volgende:

And now for something completely different _{(Ik schrijf dit topic gewoon lekker in mijn eentje vol )}

-knip-

quote:

Op zondag 2 april 2006 02:18 schreef JAM het volgende:
LET OP DAMES EN HEREN, JAM ZAL EVEN DE WAARHEID, DE HELE WAARHEID EN NIETS ANDERS DAN DE WAARHEID SPREKEN.

Chicklit is niets anders dan het saaie kankergeneuzel van saaie kankerhoeren over saaie kankerzooi wat een saaie kankeruitgever dan weer doorverkoopt aan nóg saaiere kankerhoeren omdat die al lezende denken: 'Hey! Deze slet is ook een saaie kankerhoer! I can relate to this...', en daarom commercieël héél interessant, want er zijn een hoop, echt een strontlading saaie kankerhoeren op de wereld.

CASE FUCKING CLOSED.

Pas op hè, pas op. Je loopt al meer dan een jaar achter.

Is er bij jou geen innerlijke drang, Nadine? Moet jij van jezelf niet?

Ik heb gisteren het hele huis nog overhoop gehaald, op zoek naar dat laatste stukje papier,
omdat ik moest tekenen.

In 't geval van schrijven heet dat hypographia (de 'ziekelijke' drang tot). Schizofrenen hebben daar vaak last van.

En in 't geval van tekenen, JAM? Hoe heet het dan?

Geen idee. Zou je je drang tot tekenen ziekelijk willen noemen, Dootje? Krijg je last van angst en pijn en misselijkheid en agressiviteit of andere zaken als je dan even niet tekent?