HSP - High Sensitivity ( gevoeligheid )

quote:

Op zondag 29 april 2007 15:59 schreef MNR het volgende:
@Xebrozius, wat wil je bereiken door op deze manier te posten?

Ik denk dat t arme zieltje aandacht nodig heeft en een grote bek op zet, omdat hij bang is voor het onbekende. Hij probeert zo misschien te laten zien hoe 'normaal' hij wel niet is
Nu baseer ik mijn mening dus ook maar even op een stukje tekst, dan is het tenminste bekend terrein voor m.

quote:

Op zondag 29 april 2007 16:09 schreef nietzman het volgende:
Een virtuele schop onder hollen geven? Het zal ze vast minder kwaad doen als die neerwaardse spiraal van zelfmedelijden en kusjekroelcultuur.

Knap van je dat je voor anderen kunt spreken.

Dan richt ik me tot jou: 'een virtuele schop onder hollen geven', zeg je dus. Wat zou je ervan vinden als iemand zich op deze manier naar je opstelt?

Als iemand op een forumpje me een labiel oninteressant persoon zou noemen? Zou me bar weinig kunnen schelen, ik heb geen minderwaardigheidscomplex of onverwerkt jeugdtrauma.

Er zal best iets mis zijn met de mensen die zich dat wel aantrekken, maar er maar weer een hip woordje aan te plakken om de oorzaak maar uit de weg te gaan is de weg van de minste weerstand.

Nou, ik zou me juist helemaal niets aantrekken van zo'n uitspraak. Vervolgens zou ik echt alles wat die persoon nog zegt, naast me neerleggen. Aan de andere kant denk ik dat hij wel iets nuttigs te melden heeft, maar omdat hij het zo inpakt, komt er totaal niets van aan.

Dus vandaar mijn reactie.

_{Buiten het feit dat ik vind dat je op z'n minst een beetje met respect mag reageren.}

quote:

Op zondag 29 april 2007 14:22 schreef mgerben het volgende:
Het is geen verhevenheid, maar wel een etiketje.
In dit geval is het een etiketje voor emotionele vrouwen die vaak overemotioneel reageren en het niet nodig vinden om zich af te vragen of ze hun emoties misschien in toom moeten houden...
Dan liever een excuus: Ik ben HSP, dus ik kan er niets aan doen.
Een stickertje is geen verhevenheid maar wel een opluchting en een excuus om achterover te leunen.


Ik wacht nog op de 100-vragen test waar uit komt of je tot die 50% van de wereldbevolking behoort die vrouw is.

dat bedoel ik nou. waarom zou je in godsnaam je emoties in toom moeten houden? waarom mogen je emoties niet gewoon zijn zoals ze zijn? waarom moeten we nu altijd veranderen voor anderen? hoe kom je erbij dat we dat al niet geprobeerd hebben en miserably failed? Voor sommige mensen is het na jaren eindelijk thuiskomen. Niet meer dat gevecht tegen zichzelf voor anderen. Hoe lang moet je vechten tot verandering, assimilatie. Tot je dood? Ik wens niemand dat toe, het nooit tevreden kunnen of mogen zijn met jezelf. Dan maar een labeltje. if it makes you happy, waarom zou ik er over zeuren?

quote:

Op zondag 29 april 2007 18:54 schreef releaze het volgende:
[..]
dat bedoel ik nou. waarom zou je in godsnaam je emoties in toom moeten houden? waarom mogen je emoties niet gewoon zijn zoals ze zijn?

...omdat je anderen daarmee uit hun slaap houdt/lastigvalt/in hun leven binnendringt.
Een HSP-er kan zo goed aanvoelen wat anderen voelen... kan zij dan ook aanvoelen wanneer anderen even geen emotioneel gootsteentje willen zijn?

quote:

waarom moeten we nu altijd veranderen voor anderen?

een ander woord is aanpassen of sociaal zijn... IEDEREEN past zich in meer of mindere mate aan andere mensen aan...

quote:

hoe kom je erbij dat we dat al niet geprobeerd hebben en miserably failed?

If at first you don't succeed, try, try again.
Ik wil er best in meegaan dat sommige dingen voor sommige mensen makkelijker zijn dan voor anderen.

Maar daar moet je mee om leren gaan. Dat heet 'leven'.

Als dat voor jou een etiketje betekent, mijn zegen heb je.

Het probleem dat ik met etiketjes in het algemeen heb is dat ze ogenblikkelijk verworden tot een excuus om niet meer te proberen.

Ik ken een meisje waarvan haar ouders haar niet hebben verteld dat ze op haar 6e ofzo uit een toets dyslextisch bleek. Heeft ze nooit geweten, maar wel 3x zo hard gewerkt. Ze leest en schrijft FOUTLOOS.
Vergelijk dat nou eens met iemand die werkelijk alles fout schrijft en in zijn signature gewoon ff zet 'let maar niet op de fouten want ik ben dyslectisch'.
Ze zijn allebei dyslectisch, maar het verschil is... inspanning.

quote:

Op zondag 29 april 2007 19:56 schreef mgerben het volgende:


Het probleem dat ik met etiketjes in het algemeen heb is dat ze ogenblikkelijk verworden tot een excuus om niet meer te proberen.

Ik ken een meisje waarvan haar ouders haar niet hebben verteld dat ze op haar 6e ofzo uit een toets dyslextisch bleek. Heeft ze nooit geweten, maar wel 3x zo hard gewerkt. Ze leest en schrijft FOUTLOOS.
Vergelijk dat nou eens met iemand die werkelijk alles fout schrijft en in zijn signature gewoon ff zet 'let maar niet op de fouten want ik ben dyslectisch'.
Ze zijn allebei dyslectisch, maar het verschil is... inspanning.

En daar ben ik het dus niet mee eens.

Ten eerste omdat de meeste mensen in mijn omgeving met een labeltje het niet opgeven,
ten tweede omdat ik dat de keus van die individuen vind of zij zich willen inspannen voor hun leven en ik niet vind dat ik de persoon ben om ze op hun keuze af te vallen of niet.
De mensen die ik ken die na het toewijzen van het labeltje het label als excuus gebruiken om niet meer te proberen zijn doorgaans mensen die zichzelf overal een mislukkeling in vinden, weinig zelfvertrouwen hebben, niet happy met zichzelf zijn en doorgaans weinig durven. Hun houding 'bestraft' hunzelf en das jammer voor hun, maar niet voor mij om over te kankeren. Iedereen maakt z'n eigen keuzes, met eigen consequenties. Ze kunnen ervoor kiezen om met de kennis van het labeltje te kijken waar hun grenzen liggen en OF ze die kunnen verleggen, om het leven voor zichzelf zo optimaal mogelijk te maken. (en niet voor anderen) De meeste mensen met een labeltje die ik ken zijn hardwerkende mensen die proberen met hun 'aandoening' een grip te krijgen op hun leven en hoe ze dat kunnen leven in een wereld waar mensen anders zijn dan zichzelf. Ze zoeken zichzelf op, hun grenzen op en werken met hun grenzen. Niemand die lui op z'n krent lekker labellerig zelfmedelijdend doet. (op een paar na). Ik heb het hierbij over autisten, add'ers, adhders, pddnossers, borderliners, manisch-depressievelingen, nld'ers, borderliners, hspers, doven, blinden, allochtonen, homos, alleenstaande moeders, en neurotypicals.

Waarbij ik dus direct bij mn tweede (of eerste) punt kom over het 'normaal' zijn, ik geloof niet in normaal. Iedereen is uitgerust met z'n eigen levensbelastende baggage en de mogelijkheid daarmee op hun eigen manier te dealen, niemand is hetzelfde, niemand doet hetzelfde, maar toch verwachten we van iedereen dat we zoveel mogelijk hetzelfde zijn met imo het enige excuus dat wij er anders niet mee kunnen dealen, met het feit dat iemand anders benadert moet worden wil je het absolute potentieel eruit halen. Lukt dat je gewoonweg niet dan is het labeltje voor een goede verstandsverhouding en optimale benadering vaak nog het laatste redmiddel.
Soms ben ik 'afgunstig' naar mensen met een labeltje. De manier waarop er met ze omgegaan wordt is zo persoonlijk, zo afgestemd op de individuen dat is gewoon prachtig. Het is een positieve omgeving waarin mensen gewoon kunnen opbloeien, terwijl als men niet bekend is met het labeltje ze vaak behandeld worden als vuil, scheve gezichten overal. Je ziet niet meer wat je graag wil zien bij mensen, je ziet gewoon wie ze zijn.
En ik vind dat dat gewoon wel wat meer gepromoot mag worden, wat meer nadruk op mag liggen. Maar jammer genoeg heeft het labeltje ook als keerzijde dat mensen helemaal niet meer naar de persoon meer kijken, alleen maar naar hun eigen mening over het gelabelde gedrag. Naar zichzelf dus. Bleh. Narcisme.

Dit kan zeker maar je moet vooral opletten van sommige mensen met een bepaalde geestelijke problematiek en die zich ten koste van jou proberen beter te voelen. Dat zijn echte geestelijke vampieren. Je voelt je dan eerst helemaal leeg gezogen en daarna boos. Ik weet niet of dit vaak voorkomt maar mijn vader is zo iemand. Als je je bij sommige mensen niet goed voelt zou ik er afstand van nemen.

[ Bericht 26% gewijzigd door Greggg op 30-04-2007 09:11:47 ]

quote:

Op zondag 29 april 2007 19:56 schreef mgerben het volgende:

[..]

...omdat je anderen daarmee uit hun slaap houdt/lastigvalt/in hun leven binnendringt.
Een HSP-er kan zo goed aanvoelen wat anderen voelen... kan zij dan ook aanvoelen wanneer anderen even geen emotioneel gootsteentje willen zijn?
[..]

een ander woord is aanpassen of sociaal zijn... IEDEREEN past zich in meer of mindere mate aan andere mensen aan...
[..]

If at first you don't succeed, try, try again.
Ik wil er best in meegaan dat sommige dingen voor sommige mensen makkelijker zijn dan voor anderen.

Maar daar moet je mee om leren gaan. Dat heet 'leven'.

Daar heb je helemaal gelijk in! Je haalt echt wel waarheden aan, imo.

Maar weet je wat het ook is? Andersom geldt hetzelfde. Gisteren had ik eigenlijk met een oud-huisgenote van me afgesproken, maar heb het een dag van tevoren afgezegd. Waarom? Wel, een paar weken terug was ik helemaal aangeslagen omdat mijn relatie uit was. Toen is zij langsgeweest. Ze vroeg of ze langs moest komen. Ik zei dat ik dat wel prettig zou vinden. Het moment dat ze bij me op de bank zat, kreeg ik een betoog over dat ik niet vrolijk was, dat ik al een tijd niet meer uitgelaten was, dat ik geen vrolijke energie meer gaf. Dat ik haar energie kostte: dat ze zich helemaal vermoeid voelde toen ik bij haar wegging.

En weet je wat? Ik voelde me ook helemaal niet prettig de laatste keer dat ik bij haar zat. Normaal was ik altijd degene die haar advies gaf. Ze kwam ook altijd thuis, ging bij me op de bank zitten met iets waar ze mee zat. Dat vond ik helemaal niet erg, echt niet. Ik luister graag naar andere mensen. Maar op een gegeven moment merkte ik dat ze alleen maar kwam als ze ergens mee zat. Dus heb ik afstand van haar genomen. Gisteren zou ze weer eens een keertje langskomen.

En ik vond het niet erg om wat 'energie' aan haar te verliezen. Ik had genoeg positieve gedachten voor 3. Ik leed er niet onder. Het was voor mij vrij makkelijk om het direct aan te vullen. Maar wat ik wel vervelend vind, is dat ik -als ik ook eens een keer me zwaar k*t voel- te horen krijg dat ik iemand helemaal moe maak.

Dus komt het eigenlijk aan op afgrenzen. Zelf je eigen grenzen stellen (met iemand omgaan en er toch voor zorgen dat het je geen energie kost) en ook niet over de grens gaan bij een ander. Maar hoe doe je dat? Want het is echt makkelijker gezegd dan gedaan.

quote:

Op maandag 30 april 2007 12:26 schreef MNR het volgende:


Dus komt het eigenlijk aan op afgrenzen. Zelf je eigen grenzen stellen (met iemand omgaan en er toch voor zorgen dat het je geen energie kost) en ook niet over de grens gaan bij een ander. Maar hoe doe je dat? Want het is echt makkelijker gezegd dan gedaan.

dat is een van de grote problemen met mensen die zich hsp noemen, ze hebben geen flauw idee hoe ze zichzelf kunnen afschermen ten bate van zichzelf en de andere. er lopen/liepen op fok nog een aantal andere topics over. het is heel makkelijk gezegd dat je je moet afschermen, maar ze hebben geen idee hoe. meestal is het gewoon trial en error, waarin fases/oplossingen zoals aangeven dat je leeggezogen wordt opties worden.

ik vind het wel sneu. mijn vriend is dus autistisch, die voelt niet zozeer emoties enzo aan, maar zijn zintuigen zijn vele malen scherper als de onze. volledig psychisch uitgeput raakt ie van al de input die hij binnen krijgt via zn ogen, zn oren en z'n zenuwen. hij kan zich daar ook niet intern van afschermen. dat kan alleen door middel van medicijnen of bier.
wat als dat met hooggevoeligheid ook zo is? we weten er nog zo weinig van, omdat het voor ons 'gewoon' onder de pseudo-wetenschap valt, onder de lulkoek. dan kan je je proberen af te schermen zoveel je wil (als je al weet waar je moet beginnen) maar zelfs dan kan je er (intern) volledig in falen. Zijn er dan externe middelen die kunnen helpen? Vooralsnog wordt er in deze gevallen vaak verwezen naar oplossingen binnen het 'zweefteverige'. (want heeft de gewone wetenschap al oplossingen voor een probleem dat het niet onderkent?) Reiki en weet ik veel wat. Misschien is dat een idee, for now. Hoe kan je je anders vermannen tegen dit soort ervaringen? in therpapie gaan?

Op den duur heeft iedereen wel iets.
Hsp is net zoals introvertie, niet superveel ambitie hebben en andere pseudoziektes een deel van het mens zijn en dus normaal.
Sommige mensen willen zich uniek voelen, meer zijn dan een 'gewoon' iemand. Alles helpt daarbij, ook in negatieve zin.

quote:

Op maandag 30 april 2007 12:26 schreef MNR het volgende:
[..]

Daar heb je helemaal gelijk in! Je haalt echt wel waarheden aan, imo.

[...] kreeg ik een betoog over dat ik niet vrolijk was, dat ik al een tijd niet meer uitgelaten was, dat ik geen vrolijke energie meer gaf.
Dat ik haar energie kostte: dat ze zich helemaal vermoeid voelde toen ik bij haar wegging.

Kijk, dat is de spijker op de kop slaan.

Jij krijgt er de schuld van dat jij haar energie kost.

Terwijl het aan jezelf zou moeten zijn om jouw eigen energie te reguleren.

Van mij mag je best één of ander etiket opplakken.
De vraag is echter wat je er mee doet.

Als je jezelf ziet als slachtoffer waar anderen energie uit kunnen zuigen, dan wordt het natuurlijk nooit wat.

Kijk maar naar jouw situatie: Die vriendin kan de afspraak natuurlijk ook afbreken als ze er genoeg van heeft. In plaats daarvan kiest ze ervoor om jou de schuld te geven van haar energietekort. Ze doet daarmee alsof ze zelf geen rol heeft en alsof ze zelf geen keuze heeft.
Dat is een slachtofferrol, en daar ben ik erg tegen - of je nu dyslectisch, moslim of HSP bent. De opstelling dat andere mensen verantwoordelijk zijn voor jouw narigheid en dat jij er niets aan kunt doen - die leidt tot niets.

quote:

Op zondag 29 april 2007 14:35 schreef Roeji het volgende:
Ik heb er zelf ook last van. Soms is het fijn, maar vaak is het energievretend. Sommige mensen zuigen je energie helemaal op, als je er alleen maar naast staat.
Een kennis van me is natuurgenezer (oid, ik weet de exacte benaming niet) en die heeft me iets handigs gegeven. Zijn 2 kleine buisjes met korreltjes in (lijken net van die snoepbolletjes wat je op je ijs kunt strooien maar dan zijn ze iets groter). Die moet ik altijd bij me dragen en dan heb ik zo goed als geen last van energievretende mensen. Wat het precies is weet ik niet, maar t helpt. Ik heb eens opgevangen dat er 13 verschillende soorten stoffen in elk bolletje zouden zitten. Maar hoe of wat precies? Nu draag ik ze niet meer altijd bij me omdat ik er met periodes ook immuun voor ben,voor de gevoelens van anderen. Meestal als ik zelf het veel te druk in mn kop heb.
Maar zodra ik het weer merk, gaan ze weer mn broekzak in.

En het interesseert me verder niet of er een etiketje opplakt dat ik dus hsp-er ben. Het is gewoon iets wat je hebt. Sommige mensen hun hersens staan nu eenmaal meer open voor invloeden van buitenaf. So be it.
Pas als ik de lotto getallen kan voorspellen ga ik er iets mee doen

Ik heb een soort van kennis en die is ...ja nu ja iets en die heeft me ook iets handigs gegeven, een soort ja, bolletjes, zeg maar, met een gat erin en een paar klossen van een soort van koord, het lijkt wel visdraad en nu moet ik iedere dag 5 bolletjes aan die draad rijgen, en als ik de lengte van zijn huis naar mijn huis en terug bij elkaar heb en dat dan maal tien, moest ik me weer melden, zei hij.

hij woont in België dus ja dat duurt even, maar ik ben ondertussen hard bezig en heb al tien meter!

kun je nagaan

quote:

Op maandag 30 april 2007 12:44 schreef releaze het volgende:
[..] dan kan je je proberen af te schermen zoveel je wil (als je al weet waar je moet beginnen) maar zelfs dan kan je er (intern) volledig in falen. Zijn er dan externe middelen die kunnen helpen?

Nou, wat mij ooit is aangeraden (en verdomd het helpt om 1 of andere reden) is 's avonds voor het slapen gaan je insmeren met lavendelolie (gewoon op je borst en keel). En verrek! Dat werkte goed. Geen idee hoe en wat, maarre.. het werkt voor mij

quote:

Op dinsdag 1 mei 2007 10:43 schreef mgerben het volgende:

Kijk, dat is de spijker op de kop slaan.

Jij krijgt er de schuld van dat jij haar energie kost.

Terwijl het aan jezelf zou moeten zijn om jouw eigen energie te reguleren.

I get the picture. De vraag is hoe reguleer je je energie?
Daar zie ik hier niemand nog echt ideeen voor inbrengen.

quote:

mgerben:
Kijk maar naar jouw situatie: Die vriendin kan de afspraak natuurlijk ook afbreken als ze er genoeg van heeft. In plaats daarvan kiest ze ervoor om jou de schuld te geven van haar energietekort. Ze doet daarmee alsof ze zelf geen rol heeft en alsof ze zelf geen keuze heeft.

Nou, fijn dat je dat zegt. En ik ben het ook zo met je eens. Serieus, ik kan toch onmogelijk altijd aanvoelen hoe een ander zich onder mij voelt? En ik vind het ook niet mijn plaats om daar altijd rekening mee te houden. Die ander is 100% verantwoordelijk voor het aangeven van haar/zijn grenzen. En ik ben ook voor de volle 100% verantwoordelijk voor mezelf.

Het is eigenlijk heel simpel: als zij tegen mij zegt 'en nu is het genoeg. Je vraagt teveel van me. Kom dan en dan maar terug' weet je wat er dan bij mij gebeurt? Dan denk ik: 'okay, f*cked up dat ik mijn verhaal niet kwijt kan, maar wel goed dat je het aangeeft'. Het levert bij mij een schokeffect op, en gek genoeg is dat wat ik nodig heb van iemand anders om in te zien dat ik te ver ga. Want ik zal het geen 2e keer meer bij die persoon doen.

Hey, maar Roeij, hoe doe jij dat? Heb je nog andere methodes? Of iemand anders?

@ MNR; geen methodes. Gewoon laten gaan voor wat het is. En als iemand een energie vreter is, tja jammer dan. Dan ga ik wel een stukje verderop staan of zitten. Of het word een korte avond.
Ik kan slechts iedereen die energie vreet, uit mn leven bannen. En ik heb niet de behoefte om er echt iets aan te doen. Ik heb alleen die buisjes, ik meen dat t dna van een aantal stoffen erin zit. Ik vergeet dat soort dingen dus, omdat ik me er verder niet mee bezighoud. Ik kan het wel navragen wat het precies is, als je wilt. En ook interesseert t me verder vrij weinig wat t is, zolang t werkt is t prima.
Ik probeer me gewoon zo min mogelijk druk te maken over anderen hun trubbles en mocht ik iets opvangen/voelen/merken, dan vraag ik ernaar. Wil de desbetreffende zijn of haar ei kwijt, prima. Zo niet, ook prima. Maar goed, op dit moment sta ik ook bijna niet open voor invloeden van buitenaf. Heb zelf teveel gedoe op dit moment en dan blok ik dat onbewust af. Wie weet als ik over een tijdje er wel weer open voor sta, dat ik misschien een andere reactie geef.

Ik kan je dus niet verder helpen. Helaas.

Ik heb het idee dat ik beter/meer hoor dan de meeste mensen

quote:

Op donderdag 3 mei 2007 00:44 schreef clumsy_clown het volgende:
Dit is de omschrijving van HSP op www.hooggevoeligheid.nl
[..]

Dit bedoel ik dus. Dit is zó verdomd vaag dat de grens tussen HSP en gewoon een gevoelig persoon ver te zoeken wordt. Kijk alleen al naar de TT. 'Gevoeligheid' is een aandoening. Dat klopt toch niet?

Ja, ik denk dat er toch echt wel verschil is hoor.

Dat sucken, dat herken ik goed. Ik ken mensen die ik het liefst vermijd omdat ik er elke keer helemaal total-loss van raak. Zuigers zijn dat....

Het boeit mij helemaal niet of HSP bij mij wel of niet wetenschappelijk is aangetoond. Als ik erover lees en ik herken mezelf in zaken en ik profiteer van die herkenning en eventuele tips, dan vind ik het best.

Ik heb hier ooit een paper over geschreven voor een vak over klinische psychologie. In eerste instantie was ik in het onderwerp geïnteresseerd omdat ik mezelf in veel dingen herkende.
Imho is hooggevoeligheid inderdaad geen aandoening. Het is eerder een soort karaktereigenschap zoals eigenwijsheid of bescheidenheid, die de een meer heeft dan de ander. Maar goed, er zijn mensen die zodanig gevoelig zijn dat ze er last van hebben en die wisselen ervaringen en tips uit. Niks mis mee, maar je moet er ook niet meer van maken dan het is.
Het gevaar is wel dat mensen zelf gaan geloven dat ze een aandoening hebben, en dat ze daardoor (en door gesprekken met anderen en de aandacht die het oplevert) veel meer aandacht aan hun symptomen gaan geven dan eerst, waardoor de symptomen veel erger (beleefd) worden. Dan maken ze het voor zichzelf moeilijker dan het hoeft te zijn.

quote:

Op donderdag 3 mei 2007 12:07 schreef Mini_rulez het volgende:
[...]
Het gevaar is wel dat mensen zelf gaan geloven dat ze een aandoening hebben, en dat ze daardoor (en door gesprekken met anderen en de aandacht die het oplevert) veel meer aandacht aan hun symptomen gaan geven dan eerst, waardoor de symptomen veel erger (beleefd) worden. Dan maken ze het voor zichzelf moeilijker dan het hoeft te zijn.

Zouden mensen met HSP die neiging sterker hebben?

quote:

Op donderdag 3 mei 2007 12:07 schreef Mini_rulez het volgende:
Ik heb hier ooit een paper voor geschreven voor een vak over clinische psychologie. In eerste instantie was ik in het onderwerp geïnteresseerd omdat ik mezelf in veel dingen herkende.
Imho is hooggevoeligheid inderdaad geen aandoening. Het is eerder een soort karaktereigenschap zoals eigenwijsheid of bescheidenheid, die de een meer heeft dan de ander. Maar goed, er zijn mensen die zodanig gevoelig zijn dat ze er last van hebben en die wisselen ervaringen en tips uit. Niks mis mee, maar je moet er ook niet meer van maken dan het is.
Het gevaar is wel dat mensen zelf gaan geloven dat ze een aandoening hebben, en dat ze daardoor (en door gesprekken met anderen en de aandacht die het oplevert) veel meer aandacht aan hun symptomen gaan geven dan eerst, waardoor de symptomen veel erger (beleefd) worden. Dan maken ze het voor zichzelf moeilijker dan het hoeft te zijn.

Net als: de ene persoon staat meer open voor invloeden van buitenaf dan de ander. En of dat dan is dat je dingen aanvoelt of dat iemand gevoelig is voor kritiek/commentaar, dat maakt niet uit.
Ik zie het ook echt niet als een aandoening, het is gewoon iets wat je wel of niet hebt. En waar je wel of niet iets mee doet.

Ik moet zeggen dat jij een van de weinigen bent die het begrijpt en het gewoon nuchter benadert als iets wat je wel of niet hebt.

quote:

Op donderdag 3 mei 2007 12:10 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Zouden mensen met HSP die neiging sterker hebben?

Om hun symptomen sterker te beleven dan anderen? Misschien wel ja. Ze lijken in veel situaties sowieso hetzelfde ongemak te voelen als anderen, maar dan erger. Goeie vraag.

ik herken me in veel van die dingen en denk dat ik voor sommige gevoelens, angst en stress gevoeliger ben dan de meeste mensen.
Echter ben je daarmee nog niet ziek of wat dan ook.
Al zou je HSP zijn, het lijkt mij geen ziekte het is misschien lastig omdat je emoties sterker ervaart maar je reageert niet verkeerd op prikkels ofzow, alleen sterker