Hoe gaat het met de (nieuwe) moeders? Deel 40

quote:

Op dinsdag 24 april 2007 13:26 schreef XXXKarinXXX het volgende:
ach Menicole, vervelend dat je je zo $^%&%$^eronder voelt

Een knuffel voor jou en je kleine man

Wel fijn dat je leidinggevende er begrip voor heeft, en je rooster gaat aanpassen (voor een paar weken dus? Kan dan niet voor altijd aangepast worden als jij er zoveel moeite mee hebt zo?)

Nee want ik ben al zo moeilijk. Ik werk op vaste dagen terwijl dat eigenlijk al niet kan. Ze hebben speciaal voor mij een uitzondering gemaakt. Maar ik wil het eerst even een paar weken aankijken en dan zie ik wel weer. Maar nu waren afgelopen paar weken zowiezo beetje raar met allerlei cursusen en opleidingen waardoor Mikael soms wel 4 nachten weg was en dan soms ook nog hele dagen. Dus nu ik deze weken iets minder ga werken kan ik weer gewoon een ritme opbouwen met hem. En dn gaat het misschien ook weer iets beter met kevin en mij.

Ah MeNicole vervelend zeg. Dat zou mij ook niks lijken hem 3 dagen in de week te moeten laten logeren. Gelukkig kan je het de komende weken iets rustiger aan doen.
Probeer lekker te genieten van je kleine man en hopelijk gaat het dan snel beter.

Ach MeNicole, wat naar... Goed dat je aan de bel hebt getrokken en dat er naar je geluisterd wordt!! Succes hoor!

Karin, jammer dat je alsnog gecurreteerd moet worden. En zo'n gyn... tja.... beroepsdeformatie he...
_{Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook niet altijd kinderen herken als ik ze bv jaren later in de stad tegen kom, terwijl ik dan toch wel een jaar hun juf ben geweest... Mss beetje vergelijkbaar.}

_{Ik herken nu ook bijna niemand meer van mijn oude kraamgezinnen. Terwijl je toch een heel 'intieme' relatie hebt gedurende een week, vaak bij de bevalling bent geweest en de meest persoonlijke verhalen hebt gehoord. Daarnaast, een gyn is er voor de moeder en niet voor het kind dus ik kan me eigenlijk wel voorstellen dat hij niet zo geinteresseerd is. Wil niet zeggen dat het niet vervelend over kan komen natuurlijk!}

quote:

Op dinsdag 24 april 2007 15:25 schreef owlet het volgende:
_{Ik herken nu ook bijna niemand meer van mijn oude kraamgezinnen. Terwijl je toch een heel 'intieme' relatie hebt gedurende een week, vaak bij de bevalling bent geweest en de meest persoonlijke verhalen hebt gehoord. Daarnaast, een gyn is er voor de moeder en niet voor het kind dus ik kan me eigenlijk wel voorstellen dat hij niet zo geinteresseerd is. Wil niet zeggen dat het niet vervelend over kan komen natuurlijk!}

nou zo erg vond ik het nou ook weer niet, ik vond het gewoon niet aardig van hem.....

Nicole. fijne leidinggevende!

Hebben jullie nou ook wel eens dat je rammeld, maar niet naar een nieuwe zwangerschap of beebje, maar dat je gewoon heel even je eigen grote baby weer als klein beebje vast wilt houden? De tijd gaat zo snel en ik verlang zo naar Mikael als kleintje. Hij is al zo groot (en zo leuk ) maar toch. Mijn kleine baby word ie nooit meer

MeNicole, ik heb dat zelf niet zo maar Piet vraagt wel regelmatig "wanneer wordt ik weer klein mama?" "wanneer mag ik weer voorop de fiets?" "wanneer mag ik weer in de draagzak?"

quote:

Op woensdag 25 april 2007 10:16 schreef bixister het volgende:
MeNicole, ik heb dat zelf niet zo maar Piet vraagt wel regelmatig "wanneer wordt ik weer klein mama?" "wanneer mag ik weer voorop de fiets?" "wanneer mag ik weer in de draagzak?"

Ow. Dat lijkt me zo zielig om tegen ze te moeten zeggen van ''nooit meer...''

Nicole, iets zegt me dat het niet zo lekker met je gaat. Hopelijk lukt het om de komende periode een beetje uit te rusten en wat lekkerder in je vel te komen
Ik heb het de laatste tijd heel erg. Door vernieuwde studieplannen wil ik niet zo zeer NU een tweede maar ik mis zo af en toe wel dat hele hulpeloze. Dat ongecontroleerde gefriemel met kleine handjes, dat lekkere babygeurtje. Maar tegelijkertijd vind ik het nu zo veel leuker dan in de eerste weken/maanden.

ja BM ik vind dat ook echt sneu soms. ik probeer er af en toe ook wel wat positieve wendingen aan te geven, dan zeg ik bijv. "misschien koop ik wel een keer een bakfiets, dan mogen jullie samen voorin", dat soort dingen. en natuurlijk geregeld de voordelen van groter zijn de revue laten passeren. die weet ie ook heus hoor!

Ach weet je wat het is. Doordat ik Mikael zo gemist heb de afgelopen paar weken denk ik aan allemaal dingen waar ik helemaal niet aan moet denken. Mikael word nooit meer mijn kleine baby maar moet je kijken wat ik nu hier op schoot heb zitten. Een hele leuke grote baby die lekker aan aan appel knabbelt (met af en toe een babyhuiltje ertussen door omdat het niet snle genoeg gaat). Ik vind hem ook zo leuk en zo lief en zo van mij enzo. En het is mooi weer en nu ga ik zo met hem fietsen zodat ie bij mijn ma lekker buitne kan spelen en misschien even lekker kan zwemmen.

quote:

Op woensdag 25 april 2007 10:40 schreef bixister het volgende:
ja BM ik vind dat ook echt sneu soms. ik probeer er af en toe ook wel wat positieve wendingen aan te geven, dan zeg ik bijv. "misschien koop ik wel een keer een bakfiets, dan mogen jullie samen voorin", dat soort dingen. en natuurlijk geregeld de voordelen van groter zijn de revue laten passeren. die weet ie ook heus hoor!

Ja, hun laten zien dat zij dan wel weer dingen mogen/kunnen die kleinere kindjes nog niet mogen maakt veel goed.

nicole wat rottig dat je hem zoveel mist , ik zou er ook niet aan moeten denken zo hoor.
Is er geen andere mogelijkheid buiten het vroege op staan dat hij iig in de toekomst niet zoveel uit logeren hoeft?

lijkt me ook extra moeilijk menicole dat je 'm 's avonds al weg moet brengen. goed dat je even een pauze hebt ingelast. hopelijk vinden jullie ook een structurelere oplossing. en voor nu: geniet van 't fietsen!!

Ik heb me vanavond ingeschreven voor Praktijkdiploma Boekhouden. 11 september begint het en het is 1 avondje in de week naar school en ongevee 6 uur in de week thuiswerken. Als dat dan af is (examen in juni 2008) ga ik door voor MBA en dan heb ik tenminste een aardige opleiding op zak
En eigenlijk wil ik er ook Spaanse les bij volgen

Wat leuk, LadyS!

quote:

Op woensdag 25 april 2007 10:05 schreef MeNicole het volgende:
Hebben jullie nou ook wel eens dat je rammeld, maar niet naar een nieuwe zwangerschap of beebje, maar dat je gewoon heel even je eigen grote baby weer als klein beebje vast wilt houden? De tijd gaat zo snel en ik verlang zo naar Mikael als kleintje. Hij is al zo groot (en zo leuk ) maar toch. Mijn kleine baby word ie nooit meer

Normaal gesproken lurk ik in dit topic alleen maar, maar ik wordt van dit berichtje emotioneel genoeg om te willen reageren. Ja, dat heb ik ook! Die kleine meid van mij is vorige week 1 jaar geworden en daar moest ik even flink van slikken. Ten eerste omdat ze inderdaad veel te snel groot wordt. Ze slaapt ook nog steeds bij ons op de kamer, handig i.v.m. de bv maar vooral ook omdat ze dan zo lekker tegen me aan in slaap valt erna. Zodra ze op haar eigen kamer slaapt, zal dat niet meer gebeuren. En het is nog zo lekker, zo'n frummel tegen je aan.
De tweede reden is heftiger. Wij hebben altijd graag 3 kids gewild en eigenlijk willen we dat nog steeds graag. De vraag is alleen of dat in ons geval verstandig is. Bij de 1e bevalling was ik mijn zoontje bijna verloren (die is vrij bruut eruit getrokken!) en moest ik na 5 weken nog met spoed gecurreteerd worden, bij de 2e bevalling heb ik vanwege bloedingen weken plat op bed in het ziekenhuis doorgebracht en had ik bij de bevalling zelf bijna het loodje gelegd. Met spoed manueel gecurreteerd meteen na de bevalling en had een maximale bloedtransfusie nodig. Er is al tegen me gezegd dat ik sowieso meteen na een eventuele 3e bevalling de OK in ga omdat de kans op herhaling (van een achtergebleven stuk placenta) erg groot is. En dan maar hopen dat je op tijd het ziekenhuis haalt (i.v.m. files op bepaalde tijden) want ik beval erg snel: de eerste nog geen 3 uur, de tweede nog geen 2 uur. Tel daar nog 2 keer zwangerschapsjeuk (oftewel verhoogde leverfunctie) en een verzakking bij op en het feit dat ik nog steeds herstellende ben en je vraagt je af of je nog voor een 3e moet gaan. In mijn omgeving reageren ze allemaal met "Wees toch blij dat je 2 gezonde kinderen hebt en laat het daarbij" maar is dit dan echt de laatste keer allemaal? Tuurlijk ben ik blij met deze 2, zielsgelukkig zelfs. Maar het is moeiijk een droom van een 3e op te geven en stiekem droom ik er (op de achtergrond) wel eens van om met een zorgeloze zwangerschap en vlekkeloze bevalling mijn gezinnetje compleet te mogen maken... Pfff... nah het moest er ff uit!

Heb gister voorzichtig een poging gedaan om het er met manlief over te hebben maar die vond dat ik me aanstelde. Nou leuk. Morgen ga ik gelukkig met een vriendin een stuk fietsen. Kan ik daar ff mijn hart luchten

Mammietje dat is ook lekker allemaal? Maar kunnen ze bij een derde dan niet een geplande keizersnee doen met 37 weken ofzo?

MeNicole, ik begrijp niet helemaal goed waar je nou mee zit? (niet lullig bedoelt, deze zin klinkt heel lullig, maar ik volg het gewoon echt ff niet) waarin zou je je aanstellen volgens je man? (leuke reactie trouwens ) en waarom moet mika uit logeren als jij werkt? je werkt toch niet 's nachts? waarom overweeg je geen gastouder in de buurt zodat je Mika als je gewerkt hebt weer op kunt halen? of kan Kevin Mika niet wegbrengen? het lijkt me dat er zoveel oplossingen zijn, maar misschien begrijp ik het probleem dus niet goed, vandaar dat ik het vraag

belana, 't is omdat ze zo vroeg begint (om 6.00u), dacht ik. anders moet ze mika om 5 uur wakker maken.

daarom vroeg ik me af of Kevin hem niet weg kan brengen

quote:

Op donderdag 26 april 2007 09:50 schreef Belana het volgende:
daarom vroeg ik me af of Kevin hem niet weg kan brengen

dat was mijn eerste ingeving ook.
ik snap het dus ook niet zo goed..

quote:

Op donderdag 26 april 2007 09:50 schreef Belana het volgende:
daarom vroeg ik me af of Kevin hem niet weg kan brengen

Ik heb geen rijbewijs dus Kevin moet mij wegbrengen en die gaat daarna weer naar huis om om te kleden en spuulen te pakken want die moet naar school. En soms moeten we allebei werken (we werken allebei bij de Ikea) dus dan moet Mika zowiezo vroeg uit bed. Toen ie nog jonger was brachten we hem wel vaak 's ochtends weg omdat ie in de maxi cosi wel door sliep, nu doet ie dat niet meer dus vind het zielig om hem dan uit bed te plukken. Dan is ie de hele dat chaggie
En ik haal Miak ook gewoon weer op als ik klaar ben. Poeh gelukkig wel

Karin, succes morgen. Ik hoop voor je dat het meevalt en dat het daarna ook gewoon klaar is met die rottigheid.

Ik wil jullie even vertellen hoe het hier nu gaat. Mijn therapeut zei gister 'het gaat nu toch wel wat beter' Maar het klonk meer als een vraag dan iets anders. Ik weet zelf het antwoord ook niet. Langzaamaan wordt de band tussen mij en Jolie steeds iets sterker. Ik zie haar niet meer steeds als een probleem. Onze dagen samen verlopen iets soepeler. Maar het is nog geen 50% van zoals ik zou willen dat het was. Ook praktisch gezien niet. Ik heb nog helemaal geen controle over veel dingen waardoor sommige thuisdingen gewoon niet leuk zijn voor Jolie.
En vandaag zat ik met iemand te praten over haar dochter die net drie jaar was geworden. Ze hadden zo'n leuke verjaardag gehad en sowieso was het afgelopen jaar alles leuk geweest aan haar dochter en hadden ze van alles gedaan. Tuurlijk, dat doet iedereen. En toch voelde ik me ineens echt heel rot en jaloers ook Jolie wordt al bijna weer drie jaar en als ik terug probeer te denken aan onze dingen samen die echt leuk waren kom ik al gauw bij haar vorige verjaardag uit. En ze heeft toch echt al die andere dingen die dat meisje heeft ontwikkeld ook geleerd maar ik weet er maar zo weinig van. En Jolie heeft zo ontzettend niet die basis gekregen die ik haar wilde geven. Het doet me echt veel verdriet.

Mensen zeggen dat juist dat een goed teken is. Dat het me verdrietig maakt. Naast dat de dagen met haar wat beter gaan en ik me meer haar moeder voel. Ik weet het allemaal niet zo goed. Ik voel me wel echt vaker trots op haar om niks en ik moet lachen om haar grapjes. Dat vind ik zelf een goed teken. Maar echt goed, dat is het echt nog lang niet.
Ik weet niet precies waarom ik dit schrijf, ik wilde het gewoon even vertellen denk ik. Het klinkt misschien wel negatief maar het is niet alleen maar dat.

Wat rot dat het nog steeds niet gaat zoals je zou willen, Luchtbel. Maar je zegt zelf al dat het al iets beter gaat. En dat is toch al heel goed! Er zit vooruitgang in. En de rest zal ook echt nog wel komen. Het duurt misschien even, maar jullie komen er echt wel!

En als ik nadenk over de dingen met Noah die écht leuk waren, kan ik ook niet veel spectaculairs bedenken hoor. Vaak probeer je dan hele bijzondere dingen te bedenken, terwijl het vaak gewoon de kleine, normale, alledaagse dingen zijn die leuk zijn.

Ik zag maandag een moeder en dochter die elkaar heel goed begrepen en elkaar ook nodig hadden. En elkaar dát konden geven wat nodig was: soms veiligheid en geruststelling en soms zelfstandigheid en kinderlijke vrolijkheid.
Dat wat ik zag, gaf echt vertrouwen voor de toekomst. Want natuurlijk wil je meer en wil je alles weer goed hebben tussen jullie en vooral voor haar. Ik zag daarvoor juist wel die basis.

Lieve LB je hebt een begin gemaakt om het weer lekker aan te pakken met zijn beiden. Je weet het, het is altijd twee vooruit en een pas achteruit. Het heeft zijn tijd nodig ook al zou je wensen dat het morgen weer beter gaat. Meid het gaat gewoon goedkomen en het zal jullie beiden alleen maar sterker maken

LBtje fijn om even een update te lezen al is die nog niet helemaal zoals je 'm graag zou willen. ik vind ook altijd veel kracht spreken uit je manier van schrijven hier, en heb bewondering voor de manier waarop je probeert alles weer wat meer onder controle te krijgen. je mooie lieve grappige stoere dochter heeft echt ook nu vast al hartstikke veel aan jou als moeder, dat kan gewoon bijna niet anders! sterkte met alles wat volgens jou nog beter kan en moet, maar rustig aan he, en hou je grenzen goed in de gaten.

Lief en ja, heel rustig, echt rustig aan doen we. Ik vooral dan.
En Tex, ik weet het maar het is niet zo dat ik die kleine dingen over het hoofd zag ofzo. Helaas die dingen waren juist echt het ergst. We hebben van de week voor het eerst samen aan tafel gegeten, terwijl we alleen waren en alletwee warm eten hadden. Zonder dat er iemand aan tafel zat te huilen, zonder te veel stress. Sinds september. Juist al die kleine dingen gaan zo moeilijk vaak. Ik kreeg het gewoon niet meer voor elkaar. Als we die dingen nu kunnen opbouwen, zal het vast gauw nog wat beter gaan. Daar hoop ik in ieder geval op.

Luchtbel ik vind het naar voor je dat het nu niet gaat zoals je het zo graag zou zien. Maar jullie komen er wel, dat verdienen jullie gewoon

LB, step by step. Juist het ongeduld maakt het vaak zo moeilijk je bewust te zijn en blijven van de (kleine) dingen die al wél beter gaan. Terwijl ook die het waard zijn om van te genieten. Samen relaxed aan tafel eten....
Jíj lacht om de grappen van Jolie, zij zélf lacht erom. Ook dát hebben jullie al weer samen.
Sterkte maar weer hoor, met je strijd...

Mammietje.... heftig hoor. Ook een .

LB mammietje en een ieder een dikke

ook voor chacama een dikke

Deze mamma voelt zich dubbel
zo blij want arwen kan stukjes peer eten echt stukjes bijten ipv prutjes
en mijn maccaroni kan ze ook verdragen. geweldig super helemaal te gek
maar waarom moet het fruit eerst gepaard gaan met een uur lang een bang meisje dat met een stukje in haar hand zit en naar haar mondje brengt en weer terug je aankijkt met die oogjes waarin de angst zo duidelijk is. je moedigt maar aan en neemt zelf stukjes zodat ze ziet dat het kan..
Even zo met de maccaroni. begrijp me niet verkeerd al ben ik 3 uur bezig.. maar waarom kan mijn meisje gewoon niet gewoon genieten.. waarom zo bang

Luchtbel, stapje voor stapje kom je ook bij de finish

Evenstar.. moeilijk maar geef haar de tijd (en dat doe je al) om vertrouwen te krijgen in voedsel.. Sterkte allebei, het komt vast wel goed! _{cliche's zijn heeel vaak waar}

ms omdat mama er een angstig drama van maakt?

sorry,hoor, maar die foto plaatsen bij dergelijke tekst

quote:

Op vrijdag 27 april 2007 10:39 schreef milagro het volgende:
ms omdat mama er een angstig drama van maakt?

sorry,hoor, maar die foto plaatsen bij dergelijke tekst

en waar maak jij uit dat ik er een drama van maak?
die foto is alleen ter illustratie

evenstar, ik begrijp je frustratie heel goed maar volgens mij is het voor de beladenheid van eten voor arwen het beste als je er zo weinig mogelijk aandacht aan besteedt. dus af en toe haar wel wat voorzetten, maar niet al te actief voortdurend maar aanbieden enzo. juist zoveel mogelijk op z'n beloop laten. ik weet wel dat de situatie niet vergelijkbaar is maar toch: anna wil ook vaak iets niet eten/proeven als je het haar geeft, en als ik dan zeg "ok, maakt mij niet uit hoor, zie maar" en me omdraai / zelf iets anders ga doen dan gaat ze er alsnog van zitten smikkelen. laat het onderdeel zijn van allerlei dingen die ze wel eens wil onderzoeken, niet teveel apart op dat eten gaan zitten letten (al is 't natuurlijk veeeel makkelijker gezegd dan gedaan in jullie situatie).

en zo'n opmerking ZOU je ook voor je kunnen houden natuurlijk. dat mag je best denken hoor, is jouw mening enzo, maakt mij niet uit, maar om het nou zo ongezouten hier neer te zetten vind ik nogal bot eigenlijk. maar ongetwijfeld vind jij dat dat moet kunnen enzo.

LB, meissie...

evenstar, sterkte joh, probeer het maar positief te zien, ze eet wat en op zich gaat het goed. de angst zal er vast langzamerhand vanaf gaan
en wat bix zegt

ik snap wat je bedoelt , vandaar ook dat ik gewoon een schaaltje /bordje met iets neer zet en haar laat proberen. lekker laten rommelen.
juist om het niet te beladen proberen te maken.

Weet Arwen al van oorzaak en gevolg dan?

conditionering (pavlov) vast wel.

Evenstar, het lijkt me ook erg rot zo, om zo te moeten emmeren.

Evenstar, vergeet niet ook te genieten van het feit dat Arwen peer en macaroni eet....
Ik ben het wel met Bix en Milagro eens. Hoe moeilijk ook, probeer je niet zo te fixeren op hetgeen mis gaat/kan gaan.
Niet helemaal vergelijkbaar maar wel een klein beetje:
Wij hebben een slaapprobleem gehad met Thies en daarvoor een slaaptraining gevolgd. Het gaat nu gelukkig prima hoor. Maar het blijft een gevoelig punt voor me. Ik heb de afgelopen maand bijna een obsessie ontwikkeld voor Thies zijn slaapgedrag. De afgelopen week zat ik echter beter in mijn vel en kon ik het veel meer los laten. En ik merkte dat meteen aan Thies, hij sliep veel relaxter in.
Arwens eetprobleem (ik schreef eerst 'jullie eetprobleem ) is veel ingrijpender, maar toch, zij zal vóelen dat jíj bang bent. Dat denk ik echt...
Sterkte hoor!

ze reageert precies zo ook als ik niet in de buurt ben bij der grootvader op wie ze stapel is.. bij iedereen.
Maak mij niet wijs dat het dan door mijn spanningen komt
ik snap de gedachten gang wel begrijpelijk.
En ik ben enorm trots blij wat dan ook maar dat neemt niet weg dat het gewoon kut is om je kind angstig te zien

die angst zal heus niet alleen voorkomen uit jouw eigen gespannenheid erover, maar is juist iets dat zich gestaag ontwikkeld heeft onder invloed van verschillende factoren. in de eerst plaats natuurlijk alle nare reacties van haar eigen lichaam. maar daarnaast ook jullie reacties erop, en de ervaringen in het ziekenhuis etc etc. kinderen voelen haarfijn aan of jij iets belangrijk vindt. ook in gezinnen zonder allergie is eten al snel een gevoelig onderwerp, het is sowieso een 'zwakke plek' van ouders omdat het zo direct aan je verantwoordelijkheid als (op)voeder appelleert.

je kunt die angst dus volgens mij wel degelijk versterken of afzwakken met hoe je er zelf op reageert, bewust of onbewust. en al voelt het misschien erg tegenstrijdig, ik zou dus voorlopig zo weinig mogelijk aandacht aan eten besteden, het zoveel mogelijk als bijzaak beschouwen. het maakt wel deel uit van de dagelijkse routine, maar als 't niet gaat dan niet, als 't wel gaat dan wel. zo weinig mogelijk een punt van maken. zo hou je het als onderwerp zo 'licht' mogelijk denk ik. maar nogmaals, ik snap ook wel dat dat in de praktijk misschien wel erg moeilijk is als 't zo'n issue is.

Ik was er nog over aan het nadenken, maar Bix verwoordt het heel goed, zoals ik het ook bedoel. Het eten is een issue geworden, begrijpelijk hoor, daar niet van. Maar buiten alle fysieke last om, zal Arwen ook de beladenheid ervan meegekregen hebben.
Maar ik heb makkelijk praten...
Ik hoop dat je 'de knop' kunt vinden om hem om te zetten.

dag iedereen, even een berichtje....

Gaat goed hier, de ingreep is meegevallen. Ik kende de assistent -anesthesist, en zij vertelde me precies wat er allemaal ging gebeuren. Ze stelde me wel op mijn gemak, erg fijn. Wel na de ingreep op de uitslaapkamer, kwam alle spanning eruit. En trillen als een rietje...
De ingreep is geslaagd, hij heeft alles weg kunnen halen wat er niet hoorde. Ik heb kunnen meekijken op een scherm, best interessant. Ik heb alleen wel 20% kans bij een evt volgende zwangerschap dat ik weer een vastzittende placenta heb, dus zou dat in ieder geval een ziekenhuisbevalling worden. Maar goed zover hebben we het nog laaaaaaaaaaaaaang niet. Voorlopig is het hopelijk afgelopen met dingen met "dingen die eruit moeten"

quote:

Op vrijdag 27 april 2007 17:27 schreef XXXKarinXXX het volgende:
Voorlopig is het hopelijk afgelopen met dingen met "dingen die eruit moeten"

En voor het zover is zal er toch eerst iets in moeten...
Maar fijn hoor, dat het je is meegevallen.