Hoe gaat het met de (nieuwe) moeders? Deel 40

Karin, succes morgen. Ik hoop voor je dat het meevalt en dat het daarna ook gewoon klaar is met die rottigheid.

Ik wil jullie even vertellen hoe het hier nu gaat. Mijn therapeut zei gister 'het gaat nu toch wel wat beter' Maar het klonk meer als een vraag dan iets anders. Ik weet zelf het antwoord ook niet. Langzaamaan wordt de band tussen mij en Jolie steeds iets sterker. Ik zie haar niet meer steeds als een probleem. Onze dagen samen verlopen iets soepeler. Maar het is nog geen 50% van zoals ik zou willen dat het was. Ook praktisch gezien niet. Ik heb nog helemaal geen controle over veel dingen waardoor sommige thuisdingen gewoon niet leuk zijn voor Jolie.
En vandaag zat ik met iemand te praten over haar dochter die net drie jaar was geworden. Ze hadden zo'n leuke verjaardag gehad en sowieso was het afgelopen jaar alles leuk geweest aan haar dochter en hadden ze van alles gedaan. Tuurlijk, dat doet iedereen. En toch voelde ik me ineens echt heel rot en jaloers ook Jolie wordt al bijna weer drie jaar en als ik terug probeer te denken aan onze dingen samen die echt leuk waren kom ik al gauw bij haar vorige verjaardag uit. En ze heeft toch echt al die andere dingen die dat meisje heeft ontwikkeld ook geleerd maar ik weet er maar zo weinig van. En Jolie heeft zo ontzettend niet die basis gekregen die ik haar wilde geven. Het doet me echt veel verdriet.

Mensen zeggen dat juist dat een goed teken is. Dat het me verdrietig maakt. Naast dat de dagen met haar wat beter gaan en ik me meer haar moeder voel. Ik weet het allemaal niet zo goed. Ik voel me wel echt vaker trots op haar om niks en ik moet lachen om haar grapjes. Dat vind ik zelf een goed teken. Maar echt goed, dat is het echt nog lang niet.
Ik weet niet precies waarom ik dit schrijf, ik wilde het gewoon even vertellen denk ik. Het klinkt misschien wel negatief maar het is niet alleen maar dat.

Wat rot dat het nog steeds niet gaat zoals je zou willen, Luchtbel. Maar je zegt zelf al dat het al iets beter gaat. En dat is toch al heel goed! Er zit vooruitgang in. En de rest zal ook echt nog wel komen. Het duurt misschien even, maar jullie komen er echt wel!

En als ik nadenk over de dingen met Noah die écht leuk waren, kan ik ook niet veel spectaculairs bedenken hoor. Vaak probeer je dan hele bijzondere dingen te bedenken, terwijl het vaak gewoon de kleine, normale, alledaagse dingen zijn die leuk zijn.

Ik zag maandag een moeder en dochter die elkaar heel goed begrepen en elkaar ook nodig hadden. En elkaar dát konden geven wat nodig was: soms veiligheid en geruststelling en soms zelfstandigheid en kinderlijke vrolijkheid.
Dat wat ik zag, gaf echt vertrouwen voor de toekomst. Want natuurlijk wil je meer en wil je alles weer goed hebben tussen jullie en vooral voor haar. Ik zag daarvoor juist wel die basis.

Lieve LB je hebt een begin gemaakt om het weer lekker aan te pakken met zijn beiden. Je weet het, het is altijd twee vooruit en een pas achteruit. Het heeft zijn tijd nodig ook al zou je wensen dat het morgen weer beter gaat. Meid het gaat gewoon goedkomen en het zal jullie beiden alleen maar sterker maken

LBtje fijn om even een update te lezen al is die nog niet helemaal zoals je 'm graag zou willen. ik vind ook altijd veel kracht spreken uit je manier van schrijven hier, en heb bewondering voor de manier waarop je probeert alles weer wat meer onder controle te krijgen. je mooie lieve grappige stoere dochter heeft echt ook nu vast al hartstikke veel aan jou als moeder, dat kan gewoon bijna niet anders! sterkte met alles wat volgens jou nog beter kan en moet, maar rustig aan he, en hou je grenzen goed in de gaten.

Lief en ja, heel rustig, echt rustig aan doen we. Ik vooral dan.
En Tex, ik weet het maar het is niet zo dat ik die kleine dingen over het hoofd zag ofzo. Helaas die dingen waren juist echt het ergst. We hebben van de week voor het eerst samen aan tafel gegeten, terwijl we alleen waren en alletwee warm eten hadden. Zonder dat er iemand aan tafel zat te huilen, zonder te veel stress. Sinds september. Juist al die kleine dingen gaan zo moeilijk vaak. Ik kreeg het gewoon niet meer voor elkaar. Als we die dingen nu kunnen opbouwen, zal het vast gauw nog wat beter gaan. Daar hoop ik in ieder geval op.

Luchtbel ik vind het naar voor je dat het nu niet gaat zoals je het zo graag zou zien. Maar jullie komen er wel, dat verdienen jullie gewoon

LB, step by step. Juist het ongeduld maakt het vaak zo moeilijk je bewust te zijn en blijven van de (kleine) dingen die al wél beter gaan. Terwijl ook die het waard zijn om van te genieten. Samen relaxed aan tafel eten....
Jíj lacht om de grappen van Jolie, zij zélf lacht erom. Ook dát hebben jullie al weer samen.
Sterkte maar weer hoor, met je strijd...

Mammietje.... heftig hoor. Ook een .

LB mammietje en een ieder een dikke

ook voor chacama een dikke

Deze mamma voelt zich dubbel
zo blij want arwen kan stukjes peer eten echt stukjes bijten ipv prutjes
en mijn maccaroni kan ze ook verdragen. geweldig super helemaal te gek
maar waarom moet het fruit eerst gepaard gaan met een uur lang een bang meisje dat met een stukje in haar hand zit en naar haar mondje brengt en weer terug je aankijkt met die oogjes waarin de angst zo duidelijk is. je moedigt maar aan en neemt zelf stukjes zodat ze ziet dat het kan..
Even zo met de maccaroni. begrijp me niet verkeerd al ben ik 3 uur bezig.. maar waarom kan mijn meisje gewoon niet gewoon genieten.. waarom zo bang

Luchtbel, stapje voor stapje kom je ook bij de finish

Evenstar.. moeilijk maar geef haar de tijd (en dat doe je al) om vertrouwen te krijgen in voedsel.. Sterkte allebei, het komt vast wel goed! _{cliche's zijn heeel vaak waar}

ms omdat mama er een angstig drama van maakt?

sorry,hoor, maar die foto plaatsen bij dergelijke tekst

quote:

Op vrijdag 27 april 2007 10:39 schreef milagro het volgende:
ms omdat mama er een angstig drama van maakt?

sorry,hoor, maar die foto plaatsen bij dergelijke tekst

en waar maak jij uit dat ik er een drama van maak?
die foto is alleen ter illustratie

evenstar, ik begrijp je frustratie heel goed maar volgens mij is het voor de beladenheid van eten voor arwen het beste als je er zo weinig mogelijk aandacht aan besteedt. dus af en toe haar wel wat voorzetten, maar niet al te actief voortdurend maar aanbieden enzo. juist zoveel mogelijk op z'n beloop laten. ik weet wel dat de situatie niet vergelijkbaar is maar toch: anna wil ook vaak iets niet eten/proeven als je het haar geeft, en als ik dan zeg "ok, maakt mij niet uit hoor, zie maar" en me omdraai / zelf iets anders ga doen dan gaat ze er alsnog van zitten smikkelen. laat het onderdeel zijn van allerlei dingen die ze wel eens wil onderzoeken, niet teveel apart op dat eten gaan zitten letten (al is 't natuurlijk veeeel makkelijker gezegd dan gedaan in jullie situatie).

en zo'n opmerking ZOU je ook voor je kunnen houden natuurlijk. dat mag je best denken hoor, is jouw mening enzo, maakt mij niet uit, maar om het nou zo ongezouten hier neer te zetten vind ik nogal bot eigenlijk. maar ongetwijfeld vind jij dat dat moet kunnen enzo.

LB, meissie...

evenstar, sterkte joh, probeer het maar positief te zien, ze eet wat en op zich gaat het goed. de angst zal er vast langzamerhand vanaf gaan
en wat bix zegt

ik snap wat je bedoelt , vandaar ook dat ik gewoon een schaaltje /bordje met iets neer zet en haar laat proberen. lekker laten rommelen.
juist om het niet te beladen proberen te maken.

Weet Arwen al van oorzaak en gevolg dan?

conditionering (pavlov) vast wel.

Evenstar, het lijkt me ook erg rot zo, om zo te moeten emmeren.

Evenstar, vergeet niet ook te genieten van het feit dat Arwen peer en macaroni eet....
Ik ben het wel met Bix en Milagro eens. Hoe moeilijk ook, probeer je niet zo te fixeren op hetgeen mis gaat/kan gaan.
Niet helemaal vergelijkbaar maar wel een klein beetje:
Wij hebben een slaapprobleem gehad met Thies en daarvoor een slaaptraining gevolgd. Het gaat nu gelukkig prima hoor. Maar het blijft een gevoelig punt voor me. Ik heb de afgelopen maand bijna een obsessie ontwikkeld voor Thies zijn slaapgedrag. De afgelopen week zat ik echter beter in mijn vel en kon ik het veel meer los laten. En ik merkte dat meteen aan Thies, hij sliep veel relaxter in.
Arwens eetprobleem (ik schreef eerst 'jullie eetprobleem ) is veel ingrijpender, maar toch, zij zal vóelen dat jíj bang bent. Dat denk ik echt...
Sterkte hoor!

ze reageert precies zo ook als ik niet in de buurt ben bij der grootvader op wie ze stapel is.. bij iedereen.
Maak mij niet wijs dat het dan door mijn spanningen komt
ik snap de gedachten gang wel begrijpelijk.
En ik ben enorm trots blij wat dan ook maar dat neemt niet weg dat het gewoon kut is om je kind angstig te zien

die angst zal heus niet alleen voorkomen uit jouw eigen gespannenheid erover, maar is juist iets dat zich gestaag ontwikkeld heeft onder invloed van verschillende factoren. in de eerst plaats natuurlijk alle nare reacties van haar eigen lichaam. maar daarnaast ook jullie reacties erop, en de ervaringen in het ziekenhuis etc etc. kinderen voelen haarfijn aan of jij iets belangrijk vindt. ook in gezinnen zonder allergie is eten al snel een gevoelig onderwerp, het is sowieso een 'zwakke plek' van ouders omdat het zo direct aan je verantwoordelijkheid als (op)voeder appelleert.

je kunt die angst dus volgens mij wel degelijk versterken of afzwakken met hoe je er zelf op reageert, bewust of onbewust. en al voelt het misschien erg tegenstrijdig, ik zou dus voorlopig zo weinig mogelijk aandacht aan eten besteden, het zoveel mogelijk als bijzaak beschouwen. het maakt wel deel uit van de dagelijkse routine, maar als 't niet gaat dan niet, als 't wel gaat dan wel. zo weinig mogelijk een punt van maken. zo hou je het als onderwerp zo 'licht' mogelijk denk ik. maar nogmaals, ik snap ook wel dat dat in de praktijk misschien wel erg moeilijk is als 't zo'n issue is.

Ik was er nog over aan het nadenken, maar Bix verwoordt het heel goed, zoals ik het ook bedoel. Het eten is een issue geworden, begrijpelijk hoor, daar niet van. Maar buiten alle fysieke last om, zal Arwen ook de beladenheid ervan meegekregen hebben.
Maar ik heb makkelijk praten...
Ik hoop dat je 'de knop' kunt vinden om hem om te zetten.

dag iedereen, even een berichtje....

Gaat goed hier, de ingreep is meegevallen. Ik kende de assistent -anesthesist, en zij vertelde me precies wat er allemaal ging gebeuren. Ze stelde me wel op mijn gemak, erg fijn. Wel na de ingreep op de uitslaapkamer, kwam alle spanning eruit. En trillen als een rietje...
De ingreep is geslaagd, hij heeft alles weg kunnen halen wat er niet hoorde. Ik heb kunnen meekijken op een scherm, best interessant. Ik heb alleen wel 20% kans bij een evt volgende zwangerschap dat ik weer een vastzittende placenta heb, dus zou dat in ieder geval een ziekenhuisbevalling worden. Maar goed zover hebben we het nog laaaaaaaaaaaaaang niet. Voorlopig is het hopelijk afgelopen met dingen met "dingen die eruit moeten"

quote:

Op vrijdag 27 april 2007 17:27 schreef XXXKarinXXX het volgende:
Voorlopig is het hopelijk afgelopen met dingen met "dingen die eruit moeten"

En voor het zover is zal er toch eerst iets in moeten...
Maar fijn hoor, dat het je is meegevallen.