Ergens anders, ver, heel ver weg van hier.

Uit Slough Feg verhaallijn - Main Thread

quote:

---

* Equilan concentreert zich op haar mentale tentakels en laat ze zich uitstrekken, de tempel uit en het bos door. Het is een noodoproep aan alle magische wezens om haar te komen helpen. De godin kan alleen maar hopen dat de boodschap bij iemand terecht is gekomen.[quote]
Ze concentreert zich op haar mentale tentakels en laat ze zich uitstrekken, de tempel uit en het bos door. Het is een noodoproep aan alle magische wezens om haar te komen helpen. De godin kan alleen maar hopen dat de boodschap bij iemand terecht is gekomen.

---

Een wezen met een magie in zich die de magie van de lieflijke godin bijna evenaart. Een geest die zich niet langer meer op zijn gemak voelde op het eiland, omdat de rustplaats hem ruw was ontnomen en hij de paradijslijke plek was ontvlucht. Een wezen dat in afzonderling een vrijwillig ballingschap verkoos boven doorleven op het eiland of elders. Een geest die zichzelf in een bodemloze slaap dompelde in plaats van nog enig moment verder te lijden.
Een vampier die alles opgegeven had waar hij om gaf en het lege niets verkoos boven zijn eigen bestaansrecht. Een wezen dat pijn had leren kennen, een wezen dat een kennis en macht bezat die menig sterveling's begrip te boven gingen. Een lid van het geslacht van de onsterfelijken, een vampier bekeerd tot het goede.

Maar één van zijn vroegere vrienden in nood is genoeg om deze speling der natuur te ontwaken. Om deze machtige man al zijn beslissingen opzij te laten zetten en zijn krachten weer te laten gelden. Om hem uit zijn zelfverkozen gevangenis te halen en in al zijn macht en glorie terug te laten keren naar zijn vroegere huisvesting en woonplaats.

In het eindeloze niets zweeft zijn lichaam in een comateuze houding, zijn ogen gesloten en armen gekruist over zijn borstkas.

De eerste keer dat een mentale tentakel hem lichtjes schampt, beginnen achter de gesloten oogleden de ogen te bewegen. Begint het dode hart weer te kloppen en jaagt het het ijskoude bloed door de aderen van deze vampier.

Op het moment dat een metale tentakel hem voor de tweede keer raakt schieten zijn ogen wijd open en een rauw, dierlijk geschreeuw borrelt omhoog uit het binnenste van zijn borst. Het hoofd word in de nek geworpen en hoewel men in de ruimte geen geluid kan horen, is een oorverdovende gehuil te voelen als je mijlenver in de omtrek aanwezig zou zijn.
De gehele dimensie die hij creeërde als laatste ultieme rustplaats van afzondering, gesloten voor alles en iedereen trilt en beeft in alle uithoeken van deze wereld.

De schreeuw houd aan en langzaam aan zwelt het hoorbare geweld aan. De hele wereld vult zich vanuit het niets met pure zuurstof welke gretig word opgenomen door de ogen, huid en de longen van de vampier. De temparatuur schiet omhoog en het lichaam straalt al gauw van de overvloedige warmte.
Langzaam aan begint het lichaam te stralen van pure magie, het vijfde element ontwaakt en laat zich in al zijn schoonheid zien. Een energie storm raast om het lichaam heen terwijl de schreeuw na een aantal minuten abrupt stopt en een blik van woede op het gezicht van de onsterfelijke verschijnt. Het hoofd komt langzaam omhoog en de dierlijke woede op zijn gezicht maakt plaats voor een vastbesloten trek.

In een sfeer, een grote bol met een doornsede van 5 meter als schild om hem heen, van pure energie, electiricteit en bliksem zakken de armen langzaam de borstkast af en langs het lichaam.

De pure kracht van de natuur zelf stormt door elke vezel van zijn lichaam, al zijn spieren schijnen te trillen van kracht.
Verbaasd kijkt hij naar zijn handen die bliksemschichten uitschieten naar de wand van het schild.

"HighLander has awaken"

Al die maanden van ascente traingen, van mentale en fysieke uitdagingen hadden hun effect bereikt. Voordat de vampier in slaap ging was hij sterker dan ooit. Een krijger zoals er weinigen bestaan. Zijn krachten zijn groter dan ooit, zijn mentale en magische capaciteiten onvoorstelbaar gegroeid in vergelijking met vroeger.

Wetend dat hij nodig is, wetend dat zijn hulp ergens onontbeerlijk was, herinnert hij zich nog slechts vaagjes de mentale boodschap van Equilan. Maar genoeg om alle interne rust die hij verzameld had te laten varen en te zorgen dat hij zo snel mogelijk op het eiland kwam.

Het schild word plotsklapt heftiger en straalt meer licht uit. De dimensie om hem heen vervaagt langzaam aan, veel stelde het eigenlijk toch niet voor, en dan is de dimensie compleet verdwenen, uit het universum en de tijdlijn. En HighLander vind zichzelf terug in de dimensie waar hij zich thuisvoelde, in het universum en het melkwegstelse dat de aarde bevat.
En met een omhoog getrokken mondhoek van blijdschap begint hij aan zijn reis naar de planeet aarde.
Naar dat kleine eilandje wat zoveel voor hem betekende, en de mensen erop nog veel meer dan hij ooit toe zal geven.

Steeds sneller en sneller beweegt de gestalte zich in de richting van zijn doel. Totdat de lichtende straling van de sfeer vervaagt tot een lange streep. De geel-rode kleur treedt steeds meer naar voren. En alle schijn is ernaar dat het niets meer is dan een doodgewone metoriet, zoals er miljarden door het stelsel schieten.

Maar geen enkele daarvan heeft een doel....in tegenstelling tot deze:

_{Please refrain from posting. still working}

[Dit bericht is gewijzigd door HighLander op 06-11-2001 22:12]

Richting het eiland waar zijn aanwezigheid nodig is. Waar Equilan in nood verkeerd.
HighLander gooit er nog wat extra snelheid tegenaan om vooral maar zo snel mogelijk op zijn bestemming aan te komen.

inmiddels heeft hij de planeet reeds bereikt en zet koers naar het eilandje zelf.

Nog een paar minuten en hij zal al aankomen op het eiland...
"Maar is er nu niets iets wat ik nu in alle haast vergeet?" vraagt hij zich al voortspoedend af.

Dit wezen van de nacht spoedt verder, deze vertwijfelende gedachte spoedig vergetend.

Eindelijk, het eiland is in zicht. Ondanks zijn vlucht ervan de laatste keer is het een gevoel van thuiskomen wat door de vampier heengaat. Een gevoel van terugkomen op de plek waar hij hoort.

Nu ziet ie al de contouren van de bergen, de haven en het centrum.
Zijn kasteel wat nog steeds overeind staat.

Alles komt hem nog zo bekend voor.

En op het moment dat hij het hele eiland kan overzien, schiet hem opeens te binnen wat hem nu al meerdere malen steeds ontschoot. Iets heel belangrijks wat hij was vergeten.
afremmen!

Enkele seconden slaat hij met een gigantische donderslag in op het eiland. Midden in het bos, een gigantische kuil achterlatend van 10 meter diep en 5 meter doorsnede..

Toch wel enigszins aangedaan door een dergelijke klap zit HighLander even duizelig bij te komen op de bodem van de kuil, waarna hij met een soepel beweging de 10 meter omhoog springt en soepeltjes neerkomt on de rand van de kuil

"Damn, dat ik dat nou moest vergeten, naja dat gat dat lost zichzelf wel op. Eerst even bijkomen van de reis en deze...ehm..'crash'. Maar ik mag niet te lang talmen."

Opeens voelt hij de aanwezigheid van iemand anders, iemand met een geweldige mentale lading. Ook voelt hij iets bekends, iets waar hij niet direct de vinger op kan leggen. Alsof een hele oude vriend aanwezig is. Iemand die hij nog kende van voor zijn tijd op het eiland.
Voorzichtigheid is geboden en met enkele soepele bewegingen trekt de krijger zich terug in een hoge boom, om vanaf daar iemand tussen de bomen vandaan te zien komen:

Een onbekende bewoner van het eiland. Blijkbaar hier komen wonen nadat ik vertrokken was.

Er is iets.. iets waar hij niet de vinger op kan leggen. Er gaat van deze man iets bekends uit, iets vertrouwds. Alsof ze elkaar al ooit eerder hebben ontmoet. Maar de krijger is er zeker van dat hij deze man nog nooit eerder gezien heeft.

"Mijn naam is Duncan Macleod, maar ik word meestal HighLander genoemd. Vroegere bewoner van het kasteel op de oostpiek. Ik heb mijn rust gezocht in een verre onbereikbare plaats waar ik lange tijd geslapen heb. En ik ben teruggekomen omdat ik voelde dat mijn aanwezigheid vereist was.

En vreemdeling, wie mag jij dan wel zijn? Want ik heb lange tijd op die eiland vertoeft, maar jouw gezicht is mij onbekend.

En toch voel ik iets alsof wij elkaar reeds kennen.."

Vol van verwondering en verbazing neemt de vampier ee nafwachtende houding aan. Wat is het nou dat hem in deze man zo op ze gemak stelt.

De klap heb ik gewoon overleefd, ik kan wel een stootje hebben. Heb in mijn lange leven reeds heel wat meegemaakt en vele dingen geleerd. Dit was iets wat me nog behoorlijk raakte."

Bij het zien van Atrimar die zijn handen door zijn haar haalt schieten er bij HighLander verschillende korte visioenen uit vroeger tijden voor zijn geestesoog. Ontzettend kort en snel weer voorbij. Het heeft te maken met herkenning. Maar nu niets forceren, geduld hebben en de geest zelf de dingen laten uitzoeken.

"Ik weet eerlijk gezegt niet waar ik heen moet momenteel. Er zijn zoveel plaatsen en mensen die ik eerst zou willen bezoeken. Gezelschap stel ik momenteel wel bijzonder op prijs, hoewel ik altijd al een éénling ben geweest heb ik nu wel weer lang genoeg in afzondering gezeten."

Al mijn missies zijn in tegenstelling tot mijn karakter zelden vredelievend, en jouw opmerking is idd correct. Ik ben slecht bewapend. Mijn oude wapens heb ik voor mijn vertrek aan diggelen geslagen op de steen van Dranuhr in het bos en begraven onder de catacomben van mijn kasteel.
En wil ik mijn hernieuwde taken op dit eiland tot een goed einde volbrengen zal ik inderdaad nieuwe wapens moeten hebben. Het feit dat jij smid bent van beroep is zekers een speling der bestemming.
Maar niet slechts gewone wapens, maar wapens met een verleden en een ziel. Met een kracht die verder gaat dan fysieke spierkracht. "

HighLander ziet Atrimar nog een blik naar de krater werpen en lacht bij het zien van het afkeurende schudden van zijn hoofd. En toch, de manier van bewegen, de schokjes met het hoofd, de gebaren tijdens het praten. Deze man heeft iets wat hem met het verleden van HighLander verbind... maar wat dan toch..

Langzaam aan komt de natuur weer tot leven in het bos. Een roodborstje vliegt tussen de twee mannen door en tussen de kruinen van de bonen beginnen de vogels weer te zingen.

Een vosje schiet bijna geruisloos langs de rand van de open plek en word door beide mannen opgemerkt. Het beest houdt stil en kijkt de twee met een brutale blik aan. Om vervolgens zijn weg te vervolgen.

HighLander merkt een geladen sfeer op, een sfeer die duidelijk al langer het geval is. Een sfeer die te snijden is, maar die de dieren inmiddels reeds als gewoontjes ervaren en doorgaan met hun leven.

* Plotseling spitst de vampier zijn licht gepunte oren. Hij ving een geluid op wat niet thuishoorde in het bos, en niet veroorzaakt werd door hemzelf of de man tegenover hem op de boomstronk. Al zijn zenuwen zijn vol van oplettendheid en spanning. Atrimar kijkt verschrikt op als de man voor hem opeens zijn spieren spant en in enkele bewegingen sneller dan het oog kan volgen tussen de bomen wegschiet.

Een vrouwelijk, angstig, hoog en bekend geschreeuw bereikt de smid vanuit het bos.

[Dit bericht is gewijzigd door HighLander op 08-11-2001 05:30]

Spanning giert door de ledematen van de vampier, met een opgetrokken bovenlip staat hij tegenover dit vrouwmens te grommen dat hun trachtte te besluipen.
Geen directe dreiging maar toch een automatische reflex die hem reeds menig maal het leven had gered.
Enigsins klungelig zwaait ze de dolk voor haar van links naar rechts. Bijna te lachwekkend om kwaad te worden.

Als de smid zich tussen de twee kemphanen inwringt deinst HighLander achteruit om het fysieke contact te vermijden. De houten tandenstoker zit er niet bepaald dreigend uit in de handen van de brede smid, maar maakt goed genoeg duidelijk dat de vrouw achter hem zijn bescherming geniet. En dat alleen is al genoeg om HighLAnder langzaam terug te laten zakken in zijn ontspannen houding van nog geen 20 seconden geleden. De smid is immers te vertrouwen, althans die indruk krijgt de vampier.

"Mijn beste Atrimar, jij kent deze vrouw blijkbaar, zou je ons niet eens voor stellen?"

"Verrek! Pluis! ben jij het meid. Wat zie je er anders uit dan vroeger! Prinses van het eiland, ik moet zeggen je ziet er stukken beter uit dan toen."

De smid word aan de kant geveegt en de vampier tilt zijn vroegere vriendin hoog op.

"Wat geweldig om jou weer te zien, en dan nog wel in deze speciale kledij. Heb je toevallig een noodvoorraad ranja bij je voor me"

En zich weer naar met een beledigd gezicht naar de smid richtend na Pluisje voorzichtig neer te hebben gezet:

"Ik was altijd al te gehaast? Hoe kun jij dat nou weten, wij hebben elkaar pas net leren kennen. Impulsiviteit is het juiste woord, iets wat me vaker gered heeft dan in gevaar bracht.
En jij zegt de taal van de ouden niet de kennen, en toch spreek je me weer erin aan.
_{Homunis nocturnis navannorum kra'nuhr.
Temparis anquotum langua rogassum Atrimar.}

Maar je hebt gelijk het word al laat, te laat om ergens anders onderdak te zoeken. We zullen de nacht in het bos door moeten brengen."

Het gaat over de gebeurtenissen van de laatste maanden, en alle nieuwe bewoners die er tijdens zijn afwezigheid op het eiland zijn aangekomen. Plus de avonturen die de eilandbewoners de laatste tijd hebben meegemaakt
Geen van tweeën hebben oog voor Atrimar die enigszins de bosrand inwankelt.

Op een gegeven moment komt Atrimar terug tussen de bomen vandaan de open plek opgelopen.

"Nou om eerlijk te zijn hebben we idd alleen maar wat staan praten ja. We hadden nogal wat bij te praten immers. Maar ik zal je idd even met dat kampvuur helpen"

HighLander neemt het houd aan een stapet dti midden op de open plek netjes op... Vervolgens staat hij weer op en strekt zijnd hand, die meteen begint te gloeien, uit naar het vuur. Midden in de houtstapel ontstaat een lichtpuntje wat steeds feller en feller word, totdat je er op een gegeven moment niet meer naar kan kijken. Met een lichte plof wat het droge hout vlam en zo brand er an gauw een aangenaam vuurtje.

_{Ik ben deze post dus 2 keer kwijtgeraakt,
en had er toen echt geen puf meer voor.
Niet meer om hebm zo uitgebreid te doen als de eerste twee.
sorry}

ssssssssssssssssslurp....aaaaahhhH

"Zow dat was lekkah..!
Was kijken wat heb je allemaal voor eten geregeld?
Aaah fazanten, mjam lekker, kippenpootjes.
Heb je ook nog wat rood vlees kunnen schieten?
ehm konijnen ofzo? Of zijn die tegenwoordig beschermd?"

Blij dat HighLander niets speciaals nodig heeft gaat Atrimar gerustgestelt verder met zijn bezigheden en begint hij het gesprek weer op gang te helpen.

Pluisje kijkt wat beduusd naar de lege veldfles die ze opvangt nadat HighLander hem teruggooide. Een beetje ongelovig draait ze de fles ondersteboven

"Geen idee, zoals ik al zei een paar oude vrienden en vriendinnen opzoeken. Dagobert in het hotel, het restaurant, Equilan en haar draken in haar toren. Herne heb ik ook al heel lang niet meer gezien. Gewoon alle oude bekenden opzoeken.
En ik hooop dat één van hun mij kan vertellen waarom ik teruggeroepen ben naar dit eiland, zoals koning Arthur teruggeroepen zal worden uit Avalon naar Groot Britaania als dat hem nodig heeft.

Dus de exacte plannen voor nu, mensen opzoeken, in de hoop dat één van hun mij mijn missie kan verduidelijken.
En een nieuw stel wapens zien te regelen. Liefst naar eigen ontwerp dus als jij nog eens een dag tijd hebt wil ik graag even overleggen of jij wat voor mij zou kunnen maken.

Daar zal ik namelijk ook nog hulp bij nodig hebben wil ik weer even krachtige wapens als dat ik vroeger had."

-
_{Hier eindigde de originele post, maar we gaan even een change of scenery doen}
-

Langzaam aan begint het ochtendgloren terrein te winnen op de duisternis van de nacht en het vuur zakt langzaam steeds verder in, totdat het bijna uitdooft. De drie hebben de hele nacht zitten praten als oude vrienden zodat de tijd ontzettend snel verstreek.

Als de zon haar eerste stralen tussen de bomen door laat vallen beginnen de drie hun spullen bij elkaar te rapen. Het vuur word uit elkaar geschoffelt en en HighLander verzekert zich ervan dat er geen smeulend stukje achterblijft. Een bosbrand kan het eiland niet gebruiken en hij moet er niet aan denken dat hij Herne het uit zou moeten leggen.

HighLander maakt eindelijk een definitieve beslissing. Ze gaan naar het dorp, naar het restaurant. De maatlijd van vannacht was lekker, maar niet genoeg om zijn honger te stillen.

Atrimar zwaait zijn wapen over zijn schouder en pluisje kijkt nog eens met een droevige blik naar haar lege veldfles.

"Op naar het dorp, op naar het restaurant!"

_{Took some time, but we're up and running again.}
^{All prepare for a topic hop in my next post I think.}
_{Vampier, houden zo dan en maken dat je wegkomt voor het telaat is.
De vraag is nu gaan we topichoppen naar het restaurant,}
^{of gaan we in dit topic voorlopig nog even verder?}

[Dit bericht is gewijzigd door HighLander op 12-11-2001 10:25]

Moet ik dan alles zelf doen bij een verhaal

Eindelijk is het drietel onderweg richting het dorp, HighLander en Atrimar overleggen reeds een eventuele samenwerking bij het maken van nieuwe wapens en pluisje verzekert zich om de 100 ervan dat haar veldflesje echt helemaal leeg is.

Wanneer pluisje net weer met een beteuterd gezicht haar veldfles opbergt blijft HighLander plotsklaps als versteent staan. Atrimer kijkt na een aantal stappen verbaasd achterom en ziet dat de vampier iets gevoelt heeft wat met normale zintuigen niet waar te nemen is. Het is bijna zichtbaar hoe de onsterfelijke zich tot het uiterste inspant om zich ervan te vergewissen wat hij zojuist diep van binnen voelde.

Na een seconde of 30 ziet het tweetal een verbeten trek op het gezicht van het nachtwezen komen en beginnen zijn ogen te gloeien. De woede is bijna op afstand te voelen en zowel pluisje als Atrimar doen verbijsterd enkele stappen achteruit.

Dan zakt de vampier opeens in alsof hij al zijn spieren ontspant en zijn hoofd zakt voor zijn borstkas terwijl er een dierlijk gegrom opklinkt die diep van binnen komt.

"HighLander?" vraagt de smid bezorgd, "wat is er aan de hand met je, wat voelde je?"
Maar de inééngedoken gestalte reageert nergens op.

Ze kijken elkaar eens aan met een blik van, watmeoten we hier nou mee, maar ondertussen voor de toren van Equilan volstrekt zich een drama.

Na enkele minuten beweegt de zwartgeklede man plotsklaps weer en met een gezicht wat overdekt is met tranen vervolgt hij zijn weg zonder ook maar één woord te spreken tot zijn metgezellen.....

------------

Dit prachtige verhaal, met zoveel potentie, mogelijkheden en diepgang eindigt voorlopig weer hier ben ik bang.

Ik had gisteren reeds een grote post klaar met 3 verschillende verhaallijnen, en mogelijke ideeën.
Maar ik stop er nu wederom mee vanwege omstandigheden.
Had nog 1 klein extra idee maar zelfs dat zal ik niet meer uitvoeren. Na enig zelfberaad dit idee wel uitgevoerd, vooral omdat het te mooi was om in logs verloren te laten gaan.

In solitude my strength rests,
and out off darkness I get my peace.
No More.

And that was my final safeheaven,
My last place to be free of memories.
It is No More

Goodbye to all...
This story ends here...

[Dit bericht is gewijzigd door HighLander op 25-11-2001 22:58]

quote:

---

Op zondag 25 november 2001 18:53 schreef HighLander het volgende:
Na enkele minuten beweegt de zwartgeklede man plotsklaps weer en met een gezicht wat overdekt is met tranen vervolgt hij zijn weg zonder ook maar één woord te spreken tot zijn metgezellen.....

In solitude my strength rests,
and out off darkness I get my peace.
No More.

And that was my final safeheaven,
My last place to be free of memories.
It is No More

Goodbye to all...
This story ends here...

---

Na het drama wat zich zoveel maanden geleden voltrok wat het leven kostte van Sharptooth, zwerft de dader nog steeds verdwaasd over het eiland.

Tijdens slapeloze nachten luistert hij naar de geluiden van het eiland en haar rijke natuur. Dieren schieten verschrikt weg als hij eraan komt, hij leeft van wat de natuur hem bied, en de donkere kleding ziet grauw van het stof en de modder. Slapen gebeurd in het bos tussen de struiken of in een hol in de grond. Hij volgt de nachtelijke omloop van de sterren en de maan en naargelang de maand voor de zoveelste keer sinds de moord vol raakt houdt hij het niet langer meer vol.

Twee van zijn beste vrienden zijn van het eiland verdwenen, vertrokken naar Avalon of in een diepe slaap weggezakt.
Bij volle maan schalt zijn geschreeuw over de kliffen en bergketens van het eiland. Alle frustratie, ergernissen en agressie barsten eindelijk los.

De bevolking van het eiland schrikt zich in eerste instantie wezenloos, de nieuwelingen weten niet waar het geluid vandaan komt of wie ervoor verantwoordelijk is. De oudste bewoners kijken elkaar echter verheugd aan, het is een geluid dat een terugkomst voorspelt.
Een geluid wat een veels te lange periode niet over de hellingen van het eiland heeft geklonken. Na een week echter beginnen de eerste ergernissen vanwege het geluid onder de bevolking de kop op te steken.

Totdat, plotsklaps, op één van de laatste dagen van juni, het hele kasteel op de oostpiek van de berg weer opleeft. Zomaar midden in de nacht, vlamden achter de ramen tientallen toortsen op, en de volgende ochtend zagen enkele 'toevallige' nieuwsgierige voorbijgangers dat het hangslot en de dikke ketting op de hoofdpoort verdwenen waren. Het kasteel wordt in zijn originele staat hersteld, de wilde begroeiing verdwijnt van de muren, en op de toren staat weer een gouden spits.

Het nachtelijke geschreeuw is opgehouden, enkel 1 keer per maand bij volle maan wil er vanaf de torenspits nog wel eens een gestalte de maan toehuilen.
Maar dat is iets wat eigelijk altijd al zo geweest is op het eiland, een oud vertrouwd geluid voor de mensen die er al wat langer wonen.

HighLander is terug...

The creature has returned to his lair

-HighLander heeft weer zijn intrek genomen in zijn rechtmatige woning.-

Lees ook:
o Afscheid van Equilan
o Afscheid van Herne

HighLander's kasteel is inmiddels alweer een tijdje bewoond,
en de bewoners van het eiland zien hem zo nu en dan in een wilde jacht over het eiland vliegen. Veel contact is er nog niet met het zonderlinge wezen geweest, maar duidelijk is dat hij zijn rechtmatige plek weer heeft ingenomen in zijn kasteel op de Oostpiek. De dieren hebben hem ook weer geaccepteerd en vluchten niet langer weg als hij in wilde vaart door het Bos heen vliegt.

Maar er klinkt sinds afgelopen weekend een hoop herrie uit het kasteel, er wordt gezaagd, getimmerd en de penetrante lucht van verf verspreid zich over de hele bergtop.

Blijkbaar krijgt het kasteel een grootse onderhoudsbeurt, maar waarom eigenlijk? Op zich was het kasteel nog zeer goed toonbaar.

Dag na dag gaat het geklus onverminderd door. Het kasteel ziet er steeds beter uit, de muren die eerder al ontdaan waren van wildgroeiende planten zien er opeens schoongemaakt uit, alle houten luiken en deuren zien er van een afstand uit of ze opnieuw in de grondverf zijn gezet, de gaten in de daken zijn gerepareerd, en overal zijn weer vlaggenstokken en torenspitsen te zien. Het oude kasteel wordt duidelijk in zijn geheel onder handen genomen en gerenoveerd, maar waarvoor eigenlijk.

HighLander zelf ziet men deze week maar zelden in het dorpje, en als die er komt plundert hij verschillende winkels. De bakker wordt gevraagd of hij een week zijn winkel kan sluiten en beschikbaar kan zijn, de slijterij krijgt de opdracht de beste champagne van het vasteland over te laten komen.
En ondertussen doet hij heel geheimzinnig over de redenen van dit alles

En het zal nog eventjes onduidelijk blijven waarvoor al die drukte eigenlijk nou was....

De dorpelingen die het meest gewend zijn aan vroeg opstaan schieten hun kloffie aan en gaan uit pure nieuwshierigheid op pad. Al gauw is te zien dat de kasteeleigenaar op de hoogste toren alle dieren welkom heet en verwachtingsvol zo nu en dan een blik op de strakblauwe hemel werpt.

Naarmate het middaguur nadert wordt het aanzienlijk drukker op de binnenplaats van het kasteel. De dieren zitten overal in ramen en kozijnen en op de talloze kantelen die de binnenplaats omringen. Daar verzamelen steeds meer bewoners van het eiland zich die uit pure nieuwsgierigheid de reis naar het kasteel hebben gemaakt.

Een houten podium aan de achterkant van het plein is mooi versierd met witte stof en rozenstruiken. Een rode loper die vanaf de deur naar het podium loop is overdekt door een tiental kale rozenbogen. Langs de linkerkant van het plein staat een grote rij van tafels vol met lekkernijen, drank en andere spijzen.

En op het moment dat de slagen van de kerkklok, die in het dorp half tien slaat, het kasteel bereiken, valt de hele natuur op het eiland stil. De dieren kwetteren er niet langer op los en er is geen zuchtje wind te bekennen, terwijl de vlaggen en wimpels toch niet slap langs hun stokken hangen. De zon schijnt opeens veel feller lijkt het wel, en de temperatuur stijgt merkbaar. Het geroezemoes op het plein verstomd langzamerhand naargelang steeds meer mensen de veranderingen opmerken.

Alsof een wolk de zon verduisterd, dimt het licht op het plein langzaam tot een zware schemering, maar er is geen enkele wolk te bekennen aan de hemel, het lijkt simpelweg wel alsof de zon dooft. Een enkele smalle zonnestraal breekt ondanks het gebrek aan wolken door en verlicht steeds helderer het begin van de rode loper. Inmiddels lijkt het wel nacht zo donker als het is, terwijl de temperatuur nog steeds aangenaam warm is.

HighLander spoed zich bij de eerste tekenen van de komende gebeurtenis zijn toren uit naar beneden en begeeft zich naar het podium. Tegen de tijd dat hij daar aangekomen is, ziet op de binnenplaats geen mens meer een hand voor ogen. Met een vluchtige spreek en handbeweging laat hij de tientallen toortsen ontvlammen die aan de muren hangen die het plein omringen. De duisternis wordt hiermee verdreven en het lijkt of men in plaats van in de openlucht nu binnen in een gigantische hal staat, waar 1 smalle zonnestraal door een enkel oneindig hoog raam naar binnen schijnt, en weerkaatst wordt door het rondzwervende stof.

Maar wat van oorsprong normaal zonlicht leek, is dit al lang niet meer. Als men goed kijkt ziet met dat de lichtstraal bestaat uit kalme wervelingen van gekleurde flarden mist binnen in een kolom van licht.
Kleine lichtgevende deeltjes komen vanuit de lucht, en onderwijl door en om de straal heendwarrelend bereiken ze de grond. Het lijken wel kleine vonkjes, nee kleine sterren met tinten van alle kleuren in de regenboog. De intensiteit en de kleurendiversiteit binnen de straal nemen toe, en terwijl de hoeveelheid kleine sterretjes om de straal heen steeds groter wordt, breid de lichtvlek op de grond zich langzaam uit.

Het wordt pas echt voor iedereen duidelijk dat we hier met magie te maken hebben en niet met een uitzonderlijk natuurverschijnsel als de sterretjes zicht niet langer om de straal van licht bewegen, maar heel langzaam de rest van de zaal verkennen. Ze bewegen zich langs de rode loper richting het podium. In twee brede banen van magische lichtgevende energie aan beide kanten van de loper, naderen de banen het podium. Bij elke rozenboog schieten aftakkingen omhoog die elkaar midden boven het pad ontmoeten. Bij het podium aangekomen omlijsten ze het geheel met een prachtig zacht lichtschijnsel.

Geen enkel dierlijk, menselijk of bovennatuurlijk wezen dat zich in de ruimte, wat ooit de binnenplaats van HighLander's kasteel was, bevind kan nog langer naar boven kijken. Hoewel de straal op de grond een waarlijk prachtig boeiend schouwspel vormt, is het naar boven kijken pijnlijk voor ieders ogen. Maar als men het toch waagt een blik naar boven te werpen is in de verte een donkere vlek te zien die richting het eiland komt. Steeds langzamer lijkt de vage vlek binnen de steeds bredere straal zich naar het kasteel op de Oostpiek te verplaatsen.

Het lijkt wel alsof de talloze lichtjes steeds groter worden en er steeds minder overblijven. Het blijken grote aantallen elfjes te zijn. Met hun lieflijke gezichtjes, fel gekleurde vleugeltjes laten ze overal waar ze vliegen flarden lichtgevende mist achter. Langs de rode loper lopen nog steeds de lijnen van licht, en net als de rozenbogen geven ze een sprookjesachtig schijnsel. De elfjes houden zich ondertussen met andere dingen bezig. Waar de ondeugendsten de tafels met lekkernijen al hebben ontdekt, zijn anderen bezig met extra versiering, hier en daar schieten de meest prachtige bloemen uit de grond. De kale rozenbogen raken al snel begroeid met de meest adembenemend mooie rozen, en ook deze lijken wel licht te geven. Het hele podium is inmiddels omlijst en overdekt met rozen,wijnranken en klimop.

De elfjes die zich te goed doen aan de lekkernijen worden door een stel grotere tot de verantwoording geroepen, en al schransend begeven ze zich achter de anderen aan naar het podium waar ze bovenop de begroeiing tussen de bladeren gaan zitten. Uit een grote deur in een hoek van het plein komen een stel grote elven die, geholpen door een aantal dienaren van HighLander, 2 grote stoelen richting het podium tillen. Twee prachtige kristallen tronen worden onder vrolijk opgewonden gekwetter van alle elfjes boven op de groene overspanning midden op het podium geplaatst.

Inmiddels kan men 2 verschillende gestalten onderscheiden in de vage vlek die zicht binnen de kolom van magische energie naar beneden beweegt. En naarmate de lijnen duidelijker worden en er meer details zijn te zien, blijken het 2 menselijke figuren te zijn, een slanke vrouw, en een forse man. Alleen al aan het vage postuur van de vrouw zorgt voor een vlaag van herkenning bij de wat oudere bewoners. Het is het bekende figuurtje van de elfengodin die al die jaren de toren bewoonde met haar draken. De vrouw die bij zoveel eilanders en warm plekje in hun hart inneemt, en zoveel goede daden heeft gedaan. De koningin die zo ontzettend lang geleden het eiland verliet om te vertrekken naar Avalon. En nu is zij teruggekomen in het gezelschap van een man. En terwijl beiden nu eindelijk de vloer bereiken en zachtjes op de grond neerdalen zwelt het geroezemoes onder de mensen aan, diegenen die haar niet herkennen worden aan de sagen en mythen van het eiland herinnerd die zij allen kennen. En als ze met de tenen de vloer raken, verstomt al het geluid meteen. De straal van licht verflauwt, maar dankzij haar stralende verschijning wordt het niet merkbaar donkerder.

Het is de godin van de natuur Equilan en ze is in gezelschap van een onbekende man.

Met een stralende glimlach schrijdt ze aan de arm van deze man richting het podium. Tussen de stralende lijnen waar de rode loper loopt, en onder de rozenbogen door nadert ze het podium waar HighLander met een soepele sprong vanaf springt en op zijn linkerknie naar de grond zakt, terwijl boven hem de elfjes er opgewonden op los kwetteren. Onderweg geeft ze vriendelijk knikjes naar de bekenden die ze hier en daar tussen de mensen ziet staan, en een glimlach voor iedereen.
Bij het podium aangekomen fluistert ze HighLander wat in het oor en beklimt vervolgens het podium. Zij en de man nemen plaats op de glazen tronen en de vele elfjes klauteren via snel groeiende takken naar beneden en nemen plaats op de schouders en benen van het tweetal, op de grond om hen heen en op de zij- en rugleuningen van de tronen.

HighLander gaat langzaam weer staan en richt zich in zijn volle lengte op en kijkt langzaam in het rond. De tientallen fakkels werpen hun schaduwen langs de randen van het plein, terwijl de rode loper, de rozenbogen en het hetle podium omgeven is met licht dat enkel uit magie voort kan komen. Een wonderlijk gezicht voor éénieder die het nog nooit gezien heeft, en nog immer boeiend voor hen die het al vaker gezien hebben. Alle dieren die eerst overal in ramen en op kantelen zaten komen langzaam aangelopen of gevlogen en nemen plaats vlak voor het podium.

De gastheer schraapt zijn keel en neemt een diepe teug lucht......

En na een hele, hele diepe, lange teug, zuivere, geioniseerde lucht, begint de gastheer, die zovelen in de zaal nog nooit in levende leven hebben aanschouwd en hem enkel uit de mythen en sagen van het eiland kennen te spreken. Een stem die bij de oudere eilandbewoners alle haren overeind doet staan van herkenning, en degenen die hem niet kennen meteen doet stilvallen, een timbre wat de dieren midden in hun gekwetter doet verstommen, en wat allen zich naar het podium doet richten. Als een warme golf van geborgenheid reikt zijn stemgeluid uit over de bonte verzameling wezens en creaturen van het eiland. Allen zetelen zich neer waar men op dat moment staat.
Een grootse stilte daalt neer tussen de woorden van de man. Een stilte die in elke andere plaats een mens de zenuwen zou bezorgen, maar die hier voor een gevoel van rust zorgt.

"Beste vrienden, dierbare vriendinnen, kennissen, nieuwe en onbekende bewoners, en alle dieren van het FOK!eiland! Ik heet u allen welkom in mijn kasteel, mijn burcht, mijn heilplaats, en vandaag, mijn kerk en kathedraal.
Zoals ondertussen de meesten weten of zullen hebben geraden, ben ik de eigenaar van dit prachtige kasteel. Voor hen die mij niet kennen, ik ben HighLander, en voor mijn geschiedenis kan u terecht in de geschriften van het eiland uit een ver verleden. Ik ben een lange periode afwezig geweest, en dat zal zeker niet de laatste keer zijn geweest dat ik gedurende een korte of lange periode niet aanwezig ben, ik heb zo mijn verplichtingen, maar voor het moment ben ik terug op mijn rechtmatige plaats, dit formidabele kasteel: HighLander's Lair.

Maar genoeg over mij, wij zijn hier voor een aanzienlijk belangrijkere gebeurtenis.'

Tijdens deze inleidende woorden loopt HighLander langzaam de rode loper af richting de dichte poort, onderweg oude vrienden begroetend, en oude vriendinnen hartstochtelijk omarmend. Het is maanden zo niet jaren geweest dat de meesten de halfvampier hebben gezien en gesproken. Aangekomen bij de straal licht die het begin van de rode loper nog steeds verlicht draait hij zich weer om en begint verder te spreken.

"We zijn hier vandaag, om een uitermate goede vriendin, vertrouwenspersoon, hulp in moeilijke tijden, koningin van de elfen en beschermster van het eiland te feliciteren, en voor de tweede maal haar bruiloft te vieren op de plek waar zij eigelijk thuishoort.
Onze schone weldoenster van het eiland, is teruggekomen van het verre Avalon om speciaal hier op het eiland, voor ons allen, haar bruiloft voor de tweede maal te vieren. Zij is in het verre Avalon getrouwd met de man die jullie allen daar naast haar zien zitten. Bewoners van het eiland, begroet de waarschijnlijk meest belangrijke persoon uit de geschiedenis van uw eiland.
Equilan, welkom in mijn nederige onderkomen, en sta alstublieft op om je begroeting te ontvangen.'

En terwijl de ranke vrouwengestalte op de grootste troon op het podium zich uit haar zetel verheft en langzaam naar de rand van het podium schrijdt, begint de hele menigte te juichen. De magische stilte die heerste terwijl HighLander sprak is onmiddelijk verbroken, en wordt vervangen door een onbeschrijfelijk gevoel van vreugde, herkenning en blijdschap. Equilan neemt vanaf de rand van het posium dankbaar alle welkomstwoordne in ontvangst, terwijl ze met de oude bekenden waar ze nog in lang vervlogen tijden mee samenleefde één voor één in de menigte herkent en oogcontact mee heeft. Oude vriendschappen vlammen op door herkenning, en de oudste bewoners van het eiland bewegen zich van de plekken waar zij statig op hun eigen zetels zaten welke zij reeds lang in het kasteel bezitten richting het podium. In de kleine groep voor het podium is de begroeting nog vele malen hartelijker als Equilan geholpen door vele handen van het podium afstapt.
De onbekende man was langzaam achter Equilan aangelopen en bleef op het podium staan terwijl er een serene rust uit zijn ogen straalden. Hij herkende mensen van de verhalen die zijn gezellin hem van het eiland had verteld, en wachtte geduldig tot het zijn beurt was. Duidelijk op zijn gemak, wachtend op de dingen die komen zouden.

HighLander was ondertussen langzaam teruggelopen naar het podium en had plaats genomen naast de voor de eilanders verder onbekende man. De blikken die de twee lange gestaltes uitwisselden waren teken dat zij enkel in gedachten met elkaar spraken, en er verscheen een lichte glimlach toen HighLander doorhad dat alles meeviel wat er tot zover was gebeurd.

De aanwezige elfjes van het eiland zelf, die zich tijdens al wat zich had afgespeeld op de achtergrond hadden gehouden, herkenden dit als teken, en kwetterend van opwinding kwamen ze allemaal van hun zitplaatsen hoog in de bovennatuurlijke zaal af om zich bij het magische volkje op de ranken boven het podium te voegen. Ook hier vond hier en daar herkenning plaats, en het geluid wat van deze bijna chaotische groep kleine wezentjes afkwam klonk als een pure zuivere muziek in de oren van mens en dier.

Equilan en de groep gaan langzaam uitéén en met een vluchtige gewichtloze beweging zweeft de welkome gast achteruit weer op het podium naast HighLander. En nog terwijl de oudere bewoners terug lopen naar hun plaatsen begint de kasteeleigenaar weer te praten.

'Ik heb nu de grote eer, om uw allen de gemaal van onze goede vriendin voor te stellen. De man welke zij in het verre Avalon is getrouwd door heer Oberon zelve. Mensen, ik vraag u nu om op de u zo eigen hartelijke wijze Kahn te verwelkomen, afstammeling van Oberon, en levenspartner van Equilan.'

Een minder hard gejuich, maar niet minder gemeend en hartelijk stijgt op uit alle verzamelde wezens van het eiland. Nu pas onderwerpen ze de man aan een nauwkeuriger onderzoek, aangezien eerst al hun aandacht gericht was op de vrouw in lichtblauw. Om het eerbetoon in ontvangst te nemen doet de raadselachtige man een stap naar voren onder de bladerbedekking uit, waardoor het schijnsel van de lichtstraal hem beschijnt. Pas in het magische licht is te zien wat voor een uitzonderlijk personage zojuist aan hen is voorgesteld.
Een stevige gespierde, doch slanke man, blakend van gezondheid, met een weelderige soepel bewegende haardos. Een afkomst welke zijn wortels wel op het magische eiland Avalon moet hebben. Gekleed in eenvoudige, maar toch prachtige alledaagse kledij, maakt de man een charismatische indruk die eenieder doet beseffen dat dit waarlijk een erfgenaam van Oberon moet zijn.

Equilan loopt naar voren en pakt haar partner bij de hand, het gejuich in de zaal zwelt aan terwijl de twee elkaar aankijken.
Na een niet al te lange periode stapt HighLander als achtergeblevene naar voren en pakt met beide handen de twee handen van het paar vast. Terwijl het tweetal zich terug naar de grote hal draait en het geluidsniveau langzaam afneemt, begint de gastheer wederom te spreken:

'Dit is de aanleiding van vandaag mijn vrienden, een feest ter ere van onze beste vriendin, en 1 van de grote hoekstenen waarop de magie van het eiland altijd heeft berust, en haar gemaal. Dit is waarvoor ik al een weeklang met voorbereidingen bezig ben, het kasteel volledig is gerenoveerd en waarom nagenoeg het complete eiland momenteel hier is gekomen. Langs de zijkanten van de hal kunnen jullie de tafels met eten en drank zien. Doe je er te goed aan want het is feest dat we moeten vieren, ter ere van de verbintenis tussen deze twee kinderen van Avalon.'

Nog voordat hij is uitgesproken vliegt er al een zwerm kwetterende elfjes naar een speciaal voor hun bestemde tafel, alwaar zij zich te goed doen aan allerlei lekkernijen. Op een handgebaar van de vampier begint op het podium een band te spelen die zich zojuist heeft opgesteld. Equilan en Kahn springen lichtjes van het podium af en nemen de eerste dans voor hun rekening, al gauw door anderen gevolgd.

En na luttele seconden barst het feestgedruis pas goed los, de dieren doen zich te goed aan speciaal voor hen bereide lekkernijen, net als de elfjes op hun eigen tafel die aan de muur schijnt te hangen op een vijftal meters hoog. De mensen uit het dorp en van de rest van het eiland doen zich te goed aan de vele dranken en spijzen die er staan, of dansen gezamenlijk in de zaal.