Afscheid van een Elfengodin

Ik zou hier een megapost kunnen tikken, over klaterende stroompjes die droogvallen, over vlinders die verdwijnen, over een toren die langzaam als ruine in elkaar zakt, en over de magische natuur van het eiland die haar magie verliest.
ik kan het niet

Ik zou hier een megapost kunnen tikken over eeuwenoude eiken die hun bladeren verliezen, over wintervaste dennen die hun naalden laten vallen en over een bos dat langzaam afsterft bij de afwezigheid van haar meester.
ik kan het niet

Equilan, muis, equidinges, vuurtoren, rooie, ehm en al die andere die ik nu uit ontroering effe vergeet.

Herne, ehm, al die kloonnamen die ik voor het gemak effe vergeet, Ben

Ach, heb zo'n idee dat ik jullie beiden nog wel es zie,
zij het tussen me oogleden door als ik half slaap,
zij het over het glas van een heerlijk biertje.

-=<O>=-
Some thing I just can't help.....No I must ...

Alle eilandbewoners staan in een grote cirkel rond de toren van Equilan, de meesten met tranen in hun ogen bij het besef dat een hartsvriendin hun gedwongen zal gaan verlaten. Equilan loopt hen allen langs, van ieder van hen uitgebreid afscheid nemend. Bij ieder een kort gesprekje, een bemoedigende omhelzing en een woord van vaarwel.

De koningin van de elfen en de beschermvrouwe van de magische natuur van het eiland en de magie zelve werkt de hele cirkel af, al haar vrienden kennisen geliefden en zelfs haar vijanden komen aan de beurt. Ondertussen zitten in het midden van de cirkel, voor de deur de draken sip en droevig voor zich uit te staren. Waar zij vroeger de vrolijkheid en drukte zelve waren, liggen ze er nu allemaal lusteloos en verdrietig bij.

Naarmate Equilan de cirkel voltooit beseft ze dat haar oude vriend, wiens aankomst zij weken zo niet maanden geleden op het eiland reeds opmerkte zelfs vandaag er niet bij is. En ook voor hem biggelt een traan tussen de velen uit haar regenboogkleurige ogen. Een traan uit eeuwige vriendschap die hen tweeën op een vreemde onbegrijpbare manier verbind. Het is bijna tijd, het punt van vertrek nadert.

Tijd om te vertrekken, te vertrekken naar het echte eiland der Magie, het mythische Avalon. Alwaar zij zich zal vervoegen bij de toverwezens uit de sagen en mythen, uit de hele wereld keren zij terug naar hun plaats van origine. Één voor één teruggeroepen door hun oervader koning Oberon. De magische wateren van Avalon brengen reizigers altijd naar hun bestemming, maar Equilan zal niet over het water reizen, maar over een regenboog van pure magie en enrgie terugreizen naar haar moederland. Het eiland is op deze manier slechts op peberkte momenten te bereiken, momenten die beter niet gemist kunnen worden.

Het moment is gekomen en Equilan begeeft zich naar het midden van de kring, waar voor de poort van haar toren enkele eilanders haar troon naar buiten hebben gebracht enkel en alleen voor dit moment. De lucht raakt statisch geladen naarmate de koningin de troon nadert en haar uiterlijk veranderd. Haar haar neemt de van oorsprong hoogblonde kleur aan en groeit langer, onder dit haar ziet met de oren vervormen totdat zij echte elvenoren vormen, en omstaanders met goede ogen kunnen tussen de schouderbladen van de bloedmooie fee parelmoerkleurige transparante vleugels steeds groter en groter zien groeien.
Ze neemt plaats op de troon en heeft nu het aangezicht van een echte dochter van Oberon, nu is er geen terugkeer meer mogelijk.

Met tranend ogen legt de vrouw haar handen op haar schoot, de draken nemen aan beide zijden en voor de troon plaats als wachters van het moment. Een zachte sprookjesachtige muziek zwelt als vanuit het niets aan, komende vanuit alle stroompjes en beekjs rondom de toren, aangewapperd door de bladeren van de bomen. Langzaamaan begint de troon te glinsteren en te verkleuren als ware hij van puur kristal in plaats van het hout waaruit hij gesneden was. Waar het eerst slechts het weerkaatsen van zonnestralen was, straalt hij nu steeds feller en kleurrijker.

Boven de troon onstaan kleine schitteringen in de lucht, groepjes sterretjes die alsmaar groter en talrijker worden. Vervolgens onstaat vanuit de schone damen een pilaar van licht als een regenboog, langzaam aan de lucht in stijgend als een groeiende bloem.
De troon straalt inmiddels puur licht uit, en om en boven de elfenkoningin zweven alle kleuren van de regenboog rond.

Langzaam aan beginnen de schoonheid en haar huisdieren te zweven, de draken slaan hun vleugels uit en de vrouw word door onzichtbare handen de lucht ingeholpen. Heel langzaam zweeft het viertal met de troon in het midden de lucht in.

Op dit moment steekt er een licht briesje op wat in enkele seconden aanwakkert tot een stevige orkaan om de koningen heen, binnen de cirkel van mensen en om de troon heen stormt de natuur maet al haar kracht, iedereen kan het met eigen ogen zien maar niemand die ook maar een zuchtje wind tegen zijn huid voelt. Een vies, zwart, vuil wezen breekt vanuit de struiken door de kring heen en loopt recht de muur van wind in waarin hij meteen wordt meegenomen. De sterke rukwinden rukken de bemodderde vodden van zijn lijf en schaven enkele lagen oude huidcellen met al het vuil van zijn lichaam af.

Terwijl de troon heel traag steeds verder stijgt wordt de diameter van de orkaan kleiner en draait deze langzamer. Door de bruisende lucht heen is vaag te zien dat het wezen binnenin toch echt een mannelijk wezen is, lang, gespierd en met het zwarste haar dat de mens ooit heeft gekend. De wind draagt vanuit het niets lappen stof aan en de gestalte wordt hierin verborgen door de luchtwervelingen gekleed. Tegen de tijd dat de troon een hoogte van 5 meter heeft bereik omgeeft de wervelwind de troon volledig en valt plotseling stil.

Uit dit stormachtige natuurverschijnsel komt een wezen naar buiten dat eerbiedig een halve meter onder de fee blijft hangen en nederig zijn hoofd buigt. Alvorens het met een betraande blik in zijn ogen op te heffen naar zijn oude vriendin en omhoog te zweven.
Nadat deze hem heeft herkend vliegt het tweetal elkaar in de armen in een omhelzing tussen 2 vrienden die elkaar heel lang niet meer gezien hebbem.

* - "Je bent gekomen!" weet de schone vrouwe uit te brengen met een verstikte stem.
* - "Ik had het mezelf nooit vergeven als ik op de reis geen afscheid van je had genomen", antwoordt de man.
* - "Maar waarom heb je zo lang gewacht?"
* - "Ik wilde het niet, kon het niet, nee... durfde niet."
* - "Je bent gekomen om afscheid te nemen?"
* - "Ja, enkel en alleen om afscheid te nemen."
"Ik kan nog niet naar huis, nog niet, hoe graag ik ook met je mee zou willen gaan nu."
"Vader en ik zijn nog steeds ietwat gebrouilleert ben ik bang, ik ben niet voor niets jou al die jaren geleden hierheen achterna gevlucht."
* - "Vaarwel dan goede vriend, het ga je goed", weet de vrouw grootmoedig uit te brengen terwijl de tranen over haar wangen stromen.
* - "Vaarwel Equilan, doe iedereen thuis de groeten", klinkt er uit een verstikte keel.

De twee kijken elkaar diep in de ogen en er wikkelt zich in halve seconden iets af dat elk menselijk begrip te boven gaat, de bloedsverwante geesten vinden elkaar en voelen elkaars verdriet bij het komende afscheid. De troon heeft inmiddels een hoogte van 10 meter bereikt en begint steeds meer snelheid te maken. De omhelzing wordth afgebroken en de de dochter van Oberon plant een zoen van afscheid op het voorhoofd van haar verre familielid alvorens deze onder haar wegzakt en weer afdaalt naar de aarde.

Waar de tranen van de dochter en zoon van Oberon de grond raken onstaan respectievelijk klaprozen en kleine rotssteentjes. Tegen de tijd dat het in zwartgeklede wezen de grond raakt schiet de troon steeds sneller omhoog, in een lichtgevende regenboog verwijderd de troon zich van de toren waar hij zo lang heeft gestaan. En met een felle flits verdwijnt hij uit het blikveld van de eilanders die het afscheid met stijgende verbazing hebben aanschouwt.

Maar nog voordat enkelen van hun die de man toch herkent hebben op hem zijn afgelopen, barst de aarde onder hem open door een simpele beweging van zijn hand en duikt hij in de diepste en duisterste grotten van het eiland. Tegen de tijd dat de vroegere vrienden van de man de plek bereiken rest er niets meer van zijn aanwezigheid dan wat kleine steentjes.

Wederom een verlies dat verwerkt dient te worden.
Maar dit verlies weegt nog zoveel zwaarder voor het eiland.

Equilan has left the magical island

_{And guess what, ik kan het wel}

[Dit bericht is gewijzigd door HighLander op 08-02-2002 05:37]