Afscheid van een Elfengodin

Ik ben met de vorige post erg lang bezig geweest,
en had eigelijk er meteen nog 1 achteraan willen doen voor Herne. Vond het niet meer dan eerlijk om zo'n evengrote hoeksteen van het eiland dezelfde eer te bewijzen als ik aan Equilan deed.
Alleen was het destijds een beetje te laat geworden. En pas vanavond vond ik inspiratie om mijn begin af te maken.
De eerste 500 woorden daarvan waren helaas een keer verloren gegaan.

Maar bij deze dan.

-=<O>=-

Het vertrek van Equilan heeft alle eilanders in een teneergeslagen stemming achtergelaten. Allen verlaten bedroefd de open plek om door te gaan met de dagelijkse beslommeringen. Ook de natuur is onmiddelijk van slag, de beekjes rond de toren zijn in enkele uren opgedroogd, de kleurige bloemen op de open plek verdwenen, de vogeltjes fluiten hun vrolijke lied niet langer en de vlinders dartelen niet langer om de hoofden van de incenditiele voorbijgangers. Wanneer enkele bewoners uren later weer langs de toren komen is daar op raadselachtige wijze niets meer van overgebleven dan een onbegaanbare ruine.
Bewust van de waarheid keert het groepje vrienden terug naar het dorp.

Een deken van droefheid is over het eiland gekomen. Maar één persoon trekt zich van allen het vertrek nog wel het meeste aan. Herne, de vroegere bosgod van het eiland, naar wie alle bossen nog steeds zijn vernoemd is zichzelf niet meer. En waar het vertrek van Equilan de vrolijkheid en kleuren van de natuur heeft doen verdwijnen, zo slaat de gemoedstoestand van Herne over op de bomen en planten van zijn domein.

De wintervaste dennen lijken uitgedroogd, de eeuwenoude eiken laten al hun bladeren vallen, en de treurwilgen hangen tegen elkaar aan. Bomen laten hun takken en bladeren hangen, struiken verdorren waar je bij staat en het gras sterft tot de grond toe af. Midden in de lente zet plotseling een onverwachte herfst in. Dieren kijken verstoord en verbaasd op, en de bewoners van het eiland hoeven elkaar niet eens aan te kijken om te weten hoe laat het is.
De bosgod is zwaar uit zijn humeur en zijn depressie luid de herfst in voor de groene natuur, en dat nog wel zo vlak voor de zomer.

Droevig slentert de man door het bos, zijn vertrouwde omgeving, waar zijn magie zijn wortels heeft. De dieren kijken verbaasd om als hij langskomt en gaan niet meteen verder met hun normale bezigheden. Ze voelen dat de bosgod het zwaar heeft en zijn beste vriendjes lopen hem dan ook achterna.

Het pad dat Herne door het donkere bos leidt, komt uit op een open plek, omringt door de oudste bomen van zijn bos. Met in het middeeen houten troon van levend hout, waarop hij plaats neemt en vervolgens verzinkt in in nadenkend peinzen.
Deze plek was de plaats vanwaar hij communiceerde met het bos, waar hij zijn krachten het beste kon manifesteren. Zijn geboorteplek en zijn geboorterecht, de macht over de natuur en alles wat erin leeft. De plaats waar hij zijn krachten ontving en kwijt raakte. Zijn levensverhaal is verstrengeld met deze lap gras en de houten troon van levend hout in het midden ervan.
Na een lange poos, waarin allerlei dieren zich verzameld hebben aan de rand van de open plek tussen de bomen, komt Herne terug uit zijn trance. Hij heeft alles overdacht, en de situatie zoals die is weigert hij te accepteren. Zijn besluit is genomen. Zonder de vrouw die zijn kind draagt, wil hij geen dag langer bewust meer meemaken. Langzaam maar zeker beginnen de bomen aan de bosrand te trillen met hun bladeren en twijgjes, en te groeien in de kruinen totdat ze een koepeldak vormen wat nog net een straal licht op de troon laat vallen.

Langzaam naderen de dapperste dieren het centrum van de cirkel om nog even afscheid te nemen van hun natuurgod. Daarna werpt Herne nog een vertwijfelde blik naar boven door het gat in het dak en neemt vervolgens weer plaats in zijn troon, die ook lijkt te bewegen van leven. Zodra hij zit schiet een klimop om zijn ledematen heen en snoert hem vast op zijn troon. De dieren springen verschikt achteruit. De troon lijkt zich om Herne heen te vouwen en trekt hem naar binnen toe. Takken en brede bladeren groeien net zolang totdat Herne helemaal ingesnoerd zit en zelfs zijn gezicht overdekt wordt door de groene kracht.

De dieren blijven nog enkele momenten verstijfd staan maar sprinten daarna als een gek terug het bos is, maar worden gedwongen via het pad te gaan. Rondom de cirkel waar vroeger de open plek was, zijn bomen en struiken samen vergroeid tot een ondoordringbaar vlechtwerk van hout. De zo onstate kamer heeft slechts 1 uitweg, daar waar vroeger het zandpad liep is een poort gegroeit en gezamelijk stuiven ze het bekende bos in, weg van deze plek van magie. Achter hun groeit ondertussen de poort dicht zodat er midden in het bos een tempel van pure natuurenergie onstaat.

Ook Herne, Herne the Hunter, de bosgod, de heer van de wouden, de zoon van de natuurgodin, krijger van nature, is zich niet langer meer bewust van deze wereld.
Een dag later is het hout zijn lichaam binnen gedrongen en transformeert het vleselijke lichaam van Herne langzaam maar zeker tot het deel uitmaakt van de natuur zelve. Hij slaapt een lange slaap, de slaap van de eeuwige rust, niet gemartelt door zijn gedachten, door zijn emoties, de slaap van hibernatie.

Herne slaapt,
wachtend op het moment dat hij gewekt zal worden.

En diep in het bos, als je heel erg jezelf op de natuur weet te concentreren,
kan je zijn aanwezigheid overal om je heen voelen,
Herne maakt deel uit van zijn eigen bos.

_{Herne, het ga je goed en ik hoop je spoedig weer eens te zien.
From one magical being to another, I send you my greetings.}

Overigens heb ik mezelf hier bewust buiten gelaten,
Zodat er nog ruimte is voor een bezoek van mij aan deze heilige plek.
Om de laatste eer te bewijzen aan een goede vriend,
of om hem terug te halen........................Ooit......