Lieve Suiker, ik wil je nog even laten weten dat ik het fijn vind dat het 'gewoon goed' was even toen vandaag. Het was goed om je eventjes met kinderen te zien nu. En weet je wat pas gewoon goed is, hoe die kinderen zijn joh. Marietje nog steeds dat lieve ukje maar met zoveel praatjes en geinige dingetjes sinds de vorige keer. En Storm, ik had nog steeds dat hele kleine babietje in m'n hoofd. Ondanks de foto's. Maar wat een ventje is het al. Lief, blij en een lawaaipapegaai. Zie je hoe hij steeds naar je kijkt? En ontzettend hard moet lachen. Hij is zo open, hij weet wel hoe je van hem gaat houden.
Ik zou willen dat je zou voelen dat je echt goed bent zoals je bent. Je bent goed zoals je bent als moeder, vast en zeker als vrouw, dochter, zus, en zeker ook als vriendin. Met eigenschappen en karakter, mankeer je net zoveel als ieder ander. En daarom ben je goed zoals je bent.
Wat niet goed is, is hoe jij je nu voelt. Door hormonen en depressie. Door dingen die nog niet goed zitten. En ondanks dat het rot is, niemand ziet graag verdriet, is het ook gewoon oke dat je nu zo bent. Niemand hoeft er om te zuchten, om hoe dit nu is, om wie je bent in al deze ellende. Mensen moeten vast wel zuchten om de situatie, omdat het rot is en verdrietig en frustrerend. Maar niet om jou. Daarom is het nooit erg om het van je af te schrijven, om hulp te vragen, om te zeggen wat er aan de hand is.
Over drie jaar is er weer van alles. En waarschijnlijk is er nog veel meer, grote en kleine dingen. Veranderingen en herinneringen. En vooral jij zelf. Met de dingen die jij nodig hebt voor een fijn leven. En hopelijk een hele andere blik op jezelf, het leven en de wereld. Zodat het weer fijn is.
En ik wil dit nog even aan je laten lezen.
Mijn moeder is mijn naam vergeten
mijn moeder is mijn naam vergeten,
mijn kind weet nog niet hoe ik heet.
Hoe moet ik mij geborgen weten?
Noem mij, bevestig mijn bestaan,
laat mijn naam zijn als een keten.
Noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.
Voor wie ik liefheb, wil ik heten.
Neeltje Maria Min (1944)
Je kent het vast wel maar toch en misschien zegt het je niks. Mij zegt het naast een persoonlijke lading, nog één ding; het is moeilijk om een balans te vinden in nodig zijn en nodig hebben. Dat is altijd moeilijk. Om jouw plek te vinden tussen zoveel mensen en zoveel dingen. Om de goede weg te vinden naar jezelf en jouw eigen mensen en jouw eigen dingen te bereiken en te behouden. Het is heel normaal en soms voelt het zwaarder en erger. Zoals nu. Het komt wel goed straks. Volhouden en aangeven wat je nodig hebt. Aan jezelf en aan andere mensen.
Zodra de agenda zegt dat het goed is spreken we weer samen af, zonder kindjes, met praten en uitwaaien.
[ Bericht 0% gewijzigd door Luchtbel op 06-02-2007 21:08:54 ]