Mijn verhaal.....de aanloop is lang, maar de bevalling is kort. Even ter info. Fleurs bevalling begon om 11 uur met strippen (na de constatering van 3cm ontsluiting) en om 1 uur ( 5cm ontsluiting) werden mijn vliezen gebroken. Om 5 voor 4 had ik Fleur in handen.
Dan nu de aanloop tot mijn kleine wondertje Maud....
Het is vrijdag 10 november als ik mijn wat bruinachtig bloed in mijn slip terugvind. Mijn buik voelt wat raar en een menstruatie-achtige gevoel komt en gaat. Omdat ik niet goed weet wat ik voel besluit in aan het einde van de dag met de verloskundige te bellen. Ze stelt me gerust en vertelt dat het vrij normaal is om met 37 weken de slijmprop te verliezen. Maar, als ik niet zeker ben van mezelf, dan mag ik uiteraard nog even langs komen. Ik dub wat en beslis dat ik niet naar de verloskundige ga, aangezien dit een half uur rijden is. Ik bel wel even voor de zekerheid met de huisarts en die wil me wel even zien. Hij ziet dat de slijmprop weg is, maar dat de ingang van de baarmoeder nog dicht zit. Ik kan met een gerust hart het weekend in.
Met 37 weken en 2 dagen begint het echter weer te rommelen. Het is zondagochtend als ik echt een menstruatiegevoel ervaar. Mijn buik wordt zo om de 10 minuten echt hard, maar om het pijnlijk te noemen is een erg groot woord. Ik besluit om het eens aan te kijken en ga lekker met man en kind een stuk wandelen in het bos. Ik vind het heerlijk. Ik voel de krampen wel een beetje, maar het lopen geeft wel minder last in mijn rug. Als het thuis gewoon doorgaat, besluit ik dat ik voor de zekerheid naar het ziekenhuis wil. Ik leg Fleur op bed en bel de oppas. Daarna bel ik het ziekenhuis en overleg met de verloskundige. Ze denkt dat het een klein beginnetje is en wil me wel even zien.
We komen rond drie uur in het ziekenhuis aan. Ik word aan de CTG gelegd en tot mijn grote teleurstelling zie ik alleen de hartslag van de kleine op het papier verschijnen. De harde buiken die ik heb, zijn niet goed genoeg om als weeën door te mogen gaan. Tegen vier uur toucheert de verloskundige en constateert 2 cm ontsluiting. Ze overlegt met me wat ik wil. Ik mag de nacht blijven om te kunnen slapen of als ik wil medicijnen meenemen om thuis goed te kunnen slapen. Ik kies voor het laatste. Ik wil toch liever thuis zijn.
Na een goede nacht slaap rommel ik de dagen daarna maar wat aan. Lief en ik progesteldingensen in de hoop dat het was goeds doet, maar het lijkt weinig effect te hebben. Op woendag 15 november ga ik uit pure frustratie maar wat werken, want van dit geoefen wordt ik helemaal gestoord. Als ik na mijn middagdut wakker wordt, merk ik echt een regelmaat in het geoefen. Mijn buik wordt goed hard en lijkt echt vanaf onderuit omhoog te komen. Ik besluit het af te wachten. Ik kook het eten en als Fleur thuis is gaan we gezellig met zijn drieën aan tafel. De ‘krampen’ houden aan en stilletje hoop ik dat het nu dan toch echt is begonnen. Als het ook doorgaat terwijl ik Fleur op bed leg, besluit ik dat het tijd wordt om manlief in te lichten en de beslissing te nemen om naar het ziekenhuis te gaan.
Als de oppas er is, gaan we naar het ziekenhuis. Het gevoel houdt aan en de ene keer is het wat sterker dan de andere keer. Ik word weer aan de CTG gelegd en gelukkig verschijnt er nu meer op het scherm dan alleen de hartslag van mijn kleintje. De verpleegkundige zijn aardig en beloven dat de dienstdoen gynaecoloog snel langst komt. Ze stellen voor dat ik even in bad ga. Het lijkt me een goed plan en terwijl ik lekker wegzak in het warme water, zakken de weeën ook weg. En blijven weg. Ik wacht op de gyn, maar het is spitsuur en tegen half elf krijg ik te horen dat hij bezig is met een keizersnee. Om half twaalf komt wel de verloskundige kijken. Ze toucheert en constateert dat er inmiddels 3 cm ontsluiting is. Ze geeft aan dat ze me daar wil houden en dat we morgen verder gaan kijken, tenzij er die nacht nog verandering komt. Manlief stuur ik naar huis. Ik verwacht niet dat het nog spontaan weer begint en ga een lange nacht tegemoet.
De volgende ochtend, ik ben 37 weken en 6 dagen, komt Linda. Deze verloskundige vraagt me wat ik graag wil. Met tranen in mijn ogen, geef ik toe dat ik heel graag mijn kindje wil vasthouden. Ze kijkt me liefdevol aan en zegt dan de verlossende woorden: “dat hadden wij ook al in gedachten en je gaat hier ook niet weg zonder.” We bespreken de aanpak. Ik zal eerst aan de CTG gaan om een basis te krijgen van de hartslag van de baby. Daarna wordt er gel aangebracht en zal ik nog eens een half uur aan de CTG blijven liggen. Ze wil dan rond 11 uur de vliezen breken. Omdat de baby nog vrij hoog ligt, hoopt ze dat de gel er voor zorgt dat de kleine zakt.
Om 9 uur wordt de gel ingebracht en ondertussen bel ik met manlief om te vragen hoe laat hij in het ziekenhuis denkt te zijn. Dat gaat nog drie kwartier duren, maar we gaan er van uit dat het ook weer niet zo hard zal gaan dat ie zich moet gaan haasten. Ik merk dat de gel zijn werk goed doet en de CTG geeft aan dat ze ongeveer om de 2 minuten komen. Diep van binnen duw ik ingedachten mijn kindje naar beneden. En ik banjer wat door de kamer. Als er een wee komt pak een stoel en duw daar hard op.
Om half twaalf komt Linda terug en toucheerd. Ze merkt dat het hoofdje voldoende is gezakt en beslist om de vliezen te breken. Ik wordt overgebracht naar de voorbereidingskamer en de baby krijgt de hartregistratie op het hoofdje geplakt. De weeën die ik had, zijn niets in verglijking met wat ik nu ervaar. Ik kan niet liggen, ik kan alleen nog maar hangen aan het uiteinde van het bed en hopen dat er tussen twee weeën een rust moment is. Het lijkt echter meer op een onrustige zee, dan op de gewenste golven. De golven die ik me herriner van Fleur. Het gevoel dat je tussendoor nog kunt ademen. Maar, dat lukt niet. En ik roep dan ook heel hard om hulp. Ik verlies om te haverklap de controle over mijn ademhaling en de verpleegkundige Sindy, ademt met me mee. In door je neus, uit door je mond. Op elke piek, roep ik dat ik het niet kan. Ik heb het gevoel alsof ik gek wordt. Ik denk dat ik het niet meer wil, maar mijn oergevoel neemt over en maant me aan om door te zetten. Om sterkt te zijn. Manlief kijkt me met alle liefde in de wereld aan. Hij stuur op zijn manier steun en liefde naar me toe. En terwijl ik even rust krijg, vraagt of het heftiger is dan bij Fleur. Ik knik. Ik kan niet meer. Ik wil tussen de weeën in kunnen zitten, maar daar krijg ik de kans niet toe. Tegen de tijd dat mijn kont de stoel raakt, moet ik alweer omhoog om te volgende op te vangen.
Het is tien over één als Linda terug komt om te toucheren. Ze constateert 5 cm en ik begin te huilen. Dit kan ik echt geen vijf uur nog volhouden. De weeën blijven maar komen en langzaam verlies ik weer de controle over mijn ademhaling. Sindy helpt weer en vraagt of ik een prik tegen de ergste pijn wil. Ik twijfel. Bij Fleur had ik het niet nodig, maar bij als de piek van de volgende wee voorbij is, geef ik aan dat ik de prik wil. Na de prik, heb ik nog steeds niet het gevoel dat het beter gaat, maar ik hou vol. Het is 10 voor half 2 als ik naar de verloskamer wordt verhuisd. Ik loop het kleine stukje zelf, maar daar aangekomen, krijg ik mijn eerste perswee. Ik probeer hem met alle kracht in me op te vangen. En de Sindy zegt me op bed te gaan, omdat de zwaartekracht het anders alleen maar erger maakt. Op bed vang ik de tweede perswee op en roep. Nee, gil keihard dat ik moet poepen. Sindy roept Linda en terwijl die binnenkomt, geef ik een oerkreet. Ik moet persen, ik kan het echt niet meer houden. Terwijl ik nog op mijn zij lig te gillen, zegt Linda dat ik op mijn rug moet gaan. Ik antwoord haar dat ik dat doe zodra ik het kan. En als de wee is weggezakt draai ik langzaam op mijn rug. Linda toucheert meteen en geeft aan dat ik bij de eerst volgende wee mag geven wat ik wil. Ik pers uit alle macht. En twee persweeën verder, om 5 over half 2, lanceer ik Maud op de tafel. Ik krijg ze op mijn buik en zeg meteen hallo meisje. En dat terwijl ik nog niet wist wat het was. Mijn meisje is geboren. In een sneltreinvaart. Het zetten van een knip was niet mogelijk en ik ben dan ook uitgescheurd op de knip van de vorige keer. Na de geboorte van de placenta wordt ik gehecht en ondertussen geniet ik samen met manlief van ons nieuwe kleine wondertje.
[ Bericht 0% gewijzigd door chacama op 23-11-2006 13:10:56 ]