abonnement bol.com Unibet Coolblue
pi_43498635
quote:
Op zondag 12 november 2006 21:28 schreef linda856763 het volgende:
Oh jongens, als ik jullie zie napraten, dan krijg ik het al weer spaansbenauwd. en toch heb ik niet een loodzware bevalling gehad, dus ik vind soms dat ik ook niet mag klagen . Ik zou nu zo tekenen voor een ks, als ik nog een 2e wil (maar ja, die zwangerschap ook nog ), dat natuurlijke, dat hoeft voor mij helemaal niet meer. En bij mij is de weg nog niet eens gebaand ook...
Oh ik krijg ook steeds meer flitsen en momenten van "aaargh straks lig ik weer " en ik had prima bevallingen (achteraf gezegd he )
De tweede was er echt eentje waar iedereen hier voor zou willen tekenen zelfs weet ik bijna zeker, en toch was het eerste wat ik geloof ik opmerkte niet van "aggosss daar is mijn schatje" maar een droog "Zo, dat doen we voorlopig niet nog een keer!".
If you have a problem, if no-one else can help, and if you can find them, maybe you can hire the A-Team
  maandag 13 november 2006 @ 09:29:18 #52
108648 cattie
lieve moeder
pi_43499397
quote:
Op zondag 12 november 2006 19:51 schreef sjak het volgende:
Ik hoop net als cattie dat jullie gelijk krijgen. Ik zag al op tegen de eerste bevalling ik zou niet weten hoe ik naar een tweede moet gaan toeleven. Alleen bij de gedachte aan een bevalling, word ik nu al benauwd van de angst. Nog regelmatig als ik er aan terug denk moet ik huilen, wat een nare belevenis vond ik het.

Bij het idee aan een 2e bevalling krijg ik het ook benauwd. Maar toch wil ik heel graag wel natuurlijk bevallen dan, ik wil zo graag een "niet-vacuumpomp" bevalling meemaken. Voelen dat het kindje geboren wordt, uit mij komt. Wel helder zijn en alles onthouden. Wel alles van de nacht erna nog weten enz. Maar als het niet goed gaat wil ik wel een ks.
pi_43508436
het enige waar ik tegen op zie bij een evt volgende bevalling zijn de weeën. ik heb een fantastische bevalling gehad, ging ook best snel en had alleen buikweeën, toch deden die mij het meeste pijn! toen Sarah eruit kwam deed natuurlijk ook wel wat pijn, maar veel minder dan de weeën!
ze zeggen wel, de 2e bevalling gaat meestal makkelijker, maar toch ben ik bang dat het moeilijker gaat worden en veel meer pijn gaat doen.
en toch wil ik graag een 2e (en een 3e, en ....) haha
En ons derde wonder Lucas!!
Onze zoon Kevin!
Sarah is al zo oud!!!
pi_43509244
quote:
Op zondag 12 november 2006 19:51 schreef sjak het volgende:
Ik hoop net als cattie dat jullie gelijk krijgen. Ik zag al op tegen de eerste bevalling ik zou niet weten hoe ik naar een tweede moet gaan toeleven. Alleen bij de gedachte aan een bevalling, word ik nu al benauwd van de angst. Nog regelmatig als ik er aan terug denk moet ik huilen, wat een nare belevenis vond ik het.
Sjak, dat heb ik ook gehad. Pas na een jaar kon ik het een beetje van me afzetten. Ik was ook echt doodsbang voor een tweede bevalling. Maar ergens wilde ik toch nog wel graag een babietje. Toen ik net zwanger was heb ik tijdens de eerste afspraak bij de gyn meteen al mijn wensen op tafel gegooid. Ge-eist dat ik een ruggeprik kreeg, bij voorbaat al. Dat had nogal wat voeten in de aarde, maar het is me gelukt. De afspraak was dat ik ingeleid zou worden en vóór het infuus al een ruggeprik zou krijgen. En zo geschiedde. Ik heb dat ook al kenbaar gemaakt bij de na controle van de eerste zwangerschap bedenk ik me nu. En ik heb nog een gesprek gehad, een jáár na de bevalling omdat ik het niet los kon laten.
De tweede bevalling ging echt van een leien dakje. Ik heb echt in bed gelegen, aan de ctg met een ruggeprik. Op de monitor kon ik zien dat ik weeën had. 'Amerikaanse toestanden' dus. En het heeft echt geholpen. Kijk er met een goed gevoel op terug.
Sorry, tis wel een heel verhaal maar dat van jou is zó herkenbaar, en dit is hoe ik het opgelost heb. Met hulp van mijn gynaecoloog. Misschien heb je er wat aan..
Hopelijk kan je ook ooit met een beter gevoel terug denken aan je zwangerschap, sterkte er mee
Screw them.
We're going home.
  dinsdag 14 november 2006 @ 14:31:37 #55
2177 Gaoxing
(bijna) altijd gelukkig
pi_43542636
quote:
Op zondag 12 november 2006 19:51 schreef sjak het volgende:
Ik hoop net als cattie dat jullie gelijk krijgen. Ik zag al op tegen de eerste bevalling ik zou niet weten hoe ik naar een tweede moet gaan toeleven. Alleen bij de gedachte aan een bevalling, word ik nu al benauwd van de angst. Nog regelmatig als ik er aan terug denk moet ik huilen, wat een nare belevenis vond ik het.
Aaah Sjak Blijven praten; blijven huilen..... je raakt het echt een keer kwijt.
pi_43736341
quote:
Op zaterdag 11 november 2006 23:34 schreef Leah het volgende:


Je vergeet veel, echt.
Het is waar dat je het vergeet. Ik kan me nu het gevoel van die pijn al niet meer voorstellen. En ergens vind ik dat erg, want ik weet nog wel dat ik het echt niet kon houden van de pijn.
pi_43781232
Ik lijk wel gek dat ik dit nu toch ben gaan lezen!
Denk dat ik de bevallingsverhalen maar aan vriendje laat lezen zodat ie nu alvast heel veel medelijden met me krijgt
pi_43789598
Ik ben zo vrij het bevallingsverhaal van Mibos hier te quoten.
quote:
Op woensdag 22 november 2006 17:33 schreef Mibos het volgende:
Zoals beloofd hier een korte versie van mijn bevalling:

Onze dochter onderweg.

Maandagmorgen om half vijf wordt ik wakker van een beetje kramp en ik moest naar de toilet om te plassen. Ik naar beneden en nog een keer kramp dus toen dacht ik na een paar keer van volgens mij is het begonnen. Tijd erbij en inderdaad iedere 8 minuten een soort van lichte kramp. Nou was goed uit te houden en zodoende mijn man nog even laten liggen. Na drie kwartier dus nog voor half zes ging het even een slagje sneller en kwamen ze om de vijf minuten en hielden iets langer aan. Vanaf zes uur kwamen ze om de vier minuten en vanaf zeven uur om de drie minuten. Ondertussen manlief ook wakker geworden met de vraag heb je weeen? Mmmm ja ik denk het wel maar kan ook oefenen zijn (hoe naief bij een eerste...).

Oke mijn man ineens in de stress want hij had sleutels van zijn werk nog bij zich en die moest hij nog wegbrengen. Nou lief als het in dit tempo doorgaat mag je nu wel even met superspoed heen en weer rijden (gelukkig niet al te ver weg) en meteen terugkomen. Ja hoor hij rijd de straat uit en mijn vliezen breken met een waterballet gezien het feit dat al vanaf het begin af aan duidelijk is dat ik veel vruchtwater had was het ook niet te overzien. Blij met het waterdichte molton wat ik extra had aangeschaft en met de zeiltjes want anders was het matras rijp voor de vuilstort. Lief gebeld en gezegd dat hij meteen terugmoest komen want meteen weeen zonder pauze vanuit mijn rug en ook meteen van een minuut lang. Of eigenlijk een grote wee twee uur lang. Om negen uur de verloskundige gebeld en die was er om tien uur en zei van ik ga nog niet toucheren want het is je eerste en ik kom om een uur of 1 wel terug. Nou prima lief heeft de hele ochtend al mijn rug mogen masseren en daar gaat hij vrolijk mee door totdat ik om elf uur zeg van bel de verloskundige maar terug omdat er weer een weeenstorm aan het plaatsvinden was. Om kwart over elf was ze er weer en toen zat ik al op vijf cm. Ze ging ook niet meer weg want ze had geen bevalling nog extra lopen dus ze bleef maar meteen. Toen zakte het iets af en kwamen ze weer om de twee minuten even bijkomen was erg welkom. Om half drie ging ze weer toucheren en toen was het zes cm. Ondertussen was mijn rug op tien plaatsen tegelijk gebroken voor mijn gevoel en begon er weer een weeenstorm. Pufte en deed maar rugweeen zijn niet weg te puffen maar toch...

Om half vier zei ik van ik heb persdrang maar dat zou eigenlijk niet kunnen gezien het feit dat het om half drie nog maar zes cm was. En ja hoor in een uurtje weeenstorm van 6 cm naar 10 cm dus ik mocht persen. Ziekenhuisbevalling overboord gezet en hup persen. Niks koppie kwam niet omlaag terwijl ik supergoede persweeen had. Baarkruk uit de auto fijn nog meer persweeen koppie zakte nog steeds niet verder, staan leunend over het bed nog steeds het koppie vast bovenin. Oke na anderhalf uur beslist dat we toch naar het ziekenhuis gingen in verband met een niet zakkend kindje... Kraamverzorgster en de verloskundige allebei van ja in de auto zakken meestal de weeen af. Nou dat heb ik geweten een persweeen storm van huis naar de verloskamer in het ziekenhuis (30 minuten) over de dijk met een vliegende vaart en een verloskundige erachter aan. Ik heb onderweg geroepen naar mijn man dat ze in de auto kwam als het zo door ging waardoor hij nog harder ging

Daarna begon het drama. Bij binnenkomst kleine meteen aan de ctg en een hartslag van 200. Spoedkeizersnede nou oke als het moet dan moet het en weinig keuze daarna een ruggenprik gelukkig na drieenhalf uur persweeen even geen pijn meer. Door de ruggenprik zakte haar hartslag weer normale hoogte en gingen ze af van de keizersnede...

Mams en paps allebei een beetje aan het dommelen in de verloskamer en toen gingen ze bij de kleine bloedprikken op het bolletje en meteen kijken of ze al gezakt en gedraaid was. Ze lag met een achterhoofdsligging en zat klem achter mijn schaambot en nog te hoog voor een vacuumpomp. Dus na drie uur aan de ruggenprik en weeenopwekkers is dit nog een keertje herhaald en nog niet voldoende resultaat voor de pomp oke nog een dosis ruggenprik en opwekkers heel fijn lekker dommelen...

Uiteindelijk ging om 11 uur in de avond de ruggenprik eraf en moesten de weeen weer op gang komen. Nou alles kwam op gang behalve de weeen. Ja ik kreeg koorts bij 39 graden en de kleine had in het vruchtwater gepoept en was ook nog steeds niet ver genoeg gezakt. Het advies van de ass.gyn. ga maar persen en ik zo van maar ik heb geen weeen dus ik voel helemaal niets. Ja maar dan kan ik zien of ze zakt nou oke. Persen zonder gevoel is raar en tijdens het persen kwamen ook de weeen in alle hevigheid weer terug maar zonder rugweeen halleluja....

Maar uiteindelijk zakte ze toch te weinig en kwam de pomp er rond een uur bij. Zuster had geen tijd meer om mijn verlamde been vast te houden en vond dat ik het zelf maar moest doen. Nou niet dus dus belandde ik heel elegant in de beugels. Ergens heb ik een verdoving gehad en een knip en na drie keer persen was onze dochter er 3910 gram een 55 cm lang. Ass.gyn vond het nog nodig om te vermelden dat ze de pomp maar 1 keertje had gebruikt en dat ze meteen ging hechten omdat ik flink bloedde uit de knip (althans dat dacht ze toen nog ). Bleek dat ik ook nog uitgescheurd was doordat ik haar een soort van gelanceerd had. Dat ze hechten oke maar dat dat dan in de eerste instantie gebeurd zonder verdoving omdat ze de net bevallen kersverse mams niet geloven dat de verdoving uitgewerkt is dat was net de druppel. Had ongeveer 40 hechtingen die doorlopen tot aan mijn bil... Zelfs die was nog uitgescheurd en niet aan de kant van de knip. Mijn bil is zelfs gehecht en daardoor heb ik de eerste week niet kunnen zitten of lopen of ja lopen ging wel maar heel moeilijk en nog steeds is mijn bil supergevoelig en ook mijn muts is nog donkerpaars vanuit mijn liezen tot aan mijn billen. Pas toen mijn lief er iets van zei kwam er een extra verdoving tijdens het hechten. Daarna moest de placenta er nog uit en die bleef ook lekker zitten waar hij zat dus twee paar handen die op mijn buik aan het drukken waren heel fijn en na vijf keer kwam hij pas nog een extra bevalling zeg maar op zich...

Toen wilde ze me meteen uit bed hebben om te gaan douchen en toen heb ik wel even duidelijk gemaakt dat ik dat zelf niet trok na 21 uur en zo'n slachtpartij... Dus gewassen in bed en om 5 uur dinsdagochtend werd ik naar zaal gebracht waar ik vreselijk last kreeg van naweeen. Dus huppakee nog wat extra's in mijn infuus en die stopte weer gelukkig. Dus om half zes keek ik voor het laatst op de klok en toen werd ik om half zeven wakker gemaakt voor een kopje thee... Heb maar niet gezegd wat ik echt dacht maar het was niet netjes in elk geval. Vervolgens kreeg ik een overbuurvrouw met een krijsend kindje dus van slapen kwam ook niets meer en om negen uur kwam er een verpleegster zeggen dat ik naar huis ging om tien uur. Ik wist van niets, had nog koorts, was nog niet tot lopen/zitten/staan of zelfs plassen in staat geweest dus toen ik dat zei ging ze toch maar even de zaalarts optrommelen. Ja leek me logisch dat er eerst nog even ergens naar gekeken werd voordat ik naar huis zou gaan. Wilde trouwens niets liever hoor.

De kleine is achteraf gezien ook helemaal niet aangelegd en heeft pas thuis om half elf voor het eerst aan de borst gelegen en gelukkig ging dat allemaal heel erg goed. Na de eerste week volledig in bed heb ik haar voor het eerst verschoond staand en aangekleed zonder om te vallen of bijna onderuit te gaan. Ik kijk op het thuisdeel met een heel fijn gevoel terug maar op het ziekenhuisdeel totaal niet. Ook door het feit dat de gyns. het constant niet met elkaar eens waren en dat uitvochten waar wij bij waren. Puffen/persen of keizersnede/vacuumpomp of ruggenprik erop of eraf en ga zo maar door...

We hebben een schitterende lieve dochter maar mijn onderkantje is nog zwaargehavend en gekneusd. Ben nu 15 dagen verder met 11 dagen kraam in huis en nu over op gezinshulp omdat ik fysiek niet in staat ben om iets te doen... Ik douch mezelf in de morgen en doe de kleine met de hulp in bad en ga weer terug naar bed en in de middag eet ik beneden en voed haar en ga dan meteen met haar mee slapen. Twee uur in normaal en dan om vijf uur ga ik weer naar beneden en eet gezellig met mijn lief aan tafel sinds drie dagen en ga een uurtje beneden zitten en dan moet ik weer terug naar bed omdat ik niet langer kan zitten. Heb van de verloskundige ism de huisarts drie soorten medicatie van betere doorbloeding tot aan kompressen en dergelijke voor mijn beurse onderkant.

Jullie allemaal bedankt voor de felicitaties en lieve berichtjes en het is fijn om te lezen...

Modjes ik zie nu dat ik de hele lap tekst in het verkeerde topic heb gepost kunnen jullie dit omzetten??? Alvast bedankt voor de moeite.

Liefs Mibos
quote:
Op woensdag 22 november 2006 17:56 schreef Moonah het volgende:
Maar Mibos.... wat een verhaal....
Wat heb jíj het zwaar gehad. En wat een gekluns in dat ziekenhuis....
Heel heel veel sterkte met je herstel.
Ik hoop van harte dat je eea goed kunt gaan verwerken.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
pi_43791896
Jemig, wat een vreselijke bevalling Mibos. Gelukkig een mooi kindje aan overgehouden, maar jemig wat een horror moet dat voor je geweest zijn. Doe het idd heel rustig aan (alsof je anders kan ) want zo te lezen moet je flink herstellen.
Ik heb een blauw snoepje en ik heb een roze snoepje
pi_43792682
Mibos
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
pi_43793708
Oioioi, wat een botte horken weer! . Sterkte Mibos, en geniet van je kleintje, en wees heel voorzichtig met je lijf!
Eva
  woensdag 22 november 2006 @ 20:29:35 #62
103793 kozakken
Living the life
pi_43795514
Oh Mibos.... Wat ongelooflijk Grrrrr... zeg
Dat je maar weer goed mag herstellen
(En ze daarna eens een paar vegen uit de pan geven in dat ziekenhuis zeg!)
  woensdag 22 november 2006 @ 21:31:21 #63
31820 Martineke
Mama van Maxim en Romijn
pi_43799046
dat klinkt echt niet gezellig zeg

rustig aan Mibos, zoveel mogelijk genieten van je kleine en als het straks allemaal een beetje gezakt en langzaam aan een plekje krijgt, er toch nog eens op ingaan in dat ziekenhuis.
wel erg bot hoor.
pi_43801643
Jeetje Mibos, wat een vreselijk zware bevalling zeg! Hopelijk genees je snel. Geniet van je kleintje!
pi_43801690
Kwam Mibos niet ook uit Almere ? Klinkt allemaal wel erg bekend Wat een horken zeg. En wat een strijd heb je geleverd om je kindje te krijgen. Nu rustig aan doen, en genieten van je kleine wondertje
  donderdag 23 november 2006 @ 08:12:03 #66
3011 E.T.
hormonaal stuiterballetje
pi_43811263
jemig Mibos..
I can only please one person per day. Today is not your day. Tomorrow isn't looking too good either.
pi_43811875
Jeetje Mibos, wat een heftige bevalling zeg!! En wat een horken in het zh!
Ga je nog een nagesprek aanvragen??

Heel veel succes met herstellen!
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
pi_43817283
Mijn verhaal.....de aanloop is lang, maar de bevalling is kort. Even ter info. Fleurs bevalling begon om 11 uur met strippen (na de constatering van 3cm ontsluiting) en om 1 uur ( 5cm ontsluiting) werden mijn vliezen gebroken. Om 5 voor 4 had ik Fleur in handen.

Dan nu de aanloop tot mijn kleine wondertje Maud....

Het is vrijdag 10 november als ik mijn wat bruinachtig bloed in mijn slip terugvind. Mijn buik voelt wat raar en een menstruatie-achtige gevoel komt en gaat. Omdat ik niet goed weet wat ik voel besluit in aan het einde van de dag met de verloskundige te bellen. Ze stelt me gerust en vertelt dat het vrij normaal is om met 37 weken de slijmprop te verliezen. Maar, als ik niet zeker ben van mezelf, dan mag ik uiteraard nog even langs komen. Ik dub wat en beslis dat ik niet naar de verloskundige ga, aangezien dit een half uur rijden is. Ik bel wel even voor de zekerheid met de huisarts en die wil me wel even zien. Hij ziet dat de slijmprop weg is, maar dat de ingang van de baarmoeder nog dicht zit. Ik kan met een gerust hart het weekend in.

Met 37 weken en 2 dagen begint het echter weer te rommelen. Het is zondagochtend als ik echt een menstruatiegevoel ervaar. Mijn buik wordt zo om de 10 minuten echt hard, maar om het pijnlijk te noemen is een erg groot woord. Ik besluit om het eens aan te kijken en ga lekker met man en kind een stuk wandelen in het bos. Ik vind het heerlijk. Ik voel de krampen wel een beetje, maar het lopen geeft wel minder last in mijn rug. Als het thuis gewoon doorgaat, besluit ik dat ik voor de zekerheid naar het ziekenhuis wil. Ik leg Fleur op bed en bel de oppas. Daarna bel ik het ziekenhuis en overleg met de verloskundige. Ze denkt dat het een klein beginnetje is en wil me wel even zien.

We komen rond drie uur in het ziekenhuis aan. Ik word aan de CTG gelegd en tot mijn grote teleurstelling zie ik alleen de hartslag van de kleine op het papier verschijnen. De harde buiken die ik heb, zijn niet goed genoeg om als weeën door te mogen gaan. Tegen vier uur toucheert de verloskundige en constateert 2 cm ontsluiting. Ze overlegt met me wat ik wil. Ik mag de nacht blijven om te kunnen slapen of als ik wil medicijnen meenemen om thuis goed te kunnen slapen. Ik kies voor het laatste. Ik wil toch liever thuis zijn.

Na een goede nacht slaap rommel ik de dagen daarna maar wat aan. Lief en ik progesteldingensen in de hoop dat het was goeds doet, maar het lijkt weinig effect te hebben. Op woendag 15 november ga ik uit pure frustratie maar wat werken, want van dit geoefen wordt ik helemaal gestoord. Als ik na mijn middagdut wakker wordt, merk ik echt een regelmaat in het geoefen. Mijn buik wordt goed hard en lijkt echt vanaf onderuit omhoog te komen. Ik besluit het af te wachten. Ik kook het eten en als Fleur thuis is gaan we gezellig met zijn drieën aan tafel. De ‘krampen’ houden aan en stilletje hoop ik dat het nu dan toch echt is begonnen. Als het ook doorgaat terwijl ik Fleur op bed leg, besluit ik dat het tijd wordt om manlief in te lichten en de beslissing te nemen om naar het ziekenhuis te gaan.

Als de oppas er is, gaan we naar het ziekenhuis. Het gevoel houdt aan en de ene keer is het wat sterker dan de andere keer. Ik word weer aan de CTG gelegd en gelukkig verschijnt er nu meer op het scherm dan alleen de hartslag van mijn kleintje. De verpleegkundige zijn aardig en beloven dat de dienstdoen gynaecoloog snel langst komt. Ze stellen voor dat ik even in bad ga. Het lijkt me een goed plan en terwijl ik lekker wegzak in het warme water, zakken de weeën ook weg. En blijven weg. Ik wacht op de gyn, maar het is spitsuur en tegen half elf krijg ik te horen dat hij bezig is met een keizersnee. Om half twaalf komt wel de verloskundige kijken. Ze toucheert en constateert dat er inmiddels 3 cm ontsluiting is. Ze geeft aan dat ze me daar wil houden en dat we morgen verder gaan kijken, tenzij er die nacht nog verandering komt. Manlief stuur ik naar huis. Ik verwacht niet dat het nog spontaan weer begint en ga een lange nacht tegemoet.

De volgende ochtend, ik ben 37 weken en 6 dagen, komt Linda. Deze verloskundige vraagt me wat ik graag wil. Met tranen in mijn ogen, geef ik toe dat ik heel graag mijn kindje wil vasthouden. Ze kijkt me liefdevol aan en zegt dan de verlossende woorden: “dat hadden wij ook al in gedachten en je gaat hier ook niet weg zonder.” We bespreken de aanpak. Ik zal eerst aan de CTG gaan om een basis te krijgen van de hartslag van de baby. Daarna wordt er gel aangebracht en zal ik nog eens een half uur aan de CTG blijven liggen. Ze wil dan rond 11 uur de vliezen breken. Omdat de baby nog vrij hoog ligt, hoopt ze dat de gel er voor zorgt dat de kleine zakt.

Om 9 uur wordt de gel ingebracht en ondertussen bel ik met manlief om te vragen hoe laat hij in het ziekenhuis denkt te zijn. Dat gaat nog drie kwartier duren, maar we gaan er van uit dat het ook weer niet zo hard zal gaan dat ie zich moet gaan haasten. Ik merk dat de gel zijn werk goed doet en de CTG geeft aan dat ze ongeveer om de 2 minuten komen. Diep van binnen duw ik ingedachten mijn kindje naar beneden. En ik banjer wat door de kamer. Als er een wee komt pak een stoel en duw daar hard op.

Om half twaalf komt Linda terug en toucheerd. Ze merkt dat het hoofdje voldoende is gezakt en beslist om de vliezen te breken. Ik wordt overgebracht naar de voorbereidingskamer en de baby krijgt de hartregistratie op het hoofdje geplakt. De weeën die ik had, zijn niets in verglijking met wat ik nu ervaar. Ik kan niet liggen, ik kan alleen nog maar hangen aan het uiteinde van het bed en hopen dat er tussen twee weeën een rust moment is. Het lijkt echter meer op een onrustige zee, dan op de gewenste golven. De golven die ik me herriner van Fleur. Het gevoel dat je tussendoor nog kunt ademen. Maar, dat lukt niet. En ik roep dan ook heel hard om hulp. Ik verlies om te haverklap de controle over mijn ademhaling en de verpleegkundige Sindy, ademt met me mee. In door je neus, uit door je mond. Op elke piek, roep ik dat ik het niet kan. Ik heb het gevoel alsof ik gek wordt. Ik denk dat ik het niet meer wil, maar mijn oergevoel neemt over en maant me aan om door te zetten. Om sterkt te zijn. Manlief kijkt me met alle liefde in de wereld aan. Hij stuur op zijn manier steun en liefde naar me toe. En terwijl ik even rust krijg, vraagt of het heftiger is dan bij Fleur. Ik knik. Ik kan niet meer. Ik wil tussen de weeën in kunnen zitten, maar daar krijg ik de kans niet toe. Tegen de tijd dat mijn kont de stoel raakt, moet ik alweer omhoog om te volgende op te vangen.

Het is tien over één als Linda terug komt om te toucheren. Ze constateert 5 cm en ik begin te huilen. Dit kan ik echt geen vijf uur nog volhouden. De weeën blijven maar komen en langzaam verlies ik weer de controle over mijn ademhaling. Sindy helpt weer en vraagt of ik een prik tegen de ergste pijn wil. Ik twijfel. Bij Fleur had ik het niet nodig, maar bij als de piek van de volgende wee voorbij is, geef ik aan dat ik de prik wil. Na de prik, heb ik nog steeds niet het gevoel dat het beter gaat, maar ik hou vol. Het is 10 voor half 2 als ik naar de verloskamer wordt verhuisd. Ik loop het kleine stukje zelf, maar daar aangekomen, krijg ik mijn eerste perswee. Ik probeer hem met alle kracht in me op te vangen. En de Sindy zegt me op bed te gaan, omdat de zwaartekracht het anders alleen maar erger maakt. Op bed vang ik de tweede perswee op en roep. Nee, gil keihard dat ik moet poepen. Sindy roept Linda en terwijl die binnenkomt, geef ik een oerkreet. Ik moet persen, ik kan het echt niet meer houden. Terwijl ik nog op mijn zij lig te gillen, zegt Linda dat ik op mijn rug moet gaan. Ik antwoord haar dat ik dat doe zodra ik het kan. En als de wee is weggezakt draai ik langzaam op mijn rug. Linda toucheert meteen en geeft aan dat ik bij de eerst volgende wee mag geven wat ik wil. Ik pers uit alle macht. En twee persweeën verder, om 5 over half 2, lanceer ik Maud op de tafel. Ik krijg ze op mijn buik en zeg meteen hallo meisje. En dat terwijl ik nog niet wist wat het was. Mijn meisje is geboren. In een sneltreinvaart. Het zetten van een knip was niet mogelijk en ik ben dan ook uitgescheurd op de knip van de vorige keer. Na de geboorte van de placenta wordt ik gehecht en ondertussen geniet ik samen met manlief van ons nieuwe kleine wondertje.

[ Bericht 0% gewijzigd door chacama op 23-11-2006 13:10:56 ]
pi_43819090
Wow Chacama, wat een verhaal! Heb je er een goed gevoel over, achteraf? voor zo ver mogelijk
Eva
pi_43820936
ja, het begint te komen. Ik voel me steeds beter,dus dat speelt ook mee.
  donderdag 23 november 2006 @ 16:20:29 #71
94046 PM-girl
Is geen haartje betoeterd...
pi_43823636
Jeetje Chaca, echt een lancering dus! Mooi verhaal!
Wel heftige weeën en gescheurd op de knip (is dat gebruikelijk als je geknipt bent?)
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
  donderdag 23 november 2006 @ 17:03:29 #72
141023 ik80
leer het mij zelf te doen
pi_43824883
Nou oke dan, eff kijken of ik mijn verhaal ook kwijt kan.

Lotte werd verwacht op 26 oktober, maar liet op zich wachten. Omdat mijn bloeddruk steeds hoog was werd ik wel goed in de gaten gehouden bij de verloskundige.
Rond de 41 weken (donderdag) was ik het zat en hebben ze getracht te strippen. Op dat moment had ik al 2 cm ontsluiting. Ik moest de volgende dag terugkomen omdat mijn bloeddruk wederom gestegen was, tenzij ze zich natuurlijk zou aankondigen die dag. Helaas, ook het strippen leverde behalve wat licht bloedverlies niks op.
De volgende dag was mijn bloeddruk wederom hoog. Toch maar het besluit genomen om in het ziekenhuis een extra controle te laten doen.

Daar aangekomen is alles goed bekeken, bloeddruk redelijk, bloed zelf was goed. Wel was er een verhoging van urinezuren in mijn urine gevonden. CTG was ook goed. Aangezien mijn klachten minimaal waren moets ik maandag maar weer terugkomen, dan zou ze alles nog een keer nakijken.
Maandag was er op de CTG baarmoederactiviteit te zien, kleintje was rustig maar na een uur liggen besloot ze toch eff wakker te worden.
Nog steeds was er een verhoging van urinezuur te zien. Ook had ik wat vermindert vruchtwater.
Ze nam het besluit om mij donderdag te gaan inleiden, dan zou ik precies 42 weken zijn.

Weer naar huis, vriend ging maar weer naar zijn werk. 's Avonds lekker gegeten en daarna dachten we naar bed te gaan. Nog even de boel beneden een beetje aan kant gebracht. Rond 23:00 lagen we in bed nog een beetje na te kletsen. 23:30 begonnen we beide een beetje in te dommelen. Knap zei iets in mij, kramp zei iets onderin. Ik vertelde mijn vriend van de knap en de wee, zou het dan toch begonnen zijn?
Welnee zei hij nog dapper, we gaan slapen doe dat eff morgen. Nou nee, het was echt en meteen vrij hevig. Vriend heeft nog wel iets gedut tussensoor, maar werdt wakker door mijn gepuf, he dacht hij dan toch echt.
De weeen kwamen meteen vrij regelmatig. Om 3:30 is de verloskundige gebeld. Die was er om 4 uur. Na voelen bleek dat ik al 7 cm ontsluiting had. 4:15 heeft ze de vliezen gebroken. Veel vruchtwater was er niet meer, ze kon moeilijk zien of de kleine in het vruchtwater had gepoept. Toch maar hier doorgaan. De keine moest nog een beetje bijdraaien richting het juiste geboortekanaal, eff op de wc gezeten. Maar ik wilde liever liggen. Ga maar op je zij liggen opperde ze, nee ook dat wilde ik niet. Weer voelen, oke er zit alleen nog maar een klein randje. Ondertussen had ik persdrang en mocht ik voorzichtig mee doen. Maar dat vond ik erg moeilijk, ik wist gewoonweg niet welke kant ik op moest persen. Kennelijk deed ik het toch goed. De verloskundige luisterd iedere keer naar het hartje van de kleine, die ging op en neer. Ze nam het besluit om me te helpen door een knip te zetten want de kleine moest er uit. De prik heb ik gevoeld, maar was niet erg. Ik gaf aan dat ze gewoon moest knippen en het vooral niet moest zeggen, gewoon doen. Dat deed ze, niks van gemerkt. En vlak daarna was de kleine Lotte er 6:30. En wat was ik blij, alles vergeten, alleen had ik het erg koud brrrrrrr. Kleintje warm houden.
Die moederkoek, die moest er ook nog uit, weeen, helemaal niks meer. Het was klaar. Stond ze te duwen op mijn buik, en ik kreeg zon prik. Gelukkig kwam hij daarna wel eruit met wat geduw.
en het bleek dat ze toch in het vruchtwater had gepoept...
Van het hechten heb ik helemaal niks gevoeld, deed ze erg netjes.
Even bijkomen hoor. En daarna de opa's en oma's bellen leuk!
Hele nacht weg, vriendje was moe, ik niet adrenaline genoeg!

Ben erg blij met de verloskundige die erbij was, van het stel dat daar werkt had ik haar het liefste erbij gehad! De rust die in onze slaapkamer heerste tijdens de weeen nam zij goed over en vond ik erg prettig. Er hoefde bijna niet gesproken te worden, een knikje was soms genoeg.
  donderdag 23 november 2006 @ 17:08:50 #73
94046 PM-girl
Is geen haartje betoeterd...
pi_43825006
Ik80, dat is snel gegaan! Klinkt als een rustige bevalling, ondanks de kleine hobbels. Zo kan het dus ook! (heb ik trouwens een geboorte-advertentie gezien in de krant van jullie?)
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
  donderdag 23 november 2006 @ 17:29:33 #74
141023 ik80
leer het mij zelf te doen
pi_43825624
Wij hebben geen advertentie in de krant gezet,
nieuwscheirig is welke krant dat dan is...
  donderdag 23 november 2006 @ 17:31:57 #75
94046 PM-girl
Is geen haartje betoeterd...
pi_43825679
quote:
Op donderdag 23 november 2006 17:29 schreef ik80 het volgende:
Wij hebben geen advertentie in de krant gezet,
nieuwscheirig is welke krant dat dan is...
Brabants Dagblad, de datum en naam klopte. Ik meen dat de woonplaats Vught was.
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')