Verslag van de beklimming van Bluesparkle, daar staat veel algemene info van de klim. Mijn verslag kan je erna lezen.
eerst ook wat al dan niet nuttige randinfo:
Elk jaar in augustus vind een halve marathon (21km) plaats (beneden->top->beneden). De toppers doen dat in 2u45min (mannen) tot 3u05 (vrouwen+veteranen). Dit is zot. Echt!
Onze gids vertelde ook dat zijn laatste beklimming 2 dagen eerder was, en dat hij met 1 gast (volgens mij wel ervaren) heen en terug de klim naar de top deed tussen 9u en 19u.
Het begin van de beklimming dateert een maand voor afreis naar Maleisië. We dachten dat de slaapplaatsen op Laban Rata wel voldoende ruim zouden zijn om tijdens de reis (en met het weerbericht in het achterhoofd) te beslissen wanneer we wat zouden doen. Maar via andere reizigers horen we dat ze maanden op voorhand boekten, en dat dat volgens hen nodig was.
Op
http://www.mount-kinabalu-borneo.com/ vind je de nodige info, en waar je kan boeken voor overnachtingen. We mogen klimmen op 11 en 12 september, boeken was geen enkel probleem.
*opmerking: in verschillende hostels kan je ter plaatse enkele dagen voor de klim nog boeken, tenzij in het hoogseizoen denk ik dus dat het geen slechte optie is dat daar ter plaatse te doen, al betaal je wel iets meer dan wanneer je het zelf regelt.*
Zelf ben ik niet zo'n ervaren klimmer. Wandelen deed ik al in de jeugdbeweging (meerdaagse tochten door de Ardennen) en enkele keren in de Alpen (maar dan erg beperkte klimmen, lager dan 3000m). Ik wist niet goed welk schoeisel en welke kledij nodig waren. Mijn reisgezellin had bergbottines mee, een regendichte jas en wandelstokken die ze van haar ouders kreeg, daar ze frequent last heeft van haar knieën, al vond ze dat ook maar stom en betwijfelde ze of ze die daadwerkelijk mee zou nemen op de toch. Beiden zijn jonge twintigers, in principe dus lekker fit
.
In Singapore ontmoetten we de eerste mensen die de beklimming enkele weken eerder deden. Ze vertelden ons dat het erg zwaar geweest was, maar dat het PRACHTIG was, en dat ze klommen bij volle maan. Dat geluk zouden wij niet hebben, jammer. Voorts adviseerden ze ons om het op het gemak te doen, en heel veel chocolade en andere voedingswaren mee te nemen die snel voor energie zorgden.
De dag voor de klim begon het wat te kriebelen. Hoewel iedereen zei dat bergbottines enkel zwaar zijn en absoluut onnodig zouden zijn, twijfelde ik of het wel verstandig was de tocht te maken op Le coq sportif sneakers, zeker als ik aan mijn enkels dacht (sja, als voetbalamateur heb ik al menig maal in het gips gezeten wegens enkelblessures), en of mijn kwaytje met scheuren wel zouden volstaan tegen regen en wind. Uiteindelijk heb ik dan maar "zwaar" geinvesteerd in een regen-en winddichte jas en bbergbottines. Indien je dit ook ter plaatse zou kopen: er zijn verschillende shopping malls in Kota Kinabalu, ga naar die waar de locals gaan, en op het vierde verdiep kan je Jack Wolfskin-jassen kopen voor 60¤, ik kocht de eerste de beste jas op het eerste verdiep (100¤). Daar Aziaten kleiner zijn, moet je ook weten dat de goedkopere bottines niet verkrijgbaar zijn in onze normale herenmaten, vanaf maat 42 moet je al geluk hebben. In de westerse winkels vind je wel bottines (richtprijs ook 100¤). Voorts kochten we chocolade in, opwarmnoedels (boven kan je eten kopen (33RM/maaltijd, zie verder) maar we dachten dat als extra noedels mogelijks wel ok zouden zijn) en een fles water. Niet veel misschien, maar overal langs de weg kan je bijvullen.
We besloten niet te vroeg te vertrekken. Om 12 of 13 uur boven arriveren, waar je amper nog iets kan doen, leek me ook maar niks. Zo stonden we rond 11u beneden. Eerst moesten we nog de gids enzo betalen. Stomme ik, dacht ik dat dat mogelijk zou zijn met Visa. Niet dus, een serieuze misrekening van mezelf. We hadden genoeg geld bij, maar we zouden boven niet rijkelijk kunnen dineren in ieder geval als we de dag erop terug in Kota Kinabalu wilden raken. Gelukkig hadden we nog de noedels.
Onze gids werd Raplin, een 32jarige Maleisier die de berg al 500+ keer beklom en die naar ik schat 1m55 groot is. Ongelofelijk welk schoeisel die gidsen dragen. Een soort rubberen klompen precies van het merk Adidas droegen de meesten, sommigen deden het op gummielaarzen (fluogele
) en anderen op flipflops bijgod. Met mijn bergbottines leek ik trouwens wel erg belachelijk tussen de andere touristen die daar op all stars stonden of witte stoffen schoenen. Maar boven alles, we konden vertrekken.
We besloten het rustig aan te doen. Af en toe wist Raplin ons iets te vertellen over een plantje/bloem/struik of een dier die we tegenkwamen. Raplin was definetely vetcool! Vanaf ik hem trouwens vroeg of hij van muziek hield, zong hij non stop bij het naar boven en naar beneden gaan (Westlife enzo
) Onder de baan passeerden we puffende medeklimmers, en passeerden porters ons (even kleine mannen/vrouwen) die gasflessen, voedsel en zelfs deuren naar boven sleurden op een waanzinnig tempo!
Na een tweetal kilometer begon het te regenen. Dat zag er volgens Raplin niet goed uit, we moesten er rekening mee houden dat het de ganse dag zou regenen. Zelf had hij 2 geweldige doorzichtige plastieken kways mee die tot aan zijn knieën kwamen. Wij deden onze (duurdere) jassen aan. Vele touristen mispakten zich aan de regen en waren onvoorbereid. Met toenemende hoogte werd het steeds frisser, en verkleumde klimmers waren dan ook steeds talrijker te vinden. Vanaf de 3000m kwam je steeds minder bomen tegen, en verdorie, wat waaide het, en wat maakte die wind het koud. Stilaan hielden mijn bottines en mijn jas het ook niet meer uit in zoveel regen. Dat maakte de klim echt veel lastiger! Je moest niet alleen die onophoudelijke rij trappen (van steenbrok naar steenbrok) op waarvan een trede dikwijls tot op kniehoogte kwam, maar je moest ook vechten tegen de koude. Van 2km in een half uur zakte ons tempo tot uiteindelijk een halve kilometer per uur. Verkleumd kamen we aan de Laban Rata Resthouse rond 16u30, en na ons arriveerden er nog een hele hoop. Het was 9° boven op 3300m, de wind gierde langs de bergflanken en door de regen had je totaal geen vergezichten. Jammer, maar wel stoer om daar te zijn anderzijds. Na wat opwarmen (om energie te besparen gaat de verwarming maar aan na 20u jammergenoeg) moesten we nog 200m klimmen om aan onze slaaphut te komen. We sliepen met 4 in een kamer, samen met een Fins koppel op huwelijksreis. Zij waren vroeg vertrokken en hadden de regen vermeden. Rond 8u ging het licht uit en probeerden we te slapen. Dat lukt ebij mij langs geen kanten. Enerzijds was het te vroeg, anderzijds stormde het buiten te veel.
Rond 2u stonden de meesten op om iets te eten en te vertrekken. Het was donker buiten,maar het stormde nog vreselijk.
Wij bleven nog even liggen: onze kleren hadden in de onverwarmde hut amper de kans gekregen te drogen (gelukkig hadden we wel vers materiaal mee, maar met zo een weer was je direct weer doorweekt, en dan arriveer je aan de top een half uur voor zonsopgang, krijg je koud, zie je door het weer niks van de eigenlijke zonsopgang,...). Ook Raplin raadde het ons af de tocht aan te vatten.
Snel werd duidelijk waarom. Als het klaarder werd bleek dat de vele regen langs de granieten rotswanden zich verzamelde tot halve rivieren/watervallen van 20/30m breed. Je moest erlangs passeren, tot op kniehoogte in het water. Velen kwamen dan ook snel terug en ik hoorde slechts 4 mensen die probeerden die de top haalden (kunnen/zullen er wel meer geweest zijn, maar van de groep die we spraken waren er slechts 4).
Verdorie, dat was een dikke streep door onze rekening. Zouden we toch proberen, met grote kans dat het mislukte, of beter niet? Na overleg met Raplin, en daar mijn reisgezellin zich niet te best voelde, besloten we, met spijt in het hart, het toch maar niet te wagen (hoewel iedereen ons zei dat we veruit de beste keuze maakten).
De tocht naar beneden duurde 4uur, maar vond ik veel lastiger. Wederom was ik vrij snel doorweekt, en hebben mijn voeten (die in nog natte schoenen moesten) van de ganse dag niet warm gekregen. Op den duur werd het voor mijn knieën erg lastig om steeds die grote sprongen naar beneden te "verwerken" en had ik het gevoel dat ik mezelf amper nog kon tegenhouden. Jeetje, wat was dat afzien. Gelukkig voor haar had mijn reisgezellin wel haar stokken mee, want die zag ook meer dan een beetje af.
We waren bij de eersten beneden, maar volgens de porters (die natuurlijk razendsnel daalden) zagen de meeste dalers er werkelijk vreselijk uit door de regen en koude boven (en zichzelf opwarmen lukte amper met die doorweekte kleren). Moe maar tevreden (jawel hoor, ondanks de top niet gehaald te hebben) gingen we zo snel mogelijk naar kota kinabalu om daar lekker lang onder een warme douche te staan.
Besluit: De beste periode om de beklimming te doen is maart-april-mei volgens de guides. Daarbuiten heb je al heel wat meer kans op regen en storm. Slechtse maanden zijn september-oktober
.
Mijn kledingadvies: als je bergschoeisel hebt, doe ze mee. In regenweer was ik zoooo blij ze te hebben, en ze hebben mijn voeten ivm anderen veel langer droog gehouden. Als het niet regent zijn stevige sportschoenen zeker voldoende. Flipflops zoals de guides zou ik afraden
Wind-en regendichte kledij is zeker ook welkom. Als je dit niet hebt, is het niet onverstandig goedkope alternatieven zoals de locals gebruiken te klopen, ipv duur materiaal. Raplins plastieken zeil/kway hield het perfect waterdicht!
En breng genoeg cash mee
Ze hebben er geen apparaatjes om met visa te betalen.
Naar mijn gevoel nadien was de regen gewoon veruit het zwaarste. De beklimming is niet van de poes voor onervaren klimmers als ik, maar zeker haalbaar. Doe het op het gemak (ook om hoogte te winnen) en geniet van de vergezichten/de natuur om je heen. Dit betekent dat als het weer het toelaat het volgens mij geen zin heeft om tegen de middag al in het Resthouse te arriveren. Voorts bereikte iedereen die ik, zelfs al na een kilometer, zag puffen, de Resthouse, dus het is zeker perfect haalbaar!
Veel succes
[ Bericht 0% gewijzigd door Masanga op 23-09-2007 17:36:43 (ik bedenk me net wat extra info) ]