Beste allemaal hier op dit forum;
Na een (zéér) lange tijd van –alleen lezen en niet posten- en dan bedoel ik niet alleen op dit forum, maar in elk opzicht (jarenlang m’n vader aanhoren in programma’s en in blaadjes en proberen (soms word je zó vreselijk getriggerd, dat je wel iets zegt) niet te reageren), denk ik dat het nu eens even geen kwaad kan, wanneer ik toch zelf enkele dingen vertel.
Ons hele leven lang al, kunnen zowel Sandra als ik, niemand duidelijk maken hoe ons gevoel is, dochters te zijn van Gert en Hermien.
Gert en Hermien…..zeer bijzondere mensen met allebei op hun eigen manier een enorm charisma, mensen die dus een enorm diepe indruk achterlaten op een ieder die ze persoonlijk heeft ontmoet. Om maar niet te spreken van de enorm diepe indruk die ze hebben gemaakt op ons, hun kinderen.
Ik zal even voor mezelf spreken nu verder, maar veel van mijn gevoel komt overeen met dat van Sandra (en zelfs dat van Gert jr. denk ik, al zie ik hem al drie jaar niet meer)
Elke keer wanneer ik probeer héél voorzichtig, ook maar IETS van mijn herinneringen te vertellen aan iemand anders dan de betrokkenen, merk ik dat, als ik het deksel teveel ga opentrekken, men mij niet meer serieus kan nemen, er is immers zóveel gekkigheid geweest, dat men haast gaat denken dat mijn fantasie iets verder gaat dan dat van de gemiddelde mens!
Gelukkig zijn er, in de enge tijd in Usselo, tóch mensen bij ons geweest, waarvan er ook kinderen meekwamen (ik heb het niet zo hoog op met de volwassenen uit die tijd). Francis, de zoon van Margje Capelle, is daarvan een heel goed voorbeeld. Hij heeft alle recht van spreken, voor wat betreft de tijd aldaar, hij was er véél, heeft veel mét ons geleefd daar.
Zijn werk, te lezen op zijn weblog, is vreselijk confronterend voor mij! Ik herinner het me allemaal nog zo goed. Of er nu werkelijk geesten van huilende of lachende vrouwen of bepaalde, rare, paranormale verschijnselen waren, laat ik in het midden, ik laat dat soort zaken liever niet tot mezelf toe.(Ik denk nu zo; als je je ervoor openstelt weet ik bijna zeker dat het er wel is, maar stel je je er niet voor open, hou je het in ieder geval buiten de deur. Ik wil RUST in mijn huis, geen gekkigheid bij mijn kinderen!!) maar wat ik wel weet; is dat ‘de volwassenen om mij heen’ allemaal raar waren voor mijn gevoel, en dat ze deze zaken met hoorbare angst in hun stem en zichtbare wildheid in hun ogen, bespraken of zelfs op onderzoek uitgingen, vaak midden in de nacht. Onrust, angst en vreemde mensen waren aan de orde van de ‘nacht’. Ik ga er niet te diep op in, lees het verhaal van Francis, hij weet veel nog! Er is natuurlijk zelfs veel meer ellende te melden dan alleen de door Francis geopperde zaken, maar ik probeer het al niet eens meer actief naar buiten te brengen. Mijn psycholoog (die ik sinds kort, tegen mijn trotse gevoelens in, toch maar bezoek) heeft me duidelijk gemaakt dat ik steeds weer die vreselijke pijn zal voelen, wanneer ik (of in het meest besproken en heftige geval, Sandra) zulk authentisch materiaal naar buiten breng, en men dáár nu juist vol onbegrip mee omgaat! Iets vertellen over een ander, of gewoon een leuke anekdote, kan die pijn niet veroorzaken, maar zaken die me persoonlijk zó bezighouden wel!
Nu, -ik ben inmiddels 35 jaar, heb twee prachtige dochters van bijna 17 en bijna 9 jaar oud- doe ik vreselijk mijn best onrust en angst buiten mijn gezin te houden en er voor ze te zijn, telkens weer in ‘dezelfde staat’. Om deze woordkeuze zou je misschien kunnen lachen, maar hoe leg ik uit dat je als kind gewoon je ouders ziet staan, maar wanneer ze zich omdraaien met het gezicht naar je toe, ze heel andere mensen lijken, door de staat waarin ze zich bevinden. Vaak onder invloed van drank en pillen, maar waarschijnlijk ook gewoon ‘doorgedraaid’ in hun belevingswereld van religie.
(Religie maakt meer kapot dan je lief is…………)
Ik merk aan mezelf dat ik het liefst tóch diep op de materie in wil gaan, ik moet dat niet doen!
Wat belangrijk is voor een ieder om te weten, is dat ik alleen maar rust wil. AANDACHT?? Ik zou niet weten waarom…
Ik ben moeder, heb een fulltime baan in financieel advies en speel in een zéér coole rockband.
De term; ‘die meiden’ als het gaat over Sandra en mij, ben ik zo zat!
Mijn oudste dochter gaat deze zomer haar HBO opleiding beginnen, dat is een ( overigens heerlijke) meid. Ik niet meer… Ik ben een vrouw, met een –op z’n lichtst gezegd- bewogen verleden.
Sandra heeft een zoon van 22, een dochter van 19, een dochtertje van 3 en drie stiefkinderen.
Ik maak alleen muziek voor mijn eigen expressie, speel geheel SAMEN in de band met 5 mannen. Sta het liefst niet alleen op front, maar met hen allen. Nooit gooien we de optredens over de boeg van mijn zogenaamde semi-bn’er-schap. (is dit nog wel verantwoord Nederlands?)
Aandacht heb ik dus liever juist niet…En geld is fijn, maar ik ben geheel niet materialistisch…. een vader hebben die dit alles niet zou hebben gedaan en er gewoon voor ons IS, is me ALLES waard!
Het is zo, dat het zien van mijn vader als een geliefde bekende Nederlander, niet goed vol te houden is. Ik weet dat er veel kinderen zijn, die uit een artistiek gezin komen, waar niet alles rozengeur en maneschijn was. Voor deze kinderen is het heel moeilijk wanneer de ouders in kwestie als bijna heiligen worden afgeschilderd in de media en als wildvreemden in een winkel je menen te moeten vertellen dat je ouders zo fantastisch zijn, en vast heel trots op ons zijn, dat we ze niet teleur mogen stellen of in de steek laten. Helemaal wanneer je moeder al (veel te vroeg overigens) is
overleden en je vader zo ‘schattig’ in een bepaald programma rondloopt, waardoor het medelijden met hem, na de ‘boze woorden’ van de ‘boze dochters’, alleen maar sterker wordt!
Laat ik het met een understatement uitdrukken; het draagt bepaald niet bij tot een snelle verwerking van mijn jeugdherinneringen/trauma’s……
Nu gebeurt er erg veel ineens! Het maakt me in de war, maar op een vreemde manier toch erg blij, blij dat er blijkbaar getuigen zijn die ook veel rare zaken en shit herinneren of zelf, recent, slechte ervaringen met mijn vader en vooral ook zijn vrouw hebben.
Ik ben wel wat gespannen over wat dit verder gaat doen met ons? Ik wil zo graag rust en nu gaat de beerput echt open. Moet eigenlijk ook wel, willen we verder kunnen met ons leven…
De erkenning die ik voel, van enkele getuigen, slachtoffers en gelovigen in deze, is een verademing na een leven in ‘stilte van fatsoen’.
Nederland is een land met teveel gordijntjes, wat daarachter allemaal gebeurt moet vaak bestempeld worden met een kijkwijzer voor vér boven de 18….
Incest, mishandeling, godsdienstwaanzin en drank/drugsmisbruik zouden meer bespreekbaar moeten worden. (ik besef me bij het schrijven van deze steekwoorden, dat ze me alle aangaan)
Mijn vader is ziek, alleen niet direct zichtbaar.
Hij heeft volgens mij (en de boeken die zijn ziekbeeld omschrijven), van veel dingen zelf niet eens door wat hij nou fout doet. Hierdoor kan hij vreselijk zielig overkomen en mensen (incluis zichzelf) verwarren.
Ik hoop dat iedereen zich goed beseft wat het met ons thuis doet, zoveel mensen altijd over ons te zien oordelen. Vreselijke bijnamen krijgen we vaak mee, en slechte verhalen doen de ronde, zonder dat het werkelijk gebeurd is. Ik ben wél prettig gestoord, mede als gevolg van mijn jeugd.
Insinuaties doen pijn, en niet zo’n beetje…ook voor mijn kinderen. Ik weet dat er zo over ons wordt gepraat, omdat ik mijn pijn een plek geef door juist wél te volgen wat er geschreven wordt op internet ed. Vandaar dat je ook alleen mij ziet in dit topic.
Sandra is een vrouw die adhv boeken en therapie haar leven op de rit krijgt. Ze is niet bezig met computers en alles wat daarbij hoort.
En nu maar hopen dat de ommezwaai naar een rustiger, verwerkt leven eraan komt?
Zal nog wel even gaan duren vrees ik…..
Sheila
[ Bericht 0% gewijzigd door sheilatimmerman op 23-02-2006 12:37:06 ]