Zag het tijdens de vakantie toevallig liggen en nu ruim halverwege het boek weet ik nog steeds niet wat ik ervan moet vinden.
De eerste 15 pagina's over Lou Salomé waren erg vervelend omdat zo typisch op mannelijke wijze een zogenaamd spannende vrouw wordt beschreven. Te overdreven. Maar ik vind het apart dat fictie en nonfictie elkaar op deze manier ontmoeten. Het is een heel leuk gegeven om op deze manier een verhaal te schrijven.
Het boek speelt zich af rond 1882 en de tijdgenoten Nietzsche, Breuer (bevriend met Sigmund Freud) ontmoeten elkaar. Eerst is Nietzsche patient (hij lijkt zelfmoord te willen plegen, loopt hoe dan ook met deze plannen rond) van dr. Joseph Breuer en nu halverwege het boek lijkt het omgekeerd. Deze omgekeerde situatie is ontstaan omdat Breuer 'gepakt' werd door Nietzsche en hem wilde bereiken door de situatie om te draaien. Naarmate de dialogen/sessies tussen beide heren vorderen lijkt nu een oprechte maar omgekeerde verhouding te ontstaan.
Ik lees het boek met plezier maar niet in één ruk uit. De dialogen zijn leuk om te lezen maar wat ik vervelend vind is de uitkomst steeds te voorspellen. Ik bedoel zo bijzonder intelligent ben ik niet en dan is het irritant wanneer je als lezer steeds het verhaal een stap voor bent.