(ouders van) kinderen met autisme deel 3

overigens lady_wrb, ik heb niet gelezen wat je geschreven had, zou je mij misschien kunnen mailen?

Mijn emailadres is

Ja jezus hee, we gaan toch niet zo ver dat we allemaal moeten mailen om het antwoord te krijgen. Schieten we dan niet voorbij het doel van een discussieforum?

t was eigenlijk een antwoord aan karin. maar ik toen ik het geplaatst had, schrok ik eigenlijk een beetje.
er stond voor mij iets te veel prive in. ik wou het niet meteen deleten, omdat ik dat ook weer lullig vond.
dus daardoor heb ik gekozen voor de ze oplossing.
maar ik had er niet op gerekend dat het zo'n ophef zou geven.

ik probeer het nog een keer dan, maar dan wat voorzichtiger.
luca is al een jaar in behandeling bij het riagg jeugdzorg gedoe. waar eigenlijk aan gedacht werd, was problemen omtrent de scheiding, verhuizing en loyaliteitsconflict.
maar we zijn nu een jaar verder en er is eigenlijk weinig veranderd in luca's gedrag.
en nu zijn ze aan het verder spitten en langzamerhand worden alle mogelijke dingen afgetast.
zo ook autisme. ik surf me suf en ik lees me een bult over alle mogelijke informatie. vandaar ook mijn niet te stuiten hoeveelheid vragen.
komende week gaat de hele bubs therapeuten die we ondertussen gezien hebben om de tafel en komt er OF een diagnose van het een of ander OF en nieuw plan van aanpak.

_{en ik vind het nog steeds eng om dit te posten}

quote:

Op zondag 22 mei 2005 10:59 schreef lady-wrb het volgende:


_{en ik vind het nog steeds eng om dit te posten}

en dat snap ik heel goed!

Daarom dus mijn berichtje...

Ik snap dat je het eng vind en ik bewonder je openheid. Ik vond het gewoon jammer dat je wel openheid van anderen vraagt maar niet zelf durfde te posten waar je mee zat.
Ik snap nu veel beter waar al je vragen vandaan komen, en wat er aan de hand is met Luca.
Sterkte alvast voor de komende weken, er zal ongetwijfeld een hoop op jullie af komen

Hey Lady, of het nu door een scheiding komt, of door een neurologisch defect. Wat maakt het uit voor de toekomst van Luca? Dat verleden kun je niets aan wijzigen, hoe graag we dat ook vaak willen. Vooruit is de enige weg en dat is ook het enige waar we aan kunnen werken voor onze kids. Er is dus niets om je voor te schamen, noch in het verleden, noch in de toekomst. Die kids van ons leven nu eenmaal een voor ons en anderen onbegrijpelijk leven in een vreemde wereld. Door ervaringen met onze kids te delen kunnen we hopelijk steeds een beetje meer begrip vormen voor de manier waarop zij in de wereld staan...

*verkapt: Geef het jezelf niet op de kop, het leven is wat je gebeurd terwijl je andere plannen maakt*
*wat overigens voor alles ouders hiero geldt*

een jaar of vier geleden liep ik stage op een basisschool.
ik kon niet zo goed opschieten met mijn stagebegeleidster (lerares van groep 6)
ik vond dat het jongetje met adhd wel een heel gemakkelijke prooi was. (zat de hele groep te klieren, hij kreeg als enige straf en meer van dat soort dingen die me opvielen)
op een dag moest ze na de lesdag nog even weg. toen ze terugkwam was ze in een soort van triomfantelijke bui: ze hadden een moeder van een autistisch kind einelijk zo ver gekregen dat ze dr kind van school haalde. wat een opluchting was dat.
het enige wat ik op dat moment kon denken was: hoe zou die moeder zich nu voelen?

steeds beter begin ik te beseffen hoe die moeder zich gevoeld moet hebben.

quote:

Op zondag 22 mei 2005 21:45 schreef lady-wrb het volgende:
een jaar of vier geleden liep ik stage op een basisschool.
ik kon niet zo goed opschieten met mijn stagebegeleidster (lerares van groep 6)
ik vond dat het jongetje met adhd wel een heel gemakkelijke prooi was. (zat de hele groep te klieren, hij kreeg als enige straf en meer van dat soort dingen die me opvielen)
op een dag moest ze na de lesdag nog even weg. toen ze terugkwam was ze in een soort van triomfantelijke bui: ze hadden een moeder van een autistisch kind einelijk zo ver gekregen dat ze dr kind van school haalde. wat een opluchting was dat.
het enige wat ik op dat moment kon denken was: hoe zou die moeder zich nu voelen?

steeds beter begin ik te beseffen hoe die moeder zich gevoeld moet hebben.

Ik wil een heleboel zeggen, maar het schiet even vol... Wat een verschrikkelijke @#*$^@#&$^@&#.

quote:

Op zondag 22 mei 2005 21:45 schreef lady-wrb het volgende:
een jaar of vier geleden liep ik stage op een basisschool.
ik kon niet zo goed opschieten met mijn stagebegeleidster (lerares van groep 6)
ik vond dat het jongetje met adhd wel een heel gemakkelijke prooi was. (zat de hele groep te klieren, hij kreeg als enige straf en meer van dat soort dingen die me opvielen)
op een dag moest ze na de lesdag nog even weg. toen ze terugkwam was ze in een soort van triomfantelijke bui: ze hadden een moeder van een autistisch kind einelijk zo ver gekregen dat ze dr kind van school haalde. wat een opluchting was dat.
het enige wat ik op dat moment kon denken was: hoe zou die moeder zich nu voelen?

steeds beter begin ik te beseffen hoe die moeder zich gevoeld moet hebben.

Hier moet ik even op reageren...
Ik ben zo'n moeder.
En mijn god wat ben ik blij dat 1 van de juffen dit aangekaart heeft.
Je hebt werkelijk geen idee (of misschien wel, maar dan aan de andere kant)
hoe eenzaam en kwetsbaar zo'n manneke zich voelt.
(En dan nog niet te spreken over de boosheid... )

Koste wat kost een kind wat anders is op een gewone basis school laten blijven, is niet aan te raden voor de toekomst van het kindje.

Mijn kindje heeft trouwens heel veel weg van ADHD en Autisme, maar heeft het niet.
Onze zoon is belast met epilepsie. En dat brengt veel gedragproblemen met zich mee.
En gelukkig gaat ie nu naar een school die dat wel kan opvangen.

Dat is dus de andere kant.

quote:

Op zondag 22 mei 2005 22:13 schreef Oblivion het volgende:

[..]

Hier moet ik even op reageren...
Ik ben zo'n moeder.
En mijn god wat ben ik blij dat 1 van de juffen dit aangekaart heeft.
Je hebt werkelijk geen idee (of misschien wel, maar dan aan de andere kant)
hoe eenzaam en kwetsbaar zo'n manneke zich voelt.
(En dan nog niet te spreken over de boosheid... )

Koste wat kost een kind wat anders is op een gewone basis school laten blijven, is niet aan te raden voor de toekomst van het kindje.

Mijn kindje heeft trouwens heel veel weg van ADHD en Autisme, maar heeft het niet.
Onze zoon is belast met epilepsie. En dat brengt veel gedragproblemen met zich mee.
En gelukkig gaat ie nu naar een school die dat wel kan opvangen.

Dat is dus de andere kant.

En ik ben dus zo'n kind. Mijn moeder heeft op de basisschool al vaker aangekaart dat ze dacht dat ik iets had in de trant van PDD. Ik heb van tijd tot tijd een kuttijd gehad op school, maar voor geen goud had ik naar een andere school gewild.
Heel vaak worden de kinderen (stage-ervaring) die moeilijkheden hebben een beetje weggemoffeld op school en uiteindelijk naar een andere school overgeplaatst. In 90% van de gevallen zou ik zeggen dat het niet nodig was. Vaak voelen de kinderen zich prima thuis op school en kunnen ze zich heus wel redden. Maar omdat er veel bij komt kijken geeft de gewone basisschool het advies aan de ouders om het kind maar op een andere school te zetten.

Als het beter voor het kind is, prima! Maar als het kind zich prima voelt op zijn huidige school, blijf dan van zijn vertrouwde omgeving af!

Bovendien hoeft zo'n overplaatsing al helemaal niet met zo'n triomfantelijke bui gepaard te gaan zoals lady_wrb dat omschreef.

Maar in het geval van de post boven die van mij, was het kind helemaal niet op z'n plaats op die school.
En wordt het kind steeds erger... tot het niet meer terug te draaien is.
Dan ben je heel ver van huis, heel ver...

En dat triomfantelijke is in de beleving geweest van iemand daar ook was.
Wellicht was dat helemaal niet zo.

Trouwens mocht dat mens wel zo triomfantelijk zijn geweest, is het kindje beter af ergens anders...

quote:

Op zondag 22 mei 2005 23:13 schreef Oblivion het volgende:
Maar in het geval van de post boven die van mij, was het kind helemaal niet op z'n plaats op die school.
En wordt het kind steeds erger... tot het niet meer terug te draaien is.
Dan ben je heel ver van huis, heel ver...

dat ben ik met je eens... Zei ik ook al wel hoor

quote:

Op zondag 22 mei 2005 23:15 schreef Oblivion het volgende:
Trouwens mocht dat mens wel zo triomfantelijk zijn geweest, is het kindje beter af ergens anders...

En ook dat is waarschijnlijk wel waar...

quote:

Op zondag 22 mei 2005 22:13 schreef Oblivion het volgende:

[..]

Hier moet ik even op reageren...
Ik ben zo'n moeder.
En mijn god wat ben ik blij dat 1 van de juffen dit aangekaart heeft.
Je hebt werkelijk geen idee (of misschien wel, maar dan aan de andere kant)
hoe eenzaam en kwetsbaar zo'n manneke zich voelt.
(En dan nog niet te spreken over de boosheid... )

Koste wat kost een kind wat anders is op een gewone basis school laten blijven, is niet aan te raden voor de toekomst van het kindje.

Mijn kindje heeft trouwens heel veel weg van ADHD en Autisme, maar heeft het niet.
Onze zoon is belast met epilepsie. En dat brengt veel gedragproblemen met zich mee.
En gelukkig gaat ie nu naar een school die dat wel kan opvangen.

Dat is dus de andere kant.

ik begrijp wat je bedoelt hoor, maar ik bedoel dat de manier waarop het gebracht werd.
het was zeker niet in het belang van het kind, nee het was een belasting voor de rest van de klas.

nou mag ze dan misschien honderd keer gelijk hebben en het kind misschien beter af zijn op een andere vorm van onderwijs.

maar het zo bot brengen op een toon van: dat hebben we maar weer eens fijn voor elkaar.
dat vond ik hard en ongevoelig.
je kunt dezelfde boodschap ook met gevoel en begrip brengen.

ik weet dan zeker dat die moeder dan heel anders de deur uitstapt.

quote:

Op zondag 22 mei 2005 23:10 schreef Troel het volgende:
Bovendien hoeft zo'n overplaatsing al helemaal niet met zo'n triomfantelijke bui gepaard te gaan zoals lady_wrb dat omschreef.

Daar kunnen de meningen over verschillen. Ik kan me namelijk wel voorstellen dat het voor de juf best een opluchting kan zijn als een kindje wat overduidelijk een stempel op de klas drukt uiteindelijk weg gaat.

Als de kinderen enigszins afwijken maar verder wel functioneren (dit bedoel ik niet zo vaag als ik het nu zeg, maar ik weet niet hoe ik het anders moet formuleren) dan lijkt het me niet meer dan normaal dat ze op een gewone basis school blijven, maar als een kindje te veel energie en aandacht van de juf vraagt dan kan ik me voorstellen dat het wenselijker is om dat kindje over te plaatsen naar een andere school.

Het schoolsysteem is namelijk (en mss helaas) gebouwd op 'gemiddelden' waardoor de leerkrachten ook niet beter weten (en niet kunnen) dan een groep gemiddelde kindjes van (wat is het?) 25-28 kinderen te onderwijzen. Een leerling erbij die een compleet andere aanpak vergt past daar niet tussen, want dat gaat dan ten koste van het onderwijs aan de andere kinderen...

Hoe nobel het streven ook is om iedereen een kans te geven in het reguliere onderwijs, soms vind ik dat de school daar best een grens zou moeten mogen trekken.
_{En ja, ik weet dat dit een gevaarlijke opmerking is, maar zo bedoel ik hem niet.}

Hmm, ik had het idee dat je er niet bij was wat er nu daadwerkelijk was gezegd.

Ik ben er in ieder geval wel gelukkig mee, want ik zag ons manneke kapot gaan aan de prikkels van zoveel kinderen om zich heen
En dat zie je vaak niet als moeder. Want ja je levert je kind af en gaat naar je werk of naar huis.


Was nog tegen Lady-wrb.

quote:

Op zondag 22 mei 2005 23:18 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Daar kunnen de meningen over verschillen. Ik kan me namelijk wel voorstellen dat het voor de juf best een opluchting kan zijn als een kindje wat overduidelijk een stempel op de klas drukt uiteindelijk weg gaat.

Als de kinderen enigszins afwijken maar verder wel functioneren (dit bedoel ik niet zo vaag als ik het nu zeg, maar ik weet niet hoe ik het anders moet formuleren) dan lijkt het me niet meer dan normaal dat ze op een gewone basis school blijven, maar als een kindje te veel energie en aandacht van de juf vraagt dan kan ik me voorstellen dat het wenselijker is om dat kindje over te plaatsen naar een andere school.

Het schoolsysteem is namelijk (en mss helaas) gebouwd op 'gemiddelden' waardoor de leerkrachten ook niet beter weten (en niet kunnen) dan een groep gemiddelde kindjes van (wat is het?) 25-28 kinderen te onderwijzen. Een leerling erbij die een compleet andere aanpak vergt pas daar niet tussen, want dat gaat dan ten koste van het onderwijs aan de andere kinderen...

Hoe nobel het streven ook is om iedereen een kans te geven in het reguliere onderwijs, soms vind ik dat de school daar best een grens zou moeten mogen trekken.
_{En ja, ik weet dat dit een gevaarlijke opmerking is, maar zo bedoel ik hem niet.}

En toch zie je in heel veel schoolgidsen staan dat er ook is voor zulke kindjes en dat er intern begeleiders daarvoor zijn enzo.
Kortom, als ze zeggen dat er plek is voor die kindjes, laat die plek er dan ook zijn.
Tuurlijk, er zijn scholen waar die plek er wel is en scholen waar die plek er niet is, maar toch.
Ik vind dat er best een grens getrokken mag worden, maar waar ligt die grens?

Overigens ga ik nu naar bed (geheel offtopic, ik weet het) en lees ik morgen wel verder. Ik heb het gevoel dat dat op dit moment wat verstandiger is aangezien dit ook voor mij een zeer beladen onderwerp is en ik niet weet hoe dat bij mijzelf uit gaat pakken.

quote:

Op zondag 22 mei 2005 23:18 schreef Brighteyes het volgende:

_{En ja, ik weet dat dit een gevaarlijke opmerking is, maar zo bedoel ik hem niet.}

Volledig mee eens.
Mijn kind is zo'n stoorzender, en gaaaaaaaaaaaat maar door...
Begrijp zelf niks van wat ie doet.
Maar trekt wel 1 juf en 29 andere kinderen naar beneden.
Het is hard om te zeggen maar zo zie ik het ook. Wil niet zeggen dat ik niet hou van mijn kind...
Hij zat in een zeer negatieve spiraal, en die gaat nou eenmaal niet omhoog.
1 juf op 30 kids kan helemaal niks doen, dus wordt ie constant op de gang gezet.
Kinderen worden daar op een gegeven moment immuum voor.
Het kan ze gewoon weg niks meer schelen als ze straf krijgen, want de aandacht en tijd die juf eigenlijk zou moeten hebben is er gewoon weg niet.
Niets slechts over de juffen, wel over het schoolstelsel wat ze zo lekker hebben uit geduntdtdtdtd.

De klassen zijn gewoon weg veel te groot. (ook)

trusten troel

Ik spring even dit topic in.
Ik heb een paar jaar geleden een boek gelezen van Ciska Muller, 'Verloren Zoon', dat ging over een autistische jongen. Het is geschreven vanuit het perspectief van zijn moeder. Volgens mij is het fictie, maar ik vond het een heel mooi boek, en misschien is het iets voor de mensen die hier posten. Ik wilde het in ieder geval even melden .

quote:

Op zondag 22 mei 2005 23:21 schreef Troel het volgende:
En toch zie je in heel veel schoolgidsen staan dat er ook is voor zulke kindjes en dat er intern begeleiders daarvoor zijn enzo.
Kortom, als ze zeggen dat er plek is voor die kindjes, laat die plek er dan ook zijn.
Tuurlijk, er zijn scholen waar die plek er wel is en scholen waar die plek er niet is, maar toch.
Ik vind dat er best een grens getrokken mag worden, maar waar ligt die grens?

Natuurlijk, als er extra begeleiding is etc. dan is het een heel ander verhaal, maar we weten allemaal dat er in het onderwijs zo gruwelijk veel tekorten zijn. En helaas zijn dit soort 'grenskindjes' om het maar eens zo te zeggen vaak wel de gevallen die dan buiten de boot vallen in het reguliere onderwijs.

Ja precies. En dan kan je tegen beter weten in je kind op de reguliere school laten omdat je vind dat het daar ook onderwijs moet kunnen krijgen. Of je kan er voor kiezen (tegenwoordig valt er jammer genoeg niet meer zo te kiezen zag ik in rondom 10, dat was in mijn staige tijd nog wel) om passend onderwijs te zoeken voor je kind.
Zeker als je kind zo buiten de boot valt. Altijd onrust in t lijf en t hoofd van je kind, op zijn tenen blijven lopen enz.
Het is juist zo belangrijk om een kind op zijn emotionele nivo te benaderen. En dat is bij de bijvoorbeeld autistische kinderen meestal (wat) lager dan t cognitieve. Dit gaat dus meestal niet in het reguliere onderwijs. En het hangt natuurlijk ook zo af van het soort gedrag en gradatie. Maar ik heb nu even t voorbeeld wat lady-wrb aangaf genomen.

quote:

Op zondag 22 mei 2005 23:10 schreef Troel het volgende:
Heel vaak worden de kinderen (stage-ervaring) die moeilijkheden hebben een beetje weggemoffeld op school en uiteindelijk naar een andere school overgeplaatst. In 90% van de gevallen zou ik zeggen dat het niet nodig was. Vaak voelen de kinderen zich prima thuis op school en kunnen ze zich heus wel redden. Maar omdat er veel bij komt kijken geeft de gewone basisschool het advies aan de ouders om het kind maar op een andere school te zetten.

Sorry, maar ik vind dit wel erg kort door de bocht hoor, Troel. Ik werk zelf in het onderwijs en om nou te zeggen dat het in 90% van de gevallen niet nodig is om een kind naar het speciaal onderwijs te laten gaan... Dat ben ik echt niet met je eens. Mijn ervaring is bovendien dat er juist heel zorgvuldig met dit soort zaken wordt omgegaan.
Het kind wordt geobserveerd en de problemen wordt besproken met een intern begeleider en met collega's. Aan de hand hiervan wordt een plan opgesteld om het gedrag te verbeteren of de ontwikkeling te stimuleren. Pas als van alles dat kan helpen, is geprobeerd, wordt gesproken over speciaal onderwijs. Tenzij natuurlijk al snel duidelijk is dat het kind het niet gaat redden op het basisonderwijs. Daarbij wordt echt gekeken naar wat het beste is voor het kind zelf. Het gaat er niet om het werk van de juf makkelijker te maken.
Het is natuurlijk wel zo dat je met 30 kinderen bepaalde kinderen niet kunt geven wat ze nodig hebben. In kleinere klassen zouden meer kinderen met sociaal-emotionele of cognitieve problemen in het reguliere basisonderwijs kunnen blijven.

Verder nog even over dat triomfantelijke gevoel... Ik was er niet bij dus ik kan het niet beoordelen maar ik kan me de opluchting en triomf wel voorstellen. Geen triomf omdat je van dat kind af bent, maar triomf omdat het je is gelukt het beste voor het kind uit de situatie te slepen. Zonder de toestemming van de ouders komt een kind namelijk niet in het speciaal onderwijs terecht.
Dat betekent dus dat je als leerkracht ouders eerst slecht nieuws moet brengen: hun kind ontwikkelt zich niet zoals zij zouden willen. Dat is al naar en niet iets waar je als leerkracht naar uitziet.
Daarna moet je ze nog eens proberen te overtuigen dat het daarom beter is als hun kind naar een andere school gaat. Dat is helemaal een moeilijk gesprek, waarbij ouders heel emotioneel kunnen worden (wat heel logisch is natuurlijk). Ook dat vinden veel leerkrachten een pittige klus. Als je zo'n gesprek uiteindelijk goed afrondt met het gewenste resultaat, dan kan ik me de opluchting en triomf wel voorstellen. Niet "Gnagna, dat heb ik lekker voor elkaar" maar "Blij dat ik dit goed heb kunnen oplossen". Als je begrijpt wat ik bedoel.

laat maar

[ Bericht 97% gewijzigd door Neva op 23-05-2005 19:10:34 ]