Een kindje verliezen is een enorme klap voor een moeder, in welk stadium dan ook. Het is een droom die een nachtmerrie wordt. Je verlangt er zo naar en dan ineens die klap, onbeschrijflijk.
Reacties van anderen zijn soms erg vreemd, dat heb ik ook wel gemerkt. De een zegt dat het allemaal wel meevalt, het komt wel goed. De ander wil je troosten met verhalen waarin het veel erger was. Of mensen die geen contact meer met je zoeken, omdat ze er niet mee weten om te gaan...
Toen ik zwanger raakte van Chiara hebben er maar weinig mensen mij gefeliciteerd, ze durfde het niet, dat heeft me wel verdrietig gemaakt, juist toen had ik die steun erg nodig.
quote:Dat kan ik me heel goed voorstellen, ja.
Op dinsdag 15 juli 2003 00:18 schreef ElizabethR het volgende:Ik erger me vreselijk aan deze uitspraak! (verhaal)
Ik vind het bepaald generaliserend, zo'n uitspraak. Doet pijn, dus.
quote:Nee, je kunt het niet vergelijken, maar het is net zo erg. Het is wel jouw kindje, dat je kwijt bent, en in welk stadium van de zwangerschap dat gebeurt maakt niets uit. Je komt hoe dan ook in een rouwperiode terecht. Ik vind helemaal niet dat je daar binnen een maand "overheen" moet (moeten, hoezo moeten) zijn. Neem er net zoveel tijd voor als je nodig hebt. Dikke knuffel voor jou!
Op dinsdag 15 juli 2003 11:52 schreef knofje het volgende:
Ik heb zelf een maand geleden een miskraam gehad. Mensen vinden dat mijn verdriet nu wel over moet zijn, aangezien ik "maar" 6 weken zwanger was. En het is ook niet te vergelijken met een bijna voldragen zwangerschap die dan toch fout gaat, dat weet ik wel, maar toch, je hebt er wel verdriet van.
Het is 11 augustus 1985 als ik weeën voel. Niet zo gek, het is tenslotte de uitgerekende dag dat ik moet gaan bevallen.
Prima zwangerschap trouwens, anders dan die van de 1e, maar dat is logisch
We gaan 'morgens nog lekker even naar het park, het is erg warm die dag, met de oudste (Quint, toen bijna anderhalf).
Het was onze keus om 2 kindjes kort op elkaar te krijgen, dat leek ons erg leuk, voor hen én voor ons.
De wee/harde buik die ik in het park kreeg ging niet meer weg.
Het werd middag, en het was zo langzamerhand niet te harden.
Verloskundige gebeld, die had bezoek, zou wat later langskomen en op haar advies ging ik in bad, om de boel wat te laten ontspannen.
Het mocht niet baten en ik ging kapot van de pijn.
Dit was niet echt normaal dacht ik nog, en wij belden nogmaals de V.K.
Die zou er binnen een uur zijn, of het nog zolang kon wachten..., ja weten wij veel, we wachten af.
Maar met dat ik van het bad (inmiddels was het half 4 's middags) naar mijn bed wil lopen begin ik ongelofelijk te vloeien.
Alsof er een kraan open wordt gezet
We schrikken ons kapot en bellen met de VK dat ze NU moet komen.
Daarna gaat het allemaal heel snel, ze hoort door haar toeter geen hartslag van de baby, en samen met dat bloedverlies is het reden om de ambulance en de gynaecologie van het dichtsbijzijnde ziekenhuis te bellen.
Daar aangekomen, zetten ze de echo-machine op mijn buik.
De baby blijkt overleden te zijn, doordat de placenta spontaan is losgeraakt.
Als en als en als de VK meteen aktie had ondernomen...tja...laten we daar maar niet over speculeren
Ik krijg een infuus, waarna onze baby om tien over 5 die middag levenloos wordt geboren.
Het is een meisje. Jamie
We houden haar een poosje vast, nemen afscheid van haar,ze gaat in badje en de artsen vechten daarna voor mijn leven omdat ik maar blijf vloeien
Op het nippertje is het allemaal met mij, zodanig dat ik niet eens naar de crematie van Jamie kan.
Te ziek en zwak
Het heeft me jaren gekost om dit een plek in mijn leven te kunnen geven.
Ook dit weer opschrijven allemaal doe ik bewust ietwat afstandelijk en vrij beknopt, maar alles helpt
quote:* just me heeft respect voor alles wat in dit topic geschreven wordt!
Op dinsdag 15 juli 2003 17:49 schreef Bluezz het volgende:Het heeft me jaren gekost om dit een plek in mijn leven te kunnen geven.
Ook dit weer opschrijven allemaal doe ik bewust ietwat afstandelijk en vrij beknopt, maar alles helpt
Zo zonde, al die kindjes die niet mogen leven... vooral als ze in principe gezond waren, zoals Jamie
Ik heb zelf 2 broertjes gehad met een open ruggetje, ze zijn 6 en 13 maanden geworden (40 jaar geleden konden ze nog niet veel doen voor kindjes met SB). Pas nu ik zelf een kind heb, begin ik een beetje te begrijpen hoeveel verdriet mijn ouders destijds hadden... De oudste is nooit thuis geweest, en ze weten niet eens waar hij begraven ligt - dat ging zo in die tijd. Van de jongste weten we het gelukkig wel
quote:. Oh, Bluezz wat erg om mee te maken zeg.
Op dinsdag 15 juli 2003 17:49 schreef Bluezz het volgende:
En hier past mijn 2e bevallingsverhaal dus wél in.
Zie voor mijn eerste (en omdat het bij mij 2X goed gegaan is, daar binnenkort mijn 3e bevallingsverhaal)
Bevallingsverhalen.Het is 11 augustus 1985 als ik weeën voel. Niet zo gek, het is tenslotte de uitgerekende dag dat ik moet gaan bevallen.
Prima zwangerschap trouwens, anders dan die van de 1e, maar dat is logischWe gaan 'morgens nog lekker even naar het park, het is erg warm die dag, met de oudste (Quint, toen bijna anderhalf).
Het was onze keus om 2 kindjes kort op elkaar te krijgen, dat leek ons erg leuk, voor hen én voor ons.
De wee/harde buik die ik in het park kreeg ging niet meer weg.
Het werd middag, en het was zo langzamerhand niet te harden.
Verloskundige gebeld, die had bezoek, zou wat later langskomen en op haar advies ging ik in bad, om de boel wat te laten ontspannen.
Het mocht niet baten en ik ging kapot van de pijn.
Dit was niet echt normaal dacht ik nog, en wij belden nogmaals de V.K.
Die zou er binnen een uur zijn, of het nog zolang kon wachten..., ja weten wij veel, we wachten af.Maar met dat ik van het bad (inmiddels was het half 4 's middags) naar mijn bed wil lopen begin ik ongelofelijk te vloeien.
Alsof er een kraan open wordt gezetWe schrikken ons kapot en bellen met de VK dat ze NU moet komen.
Daarna gaat het allemaal heel snel, ze hoort door haar toeter geen hartslag van de baby, en samen met dat bloedverlies is het reden om de ambulance en de gynaecologie van het dichtsbijzijnde ziekenhuis te bellen.
Daar aangekomen, zetten ze de echo-machine op mijn buik.
De baby blijkt overleden te zijn, doordat de placenta spontaan is losgeraakt.
Als en als en als de VK meteen aktie had ondernomen...tja...laten we daar maar niet over speculeren
Ik krijg een infuus, waarna onze baby om tien over 5 die middag levenloos wordt geboren.
Het is een meisje. JamieWe houden haar een poosje vast, nemen afscheid van haar,ze gaat in badje en de artsen vechten daarna voor mijn leven omdat ik maar blijf vloeien
Op het nippertje is het allemaal met mij, zodanig dat ik niet eens naar de crematie van Jamie kan.
Te ziek en zwakHet heeft me jaren gekost om dit een plek in mijn leven te kunnen geven.
Ook dit weer opschrijven allemaal doe ik bewust ietwat afstandelijk en vrij beknopt, maar alles helpt
Dapper van jou en de anderen om hier te posten.
Het betekent voor iedereen die het meemaakt een enorm groot persoonlijk verdriet/verlies/verwerking/drama.
Voor de moeder én de vader. Op hun geheel eigen manier.
En shmoopy, er zijn mensen bij wie het dubbel telt, dus dubbel rouw enzo.
Daar is niets tegen opgewassen behalve misschien een beetje de tijd.
Een beetje maar denk ik.
Ik heb ook na lopen denken over het wel of niet vertellen van je ervaringen.
Of het wel zo verstandig is, zeker met net (al dan niet heel moeilijk) zwanger geworden mensen hier.
Dat maakt het er niet makkelijker op.
Tegelijkertijd is het iets wat erbij hoort helaas.
Kan er een verbod op dit topic komen voor de zwangeren onder ons?
quote:Het is idd om naar van te worden die situaties die we hebben meegemaakt, tranen springen in mijn ogen van wat ik hier heb gelezen. Vanmiddag heb ik Chiara maar weer eens verteld hoe blij ik ben dat ze er is. Ze snapt er niets van, maar vindt het wel lekker om heerlijk door mama geknuffeld te worden...
Op dinsdag 15 juli 2003 19:52 schreef Bluezz het volgende:
Kan er een verbod op dit topic komen voor de zwangeren onder ons?
voor iedereen die een traantje moet wegpinken!
quote:Ja erg he, dat het zo lang geleden zo in "doofpotten" werd gestopt.
Op dinsdag 15 juli 2003 18:01 schreef Rewimo het volgende:
BluezzZo zonde, al die kindjes die niet mogen leven... vooral als ze in principe gezond waren, zoals Jamie
Ik heb zelf 2 broertjes gehad met een open ruggetje, ze zijn 6 en 13 maanden geworden (40 jaar geleden konden ze nog niet veel doen voor kindjes met SB). Pas nu ik zelf een kind heb, begin ik een beetje te begrijpen hoeveel verdriet mijn ouders destijds hadden... De oudste is nooit thuis geweest, en ze weten niet eens waar hij begraven ligt - dat ging zo in die tijd. Van de jongste weten we het gelukkig wel
Daarna moest ze (ze had dus al mijn oudste zus, ook net anderhalf) van de artsen op vakantie!!!!! Helemaal in haar eentje een week weg.
Later heeft ze me wel eens verteld dat dat het ergste was wat ze in haar leven heeft meegemaakt.
Niet alleen de geboorte, hoe het ging maar ook het weggestuurd worden door die artsen.
Die waanzin en hoe ze er toen mee omgingen, echt verschrikkelijk
Het boek heeft me verder wel goed gedaan, ik heb de miskraam hierdoor heel goed kunnen verwerken, een plaatsje kunnen geven.
In mijn situatie was er ook niemand die hier iets aan had kunnen doen, niemand kon mijn miskramen voorkomen, dat scheelt al heel wat frustraties.
Voor degenen die het nodig hebben: sterkte!
Je hebt het eindelijk gedurft jouw verhaal hier op te schrijven. Volgende maand is het weer even moeilijk voor jou en mij op die datum, nu 18 jaar geleden voor jou.
ik ben er weer voor je dan
En voor al die anderen die hier durven te posten en hun verdriet kwijt kunnen:
De data van mijn miskramen weet ik nog, maar die sluimeren gewoon voorbij. Ik zou nu niet weten hoe ik straks de dagen van de geboorte en de datum van het overlijden van mink door moet komen. Ergens hoop ik dat die ook zo voorbij floepen, maar ik weet gewoon dat dat niet gaat gebeuren.. ik weet alleen niet hoe ik in vredesnaam die 2 dagen door kan komen...
Ik haat het woord "miskraam".
Niks miskraam, je vrucht wordt verstoten of je kindje wordt dood geboren, niks misgekraamd dus.
quote:Er zijn zelfs mensen, die -als ze je zelfs al durven aan te spreken- het een verloren wedstrijd noemen
Op woensdag 16 juli 2003 00:05 schreef moussy het volgende:
in het ziekenhuis noemen ze het een spontane abortie Daar krijg ik helemaal een kronkel van in mn maag.
Ik ben er nog verdomme van streek van, alleen al 18 jaar later het op te schrijven.
Ze moesten eens weten.
quote:Van de week was ik bij het ziekenfonds en daar kwam weer een traan... Ze keken in de pc en daar zag ik X achternaam staan met als geslacht X. Verdomme, mn kind had een naam en had een geslacht!! Ze hebbent och ook zn ziekenhuiskosten onder hun neus gehad. dan kan hij ook gewoon als M achternaam en als geslacht M in de pc staan.
Op woensdag 16 juli 2003 00:32 schreef Bluezz het volgende:
Ik ben er nog verdomme van streek van, alleen al 18 jaar later het op te schrijven.
Ze moesten eens weten.
Nou kan er wel gedacht worden, waar ik me al niet druk om maak. Maar dat komt gewoon omdat dit soort dingetjes de enige dingetjes zijn waar je je nog druk óm kunt maken.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |