VBL Voetbal
Van strafschop tot schwalbe. Hier vind je Voetbal en alles wat daarmee te maken heeft. VBL - United in Voetbal.
Wie kent Oekie Hoekema nog? Een éénmalige international met rossig haar. "Groot" geworden bij Go Ahead Eagles. Waarna hij tussentijds nog twee jaar bij PSV voetbalde. Mocht hij opgeroepen worden voor Qatar, zou hij weigeren. In ieder profcontract liet hij opnemen niet te spelen in een land met een dictatoriaal regime.
Bij FC Wageningen was er weinig kans op. Bij het Nederlands elftal wel. In 1978 speelde Oranje in het Argentinië van dictator George Videla. Buiten Wim Rijsbergen was de idealist Hoekema solidair met de "Dwaze moeders" Moeders van vermiste zonen. De Dwaze Moeders protesteerden iedere dag op het door bloed doordrenkte plein van hun gedode en gemartelde zonen.
Wim Rijsbergen speelde de WK-finale, zoals in 1974. Wie neemt het deze kunstverzamelaar kwalijk. Rijsbergen staat in de geschiedenisboeken.
Oekie Hoekema is vooral bekend door zijn mooie naam en zijn rode haardos. Zijn principes mogen als voorbeeld dienen voor menig sportman. Hoekema ging later de handel in. Iets met hout en zelfwerkzaam natuurvriendelijk. Hoekema een voetnoot in de voetbalgeschiedenis. Maar een grootheid qua mensenrechten. Een oprecht mens, en misschien wel een miskende voetballer. Die niet alles voetstoots aannam.
Bij FC Wageningen was er weinig kans op. Bij het Nederlands elftal wel. In 1978 speelde Oranje in het Argentinië van dictator George Videla. Buiten Wim Rijsbergen was de idealist Hoekema solidair met de "Dwaze moeders" Moeders van vermiste zonen. De Dwaze Moeders protesteerden iedere dag op het door bloed doordrenkte plein van hun gedode en gemartelde zonen.
Wim Rijsbergen speelde de WK-finale, zoals in 1974. Wie neemt het deze kunstverzamelaar kwalijk. Rijsbergen staat in de geschiedenisboeken.
Oekie Hoekema is vooral bekend door zijn mooie naam en zijn rode haardos. Zijn principes mogen als voorbeeld dienen voor menig sportman. Hoekema ging later de handel in. Iets met hout en zelfwerkzaam natuurvriendelijk. Hoekema een voetnoot in de voetbalgeschiedenis. Maar een grootheid qua mensenrechten. Een oprecht mens, en misschien wel een miskende voetballer. Die niet alles voetstoots aannam.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Hoekema.quote:Op zaterdag 29 oktober 2022 10:23 schreef TweedeKlum het volgende:
Nu was het wel vrij makkelijk roepen voor Oekema.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
De slechtste grappen zijn die uitgelegd moeten worden.quote:
[..]
Dat was een grapje, op z'n boers uitgesproken.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
In het rijtje, Litmanen, George Best, Ryan Gigs en Jan van Beveren kan weer een illustere naam worden toegevoegd. Met Liverpool won Mané in 2019 de Champions League, de UEFA Super Cup en de WK voor clubs.
De wereldbeker zal-ie waarschijnlijk nooit meer winnen. Eén van de beste spelers van zijn generatie is uitgeschakeld voor het WK in Qatar. Een blessure nekte hem.
Oranje kan opgelucht ademhalen, maar de voetballiefhebber huilt. Een gestage carriere die leidde van Southampton, Liverpool tot Bayern München is tot een bruut einde gebracht. Een voetballand in diepe rouw.
Waar in Afrika Madjer voor Algerije en Weah voor Libie voor hoop zorgden, is de hoop voor Senegal de nek omgedraaid. Stel je een WK-74 voor zonder Cruijff, of een EK-88 zonder van Basten.
Een geweldige voetballer zal niet schitteren in de woestijn. Het WK-2022 blonk bij voorbaat al niet uit. Tijdens het toernooi zelf, mist het één van de mooiste pareltjes. We zullen het moeten doen met Bergwijn, Muller en een verdwaalde Engelse aanvaller. Mané. De geweldenaar, die niet mocht schitteren.
De wereldbeker zal-ie waarschijnlijk nooit meer winnen. Eén van de beste spelers van zijn generatie is uitgeschakeld voor het WK in Qatar. Een blessure nekte hem.
Oranje kan opgelucht ademhalen, maar de voetballiefhebber huilt. Een gestage carriere die leidde van Southampton, Liverpool tot Bayern München is tot een bruut einde gebracht. Een voetballand in diepe rouw.
Waar in Afrika Madjer voor Algerije en Weah voor Libie voor hoop zorgden, is de hoop voor Senegal de nek omgedraaid. Stel je een WK-74 voor zonder Cruijff, of een EK-88 zonder van Basten.
Een geweldige voetballer zal niet schitteren in de woestijn. Het WK-2022 blonk bij voorbaat al niet uit. Tijdens het toernooi zelf, mist het één van de mooiste pareltjes. We zullen het moeten doen met Bergwijn, Muller en een verdwaalde Engelse aanvaller. Mané. De geweldenaar, die niet mocht schitteren.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik tel de dagen af. Mooi dat dit toernooi voorlopig is gevrijwaard van successupporters en carnaval. Eindelijk na jaren, een toernooi voor de echte voetballiefhebbers. Die droef toeterende ellende kijkt niet en maakt ons niet te schande op de tribunes. Dat is al een prettig vooruitzicht. Geen dronken hockeyende studenten, die lallend hun overwinning claimen, gedrapeerd in hockeysjaaltjes. Geen Hagenezen en Jordanezen die hun best doen er de lelijkste oranje straat van de maken.
Heerlijk bij de NOS Tom Egberts die zich distantieert van dit WK. Er geen voetbal of WK-gevoel bij heeft. Laten we nou dit juist al bij hem hebben de afgelopen 40 Jaar. Mooie documentaire mag ie maken na afloop. Dat kan-ie wel. Na afloop. Tijdens, zitten we opgescheept met Jeroen Stekelenburg. De Aftandse zoon van zijn vader. Het is behelpen met de verslaggevers tegenwoordig. Het zijn allemaal afgezanten en afgezaden van hun ouders. Van de Mol, tot van Cuilenburg.
Ik stop er mee me te ergeren. Ik blijf aftellen naar zondag. Om te gaan genieten van Messi en mijn held Cavani van Uruguay. Ga kijken hoe onze Frenkie en de Ligt zich staande gaan houden. Wat de "oude" Ronaldo nog kan. En ga genieten van een Oranje-vrije kermis. Met echte liefhebbers. Zonder snobs, oranje Tokkies en woke types die zich ver houden van de realiteit. Gas erop.
Heerlijk bij de NOS Tom Egberts die zich distantieert van dit WK. Er geen voetbal of WK-gevoel bij heeft. Laten we nou dit juist al bij hem hebben de afgelopen 40 Jaar. Mooie documentaire mag ie maken na afloop. Dat kan-ie wel. Na afloop. Tijdens, zitten we opgescheept met Jeroen Stekelenburg. De Aftandse zoon van zijn vader. Het is behelpen met de verslaggevers tegenwoordig. Het zijn allemaal afgezanten en afgezaden van hun ouders. Van de Mol, tot van Cuilenburg.
Ik stop er mee me te ergeren. Ik blijf aftellen naar zondag. Om te gaan genieten van Messi en mijn held Cavani van Uruguay. Ga kijken hoe onze Frenkie en de Ligt zich staande gaan houden. Wat de "oude" Ronaldo nog kan. En ga genieten van een Oranje-vrije kermis. Met echte liefhebbers. Zonder snobs, oranje Tokkies en woke types die zich ver houden van de realiteit. Gas erop.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Dit klopt zeker inderdaad.quote:
Ik tel de dagen af. Mooi dat dit toernooi voorlopig is gevrijwaard van successupporters en carnaval. Eindelijk na jaren, een toernooi voor de echte voetballiefhebbers. Die droef toeterende ellende kijkt niet en maakt ons niet te schande op de tribunes. Dat is al een prettig vooruitzicht. Geen dronken hockeyende studenten, die lallend hun overwinning claimen, gedrapeerd in hockeysjaaltjes. Geen Hagenezen en Jordanezen die hun best doen er de lelijkste oranje straat van de maken.
Heerlijk bij de NOS Tom Egberts die zich distantieert van dit WK. Er geen voetbal of WK-gevoel bij heeft. Laten we nou dit juist al bij hem hebben de afgelopen 40 Jaar. Mooie documentaire mag ie maken na afloop. Dat kan-ie wel. Na afloop. Tijdens, zitten we opgescheept met Jeroen Stekelenburg. De Aftandse zoon van zijn vader. Het is behelpen met de verslaggevers tegenwoordig. Het zijn allemaal afgezanten en afgezaden van hun ouders. Van de Mol, tot van Cuilenburg.
Ik stop er mee me te ergeren. Ik blijf aftellen naar zondag. Om te gaan genieten van Messi en mijn held Cavani van Uruguay. Ga kijken hoe onze Frenkie en de Ligt zich staande gaan houden. Wat de "oude" Ronaldo nog kan. En ga genieten van een Oranje-vrije kermis. Met echte liefhebbers. Zonder snobs, oranje Tokkies en woke types die zich ver houden van de realiteit. Gas erop.
In 1982 was het WK in Spanje. Het zou een mooi WK worden, met geweldige wedstrijden. Waar er twee uitsprongen. Frankrijk - West-Duitsland en vooral Brazilië - Italië. De Duitsers wonnen weer eens onverdiend deze legendarische wedstrijd en klassieker. Met een afschuwelijke overtreding door de Duitse doelman Harald Schummacher op Battiston. De Nederlandse scheidsrechter Frans Corver floot niet eens, terwijl de Fransman zelfs in coma belandde. De wedstrijd kantelde en West-Duitsland kwam onverdiend in de finale.
De andere finalist werd Italië. Dat won van het wonderelftal van de Brazilianen. Dat team wordt beschouwd als één van de beste nationale ploegen ooit. Met het geweldige middenveld, Zico, Toninho Cerezo, Socrates en Falcao. Misschien wel het beste Braziliaanse elftal ooit. Italië speelde in de eerste ronde drie keer gelijk. De Italiaanse supporters storten nog meer ladingen kritiek op het elftal uit dan momenteel Oranje wordt afgemaakt in Nederland. Italië kwam als één van de beste vier nummers drie toch in de tweede ronde.
Hun spits, Paolo Rossi wist niet éénmaal te scoren in die voorronde. In de rest van het toernooi scoorde de spits van AC Milan vanaf de kwartfinale zes keer. Een hattrick tegen Brazilië. De kwartfinale bestond uit twee wedstrijden, ook van Argentinië werd eerst nog gewonnen. Waarna Polen in de halve finale werd verslagen. Rossi won alle drie de prijzen op dat WK. Iets dat alleen Garrinhca en Kempes hem voordeden. Ook werd Rossi Europees voetballer van het jaar. De finale won Italië met 3-2. Met het mooiste juichen ooit door Tardelli de verdediger.
Dat Memphis Depay nog niet heeft gescoord en het Nederlands elftal geen indruk heeft gemaakt hoeft dus geen voorbode te zijn voor de rest van het toernooi. Toen Oranje in 1988 Europees kampioen werd verloor het de eerste wedstrijd van Rusland. En won het in de laatste minuut door een kopbal van Wim Kieft van Ierland. En in de laatste minuut tegen West-Duitsland door de wonderspits van Basten. De latere Europees voetballer van het jaar. Terwijl-ie de eerste wedstrijd nog op de bank zat. Dus blijven hopen. Het kan vanaf nu alleen maar beter gaan. Ik heb de finale Nederland - Uruguay gepouled. Een beetje chauvinisme en positivisme is me niet vreemd. Blijven duimen, en misschien sal alles reg kom. Met Memphis later de speler van het toernooi, en voetballer van het jaar.
tong80
De andere finalist werd Italië. Dat won van het wonderelftal van de Brazilianen. Dat team wordt beschouwd als één van de beste nationale ploegen ooit. Met het geweldige middenveld, Zico, Toninho Cerezo, Socrates en Falcao. Misschien wel het beste Braziliaanse elftal ooit. Italië speelde in de eerste ronde drie keer gelijk. De Italiaanse supporters storten nog meer ladingen kritiek op het elftal uit dan momenteel Oranje wordt afgemaakt in Nederland. Italië kwam als één van de beste vier nummers drie toch in de tweede ronde.
Hun spits, Paolo Rossi wist niet éénmaal te scoren in die voorronde. In de rest van het toernooi scoorde de spits van AC Milan vanaf de kwartfinale zes keer. Een hattrick tegen Brazilië. De kwartfinale bestond uit twee wedstrijden, ook van Argentinië werd eerst nog gewonnen. Waarna Polen in de halve finale werd verslagen. Rossi won alle drie de prijzen op dat WK. Iets dat alleen Garrinhca en Kempes hem voordeden. Ook werd Rossi Europees voetballer van het jaar. De finale won Italië met 3-2. Met het mooiste juichen ooit door Tardelli de verdediger.
Dat Memphis Depay nog niet heeft gescoord en het Nederlands elftal geen indruk heeft gemaakt hoeft dus geen voorbode te zijn voor de rest van het toernooi. Toen Oranje in 1988 Europees kampioen werd verloor het de eerste wedstrijd van Rusland. En won het in de laatste minuut door een kopbal van Wim Kieft van Ierland. En in de laatste minuut tegen West-Duitsland door de wonderspits van Basten. De latere Europees voetballer van het jaar. Terwijl-ie de eerste wedstrijd nog op de bank zat. Dus blijven hopen. Het kan vanaf nu alleen maar beter gaan. Ik heb de finale Nederland - Uruguay gepouled. Een beetje chauvinisme en positivisme is me niet vreemd. Blijven duimen, en misschien sal alles reg kom. Met Memphis later de speler van het toernooi, en voetballer van het jaar.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Staan 2 fouten in, graag aanpassen. BVD.quote:
In 1982 was het WK in Spanje. Het zou een mooi WK worden, met geweldige wedstrijden. Waar er twee uitsprongen. Frankrijk - West-Duitsland en vooral Brazilië - Italië. De Duitsers wonnen weer eens onverdiend deze legendarische wedstrijd en klassieker. Met een afschuwelijke overtreding door de Duitse doelman Harald Schummacher op Battiston. De Nederlandse scheidsrechter Frans Corver floot niet eens, terwijl de Fransman zelfs in coma belandde. De wedstrijd kantelde en West-Duitsland kwam onverdiend in de finale.
De andere finalist werd Italië. Dat won van het wonderelftal van de Brazilianen. Dat team wordt beschouwd als één van de beste nationale ploegen ooit. Met het geweldige middenveld, Zico, Toninho Cerezo, Socrates en Falcao. Misschien wel het beste Braziliaanse elftal ooit. Italië speelde in de eerste ronde drie keer gelijk. De Italiaanse supporters storten nog meer ladingen kritiek op het elftal uit dan momenteel Oranje wordt afgemaakt in Nederland. Italië kwam als één van de beste vier nummers drie toch in de tweede ronde.
Hun spits, Paolo Rossi wist niet éénmaal te scoren in die voorronde. In de rest van het toernooi scoorde de spits van AC Milan vanaf de kwartfinale zes keer. Een hattrick tegen Brazilië. De kwartfinale bestond uit twee wedstrijden, ook van Argentinië werd eerst nog gewonnen. Waarna Polen in de halve finale werd verslagen. Rossi won alle drie de prijzen op dat WK. Iets dat alleen Garrinhca en Kempes hem voordeden. Ook werd Rossi Europees voetballer van het jaar. De finale won Italië met 3-2. Met het mooiste juichen ooit door Tardelli de verdediger.
Dat Memphis Depay nog niet heeft gescoord en het Nederlands elftal geen indruk heeft gemaakt hoeft dus geen voorbode te zijn voor de rest van het toernooi. Toen Oranje in 1988 Europees kampioen werd verloor het de eerste wedstrijd van Rusland. En won het in de laatste minuut door een kopbal van Wim Kieft van Ierland. En in de laatste minuut tegen West-Duitsland door de wonderspits van Basten. De latere Europees voetballer van het jaar. Terwijl-ie de eerste wedstrijd nog op de bank zat. Dus blijven hopen. Het kan vanaf nu alleen maar beter gaan. Ik heb de finale Nederland - Uruguay gepouled. Een beetje chauvinisme en positivisme is me niet vreemd. Blijven duimen, en misschien sal alles reg kom. Met Memphis later de speler van het toernooi, en voetballer van het jaar.
tong80
Wie is BVD ? Verderquote:
[..]
Staan 2 fouten in, graag aanpassen. BVD.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Barend en van Dorp.quote:
Verder
De 2 fouten zijn: Italie was niet een beste nr.3 maar gewoon een nr.2 in de poule.
En er waren geen kwartfinales, maar een 2e ronde met 4 groepen van 3.
Aanpassen graag.
Ik was 12, het was 1974, het Nederlands Elftal was op het WK in West-Duitsland bezig in het Oranje de wereld te veroveren. Woonde in de Vogelenzang. Ik vond het wel een leuk idee om een hond te hebben. Ik wilde hem Cruijffie noemen, mijn broer Lassie. Zo heette immers iedere hond.
Mijn broer heet Wim voor de duidelijkheid. Een net geboren kind noem je geen Lassie. Of Fikkie, nog erger. 'Heb je het gehoord van Fikkie?' 'Wat dan?' 'Hij heeft weer een vuurtje gestookt.' 'Nu ben je zelf aan het stoken. Fikkie is braaf, die stookt geen vuurtjes.'
Het werd, na bemiddeling van de rijdende scheidsrechter, Maurice de Hond, uiteindelijk Cruijffie. Hij bofte dat het geen rooie hond was. Zo bleef ie van beschuldigingen van partijdigheid gevrijwaard. Er was echter een klein probleempje. Cruijffie moest wel eens een kleine of grote boodschap doen. Zelfs als kind begrijp je dat je zo'n beest niet op de WC-pot kunt zetten. Komen je ouders thuis, vinden ze de hond in de pot. Tegenwoordig zou je van seksisme of bestialiteit worden beschuldigd.
Sportief als ik ben, en met mijn aangeboren talent voor delegeren, mocht Wim de vuurdoop doorstaan en als eerst Cruijffie langs de goten in de binnenstad leiden. Van verre zag ik Cruijffie z'n eerste pootje lichten. Ik bloosde van trots. Van binnen stond ik in lichter laaien, van buiten liep ik rood aan van opwinding. Eenmaal terug van de wandeling was Wim uitgelaten en vertelde hij trots over zijn avonturen en belevenissen helemaal in de Oenselsestraat en op het Kerkplein.
De dag erna was ik aan de beurt. Maar ja, net op het moment dat ik naar buiten moest begon het te gieten van de regen. Het goot pijpenstelen. Zeiknat kwam ik thuis. Had ook nog eens de eerste helft van Nederland tegen Bulgarije moeten missen. Voor de jonge Herman was dat geen kattenpis. Bedroefd vierde ik de overwinning van mijn helden. Het enthousiasme doofde sneller dan de opwinding was opgelaaid. Het bleek dat mijn Cruijffie iedere dag uitgelaten moest worden. En dan ook nog eens meerdere keren. Mijn verweer dat ik zo niet genoeg tijd aan m'n huiswerk kon besteden en de schoolresultaten er onder kwamen te lijden, sloeg niet echt aan.
Johan Cruijff zou die zomer in West-Duitsland de sterren van de hemel blijven spelen. Mijn sprookje ging als een nachtkaars in de kaarsenfabriek in rook op. Tussen honden en mij is het nooit meer goed gekomen. Ik loop er gewoonlijk met een grote boog omheen. Als ik tegenwoordig naar de sterren aan de hemel kijk, denk ik nog wel eens aan mijn helden uit de zomer van 1974. Aan mijn hard blaffende, maar lieve Cruijffie, die geen hond kwaad deed. En aan onze nationale held.
Cruijffie, die met praatjes voor tien honden en met vuurwerk aan de bal, ons land in vuur en vlam zette. Herman Kuiphof: 'Zijn we er toch in gebuitentuind?' Kijk naar de regenboog. Die verbroedert en tolereert. Al is het maar twee minuten.
Mijn broer heet Wim voor de duidelijkheid. Een net geboren kind noem je geen Lassie. Of Fikkie, nog erger. 'Heb je het gehoord van Fikkie?' 'Wat dan?' 'Hij heeft weer een vuurtje gestookt.' 'Nu ben je zelf aan het stoken. Fikkie is braaf, die stookt geen vuurtjes.'
Het werd, na bemiddeling van de rijdende scheidsrechter, Maurice de Hond, uiteindelijk Cruijffie. Hij bofte dat het geen rooie hond was. Zo bleef ie van beschuldigingen van partijdigheid gevrijwaard. Er was echter een klein probleempje. Cruijffie moest wel eens een kleine of grote boodschap doen. Zelfs als kind begrijp je dat je zo'n beest niet op de WC-pot kunt zetten. Komen je ouders thuis, vinden ze de hond in de pot. Tegenwoordig zou je van seksisme of bestialiteit worden beschuldigd.
Sportief als ik ben, en met mijn aangeboren talent voor delegeren, mocht Wim de vuurdoop doorstaan en als eerst Cruijffie langs de goten in de binnenstad leiden. Van verre zag ik Cruijffie z'n eerste pootje lichten. Ik bloosde van trots. Van binnen stond ik in lichter laaien, van buiten liep ik rood aan van opwinding. Eenmaal terug van de wandeling was Wim uitgelaten en vertelde hij trots over zijn avonturen en belevenissen helemaal in de Oenselsestraat en op het Kerkplein.
De dag erna was ik aan de beurt. Maar ja, net op het moment dat ik naar buiten moest begon het te gieten van de regen. Het goot pijpenstelen. Zeiknat kwam ik thuis. Had ook nog eens de eerste helft van Nederland tegen Bulgarije moeten missen. Voor de jonge Herman was dat geen kattenpis. Bedroefd vierde ik de overwinning van mijn helden. Het enthousiasme doofde sneller dan de opwinding was opgelaaid. Het bleek dat mijn Cruijffie iedere dag uitgelaten moest worden. En dan ook nog eens meerdere keren. Mijn verweer dat ik zo niet genoeg tijd aan m'n huiswerk kon besteden en de schoolresultaten er onder kwamen te lijden, sloeg niet echt aan.
Johan Cruijff zou die zomer in West-Duitsland de sterren van de hemel blijven spelen. Mijn sprookje ging als een nachtkaars in de kaarsenfabriek in rook op. Tussen honden en mij is het nooit meer goed gekomen. Ik loop er gewoonlijk met een grote boog omheen. Als ik tegenwoordig naar de sterren aan de hemel kijk, denk ik nog wel eens aan mijn helden uit de zomer van 1974. Aan mijn hard blaffende, maar lieve Cruijffie, die geen hond kwaad deed. En aan onze nationale held.
Cruijffie, die met praatjes voor tien honden en met vuurwerk aan de bal, ons land in vuur en vlam zette. Herman Kuiphof: 'Zijn we er toch in gebuitentuind?' Kijk naar de regenboog. Die verbroedert en tolereert. Al is het maar twee minuten.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Volendam is een traditionele Ere-Eerste divisieclub. Ze staan niet voor niets bekend onder de naam "De Heen en Weer." De naam van de veerpont.
Die laveerde op het water, zoals FC Volendam tussen deze twee divisies. Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was of Volendam er in zou blijven. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal. In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie.
Eric Steltenpoel was één van de betere spelers. Drie andere spelers zijn bekender van naam. Alex Pastoor, Frank/Pico Berghuis (de vader van) en Johan Steur (de vader van). Waren belangrijke spelers.
Wie er ook belangrijk was, was een Amerikaan. Midvoor Peter Vermes was een immigrantenzoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar hij in 1994 voor zou spelen op het WK in datzelfde land. Op datzelfde WK scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer tegen Colombia. Daarna kwam hij op de cover van Sporst Illustrated. Volendam werd dat seizoen zesde.
Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit-en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feijenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feijenoord spelen. What's in a name? De naam van Peter Vermes kent niemand meer. De zoon van Pico Berghuis houdt tegenwoordig diens naam in ere in het andere Oranje.
Die laveerde op het water, zoals FC Volendam tussen deze twee divisies. Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was of Volendam er in zou blijven. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal. In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie.
Eric Steltenpoel was één van de betere spelers. Drie andere spelers zijn bekender van naam. Alex Pastoor, Frank/Pico Berghuis (de vader van) en Johan Steur (de vader van). Waren belangrijke spelers.
Wie er ook belangrijk was, was een Amerikaan. Midvoor Peter Vermes was een immigrantenzoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar hij in 1994 voor zou spelen op het WK in datzelfde land. Op datzelfde WK scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer tegen Colombia. Daarna kwam hij op de cover van Sporst Illustrated. Volendam werd dat seizoen zesde.
Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit-en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feijenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feijenoord spelen. What's in a name? De naam van Peter Vermes kent niemand meer. De zoon van Pico Berghuis houdt tegenwoordig diens naam in ere in het andere Oranje.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik kan mij ook nog herinneren dat Edwin Zoetebier hier eerste keeper was. Hier werkte hij aan zijn vaardigheden als doelman om uiteindelijk eerste doelman bij Feyenoord te worden. Mooi om te zien.quote:
Volendam is een traditionele Ere-Eerste divisieclub. Ze staan niet voor niets bekend onder de naam "De Heen en Weer." De naam van de veerpont.
Die laveerde op het water, zoals FC Volendam tussen deze twee divisies. Er is echter één seizoen dat er nooit twijfel was of Volendam er in zou blijven. Sterker nog, er was uitzicht op Europees voetbal. In het seizoen 1989/1990 werden ze zesde in de Eredivisie.
Eric Steltenpoel was één van de betere spelers. Drie andere spelers zijn bekender van naam. Alex Pastoor, Frank/Pico Berghuis (de vader van) en Johan Steur (de vader van). Waren belangrijke spelers.
Wie er ook belangrijk was, was een Amerikaan. Midvoor Peter Vermes was een immigrantenzoon uit Hongarije. In 1956 vluchtten zijn ouders voor de Russische tanks. In 1990 keerde hij terug naar Amerika. Het land waar hij in 1994 voor zou spelen op het WK in datzelfde land. Op datzelfde WK scoorde "Nederlander" Earnie Stewart de winnende treffer tegen Colombia. Daarna kwam hij op de cover van Sporst Illustrated. Volendam werd dat seizoen zesde.
Even opmerkelijk is het feit dat ze in de zes uit-en thuiswedstrijden tegen Ajax, PSV en Feijenoord ongeslagen bleven. Johan Steur ging daarna bij Feijenoord spelen. What's in a name? De naam van Peter Vermes kent niemand meer. De zoon van Pico Berghuis houdt tegenwoordig diens naam in ere in het andere Oranje.
Ook mooi om te zien is Patrick Lodewijks. Bij PSV begonnen, ervaring opgedaan bij FC Groningen en toen weer naar PSV om later daar eerste doelman te worden en zelfs Oranje te halen en naar Feyenoord te gaan. Jammer dat er met die voorselectie een show wordt gegeven.
De eerste nieuwe Cruijff die ten onder ging was Sjoerd Ruiter. Er zouden er nog veel volgen. De mythe werd mede in stand gehouden doordat deze tengere aanvaller, met het postuur van Johan Cruijff, nooit in het eerste van Ajax zou spelen, zelfs niet op de bank zou zitten.
Sjoerd Ruiter begon in 1967 op 15-jarige leeftijd in de B1 van Ajax. Hij doorliep de A1, speelde in het tweede elftal en intern was de technische staf het al snel eens: Ruiter had toekomst. Hij groeide in de jeugd op met o.a. Johnnie Rep, Gerrie Kleton, Johan Neeskens en Louis van Gaal.
Met deze spelers voetbalde hij ook samen met Bert van Marwijk en Wim Rijsbergen in Jong Oranje. Latere toppers, sommige zelfs wereldtoppers. Tot het moment dat de toonaangevende journalist Maarten de Vos hem de nieuwe Cruijff noemde was er niets aan de hand. Hij voetbalde op intuïtie op gevoel en met spelplezier. Hij was de beste van zijn generatie en zou onder de druk bezwijken. Alle ogen waren plots op hem gericht, en natuurlijk ging dan de vergelijking mank. Niemand is en was te vergelijken met Cruijff. Er werden nu dingen van hem verwacht die tegen zijn natuur ingingen. De Belgische Bondscoach Raymond Goedhals vond dat ie meer diepte in zijn spel moest leggen.
Wat erger was was de trainingsmethode destijds. De jeugdtrainers en assistenten van Rinus Michels, Bobby Haarms en Han Grijzenhout behandelden hem alsof ie zelf vond dat ie Cruijff was, terwijl het een introverte tiener was die niet tegen autoriteit kon. Ze scholden hem verrot met opmerkingen als: 'De grote teen van Cruijff heeft meer techniek dan jouw hele been.'
Sjoerd Ruiter had een vader die zeevaarder was. Een man die hem negeerde of schoffeerde. Ook zijn broer en zus kregen dat te verduren. De Ruiter was al labiel en raakte in een depressie. Op zijn twintigste ging hij naar voorzitter Jaap van Praag, op het punt staand te debuteren in AJAX-1. Verschillende clubs wilden hem inlijven. Daar ging ie niet op in. Wel belandde hij in een psychiatrische kliniek, waar ook zijn moeder en zus in terechtkwamen. Zijn broer pleegde zelfs zelfmoord.
Met Ruiter werd er niet eens een carrière in de kiem gesmoord, de kiem is nooit gelegd. Verschillende spelers werden later nog als de nieuwe Cruijff bestempeld. Ruud Kaiser bijvoorbeeld of Johnny Holshuijsen. De bekendste mislukte nieuwe Johan Cruijff is ongetwijfeld Ton Blanker. Dat kwam op het conto van de destijds nog schrijvende voetbaljournalist Johan Derksen in de Voetbal International.
Ton Blanker speelde niet veel later bij Excelsior en belandde in de bajes. In het liefdesleven scoorde Ton Blanker wel, door zijn huwelijk met de mooiste Dolly Dot, Anita Heilker.
Sjoerd Ruiter begon in 1967 op 15-jarige leeftijd in de B1 van Ajax. Hij doorliep de A1, speelde in het tweede elftal en intern was de technische staf het al snel eens: Ruiter had toekomst. Hij groeide in de jeugd op met o.a. Johnnie Rep, Gerrie Kleton, Johan Neeskens en Louis van Gaal.
Met deze spelers voetbalde hij ook samen met Bert van Marwijk en Wim Rijsbergen in Jong Oranje. Latere toppers, sommige zelfs wereldtoppers. Tot het moment dat de toonaangevende journalist Maarten de Vos hem de nieuwe Cruijff noemde was er niets aan de hand. Hij voetbalde op intuïtie op gevoel en met spelplezier. Hij was de beste van zijn generatie en zou onder de druk bezwijken. Alle ogen waren plots op hem gericht, en natuurlijk ging dan de vergelijking mank. Niemand is en was te vergelijken met Cruijff. Er werden nu dingen van hem verwacht die tegen zijn natuur ingingen. De Belgische Bondscoach Raymond Goedhals vond dat ie meer diepte in zijn spel moest leggen.
Wat erger was was de trainingsmethode destijds. De jeugdtrainers en assistenten van Rinus Michels, Bobby Haarms en Han Grijzenhout behandelden hem alsof ie zelf vond dat ie Cruijff was, terwijl het een introverte tiener was die niet tegen autoriteit kon. Ze scholden hem verrot met opmerkingen als: 'De grote teen van Cruijff heeft meer techniek dan jouw hele been.'
Sjoerd Ruiter had een vader die zeevaarder was. Een man die hem negeerde of schoffeerde. Ook zijn broer en zus kregen dat te verduren. De Ruiter was al labiel en raakte in een depressie. Op zijn twintigste ging hij naar voorzitter Jaap van Praag, op het punt staand te debuteren in AJAX-1. Verschillende clubs wilden hem inlijven. Daar ging ie niet op in. Wel belandde hij in een psychiatrische kliniek, waar ook zijn moeder en zus in terechtkwamen. Zijn broer pleegde zelfs zelfmoord.
Met Ruiter werd er niet eens een carrière in de kiem gesmoord, de kiem is nooit gelegd. Verschillende spelers werden later nog als de nieuwe Cruijff bestempeld. Ruud Kaiser bijvoorbeeld of Johnny Holshuijsen. De bekendste mislukte nieuwe Johan Cruijff is ongetwijfeld Ton Blanker. Dat kwam op het conto van de destijds nog schrijvende voetbaljournalist Johan Derksen in de Voetbal International.
Ton Blanker speelde niet veel later bij Excelsior en belandde in de bajes. In het liefdesleven scoorde Ton Blanker wel, door zijn huwelijk met de mooiste Dolly Dot, Anita Heilker.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Stel je mag een Nederlands Elftal aller tijden maken. Je begint achterin, met de laatste man. Ronald Koeman zal voor velen de eerste optie zijn. Echter, misschien gaan ze twijfelen aan het einde van deze post. Er was immers een Amsterdammer die in Rotterdam furore maakte. Net zoals Robbie Rensenbrink en Ruud Gullit als Amsterdammers nooit voor Ajax gespeeld. wel een wereldtopper geworden.
In 1964 werd Rinus Israel, samen met Rob Rensenbrink en Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie clubs de buit gingen verdelen. Alle drie zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander. Rinus Israel had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier.
Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was ie een leider. Israel stapte van DWS over naar Feyenoord, waar hij als speler zijn grootste successen beleefde. Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup. Plus de wereld cup. In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic FC scoorde hij één van de twee Rotterdamse goals.
Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israel die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EK-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revange nemen. Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EK-1 wist te winnen.
Na tien jaar het ene nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feyenoord en Oranje ging ie afbouwen bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 pijnlijk duidelijk werd. De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats afstaan aan Arie Haan.
Na zijn vertrek bij Feyenoord speelde hij een seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar. Een laatste man die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets. De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarrière speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij door. Tot aan de tanden bewapend. Zijn maatje bij Feyenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) Laseroms zal trots op hem zijn geweest.
Rinus Israel, een Feyenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman begon een sigarenzaak en kaart nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, hart van goud. Goud waard geweest voor het Nederlandse voetbal.
tong80
In 1964 werd Rinus Israel, samen met Rob Rensenbrink en Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie clubs de buit gingen verdelen. Alle drie zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander. Rinus Israel had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier.
Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was ie een leider. Israel stapte van DWS over naar Feyenoord, waar hij als speler zijn grootste successen beleefde. Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup. Plus de wereld cup. In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic FC scoorde hij één van de twee Rotterdamse goals.
Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israel die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EK-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revange nemen. Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EK-1 wist te winnen.
Na tien jaar het ene nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feyenoord en Oranje ging ie afbouwen bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 pijnlijk duidelijk werd. De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats afstaan aan Arie Haan.
Na zijn vertrek bij Feyenoord speelde hij een seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar. Een laatste man die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets. De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarrière speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij door. Tot aan de tanden bewapend. Zijn maatje bij Feyenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) Laseroms zal trots op hem zijn geweest.
Rinus Israel, een Feyenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman begon een sigarenzaak en kaart nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, hart van goud. Goud waard geweest voor het Nederlandse voetbal.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Louis III was op zoek naar een sterke linksachter die mee kon voetballen om naar voren te gaan. Zijn oog viel op de aanvaller van Sparta namelijk Winston. Toen Winston Louis III aan de lijn had aarzelde hij geen moment en zei "ja".quote:
[..]
Bogarde was linksachter. Zit wel een verhaal achter. Omgeschoolde aanvaller door van Gaal. Die ik zoek hebben een CL/EC-1 finale gewonnen.
Volgens mij was Reiziger ook aanvaller die al heel vroeg werd omgeschoold.
Wat doet dit in het verkeerde topic ?quote:
[..]
Louis III was op zoek naar een sterke linksachter die mee kon voetballen om naar voren te gaan. Zijn oog viel op de aanvaller van Sparta namelijk Winston. Toen Winston Louis III aan de lijn had aarzelde hij geen moment en zei "ja".
Volgens mij was Reiziger ook aanvaller die al heel vroeg werd omgeschoold.
Verder klopt het. Suurbier was ook een omgeschoolde aanvaller als verdediger.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik dacht laat ik het maar hier posten, anders wordt het vragentopic bevuildquote:
[..]
Wat doet dit in het verkeerde topic ?
Verder klopt het. Suurbier was ook een omgeschoolde aanvaller als verdediger.
Als Ajacied kun je ook sympathie hebben voor een speler van de zogenaamde "vijand." 30 jaar geleden maakte Mike Obiku zijn debuut voor Feijenoord. Toen nog met puntjes. De markante, kale voorzitter zag Obiku schitteren in Cyprus. Het land waar Jorien van den Herik miljonair werd. De goedlachse spits was al cultheld voor de term was bedacht.
Zijn dansjes na een doelpunt en zijn onbegrensde inzet zorgden ervoor dat hij een cultheld werd bij de Feyenoord-supporters. In Rotterdam werd er zelfs een tankstation naar de goedlachse spits vernoemd.
Zijn sportieve hoogtepunt beleefde hij in 1995 in het Olympisch Stadion van Amsterdam, toen Feyenoord het destijds onverslaanbare Ajax uitschakelde in de kwartfinale van de Amstel Cup. Hij scoorde de 2-1 (Golden goal) en werd daarmee de matchwinner voor Feyenoord, dat de beker later daadwerkelijk zou winnen.
Juichen kreeg door Obiku een nieuwe dimensie. Zijn shirt over zijn hoofd, zijn blote bast tonend. Hij klom ooit in de hekken na tegen Willem 2 gescoord te hebben. Zich niet realiserend dat er prikkeldraad boven het staal hing. Pas nadat de verzorger, Gerard Meier, zijn bloedende handen had gedept repte Obiku weer het veld in.
Mike Obiku was niet de beste spits ooit van Feijenoord. Wel één om in herinnering te blijven. Een mens en voetballer om van te genieten. Een stralende lach, die dertig jaar later nog steeds beklijft.
Zijn dansjes na een doelpunt en zijn onbegrensde inzet zorgden ervoor dat hij een cultheld werd bij de Feyenoord-supporters. In Rotterdam werd er zelfs een tankstation naar de goedlachse spits vernoemd.
Zijn sportieve hoogtepunt beleefde hij in 1995 in het Olympisch Stadion van Amsterdam, toen Feyenoord het destijds onverslaanbare Ajax uitschakelde in de kwartfinale van de Amstel Cup. Hij scoorde de 2-1 (Golden goal) en werd daarmee de matchwinner voor Feyenoord, dat de beker later daadwerkelijk zou winnen.
Juichen kreeg door Obiku een nieuwe dimensie. Zijn shirt over zijn hoofd, zijn blote bast tonend. Hij klom ooit in de hekken na tegen Willem 2 gescoord te hebben. Zich niet realiserend dat er prikkeldraad boven het staal hing. Pas nadat de verzorger, Gerard Meier, zijn bloedende handen had gedept repte Obiku weer het veld in.
Mike Obiku was niet de beste spits ooit van Feijenoord. Wel één om in herinnering te blijven. Een mens en voetballer om van te genieten. Een stralende lach, die dertig jaar later nog steeds beklijft.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Onderwerpen voor een voetbalcolumn, of in dit geval verhaal, liggen voor het oprapen. Meer dan een eeuw voetbalhistorie is een weldadige en gevarieerde bron om uit te putten. Ditmaal hou ik het echter dichter bij huis en recenter van geschiedenis.
Ik ben acht maanden geleden geopereerd aan m'n hart. Ja Ajacieden hebben een goed hart, zei Jules Deelder ooit. 'Gekookt op hun rug.' De rustmomenten heb ik gedeeltelijk gevuld met achterstallig onderhoud qua voetballiteratuur. Of lectuur volgens de hooghartige literatuursnobs. Kieft en Gijp lagen al een tijdje te lonken. Ze pronkten in mijn boekenkast zoals Jan Boskamp bij een mosselmaaltijd. Ze zouden er dan ook inglijden als zoete koek. Ik nam ze echter, door de waarheidsgetrouwe inhoud, niet als zoete koek. De één komisch, de ander verbazingwekkend rauw op de nuchtere maag.
Bij nuchter denk ik aan de jaren die achter me liggen. Die waren allesbehalve nuchter. De alcohol-en nicotinedampen sluimerden nog na in het Jeroen Bosch ziekenhuis. Het rookgordijn ligt, na 30 jaar te hebben gepaft, al weer 8 jaar achter me. Het gerstenat is van recentere datum. Zeg maar tot aan m'n laatste hartaanval. Het roken, drinken en inertie de laatste 20 jaar was er mede oorzaak van dat m'n aderen waren dicht geslipt, als de ringweg bij Zaandam. Nu zijn ze weer om door een ringetje te halen en kan ik aan m'n herstel werken en langzaam weer op adem komen.
Ademloos las ik in het ziekenhuis deze twee prijswinnende boeken uit. Niet in één ruk, van rukken kwam sowieso weinig, maar stapsgewijs en genietend van elke zin. Er was weinig voor nodig om me met deze twee voetbal-en TV persoonlijkheden te identificeren. Vooral Kieft raakte me in het hart. Zijn levensloop is tig maal heftiger dan die van mij. Maar facetten van de stormbaan waar hij op balanceerde hadden raakvlakken met mijn provinciaalse bestaan. Dat we beiden een voetbalverleden en voetbalachtergrond hebben was de rode draad. De introversie en daarbij samengaande genots-cq verslavingsmiddelen maakte het verhaaltje af.
Het levensverhaal van Kieft greep me bij de strot. Bijna ademloos verorberde ik zijn door Michel van Egmond opgetekende levensverhaal. Dat Kieft nog functioneerde tijdens zijn dieptepunten is verbazingwekkend. Er gingen al wel geruchten destijds. En hij verscheen wel eens aangeschoten in beeld als analist. Maar gezien het destructieve leven waarin-ie zich bevond was het een mirakel.
De openhartigheid waarin hij zijn verhaal openbaarde maakte hem nog sympathieker dan ik hem daarvoor al vond. Ikzelf functioneerde niet, tot bijna niet in mijn donkere periodes. Mijn afspraken met journalist Frènk van der Linden (kunststof NPO1) en uitgever Jan Schouten (ex-voorzitter FC Den Bosch) verdwenen als Jan Wolkers voor de zon. Ik gaf voorrang aan mijn destijds beste vriend, de fles. Ze zijn nog niet verdampt, liggen nog steeds te sluimeren. Maar er is wel werk aan de winkel. Het tweede deel van René van der Gijps biografie ligt op me te wachten. Dat wordt, gezien eigen tijdsindeling, wel een één ruksessie. Het overlijden van zijn vrouw zal de leidraad voor Michel van Egmond zijn geweest bij het optekenen uit René's mond. De praatjesmaker en rode wijnliefhebber zal ook op m'n gemoed gaan spelen. En als individualist raakvlakken aandragen om me in hem te herkennen.
Gijp en Kieft, twee totaal verschillende voetbalgrootheden. Een mix geeft een klein beetje tong80. Of een klein beetje Herman uit Zaltbommel. Ik mag niet in hun schaduw staan. Maar sinds het lezen van hun boeken heb ik er wel twee imaginaire kameraden bij. Vanavond weer genieten van Vandaag Inside. Duimen dat Kieft er zit. Nippend aan een glaasje water.
Ik ben acht maanden geleden geopereerd aan m'n hart. Ja Ajacieden hebben een goed hart, zei Jules Deelder ooit. 'Gekookt op hun rug.' De rustmomenten heb ik gedeeltelijk gevuld met achterstallig onderhoud qua voetballiteratuur. Of lectuur volgens de hooghartige literatuursnobs. Kieft en Gijp lagen al een tijdje te lonken. Ze pronkten in mijn boekenkast zoals Jan Boskamp bij een mosselmaaltijd. Ze zouden er dan ook inglijden als zoete koek. Ik nam ze echter, door de waarheidsgetrouwe inhoud, niet als zoete koek. De één komisch, de ander verbazingwekkend rauw op de nuchtere maag.
Bij nuchter denk ik aan de jaren die achter me liggen. Die waren allesbehalve nuchter. De alcohol-en nicotinedampen sluimerden nog na in het Jeroen Bosch ziekenhuis. Het rookgordijn ligt, na 30 jaar te hebben gepaft, al weer 8 jaar achter me. Het gerstenat is van recentere datum. Zeg maar tot aan m'n laatste hartaanval. Het roken, drinken en inertie de laatste 20 jaar was er mede oorzaak van dat m'n aderen waren dicht geslipt, als de ringweg bij Zaandam. Nu zijn ze weer om door een ringetje te halen en kan ik aan m'n herstel werken en langzaam weer op adem komen.
Ademloos las ik in het ziekenhuis deze twee prijswinnende boeken uit. Niet in één ruk, van rukken kwam sowieso weinig, maar stapsgewijs en genietend van elke zin. Er was weinig voor nodig om me met deze twee voetbal-en TV persoonlijkheden te identificeren. Vooral Kieft raakte me in het hart. Zijn levensloop is tig maal heftiger dan die van mij. Maar facetten van de stormbaan waar hij op balanceerde hadden raakvlakken met mijn provinciaalse bestaan. Dat we beiden een voetbalverleden en voetbalachtergrond hebben was de rode draad. De introversie en daarbij samengaande genots-cq verslavingsmiddelen maakte het verhaaltje af.
Het levensverhaal van Kieft greep me bij de strot. Bijna ademloos verorberde ik zijn door Michel van Egmond opgetekende levensverhaal. Dat Kieft nog functioneerde tijdens zijn dieptepunten is verbazingwekkend. Er gingen al wel geruchten destijds. En hij verscheen wel eens aangeschoten in beeld als analist. Maar gezien het destructieve leven waarin-ie zich bevond was het een mirakel.
De openhartigheid waarin hij zijn verhaal openbaarde maakte hem nog sympathieker dan ik hem daarvoor al vond. Ikzelf functioneerde niet, tot bijna niet in mijn donkere periodes. Mijn afspraken met journalist Frènk van der Linden (kunststof NPO1) en uitgever Jan Schouten (ex-voorzitter FC Den Bosch) verdwenen als Jan Wolkers voor de zon. Ik gaf voorrang aan mijn destijds beste vriend, de fles. Ze zijn nog niet verdampt, liggen nog steeds te sluimeren. Maar er is wel werk aan de winkel. Het tweede deel van René van der Gijps biografie ligt op me te wachten. Dat wordt, gezien eigen tijdsindeling, wel een één ruksessie. Het overlijden van zijn vrouw zal de leidraad voor Michel van Egmond zijn geweest bij het optekenen uit René's mond. De praatjesmaker en rode wijnliefhebber zal ook op m'n gemoed gaan spelen. En als individualist raakvlakken aandragen om me in hem te herkennen.
Gijp en Kieft, twee totaal verschillende voetbalgrootheden. Een mix geeft een klein beetje tong80. Of een klein beetje Herman uit Zaltbommel. Ik mag niet in hun schaduw staan. Maar sinds het lezen van hun boeken heb ik er wel twee imaginaire kameraden bij. Vanavond weer genieten van Vandaag Inside. Duimen dat Kieft er zit. Nippend aan een glaasje water.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Niet Bobby Charlton, George Best of Denis Law werd in 2000 gekozen tot speler van de eeuw van Manchester United, maar een charismatische Fransman. Slechts 1,2 miljoen pond moest Manchester in november 1992 betalen aan Leeds United. Een schijntje bleek later gezien de waarde die hij voor het elftal kreeg.
Eric Cantona begon als jonge speler bij Olympique Marseille, waar hij niet doorbrak. Hij vertrok naar het Auxerre van de legendarische trainer Guy Roux. Hij kon er echter niet aarden, miste de warmte van het zuiden. Hij werd verhuurd aan Martigues. Hij deed het daar zo goed dat Auxerre hem terughaalde. Hij deed het bij Auxerre ook geweldig, zodat ie als 21-jarige aanvaller debuteerde als international tegen West-Duitsland. Bij de 2-1 nederlaag maakte hij zijn eerste interlanddoelpunt. Er zouden voor Frankrijk nog 19 doelpunten volgen in 40 interlands.
Door zijn goede spel kocht Olympique Marseille hem voor een recordbedrag van 22 miljoen francs terug. Hij bleef goed presteren, maar na het beledigen van bondscoach Henry Michel werd hij voor een jaar geschorst als international van Frankrijk. Toen hij later in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Torpedo Moskou werd gewisseld, zijn shirt verscheurde en weggooide, werd hij door Olympique voor een maand geschorst. Zijn reputatie als enfant terrible was gevestigd. Hij werd weer eens verhuurd, aan Girondins de Bordeaux, Montpellier en Nimes.
Tijdens een wedstrijd met die laatste club gooide hij een bal naar de scheidsrechter. Dat kwam hem namens de Franse bond op een maand schorsing te staan. Daar kwam nog een maand schorsing bij na het beledigen van die bond. Cantona besloot hierop te stoppen met voetballen. Zijn fans wisten hem echter over te halen om op zijn besluit terug te komen. Met succes. Succesvol zou ie zeker worden.
Een ongekende invloed zou hij in de Engelse hoogste klasse krijgen als één van de eerste buitenlandse toppers in de toenmalige First Division, de huidige Premier League. In zijn eerste en enige seizoen bij Leeds United werd hij onmiddellijk landskampioen. Voor een bescheiden bedrag werd Manchester United de nieuwe werkgever. Sir Alex Ferguson mocht dan vanaf 1986 de fundamenten hebben gelegd, het was Cantona die Manchester United weer het aanzien van een topclub schonk.
Tussen 1967 en 1993 wonnen The Red Devils niet één landstitel. Iets dat je je tegenwoordig niet meer kunt voorstellen. De successen uit het verleden, plus de grote spelers die er ooit speelden, zorgden nog voor de status van een topclub. Qua prestaties bleef het ver achter. Er werd zelfs gedegradeerd. Met Cantona in de ploeg reeg Fergusons brigade plotseling de kampioenschappen aaneen. In 1993, 1994, 1996 en 1997 finishte United als eerste. Dat waren Cantona's titels. In 1994 en 1996 won hij tevens de in Engeland hoog aangeschreven FA-Cup. Hij maakte de goals, dirigeerde het spel, controleerde, heerste en verdeelde. Met zijn fantastische charisma, geniale voetbalgaven en artisticiteit zal hij voor altijd één van Uniteds grootste legendes blijven.
In januari 1995 kwam het duiveltje op zijn schouder weer tot leven. Hij gaf in de uitwedstrijd tegen Crystal Palace, nadat hij door hem was uitgescholden, een supporter van die club een karatetrap. Dat leverde Cantona negen maanden schorsing op. Mede daardoor werd United dat seizoen geen kampioen. Het enige jaar dat Eric Cantona in Engeland de landstitel niet won. Het seizoen daarna kwam "Eric the King" groots terug. Majestueus leidde hij United naar weer een landstitel. Hij kwam, zag en overwon. Dankzij het Franse genie had Manchester United zich weer bij de grootste clubs ter wereld geschaard. Een status die ze nog steeds bekleden. Als door een satijnen mantel omfloerst door de kleren van de Keizer. De Koning te rijk.
Eric Cantona begon als jonge speler bij Olympique Marseille, waar hij niet doorbrak. Hij vertrok naar het Auxerre van de legendarische trainer Guy Roux. Hij kon er echter niet aarden, miste de warmte van het zuiden. Hij werd verhuurd aan Martigues. Hij deed het daar zo goed dat Auxerre hem terughaalde. Hij deed het bij Auxerre ook geweldig, zodat ie als 21-jarige aanvaller debuteerde als international tegen West-Duitsland. Bij de 2-1 nederlaag maakte hij zijn eerste interlanddoelpunt. Er zouden voor Frankrijk nog 19 doelpunten volgen in 40 interlands.
Door zijn goede spel kocht Olympique Marseille hem voor een recordbedrag van 22 miljoen francs terug. Hij bleef goed presteren, maar na het beledigen van bondscoach Henry Michel werd hij voor een jaar geschorst als international van Frankrijk. Toen hij later in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Torpedo Moskou werd gewisseld, zijn shirt verscheurde en weggooide, werd hij door Olympique voor een maand geschorst. Zijn reputatie als enfant terrible was gevestigd. Hij werd weer eens verhuurd, aan Girondins de Bordeaux, Montpellier en Nimes.
Tijdens een wedstrijd met die laatste club gooide hij een bal naar de scheidsrechter. Dat kwam hem namens de Franse bond op een maand schorsing te staan. Daar kwam nog een maand schorsing bij na het beledigen van die bond. Cantona besloot hierop te stoppen met voetballen. Zijn fans wisten hem echter over te halen om op zijn besluit terug te komen. Met succes. Succesvol zou ie zeker worden.
Een ongekende invloed zou hij in de Engelse hoogste klasse krijgen als één van de eerste buitenlandse toppers in de toenmalige First Division, de huidige Premier League. In zijn eerste en enige seizoen bij Leeds United werd hij onmiddellijk landskampioen. Voor een bescheiden bedrag werd Manchester United de nieuwe werkgever. Sir Alex Ferguson mocht dan vanaf 1986 de fundamenten hebben gelegd, het was Cantona die Manchester United weer het aanzien van een topclub schonk.
Tussen 1967 en 1993 wonnen The Red Devils niet één landstitel. Iets dat je je tegenwoordig niet meer kunt voorstellen. De successen uit het verleden, plus de grote spelers die er ooit speelden, zorgden nog voor de status van een topclub. Qua prestaties bleef het ver achter. Er werd zelfs gedegradeerd. Met Cantona in de ploeg reeg Fergusons brigade plotseling de kampioenschappen aaneen. In 1993, 1994, 1996 en 1997 finishte United als eerste. Dat waren Cantona's titels. In 1994 en 1996 won hij tevens de in Engeland hoog aangeschreven FA-Cup. Hij maakte de goals, dirigeerde het spel, controleerde, heerste en verdeelde. Met zijn fantastische charisma, geniale voetbalgaven en artisticiteit zal hij voor altijd één van Uniteds grootste legendes blijven.
In januari 1995 kwam het duiveltje op zijn schouder weer tot leven. Hij gaf in de uitwedstrijd tegen Crystal Palace, nadat hij door hem was uitgescholden, een supporter van die club een karatetrap. Dat leverde Cantona negen maanden schorsing op. Mede daardoor werd United dat seizoen geen kampioen. Het enige jaar dat Eric Cantona in Engeland de landstitel niet won. Het seizoen daarna kwam "Eric the King" groots terug. Majestueus leidde hij United naar weer een landstitel. Hij kwam, zag en overwon. Dankzij het Franse genie had Manchester United zich weer bij de grootste clubs ter wereld geschaard. Een status die ze nog steeds bekleden. Als door een satijnen mantel omfloerst door de kleren van de Keizer. De Koning te rijk.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Engeland-Frankrijk was vooraf aangekondigd als een van de krakers van de eerste ronde van het WK voetbal van 1982. Engeland is, als ze meedoen, altijd één van de favorieten (misschien dit jaar niet). En Frankrijk had vice-wereldkampioen Nederland uitgeschakeld in de voorronde.
De 'kathedraal van San Mames' in Bilbao was het decor. De Guardia Civil, die normaal het ETA-terrorisme moest bestrijden, moest op deze dag de aandacht verleggen naar de Engelse hooligans. Engeland kreeg na twintig seconden een inworp aan de zijlijn die werd hoog voorgegeven door Steve Coppell.
De lange spits Paul Mariner liet de bal lopen voor zijn Ipswich-ploeggenoot Steve Butcher, die de bal doortikte naar de vrijstaande Bryan Robson. Na 27 seconden stond Engeland met 1-0 voor. De treffer werd door de Britse media meteen omgedoopt tot ‘de snelste goal in de WK-geschiedenis’ en zonder dat iemand eraan twijfelde werd dit feit blind overgenomen door de internationale media.
De Engelsen wonnen met 3-1 en de recordboeken waren herschreven. Totdat een oplettende Chileense journalist met het bericht kwam dat op het WK van 1962 in Chili de Tsjechoslowaak Vavlek Malek tegen Mexico binnen 20 seconden had gescoord. 26 jaar te laat werd de Tsjech in ere hersteld. Dat ze de finale haalden en van Brazilië verloren bleef wel in de boeken.
Het zou er zestien jaar later weer uit verdwijnen. Momenteel is het de Turkse spits Hakan Sukür die de snelste goal ooit maakte op een WK. Dat deed hij na 10,8 seconden op het WK van 2002 in de troostfinale tegen Zuid-Korea.
De 'kathedraal van San Mames' in Bilbao was het decor. De Guardia Civil, die normaal het ETA-terrorisme moest bestrijden, moest op deze dag de aandacht verleggen naar de Engelse hooligans. Engeland kreeg na twintig seconden een inworp aan de zijlijn die werd hoog voorgegeven door Steve Coppell.
De lange spits Paul Mariner liet de bal lopen voor zijn Ipswich-ploeggenoot Steve Butcher, die de bal doortikte naar de vrijstaande Bryan Robson. Na 27 seconden stond Engeland met 1-0 voor. De treffer werd door de Britse media meteen omgedoopt tot ‘de snelste goal in de WK-geschiedenis’ en zonder dat iemand eraan twijfelde werd dit feit blind overgenomen door de internationale media.
De Engelsen wonnen met 3-1 en de recordboeken waren herschreven. Totdat een oplettende Chileense journalist met het bericht kwam dat op het WK van 1962 in Chili de Tsjechoslowaak Vavlek Malek tegen Mexico binnen 20 seconden had gescoord. 26 jaar te laat werd de Tsjech in ere hersteld. Dat ze de finale haalden en van Brazilië verloren bleef wel in de boeken.
Het zou er zestien jaar later weer uit verdwijnen. Momenteel is het de Turkse spits Hakan Sukür die de snelste goal ooit maakte op een WK. Dat deed hij na 10,8 seconden op het WK van 2002 in de troostfinale tegen Zuid-Korea.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
|
|
