Ook dat herken ik niet (zo). Ja, er zijn (natuurlijk) ook wel verschillen aan te geven, maar ik val, denk ik, nog het hardst voor mannen die - iig in voor mij belangrijke opzichten - op mijzelf lijken. Voor mij zit het gevoel van verliefd worden/zijn juist heel erg in het gevoel van een 'soulmate' te hebben gevonden en daarvoor zijn, denk ik, juist wel bepaalde overeenkomsten nodig.quote:Op woensdag 24 oktober 2018 14:23 schreef JustTalkLove het volgende:
Opposites attract. Dat geeft een bepaalde spanning. Een bepaalde vonk. Waardoor je hoogtepunten en laagtepunten krijgt. De ander hen iets te bieden heeft wat ze zelf tekort komen.
Bij mij is de spanning van de verliefdheid voor een groot deel adrenaline. En naarmate je vertrouwder met elkaar wordt neemt dat gewoon af. Nu ben ik er misschien ook wel gevoelig voor, maar ik vind het ook wel vermoeiend om elke minuut samen volledig 'aan' te staan, dus ik waardeer ook heel erg dat het afneemt.quote:Op woensdag 24 oktober 2018 13:42 schreef AlwaysHappy het volgende:
[..]
Zo voelt het ook voor mij ja . En ook een beetje wat zarGon beschrijft. Je mist die ander intens als je niet bij elkaar bent, zelfs als je elkaar vijf minuten geleden nog hebt gezien. Afscheid nemen als je verliefd bent...het kan voelen als een soort van hel zeg maar. Maar de mooie momenten zijn ook veel intenser . Staat voor mij ook los van de seksuele kant.
Ik hoor vaak dat verliefdheid voor veel mensen verdwijnt en overgaat in houden van. Zelf ervaar ik dat wel wat anders. Verliefdheid blijft bij mij gewoon aanwezig en ik ben inmiddels ruim 8 jaar samen met iemand. Natuurlijk is houden van er bij komen kijken, maar dat gevoel van missen heb ik nog steeds wel (en ook de andere dingen die komen kijken bij een verliefdheid). Het is alleen iets minder extreem. Als in: ik kan me overdag prima vermaken zonder m'n partner, waar ik dat in de beginfase iets moeilijker vond...qua concentratie vooral. Zat telkens elders met mijn gedachten.
De ''spanning'' is daardoor ook gewoon gebleven. Ook wel minder extreem, maar ik vind het juist een heel fijn gevoel dat je elkaar zo goed kent...dat er iets minder is wat je kan verrassen. Minder onzekerheid over hoe de ander denkt e.d. Dat vreet best een hoop energie in het begin van een relatie. Daarom snap ik het ook niet altijd dat mensen het maar meteen uitmaken als ze wel liefde en aantrekkingskracht voelen, maar minder spanning. Dat intense spanningsgevoel zou ik echt niet mijn hele leven willen voelen
Veel van de aspecten van verliefdheid die jij beschrijft herken ik, maar dan dus wél bij iemand die ik tégelijkertijd als - een soort van - soulmate zag/zie. Ik kan iemand ook - als een soort van - soulmate zien, zónder verliefdheidsgevoelens. Dat kan evt. zelfs een vrouw betreffen, maar ben nog nooit verlíefd op een vrouw geweest.quote:Op woensdag 24 oktober 2018 14:59 schreef JustTalkLove het volgende:
@Forbry, ik ben zelf hevig verliefd geworden op het 'verschil' (kwaliteiten die het meisje had, die ik zelf nog niet ten volle ontwikkeld had en vice versa). Gecombineerd met een dosis seksuele aantrekkingskracht, zorgde dat voor een ware cocktail aan hormonen/neurotransmitters (en andere rommel ) in mijn lijf. Het gaf me een vals gevoel bij die ander "compleet" (heel) te geraken. Doordat zij over kwaliteiten beschikte, die ik toen zelf nog niet ten volle bezat. Omgekeerd had zij ook haar tekorten (issues), waar zij zelf nog veel over haar zelf kon leren. Net zoals ik in die periode veel over mezelf geleerd heb. In een verliefdheid kom je jezelf tegen. Verliefdheid, lijkt daarin wel een soort van identiteitscrisis. Soort loslaten van oude patronen, om nieuwe te omhelzen. Uitdagend. Spannend. Confronterend. Maar vooral heel vermoeiend. Zolang je nog niet ten volle bewust bent geraakt van dat 'verschil'.
Wanneer ik mensen sympathiek en aardig vind. Zij heel sterk op mij gelijken (van persoonlijkheid). Soort soulmate dus, kan ik ook van alles voelen. Maar dat noem ik dan geen verliefdheid, eerder een diepe vorm van vriendschap/liefde. Een maatje. In dat gevoel kun je jezelf ook overgeven. Smijten. Maar het is anders, vind ik. Stabieler. Het schudt jezelf niet zo door elkaar.
Verliefdheid benoem ik eerder als ziekte, omdat je zonder die ander niet meer kan eten, goed slapen, nadenken. Je loopt "ziek". Dat is iets anders dan niet zo ziek lopen. Goed in je vel zitten. Alsook zonder die ander eventjes voort kunnen. Maar wel volop genieten wanneer je elkaar terug ziet, leuke momenten met elkaar delen kan. Toch een ander gevoel voor mij.
Vriendschap/liefde versus verliefdheid.
Dit is dus wel helemaal herkenbaar voor mij. Je maakt in zo'n fase dan ook écht bepaalde stofjes aan (wetenschappelijk bewezen) en dat mérk je gewoon, ook líchamelijk. Echt zo'n gevoel van compleet "high" zijn de hele tijd. Zowel je lichaam als je geest. Die adrenaline waar jij over spreekt. Spannend, maar dodelijk vermoeiend idd.quote:Op woensdag 24 oktober 2018 15:05 schreef Chai het volgende:
[..]
Bij mij is de spanning van de verliefdheid voor een groot deel adrenaline. En naarmate je vertrouwder met elkaar wordt neemt dat gewoon af. Nu ben ik er misschien ook wel gevoelig voor, maar ik vind het ook wel vermoeiend om elke minuut samen volledig 'aan' te staan, dus ik waardeer ook heel erg dat het afneemt.
Ik bedoel met verliefdheid eigenlijk ook voornamelijk op het volledig onder invloed zijn van die typische spanning en al die hevige emoties. Al het andere schaar ik gewoon onder liefde.
Dus bij mij gaat de verliefdheid op een gegeven moment, godzijdank, wel liggen.
Interessant om lezen. Verliefdheid is een projectie vanuit ons zelf. Misschien was dit ergens jouw invulling daarvan. Jij zoekt (als je verliefd bent) als het ware een "gelijke". Soort zielsgenoot. Aan wie je jezelf kan smijten. Helemaal overgeven. Waarbij je jezelf ook (even) kan verliezen in die ander. Je thuis voelt komen. In jezelf (via die ander). Zoiets ?quote:Op woensdag 24 oktober 2018 15:08 schreef Forbry het volgende:
Veel van de aspecten van verliefdheid die jij beschrijft herken ik, maar dan dus wél bij iemand die ik tégelijkertijd als - een soort van - soulmate zag/zie. Ik kan iemand ook - als een soort van - soulmate zien, zónder verliefdheidsgevoelens. Dat kan evt. zelfs een vrouw betreffen, maar ben nog nooit verlíefd op een vrouw geweest.
Dit ben ik zo erg met je eens! Zodra ik er geen peil op kan trekken of het gevoel wederzijds is ervaar ik die gevoelens het sterkts.quote:Op woensdag 24 oktober 2018 13:04 schreef Puntenjager het volgende:
Ik denk dat een bepaalde mate van onzekerheid over de wederkerigheid van jouw interesse een kenmerkend aspect is van verliefdheid.
Met andere woorden: als er geen enkele onzekerheid is of de ander jou net zo geweldig vindt, dan ben je gewoon niet verliefd. Uiteraard kun je dan nog wel van die ander houden, maar dat is toch iets anders.
Die onzekerheid is ook datgene wat verliefdheid zo spannend maakt en ook reden dat sommige mensen verliefdheidsgevoelens zelfs als vervelend ervaren.
Een mooie vrouw die vriendelijk naar je glimlacht. Dus ze is mooi en dat categoriseer je zelf als alleen uiterlijk dus alleen lust. Maar als ze speciaal naar jou glimlacht. Hoe vat je dat dan op?quote:Op maandag 15 oktober 2018 11:40 schreef zarGon het volgende:
Verliefdheid heeft wat mij betreft weinig met lust te maken. Lust is het lichamelijke aspect; dat heeft met uitstraling, sexappeal en aantrekkingskracht te maken. Dan gaat het vooral om het uiterlijk en kun je lustig zijn als de ander een lekkerding is in jouw ogen.
Verliefdheid heeft wat mij betreft meer te maken met het emotionele aspect. Het gevoel dat een ander je geeft. En dat gaat veel verder dan een nat kutje of een stijve pik.
En verliefdheid lijkt in de beginstage meer op een ziekte. Je glimlacht als je aan die persoon denkt of met die persoon praat (zie je weleens mensen als een henkie glimlachen wanneer ze aan het typen zijn op hun telefoon?), het heeft invloed op je eetgedrag, bij onbeantwoorde liefde voel je pijn, bij beantwoorde liefde kun je niet wachten om weer in de aanwezigheid van die persoon te zijn, en als je dan bij elkaar bent is het nooit saai (zelfs niets doen is heeel fijn) en zijn jullie in jullie eigen wereldje afgesloten van de rest van de wereld...
Je voelt je gelukkig, veilig en begrepen, je kunt volledig jezelf zijn... Wanneer je bij elkaar bent wil je niet scheiden van elkaar, en wanneer je niet bij elkaar bent spookt de ander willekeurig door je hoofd.
En om het helemaal zoetsappig te maken: verliefdheid is dat je een betere versie van jezelf wil zijn, zodat je die ander nóg gelukkiger kunt maken.
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |