hoe voelt verliefdheid voor jou?

@Wednesday92, misschien kun je verliefdheid ook wel ergens vergelijken met een soort psychologisch onevenwicht/verschil dat er speelt. Bv een positieve en een negatieve pool. Die zowel elkaar aantrekken als afstoten. Verliefdheid zet/brengt dus iets in beweging (zowel bij jezelf als de ander).

Opposites attract. Dat geeft een bepaalde spanning. Een bepaalde vonk. Waardoor je hoogtepunten en laagtepunten krijgt. Voor "Thrill Seekers" kan dat een heel fijne ervaring zijn. Het gevoel te krijgen dat men intenser leeft. De ander hen iets te bieden heeft wat ze zelf tekort komen. Het verlangen zichzelf te geven/verliezen in die ander. Iets wat men met heftige passionele seks kan verzilveren (la petite mort). Een vrij verslavend gevoel dus. Dopamine kick. Die je lichaam niet heel de tijd kan aanhouden. Dan zou je helemaal uitgeput geraken. Dus die verliefdheid (die spanning) zwakt uiteindelijk af. Gelukkig maar.

Als we het dan toch even over onzekerheid hadden: het is nog vooral onzekerheid over jézelf, in plaats van onzekerheid over de ander? Iig kom je jezelf in zo'n verliefdheidsfase heel erg tegen vind ik, in zowel goede als slechte zin ... Misschien dat met het bereiken van een bepaalde leeftijd en met het verkrijgen van bepaalde kennis over jezelf (in het bijzonder m.b.t. romantische relaties) verliefdheden ook minder heftig worden?

quote:

Op woensdag 24 oktober 2018 14:23 schreef JustTalkLove het volgende:
Opposites attract. Dat geeft een bepaalde spanning. Een bepaalde vonk. Waardoor je hoogtepunten en laagtepunten krijgt. De ander hen iets te bieden heeft wat ze zelf tekort komen.

Ook dat herken ik niet (zo). Ja, er zijn (natuurlijk) ook wel verschillen aan te geven, maar ik val, denk ik, nog het hardst voor mannen die - iig in voor mij belangrijke opzichten - op mijzelf lijken. Voor mij zit het gevoel van verliefd worden/zijn juist heel erg in het gevoel van een 'soulmate' te hebben gevonden en daarvoor zijn, denk ik, juist wel bepaalde overeenkomsten nodig.

@Forbry, ik ben zelf hevig verliefd geworden op het 'verschil' (kwaliteiten die het meisje had, die ik zelf nog niet ten volle ontwikkeld had en vice versa). Gecombineerd met een dosis seksuele aantrekkingskracht, zorgde dat voor een ware cocktail aan hormonen/neurotransmitters (en andere rommel ) in mijn lijf. Het gaf me een vals gevoel bij die ander "compleet" (heel) te zijn. Doordat zij over kwaliteiten beschikte, die ik zelf toen nog niet ten volle bezat. Omgekeerd had zij ook haar tekorten (issues), waar zij van kon leren. Net zoals ik in die periode veel over mijn zelf geleerd heb. In zo een hevige verliefdheid kom je jezelf wel tegen. Verliefdheid, lijkt daarin wel een soort van identiteitscrisis te zijn. Soort loslaten van oude patronen, om nieuwe te omhelzen. Uitdagend. Spannend. Confronterend. Maar vooral heel vermoeiend. Zeker als je zelf nog niet ten volle bewust bent geraakt van dat proces, dat 'verschil' dat speelt. Of kan spelen.

Wanneer ik mensen sympathiek en aardig vind. Zij heel sterk op mij gelijken (van persoonlijkheid). Soort soulmate dus, kan ik ook van alles voelen. Maar dat noem ik dan geen verliefdheid, eerder een diepe vorm van vriendschap/liefde. Een maatje. In dat gevoel kun je jezelf ook overgeven. Smijten. Maar het is anders, vind ik. Stabieler. Het schudt je alvast niet zo door elkaar.

Verliefdheid benoem ik eerder als ziekte, omdat je zonder die ander niet meer kan eten, goed slapen, nadenken, etc. Je loopt gewoon wat "ziek" van die verliefdheid. Dat is iets anders dan "goed" in je vel te zitten. Eventjes zonder die ander te kunnen. Maar wel volop genieten wanneer je elkaar terug ziet. Leuke momenten met elkaar delend. Dat is een heel ander gevoel (dan verliefdheid) voor mij. Vriendschap/liefde. Maar geen alles verslindende, passionele, zotte, dwaze, irrationele verliefdheid.

[ Bericht 2% gewijzigd door JustTalkLove op 24-10-2018 15:09:52 ]

quote:

Op woensdag 24 oktober 2018 14:59 schreef JustTalkLove het volgende:
@Forbry, ik ben zelf hevig verliefd geworden op het 'verschil' (kwaliteiten die het meisje had, die ik zelf nog niet ten volle ontwikkeld had en vice versa). Gecombineerd met een dosis seksuele aantrekkingskracht, zorgde dat voor een ware cocktail aan hormonen/neurotransmitters (en andere rommel ) in mijn lijf. Het gaf me een vals gevoel bij die ander "compleet" (heel) te geraken. Doordat zij over kwaliteiten beschikte, die ik toen zelf nog niet ten volle bezat. Omgekeerd had zij ook haar tekorten (issues), waar zij zelf nog veel over haar zelf kon leren. Net zoals ik in die periode veel over mezelf geleerd heb. In een verliefdheid kom je jezelf tegen. Verliefdheid, lijkt daarin wel een soort van identiteitscrisis. Soort loslaten van oude patronen, om nieuwe te omhelzen. Uitdagend. Spannend. Confronterend. Maar vooral heel vermoeiend. Zolang je nog niet ten volle bewust bent geraakt van dat 'verschil'.

Wanneer ik mensen sympathiek en aardig vind. Zij heel sterk op mij gelijken (van persoonlijkheid). Soort soulmate dus, kan ik ook van alles voelen. Maar dat noem ik dan geen verliefdheid, eerder een diepe vorm van vriendschap/liefde. Een maatje. In dat gevoel kun je jezelf ook overgeven. Smijten. Maar het is anders, vind ik. Stabieler. Het schudt jezelf niet zo door elkaar.

Verliefdheid benoem ik eerder als ziekte, omdat je zonder die ander niet meer kan eten, goed slapen, nadenken. Je loopt "ziek". Dat is iets anders dan niet zo ziek lopen. Goed in je vel zitten. Alsook zonder die ander eventjes voort kunnen. Maar wel volop genieten wanneer je elkaar terug ziet, leuke momenten met elkaar delen kan. Toch een ander gevoel voor mij.

Vriendschap/liefde versus verliefdheid.

Veel van de aspecten van verliefdheid die jij beschrijft herken ik, maar dan dus wél bij iemand die ik tégelijkertijd als - een soort van - soulmate zag/zie. Ik kan iemand ook - als een soort van - soulmate zien, zónder verliefdheidsgevoelens. Dat kan evt. zelfs een vrouw betreffen, maar ben nog nooit verlíefd op een vrouw geweest.

quote:

Op woensdag 24 oktober 2018 15:05 schreef Chai het volgende:

[..]

Bij mij is de spanning van de verliefdheid voor een groot deel adrenaline. En naarmate je vertrouwder met elkaar wordt neemt dat gewoon af. Nu ben ik er misschien ook wel gevoelig voor, maar ik vind het ook wel vermoeiend om elke minuut samen volledig 'aan' te staan, dus ik waardeer ook heel erg dat het afneemt.

Ik bedoel met verliefdheid eigenlijk ook voornamelijk op het volledig onder invloed zijn van die typische spanning en al die hevige emoties. Al het andere schaar ik gewoon onder liefde.

Dus bij mij gaat de verliefdheid op een gegeven moment, godzijdank, wel liggen.

Dit is dus wel helemaal herkenbaar voor mij. Je maakt in zo'n fase dan ook écht bepaalde stofjes aan (wetenschappelijk bewezen) en dat mérk je gewoon, ook líchamelijk. Echt zo'n gevoel van compleet "high" zijn de hele tijd. Zowel je lichaam als je geest. Die adrenaline waar jij over spreekt. Spannend, maar dodelijk vermoeiend idd.

quote:

Op woensdag 24 oktober 2018 15:08 schreef Forbry het volgende:
Veel van de aspecten van verliefdheid die jij beschrijft herken ik, maar dan dus wél bij iemand die ik tégelijkertijd als - een soort van - soulmate zag/zie. Ik kan iemand ook - als een soort van - soulmate zien, zónder verliefdheidsgevoelens. Dat kan evt. zelfs een vrouw betreffen, maar ben nog nooit verlíefd op een vrouw geweest.

Interessant om lezen. Verliefdheid is een projectie vanuit ons zelf. Misschien was dit ergens jouw invulling daarvan. Jij zoekt (als je verliefd bent) als het ware een "gelijke". Soort zielsgenoot. Aan wie je jezelf kan smijten. Helemaal overgeven. Waarbij je jezelf ook (even) kan verliezen in die ander. Je thuis voelt komen. In jezelf (via die ander). Zoiets ?

Mijn ervaring (projectie) was anders. Ik had het gevoel (die valse illusie) thuis te komen door op iemand verliefd te worden, die eigenschappen bezat, die ik zelf niet ten volle ontwikkeld had. Dat (dit verschil, niet die gelijkenis) triggerde die verliefdheid bij me.

Mijn vriendin heeft het een paar jaar terug ook gehad. Toen ze eventjes in de sleur van alles zat, geraakte ze eventjes kortstondig verliefd op een andere man. Als een soort (valse) uitweg uit die sleur. De romantiek tussen ons was eventjes verminderd (we kregen een kind, het gekende verhaal). Die verliefdheid bood haar daarin 'onbewust' een uitweg voor haar zelf. Pas toen ze zich hier meer bewust van werd, waarom ze verliefd geworden was, kon die verliefdheid terug verdwijnen. Door terug meer tijd (romantiek) voor elkaar vrij te maken. Nu is die liefde terug sterker dan ooit.

De invulling van die projectie (in verliefdheid) kan inhoudelijk vele gezichten hebben. Soms wordt iemand verliefd op een persoon, omdat die bv met een moto rond rijdt. Dan trekt dit onbezorgde vrije leven je vooral aan. Je hebt daar ook zin in. En je lichaam/geest stuurt je 'onbewust' ook in die richting. Door je verliefd op die persoon te laten worden. De reden waarom heb je veelal zelf niet door (dat is ratio). Het gevoel leidt/stuurt je onbewust. Neemt je mee. Op die vervoering en beroering.

Naar mijn persoonlijk aanvoelen is verliefdheid vooral iets ONBEWUST (je weet het zelf nog niet goed waarom) en ook veelal iets irrationeel (passioneel). Iets voor meer 'jonge' mensen. Naarmate je ouder wordt, zijn velen daarin niet zo naïef meer. We worden ouder en wijzer. Leren ons zelf beter kennen. Been there, done that.

Ik ben zeer nuchter en rationeel. Verliefdheid kan dus nooit echt een goed maatje van me worden. Maar ik heb ook mijn part gehad. Lang geleden. Breek me daar de bek niet van open. Vreselijk was het. Ik vond die verliefdheid (die ik ervaren heb) vreselijk. Andere mensen genieten ervan (maar zien er tegelijk ook wat vanaf, merk ik). Voor mij was het echt balen. Want het is helemaal niet stabiel. Het is niet iets blijvend, iets waar je een huis op kan bouwen. Het is geen fundering van beton. Eerder een fundering van drijfzand. Gestoeld op projecties, illusies, die als echt voor je (beginnen) aan te voelen. Een soort drug, waan, waar je zelf in opgaat. Jezelf laat in gaan. Beetje zoals alcohol en andere roesmiddelen. Een zeer gevaarlijke (natuurlijke) drug dus. En dat veelal zonder de nodige handleiding erbij (grapje).

[ Bericht 0% gewijzigd door JustTalkLove op 24-10-2018 15:30:17 ]

Ik heb geen idee, ben nog nooit verliefd geweest. En weet ook niet of ik dat kan worden. Hierbij even uitgaande dat we onder verliefdheid van die cliché dingen zoals kriebels in de buik, niet meer aan iets anders kunnen denken etc. verstaan.

quote:

Op zondag 14 oktober 2018 16:50 schreef Gary_Oak het volgende:
Als een toverbal.

quote:

Op woensdag 24 oktober 2018 13:04 schreef Puntenjager het volgende:
Ik denk dat een bepaalde mate van onzekerheid over de wederkerigheid van jouw interesse een kenmerkend aspect is van verliefdheid.
Met andere woorden: als er geen enkele onzekerheid is of de ander jou net zo geweldig vindt, dan ben je gewoon niet verliefd. Uiteraard kun je dan nog wel van die ander houden, maar dat is toch iets anders.

Die onzekerheid is ook datgene wat verliefdheid zo spannend maakt en ook reden dat sommige mensen verliefdheidsgevoelens zelfs als vervelend ervaren.

Dit ben ik zo erg met je eens! Zodra ik er geen peil op kan trekken of het gevoel wederzijds is ervaar ik die gevoelens het sterkts.

In 1 woord pijnlijk. Of het nu vroeg of laat is.

quote:

Op maandag 15 oktober 2018 11:40 schreef zarGon het volgende:
Verliefdheid heeft wat mij betreft weinig met lust te maken. Lust is het lichamelijke aspect; dat heeft met uitstraling, sexappeal en aantrekkingskracht te maken. Dan gaat het vooral om het uiterlijk en kun je lustig zijn als de ander een lekkerding is in jouw ogen.

Verliefdheid heeft wat mij betreft meer te maken met het emotionele aspect. Het gevoel dat een ander je geeft. En dat gaat veel verder dan een nat kutje of een stijve pik.

En verliefdheid lijkt in de beginstage meer op een ziekte. Je glimlacht als je aan die persoon denkt of met die persoon praat (zie je weleens mensen als een henkie glimlachen wanneer ze aan het typen zijn op hun telefoon?), het heeft invloed op je eetgedrag, bij onbeantwoorde liefde voel je pijn, bij beantwoorde liefde kun je niet wachten om weer in de aanwezigheid van die persoon te zijn, en als je dan bij elkaar bent is het nooit saai (zelfs niets doen is heeel fijn) en zijn jullie in jullie eigen wereldje afgesloten van de rest van de wereld...

Je voelt je gelukkig, veilig en begrepen, je kunt volledig jezelf zijn... Wanneer je bij elkaar bent wil je niet scheiden van elkaar, en wanneer je niet bij elkaar bent spookt de ander willekeurig door je hoofd.

En om het helemaal zoetsappig te maken: verliefdheid is dat je een betere versie van jezelf wil zijn, zodat je die ander nóg gelukkiger kunt maken.

Een mooie vrouw die vriendelijk naar je glimlacht. Dus ze is mooi en dat categoriseer je zelf als alleen uiterlijk dus alleen lust. Maar als ze speciaal naar jou glimlacht. Hoe vat je dat dan op?