hoe voelt verliefdheid voor jou?

Verliefdheid word liefde
Dat is inderdaad kalmer
Maar verliefdheid op die 'oeh spannend' manier is in een lange relatie ook gewoon niet continu aanwezig

Ik denk dat verliefdheid alléén maar bestaat uit aantrekkingskracht en spanning. Het is ook het eerste wat er in je opkomt wanneer je iemand op straat tegenkomt, ontmoet en op den duur leert kennen voordien je erachter komt dat jullie voor elkaar gemaakt zijn.

Ik denk dat jouw vraag eigenlijk luidt: hoe houd je de staat van verliefdheid, na verloop van tijd, in stand?
Door de relatie spannend te houden. Doe dingen samen, laat elkaar lachen.
Op den duur gaat inderdaad de spanning eraf, wordt de relatie vertrouwd. Je kent elkaar, weet van elkaars goede en slechte dingen af, weet hoe de ander zich voortbeweegt binnen de relatie en heb je je daarop aangepast.
Ze heeft een deel van jou in handen, en jij hebt een deel van haar in handen.
Vertrouwen, eerlijkheid en waarborging staan hierbij centraal. Daar is de relatie nu op gebaseerd. De 'jij alleen' is nu een 'jullie'. Verliefdheid is vervormd, niet veranderd, maar geüpdatet naar houden van elkaar. Als het binnen de relatie klopt, kunnen jullie vanaf dit punt niet meer zonder elkaar.
De enige vragen die je jezelf kunt stellen, en als de liefde zo groot is is hij zelfs overbodig:
Het deel wat ik gegeven heb, is het bij de ander toevertrouwd? Zo ja, is er niks aan de hand. Zo nee, is er werk aan de winkel. Mocht je je daarnaast, bij een 'nee' bij je opkomen dat je 'je deel terug wil', moet je je afvragen of de relatie in zijn geheel hetgeen is wat je wil.

Als een toverbal.

Verliefdheid is zeg maar als je wil dat ze blijft terwijl je normaal altijd niet kan wachten tot ze weer weggaat.
Of dat als ze weggaat (of jij weggaat) je gelijk de neiging voelt om te gaan appen en zo terwijl je elkaar net gezien hebt.

Heb het helaas slechts bij een paar mensen mogen ervaren in mijn leven.

"terwijl ik wel uitkijk naar het bij diegene zijn, seksuele aantrekking voel."
dat is toch al verliefd genoeg? of bedoel je met uitkijken naar het bij diegene zijn hetzelfde als uitkijken naar de aanwezigheid van normale vrienden en met seksuele aantrekking een beetje hetzelfde als honger, aantrekking tot het lichaam dat niet echt verbonden is met de persoonlijkheid van de eigenaar en weinig meer is dan even snel bevredigen van behoefte?

quote:

Op zondag 14 oktober 2018 22:23 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
"terwijl ik wel uitkijk naar het bij diegene zijn, seksuele aantrekking voel."
dat is toch al verliefd genoeg? of bedoel je met uitkijken naar het bij diegene zijn hetzelfde als uitkijken naar de aanwezigheid van normale vrienden en met seksuele aantrekking een beetje hetzelfde als honger, aantrekking tot het lichaam dat niet echt verbonden is met de persoonlijkheid van de eigenaar en weinig meer is dan even snel bevredigen van behoefte?

Sorry, maar seksuele aantrekkingskracht is toch nog lang geen verliefdheid? Ik vind heel veel vrouwen sexueel aantrekkelijk en zou van heel veel vrouwen graag willen dat ze bij me zijn. Maar verliefdheid is (bij mij) echt wel een tikkeltje heftiger. Dan gaat het niet eens zozeer om seksuele aantrekkingskracht, maar zit ze gewoon full-time in m'n hoofd. Gieren m'n emoties na een lieve glimlach van totale gelukzaligheid naar een bijtende onzekerheid als ze een berichtje wel heeft gelezen maar niets terugstuurt. Dan draait elke keuze die ik maak om het effect dat het op haar/ons zou hebben volgens mij. Dan wil ik alles goed doen voor haar. Dat is hoe verliefdheid zich bij mij uit. Dat gevoel ebt langzaam weg na een klein jaar. En als je qua karakter, levensstijl en interesses bij elkaar past en de sexuele aantrekkingskracht blijft aan, dan heb je volgens mij de basis voor een lange relatie.

Ik kan verliefdheid en lust niet van elkaar zien. Als ik verliefd ben wil ik continu bij die persoon zijn en ook continu seks met ze.

Men spreekt vaak over vlinders in de buik, wat ik slechts één, misschien twee keer in mijn leven mocht ervaren.

Verder blijheid en de hele tijd aan diegene denken. Maar dat heb ik al zeker tien jaar niet meer ervaren.

Ik denk dat ik aromantisch ben geworden, als dat kan. Daar heb ik onlangs een topic over gemaakt.

quote:

Op maandag 15 oktober 2018 11:03 schreef Multatilu het volgende:

[..]

Sorry, maar seksuele aantrekkingskracht is toch nog lang geen verliefdheid? Ik vind heel veel vrouwen sexueel aantrekkelijk en zou van heel veel vrouwen graag willen dat ze bij me zijn. Maar verliefdheid is (bij mij) echt wel een tikkeltje heftiger. Dan gaat het niet eens zozeer om seksuele aantrekkingskracht, maar zit ze gewoon full-time in m'n hoofd. Gieren m'n emoties na een lieve glimlach van totale gelukzaligheid naar een bijtende onzekerheid als ze een berichtje wel heeft gelezen maar niets terugstuurt. Dan draait elke keuze die ik maak om het effect dat het op haar/ons zou hebben volgens mij. Dan wil ik alles goed doen voor haar. Dat is hoe verliefdheid zich bij mij uit. Dat gevoel ebt langzaam weg na een klein jaar. En als je qua karakter, levensstijl en interesses bij elkaar past en de sexuele aantrekkingskracht blijft aan, dan heb je volgens mij de basis voor een lange relatie.

quote:

Op maandag 15 oktober 2018 11:40 schreef zarGon het volgende:
Verliefdheid heeft wat mij betreft weinig met lust te maken. Lust is het lichamelijke aspect; dat heeft met uitstraling, sexappeal en aantrekkingskracht te maken. Dan gaat het vooral om het uiterlijk en kun je lustig zijn als de ander een lekkerding is in jouw ogen.

Verliefdheid heeft wat mij betreft meer te maken met het emotionele aspect. Het gevoel dat een ander je geeft. En dat gaat veel verder dan een nat kutje of een stijve pik.

En verliefdheid lijkt in de beginstage meer op een ziekte. Je glimlacht als je aan die persoon denkt of met die persoon praat (zie je weleens mensen als een henkie glimlachen wanneer ze aan het typen zijn op hun telefoon?), het heeft invloed op je eetgedrag, bij onbeantwoorde liefde voel je pijn, bij beantwoorde liefde kun je niet wachten om weer in de aanwezigheid van die persoon te zijn, en als je dan bij elkaar bent is het nooit saai (zelfs niets doen is heeel fijn) en zijn jullie in jullie eigen wereldje afgesloten van de rest van de wereld...

Je voelt je gelukkig, veilig en begrepen, je kunt volledig jezelf zijn... Wanneer je bij elkaar bent wil je niet scheiden van elkaar, en wanneer je niet bij elkaar bent spookt de ander willekeurig door je hoofd.

En om het helemaal zoetsappig te maken: verliefdheid is dat je een betere versie van jezelf wil zijn, zodat je die ander nóg gelukkiger kunt maken.

Deze twee komen het meest overeen met mijn eigen visie op/ervaring met verliefdheid.

En zarGon noemt het een ziekte, maar ik vind het -iets specifieker- nog het meest te vergelijken met een drugsverslaving. Althans, met wat ik mij daarbij voorstel dan. Met zowel de hoogte- als dieptepunten daarvan (!).

Als een verslaving.

quote:

Op zaterdag 13 oktober 2018 12:22 schreef Wednesday92 het volgende:
Hoe voelt jullie verliefdheid?

Als een (psychologische) ziekte

Gelukkig ondertussen al heel lang geleden dat ik dit heb meegemaakt/gevoeld. Waren de meest akelige (maar tegelijk ook meest leerrijke) jaren uit mij leven. Eens je beseft wat je zelf tekort komt/zo aantrekt in die ander, kun je gemakkelijker terug in contact met jezelf komen. In je eigen centrum gaan staan. Ipv dat innerlijke centrum (vanuit een verliefd gevoel) naar die ander te projecteren. Verliefdheid is een projectie. Eens je die projectie doorziet, valt die verliefdheid van je weg. Dan ben je psychologisch terug 'vrij'. Niet ziek van verliefdheid en/of het verlangen.

Ik vind liefde/vriendschap een mentaal veel gezondere (stabiele) basis om een relatie met iemand mee aan te gaan. Dan verliefdheid, wat ik meer als puberaal en ziekelijk beschouw.

Maar ieder mens heeft recht op zijn mening en gevoel. Dit is maar hoe ik het zelf aanvoel en heb aangevoeld.

Groetjes,
JTL

Ik denk dat een bepaalde mate van onzekerheid over de wederkerigheid van jouw interesse een kenmerkend aspect is van verliefdheid.
Met andere woorden: als er geen enkele onzekerheid is of de ander jou net zo geweldig vindt, dan ben je gewoon niet verliefd. Uiteraard kun je dan nog wel van die ander houden, maar dat is toch iets anders.

Die onzekerheid is ook datgene wat verliefdheid zo spannend maakt en ook reden dat sommige mensen verliefdheidsgevoelens zelfs als vervelend ervaren.

Het voelt ergens klote, wat hij zegt:

quote:

Op maandag 15 oktober 2018 11:40 schreef zarGon het volgende:
En verliefdheid lijkt in de beginstage meer op een ziekte. Je glimlacht als je aan die persoon denkt of met die persoon praat (zie je weleens mensen als een henkie glimlachen wanneer ze aan het typen zijn op hun telefoon?), het heeft invloed op je eetgedrag, bij onbeantwoorde liefde voel je pijn, bij beantwoorde liefde kun je niet wachten om weer in de aanwezigheid van die persoon te zijn, en als je dan bij elkaar bent is het nooit saai (zelfs niets doen is heeel fijn) en zijn jullie in jullie eigen wereldje afgesloten van de rest van de wereld...

quote:

Op woensdag 24 oktober 2018 13:04 schreef Puntenjager het volgende:
Ik denk dat een bepaalde mate van onzekerheid over de wederkerigheid van jouw interesse een kenmerkend aspect is van verliefdheid.
Met andere woorden: als er geen enkele onzekerheid is of de ander jou net zo geweldig vindt, dan ben je gewoon niet verliefd. Uiteraard kun je dan nog wel van die ander houden, maar dat is toch iets anders.

Die onzekerheid is ook datgene wat verliefdheid zo spannend maakt en ook reden dat sommige mensen verliefdheidsgevoelens zelfs als vervelend ervaren.

Ik ben in mijn leven (vanaf mijn 11e ) 3x heel erg verliefd geweest en die 3x was het (méér dan) wederzijds en dat wist ik (op een gegeven moment) ook. En het was juist zo hoe zekerder ik daarover was, hoe heftiger de verliefdheid (waarschijnlijk omdat ik er dan ook minder een rem op zette). Buiten die 3x om ben ik nooit echt verliefd geweest.

Bij sommige van mijn 'crushes' was er wél (tijdelijke) onzekerheid over de wederkerigheid, maar de mate van verliefdheid die ik daarop had was echt in de verste verte niet te vergelijken. Véél en véél minder. Bij mijn laatste verliefdheid (die op Mr. Forbry) heb ik o.a. - als 1e en tot nu toe enige keer in mijn leven - een hele gedichtenbundel bij elkaar geschreven en die verliefdheid heeft me minstens een jaar van mijn studie gekost.

Ik denk zelf dat die spanning (en het op een gegeven moment verdwijnen/verminderen daarvan) veel meer te maken heeft met de mate waarin je elkaar ként. Kent als liefdespartner, dus niet als gewone vriend, collega of wat dan ook (want ik kende Mr. Forbry ook al een tijdje voordat ik heel hevig verliefd op hem werd).

Verliefdheid hoeft bij mij aan de deur niet meer aan te komen kloppen. Wel vriendschap en liefde

quote:

Op woensdag 24 oktober 2018 13:42 schreef AlwaysHappy het volgende:

[..]

Zo voelt het ook voor mij ja . En ook een beetje wat zarGon beschrijft. Je mist die ander intens als je niet bij elkaar bent, zelfs als je elkaar vijf minuten geleden nog hebt gezien. Afscheid nemen als je verliefd bent...het kan voelen als een soort van hel zeg maar. Maar de mooie momenten zijn ook veel intenser . Staat voor mij ook los van de seksuele kant.

Ik hoor vaak dat verliefdheid voor veel mensen verdwijnt en overgaat in houden van. Zelf ervaar ik dat wel wat anders. Verliefdheid blijft bij mij gewoon aanwezig en ik ben inmiddels ruim 8 jaar samen met iemand. Natuurlijk is houden van er bij komen kijken, maar dat gevoel van missen heb ik nog steeds wel (en ook de andere dingen die komen kijken bij een verliefdheid). Het is alleen iets minder extreem. Als in: ik kan me overdag prima vermaken zonder m'n partner, waar ik dat in de beginfase iets moeilijker vond...qua concentratie vooral. Zat telkens elders met mijn gedachten.

De ''spanning'' is daardoor ook gewoon gebleven. Ook wel minder extreem, maar ik vind het juist een heel fijn gevoel dat je elkaar zo goed kent...dat er iets minder is wat je kan verrassen. Minder onzekerheid over hoe de ander denkt e.d. Dat vreet best een hoop energie in het begin van een relatie. Daarom snap ik het ook niet altijd dat mensen het maar meteen uitmaken als ze wel liefde en aantrekkingskracht voelen, maar minder spanning. Dat intense spanningsgevoel zou ik echt niet mijn hele leven willen voelen

Nah ja, bij mij is de verliefdheid na verloop van tijd afgenomen (al zijn er af en toe nog steeds, na meer dan 18 jaar samen, van die 'oplevingen'). Maar wat ik al schreef, die verliefdheid had zijn hoogtepunten, maar ook zijn dieptepunten. De hoogtepunten mis ik soms wel eens, daar ben ik eerlijk in, maar de dieptepunten niet. Bovendien komt er een - veel stabieler/rustiger - gevoel van houden van voor in de plaats en dat vind ik uiteindelijk meer waard dan de 'rollercoaster' die verliefdheid heet. (Heftige) verliefdheid is - zoals ik dat heb beleefd iig - gewoon niet eeuwig vol te houden, op een gegeven moment breekt het je volledig op indien het maar voort zou blijven duren (à la iets als een drugverslaving dus en ook jouw laatste alinea).

Nog even @ Puntenjager: ik ben het in zoverre met je eens dat ik wél denk dat onzekerheid over het vóórt blijven duren van die wederkerigheid een rol kan spelen wat spanning betreft.

@Wednesday92, misschien kun je verliefdheid ook wel ergens vergelijken met een soort psychologisch onevenwicht/verschil dat er speelt. Bv een positieve en een negatieve pool. Die zowel elkaar aantrekken als afstoten. Verliefdheid zet/brengt dus iets in beweging (zowel bij jezelf als de ander).

Opposites attract. Dat geeft een bepaalde spanning. Een bepaalde vonk. Waardoor je hoogtepunten en laagtepunten krijgt. Voor "Thrill Seekers" kan dat een heel fijne ervaring zijn. Het gevoel te krijgen dat men intenser leeft. De ander hen iets te bieden heeft wat ze zelf tekort komen. Het verlangen zichzelf te geven/verliezen in die ander. Iets wat men met heftige passionele seks kan verzilveren (la petite mort). Een vrij verslavend gevoel dus. Dopamine kick. Die je lichaam niet heel de tijd kan aanhouden. Dan zou je helemaal uitgeput geraken. Dus die verliefdheid (die spanning) zwakt uiteindelijk af. Gelukkig maar.

Als we het dan toch even over onzekerheid hadden: het is nog vooral onzekerheid over jézelf, in plaats van onzekerheid over de ander? Iig kom je jezelf in zo'n verliefdheidsfase heel erg tegen vind ik, in zowel goede als slechte zin ... Misschien dat met het bereiken van een bepaalde leeftijd en met het verkrijgen van bepaalde kennis over jezelf (in het bijzonder m.b.t. romantische relaties) verliefdheden ook minder heftig worden?

quote:

Op woensdag 24 oktober 2018 14:23 schreef JustTalkLove het volgende:
Opposites attract. Dat geeft een bepaalde spanning. Een bepaalde vonk. Waardoor je hoogtepunten en laagtepunten krijgt. De ander hen iets te bieden heeft wat ze zelf tekort komen.

Ook dat herken ik niet (zo). Ja, er zijn (natuurlijk) ook wel verschillen aan te geven, maar ik val, denk ik, nog het hardst voor mannen die - iig in voor mij belangrijke opzichten - op mijzelf lijken. Voor mij zit het gevoel van verliefd worden/zijn juist heel erg in het gevoel van een 'soulmate' te hebben gevonden en daarvoor zijn, denk ik, juist wel bepaalde overeenkomsten nodig.

@Forbry, ik ben zelf hevig verliefd geworden op het 'verschil' (kwaliteiten die het meisje had, die ik zelf nog niet ten volle ontwikkeld had en vice versa). Gecombineerd met een dosis seksuele aantrekkingskracht, zorgde dat voor een ware cocktail aan hormonen/neurotransmitters (en andere rommel ) in mijn lijf. Het gaf me een vals gevoel bij die ander "compleet" (heel) te zijn. Doordat zij over kwaliteiten beschikte, die ik zelf toen nog niet ten volle bezat. Omgekeerd had zij ook haar tekorten (issues), waar zij van kon leren. Net zoals ik in die periode veel over mijn zelf geleerd heb. In zo een hevige verliefdheid kom je jezelf wel tegen. Verliefdheid, lijkt daarin wel een soort van identiteitscrisis te zijn. Soort loslaten van oude patronen, om nieuwe te omhelzen. Uitdagend. Spannend. Confronterend. Maar vooral heel vermoeiend. Zeker als je zelf nog niet ten volle bewust bent geraakt van dat proces, dat 'verschil' dat speelt. Of kan spelen.

Wanneer ik mensen sympathiek en aardig vind. Zij heel sterk op mij gelijken (van persoonlijkheid). Soort soulmate dus, kan ik ook van alles voelen. Maar dat noem ik dan geen verliefdheid, eerder een diepe vorm van vriendschap/liefde. Een maatje. In dat gevoel kun je jezelf ook overgeven. Smijten. Maar het is anders, vind ik. Stabieler. Het schudt je alvast niet zo door elkaar.

Verliefdheid benoem ik eerder als ziekte, omdat je zonder die ander niet meer kan eten, goed slapen, nadenken, etc. Je loopt gewoon wat "ziek" van die verliefdheid. Dat is iets anders dan "goed" in je vel te zitten. Eventjes zonder die ander te kunnen. Maar wel volop genieten wanneer je elkaar terug ziet. Leuke momenten met elkaar delend. Dat is een heel ander gevoel (dan verliefdheid) voor mij. Vriendschap/liefde. Maar geen alles verslindende, passionele, zotte, dwaze, irrationele verliefdheid.

[ Bericht 2% gewijzigd door JustTalkLove op 24-10-2018 15:09:52 ]

quote:

Op woensdag 24 oktober 2018 14:59 schreef JustTalkLove het volgende:
@Forbry, ik ben zelf hevig verliefd geworden op het 'verschil' (kwaliteiten die het meisje had, die ik zelf nog niet ten volle ontwikkeld had en vice versa). Gecombineerd met een dosis seksuele aantrekkingskracht, zorgde dat voor een ware cocktail aan hormonen/neurotransmitters (en andere rommel ) in mijn lijf. Het gaf me een vals gevoel bij die ander "compleet" (heel) te geraken. Doordat zij over kwaliteiten beschikte, die ik toen zelf nog niet ten volle bezat. Omgekeerd had zij ook haar tekorten (issues), waar zij zelf nog veel over haar zelf kon leren. Net zoals ik in die periode veel over mezelf geleerd heb. In een verliefdheid kom je jezelf tegen. Verliefdheid, lijkt daarin wel een soort van identiteitscrisis. Soort loslaten van oude patronen, om nieuwe te omhelzen. Uitdagend. Spannend. Confronterend. Maar vooral heel vermoeiend. Zolang je nog niet ten volle bewust bent geraakt van dat 'verschil'.

Wanneer ik mensen sympathiek en aardig vind. Zij heel sterk op mij gelijken (van persoonlijkheid). Soort soulmate dus, kan ik ook van alles voelen. Maar dat noem ik dan geen verliefdheid, eerder een diepe vorm van vriendschap/liefde. Een maatje. In dat gevoel kun je jezelf ook overgeven. Smijten. Maar het is anders, vind ik. Stabieler. Het schudt jezelf niet zo door elkaar.

Verliefdheid benoem ik eerder als ziekte, omdat je zonder die ander niet meer kan eten, goed slapen, nadenken. Je loopt "ziek". Dat is iets anders dan niet zo ziek lopen. Goed in je vel zitten. Alsook zonder die ander eventjes voort kunnen. Maar wel volop genieten wanneer je elkaar terug ziet, leuke momenten met elkaar delen kan. Toch een ander gevoel voor mij.

Vriendschap/liefde versus verliefdheid.

Veel van de aspecten van verliefdheid die jij beschrijft herken ik, maar dan dus wél bij iemand die ik tégelijkertijd als - een soort van - soulmate zag/zie. Ik kan iemand ook - als een soort van - soulmate zien, zónder verliefdheidsgevoelens. Dat kan evt. zelfs een vrouw betreffen, maar ben nog nooit verlíefd op een vrouw geweest.

quote:

Op woensdag 24 oktober 2018 15:05 schreef Chai het volgende:

[..]

Bij mij is de spanning van de verliefdheid voor een groot deel adrenaline. En naarmate je vertrouwder met elkaar wordt neemt dat gewoon af. Nu ben ik er misschien ook wel gevoelig voor, maar ik vind het ook wel vermoeiend om elke minuut samen volledig 'aan' te staan, dus ik waardeer ook heel erg dat het afneemt.

Ik bedoel met verliefdheid eigenlijk ook voornamelijk op het volledig onder invloed zijn van die typische spanning en al die hevige emoties. Al het andere schaar ik gewoon onder liefde.

Dus bij mij gaat de verliefdheid op een gegeven moment, godzijdank, wel liggen.

Dit is dus wel helemaal herkenbaar voor mij. Je maakt in zo'n fase dan ook écht bepaalde stofjes aan (wetenschappelijk bewezen) en dat mérk je gewoon, ook líchamelijk. Echt zo'n gevoel van compleet "high" zijn de hele tijd. Zowel je lichaam als je geest. Die adrenaline waar jij over spreekt. Spannend, maar dodelijk vermoeiend idd.

quote:

Op woensdag 24 oktober 2018 15:08 schreef Forbry het volgende:
Veel van de aspecten van verliefdheid die jij beschrijft herken ik, maar dan dus wél bij iemand die ik tégelijkertijd als - een soort van - soulmate zag/zie. Ik kan iemand ook - als een soort van - soulmate zien, zónder verliefdheidsgevoelens. Dat kan evt. zelfs een vrouw betreffen, maar ben nog nooit verlíefd op een vrouw geweest.

Interessant om lezen. Verliefdheid is een projectie vanuit ons zelf. Misschien was dit ergens jouw invulling daarvan. Jij zoekt (als je verliefd bent) als het ware een "gelijke". Soort zielsgenoot. Aan wie je jezelf kan smijten. Helemaal overgeven. Waarbij je jezelf ook (even) kan verliezen in die ander. Je thuis voelt komen. In jezelf (via die ander). Zoiets ?

Mijn ervaring (projectie) was anders. Ik had het gevoel (die valse illusie) thuis te komen door op iemand verliefd te worden, die eigenschappen bezat, die ik zelf niet ten volle ontwikkeld had. Dat (dit verschil, niet die gelijkenis) triggerde die verliefdheid bij me.

Mijn vriendin heeft het een paar jaar terug ook gehad. Toen ze eventjes in de sleur van alles zat, geraakte ze eventjes kortstondig verliefd op een andere man. Als een soort (valse) uitweg uit die sleur. De romantiek tussen ons was eventjes verminderd (we kregen een kind, het gekende verhaal). Die verliefdheid bood haar daarin 'onbewust' een uitweg voor haar zelf. Pas toen ze zich hier meer bewust van werd, waarom ze verliefd geworden was, kon die verliefdheid terug verdwijnen. Door terug meer tijd (romantiek) voor elkaar vrij te maken. Nu is die liefde terug sterker dan ooit.

De invulling van die projectie (in verliefdheid) kan inhoudelijk vele gezichten hebben. Soms wordt iemand verliefd op een persoon, omdat die bv met een moto rond rijdt. Dan trekt dit onbezorgde vrije leven je vooral aan. Je hebt daar ook zin in. En je lichaam/geest stuurt je 'onbewust' ook in die richting. Door je verliefd op die persoon te laten worden. De reden waarom heb je veelal zelf niet door (dat is ratio). Het gevoel leidt/stuurt je onbewust. Neemt je mee. Op die vervoering en beroering.

Naar mijn persoonlijk aanvoelen is verliefdheid vooral iets ONBEWUST (je weet het zelf nog niet goed waarom) en ook veelal iets irrationeel (passioneel). Iets voor meer 'jonge' mensen. Naarmate je ouder wordt, zijn velen daarin niet zo naïef meer. We worden ouder en wijzer. Leren ons zelf beter kennen. Been there, done that.

Ik ben zeer nuchter en rationeel. Verliefdheid kan dus nooit echt een goed maatje van me worden. Maar ik heb ook mijn part gehad. Lang geleden. Breek me daar de bek niet van open. Vreselijk was het. Ik vond die verliefdheid (die ik ervaren heb) vreselijk. Andere mensen genieten ervan (maar zien er tegelijk ook wat vanaf, merk ik). Voor mij was het echt balen. Want het is helemaal niet stabiel. Het is niet iets blijvend, iets waar je een huis op kan bouwen. Het is geen fundering van beton. Eerder een fundering van drijfzand. Gestoeld op projecties, illusies, die als echt voor je (beginnen) aan te voelen. Een soort drug, waan, waar je zelf in opgaat. Jezelf laat in gaan. Beetje zoals alcohol en andere roesmiddelen. Een zeer gevaarlijke (natuurlijke) drug dus. En dat veelal zonder de nodige handleiding erbij (grapje).

[ Bericht 0% gewijzigd door JustTalkLove op 24-10-2018 15:30:17 ]

Ik heb geen idee, ben nog nooit verliefd geweest. En weet ook niet of ik dat kan worden. Hierbij even uitgaande dat we onder verliefdheid van die cliché dingen zoals kriebels in de buik, niet meer aan iets anders kunnen denken etc. verstaan.

quote:

Op zondag 14 oktober 2018 16:50 schreef Gary_Oak het volgende:
Als een toverbal.

quote:

Op woensdag 24 oktober 2018 13:04 schreef Puntenjager het volgende:
Ik denk dat een bepaalde mate van onzekerheid over de wederkerigheid van jouw interesse een kenmerkend aspect is van verliefdheid.
Met andere woorden: als er geen enkele onzekerheid is of de ander jou net zo geweldig vindt, dan ben je gewoon niet verliefd. Uiteraard kun je dan nog wel van die ander houden, maar dat is toch iets anders.

Die onzekerheid is ook datgene wat verliefdheid zo spannend maakt en ook reden dat sommige mensen verliefdheidsgevoelens zelfs als vervelend ervaren.

Dit ben ik zo erg met je eens! Zodra ik er geen peil op kan trekken of het gevoel wederzijds is ervaar ik die gevoelens het sterkts.

In 1 woord pijnlijk. Of het nu vroeg of laat is.

quote:

Op maandag 15 oktober 2018 11:40 schreef zarGon het volgende:
Verliefdheid heeft wat mij betreft weinig met lust te maken. Lust is het lichamelijke aspect; dat heeft met uitstraling, sexappeal en aantrekkingskracht te maken. Dan gaat het vooral om het uiterlijk en kun je lustig zijn als de ander een lekkerding is in jouw ogen.

Verliefdheid heeft wat mij betreft meer te maken met het emotionele aspect. Het gevoel dat een ander je geeft. En dat gaat veel verder dan een nat kutje of een stijve pik.

En verliefdheid lijkt in de beginstage meer op een ziekte. Je glimlacht als je aan die persoon denkt of met die persoon praat (zie je weleens mensen als een henkie glimlachen wanneer ze aan het typen zijn op hun telefoon?), het heeft invloed op je eetgedrag, bij onbeantwoorde liefde voel je pijn, bij beantwoorde liefde kun je niet wachten om weer in de aanwezigheid van die persoon te zijn, en als je dan bij elkaar bent is het nooit saai (zelfs niets doen is heeel fijn) en zijn jullie in jullie eigen wereldje afgesloten van de rest van de wereld...

Je voelt je gelukkig, veilig en begrepen, je kunt volledig jezelf zijn... Wanneer je bij elkaar bent wil je niet scheiden van elkaar, en wanneer je niet bij elkaar bent spookt de ander willekeurig door je hoofd.

En om het helemaal zoetsappig te maken: verliefdheid is dat je een betere versie van jezelf wil zijn, zodat je die ander nóg gelukkiger kunt maken.

Een mooie vrouw die vriendelijk naar je glimlacht. Dus ze is mooi en dat categoriseer je zelf als alleen uiterlijk dus alleen lust. Maar als ze speciaal naar jou glimlacht. Hoe vat je dat dan op?