De weg naar... (bewust) alleenstaand ouderschap.

Oh wauw, fijne en mooie reacties.

Ik ga hier morgen even uitgebreid op reageren. Maar heb ze allemaal gelezen.

quote:

Op zaterdag 16 juni 2018 15:12 schreef klaprooss het volgende:
Hoe ziet het co ouderschap eruit in jouw ogen? Is dat met een bekende of een vreemde man met een kinderwens die de vaderrol ook op zich gaat nemen. Ik bedoel heb je al een persoon in beeld die de andere ouder zou zijn? Heb je daar al zelf een vertrouwingsband mee?
Voor co-ouderschap kiezen zonder dat je de andere ouder kent zou voor mij geen optie zijn. Ouderschap is zwaar, je moet op elkaar kunnen bouwen, in veel dingen hetzelfde denken om samen een goed duo te vormen voor je kind.
Als je dit samen doet, zou ik dit alleen doen met iemand waar je nu al een goede band mee hebt en waar je op kan bouwen. Je zit echt aan elkaar vast de rest van je leven ondanks dat je geen liefdesrelatie hebt met elkaar.
Samen een kind opvoeden is misschien op bepaalde vlakken nog wel meer een uitdaging dan als je het alleen doet. Hier in huis hebben we 2 visies, 2 meningen en moeten we samen op iets uitkomen.

Succes met het maken van je keuze!

quote:

Op zaterdag 16 juni 2018 18:42 schreef klaprooss het volgende:
Ik wil nog even reageren op mijn vorige post. Ik heb helemaal niets tegen co of bewust alleenstaand ouderschap. En kan de keuze om de weg t bewandelen me goed voorstellen.
Persoonlijk zou een co ouderschap met een vreemde niet iets zijn wat ik aan zou durven.
Tevens zou je misschien dit traject redelijk snel op willen starten denk ik? Durf je het aan om dan kort de tijd te hebben om iemand te leren kennen als ouder van jullie kind of kan je het proces van starten uitstellen om deze persoon goed te leren kennen.

Dit zijn overigens alleen vragen hoor of eigenlijk dingen die mij te binnen schieten in deze situatie. Waarschijnlijk heb je daar zelf al over nagedacht.

Nogmaals veel succes!

Ik ben blij met je vragen hoor. Het zijn idd vragen waar ik al over nadenk. En ik zal om die reden ook nooit morgen zwanger willen raken van iemand. Nog los van het feit dat het niet praktisch is momenteel. Ik ben ook niet iemand die op dat vlak impulsieve beslissingen wil en kan nemen. Maar de kinderwens groeit wel.

Voor mij zou het co-ouderschap qua andere ouder eruit zien met iemand die ik nog moet leren kennen (voor mij). Ik heb superlieve vrienden maar dat zijn vrienden waarvan ik ook weet dat dat niet matcht om gezamenlijk een kind op te voeden voor mij. Dus dan moet ik buiten die kringen gaan kijken en daarmee een band op gaan bouwen waarbij het doel is om dezelfde belangen te hebben voor het kind maar dat het ook past op communicatievlak en manier van leven.

Een geitenwollensokkenfiguur ben ik niet dus dat zal ik ook niet zoeken in de andere ouder omdat ik dat wezenlijk verschillend vind in hoe je tegen het leven aan kijkt.

Ik heb nog geen andere ouder gevonden en dus ook nog geen vertrouwensband mee. Dat traject wil ik eigenlijk nu wel echt gaan opstarten ook om te kunnen bedenken of het co-ouderschap het wel voor mij zou kunnen zijn. Want wat ik gisteren ook al aankaartte ik vind het ook wel belangrijk dat mijn kindje ook een echt vaderfiguur kan hebben. Niet ten koste van alles maar wel als het past bij wat ik zoek voor een eventuele co-ouder. En daarnaast ben ik hopelijk naast moeder ook nog de persoon die ik nu ben en is het volledig alleenstaand moederschap daarin nog een stap pittiger omdat je echt alles alleen moet doen. Geen sparingspartner als 2e ouder. Niemand die ook voor je kindje kan zorgen zoals ik ‘t als ouder zou doen. Niemand die net zoveel liefde voor je kindje voelt als jijzelf.
Maar ik kan mijzelf ook zeker wel vinden in een volledig bewust alleenstaande moeder keuze. Juist omdat een co-ouder ook denk ik enorm lastig kan zijn en je altijd, de rest van je leven, samen besluiten moet nemen. Je verandert namelijk niet samen met elkaar mee in het leven en visies kunnen daarin veranderen. En dan kan dat denk ik behoorlijk lastig zijn als je wel samen een kind hebt maar de band met elkaar, vanuit liefde, niet deelt om er samen uit te komen. En hoe doe je dat dan? Want het belang van je kindje is wel altijd hetzelfde maar als ik A zeg/denk en hij B zegt/denkt op termijn dan voelt het (voor nu) fijner om alle beslissingen zelf te mogen en kunnen nemen zonder dat je dan rekening met elkaar hoeft te houden.

Ik zal niet morgen zwanger willen en kunnen zijn. Dat kan op zn vroegst over een klein jaar ivm een geplande operatie. Dus die tijd wil ik ook echt nemen om daarin serieus te onderzoeken welke vorm van alleenstaand moederschap ik wil en of er in die periode iemand mijn pad komt kruisen voor co-ouderschap waarin ik het verder wil verdiepen.
Het is namelijk ook niet zo dat ik over exact een jaar dan zwanger wil zijn. Voor mij is het belangrijk dat als het co-ouderschap zou worden dat ik en de andere ouder zo goed matchen en de tijd er voor hebben genomen dat we er allebei 100% achter staan. En als dat meer dan een jaar kost dan is dat zo. En als dat niet goed voelt dan is dat ook zo en zal co-ouderschap daarin misschien ook geen passende keuze zijn voor mij. En misschien voelt het co-ouderschap daarin voor mij ook wel helemaal niet goed als ik straks meerdere mogelijke co-ouders heb gesproken. Daar zit ik nu middenin mijn voors/tegens voor donor+ en co-ouderschap.

En dit zijn natuurlijk alleen nog maar gedachtekronkels op basis van donor+ vs co-ouderschap. Daarin hangt wat mij betreft nog veel meer vast. Want het is niet bij het maken van de keuze tussen 1 van de 2 van 'doen!' en uitvoeren maar.

Er hangt wat mij betreft ook een groot deel gevoel aan vast en wil ik mij niet alleen laten leiden door de ratio voor welke keuze en hoe. Dus dat geheel als traject is voor mij wel erg belangrijk. Het is niet iets wat ik gisteren bedacht heb zeg maar en nu wil hebben.

Dankjewel Moeraskat en Lemijn en Omentielvo voor jullie verhalen! Heel fijn om te kunnen en mogen lezen!

quote:

Op zondag 17 juni 2018 11:31 schreef Moeraskat het volgende:
Wat een zoektocht Mini. Lijkt me erg lastig! Ik weet niet echt of ik iets voor je kan betekenen, mijn situatie is heel anders natuurlijk.

Het is ook heel erg lastig. Ook het ideaalplaatje loslaten is daarin lastig. Want, zoals jij schreef, het liefst zou ik dat met een liefdevolle partner willen doen. Maar als dat er niet op tijd in zit om samen aan kinderen te beginnen dan wordt het nu tijd om andere keuzes af te gaan wegen. Want ik wil geen partner waarmee ik denk een liefdesrelatie aan te gaan omdat ik een kinderwens heb. Dat voelt nog minder goed.

Wat mij overigens ook heel lastig lijkt in een keuze te maken om bewust alleenstaande moeder te worden is 'kiezen' op papier wie dan 'technisch' gezien vader van het kindje gaat worden. Als dit vanuit een donor(+) rol gaat zijn weet je nog minder van de persoon dan wanneer je dit met een co-ouder dit gaat doen. En wat geef je mee aan je kindje vanuit DNA/karakter.