Van kleuter tot puber deel 153

quote:

Op donderdag 10 mei 2018 22:09 schreef Ticootje het volgende:

[..]

Stomme suggestie: samen wiegen?

Nee is geen stomme suggestie. Dat vind ze enorm fijn. Heb ik ook gedaan tot ze in slaap viel.

Maar nu dus weer wakker

Ze is nu samen met Papa boven slapen. Die is de hele dag druk geweest met zn studie.

En ze is weer beneden bij me.

[ Bericht 4% gewijzigd door Tally op 10-05-2018 22:28:12 ]

Nog een stomme suggestie, pluggies om de scherpe randjes van geluid af te halen...

Ik lees zoveel herkenbare dingen hier. Kan even niet uitgebreid reageren via telefoon...

Ik zei vandaag nog tegen mijn man een “normaal” kind is echt zoveel makkelijker. De jongste is gewoon zo anders dan zijn broer. Brabbelt wel (en sprak geen volzinnen met 1.5) heeft peuter driftbuien maar die zijn peanutes vergeleken bij zijn broer. Bij F werken de standaard kinder afleid trucjes ook & hij speelt ook gewoon zelf & enzovoort.

Ik word er soms gewoon verdrietig van. Wat gaan we allemaal nog meemaken met L & zal het ooit ook eens gewoon een paar dagen makkelijk gaan, dat zou ook al zo fijn zijn.

Even een knuffel voor iedereen

Hoe ging de nacht verder tally?

Skoap knuffel.
Pijnlijk om het verschil zo te zien.

Wat een herkenning hier toch van veel mensen ook. Skoap ook al.

Tegen ons werd op een gegeven moment ook gezegd: onder een appelboom liggen geen peren.
Ook toen ik aangaf dat ik veel mensen in mijn omgeving heb met soortgelijke dingen.
Dat gaat vast ook voor een deel wel op voor deze groep online. Toch dat FOKse-zolderkamerautisten-groepje.

Jeetje wat heftig/pittig voor jullie..

En ik maar klagen als mijn puber een tegendraadse bui heeft of als mijn bijna 9 jarige niet te genieten is...

Knuffel voor jullie

Hier ook gezinshulp

Geen . Hardstikke goed juist, inzien wat je gezin nodig heeft. Excact wat je taak als ouder is .

quote:

Op vrijdag 11 mei 2018 10:54 schreef ferrari_rood het volgende:
Hoe ging de nacht verder tally?

Op zich aardig. Heb zelf geen oog dicht gedaan. We zijn vanmorgen naar mn ouders gegaan en komen net terug heeft ze koorts. Dus mijn ouders zijn nu hier zodat ik met de jongste naar zwemles kan. Ze voelt zich op zich goed. Is alleen lijkbleek, koude handen en voeten en een gloeiend voorhoofd.

quote:

Op vrijdag 11 mei 2018 13:34 schreef Tally het volgende:

[..]

Op zich aardig. Heb zelf geen oog dicht gedaan. We zijn vanmorgen naar mn ouders gegaan en komen net terug heeft ze koorts. Dus mijn ouders zijn nu hier zodat ik met de jongste naar zwemles kan. Ze voelt zich op zich goed. Is alleen lijkbleek, koude handen en voeten en een gloeiend voorhoofd.

Dus toch iets onder de leden

Vlindur alleen maar goed dat je inziet wat je gezin nodig heeft.

Veel herkenning, hoewel ik veel alweer vergeten ben. Hier is het tegenwoordig vrij rustig. Nou ja rustig... in elk geval wel meestal een positieve sfeer 😉
De oudste en jongste vragen veel aandacht (zijn erg aanwezig), de middelste heeft het nodig dat ze ook aandacht krijgt (vergeet ik nogal eens).
En toch ben ik niet anders gewend. Anderen (familie) vinden mijn kinderen nogal eens intensief. Ik vind dat wel meevallen, zeker als ik bovenstaande verhalen lees.

Zo veel herkenning hier. Al is het hier sinds vorig zomer vaker leuk thuis dan drama (na 3 jaar fulltime drama). Maar als er drama is dan ben ik ook gelijk gesloopt. Ondanks alle handvatten en tips en trucs die ik ken na alle jaren begeleiding. Voor jongste is er ook begeleiding opgestart nu. De heftige jaren en ervaringen hebben toch wel veel impact op hem gehad. Denk niet dat hij een etiketje krijgt maar wat extra ondersteuning voor z'n zelfvertrouwen enzo dat zou hem wel goed doen.

Ik kan alleen maar zeggen uit ervaring: neem de hulp aan die je kan krijgen en die je helpt. Ik had afgelopen jaren niet gered zonder de ouderbegeleiding en alle therapeuten waar ik mee kon sparren. En wat ik nooit had verwacht is bij ons wel gebeurd. Het is rustiger geworden en makkelijker. Haar angststoornisis niet over en de toekomst is onzeker. Maar het goed in haar vel zitten maakt haar en ons leven van een drama naar samen fijn. Dus dat is ons doel gewoon steeds. Het scheelt zoveel als je ook gewoon leuke momenten hebt samen. Daar kan je je dan weer aan optrekken als het drama is.

quote:

Op vrijdag 11 mei 2018 13:33 schreef AwayTL het volgende:
Geen . Hardstikke goed juist, inzien wat je gezin nodig heeft. Excact wat je taak als ouder is .

Dit x 1000!

quote:

Op vrijdag 11 mei 2018 11:42 schreef Brighteyes het volgende:
Wat een herkenning hier toch van veel mensen ook. Skoap ook al.

Tegen ons werd op een gegeven moment ook gezegd: onder een appelboom liggen geen peren.
Ook toen ik aangaf dat ik veel mensen in mijn omgeving heb met soortgelijke dingen.
Dat gaat vast ook voor een deel wel op voor deze groep online. Toch dat FOKse-zolderkamerautisten-groepje.

Dat vroeg ik me ook af na het lezen van de verhalen hier. Als je schrijft dat je weinig herkent omdat je zelf heel rustig bent: meestal zit ADHD maar ook hoogbegaafdheid wel 'in de familie'. Dus komt het echt uit de lucht vallen of zijn er toch wel puzzelstukjes die op z'n plek vallen?

Ik heb dat zelf in mijn eigen omgeving ook wel gezien. Een ex van me heeft nogal heftig ADHD. Op school ging het nooit goed met hem. Bij zijn dochter vreesde hij het ergste, want ook zij bleek ADHD kenmerken te hebben. Maar toen bleek uit een test ook dat ze tegen hoogbegaafdheid aan zat. Ging hij zelf maar eens een IQ test doen en daar kwam hetzelfde uit. Veel dingen kun je dan met terugwerkende kracht begrijpen. Voor hem betekende het dat hij zijn zelfbeeld kon bijstellen. Omdat hij op school altijd negatief commentaar kreeg, heeft hij lang gedacht dat hij wel dom zou zijn. Het omgekeerde bleek het geval. Is een heel proces waar je dan als ouder eigenlijk ook doorheen gaat.

Sterkte voor iedereen.

Ook hier veel herkenning. Misschien vanavond hier ook maar even mijn hart luchten want zit er inmiddels ook wel een beetje doorheen.

We zijn geen van beide getest, maar we herkennen hier en daar wel dingen. Het zal een lucky mix zijn.
Ook qua adhd score. Over mij zeiden ze vroeger op middelbare school eens dat ik nadrukkelijk aanwezig was, je zag mij zelden over het hoofd. En de orthopedagoge benoemde bijvoorbeeld het thrill-seeken van mijn lieftallige met hobbies als motorrijden en duiken.
Grappig wel om te ontdekken, maar ook wel eens minder leuk, om jezelf zo o der de loep te nemen.

Voor iedereen die het nodig heeft Goed dat jullie het hier uitspreken. Blijken er dus veel hier tegenaan te lopen. Dan is fok toch weer een fijne plek voor herkenning en tips!

Mijn kind is wat vlotter dan gemiddeld maar er is geen enkele reden om aan wat voor etiketje dan ook te denken.
Maar ook de mijne praat de hele dag. Ik noem hem liefkozend mijn snatertje
En het is toch fijn om te lezen dat het niet abnormaal is om af en toe te zoeken naar die uit knop
Wat ook opvalt is hoe bijna alle zinnen met mama beginnen al is papa ook gewoon de hele dag aanwezig. Waar is dat fout gegaan?

En ondanks dat oren van mijn kop kletsen vind ik het ook heel fijn dat we bij de fase zijn aanbeland dat ik hem op een Frans-Amerikaanse begraafplaats kan vertellen over D-Day en we daar een waanzinnig lang gesprek over hebben.

Overigens zit mijn jongetje ook maar met 1 bil op de stoel aan tafel en kijkt hij op zijn kop tv etc. Ik was en ben zelf zo ook niet maar mijn man was schijnbaar ook zo druk vroeger. Als je hem nu ziet zou je dat absoluut niet zeggen, zo rustig, dus voor nu hou ik het voor de mijne dan toch maar op typisch jongentjesgedrag.

Hier oprecht gebrek aan herkenning in ons zorgenkind. Niet het karakter, dat past wel, maar met best wat hoogopgeleide voorouders is een verstandelijke beperking nogal een trendbreuk.

quote:

Op vrijdag 11 mei 2018 18:43 schreef Brighteyes het volgende:
We zijn geen van beide getest, maar we herkennen hier en daar wel dingen. Het zal een lucky mix zijn.
Ook qua adhd score. Over mij zeiden ze vroeger op middelbare school eens dat ik nadrukkelijk aanwezig was, je zag mij zelden over het hoofd. En de orthopedagoge benoemde bijvoorbeeld het thrill-seeken van mijn lieftallige met hobbies als motorrijden en duiken.
Grappig wel om te ontdekken, maar ook wel eens minder leuk, om jezelf zo o der de loep te nemen.

Ik denk dat ik een uitslag wel kan raden als ik zo’n test zou doen. Ik loop op personeelsfeesten al met oordoppen omdat ik zoveel geluid niet kan verwerken.
Ik maak moeilijk oogcontact en ben echt een kei in hyperfocussen. (En tig andere dingen, ik bespaar jullie de lijst)

Ik loop heus tegen mn zwakke plekken aan, maar daarin krijg ik dan ook weer trainingen aangeboden, zeker omdat die punten nu valkuilen worden in mn nieuwe functie.

Verreweg het meeste sociale contact dat ik maak is aangeleerd, ik ben heel goed in het maken van een eerste indruk als dat belangrijk is. Ik geniet het meest van een stille omgeving, in een hoekje in mn eigen wereld.

Ik heb ademloos de laatste pagina's gelezen. Jeetje wat een heftige situaties! Terwijl je toch alleen maar wilt dat je kind blij is en fijn zn leven doorkomt.... Wat vreselijk om te zien als het dan zo moeilijk gaat

Ik heb volgens mij dan een dochter met relatief makkelijke gebruiksaanwijzing, maar ook ik merk nu al het verschil met de jongste. Die zit volgens mij veel basaler in elkaar En ook ik móet af en toe even gal spuwen over hoe moe ik van dr word. Gewoon even horen dat mijn vriendinnen hun kinderen ook wel eens eventjes niet leuk vinden en wilden dat ze een mak schaapje hadden

Geen herkenning van mezelf in kind, karakter zoon is 180 graden anders dan het mijne. Druk vs rustig, extravert vs introvert. Staat dolgraag in de schijnwerpers. Ik wil op de achtergrond. Hij ad rem, ik denk over alles 3x na. Wel superinteressant! Ik merk dat ik net zo goed van hém leer. Dan zie ik hem iets doen en dan denk ik ja, dat kan ook gewoon! Andersom hoop ik hem bij te brengen dat denken voor doen soms ook zo z'n voordelen heeft

En ja 't kind heeft ook genen van de papa natuurlijk. Al komen etiketjes zoals ik hierboven lees in beide families niet voor.

Hier dus 3 kinderen waarvan 2 met een best wel behoorlijke gebruiksaanwijzing.

Waar eerst de focus lag op de oudste (SI met overgevoeligheid voor geluid, motorisch minder sterk en dusdanig gedrag waardoor ik al voor zijn 4e verjaardag bij de IB-er aan tafel zat) gaat dat nu eigenlijk heel goed. Hij heeft nog steeds zijn eigenaardigheden maar daar valt eigenlijk prima mee om te gaan en ook op school gaat hij goed met de stroom mee. Hij heeft nog steeds een fascinatie voor cijfers en treinen en onthoudt alles en is ook nog steeds wel faalangstig maar om zich valt er wel mee te werken. Ik denk dat groep 3 wel goed voor hem gaat zijn in elk geval.

Met 1 van mijn meiden is het echter een ander verhaal. Meisje is een behoorlijk controlfreak en kan echt flippen als het niet gaat zoals ze wil. Als peuter resulteerde dat al in urenlange driftbuien waarbij niks hielp. Nu zijn de driftbuien wel over maar ze blijft nukkig en boos als ze gefrustreerd is. Als ze het spel niet naar haar hand kan zetten dan wordt ze boos en gaat ze vervelend doen. Vandaag hadden we een vriendinnetje over de vloer dat meer naar zus toe trok. Resultaat was dat ze hun spel ging verstoren en de kloof met het vriendinnetje ook alleen maar groter werd.

Het is een heel lief, gevoelig en zorgzaam meisje dat het zo graag goed wil doen maar ook zo gefrustreerd kan raken wanneer ze geen controle heeft. En ze kan dan ook zo goed op mijn knopjes drukken dat het af en toe ook behoorlijk kan botsen.

Het doet me echt verdriet om te zien hoe ze met zichzelf in de knoop kan zitten. Het feit dat haar tweelingzus wel lekker gaat en wel goed bij andere ligt, helpt dan ook niet echt mee.

Ahh Kyara, dat is ook naar om te zien En heel moeilijk lijkt me om toch ook haar kant te blijven kiezen als ze eigenlijk de stoorzender is.

E heeft daar ook wel een handje van, met name als ze moe is; dan kan ze S echt treiteren tot ik boos op haar word, en dan volgt een uitbarsting (boos of heeeeel verdrietig)

Het lijkt me vooral lastig in combinatie met elkaar en in de vergelijking, Kyara. Dat is voor het zelfvertrouwen zo moeilijk om als ouders mee om te gaan, zo dat ieder kind zich goed gezien en begrepen voelt.

I heeft ook duidelijk dat temperamentvolle en dat ze het lastig vindt als dingen niet precies gaan zoals zij wil. Ze kan ontzettend dwingend en driftig zijn. Maar daar staat tegenover dat ze meestal lief en grappig is, en heel enthousiast/levenslustig. Ik merk aan anderen ook wel dat haar daardoor haar buien 'makkelijker' vergeven worden. Valkuil voor mezelf is dat ik die leuke kant aan haar zo leuk vind dat ik de omslag naar dat andere gedrag soms moeilijk kan verkroppen of lastig kan schakelen. Hoe kun je het ene moment zo lief en leuk zijn en het andere moment zo'n driftkop die mij gaat slaan of met dingen gaat gooien? Het lijkt soms, zeker als ze moe is, vanuit het niets te komen.

Ik hoop voor haar zelf vooral dat ze leert goed met haar emoties om te gaan. Ze kan nu wel eens zo driftig worden dat ze keihard met deuren slaat, en ze heeft al eens met een stoeltje op haar kamer tegen haar deur gegooid.Ze wil dan echt iets kapot maken. Dat destructieve, ook naar zichzelf toe op dat moment (ze kan ook zichzelf pijn doen), vind ik lastig om te zien.

Maar goed, het is allemaal peanuts hoor, als ik bedenk hoe sommige kinderen hier worstelen.

Even een dikke voor iedereen die het nodig heeft.

quote:

Op vrijdag 11 mei 2018 23:29 schreef Franny_G het volgende:
Het lijkt me vooral lastig in combinatie met elkaar en in de vergelijking, Kyara. Dat is voor het zelfvertrouwen zo moeilijk om als ouders mee om te gaan, zo dat ieder kind zich goed gezien en begrepen voelt.

Het is ook vooral lastig dat je met 2 kinderen in dezelfde leeftijd te maken hebt. Er is er niet eentje ouder die al meer begrijpt of juist jonger zodat die er wat minder van mee krijgt. Het is echt een spanningsveld om te zorgrn dat iedereen zich gehoord en gezien voelt. Meeveren met de een maar zonder dat de andere daardoor ondergesneeuwd wordt.

Allemaal prima als ze perse een roze beker wil maar als ze bv perse eerder klaar wil zijn dan zus dan wordt het een ander verhaal. Dan kun je gewoon niet meeveren zonder een ander kind erin te betrekken.

quote:

Op zaterdag 12 mei 2018 00:02 schreef Kyara het volgende:

[..]

Het is ook vooral lastig dat je met 2 kinderen in dezelfde leeftijd te maken hebt. Er is er niet eentje ouder die al meer begrijpt of juist jonger zodat die er wat minder van mee krijgt. Het is echt een spanningsveld om te zorgrn dat iedereen zich gehoord en gezien voelt. Meeveren met de een maar zonder dat de andere daardoor ondergesneeuwd wordt.

Allemaal prima als ze perse een roze beker wil maar als ze bv perse eerder klaar wil zijn dan zus dan wordt het een ander verhaal. Dan kun je gewoon niet meeveren zonder een ander kind erin te betrekken.

Boh, wat moeilijk . Mijn oudste is ook zo. Wil altijd winnen van A, sneller zijn, meer eten ( ). Maar A boeit het (nog) weinig, maar he is not helping als hij gewoon random roept “Ik heb wonnen!! ” als I sneller was :’) Je kan je vast wel voorstellen wat I daarvan vindt...

quote:

Op zaterdag 12 mei 2018 00:02 schreef Kyara het volgende:

[..]

Het is echt een spanningsveld om te zorgrn dat iedereen zich gehoord en gezien voelt.

Dat op zich is al een uitdaging.

Ik herken ook heel veel. Dat willen winnen en alles naar je hand zettend inderdaad. Dan is ons geluk echt dat we maar een kind hebben en dat het dus ook heel vaak kan. Maar ook een valkuil, want zo werkt het niet in het leven natuurlijk. Laatst had mijn zoon een hysterische bui omdat zijn stiefopa een wedstrijdje hardlopen won. Hij was er écht van overtuigd dat hij de snelste was en kon dat niet verkroppen. Het lijkt me enorm lastig als er een meisje bij is dat óók je zorg en aandacht nodig heeft Kyara

Het nooit stil zijn en het altijd maar draaien en wiebelen herken ik ook enorm. We kunnen nog steeds geen maaltijd afmaken zonder dat er tussendoor opgestaan wordt. Ik ken de lijsten voor ADHD wel en mijn zoon voldoet aan het gros van de hyperactiviteitscriteria (aandacht dan weer helemaal niet). Vooralsnog doen we daar maar even niets mee en ik denk dat het ook nog wel bijtrekt. Ik herken het wel ook erg van mezelf; laatst sprak een oom van me die we een poos niet gezien hadden en hij vroeg als eerste: 'hoe is het met je zoon, is hij net zo druk als jij vroeger?' Het geluk is dat hij enorm gefocust (en dan dus relatief stil) kan zijn en héél goed alleen kan spelen, dat maakt verschil.

Wat ik niet herken en daarom zo lastig vind, is het altijd maar de strijd aan gaan. Ik was (en ben) best van de lieve vrede bewaren maar daar heeft hij een broertje dood aan. Volop de strijd in voor je eigen overtuiging. Ik vind het mooi maar ook zo vermoeiend. Met ruim 6 jaar is er nog steeds geen dag zonder boze buien of huilen of drama. Soms snak ik ernaar dat 'omdat ik het zeg!' een argument is

Die faalangst en fixed mindset herken ik ook Phaidra. De letterkast is anderhalf jaar vakkundig vermeden op school Goddank heeft hij een enorm doortastende juf die hem met veel begrip en duidelijkheid toch aan het werk heeft gekregen. En het geluk van een late leerling, het laatste kleuterjaar heeft zoveel goed gedaan voor zijn zelfvertrouwen. Lezen gaat nu prima. En hij fietst eindelijk, dat was ook zo'n 'kan ik niet-drama'.

Och, het is ook niet makkelijk als je zoveel gedachten en gevoelens in zo'n klein lijfje hebt en je niet weet wat je moet. Ik kan zelf wel uit de voeten met de metafoor van een orchidee en een paardenbloem, hier het officiele persbericht over onderzoek daarover maar al googlend zijn er ook wel beter leesbare artikeltjes te vinden: https://www.uu.nl/nieuws/is-je-kind-een-paardenbloem-of-orchidee. In ieder geval het besef dat alle tijd en energie je in je kind steekt in vergelijking met veel andere kinderen niet 'niet goed' omdat het anders is of omdat het je kind kwetsbaar maakt maar omdat het helpt om je kind zijn potentiaal te bereiken. En ik ken iemand die er heilig van overtuigd is dat als je op jonge leeftijd veel strijd hebt dit in de puberteit minder is omdat je al zoveel bevochten hebt. Dat natuurlijk op helemaal niets gebaseerd en het kan zomaar over 8 jaar complete onzin blijken maar het werkt wel enorm geruststellend af en toe

Wat een ervaringen en verhalen ladies.

Moest wel even slikken bij het stukje van BE waar ze er door iemand aan werd herinnerd dat haar kind ook gewoon nog een tof leuk kind is.
Dat heb ik bij mijn oudste vaak. Veel ergernis en soms echt nog moeilijk om los te laten hoe ik hoopte dat het zou zijn. Omdat ze zó anders is dan ik. Dat ligt dus 100% bij mij. Zoveel nog te leren als moeder.

Heel veel herkenning hier. Oudste heeft sinds een paar weken de diagnose ADD. In zijn geval betekent dat dat hij in zijn hoofd alles kan en perfectionistisch is, maar dat het in de praktijk zo enorm tegenvalt. In perioden dat het niet zo lekker gaat geeft ie zelf dan ook aan dat 'zijn hoofd zo vol zit'. Tegelijk is hij wel van het type dat de prikkels blijft opzoeken. Zijn kleine motoriek is een ramp (leesbaar schrijven kost enorm veel tijd) wat natuurlijk ook niet mee helpt. En dan raakt hij in paniek en gaat doemdenken. Uit zijn iq test kwam een enorm verschil tussen verbaal en performaal wat ook niet echt handig is.
Thuis hebben we eigenlijk alleen 'last' van het feit dat altijd alles kwijt is en je overal zijn sokken terug vindt. En dat hij echt oost-indisch doof kan zijn als hij zich wel concentreert. Op school liep hij dit najaar juist volledig vast omdat hij op sociaal gebied zijn draai niet kon vinden en zichzelf ging overschreeuwen. Zijn mentor heeft toen ingegrepen en uiteindelijk hebben een aantal kinderen oudste zelf verteld dat hij veel leuker is als hij zichzelf is. Zonder het druk doen, het stoer doen en het raar doen. Daarna kwam de rust terug en kon hij ook weer aan het werk. Al liet de observatie op school zien dat hij na de instructie eigenlijk een uur bezig geweest is met 'aan het werk gaan'. Tot nu toe zijn er amper gevolgen voor zijn resultaten (lang leve school en mentor) dus wij hebben nu gekozen voor begeleiding en nog geen medicatie.

Ik vind het wel makkelijker dat ik nu weet dat hij er soms echt niets aan kan doen en dat ik het met simpele ingrepen makkelijker kan maken voor hem. Dat soms heel streng doen juist contraproductief is. Maar goed, jongste is van het type 'geef me een vingernagel en ik heb je hele arm te pakken' dus die moet ik wel kort houden. En jongste weet dus feilloos de knopjes te vinden om oudste over de zeik te helpen. Dat is gewoon echt lastig.

Delen van het verhaal van oudste herken ik wel bij mezelf, maar ik heb inmiddels bijna 40 jaar de tijd gehad om er omheen te leren werken. En mijn man was vroeger kampioen naar buiten kijken in de klas, dus ook daar is het niet vreemd. Maar andere delen herkennen we niet en wekken dus soms ook wrevel op. Dan is het ook maar goed dat je nu weet dat hij het niet expres doet, dat hij er weinig aan kan doen.

quote:

Op donderdag 10 mei 2018 21:14 schreef Tally het volgende:
Ze ligt nu op mn schoot. Is gillend wakker geworden.

Tally, oudste kan hier ook nooit vertellen dat hij zich niet lekker voelt. Maar aan zijn gedrag merken we het altijd. Het lijkt wel of hij dan eigenlijk veel minder prikkels kan hebben dan normaal en er uiteindelijk een soort kortsluiting ontstaat. Oudste is deze winter twee weken lang doodziek geweest maar kon geen enkele keer aangeven waar het nou pijn deed. Dat is best onhandig want als hij wel aangeeft dat iets pijn doet dan ben je dus eigenlijk altijd te laat met pijnstilling.

Hoe gaat het nu Tally?
Mijn jongste heeft af en toe een koorts&slaapdag, dan blijkt een paar dagen later dat hij opeens een stukje groter is, een sprong heeft gemaakt. Dat vreet blijkbaar energie. Misschien is het zoiets?

Jeetje, wat een verhalen.. Dan heb ik echt 2 makkies.. Ook al houdt de jongste weinig zijn mond, en blijft hij nogal nieuwsgierig naar de wereld, en kan hier en daar echt heel koppig zijn. We kunnen hem gelukkig wel een goed boek geven, en inmiddels van het niveau dat je wel een uurtje of wat zoet bent voor het uit is. En met grote broer gaat het deze vakantie ook goed samen. Lekker samen met de lego of gamen. Straks gaan ze samen naar de coderdojo, lekker een middagje programmeren met dit weer

Ik heb al vaak gezegd tegen mensen dat ik blij ben dat er 4,5 jaar tussen zit. Ik kon nu rustig de oudste helpen met al zijn problematieken in het begin. Nu de oudste zich meestal wel redt, begint de jongste pas op school uit de pas te lopen (richting HB, maar school pikt dit vooralsnog goed op) Als ze minder hadden verschilt, had ik waarschijnlijk wel meer hulp nodig gehad van buiten. Had de oudste waarschijnlijk ook een stempel gehad, en de jongste misschien meer gefrustreerd geweest, omdat ik niet zoveel tijd had om zijn hersens te vullen met info
Het lijkt me heftig als je 3 van ongeveer dezelfde leeftijd hebt, en dat allemaal moet zien te stroomlijnen met elkaar..

En ik kan de oudste ook uitleggen dat we hem anders aanpakken dan zijn kleine broer. Omdat ze hele andere dingen zijn. Dingen die bij de ene goed werken, werken bij de ander averechts. Niet dat het altijd leuk voor hem is, maar op de verschillende manieren krijg ik ze beide wel opgevoed (hoop ik, ik doe mijn best)

De koorts komt en gaat. Als het er is, is het ook meteen bijna 41 graden om na een uur weer weg te zijn. Dat heeft ze nu nog. Ligt op de bank. Vannacht een paar keer wakker geworden om te drinken. Ik heb sinaspril in haar drinken gedaan om toch wat te helpen. Van pilletjes word ze panisch dus moet het ‘stiekem’. Zo praat ze honderduit over de film die ze kijkt (The Wiz op t moment) om later weer versuft op de bank te liggen en bijna niet uit haar ogen te kunnen kijken. Nog steeds lijkbleek en donkere randen om dr ogen. Weekendje in huis dus En hopelijk voelt ze zich maandag wat beter.

En groeispurt kan ook zeker hoor. Ze geeft aan pijn in haar benen en knietjes te hebben. Dus zou niet zo heel gek zijn.

Ach gos, heftig zeg Tally. Beterschap voor je meisje!

quote:

Op zaterdag 12 mei 2018 08:43 schreef Clubsoda het volgende: En ik ken iemand die er heilig van overtuigd is dat als je op jonge leeftijd veel strijd hebt dit in de puberteit minder is omdat je al zoveel bevochten hebt. Dat natuurlijk op helemaal niets gebaseerd en het kan zomaar over 8 jaar complete onzin blijken maar het werkt wel enorm geruststellend af en toe

Hier gaat dat in elk geval op voor de oudste. Toen hij peuter/kleuter was kreeg ik regelmatig de waarschuwing "dat wordt nog wat als hij puber is", omdat hij alles ter discussie stelde (of eigenlijk: stelt).
Het voordeel is dat hij, nu hij ouder is, ook een stuk redelijker is. En wanneer die redelijkheid soms ontbreekt, herinneren wij ons eraan dat hij natuurlijk ook puber is

Pfft, net de schoolfoto's gekregen en ze zijn, net als vorig jaar, niet bruikbaar. Zoon kijkt gek en/of boos op elke foto. Hij 'haat' het om op de foto te gaan, en hij 'ging lekker niet doen' wat de fotograaf zei. Ik baal er zo van, wil gewoon een leuke foto van mijn kind! Herkenbaar? Misschien maar een x een fotograaf inhuren met veel geduld. Snap eigk ook niet dat ze mij deze foto's durfden te sturen.

Tsja, ik vind ze ook meestal niet denderend, mijn kinderen zijn ook niet van het spontaan poseren, vooral m'n dochter verstrakt volledig als ze zo bewust op de foto moet. Gewoon zelf af en toe een mooi portret schieten, dat kan ook nog.

Bij ons in de stad zit een fotograaf die officiele pasfoto's maakt maar dus ook wel portretten schiet. Misschien kijken of je zoiemand kan vinden? Misschien dat je je zoon dan wel zo gek kan krijgen dat hij er een beetje lol aan beleefd. Iig is het dan niet zo'n vreselijk net-niet-grappige schoolfotograaf.

Maar ik vind ze meestal ook niks hoor. Heb ze dit jaar dan ook niet besteld. Ze waren exact hetzelfde als het jaar daarvoor. Bij S. zelfs met hetzelfde shirt aan. Stom toeval uiteraard, maar nee, ik vind ze vaak bizar duur ook nog eens.

Ik vind ze ook altijd stom. Ik neem ze ook niet altijd. Alleen de klassenfoto, die wel.

quote:

Op maandag 14 mei 2018 15:53 schreef lily het volgende:
Ik vind ze ook altijd stom. Ik neem ze ook niet altijd. Alleen de klassenfoto, die wel.

Dit

De groepsfoto neem ik zeker wel, dat is geeoon leuk voor later. En die ene boze foto ook, eigenlijk wel lollig. Het is wel zoals hij is en ook grappig voor later. Geen inlijst of opa en oma materiaal nee, maar ja..

Die schoolfoto's zijn hier ook wisselvallig. De klassenfoto heb ik wel van elk jaar (die samenstelling wisselt elk jaar door combiklas). De portretfoto's neem ik alleen als ik ze leuk vind. Broertjes foto's ook hetzelfde. Kosten me ook teveel voor een chagrijnige foto's. Dan druk ik voor opa en oma wel gewone huis/tuin en keuken-kiekjes af..

quote:

Op maandag 14 mei 2018 15:53 schreef lily het volgende:
Ik vind ze ook altijd stom. Ik neem ze ook niet altijd. Alleen de klassenfoto, die wel.

Idem. En zelfs de klassenfoto niet eens altijd.

Oh ik neem ze altijd. 't hoort voor mij gewoon bij een bepaald schooljaar, ik vind het juist zo tof om dat verloop zo te zien! Hoe stom ze ook zijn

Grappig toch, die verschillen voor iedereen!

quote:

Op maandag 14 mei 2018 16:46 schreef Cathmar het volgende:

[..]

Idem. En zelfs de klassenfoto niet eens altijd.

Ik ook niet. Jaar na jaar dezelfde groep... Ik zie daar de toegevoegde waarde niet van. Maar ik ben sws geen foto-fan.

Ik neem ze meestal ook.

Zieke kleuter, man die niet thuis was en ean die naar volleybal moest. Logistieke uitdaging maar gelukt.

Hihi, toevallig met collega's vandaag besproken dat die schoolfoto's zo enorm irritant zijn. Ik ben er twee dagen mee kwijt, het is dan echt onrustig in de groep.
Vandaag groepsfoto, individuele foto(reportage tegenwoordig 😒), morgen broer/zusfoto's waardoor er weer de hele tijd kinderen uit mijn groep worden gehaald. Ik vind het zó niet meer van deze tijd. We gaan voorstellen het af te schaffen bij ons op school.