Gevoelloosheid

En wat zeggen je ouders? Kon je dit als kind wel? Toen je nog niet vervuild was door de wereld zeg maar.

Als het iets is wat je altijd al hebt dan kan het bijvoorbeeld op het autisme spectrum zitten, of met iets anders te maken hebben. Wij kunnen daar moeilijk een zinnig antwoord op geven, daarvoor kun je beter langs een psycholoog die je écht onderzoekt. Er zijn zoveel factoren van belang en diagnoses die op elkaar lijken. Maar weinig mimiek en emoties kunnen duiden op autisme.

Je klinkt eerlijk gezegd als een typische man qua uiten van emoties en dergelijke.

Kan helemaal niets jou raken TS?

Ervaar je het als probleem TS? Heb je moeite met bepaalde gesprekken? Snappen mensen jou soms niet, of jij hun niet? Valt je dit gewoon op, of wordt je er ook wel eens vreemd op aangekeken?

Als iedereen eerst vraagt, luistert en niet zomaar lukraak diagnoses gaan stellen, dan heeft TS misschien nog wat aan dit topic.

quote:

Op dinsdag 23 mei 2017 22:22 schreef nogeenoudebekende het volgende:
En wat zeggen je ouders? Kon je dit als kind wel? Toen je nog niet vervuild was door de wereld zeg maar.

Ik was zelf ook nooit echt empathisch, maar heb inderdaad het idee dat ik het iig niet kan ontwikkelen in deze maatschappij

quote:

Op dinsdag 23 mei 2017 23:15 schreef Danz22 het volgende:

[..]

Ik maak bijna dagelijks mee dat mensen mij niet snappen of dat ik iemand anders niet snap. Ik let niet echt op hoe vreemd mensen naar mij kijken.
Ik begrijp echt niet waarom ik zo ben. Ik heb het al mijn hele leven.

Aanmelden bij een ggz kan altijd, en zeker als je er last van hebt en vragen hebt is dat handig! Google eventueel eens wat over autisme of ASS, evt. PDD-nos, misschien herken je veel, of niet.

quote:

Op dinsdag 23 mei 2017 23:15 schreef Danz22 het volgende:

[..]
Ik heb het al mijn hele leven.

Voor je gevoel? Ik heb dit zelf ook (behalve als het op mijn gezin aankomt) en na gesprekken met anderen over mijn jeugd bleek dat ik als kind wel die emoties had. Ook veel spontaner was etc. Het is gewoon de wereld en hoe we met elkaar omgaan die mij heeft afgestompt. Zal ook deels een verdedigingsmechanisme zijn waar we onbewust weinig invloed op hebben.

quote:

Op dinsdag 23 mei 2017 23:30 schreef Danz22 het volgende:

[..]

Ik heb zojuist erover gelezen, maar ik voldoe niet aan sommigen kenmerken en eigenlijk vind ik het een beetje belachelijk. Als ik echt autisme heb was dit al ontdekt toen ik nog klein was.

Heb je plannen eens te bellen naar een ggz?

quote:

Op dinsdag 23 mei 2017 23:30 schreef Danz22 het volgende:

[..]

Ik heb zojuist erover gelezen, maar ik voldoe niet aan sommigen kenmerken en eigenlijk vind ik het een beetje belachelijk. Als ik echt autisme heb was dit al ontdekt toen ik nog klein was.

Ben je daar dan op getest toen je nog klein was?

Nou nou, niks voelen voor een dode tante.

Kijk, als je nou niks voelde als je moeder overleed. Dan was er wel wat mis met je.

Ik was bijvoorbeeld als kind al een klootzakje dus aan de maatschappij kan het niet liggen

Hoe oud ben je dan?
Ik herken het probleem, ik ben ook altijd al emotieloos geweest (behalve op de verkeerde manier). Diverse keren getest op autisme maar daar kwam niets uit. Ik vind autisme ook een dooddoener, want strl dat dit voorkomt bij autisme , betekent dit dan dat dit normaal is? Net alsof voor mensen met autisme lagere levens of morele standaarden gelden. Ook ligt het niet aan de maatschappij, want als kind was ik al overdreven kritisch op mijn ouders vanwege hoe ze aten, dat is 1 van mijn eerste herinneringen. Ik voel mij soms ver verwijderd van familie en vrienden alsof het vreemden zijn. Het is heel vervelend. Ik ben zelf eind 20.

[ Bericht 9% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 24-05-2017 13:08:49 ]

quote:

Op dinsdag 23 mei 2017 23:30 schreef Danz22 het volgende:

[..]

Ik heb zojuist erover gelezen, maar ik voldoe niet aan sommigen kenmerken en eigenlijk vind ik het een beetje belachelijk. Als ik echt autisme heb was dit al ontdekt toen ik nog klein was.

Er zijn vele gradaties natuurlijk.

Hoezo toen je al klein was? Tenzij je onderzocht bent kan een diagnose heel lang uitblijven. Helemaal bij vrouwen.

Waarmee ik niet zeg dat het zoiets is, maar nogmaals wij kunnen daar weinig zinnigs over zeggen. We kennen je niet en de psyche is complex.

Weinig emoties, mimiek, en anderen verkeerd begrijpen zijn in ieder geval drie belangrijke kenmerken. Het feit dat je er sinds je geboorte al last van hebt ook. Daar kan een psycholoog echt wel wat mee.

Laat ik het anders stellen, heb jij er last van? Ik ben ook niet zo van de emotie, mijn moeder heeft mij ooit op mijn 14e naar het Riagg gebracht omdat ze ook vond dat ik te weinig emotie toonde omtrent haar scheiding, nog steeds zeg ik, die hele scheiding kon mij geen ruk schelen, de psycholoog zei ook tegen mijn moeder dat ik gewoon gezonde meid was en dat haar problemen mij niet interesseerden en zelfs een heel hoog EQ had..

Sommige dingen raken je meer dan andere dingen, toen mijn opa stierf heb ik geen traan gelaten, had weinig met die man.
Een ander wil altijd maar dat je overdreven gaat reageren, zie je nu ook op facebook, een aanslag en de boe's en bah's vliegen je om de oren en dan denk ik, ja erg wat daar is gebeurd, maar wat zullen we vanavond eten. Zelfs in de familie kring kan iets een ver van je bed show zijn.

quote:

Op woensdag 24 mei 2017 07:48 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Er zijn vele gradaties natuurlijk.

Hoezo toen je al klein was? Tenzij je onderzocht bent kan een diagnose heel lang uitblijven. Helemaal bij vrouwen.

Aan een diagnose op zich heb he ook helemaal niets, behalve een 'stickertje' waarmee je je gaat identificeren. Het risico daarvan is dat je naar dat stickertje gaat leven en bepaalde symptomen van dat stickertje alleen nog maar meer op gaan vallen (omdat ze de diagnose bevestigen).

Doe geen moeite om daar achteraan te gaan als het je geen begrip of ondersteuning oplevert, want dan kost het je alleen maar een hoop ellende.

En vergeet niet dat er geen voorschrift is over wat je wel of niet aan emoties "moet" uiten.

quote:

Op woensdag 24 mei 2017 08:13 schreef LittleLady het volgende:
Laat ik het anders stellen, heb jij er last van? Ik ben ook niet zo van de emotie, mijn moeder heeft mij ooit op mijn 14e naar het Riagg gebracht omdat ze ook vond dat ik te weinig emotie toonde omtrent haar scheiding, nog steeds zeg ik, die hele scheiding kon mij geen ruk schelen, de psycholoog zei ook tegen mijn moeder dat ik gewoon gezonde meid was en dat haar problemen mij niet interesseerden en zelfs een heel hoog EQ had..

Sommige dingen raken je meer dan andere dingen, toen mijn opa stierf heb ik geen traan gelaten, had weinig met die man.
Een ander wil altijd maar dat je overdreven gaat reageren, zie je nu ook op facebook, een aanslag en de boe's en bah's vliegen je om de oren en dan denk ik, ja erg wat daar is gebeurd, maar wat zullen we vanavond eten. Zelfs in de familie kring kan iets een ver van je bed show zijn.

Dat is dus het voornaamste probleem idd: anderen hebben er last van ook al heb jij dat zelf misschien niet. Ikzelf krijg er daardoor wel last van maar dat kan per persoon natuurlijk verschillen

Mensen vinden het altijd vreemd als je niet emotioneel reageert als iemand doodgaat.

Maar dan denk ik: ja, dat is de natuur. Mensen gaan dood. Mensen komen en gaan. Plus er zijn ergere dingen dan de dood (ondraaglijk lijden bijvoorbeeld).

Dus tja, deal with it denk ik dan. Maar dat zeg ik niet natuurlijk.

Ga eens langs de huisarts: die kunnen je verwijzen naar de GGZ, dan krijg je professionele hulp.

Waarom zou je willen dat dit verdwijnt naarmate je ouder wordt?

quote:

Op woensdag 24 mei 2017 13:10 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Dat is dus het voornaamste probleem idd: anderen hebben er last van ook al heb jij dat zelf misschien niet. Ikzelf krijg er daardoor wel last van maar dat kan per persoon natuurlijk verschillen

Tja ik niet, mensen worden wel boos of kijken verward als ik mijn mening zeg, ik kan gewoon niet overdreven doen zoals ik dat zie. Wil niet zeggen dat iets mij niet kan raken, maar ik hoef niet zo nodig overal bij de huilen of meelevend te zijn, ook als het mezelf betrefd kap ik dingen snel af van doe normaal, men kon zo doorzagen over het verlies van mijn man en na mijn ongeluk bleven mensen maar zagen dat ik wel dood had kunnen zijn, ja en morgen val ik misschien van de trap en breek ik mijn nek. Ben ik dan gevoelloos of gewoon nuchter, aan de andere kant, van de week ging hier een cavia dood, ach dat raakt mij wel, dat ik even een traantje weg moet wrijven, ach en bij een film met name over verlies van een geliefde kan ik ook wel even een traantje wegpinken, maar denk dat je die beelden meer aan mijn eigen herinnering gelinkt zijn.

quote:

Op woensdag 24 mei 2017 13:30 schreef Libertarisch het volgende:
Mensen vinden het altijd vreemd als je niet emotioneel reageert als iemand doodgaat.

Maar dan denk ik: ja, dat is de natuur. Mensen gaan dood. Mensen komen en gaan. Plus er zijn ergere dingen dan de dood (ondraaglijk lijden bijvoorbeeld).

Dus tja, deal with it denk ik dan. Maar dat zeg ik niet natuurlijk.

Dat heb ik alleen bij mensen die al oud zijn.

En het verdriet is natuurlijk dat die persoon verdwijnt, dat je nooit meer gezellig kunt praten met elkaar, etc. Dat gemis voel jij ook niet?

Het lijkt me vooral ook een stuk empathie. Dat dood gaan vanuit je eigen perspectief niet het ergst is, betekent niet dat anderen dat ook zo zien (of de dode persoon zelf).

quote:

Op woensdag 24 mei 2017 22:54 schreef jodelahity het volgende:
Waarom zou je willen dat dit verdwijnt naarmate je ouder wordt?

Omdat het hem belemmert in zijn omgang met andere mensen.

quote:

Op woensdag 24 mei 2017 09:39 schreef Stoney3K het volgende:

[..]

Aan een diagnose op zich heb he ook helemaal niets, behalve een 'stickertje' waarmee je je gaat identificeren. Het risico daarvan is dat je naar dat stickertje gaat leven en bepaalde symptomen van dat stickertje alleen nog maar meer op gaan vallen (omdat ze de diagnose bevestigen).

Doe geen moeite om daar achteraan te gaan als het je geen begrip of ondersteuning oplevert, want dan kost het je alleen maar een hoop ellende.

En vergeet niet dat er geen voorschrift is over wat je wel of niet aan emoties "moet" uiten.

Het idee is dat je jezelf daarna beter begrijpt en wellicht kunt leren omgaan met je 'stickertje'.

Ervan uitgaande dat het iets is wat bij hem hoort en niet te behandelen is.

quote:

Op donderdag 25 mei 2017 09:29 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Omdat het hem belemmert in zijn omgang met andere mensen.

Zegt hij dat? 😉

quote:

Op donderdag 25 mei 2017 10:10 schreef Keep_Walking het volgende:

[..]

Zegt hij dat? 😉

Ja, zie post 9.

TS, kan je wel emoties bij anderen herkennen en begrijpen?

quote:

Op dinsdag 23 mei 2017 23:15 schreef Danz22 het volgende:

[..]

Ik maak bijna dagelijks mee dat mensen mij niet snappen of dat ik iemand anders niet snap. Ik let niet echt op hoe vreemd mensen naar mij kijken.
Ik begrijp echt niet waarom ik zo ben. Ik heb het al mijn hele leven.

Hoe voel je je over/bij de vrouwen in je familie?

schaad je er andere mensen mee? Want dat kan nogal als je niet echt empathisch bent....dat kan nogal hand in hand gaan met immoreel gedrag

TS, heb je het idee dat je wel eens mentaal "uitcheckt" als mensen over-emotioneel zijn, bijvoorbeeld als ze hun intense verdriet naar jou toe uiten?

Hoe zien je vriendschappelijke en romantische relaties eruit, is er altijd een beetje (emotionele) afstand tussen jou en mensen?

Als je naar je ouders kijkt, heb je dan het idee dat één of beide ouders emotioneel uit balans is, bijvoorbeeld omdat ze emotioneel heel intens zijn of dat ze juist emotioneel afgevlakt en afwijzend zijn?

Ben je erg op jezelf, deal je het liefst zelf met je emotionele pijn of praat je erover en zoek je steun bij je geliefden?

Zie je een hoge emotionaliteit bij mensen als een zwakte?

Dat je emoties wellicht niet bewust ervaart wilt meteen zeggen dat je geen emotioneel persoon bent, je emotionele sensaties kunnen onbewust vanwege verschillende redenen "onderdrukt" worden.

Google eens op Alexithymia en gerelateerde termen om wat meer inzichten te krijgen in het emotionele spectrum.

Echter wat je verreweg het beste kunt doen om je eigen emotionaliteit te vergroten is juist naar anderen te kijken. Het is namelijk zo dat aan alles wat we zeggen, doen en denken een emotionele sensatie aan de grondslag ligt, en door jezelf aan te leren om deze onderliggende emotionele drijfveren bij anderen te lezen verbreed je je emotionele bewustzijn drastisch, en dit zorgt er weer voor dat je bij jezelf je emotionele ervaringen in kaart kan brengen. Zodra je emotionele empathie vergroot wordt zul je meer in contact komen met je eigen emotionele wereld, en daardoor misschien wel veel meer kleur aan het leven krijgen. Lees je breed in wat emoties als angst, woede, verdriet en vreugde precies zijn, waardoor ze getriggerd worden en wat hun functie is. Probeer je bewust te worden wat mensen precies voelen als ze dingen zeggen en doen, en met de tijd zal je veel meer in contact komen met jezelf.

quote:

Op donderdag 25 mei 2017 09:29 schreef -Strawberry- het volgende:

En het verdriet is natuurlijk dat die persoon verdwijnt, dat je nooit meer gezellig kunt praten met elkaar, etc. Dat gemis voel jij ook niet?

Erg of toe te geven maar nee, niet echt. Ik kan wel verdriet voelen en alles hoor. Maar al deze emoties zijn niet sterk bij mij.

quote:

Op donderdag 25 mei 2017 09:24 schreef LittleLady het volgende:

[..]

Tja ik niet, mensen worden wel boos of kijken verward als ik mijn mening zeg, ik kan gewoon niet overdreven doen zoals ik dat zie. Wil niet zeggen dat iets mij niet kan raken, maar ik hoef niet zo nodig overal bij de huilen of meelevend te zijn, ook als het mezelf betrefd kap ik dingen snel af van doe normaal, men kon zo doorzagen over het verlies van mijn man en na mijn ongeluk bleven mensen maar zagen dat ik wel dood had kunnen zijn, ja en morgen val ik misschien van de trap en breek ik mijn nek. Ben ik dan gevoelloos of gewoon nuchter, aan de andere kant, van de week ging hier een cavia dood, ach dat raakt mij wel, dat ik even een traantje weg moet wrijven, ach en bij een film met name over verlies van een geliefde kan ik ook wel even een traantje wegpinken, maar denk dat je die beelden meer aan mijn eigen herinnering gelinkt zijn.

Wat bedoel je met die laatste zin? Wel apart inderdaad want de dood van je man is wel iets zwaars normaal gesproken. Ik moest trouwens wel lachen om "de scheiding kon mij geen ruk schelen". Ik merk in mijn omgeving ook dat mensen extreem nuchter zijn, ik denk dat het ook komt door de manier waarop je bent opgevoed. Zij zijn zelf ook heel nuchter opgevoed. Het is een vicieuze cirkel.

quote:

Op vrijdag 26 mei 2017 01:18 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Wat bedoel je met die laatste zin? Wel apart inderdaad want de dood van je man is wel iets zwaars normaal gesproken. Ik moest trouwens wel lachen om "de scheiding kon mij geen ruk schelen". Ik merk in mijn omgeving ook dat mensen extreem nuchter zijn, ik denk dat het ook komt door de manier waarop je bent opgevoed. Zij zijn zelf ook heel nuchter opgevoed. Het is een vicieuze cirkel.

Ik heb veel gehuild om mijn man, maar dat was vooral in de avond als je alleen zit, maar kreeg al snel het idee, dan kwam er visite en proberen ze op je gevoel in te praten, ( gaat het allemaal wel een beetje, je voelt je zeker nu wel eenzaam, oohh je bent nog zoooo jong, oohh wat erg ), tenminste zo voelde het, met hun oohhh's en aahhww's en dan willen ze gewoon dat je gaat huilen want dan kunnen zij je troosten en voelen zij zich beter.

Met mijn laatste zin bedoel ik vooral, als ik in een film zie dat iemand alles heeft gegeven en dan op eind toch geliefde verliest of zelf doodgaat, ja dan weet ik hoe dat voelt, hebben destijds alles gedaan, overal geweest en uiteindelijk toch dat iemand sterft, dat gevoel van verlies, ja dat raakt mij enorm.

quote:

Op vrijdag 26 mei 2017 09:05 schreef LittleLady het volgende:

[..]

Ik heb veel gehuild om mijn man, maar dat was vooral in de avond als je alleen zit, maar kreeg al snel het idee, dan kwam er visite en proberen ze op je gevoel in te praten, ( gaat het allemaal wel een beetje, je voelt je zeker nu wel eenzaam, oohh je bent nog zoooo jong, oohh wat erg ), tenminste zo voelde het, met hun oohhh's en aahhww's en dan willen ze gewoon dat je gaat huilen want dan kunnen zij je troosten en voelen zij zich beter.

Met mijn laatste zin bedoel ik vooral, als ik in een film zie dat iemand alles heeft gegeven en dan op eind toch geliefde verliest of zelf doodgaat, ja dan weet ik hoe dat voelt, hebben destijds alles gedaan, overal geweest en uiteindelijk toch dat iemand sterft, dat gevoel van verlies, ja dat raakt mij enorm.

Waarom kijk je dat soort films dan??

quote:

Op vrijdag 26 mei 2017 09:05 schreef LittleLady het volgende:

[..]

Ik heb veel gehuild om mijn man, maar dat was vooral in de avond als je alleen zit, maar kreeg al snel het idee, dan kwam er visite en proberen ze op je gevoel in te praten, ( gaat het allemaal wel een beetje, je voelt je zeker nu wel eenzaam, oohh je bent nog zoooo jong, oohh wat erg ), tenminste zo voelde het, met hun oohhh's en aahhww's en dan willen ze gewoon dat je gaat huilen want dan kunnen zij je troosten en voelen zij zich beter.

Met mijn laatste zin bedoel ik vooral, als ik in een film zie dat iemand alles heeft gegeven en dan op eind toch geliefde verliest of zelf doodgaat, ja dan weet ik hoe dat voelt, hebben destijds alles gedaan, overal geweest en uiteindelijk toch dat iemand sterft, dat gevoel van verlies, ja dat raakt mij enorm.

Nou, dat klinkt toch echt niet alsof je gevoelloos bent hoor. Maar dat eerste herken ik echt enorm. Zo'n gruwelijke hekel aan! Mensen zeggen zulk soort dingen zelfs als er niets is! Dan vragen ze op zo'n bezorgde toon "Is er wat?" Of dan gaan ze uit zichzelf je aanraken in de hoop dat dit een reactie terweeg brengt ofzo. Het zou echt verboden moeten worden, zeker in een volle ruimte waar anderen bij zijn. Ik kan het vaak wel negeren en onverschillig reageren, maar niet iedereen kan dat en dan is het gewoon een vorm van publieke vernedering. Ik begrijp niet waar mensen het lef vandaan halen, bemoei je met je eigengevoelens denk ik dan. Maar dat willen ze niet, ze zijn zelf waarschijnlijk helemaal messed up en dan willen ze zich op een ander kunnen concrentreren zodat niemand door heeft hoe zij zich voelen. Misschien bedoelen ze het op bewust niveau niet slecht, maar als je je nog niet slecht voelde ga je je wel zo voelen door zulke types.