Gisteren kwam I moe thuis van een dag kdv. Op de trap naar boven beloofde ik haar dat ze filmpjes mocht kijken op de ipad. Toen bleek boven dat de ipad opgeladen moest worden en niet meteen aan ging. Duurt ongeveer twee minuutjes. Die reactie van I.
. Ze heeft in die twee minuten echt haar hele arsenaal aan emoties en manipulaties ingezet. Het maakte natuurlijk totaal niet uit wat ik zei en wat ik probeerde uit te leggen. Eerst ging ze huilen. Toen ging ze proberen de ipad te slaan. Toen ging ze weer even huilen, maar dit keer nog iets dramatischer. Toen ging ze
mij slaan. Daarna werd ik streng en werd duidelijk dat slaan niet tot resultaat ging leiden. Dus toen moest haar beer het ontgelden; hij werd meedogenloos op de grond gekwakt. Toen pakte ze mijn hand, bracht mijn hand naar de ipad en begon vrij dwingend aan te geven dat ik NU moest regelen dat er een filmpje begon. "Mama, I.solde kikker kijken! Mammie mammie mammie, ipad doet 't, mammaaaaa, kikker kijken" Smekende ogen, een verstilde traan op haar wang. Ongeveer een halve minuut later ging de ipad dan eindelijk aan, en I zei met een gelukzalige glimlach en totale opluchting (ook van mijn kant
): "Hij doet!"
Geduld. Een schone zaak.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"