Oké, ik ben even in een ongelooflijk slecht humeur beland (eigenlijk al bijna een week) dus ik moet echt even wat dingen van me afschrijven hier.
Wat ben ik het toch zat, om alleen maar thuis te zitten. De afgelopen dagen heb ik wel een paar stukjes gelopen buiten met dit weer, maar erg veel schiet je er niet mee op. Ik wil ook gewoon, net als elke andere 19-jarige(!) werken, studeren, of gewoon op z'n minst lol kunnen trappen. Ik kan niet eens meer sporten
, en laat dat nou net de plek zijn waar ik veel van m'n vrienden heb leren kennen en waar we elkaar altijd zagen. Niet dat ik buiten voetbal om dan niemand meer heb, maar wel minder.
En wat ben ik het toch zat, dat er gewoon geen meisje is dat mij trouw kan zijn, en ik begin echt steeds meer te denken dat het gewoon aan mij ligt, omdat ik iets mankeer. Dit is nu al het tweede meisje op rij dat me bedonderd heeft. Eerst een FOK!ster (geen namen), nu iemand die ik via een app had leren kennen. Het leek het ideale meisje, en zo stelde ze zich ook een hele tijd op, maar dan uiteindelijk toch mij beduvelen en mij daarna overal de schuld van geven. Om vervolgens nog een trap na te geven dat ik toch niks kan en maar een proefkonijn ben
Nou, ik ben geen zachtgekookt eitje en kan best het nodige hebben, maar terwijl ik dit typ staan de tranen in m'n ogen hoor. Niet alleen van dit, maar van werkelijk alles. Het zit gewoon nooit eens een keertje weer mee. Al sinds m'n zestiende niet meer.
Via de gemeente al TWEE maanden bezig om een kleine financiële bijdrage te krijgen. 200 euro in de maand, nou daarvan kan ik enkel de rekeningen van de zorgverzekeraar betalen. Maar het moet allemaal zo lang duren, eerst geloven ze je niet, dan lever je bewijs aan en duurt het allemaal nog een eeuwigheid. Nu heb ik dus nog steeds niks, en ik heb geen idee hoe ik anders aan geld moet komen momenteel, want zo kan je gewoon niet werken, als ik ga zitten hoor ik de boel al zowat openscheuren van de druk die erop staat.
Het idee dat ik hier in Nederland überhaupt echt gelukkig kan worden, wordt steeds kleiner. Ik heb al eens in het buitenland gewoond zoals sommige hier wel weten, twee keer zelfs, in Lissabon. Nu is het werk daar niet geweldig, maar ik had er wel mensen met wie ik lol kon trappen, zelfstandigheid, vrijheid, en ik beleefde verdomme nog eens wat daar. Het ging helaas niet langer omdat ik alsmaar verder openscheurde daar beneden, maar anders was ik er langer gebleven wat mij betreft. Ik zou het liefst vandaag nog weer oprotten naar het buitenland, maar het kan niet.
Goed, tot zover mijn chagrijnige kut post. Het zit even heel erg diep allemaal.