Depressie & Angst #112

quote:

Op maandag 29 september 2014 19:26 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Ja... poeh... dat is zeker een zegening
Wat voor missie hebben ze op Mali als ik vragen mag?

Het is een missie van de VN om veiligheid en stabiliteit te herstellen. NL gaat voornamelijk verkenningen doen en inlichtingen verzamelen.

quote:

Op zondag 28 september 2014 23:20 schreef kuolema het volgende:
Hoe lang zit je in die instelling en hoe ben je daar gekomen?

[..]

Waar was je dan? Waarom werd de politie gebeld?

Ik ben er op vrijwillige basis gekomen dat is alles wat ik daar over kwijt wil ik zit er al lang, te lang.
Ze dachten dat ik mijn polsen had doorgesneden of ze hebben dit gesuggereerd naar de politie dat is namelijk wat de politie mij zei en verder viel er weinig te praten ze moesten en zouden me terugbrengen naar de instelling. Ik word gek van dat soort mensen.
Maar ik heb me voorgenomen om maar eens voor de volle honderd procent ervoor te gaan. Niet de eerste keer, en dat heeft me teleurstellingen opgeleverd.
Ze geven me vaak valse hoop dus nu geloof ik niks meer liever geen perspectief "van hun" dan valse hoop maar ik denk nog een keer volledig inzetten al is het wel tegen het randje van geestelijke misbruik als het niet erover is maar dan nog ik ga honderd procent ervoor nog een keer.
Ik klink en typ misschien positief ik probeer alles wat binnenkomt maar zo te zien ; positief , word gek van de werkelijkheid maar ook die zie ik onder ogen en er zal maar een weg zijn hieruit door mee te werken maar therapie hebben ze niet niks ik moet maar bezigheidstherapie doen dingen assembleren of honden uitlaten sporten kan misschien ook. Echt therapie hebben ze niet een handje vol psychologen op zo'n honderd patiënten(ruim) pff en echt iedereen is 40+nja het gemiddelde ik zit nu op gesloten afdeling vandaar dat ze nog meer alle kleine rotfeitjes kunnen verdraaien of juist op iets kleins focussen en et geheelplaatje naast hun neer leggen ik kan t nie uitleggen maar ja ik kom wel weg hier.moet en het zal al met al ^^

quote:

Op maandag 29 september 2014 19:15 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Wat vervelend :S Ik kan me voorstellen dat je daar geen vertrouwen in hebt. Het duurt ook lang voordat je je therapeut weer ziet zeg. Het klinkt een beetje als slecht geregeld, als ik dat zo mag zeggen.
Ik hoop dat ze iets voor je weten te verzinnen

Het is mijn keus. Hij vroeg wat ik wilde en zo, en ik denk dan 'weet ik veel, ik weet niet wat goed is, bedenk jij dat maar voor me'. Ik heb niet het idee dat ik er echt veel mee opschiet als ik elke week een gesprek heb. Er is zoveel dat niet goed gaat maar ik weet niet waar ik het over moet hebben en dan vallen er heel lange stiltes. En hij wil me niet zeggen wat ik moet doen als ik eens iets concreets heb omdat hij vindt dat ik zelf het beste weet wat goed voor me is maar dat weet ik dus niet. Tegelijkertijd ben ik iemand die niet meegaat in wat anderen zeggen/willen en trek ik altijd alles en iedereen in twijfel. Niets is goed, beslissingen kan ik niet nemen.
Ik zit dus vast, maar dat is al heel lang zo.
Toen ik aan de groepstherapie begon had ik weer een richting om op te gaan, houvast, hoop. Maar ik ben er niets mee opgeschoten. Het voelt nu alsof er geen weg vooruit meer is, geen mogelijkheden, eeuwige stagnatie, ik zal altijd op dit punt blijven staan. Dat zie ik niet zitten. Prut

Ik zal morgen even op de rest van je post reageren.

quote:

Op maandag 29 september 2014 22:37 schreef kuolema het volgende:

[..]

Het is mijn keus. Hij vroeg wat ik wilde en zo, en ik denk dan 'weet ik veel, ik weet niet wat goed is, bedenk jij dat maar voor me'. Ik heb niet het idee dat ik er echt veel mee opschiet als ik elke week een gesprek heb. Er is zoveel dat niet goed gaat maar ik weet niet waar ik het over moet hebben en dan vallen er heel lange stiltes. En hij wil me niet zeggen wat ik moet doen als ik eens iets concreets heb omdat hij vindt dat ik zelf het beste weet wat goed voor me is maar dat weet ik dus niet. Tegelijkertijd ben ik iemand die niet meegaat in wat anderen zeggen/willen en trek ik altijd alles en iedereen in twijfel. Niets is goed, beslissingen kan ik niet nemen.
Ik zit dus vast, maar dat is al heel lang zo.

Misschien een heel domme vraag, maar is de klik er dan wel tussen jou en die therapeut? Soms werkt het gewoon niet en dan moet je verder zoeken. Een therapeut moet je inderdaad niet vertellen hoe jij je leven moet leven, maar hij moet je wel richting en handvatten geven om dit te kunnen doen. Het kan zijn dat wanneer jij een beter passende therapeut hebt, je ook meer in staat bent om mee te gaan in de adviezen, of ze in elk geval uit te proberen.

Ik vind het echt naar om te lezen dat je zo vast zit. Waarom probeer je het verder zoeken niet?

quote:

Toen ik aan de groepstherapie begon had ik weer een richting om op te gaan, houvast, hoop. Maar ik ben er niets mee opgeschoten. Het voelt nu alsof er geen weg vooruit meer is, geen mogelijkheden, eeuwige stagnatie, ik zal altijd op dit punt blijven staan. Dat zie ik niet zitten. Prut

Ik zal morgen even op de rest van je post reageren.

Wat jammer van die groep. Weet je ook waarom je er niks aan had (of met andere woorden, wat je wel nodig hebt)?
Ik kan me voorstellen dat je het inderdaad niet ziet zitten, ik hoop dat er een oplossing voor je komt

quote:

Op dinsdag 30 september 2014 08:00 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Misschien een heel domme vraag, maar is de klik er dan wel tussen jou en die therapeut? Soms werkt het gewoon niet en dan moet je verder zoeken. Een therapeut moet je inderdaad niet vertellen hoe jij je leven moet leven, maar hij moet je wel richting en handvatten geven om dit te kunnen doen. Het kan zijn dat wanneer jij een beter passende therapeut hebt, je ook meer in staat bent om mee te gaan in de adviezen, of ze in elk geval uit te proberen.

Ik vind het echt naar om te lezen dat je zo vast zit. Waarom probeer je het verder zoeken niet?

[..]

Jawel, ik mag hem wel. Zou geen andere therapeut willen. Ik vind het helemaal geen domme vraag overigens
Wat bedoel je met verder zoeken?

quote:

Wat jammer van die groep. Weet je ook waarom je er niks aan had (of met andere woorden, wat je wel nodig hebt)?
Ik kan me voorstellen dat je het inderdaad niet ziet zitten, ik hoop dat er een oplossing voor je komt

Wantrouwen, ik kon niet open zijn. Ik voelde me ook nog al buiten/recht tegenover de rest van de groep staan. De therapeuten zeiden dat ze merkten dat ik bij individuele gesprekken steeds opener werd, maar in de groep was er geen vooruitgang.
Bedankt voor je reactie

quote:

Op maandag 29 september 2014 19:15 schreef ChildoftheStars het volgende:


[..]

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik kan die reactie wel begrijpen. De enige manier waarop je erachter komt waarom ze zo reageerde, is door het te vragen. Vind het wel knap dat je het ook kunt relativeren.

quote:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wat zou jou op zo'n moment wat gerust kunnen stellen? Niet alleen zijn bijvoorbeeld? Dan kun je in principe niets doen. Zou het een idee zijn om ervoor te zorgen dat je niet alleen bent 's avonds? Aan de andere kant is dat misschien ook weer niet goed omdat je je dan overgeeft aan de angst i.p.v. het aan te gaan door alleen te zijn met de angst dat je jezelf iets aandoet. Dan leer je ook geen vertrouwen in jezelf te hebben.
Anders misschien steeds met jezelf afspreken (of met iemand anders) dat je de komende uren niets zal doen? Dat het altijd nog de volgende dag kan?

Als het gaat om praten met vrienden, ik kan me voorstellen dat je anderen daar niet mee lastig wilt vallen, dat kan ik ook niet. Maar daar kun je, op een goed moment, afspraken over maken met anderen. Wat zij bijvoorbeeld okee zouden vinden, op welke tijdstippen jij ze mag bellen en wat zij niet zouden willen. Wat je van hen wilt wanneer je ze overstuur belt. Alleen luisteren of ook naar je toe komen, dat soort dingen.
Voor mijn crisisplan wilde ik vriendinnen vragen of zij het goed zouden vinden wanneer ik ze zou bellen als het niet gaat (zie ik mezelf echt niet doen, maar ik moest er toch iets in zetten). Ik had mijn vraag nog niet eens helemaal gesteld en mijn vriendin zei al 'Oh, je mag me altijd bellen hoor, al is het midden in de nacht'. Omdat ze er zelf mee kwam stelt dat me wel gerust. Ik word ook liever midden in de nacht gebeld terwijl ik er de volgende dag vroeg uit moet dan dat ze alleen zitten te lijden omdat ze met niemand contact op durven nemen. En weten dat anderen je vertrouwen en dat zij weten dat ze op je kunnen rekenen geeft een goed gevoel. Het is soms ook fijn om er voor een ander te kunnen zijn.

quote:

[..]

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Dat was een enorme egoblurp, sorry

Heb je cgt?
Ja echt he

Doe niet sorry, je beantwoordt gewoon mijn vragen, is verplicht

[ Bericht 3% gewijzigd door kuolema op 30-09-2014 13:46:43 ]

quote:

Op maandag 29 september 2014 19:59 schreef ScarFace- het volgende:

[..]

Ik ben er op vrijwillige basis gekomen dat is alles wat ik daar over kwijt wil ik zit er al lang, te lang.
Ze dachten dat ik mijn polsen had doorgesneden of ze hebben dit gesuggereerd naar de politie dat is namelijk wat de politie mij zei en verder viel er weinig te praten ze moesten en zouden me terugbrengen naar de instelling. Ik word gek van dat soort mensen.
Maar ik heb me voorgenomen om maar eens voor de volle honderd procent ervoor te gaan. Niet de eerste keer, en dat heeft me teleurstellingen opgeleverd.
Ze geven me vaak valse hoop dus nu geloof ik niks meer liever geen perspectief "van hun" dan valse hoop maar ik denk nog een keer volledig inzetten al is het wel tegen het randje van geestelijke misbruik als het niet erover is maar dan nog ik ga honderd procent ervoor nog een keer.
Ik klink en typ misschien positief ik probeer alles wat binnenkomt maar zo te zien ; positief , word gek van de werkelijkheid maar ook die zie ik onder ogen en er zal maar een weg zijn hieruit door mee te werken maar therapie hebben ze niet niks ik moet maar bezigheidstherapie doen dingen assembleren of honden uitlaten sporten kan misschien ook. Echt therapie hebben ze niet een handje vol psychologen op zo'n honderd patiënten(ruim) pff en echt iedereen is 40+nja het gemiddelde ik zit nu op gesloten afdeling vandaar dat ze nog meer alle kleine rotfeitjes kunnen verdraaien of juist op iets kleins focussen en et geheelplaatje naast hun neer leggen ik kan t nie uitleggen maar ja ik kom wel weg hier.moet en het zal al met al ^^

Waarvoor gaan? Leven? Poging tot verandering? Hoe wil je dat aanpakken, hoe heb je dat eerder geprobeerd?

Kun je niet aangeven dat je behoefte hebt aan therapie? Misschien met iemand buiten de instelling praten?

Wil je daar nu weg of niet? Wat zijn daarin de mogelijkheden?

quote:

Op dinsdag 30 september 2014 12:50 schreef kuolema het volgende:

[..]

Jawel, ik mag hem wel. Zou geen andere therapeut willen. Ik vind het helemaal geen domme vraag overigens
Wat bedoel je met verder zoeken?

[..]

Wantrouwen, ik kon niet open zijn. Ik voelde me ook nog al buiten/recht tegenover de rest van de groep staan. De therapeuten zeiden dat ze merkten dat ik bij individuele gesprekken steeds opener werd, maar in de groep was er geen vooruitgang.
Bedankt voor je reactie

Er zijn meer wegen die naar Rome leiden. Je hebt de reguliere therapie, maar heb je wel eens gezocht in de wat meer alternatieve hoeken om emotioneel wat meer in balans te komen. Dit bedoel ik niet als een vervanging van normale therapie (alsjeblieft niet zelfs, dat zou onverantwoord zijn), maar gewoon kijken of er dingen zijn die meer bij je aansluiten. Het misschien een stom idee, maar soms kunne die dingen een beetje helpen/ondersteunen.

Wat lastig dat je zo wantrouwig ben (en helaas heeft dat vaak maar een al te goede oorzaak). Ik begrijp dat dit je behoorlijk in de weg kan staan, zowel in therapie als in het "normale leven"

quote:

Op dinsdag 30 september 2014 13:38 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik kan die reactie wel begrijpen. De enige manier waarop je erachter komt waarom ze zo reageerde, is door het te vragen. Vind het wel knap dat je het ook kunt relativeren.

[..]

Wat zou jou op zo'n moment wat gerust kunnen stellen? Niet alleen zijn bijvoorbeeld? Dan kun je in principe niets doen. Zou het een idee zijn om ervoor te zorgen dat je niet alleen bent 's avonds? Aan de andere kant is dat misschien ook weer niet goed omdat je je dan overgeeft aan de angst i.p.v. het aan te gaan door alleen te zijn met de angst dat je jezelf iets aandoet. Dan leer je ook geen vertrouwen in jezelf te hebben.
Anders misschien steeds met jezelf afspreken (of met iemand anders) dat je de komende uren niets zal doen? Dat het altijd nog de volgende dag kan?

Als het gaat om praten met vrienden, ik kan me voorstellen dat je anderen daar niet mee lastig wilt vallen, dat kan ik ook niet. Maar daar kun je, op een goed moment, afspraken over maken met anderen. Wat zij bijvoorbeeld okee zouden vinden, op welke tijdstippen jij ze mag bellen en wat zij niet zouden willen. Wat je van hen wilt wanneer je ze overstuur belt. Alleen luisteren of ook naar je toe komen, dat soort dingen.
Voor mijn crisisplan wilde ik vriendinnen vragen of zij het goed zouden vinden wanneer ik ze zou bellen als het niet gaat (zie ik mezelf echt niet doen, maar ik moest er toch iets in zetten). Ik had mijn vraag nog niet eens helemaal gesteld en mijn vriendin zei al 'Oh, je mag me altijd bellen hoor, al is het midden in de nacht'. Omdat ze er zelf mee kwam stelt dat me wel gerust. Ik word ook liever midden in de nacht gebeld terwijl ik er de volgende dag vroeg uit moet dan dat ze alleen zitten te lijden omdat ze met niemand contact op durven nemen. En weten dat anderen je vertrouwen en dat zij weten dat ze op je kunnen rekenen geeft een goed gevoel. Het is soms ook fijn om er voor een ander te kunnen zijn.

Op zulke momenten is contact zoeken te moeilijk, mijn vrienden hameren erop dat ik ze moet bellen wanneer het nodig is (en dat menen ze ook echt), alleen dat durf ik echt niet op zulke momenten. Ik heb altijd het gevoel dat ik niet mag bestaan en "iemands plek op aarde onterecht inneem". Wanneer ik zo'n bui heb, is dat gewoon wat heftiger dan normaal. Ik ben gewoon heel erg bang om ze tot last te zijn (mijn vrienden vinden dit een beetje irritant aan mij, maar inmiddels stel ik me meer open).

Daarnaast vind ik het ook erg vervelend om mensen met dit onderwerp lastig te vallen. Mijn vader heeft zelfmoord gepleegd en mijn moeder dreigde er altijd mee, ik weet wat dit met mensen doet. Dat ga ik geen ander aandoen. Dat is gewoon een no go.

Op dit moment heb ik met mezelf de deal dat ik op zulke momenten onder de dekens blijf en het moet uitstellen tot de volgende ochtend. En als ik de volgende ochtend me nog zo voel, mail ik eerst mijn psych of ik eventueel zou mogen bellen. Op die manier weet ik het redelijk uit te stellen.

quote:

[..]

Heb je cgt?
Ja echt he

Doe niet sorry, je beantwoordt gewoon mijn vragen, is verplicht

Waar mijn therapie onder valt weet ik niet precies Sowieso heb ik nu PMT voor de es en zelfbeeld en zo. Verder heb gesprekken met een therapeut (waar dat onder valt geen flauw idee), gesprekken met een diëtist/psyhcoloogtypje en gesprekken met de psychiater. Er zal vast wel iets cgt-erigs bij zitten, alleen waar officieel weet ik niet (man... ik heb er bijna een eigen kapstok)
^{(door deze opsomming begrijp ik ineens waarom iedereen verbaasd reageert daar als ik zeg dat ik tot nog toe cum laude mijn beide studies doe... best veel en zo besef ik me ineens. en stiekem wel een beetje trots op ineens, maar dat is stom/arrogant)}

En nu probeer ik op je laatste zin een iets verzinnen waarin het woord sorry niet in voorkomt. Dus laten we het maar op "oke" houden

quote:

Op dinsdag 30 september 2014 15:07 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Er zijn meer wegen die naar Rome leiden. Je hebt de reguliere therapie, maar heb je wel eens gezocht in de wat meer alternatieve hoeken om emotioneel wat meer in balans te komen. Dit bedoel ik niet als een vervanging van normale therapie (alsjeblieft niet zelfs, dat zou onverantwoord zijn), maar gewoon kijken of er dingen zijn die meer bij je aansluiten. Het misschien een stom idee, maar soms kunne die dingen een beetje helpen/ondersteunen.

Wat lastig dat je zo wantrouwig ben (en helaas heeft dat vaak maar een al te goede oorzaak). Ik begrijp dat dit je behoorlijk in de weg kan staan, zowel in therapie als in het "normale leven"

Waar denk je dan aan? Ik ben niet zo van de alternatieve dingen. Mijn ervaring: toen ik 14 was stuurde mijn moeder me naar het huis van een of ander vrouwtje. Ik kwam binnen, ze vroeg alleen 'voel je je wel eens depressief?', 'jep', schreef op een blaadje heel groot: 'DEPRESSIEF' (als diagnose), ging een tijdje met een of ander dingetje boven mijn hoofd bewegen en meer van dat soort dingen, gaf een homeopathisch middeltje mee en vertelde me dat de rekening voor deze afspraak 50 euro was (volgens mij verwachtte ze dat ik het meteen ging betalen of zo) . Ik wist niet hoe gauw ik daar weg moest, bij dat gestoorde, niet bijster intelligente wijf. Maar goed iedereen zijn ding he Hoe kwam mijn moeder op het idee

Maar lief dat je meedenkt. Het is niet zo dat ik helemaal niet open sta voor dingen, ik vind het mooi als andere mensen zich er prettig bij voelen, maar het past gewoon niet bij mij.

Van dat wantrouwen was ik me eigenlijk niet zo bewust totdat het in de groep ter sprake kwam. Ik zie het meer als iets goeds. Het is niet fijn, maar wel beter.

quote:

Op dinsdag 30 september 2014 15:20 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Op zulke momenten is contact zoeken te moeilijk, mijn vrienden hameren erop dat ik ze moet bellen wanneer het nodig is (en dat menen ze ook echt), alleen dat durf ik echt niet op zulke momenten. Ik heb altijd het gevoel dat ik niet mag bestaan en "iemands plek op aarde onterecht inneem". Wanneer ik zo'n bui heb, is dat gewoon wat heftiger dan normaal. Ik ben gewoon heel erg bang om ze tot last te zijn (mijn vrienden vinden dit een beetje irritant aan mij, maar inmiddels stel ik me meer open).

Daarnaast vind ik het ook erg vervelend om mensen met dit onderwerp lastig te vallen. Mijn vader heeft zelfmoord gepleegd en mijn moeder dreigde er altijd mee, ik weet wat dit met mensen doet. Dat ga ik geen ander aandoen. Dat is gewoon een no go.

Op dit moment heb ik met mezelf de deal dat ik op zulke momenten onder de dekens blijf en het moet uitstellen tot de volgende ochtend. En als ik de volgende ochtend me nog zo voel, mail ik eerst mijn psych of ik eventueel zou mogen bellen. Op die manier weet ik het redelijk uit te stellen.

Ik denk dat je je vrienden meer tot last bent door ze niet te bellen terwijl ze weten dat het niet goed met je gaat Ik snap het wel heel goed hoor.

Wat heftig van je ouders Bellen als je het niet trekt is natuurlijk wat anders dan dreigen.
Bekijk het eens vanuit het perspectief van je vriendinnen in plaats van dat van jezelf En met eens bedoel ik altijd, alleen maar (op die kritieke momenten). Beeld je in dat het andersom zou zijn. Wat zou jij dan het beste achten?
Het enige waarover je vanuit jezelf na moet denken zijn je behoeften.

Goed van die deal

quote:

[..]

Waar mijn therapie onder valt weet ik niet precies Sowieso heb ik nu PMT voor de es en zelfbeeld en zo. Verder heb gesprekken met een therapeut (waar dat onder valt geen flauw idee), gesprekken met een diëtist/psyhcoloogtypje en gesprekken met de psychiater. Er zal vast wel iets cgt-erigs bij zitten, alleen waar officieel weet ik niet (man... ik heb er bijna een eigen kapstok)
^{(door deze opsomming begrijp ik ineens waarom iedereen verbaasd reageert daar als ik zeg dat ik tot nog toe cum laude mijn beide studies doe... best veel en zo besef ik me ineens. en stiekem wel een beetje trots op ineens, maar dat is stom/arrogant)}

En nu probeer ik op je laatste zin een iets verzinnen waarin het woord sorry niet in voorkomt. Dus laten we het maar op "oke" houden

Ben altijd wel benieuwd geweest hoe individuele pmt gaat. Ik heb het in de groep gedaan en voor mij was het gewoon fanatiek spelen Vond de therapeutische theorie (grenzen, vertrouwen, enz.) erachter niet zo boeiend, maar ik had er ook weinig moeite mee. Wel met mij eigen gedrag, schaamte, zelfhaat, maar dat liet ik meestal niet merken.

Terecht! Die trots mag je voelen! Laat het komen en geniet ervan, zo af en toe Ik vind het super knap, en dat zeg ik niet om sociaal te doen (naja eigenlijk wel want ik had ook gewoon uit luiheid helemaal niet kunnen reageren ) maar omdat ik zelf mijn studie (tijdelijk) heb moeten stopzetten, net als vele anderen met psychische problemen, ik weet hoe moeilijk het is. En dan doe jij er gewoon twee, met succes. Ergens is het ook niet helemaal goed omdat je blijkbaar ook heel veel van jezelf vraagt, wat wsl ook een bron/onderdeel is van je problemen, en dat kan dingen verergeren. Maar keihard falen in je studie is zeker niet goed voor de stemming (ervaringsdeskundige hier ) dus het is maar net hoe je het bekijkt.

[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 30-09-2014 23:42:26 ]

He gadverdamme, ik moet morgen bij m'n manager en supervisor langs en ik zie het al helemaal gebeuren dat m'n contract niet verlengt wordt. Ik weet niet eens waarvoor ik langs moet komen, maar het is al eerder gebeurd dit jaar (ik werkte 2 parttime banen) omdat ze niet met de onzekerheid wilde zitten of ik nog wel helemaal beter werd na m'n depressie. En als dat dus niet zo zou zijn, dan konden ze me niet ontslaan terwijl een contract stoppen heel makkelijk is.
Godver nou zit ik meteen vast in zo'n doem-denk-cirkeltje waar ik niet uit kom.

quote:

Op dinsdag 30 september 2014 23:27 schreef kuolema het volgende:

[..]

Waar denk je dan aan? Ik ben niet zo van de alternatieve dingen. Mijn ervaring: toen ik 14 was stuurde mijn moeder me naar het huis van een of ander vrouwtje. Ik kwam binnen, ze vroeg alleen 'voel je je wel eens depressief?', 'jep', schreef op een blaadje heel groot: 'DEPRESSIEF' (als diagnose), ging een tijdje met een of ander dingetje boven mijn hoofd bewegen en meer van dat soort dingen, gaf een homeopathisch middeltje mee en vertelde me dat de rekening voor deze afspraak 50 euro was (volgens mij verwachtte ze dat ik het meteen ging betalen of zo) . Ik wist niet hoe gauw ik daar weg moest, bij dat gestoorde, niet bijster intelligente wijf. Maar goed iedereen zijn ding he Hoe kwam mijn moeder op het idee

Aan zulke mensen heb je veel Ik kan me voorstellen dat je daar niks te zoeken hebt (iemand moet heel goed van het padje zijn om daar wat aan te hebben ). Maar ach... zo vijftig euro verdienen wil ik ook wel )

quote:

Maar lief dat je meedenkt. Het is niet zo dat ik helemaal niet open sta voor dingen, ik vind het mooi als andere mensen zich er prettig bij voelen, maar het past gewoon niet bij mij.

Van dat wantrouwen was ik me eigenlijk niet zo bewust totdat het in de groep ter sprake kwam. Ik zie het meer als iets goeds. Het is niet fijn, maar wel beter.

[..]

Ik dacht meer aan yoga en dat soort gezweef, maar inderdaad, dat moet je liggen

Dan heb je inderdaad wel wat aan de groep gehad. Je hebt er wat geleerd van jezelf en het is wel een eigenschap die je leven beïnvloed. wantrouwen is goed omdat het zorgt dat je niet naïef bent, maar belemmerd het je niet in sociale contacten? Voor vriendschappen heb je een zeker vertrouwen nodig in elkaar..?

quote:

Ik denk dat je je vrienden meer tot last bent door ze niet te bellen terwijl ze weten dat het niet goed met je gaat Ik snap het wel heel goed hoor.

Wat heftig van je ouders Bellen als je het niet trekt is natuurlijk wat anders dan dreigen.
Bekijk het eens vanuit het perspectief van je vriendinnen in plaats van dat van jezelf En met eens bedoel ik altijd, alleen maar (op die kritieke momenten). Beeld je in dat het andersom zou zijn. Wat zou jij dan het beste achten?
Het enige waarover je vanuit jezelf na moet denken zijn je behoeften.

Ik weet dat ze het vervelend vinden en ze weten dat het slecht met me gaat als ik ineens van de radar verdwijn. Met dat betreft ben ik het wel beter gaan doen, alleen ik denk niet dat ik hen gerust stel wanneer ik zeg dat ik geen reden om te leven kan verzinnen.
Dat van mijn ouders, tja.. het was zo en niet anders. Let is be. Alleen ik denk wel dat dit (in combinatie met uithuisplaatsing van eerst mij en toen ik terug kwam mijn broer) ervoor heeft gezorgt dat ik altijd perfect wil zijn. Mensen niet tot last wil zijn. Voorzichtig ben in alles wat ik doe en zeg, want stel je voor dat het fout gaat. Dan heb je dikke problemen (of er wordt zelfmoord gepleegd of je wordt weggedaan).
Inmiddels ben ik me bewust van het gedrag en de oorzaak, alleen het veranderen nog. Ik heb dit aan mijn vrienden uitgelegd en ze begrijpen daarom wel waarom ik soms ineens weg ben of niet open. Ze helpen me heel goed op dit gebied en dat is erg fijn. Ik heb bijzondere vrienden.

quote:

Ben altijd wel benieuwd geweest hoe individuele pmt gaat. Ik heb het in de groep gedaan en voor mij was het gewoon fanatiek spelen Vond de therapeutische theorie (grenzen, vertrouwen, enz.) erachter niet zo boeiend, maar ik had er ook weinig moeite mee. Wel met mij eigen gedrag, schaamte, zelfhaat, maar dat liet ik meestal niet merken.

Jammer dat je niks van je eigen gedrag hebt durven laten merken. Komt dat ook door het wantrouwen?
PMT bij een eetstoornis is verschrikkelijk moeilijk. Het is spiegelen, continue geconfronteerd worden met je lichaamsomtrekken, en lichaamsbeleving. Ik schaam me elke keer heel erg en wil het liefste wegrennen. Gelukkig is de vrouw heel erg lief en kijkt ze nergens raar van op, want het is gewoon lastig. Helaas geen sport en spel voor mij dus

quote:

Terecht! Die trots mag je voelen! Laat het komen en geniet ervan, zo af en toe Ik vind het super knap, en dat zeg ik niet om sociaal te doen (naja eigenlijk wel want ik had ook gewoon uit luiheid helemaal niet kunnen reageren ) maar omdat ik zelf mijn studie (tijdelijk) heb moeten stopzetten, net als vele anderen met psychische problemen, ik weet hoe moeilijk het is. En dan doe jij er gewoon twee, met succes. Ergens is het ook niet helemaal goed omdat je blijkbaar ook heel veel van jezelf vraagt, wat wsl ook een bron/onderdeel is van je problemen, en dat kan dingen verergeren. Maar keihard falen in je studie is zeker niet goed voor de stemming (ervaringsdeskundige hier ) dus het is maar net hoe je het bekijkt.

Ik vind het eerder knap als je studies stop kan zetten om aan jezelf te werken. Dat is doodeng en confronterend. Dat is eerder iets waar je trots op mag zijn

Studeren is zowel mijn sterkte als mijn zwakte en het wordt ook regelmatig geëvalueerd of het nog oké is. Wanneer ik (teveel) afval, te depressief wordt of anderzinds moet ik stoppen. Alleen ze vrezen dat je me daarmee ook een psychische afgrond induwt.

Een jaar thuiszitten heb ik twee jaar terug gedaan omdat ik keihard faalde *(andere studie), ik heb het mezelf nog niet vergeven. Dat gevoel is verschrikkelijk. Misschien doe ik ook daarom twee studies, om iets goed te maken.

Hoi, ben nieuw hier. Hebben jullie ook wel eens gehad dat een AD niet meer werkte? Ik slik nu al zo'n tien jaar Paroxetine, eerst 10 mg, toen 20mg en nu al een aantal jaar 30 mg. Ik kreeg het tegen angstaanvallen en dwanggedachten. Maar nu heb ik drie keer een angstaanval gehad en heb een permanent onrustig gevoel. Ik zit vaak te trillen of te klappertanden.

quote:

Op woensdag 1 oktober 2014 18:06 schreef Paars_Lampje het volgende:
Hoi, ben nieuw hier. Hebben jullie ook wel eens gehad dat een AD niet meer werkte? Ik slik nu al zo'n tien jaar Paroxetine, eerst 10 mg, toen 20mg en nu al een aantal jaar 30 mg. Ik kreeg het tegen angstaanvallen en dwanggedachten. Maar nu heb ik drie keer een angstaanval gehad en heb een permanent onrustig gevoel. Ik zit vaak te trillen of te klappertanden.

Ik heb gehoord dat het kan ja, ineens doet t niet meer wat je ervan gewend bent. Neem zo snel mogelijk contact op met de arts die jou dit voorschrijft. Die kan je hiermee verder helpen.

Dank voor je reactie. Ik ga morgen naar de huisarts. Gaan we kijken of ik op een ander middel over kan. Ik zou wel willen dat ik eerder was gegaan, maar ja eigenwijs denken dat je er zelf zo ook wel uitkomt. Komt vast ook wel meer mensen bekend voor ;-)

quote:

Op woensdag 1 oktober 2014 22:43 schreef Paars_Lampje het volgende:
Dank voor je reactie. Ik ga morgen naar de huisarts. Gaan we kijken of ik op een ander middel over kan. Ik zou wel willen dat ik eerder was gegaan, maar ja eigenwijs denken dat je er zelf zo ook wel uitkomt. Komt vast ook wel meer mensen bekend voor ;-)

owja, heel bekend

Ze wachten het antwoord af van de GGZ, daarna gaan ze pas kijken of mijn medicatie aangepast moet worden. Best een teleurstelling, ik dacht het met een bezoek aan de dokter wel even helemaal te regelen, maar helaas.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik ben net wakker, oeps

quote:

Op donderdag 2 oktober 2014 16:13 schreef ChildoftheStars het volgende:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Dat is dan weer het andere uiterste! Best extreem. Maar je wordt tenminste wel serieus genomen. En kun je je veiliger voelen door die belplicht?
Waarom schaam je je?

quote:

Op donderdag 2 oktober 2014 11:01 schreef Paars_Lampje het volgende:
Ze wachten het antwoord af van de GGZ, daarna gaan ze pas kijken of mijn medicatie aangepast moet worden. Best een teleurstelling, ik dacht het met een bezoek aan de dokter wel even helemaal te regelen, maar helaas.

Ik denk wel dat het goed is dat de huisarts niet zomaar een beslissing maakt. Je zit er al zo lang aan.

quote:

Op donderdag 2 oktober 2014 16:33 schreef kuolema het volgende:
Ik ben net wakker, oeps

Lekker toch Middagtukje of een heul lange nacht? Voor een keertje moet dat kunnen hoor

quote:

[..]

Dat is dan weer het andere uiterste! Best extreem. Maar je wordt tenminste wel serieus genomen. En kun je je veiliger voelen door die belplicht?
Waarom schaam je je?

Naja... ik heb nu wat preciezer beschreven wat er is gebeurt en hoevaak.
En ja... het voelt veiliger. Gezien ze het nu serieus nemen, heb ik ook het gevoel dat wanneer ik bel, er ook wat gedaan wordt. Blijkbaar was ik laatst gewoon niet duidelijk/open genoeg

Ze betwijfelde of het wel oké was om me naar huis te laten gaan (gezien ik welliswaar in een studentenhuis woon, maar praktisch gewoon alleen ben) en dat vond ze niet veilig. Ze vond het niet veilig dat ik het bagataliseerde en ik kreeg de opmerking "eigenlijk zit me dit niet lekker en ga ik zo niet met een goed gevoel naar huis". Dus deze alinia samengevat maakt dat ik me schaam en spijt heb van mijn openheid.

quote:

Op donderdag 2 oktober 2014 11:01 schreef Paars_Lampje het volgende:
Ze wachten het antwoord af van de GGZ, daarna gaan ze pas kijken of mijn medicatie aangepast moet worden. Best een teleurstelling, ik dacht het met een bezoek aan de dokter wel even helemaal te regelen, maar helaas.

Naja... als ik het zo lees gebruik je al best lang je medicatie. Je huisarts neemt eigenlijk een heel verantwoordelijk beslissing. Al is dat voor jou nu gewoon puur rot. Kun je een beetje snel een afspraak krijgen? Sterkte ermee

quote:

Op woensdag 1 oktober 2014 14:05 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Ik dacht meer aan yoga en dat soort gezweef, maar inderdaad, dat moet je liggen

Dan heb je inderdaad wel wat aan de groep gehad. Je hebt er wat geleerd van jezelf en het is wel een eigenschap die je leven beïnvloed. wantrouwen is goed omdat het zorgt dat je niet naïef bent, maar belemmerd het je niet in sociale contacten? Voor vriendschappen heb je een zeker vertrouwen nodig in elkaar..?

Ik heb wel goede vrienden maar die vertrouw ik ook niet altijd, dat is inderdaad best moeilijk soms. Ik laat het niet merken, dus zij hebben er geen last van.

quote:

[..]

Jammer dat je niks van je eigen gedrag hebt durven laten merken. Komt dat ook door het wantrouwen?
PMT bij een eetstoornis is verschrikkelijk moeilijk. Het is spiegelen, continue geconfronteerd worden met je lichaamsomtrekken, en lichaamsbeleving. Ik schaam me elke keer heel erg en wil het liefste wegrennen. Gelukkig is de vrouw heel erg lief en kijkt ze nergens raar van op, want het is gewoon lastig. Helaas geen sport en spel voor mij dus

Weet ik niet.
Oeh, dat lijkt me echt verschrikkelijk Knap dat je het volhoudt en niet echt wegrent! Heb je het idee dat je er wat aan hebt?

quote:

[..]

Ik vind het eerder knap als je studies stop kan zetten om aan jezelf te werken. Dat is doodeng en confronterend. Dat is eerder iets waar je trots op mag zijn

Studeren is zowel mijn sterkte als mijn zwakte en het wordt ook regelmatig geëvalueerd of het nog oké is. Wanneer ik (teveel) afval, te depressief wordt of anderzinds moet ik stoppen. Alleen ze vrezen dat je me daarmee ook een psychische afgrond induwt.

Een jaar thuiszitten heb ik twee jaar terug gedaan omdat ik keihard faalde *(andere studie), ik heb het mezelf nog niet vergeven. Dat gevoel is verschrikkelijk. Misschien doe ik ook daarom twee studies, om iets goed te maken.

Het zou nogal dom zijn geweest om er niet mee te stoppen, financieel gezien. Ik ben gestopt omdat het geen zin had om verder te proberen, het kostte me alleen geld, niet omdat ik aan mezelf ging werken.
Het is inderdaad een lastige overweging want zowel stoppen als doorgaan heeft voor- en nadelen.

quote:

Op donderdag 2 oktober 2014 16:37 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Lekker toch Middagtukje of een heul lange nacht? Voor een keertje moet dat kunnen hoor

[..]

Naja... ik heb nu wat preciezer beschreven wat er is gebeurt en hoevaak.
En ja... het voelt veiliger. Gezien ze het nu serieus nemen, heb ik ook het gevoel dat wanneer ik bel, er ook wat gedaan wordt. Blijkbaar was ik laatst gewoon niet duidelijk/open genoeg

Ze betwijfelde of het wel oké was om me naar huis te laten gaan (gezien ik welliswaar in een studentenhuis woon, maar praktisch gewoon alleen ben) en dat vond ze niet veilig. Ze vond het niet veilig dat ik het bagataliseerde en ik kreeg de opmerking "eigenlijk zit me dit niet lekker en ga ik zo niet met een goed gevoel naar huis". Dus deze alinia samengevat maakt dat ik me schaam en spijt heb van mijn openheid.

13 uur geslapen. Maar mijn ritme verschuift zo steeds verder en dat is niet goed omdat ik regelmatig overdag afspraken heb (zoals oppassen vanaf 7 uur 's ochtends). En ik heb eerder een periode meegemaakt dat ik ging slapen als het licht werd en wakker werd als het tijd was voor avondeten. Dan ben ik nog meer alleen en afgezonderd, wat niet zo goed voor me blijkt te zijn.

Maar wat maakt nou precies dat je je daarvoor schaamt? Omdat de psycholoog zo ongerust is? Waarom is dat erg? Dat is zijn/haar werk.

quote:

Op donderdag 2 oktober 2014 16:38 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Naja... als ik het zo lees gebruik je al best lang je medicatie. Je huisarts neemt eigenlijk een heel verantwoordelijk beslissing. Al is dat voor jou nu gewoon puur rot. Kun je een beetje snel een afspraak krijgen? Sterkte ermee

Dank je wel, ik word gebeld en dan duurt het nog drie weken, vanwege de wachtlijst die ze hebben. Ik heb wel Oxazepam gekregen om mij door de ergste momenten heen te helpen.

mn lief is nu voor de 3e week aan t werk, 5 dagen per week. Ik ben veel vaker alleen nu. Vandaag zelfs tot vanavond 9 uur ofzo. Ik moet daar erg aan wennen merk ik, teveel t gevoel dat ik het alleen niet zo goed kan redden. Mn peut denkt ondertussen dat de overprikkeling die ik dagelijks wel heb toch door overbelasting komt. Maar hoe kom je daar van af als het gewone leven al overbelastend is?