Borstvoeding deel 191

Hier ook 'ik doe maar wat' ivm gezond verstand en wat goed voelt. Ik denk qua nachtvoeden... er zijn genoeg kinderen die geen borst krijgen en die kunnen ook getroost worden 's nachts. Maar hoe ik het zelf ga doen, ik laat het maar gewoon gebeuren en lopen zoals het loopt. Ik heb nooit wat gehad met peuters aan de tiet, maar kan me ook totaal niet voorstellen dat ik ooit zou stoppen met voeden. Die dingen veranderen kennelijk al doende, dus we zien het wel gewoon.
Inmiddels zijn we de zes maanden bv voorbij. Zonder plan, zonder doel in tijd. Ik zou het nu eigenlijk wel tof vinden om een jaar te halen, maar zie wel hoe het gaat. Of het gaat. En ik ben heel blij met bv en kan het me niet anders voorstellen, maar heb ook vaak twijfels. Want ik vind het soms fysiek retezwaar. Ben nu ook heel blij met bijvoeding... dat maakt voor mij dat het 'te doen' blijft.

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 13:41 schreef Asyniur het volgende:

[..]

Tuurlijk wel.
Na 3 nachten gekrijs, liet hij zich nacht 4 makkelijker troosten. Het is gewoon een kwestie van een gewoonte doorbreken.

En vergeet niet dat mijn initiële reactie was op iemand met een bijna-peuter (zonder deze overigens aan te vallen) en niet op iemand met een 6-maanden oude baby.

Prima dat jij dat zo hebt aangepakt hoor, maar in mijn boekje is het geen nare gewoonte die doorbroken moet worden Mijn zoon haalt troost uit de borst, dat is onze realiteit. Ik vind het vervelend dat je dat een kulredenering noemt.

Ik geloof overigens meteen dat het een ander verhaal wordt als een kind iets ouder is, in die zin vind ook ik een bijna-peuter een ander verhaal dan een net-dreumesje. Maar ik schaar me achter de mensen die menen dat een kind zelf mag bepalen wanneer het klaar is met de nachtvoedingen.

Ik heb eigenlijk niets meer toe te voegen wat nog niet gezegd is

Ik wil het hem graag zelf laten bepalen, in elk geval zolang hij nog niet duidelijk kan aangeven wat er aan de hand is. Bij mijn dochter heb ik dat anders gedaan, en achteraf gezien heb ik daar spijt van. Ook al deed ik dat omdat ik het zelf op dat moment niet trok, ze is nu 4 en nog steeds wordt ze meerdere keren per week wakker 's nachts. Ergens heb ik het idee dat ze niet zelf opnieuw kan inslapen, omdat we haar te snel uit onze kamer en 's nachts van de borst gehaald hebben.
Bovendien, net als LE vind ik het ook geen nare gewoonte. Al is hij dan bijna twee, in doen en laten is hij af en toe nog heel klein hoor. En om eerlijk te zijn, ik heb geen zin in 3 nachten drama, want dat betekent hier wel dat het hele huis wakker is.

Ik stel geen grenzen aan de bv.
Zoveel hij wil, zo vaak hij wil, zo lang hij wil.
De enige reden dat mijn lichaam überhaupt melk produceert, is om te voldoen aan de behoeften van mijn kind. Zo mooi en goed geregeld door de natuur, zo goed op elkaar afgestemd... Waarom daar een rem op zetten door kunstmatige ingrepen zoals de timer er op?
Okay, hij is inmiddels 26,5 maand oud. Hij eet volwaardig, krijgt ook tussendoortjes en drinkt water (met bubbels ), soms limonade, smoothies, bekertje koemelk op de opvang en bij oma.
Maar toch heeft hij het nog zo nodig om bij me te drinken
3 dagen in de week ben ik aan het werk en moet hij me missen (en ik hem). Het eerste dat hij doet na een lange werkdag is bovenop me duiken, me naar de bank dirigeren en drinken maar
Niet per se vanwege de dorst, maar het biedt zoveel meer dan dat!

Maar goed, iedereen moet doen waar hij zich goed bij voelt. Zelf had ik voordat ik kinderen had ook nooit verwacht een langvoedster te worden. Die haar kind te pas en te onpas voedt, volledig op verzoek. Die elke nacht minstens 4x aan het voeden is met een klein frummeltje in bed....
Maar ik zou echt niet anders willen.
Deze (relatief superkorte) bv-periode is zo dierbaar

Je zegt het wel mooi Kersjes!

Ik ben nu dus wel overdag grenzen gaan stellen. Van om de haverklap een slokje zijn we nu naar 3 momenten per dag gegaan (en natuurlijk wel uitzonderingen als het nodig is zoals bij vallen, erg moe of wat dan ook). Ik voelde me er zelf niet prettig meer bij. Ook omdat het dan altijd 2 tegelijk is en in het openbaar discreet voeden dan eigenlijk niet mogelijk is. En dat in combinatie met het drammerige. Dat hebben ze trouwens snel opgepakt. Maar s nachts vind ik het toch anders. Huilend wakker worden vind ik ook weer anders als overdag een slokje willen drinken (en daardoor ook ander drinken vertikken).

Ik vind dat er mooie dingen gezegd zijn

Ik voed ook op verzoek. Het ligt in madame haar handen en dat houdt voor ons in dat er met 6,5 mnd nog zin 10 keer per 24 uur gevoed wordt. Voor veel mensen een afschuwelijke opgave, zo blijkt als ik dat vertel, maar voor mij niks geen moeite. Natuurlijk slaap ik ook liever de nachten door, maar als F. mij nodig heeft sta ik in een tel naast haar bed. Soms voldoet een aai, soms een speen en soms het kalmeren van fladderende armpjes, maar soms (1 a 2x per nacht) is ze echt wakker en op zoek naar de borst. Prima. Natuurlijk zucht ik ook weleens diep als ze voor de 10e keer ligt te mopperen (in haar slaap overigens, zelf wordt ze zelden wakker van dat gekakel ), maar ik ben evengoed snachts haar mama en veilige haven.

En over grenzen verleggen: ik vond het echt een heel naar idee dat er iemand aan m'n shirt zou zitten hannesen op zoek naar -nu- een borst. Inmiddels betrap ik mezelf op een lach van oor tot oor als ze begint te giechelen bij het geluid van een losklikkende voedingsbeha of het blije snoetje als ze dat Zélf voor elkaar heeft weten te krijgen. . De wereld ziet er zo anders uit op het moment dat je het leeft, in het hier en nu. En weet je, het is mooier nog dan ik van te voren had bedacht. De interactie en het zien wat onze voedingsmomenten haar brengen (blijheid, voldoening, troost, rust etc) doen me misschien nog wel meer dan die onhandige verse baby die me na een voeding met vette kloven, bloedblaren en tranen in mijn ogen liet na'genieten'

quote:

Op vrijdag 12 september 2014 13:32 schreef Franny_G het volgende:
Maar is het geven van nachtvoedingen dan echt zo gekoppeld aan het nog niet opgang zijn van de menstruatiecyclus? Ik geef dus al een tijd amper nachtvoedingen, maar een cyclus heb ik ook nog niet.

Geen idee, maar dat is wel de periode dat er hier het meest gedronken wordt dus mij lijkt het dat dat het meeste verschil zal maken qua cyclus weer op gang helpen, als het al helpt.
Overdag valt er ook nog wel wat te winnen qua drinkmomenten minderen hoor. Ik ben heel makkelijk met de borst aanbieden en J. heeft er in principe altijd wel zin in. Maar zonder veel drama zou ik het overdag wel kunnen beperken tot 2 drinkmomenten denk ik, bij het opstaan en 's avonds bij het inslapen.

Nouja, we moeten er nog maar eens goed over nadenken waar onze prioriteit nu ligt. Eigenlijk gaat dat hele afbouwen zo tegen mijn gevoel in . Misschien dat we kinderwens maar gewoon even in de koelkast moeten zetten..

Mooie persoonlijke verhalen hier maar ik onderschrijf ook niet alles. Een kind die zich op je stort en je naar de bank dirigeert, dat vind ik voor mijzelf te ver gaan. Dat klinkt "dwingend" en niet als een manier waarop ik wil dat mijn kind omgaat met mij of mijn lichaam.
Maargoed, ik vind het ook al vervelend dat kuiken soms heel 'verlekkerd' naar mijn boezem kan kijken.
Een wie weet verandert mijn mening wel als mijn kuiken ouder is, maar vooralsnog heb ik daar wel moeite mee. Vooral omdat het mijn lichaam is, niet alleen een instrument in dienst van mijn baby.
(En ik kan bijvoorbeeld ook lastig relateren aan het wegcijferende karakter van 'als mijn kind het nodig heeft, moet het maar' houding. Voor kleine baby's overigens wel, maar ik ben meer dan mama en mijn lichaam is meer dan functioneel.)

Ik herken altijd veel in wat jij schrijft, Burdie. Ook in dit geval. Zeker wat je schrijft over de omgang met jouw lichaam. Ik denk dat ik veel waarde hecht aan autonomie, zowel voor mijzelf als voor mijn kind. De periode dat I echt alleen in slaap kon vallen aan de borst, vond ik daarom ook mentaal zwaar omdat het idee dat I echt mij daarvoor nodig heeft, me geen goed gevoel gaf. Ik vind het echt heel belangrijk dat ze ook zonder mij in slaap kan komen, als ze bij haar papa is, of als ik er even niet ben. Dat geeft ons allebei meer ruimte en kracht. En ook wel precies om wat Burdie schrijft: ik ben meer dan mama.

Het borstvoeding geven, vind ik heel mooi en bijzonder en dat mijn lichaam dit kan ook. Ik geniet er vaak van, maar er zijn ook veel momenten geweest dat ik dat 'in dienst zijn van' heel zwaar vond. Bovendien is het fysiek ook echt zwaar, want ik weeg op dit moment nog maar 50 kilo terwijl ik echt heel erg mijn best doe met eten. Maar het lijkt wel alsof er niet tegenop te eten valt. En ook daarin zie ik het als mijn taak om grenzen te bewaken, voor mijn eigen welzijn. Als ik onder de 50 kilo kom, moet ik gewoon stoppen of in ieder geval flink afbouwen. Het scheelt al dat we op de dagen dat I naar het kdv gaat de bv combineren met kv, zodat ik niet voortdurend hoef te kolven.

Gewoon uit interesse , vonden jullie de zwangerschap in zo verre ook zwaar? Ook dan staat je lichaam in dienst van. Ik heb helemaal geen moeite met constant voeden van J. We doen het hier net als bij KP. En herken jullie gevoel helemaal niet , het mama zijn is gewoon een heel groot deel van mijn leven en ik ben ook gewoon klaproos, en die momenten zijn er nog best veel voor een 'thuisblijfmoeder ' .

Vinden jullie het dan niet steeds vaker een opgave dan een ding wat je doet zonder na te denken of van geniet? Sorry voor al de vragen hoor ik wil herken het niet dus ben nieuwsgierig .

Wat betreft de toekomst, ik wil het jaar halen. 2 jaar zou ik heel mooi vinden maar ik merk dat ik dat nu nog spannend vind, hoe zou dat gaan en ik zou het persoonlijk niet prettig vinden om een dreumes/peuter te hebben die shirt's omhoog gaat trekken. Maar wie weet kijk ik er dan anders tegenaan. Tot nu toe geniet ik van de momenten dus stoppen is nog lang geen optie hier

De zwangerschap vond ik op zich niet zwaar, klaprooss, want ik had een goede zwangerschap en ik bleef tot het laatst toe heel fit.

Ik heb een goede zwangerschap gehad, een goede bevalling, borstvoeding gaat ook goed. En toch, en ik begrijp dat niet iedereen dat snapt, zou ik dit afgelopen jaar niet graag overdoen. Het was een voor mij waarschijnlijk 'once-in-a-lifetime' ervaring, die ik geweldig en fantastisch vond. Maar ik vind ook dat het veel van een vrouw vraagt. Ook merk ik dat ik het met I, naarmate ze nu ouder wordt, steeds leuker ga vinden. De fase van het kwetsbare en afhankelijke baby-tje, hoe gelukkig ik ook toen met haar was, is denk ik niet de fase die het beste bij mij past.

Borstvoeding is 8 van de 10 keer geen opgave, maar die andere twee keer dus wel. Dan heb ik er eigenlijk even niet het geduld voor of de zin er in en dan zit ik de tijd echt een beetje uit.

Het heeft er bij mij vast ook mee te maken dat ik zo laat moeder ben geworden en ook heel lang geen kinderverlangen had. Ik heb altijd een heel vrij en heel autonoom leven geleid. Ook in mijn relaties. Dus ik ben echt gewend aan die autonomie en vrijheid en vind het moeilijk om concessies daarin te doen.

En als ik het zo opschrijf, ga ik mezelf bijna ontaard voelen, maar ik denk dat ik jullie echt niet hoef te vertellen hoe ongelooflijk veel ik van I houd en dat ik zielsgelukkig ben met haar en met het feit dat het moederschap mij toch 'gegeven' is.

Een zwangerschap vind ik anders. Daar is geen alternatief voor, en er zijn geen mensen die dat anders doen. Bovendien werd dat langzamerhand zwaarder, terwijl bv meteen vanaf de geboorte *patsboemnooitmeerpauze* is. En ja, ik was tijdens de zwangerschap ook niet de meest leuke versie van mezelf zegmaar.
Maar ik vind het allemaal heel dubbel hoor. Ik kan er echt heel erg van genieten en doe dat meestal ook wel. Maar soms vind ik het ook een benauwende valstrik zonder uitgang. (En dat botst regelmatig, inclusief huilbuien)

Ben het helemaal met je eens Franny... Hier is nog wel een wens voor een tweede (en derde) maar niet voor de bijbehorende '2 van de 10 keer' bv (en een alternatief is er voor mij niet).

Heel helder franny! Vervelend dat je die gevoelens hebt . Je niet ontaard noemen, borstvoeding geven of niet heeft niets met de liefde voor je kind te maken!

En straks eet ze alleen nog maar prakjes . Och en ze worden echt elke keer leuker hè!

quote:

Op zaterdag 13 september 2014 03:37 schreef L0t.. het volgende:

[..]

Geen idee, maar dat is wel de periode dat er hier het meest gedronken wordt dus mij lijkt het dat dat het meeste verschil zal maken qua cyclus weer op gang helpen, als het al helpt.
Overdag valt er ook nog wel wat te winnen qua drinkmomenten minderen hoor. Ik ben heel makkelijk met de borst aanbieden en J. heeft er in principe altijd wel zin in. Maar zonder veel drama zou ik het overdag wel kunnen beperken tot 2 drinkmomenten denk ik, bij het opstaan en 's avonds bij het inslapen.

Nouja, we moeten er nog maar eens goed over nadenken waar onze prioriteit nu ligt. Eigenlijk gaat dat hele afbouwen zo tegen mijn gevoel in . Misschien dat we kinderwens maar gewoon even in de koelkast moeten zetten..

Ik denk dat een beetje pech danwel geluk ook een aandeel heeft hierin? Want hier ook nog flinke nachtvoedingen, maar ook wel weer een redelijke cyclus.

quote:

Op zaterdag 13 september 2014 10:34 schreef Franny_G het volgende:
Ik herken altijd veel in wat jij schrijft, Burdie. Ook in dit geval. Zeker wat je schrijft over de omgang met jouw lichaam. Ik denk dat ik veel waarde hecht aan autonomie, zowel voor mijzelf als voor mijn kind. De periode dat I echt alleen in slaap kon vallen aan de borst, vond ik daarom ook mentaal zwaar omdat het idee dat I echt mij daarvoor nodig heeft, me geen goed gevoel gaf. Ik vind het echt heel belangrijk dat ze ook zonder mij in slaap kan komen, als ze bij haar papa is, of als ik er even niet ben. Dat geeft ons allebei meer ruimte en kracht. En ook wel precies om wat Burdie schrijft: ik ben meer dan mama.

Het borstvoeding geven, vind ik heel mooi en bijzonder en dat mijn lichaam dit kan ook. Ik geniet er vaak van, maar er zijn ook veel momenten geweest dat ik dat 'in dienst zijn van' heel zwaar vond. Bovendien is het fysiek ook echt zwaar, want ik weeg op dit moment nog maar 50 kilo terwijl ik echt heel erg mijn best doe met eten. Maar het lijkt wel alsof er niet tegenop te eten valt. En ook daarin zie ik het als mijn taak om grenzen te bewaken, voor mijn eigen welzijn. Als ik onder de 50 kilo kom, moet ik gewoon stoppen of in ieder geval flink afbouwen. Het scheelt al dat we op de dagen dat I naar het kdv gaat de bv combineren met kv, zodat ik niet voortdurend hoef te kolven.

Ja, herkenbaar. Sinds ik het voeden overdag een halt heb toegeroepen (want ook ik vind dat dwingende niet prettig, het werd heel dwangmatig hier, dat ging voor mij een persoonlijke grens over) ben ik wel weer iets aangekomen. Nog niet helemaal op gewicht, maar het afvallen is gelukkig wel gestopt. Hopelijk vergaat het jou hetzelfde, wellicht ook als I wat meer bijvoeding en dus minder bv zal krijgen?

Dit is lastig idd... Ik had een ongemakkelijke zwangerschap waar ik nu nog niet van hersteld ben, een fijne bevalling maar wel een trauma, en een baby die 4 mnd heel veel gehuild heeft en nu nog 8-10 x per dag drinkt.
Toch heb ik geen moeite met dat afhankelijke. Soms wel, als ik zelf oververmoeid ben en overprikkelt, maar ik ben er, mijn lijf is er, om dit kind groot te brengen. En die gedachte gaat voor mij zo terug naar de basis van het moeder zijn dat de rest daardoor toch wat naar de achtergrond verdwijnt.

Tegelijkertijd ben ik nog steeds ook Cwen en doe ik nu ze ouder wordt en ik fitter, weer steeds neer voor mezelf. En ik vind dat dwingende niet erg - ze trekt soms aan m'n shirt, ja, maar hoe erg is dat nou? Het is ook wel een deze-tijds-ding, voor mijn gevoel. Allemaal ons eigen eiland - geeft niet, heb ik zelf ook echt nodig, maar Ellie mag er altijd bij, zeg maar.

Ben te moe om alles (kritisch) terug te lezen ivm lange autorit (net terug van vakantie).

Even ter aanvulling voor het geval anders gedacht wordt: ik heb hem dus niet 3 nachten in zijn eigen bed laten krijsen.
Ik heb hem bij mij gelegd, geaaid, gezongen, gepraat, gesust, gewiegd, samen met hem in slaap gevallen in mijn bed etc. Het enige wat ik hem onthouden heb, is die borst (althans dus voor de nacht).

En ik blijf het een cul-redenering vinden als je werkelijk denkt dat het alléén die borst is die troost biedt. Stel je raakt je borsten kwijt of moet acuut aan medicatie die niet kan met bv. Kun je dan opeens je kind niet meer troosten?

Maar goed, het ging mij er niet om om een discussie aan te wakkeren. Het was gewoon een opmerking naar aanleiding van iemand die zei af en toe gefrustreerd te raken van de nachtvoedingen.
Aangezien daarvoor gezegd werd dat alles soms zo zwart-wit werd gepresenteerd (fv-bv), dacht ik ik gooi hier ook een nuance erin. Je kunt best een gewoonte doorbreken als je het wil, maar je hoeft het niet van mij. Dat is ieder zijn eigen keuze.

Lactatiekundige zei ooit tegen mij: bv op verzoek is óók op verzoek van de moeder.

Bram mag mijn shirt niet zomaar omlaag trekken. Hij komt altijd vragen of hij mag drinken. Maar datzelfde geldt voor als er iets op tafel staat, dat mag hij ook niet zomaar zonder vragen pakken. Het is gewoon een stukje opvoeding.

Volgens mij is er niemand die stelt dat alleen de borst troost biedt. Wel dat het troost biedt, wereld van verschil.

Wat betreft voeden op verzoek en toegeven als je kindje wil drinken, dat doe ik in 98% van alle gevallen. Er zijn enkele keren geweest, dat ik hem zeg, dat hij moet wachten, als het voor mijn gevoel niet fijn voelt bijv. In het openbaar waar ik me niet prettig voel om te voeden.

Ik snap goed dat het in Kyara's geval anders is. En in "zien drinken maakt zin om te drinken" geloof ik ook. Onlangs ergens geweest met 2 moeders met baby's van 3 en 9 maanden en zodra die bv kregen wilde hij ook.

Zwangerschap Nr. 1 was heel goed, zwangerschap nr. 2 was een stuk minder leuk en goed.

quote:

Op zaterdag 13 september 2014 11:12 schreef L-E het volgende:

[..]

Ik denk dat een beetje pech danwel geluk ook een aandeel heeft hierin? Want hier ook nog flinke nachtvoedingen, maar ook wel weer een redelijke cyclus.

Ja absoluut hoor, ik heb gewoon pech dat mijn lichaam blijkbaar zo reageert op die hormonen.

quote:

Op zaterdag 13 september 2014 19:49 schreef Ticootje het volgende:
Bram mag mijn shirt niet zomaar omlaag trekken. Hij komt altijd vragen of hij mag drinken. Maar datzelfde geldt voor als er iets op tafel staat, dat mag hij ook niet zomaar zonder vragen pakken. Het is gewoon een stukje opvoeding.

Hier is de regel altijd geweest:
Als het in kindvriendelijke "houders" gepresenteerd wordt op tafel (bijv. plastic schaaltjes, monkey platter ook altijd op kinderservies) dan staat het er voor hun, mogen de kinderen dat gewoon vrij pakken. Doe ik met verjaardegn en visite ook altijd en de kinderen weten dat inmiddels allemaal.
En de bv is natuurlijk zo kindvriendelijk verpakt als maar kan

Overigens is mijn peuter de enige die daarvan neemt hoor. De baby van vrienden hier 2 weken geleden was en dwars door mijn shirt probeerde aan te happen tel ik even niet mee

Iedereen heeft zijn eigen manier met omgaan met en het aanbieden van bv. Niets mis mee toch?
Zolang je kind EN jijzelf er vooral van genieten.

De zwangerschap van S. was echt de hel op aarde. Het enige dat me een beetje troost kon bieden was het veelvuldige (dag)dromen, het intense verlangen naar later: als mijn kleintje er eindelijk zou zijn en ik weer beter zou worden.
Mijn kind kunnen knuffelen, dragen, voeden... Dat verlangen was zo sterk! En afgezien van de (vele ) nachtvoedingen staat het me echt nooit tegen.
Bij de middelste had ik op een geven moment wel dat ik opzag tegen het voeden. Ik was (pril) zwanger, dreigde uit de drogen en kon dat gehang en gefrunnik aan me heel slecht verdragen. Met pijn in m'n hart en tranen in de ogen wees ik hem steeds vaker af en binnen een paar dagen was het afgelopen. Ook omdat ik inmiddels uitgedroogd was opgenomen in het ziekenhuis. Middelste heeft dus het kortst bv gehad: 19 maanden.

Ennn ik heb wéér een vraag...

Ons meisje is nu 5,5 week oud. Vanaf dag 3 heeft ze veel last van krampjes gehad. Dat is nu gelukkig wel wat minder, maar nog niet helemaal over. Ze is echter steeds minder gaan poepen en ik vraag me af of de pijn soms komt doordat het poepen niet lukt. Het is overigens wel telkens zachte typische bv-poep, dus volgens mij is er geen sprake van verstopping. Maar het is nu opeens al 48 uur geleden dat ze voor het laatst heeft gepoept. Moet ik me zorgen maken? Ik heb wel gelezen dat het ontlastingspatroon op een gegeven moment verandert en dat er bij bv-kindjes dan soms best een flinke tijd tussen kan zitten, maar is 5 weken daarvoor niet wat vroeg?

Mocht ze morgenochtend nog steeds niet gepoept hebben dan bel ik sowieso de huisarts even voor advies. Maar jullie hebben er in de tussentijd vast ook iets slims over te zeggen

quote:

Op woensdag 17 september 2014 13:46 schreef Amsel het volgende:
Ennn ik heb wéér een vraag...

Ons meisje is nu 5,5 week oud. Vanaf dag 3 heeft ze veel last van krampjes gehad. Dat is nu gelukkig wel wat minder, maar nog niet helemaal over. Ze is echter steeds minder gaan poepen en ik vraag me af of de pijn soms komt doordat het poepen niet lukt. Het is overigens wel telkens zachte typische bv-poep, dus volgens mij is er geen sprake van verstopping. Maar het is nu opeens al 48 uur geleden dat ze voor het laatst heeft gepoept. Moet ik me zorgen maken? Ik heb wel gelezen dat het ontlastingspatroon op een gegeven moment verandert en dat er bij bv-kindjes dan soms best een flinke tijd tussen kan zitten, maar is 5 weken daarvoor niet wat vroeg?

Mocht ze morgenochtend nog steeds niet gepoept hebben dan bel ik sowieso de huisarts even voor advies. Maar jullie hebben er in de tussentijd vast ook iets slims over te zeggen

Volgens mij veranderde bij ons het ontlastingspatroon rond de 6 weken. Van meerdere keren per dag naar 1x per 3/4 dagen. Hij had toen ook nog krampjes, maar ontlasting kwam er altijd zonder problemen uit.