De kunst van het loslaten van je ex #231

quote:

Op maandag 9 juni 2014 17:57 schreef formerjellybean het volgende:

[..]

Hier moet je heel erg mee oppassen het kan heel vertrouwd en alles voelen maar wat als die een nieuw meisje ontmoet?
Tuurlijk is het wel positief maar ik denk dat je contact aanhoud in hoop op meer en daar moet je mee oppassen. Ik denk eigenlijk dat het te vers is om vrienden te zijn en denk eigenlijk de leuke dingen met elkaar kan doen als je allebei meer je leven zonder elkaar hebt opgebouwd.

Ja, is zo. Daarom ben ik er ook niet 100% blij mee, want het is nog steeds wel uit. Eigenlijk zou ik gewoon willen zeggen: geven we het nog een kans, ja of nee? Voor mij is het zwart-wit, maar voor hem dus niet. Hij weet dat ik rond m'n 15e een rotperiode heb doorgemaakt waarin in me heel eenzaam voelde en niet wist wat ik met m'n leven aanmoest en hij heeft het gevoel dat hij daar nu doorheen gaat. En dat hij dat alleen moet doen. Ik weet dat ik, als ik nu wegloop, een tijdje een shitty periode tegemoet ga, maar dat ik er wel overheen kom. En dat als we zo doorgaan het twee kanten op kan gaan: we komen weer bij elkaar of een van ons vindt een ander en de andere krijgt nog even een klap extra. Het is een risico... Maar het lijkt me ook balen om over een halfjaar te denken: wat als..?

We willen dezelfde dingen van het leven en we passen nog altijd heel goed bij elkaar. Hij kon alleen niet aangeven wat hij nodig had van mij en binnen onze relatie, waardoor zijn gevoel van onvrede alleen maar groeide totdat het breekpunt kwam. We zijn eigenlijk pas echt met elkaar gaan praten vanaf het moment dat het uit was. In zekere zin in dat echt een wake up call geweest en was het nodig voor onze relatie, maar ook voor ons allebei als individuen.

quote:

Op maandag 9 juni 2014 18:22 schreef IGotMine het volgende:

[..]

Eigenlijk zou ik gewoon willen zeggen: geven we het nog een kans, ja of nee? Voor mij is het zwart-wit

Misschien moet je dit gewoon doen. Pas als je echt elkaar loslaat, dus niet dit "we-gaan-nog-leuk-met-elkaar-om-alsof-we-een-stelletje-zijn-maar-zijn-het-niet"-gedoe, zul je merken dat je veel objectiever naar je relatie kan kijken. Je zal de problemen duidelijker zien, je zal beter kunnen inzien wat jij (en hij) zou moeten veranderen. En, het allerbelangrijkste, je zal inzien of je echt een relatie met hem wil.

Jullie blijven nu bij elkaar omdat jullie beiden bang zijn om alleen te zijn. En dat is begrijpelijk. Maar pas als jullie elkaar met rust laten (echt volledig met rust), zul je zien dat de antwoorden die jullie zoeken vanzelf naar boven komen. En dit kan lang duren, weken, maanden. Maar door met elkaar te blijven omgaan brengen jullie jezelf alleen maar in verwarring wat betreft gevoelens.

quote:

Op maandag 9 juni 2014 20:13 schreef Inaithnir het volgende:

[..]

Misschien moet je dit gewoon doen. Pas als je echt elkaar loslaat, dus niet dit "we-gaan-nog-leuk-met-elkaar-om-alsof-we-een-stelletje-zijn-maar-zijn-het-niet"-gedoe, zul je merken dat je veel objectiever naar je relatie kan kijken. Je zal de problemen duidelijker zien, je zal beter kunnen inzien wat jij (en hij) zou moeten veranderen. En, het allerbelangrijkste, je zal inzien of je echt een relatie met hem wil.

Jullie blijven nu bij elkaar omdat jullie beiden bang zijn om alleen te zijn. En dat is begrijpelijk. Maar pas als jullie elkaar met rust laten (echt volledig met rust), zul je zien dat de antwoorden die jullie zoeken vanzelf naar boven komen. En dit kan lang duren, weken, maanden. Maar door met elkaar te blijven omgaan brengen jullie jezelf alleen maar in verwarring wat betreft gevoelens.

Dank voor je reactie. Het is wel zo dat we weten wat moet veranderen, zowel in onze dynamiek als in ons persoonlijk. We zijn inmiddels bijna 4 maanden uit elkaar en terwijl we in het begin vooral zoekende waren en ons afvroegen waar het fout is gegaan is dat wel duidelijk geworden.

Maar wat moet ik van hem verwachten? Ik verwacht niet dat we - als ik hem voor een keuze stel - van de een op de andere dag weer een stel zijn en onze vriendenkring vertellen dat we weer bij elkaar zijn en blablabla of wel? Moet ik hem vragen "Wil je m'n vriend weer zijn, ja of nee?" of eerder "Gaan we er samen aan werken, ja of nee?"

quote:

Op maandag 9 juni 2014 20:32 schreef IGotMine het volgende:

[..]

Dank voor je reactie. Het is wel zo dat we weten wat moet veranderen, zowel in onze dynamiek als in ons persoonlijk. We zijn inmiddels bijna 4 maanden uit elkaar en terwijl we in het begin vooral zoekende waren en ons afvroegen waar het fout is gegaan is dat wel duidelijk geworden.

Maar wat moet ik van hem verwachten? Ik verwacht niet dat we - als ik hem voor een keuze stel - van de een op de andere dag weer een stel zijn en onze vriendenkring vertellen dat we weer bij elkaar zijn en blablabla of wel? Moet ik hem vragen "Wil je m'n vriend weer zijn, ja of nee?" of eerder "Gaan we er samen aan werken, ja of nee?"

Het laatste. Praat met elkaar (uiteraard privé aan tafel, niet in het openbaar of via telefoon), en geef beide aan wat je vindt dat 1) jij zou moeten veranderen en 2) de ander zou moeten veranderen. En kijk dan of het realistisch is. Daarmee bedoel ik, je wil vast graag ja zeggen op alle dingen die hij je vertelt (en andersom), omdat je graag weer bij elkaar wil zijn. Maar probeer echt bij jezelf na te gaan, kan ik dit wel? Of zal ik, na verloop van tijd, weer terugvallen in mijn oude patroon? Want uiteraard moeten jullie beide jezelf blijven. En als je gewoon echt bij jezelf denkt "Dit is te veel, dit zou ik niet vol kunnen houden", dan is het misschien beter zo.

Wees niet bang om met elkaar de conclusie te trekken dat het niet gaat werken en dat je elkaar moet loslaten. Het zal pijn doen, maar bij elkaar blijven zal dan uiteindelijk meer pijn doen. En die pijn gaat weg, ook bij hem. Wat ik van je posts begrijp is hij waarschijnlijk banger dan jij. Probeer dan, ook voor hem, sterk te zijn als het hierop aankomt door de knoop eventueel door te hakken.

Dus praat erover, denk erover (en neem ook echt de tijd hiervoor), en doe het rustig aan, maar stel het niet meer uit. Jullie hadden een relatie, dus er is een kans dat het weer kan werken tussen jullie twee. Maar besef goed dat het heel moeilijk is om te veranderen (en dat vol te houden) als persoon, hoe graag je dat ook wilt. Succes!

quote:

Op maandag 9 juni 2014 21:21 schreef Inaithnir het volgende:

[..]

Het laatste. Praat met elkaar (uiteraard privé aan tafel, niet in het openbaar of via telefoon), en geef beide aan wat je vindt dat 1) jij zou moeten veranderen en 2) de ander zou moeten veranderen. En kijk dan of het realistisch is. Daarmee bedoel ik, je wil vast graag ja zeggen op alle dingen die hij je vertelt (en andersom), omdat je graag weer bij elkaar wil zijn. Maar probeer echt bij jezelf na te gaan, kan ik dit wel? Of zal ik, na verloop van tijd, weer terugvallen in mijn oude patroon? Want uiteraard moeten jullie beide jezelf blijven. En als je gewoon echt bij jezelf denkt "Dit is te veel, dit zou ik niet vol kunnen houden", dan is het misschien beter zo.

Wees niet bang om met elkaar de conclusie te trekken dat het niet gaat werken en dat je elkaar moet loslaten. Het zal pijn doen, maar bij elkaar blijven zal dan uiteindelijk meer pijn doen. En die pijn gaat weg, ook bij hem. Wat ik van je posts begrijp is hij waarschijnlijk banger dan jij. Probeer dan, ook voor hem, sterk te zijn als het hierop aankomt door de knoop eventueel door te hakken.

Dus praat erover, denk erover (en neem ook echt de tijd hiervoor), en doe het rustig aan, maar stel het niet meer uit. Jullie hadden een relatie, dus er is een kans dat het weer kan werken tussen jullie twee. Maar besef goed dat het heel moeilijk is om te veranderen (en dat vol te houden) als persoon, hoe graag je dat ook wilt. Succes!

Dank je, hier heb ik veel aan. Komende week zijn we allebei op reis, dus dat geeft even wat rust en wat tijd om hierover na te denken...

Ik denk dat het probleem er bij ons meer in zit dat we onze eigen persoonlijkheden een beetje zijn kwijtgeraakt in "ons", dat is er in geslopen. Voor mezelf weet ik dat ik wel eens bij mezelf dacht: de ik van 5 jaar geleden was echt fantastisch. En natuurlijk kun je niet verwachten dat je precies hetzelfde blijft door de jaren heen, maar ik ben een beetje doorgeschoten in het dingen moeten van mezelf en anderen blij maken en niet de dingen doen die ik eigenlijk leuk vind om te doen. Mezelf terugvinden is dus geen offer dat ik moet maken, maar meer iets dat echt nodig is. Ik heb ook tegen hem gezegd dat ik in die zin dankbaar ben dat dit is gebeurd. Er moest iets veranderen.

De reden dat we zo erg in onze relatie zijn opgegaan zonder een eigen leven te behouden is denk ik dat we allebei mensen zijn die echt head first ergens in duiken en daar vol voor gaan. Het begin van de relatie was ook echt een sneltrein en omdat we allebei zo knetterverliefd waren resulteerde dat na verloop van tijd in het elke dag bij elkaar zijn en steeds minder afspreken met vrienden en vriendinnen. En na een tijdje merk je dan dat je best wel geïsoleerd bent met z'n tweeën, hij iets eerder dan ik. Hij wist alleen niet hoe hij hierover kon praten en de enige uitweg die hij zag was ermee stoppen. Terwijl ik denk dat een gesprek over dat het niet goed ging zo en dat er iets moest veranderen véél op had kunnen leveren. Maar goed, daar is het te laat voor natuurlijk.

Edit: Volgens mij is hij inderdaad erg bang op dit moment. Ik heb een poosje geprobeerd om het contact wat te minderen en hij vertelde me later dat hij zich daar knap klote door voelde. Ik denk dat hij als de dood is dat ik zeg dat ik de stekker er helemaal uit wil trekken en vertrek uit z'n leven.

Oh, en nog 1 laatste vraag (sorry voor dit bombardement, maar ik vind je reacties heel fijn): zouden we denk je moeten afspreken om geen anderen te daten/zoenen/seksen?

quote:

Op maandag 9 juni 2014 21:35 schreef IGotMine het volgende:

[..]

De reden dat we zo erg in onze relatie zijn opgegaan zonder een eigen leven te behouden is denk ik dat we allebei mensen zijn die echt head first ergens in duiken en daar vol voor gaan. Het begin van de relatie was ook echt een sneltrein en omdat we allebei zo knetterverliefd waren resulteerde dat na verloop van tijd in het elke dag bij elkaar zijn en steeds minder afspreken met vrienden en vriendinnen. En na een tijdje merk je dan dat je best wel geïsoleerd bent met z'n tweeën, hij iets eerder dan ik. Hij wist alleen niet hoe hij hierover kon praten en de enige uitweg die hij zag was ermee stoppen. Terwijl ik denk dat een gesprek over dat het niet goed ging zo en dat er iets moest veranderen véél op had kunnen leveren. Maar goed, daar is het te laat voor natuurlijk.

Oh, been there. Dit is precies wat ik dacht (en nog steeds denk, zij het minder sterk) over mijn ex. Hadden we nu maar gepraat, hadden we nu maar geprobeerd. Maar zij koos de makkelijke weg van een nieuw vriendje ipv proberen aan onze relatie te werken. En ook wij gingen (achteraf gezien) waarschijnlijk veel te snel. Maar probeer het gewoon als een leermoment te zien. Misschien was het stom, misschien niet, maar voor een volgende keer weet je gewoon meer over jezelf en wat voor jou werkt in een relatie.

quote:

Op maandag 9 juni 2014 21:35 schreef IGotMine het volgende:

[..]

Edit: Volgens mij is hij inderdaad erg bang op dit moment. Ik heb een poosje geprobeerd om het contact wat te minderen en hij vertelde me later dat hij zich daar knap klote door voelde. Ik denk dat hij als de dood is dat ik zeg dat ik de stekker er helemaal uit wil trekken en vertrek uit z'n leven.

Dat is heel begrijpelijk, maar kijk wel uit dat je geen dingen gaat doen uit medelijden. Dat snap je zelf hopelijk ook wel. Mochten jullie permanent uit elkaar gaan, dan komt het echt wel goed met hem.

quote:

Op maandag 9 juni 2014 21:42 schreef IGotMine het volgende:
zouden we denk je moeten afspreken om geen anderen te daten/zoenen/seksen?

Dit is lastig. Zoals ik eerder zei, probeer deze 'confrontatie' niet uit te stellen. Bovendien, ik kan me voorstellen dat het misschien een raar gevoel kan geven bij een van jullie als de ander date/zoent/seks heeft voor jullie een beslissing nemen met elkaar over jullie relatie, al helemaal als jullie dan beslissen bij elkaar te blijven. Maar misschien hebben jullie daar minder een probleem mee dan ik, dat moeten jullie zelf beslissen.

quote:

Oh, en nog 1 laatste vraag (sorry voor dit bombardement, maar ik vind je reacties heel fijn):

Hey, graag gedaan hoor. Ben blij dat je er iets aan hebt

Gisteren sprak ik mijn ex even over de app. We zouden morgen afspreken om wat spullen aan elkaar te geven en ik wilde wat concreets afspreken. Reageert ie met 'ja, change of plans ik ben deze week niet in de buurt, kun je ook volgende week?'

Getver, net nu ik er naar uitzag dat stukje af te handelen. Ik heb zo ontzettend geen zin om hier zo'n slepend iets van te maken en mijn ex is wel berucht om het vermijden van confrontaties. Aangegeven dat hij mijn spullen bij onze studentenvereniging kan neerzetten en ik hetzelfde doe. En verder dat ik t jammer vind dat hij daar zo kort vooraf pas mee kwam.

Ik merk dat ondanks dat ik me verder wel goed voel ik hier toch wel even emotioneel op reageerde. Was meteen heel erg geïrriteerd en pissig. Maar ik doe m'n best om het bij mezelf te houden. Ik heb geen zin in ruzie met een ex omdat ik nog emotioneel ben over hoe onze relatie gelopen is.

Is ook de reden dat ik een gesprek, zoals ik had verwacht morgen te voeren, niet ga voeren. Ik voel op het moment best wat verwijten naar hem toe, ben best boos over dat hij mijn vertrouwen keer op keer geschonden heeft en nu vrienden wil blijven. Ik denk dat uitspreken naar hem geen zin gaat hebben, of ja, mij niet de voldoening zal geven die ik zoek. En ik denk ook niet dat hij dat kan geven. Ik moet wat dat betreft mezelf helen, mezelf vergeven dat ik dit heb laten gebeuren en opnieuw vertrouwen in mensen vinden.

Op het moment is de vraag die in mijn hoofd speelt vooral 'wil ik uberhaupt contact houden met iemand die ondanks dat het niet expres was me keer op keer gekwetst heeft?' en mijn antwoord daarop is meteen 'Nee, dat wil ik niet. Ik zou wel gek zijn om contact te houden met iemand die me steeds pijn doet.'

Qua gevoelens heel herkenbaar mevrouw_voor_jou!! Vertrouwen in jezelf en anderen weer opbouwen, helen. Zit ik ook in....
Gisteren nieuwe bed opgebouwd en voor t eerst in 'onze' slaapkamer geslapen. Ineens begonnen de tranen die 2-3 weken afwezig zijn geweest te rollen als een gek..... Heel alleen
Nu wel weer ok.

quote:

Op dinsdag 10 juni 2014 15:50 schreef runaway het volgende:
Qua gevoelens heel herkenbaar mevrouw_voor_jou!! Vertrouwen in jezelf en anderen weer opbouwen, helen. Zit ik ook in....
Gisteren nieuwe bed opgebouwd en voor t eerst in 'onze' slaapkamer geslapen. Ineens begonnen de tranen die 2-3 weken afwezig zijn geweest te rollen als een gek..... Heel alleen
Nu wel weer ok.

Ja maar dat is ook best een confrontatie. Ik heb t voordeel dat mijn ex hier niet meer woonde toen we uit elkaar gingen, t bed voelde ook niet als ons bed en t huis voelde ook niet als ons huis. Wel heb ik t met een tv-serie die we altijd samen keken, t voelt best eenzaam om die nu alleen te kijken al kan ik wel genieten van de afleveringen.

Ik ben nu wat afleiding aan t zoeken tegen t eenzame. Ik heb contact met een hele leuke man via een datingsite. Geen idee wat het gaat worden, maar vind het gewoon leuk om met hem te kletsen. Ergens vind ik het wel een beetje raar dat ik daar nu al mee bezig ben, maar ik ben wel eerlijk naar mezelf toe en voel ook geen weerzin om met andere mannen te flirten en te praten. Dat heb ik normaal wel als ik nog totaal niet toe ben aan wat nieuws.

quote:

Op dinsdag 10 juni 2014 15:50 schreef runaway het volgende:
Qua gevoelens heel herkenbaar mevrouw_voor_jou!! Vertrouwen in jezelf en anderen weer opbouwen, helen. Zit ik ook in....
Gisteren nieuwe bed opgebouwd en voor t eerst in 'onze' slaapkamer geslapen. Ineens begonnen de tranen die 2-3 weken afwezig zijn geweest te rollen als een gek..... Heel alleen
Nu wel weer ok.

quote:

Op dinsdag 10 juni 2014 17:00 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ja maar dat is ook best een confrontatie. Ik heb t voordeel dat mijn ex hier niet meer woonde toen we uit elkaar gingen, t bed voelde ook niet als ons bed en t huis voelde ook niet als ons huis. Wel heb ik t met een tv-serie die we altijd samen keken, t voelt best eenzaam om die nu alleen te kijken al kan ik wel genieten van de afleveringen.

Al die 'eerste keer alleen' dingetjes doen een beetje pijn, heb ik ook wel eens last van. Soms wat meer (alleen slapen), soms wat minder.

--------------

Net een sms van de ex gekregen. Kwaad. Ze heeft mij nu overal geblokkeerd, zei dat ze alle foto's van mij en van elkaar zou verwijderen zodat ze nooit meer aan mij herinnerd hoeft te worden, heb een fijn leven, tot nooit. Volgens mij begrijpt ze het gewoon niet. En nu krijg ik dit. Fijn. Nu voel ik me weer kut. Waarom moet dit nu zo? Waarom wordt ze hier nu opeens zo kwaad over? Een paar dagen terug zei ze nog dat ze het begreep.

Ik wil in huilen uitbarsten. Het was slechts een sms, maar er zat zoveel woede achter. Ik voelde het gewoon. Maar waarom? Is er iets gebeurd met haar, in haar leven? Is het gewoon een slechte bui? Verdomme. Ik wil het haar vragen, of iets, maar ik moet het niet doen. Ik weet het niet. Ik weet het echt niet.

Zo, ben er nu wel goed vanaf. Verliefd op een ander sinds dit weekend en het lijkt wederzijds te zijn.

Iedereen in dit topic nog veel sterkte, tot de volgende keer.

quote:

Op dinsdag 10 juni 2014 17:44 schreef Inaithnir het volgende:

[..]

[..]

Al die 'eerste keer alleen' dingetjes doen een beetje pijn, heb ik ook wel eens last van. Soms wat meer (alleen slapen), soms wat minder.

--------------

Net een sms van de ex gekregen. Kwaad. Ze heeft mij nu overal geblokkeerd, zei dat ze alle foto's van mij en van elkaar zou verwijderen zodat ze nooit meer aan mij herinnerd hoeft te worden, heb een fijn leven, tot nooit. Volgens mij begrijpt ze het gewoon niet. En nu krijg ik dit. Fijn. Nu voel ik me weer kut. Waarom moet dit nu zo? Waarom wordt ze hier nu opeens zo kwaad over? Een paar dagen terug zei ze nog dat ze het begreep.

Ik wil in huilen uitbarsten. Het was slechts een sms, maar er zat zoveel woede achter. Ik voelde het gewoon. Maar waarom? Is er iets gebeurd met haar, in haar leven? Is het gewoon een slechte bui? Verdomme. Ik wil het haar vragen, of iets, maar ik moet het niet doen. Ik weet het niet. Ik weet het echt niet.

Gek genoeg hadden mijn ex en ik niet veel van die dingen. De meeste dingen die we samen deden deed ik ook al voor hem. Nadat het uit was is er in mijn leven niet heel veel veranderd, behalve dat ik nu zeeën van tijd heb waarin ik niet samen met hem ben.

Tja, het kan van alles zijn. Zij zal ook liefdesverdriet hebben en al die fasen doormaken en je hebt er geen controle over welke wanneer komt. Ik denk dat je er nu niks mee zal kunnen, het is dan gewoon ongecontroleerde boosheid, verdriet en pijn om alles. Het is niet redelijk.

Zelf heb ik gisteren een goed gesprek gehad met een vriend. Die zei dat het belangrijkste wat ik moet doen mezelf vergeven is. En dat trof behoorlijk doel. Ik neem het mezelf behoorlijk kwalijk dat ik bij hem weggegaan ben op een moment dat hij diep in de put zat. En ja, er was geen andere optie, er zou geen 'beter' moment komen omdat het onze relatie was die hem tegenhield beter te worden, en onze relatie was allang dood. Maar toch, ik voel me best schuldig. De nacht ervoor was hij helemaal in de war geweest, vol zelfhaat en waarom hij zo'n mislukkeling was. En het voelt of ik hem nog een trap na gegeven heb.

quote:

Op dinsdag 10 juni 2014 17:47 schreef Gatenkaas het volgende:
Zo, ben er nu wel goed vanaf. Verliefd op een ander sinds dit weekend en het lijkt wederzijds te zijn.

Iedereen in dit topic nog veel sterkte, tot de volgende keer.

Super!

quote:

Op dinsdag 10 juni 2014 17:44 schreef Inaithnir het volgende:

[..]


[..]

Al die 'eerste keer alleen' dingetjes doen een beetje pijn, heb ik ook wel eens last van. Soms wat meer (alleen slapen), soms wat minder.

--------------

Net een sms van de ex gekregen. Kwaad. Ze heeft mij nu overal geblokkeerd, zei dat ze alle foto's van mij en van elkaar zou verwijderen zodat ze nooit meer aan mij herinnerd hoeft te worden, heb een fijn leven, tot nooit. Volgens mij begrijpt ze het gewoon niet. En nu krijg ik dit. Fijn. Nu voel ik me weer kut. Waarom moet dit nu zo? Waarom wordt ze hier nu opeens zo kwaad over? Een paar dagen terug zei ze nog dat ze het begreep.

Ik wil in huilen uitbarsten. Het was slechts een sms, maar er zat zoveel woede achter. Ik voelde het gewoon. Maar waarom? Is er iets gebeurd met haar, in haar leven? Is het gewoon een slechte bui? Verdomme. Ik wil het haar vragen, of iets, maar ik moet het niet doen. Ik weet het niet. Ik weet het echt niet.

Nu vind je het vervelend maar ik denk eigenlijk uiteindelijk dat ze je een dienst heeft bewezen.
Ik denk dat ze aan het lijntje wilde houden voor later en juist doordat jij dat aangaf zij met de neus op de feiten gedrukt werd dat jij dat niet wilde.
Haar ego is gekwetst en nu denkt ze je hier mee te kwetsen.

Ga dus vooral niet op haar boosheid in zoek afleiding en richt je op jezelf.

Dit is een situatie die nu even minder is maar uiteindelijk voor jou beter uitpakt.

quote:

Op woensdag 11 juni 2014 11:00 schreef formerjellybean het volgende:

[..]

Nu vind je het vervelend maar ik denk eigenlijk uiteindelijk dat ze je een dienst heeft bewezen.
Ik denk dat ze aan het lijntje wilde houden voor later en juist doordat jij dat aangaf zij met de neus op de feiten gedrukt werd dat jij dat niet wilde.
Haar ego is gekwetst en nu denkt ze je hier mee te kwetsen.

Ga dus vooral niet op haar boosheid in zoek afleiding en richt je op jezelf.

Dit is een situatie die nu even minder is maar uiteindelijk voor jou beter uitpakt.

Wellicht. Misschien had ze gisteren pas door wat het zou betekenen als ik er echt niet meer was. Ik ben/was de enige persoon in haar leven tegen wie ze open durfde te zijn, de enige met wie ze echt alles durfde te delen. Haar ouders niet, haar beste vriendin niet, haar nieuwe vriend (blijkbaar) niet, haar vorige vriend niet, alleen ik. Ik kan me enigszins wel voorstellen dat het hard moet aankomen als zo'n persoon besluit weg te lopen.

Maar ik weet ook dat ze enorme moodswings kan hebben. Misschien had ze er gisteren zo eentje, en was ik het doelwit. Wie weet heeft ze over een paar dagen spijt van wat ze gezegd heeft. Ergens hoop ik van wel, ik heb nooit gewild dat ze me zou haten, en ik haat haar ook niet. En zoals ik haar zei, als ze me ooit echt écht nodig heeft, dan ben ik er wel.

Het enige wat ik gisteren gedaan heb is haar moeder een kort berichtje gestuurd. Ik kon altijd heel goed opschieten met haar ouders, en zag hen ook echt als mijn familie. Ze waren zelf ook echt enorm kapot toen ze hoorden dat hun dochter het had uitgemaakt. Afijn, ik vertelde haar mijn kant van dit gebeuren, want ik wilde echt niet dat ik straks afgeschilderd word door haar als een harteloze zak.

Maar goed, ik ben niet boos, of gekwetst, alleen teleurgesteld. Ik houd mezelf gewoon voor dat ze waarschijnlijk nooit meer iemand zal vinden die weet hoe hij met haar moet omgaan, die haar buien en impulsiviteit aankan. Ik haat opscheppen, maar ik weet donders goed dat iemand die met haar een relatie aangaat een goeie dosis ruggegraat en geduld nodig zal hebben. En ik betwijfel of iemand anders dat voor haar over heeft zoals ik dat had. En, al is het alleen maar om mij een goed gevoel te geven, hoop ik dat ze daar zelf ook achterkomt, en beseft wat voor idioot ze is geweest.

quote:

Op dinsdag 10 juni 2014 17:47 schreef Gatenkaas het volgende:
Zo, ben er nu wel goed vanaf. Verliefd op een ander sinds dit weekend en het lijkt wederzijds te zijn.

Iedereen in dit topic nog veel sterkte, tot de volgende keer.

Goed om te horen! Veel succes, plezier en liefde toegewenst

quote:

Op woensdag 11 juni 2014 11:39 schreef Inaithnir het volgende:

[..]

Wellicht. Misschien had ze gisteren pas door wat het zou betekenen als ik er echt niet meer was. Ik ben/was de enige persoon in haar leven tegen wie ze open durfde te zijn, de enige met wie ze echt alles durfde te delen. Haar ouders niet, haar beste vriendin niet, haar nieuwe vriend (blijkbaar) niet, haar vorige vriend niet, alleen ik. Ik kan me enigszins wel voorstellen dat het hard moet aankomen als zo'n persoon besluit weg te lopen.

Maar ik weet ook dat ze enorme moodswings kan hebben. Misschien had ze er gisteren zo eentje, en was ik het doelwit. Wie weet heeft ze over een paar dagen spijt van wat ze gezegd heeft. Ergens hoop ik van wel, ik heb nooit gewild dat ze me zou haten, en ik haat haar ook niet. En zoals ik haar zei, als ze me ooit echt écht nodig heeft, dan ben ik er wel.

Het enige wat ik gisteren gedaan heb is haar moeder een kort berichtje gestuurd. Ik kon altijd heel goed opschieten met haar ouders, en zag hen ook echt als mijn familie. Ze waren zelf ook echt enorm kapot toen ze hoorden dat hun dochter het had uitgemaakt. Afijn, ik vertelde haar mijn kant van dit gebeuren, want ik wilde echt niet dat ik straks afgeschilderd word door haar als een harteloze zak.

Maar goed, ik ben niet boos, of gekwetst, alleen teleurgesteld. Ik houd mezelf gewoon voor dat ze waarschijnlijk nooit meer iemand zal vinden die weet hoe hij met haar moet omgaan, die haar buien en impulsiviteit aankan. Ik haat opscheppen, maar ik weet donders goed dat iemand die met haar een relatie aangaat een goeie dosis ruggegraat en geduld nodig zal hebben. En ik betwijfel of iemand anders dat voor haar over heeft zoals ik dat had. En, al is het alleen maar om mij een goed gevoel te geven, hoop ik dat ze daar zelf ook achterkomt, en beseft wat voor idioot ze is geweest.

[..]

Goed om te horen! Veel succes, plezier en liefde toegewenst

Ik vind dat jij er goed mee omgaat, petje af hoor.

Mijn ex neemt gelukkig geen contact met me op. Dat is wel heel prettig. Zelf houd ik ook afstand, ik moet eerst emotioneel alles weer wat tot rust laten komen. Waar het eerder allemaal wel okay ging heb ik nu momenten dat ik me heel schuldig voel omdat ik hem verliet op een moment dat het met hem heel slecht ging, en andere momenten dat ik juist weer boos op hem ben dat hij niet de kracht kon vinden om eerlijk te zijn in onze relatie. Ik probeer berusting te vinden dat het nu eenmaal zo was, en mag ook gewoon verdrietig en boos zijn daarom.

Ik had mijn ex op dat feest gezien met zijn vriendin. Gewoon gedag gezegd en vriendin werd een beetje para en ging hem voor mijn neus een zoen geven.

Niets van aangetrokken en mijn eigen ding gedaan.
Het punt voor haar is dat zij er moeite mee heeft terwijl we nauwelijks contact hebben en ja in een dorp mensen ontlopen gaat niet echt.

Ik ben een beetje klaar met de onzin eromheen en als hun een probleem met mij hebben hun probleem.
Ik woon hier en ga geen ommetje lopen voor hun. En het enige contact is hoi en dag meer niet.

De dag viel ook mee toen want ondanks dat hun er waren (wat ik wel wist) heb ik me gewoon vermaakt en veel gedanst en met mensen gepraat.

Waar het op neerkomt zijn nieuwe lief heeft maar te accepteren dat hij en ik elkaar tegenkomen en dat ik gewoon gedag zeg (niet eens heel gesprek gewoon dag) en dat ik met mensen zal praten die zij ook kent.

quote:

Op woensdag 11 juni 2014 16:54 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik vind dat jij er goed mee omgaat, petje af hoor.

Bedankt, maar het heeft me ook vier lange, zware maanden gekost. En ik heb alle fouten gemaakt. Gesmeekt, brieven geschreven (maar nooit verstuurd), emails, elk 'get-back-together' verhaal op het internet gelezen, mijn hele plan lag praktisch klaar. 142 pagina's / 71.560 woorden aan dagboek volgeschreven. Ik had alle oplossingen, alle antwoorden. Echt pas een paar weken terug begon ik me te realiseren dat het hopeloos was, dat ik haar niet terug zou krijgen, dat ze voor hem gekozen had. Als ik hier destijds had gepost, had iedereen me teruggefloten, en achteraf zou dat beter zijn geweest. Maar goed, ik heb geleerd, ik ben gegroeid. En daar maak ik hopelijk ooit een hele toffe meid mee blij.

quote:

Mijn ex neemt gelukkig geen contact met me op. Dat is wel heel prettig. Zelf houd ik ook afstand, ik moet eerst emotioneel alles weer wat tot rust laten komen. Waar het eerder allemaal wel okay ging heb ik nu momenten dat ik me heel schuldig voel omdat ik hem verliet op een moment dat het met hem heel slecht ging, en andere momenten dat ik juist weer boos op hem ben dat hij niet de kracht kon vinden om eerlijk te zijn in onze relatie. Ik probeer berusting te vinden dat het nu eenmaal zo was, en mag ook gewoon verdrietig en boos zijn daarom.

Zoals je zelf eerder aangaf, er was waarschijnlijk geen 'beter' moment geweest. Tuurlijk voel je je schuldig, je hebt de persoon waar je (ooit) veel van hield een hoop pijn gedaan, en ook nog eens op een al moeilijk moment. Maar vind dan vrede in de wetenschap dat, zoals je zei, het juist de relatie was die het hem niet toeliet zichzelf weer op te bouwen. Je hebt hem geholpen, misschien op een hele harde, pijnlijke manier, maar het was de enige manier. En daar komt hij, vroeg of laat, ook wel achter.

quote:

Op woensdag 11 juni 2014 19:54 schreef formerjellybean het volgende:
Ik had mijn ex op dat feest gezien met zijn vriendin. Gewoon gedag gezegd en vriendin werd een beetje para en ging hem voor mijn neus een zoen geven.

Niets van aangetrokken en mijn eigen ding gedaan.
Het punt voor haar is dat zij er moeite mee heeft terwijl we nauwelijks contact hebben en ja in een dorp mensen ontlopen gaat niet echt.

Ik ben een beetje klaar met de onzin eromheen en als hun een probleem met mij hebben hun probleem.
Ik woon hier en ga geen ommetje lopen voor hun. En het enige contact is hoi en dag meer niet.

De dag viel ook mee toen want ondanks dat hun er waren (wat ik wel wist) heb ik me gewoon vermaakt en veel gedanst en met mensen gepraat.

Waar het op neerkomt zijn nieuwe lief heeft maar te accepteren dat hij en ik elkaar tegenkomen en dat ik gewoon gedag zeg (niet eens heel gesprek gewoon dag) en dat ik met mensen zal praten die zij ook kent.

Heel sterk dat je je er niets van aangetrokken hebt. Laat hen er maar lekker mee zitten, niet jouw probleem. Als zij zo nodig in jouw gezicht moet bewijzen dat hij nu haar vriend is, dan is zij degene met issues

quote:

Op woensdag 11 juni 2014 20:19 schreef Inaithnir het volgende:

[..]

Bedankt, maar het heeft me ook vier lange, zware maanden gekost. En ik heb alle fouten gemaakt. Gesmeekt, brieven geschreven (maar nooit verstuurd), emails, elk 'get-back-together' verhaal op het internet gelezen, mijn hele plan lag praktisch klaar. 142 pagina's / 71.560 woorden aan dagboek volgeschreven. Ik had alle oplossingen, alle antwoorden. Echt pas een paar weken terug begon ik me te realiseren dat het hopeloos was, dat ik haar niet terug zou krijgen, dat ze voor hem gekozen had. Als ik hier destijds had gepost, had iedereen me teruggefloten, en achteraf zou dat beter zijn geweest. Maar goed, ik heb geleerd, ik ben gegroeid. En daar maak ik hopelijk ooit een hele toffe meid mee blij.

[..]

Zoals je zelf eerder aangaf, er was waarschijnlijk geen 'beter' moment geweest. Tuurlijk voel je je schuldig, je hebt de persoon waar je (ooit) veel van hield een hoop pijn gedaan, en ook nog eens op een al moeilijk moment. Maar vind dan vrede in de wetenschap dat, zoals je zei, het juist de relatie was die het hem niet toeliet zichzelf weer op te bouwen. Je hebt hem geholpen, misschien op een hele harde, pijnlijke manier, maar het was de enige manier. En daar komt hij, vroeg of laat, ook wel achter.

[..]

Heel sterk dat je je er niets van aangetrokken hebt. Laat hen er maar lekker mee zitten, niet jouw probleem. Als zij zo nodig in jouw gezicht moet bewijzen dat hij nu haar vriend is, dan is zij degene met issues

Dat is zij ook en ik denk ook dat ik me daar te lang door op mijn kop heb laten zitten en ik daar gewoon een beetje klaar mee ben.


Ik heb zelf zoiets van ga mijn eigen gang single leven bevalt me en ik heb er vrede mee.

En tuurlijk exen tegenkomen is niet altijd makkelijk en tuurlijk kan het zijn dat er oude gevoelens opsteken maar thuis blijven omdat hij eventueel gevoelens voor mij kan krijgen is onzinnig .

Wat mij betreft ben ik verdergegaan en hij ook en ik denk dat zij een boel in haar hoofd haalt wat er niet is.

Ik denk meer dat het haar eigen issues zijn dan echt ook zo is.

Ik heb gisteren voor het eerst na precies twee maanden wat in mijn dagboek kunnen schrijven. Merk dat het verdriet er nog is maar niet meer zo overweldigend als de eerste maand. Toen ben ik er bijna aan onderdoor gegaan
Ik kan het nog steeds heel moeilijk accepteren dat iemand zomaar uit je leven vertrekt. 9 jr goede vrienden, 4 jaar relatie waarvan 3 samenwonend. Gewoon patsboem uit mijn leven

quote:

Op donderdag 12 juni 2014 08:16 schreef runaway het volgende:
Ik heb gisteren voor het eerst na precies twee maanden wat in mijn dagboek kunnen schrijven. Merk dat het verdriet er nog is maar niet meer zo overweldigend als de eerste maand. Toen ben ik er bijna aan onderdoor gegaan
Ik kan het nog steeds heel moeilijk accepteren dat iemand zomaar uit je leven vertrekt. 9 jr goede vrienden, 4 jaar relatie waarvan 3 samenwonend. Gewoon patsboem uit mijn leven

Dat lijkt me ook heel heftig en niet gek dat je er kapot van bent. Zoiets heeft veel tijd nodig om te helen als je zolang samen geweest bent.

Ik ben nu bijna 15 maand zonder haar. Niks heeft mijn leven zo een schop gegeven als deze breuk. Ik ben absoluut niet tevreden welke richting mijn leven is opgegaan.

Maar die relatie was hoe dan ook (nu, of later) ontzettend fout afgelopen.

Gelukkig heb ik er geen kids aan over gehouden.