Dat was 'm alweer, erg leuk weekend gehad
Eerst Incubate Zero, voordat het echt begint, een paar leuke kleine gratis concerten in de stad:
We begonnen bij het dieptepunt:
Lend Me Your Underbelly in z'n geheel missen doordat we domweg naar elektrozaak 'Sounds' liepen (net buiten het centrum) ipv platenzaak 'Sounds' (Apple Maps
), maar goed de after-party was wel geslaagd
Herkansing in de DB's, Utrecht of Blanko, Emmen binnenkort
Hierna speelde een andere eenmansformatie:
The T.S. Eliot Appreciation Society, een meer traditionele troubadour die mooie ingetogen liedjes en nog een toffe cover van Jason Molina a.k.a. Songs: Ohia speelde.
Door naar de Cul de Sac waar het Belgische
Leopard Skull een toffe set neerzette van psychedlische pop/rock in de sfeer van Tame Impala en Temples.
En toen naar een vroeg hoogtepuntje van de dag,
De koning der dieren in de Pauluskerk. Ik had heel even het idee dat het EO-gehaalte wat hoog zou zijn, want hij zette nogal een religieus getinte tekst in. Maar na 30 seconden draaide het om naar een verdomd grappige en politiek incorrect feestje
Getooid in een vitrage toga en omringt door zijn kartonnen dierenvrienden, bleek hij de held van de dag te zijn
Na wat te hebben gegeten, wilden we het laatste half uurtje van
Skullflower nog even meepikken. Maar nihilistisch als hij was, had hij blijkbaar alleen zin in het eerste half uurtje van z'n set
Door naar
Wovenhand. De vorige keer dat ik 'm zag was hij nog alleen en speelde hij vrij ingetogen, maar was hij op één of andere manier heel vijandig naar het stoner-publiek van Roadburn. Inmiddels lijkt hij die stoner-rock scene wel te omarmen, want wat hij en z'n band er dit weekend uit knalden zat hier heel dicht tegen aan. David Eugene blijft een raar mannetje, die elk concert blijkbaar weer nieuwe ambiguë handgebaren heeft, waar ik niet weet wat ik ermee moet. Maar zolang hij zo bevlogen en intens zijn muziek blijft spelen, is het 'm allemaal vergeven
In het theater stond vandaag maar één naam, en dat was ook direct DE naam die ik vandaag hoe dan ook moest zien:
Current 93. Bij het oplopen van de band, blijkt er al een behoorlijk helden line-up te staan. Bobbie Watson en diens man Jon Seagroatt (beide van
Comus
) krijgen een priminente plek vooraan het podium. Verder is te zien Tony T.S. McPhee (Guitarist van Groundhogs), Ossian Brown (van Coil), James Blackshaw (die ooit als eens eerder op Incubate stond met 'Brethren of the Free Spirit'), Andrew Liles (Nurse With Wound), Carl Stokes (o.a. thrashmetal band Cancer) op drums en de Nederlander Reinier van Houdt op piano. Samen met David, brachten ze vooral nummers van het laatste album ten gehore. De hele show duurde meer dan 2 uur, maar ik vond het echt smullen. Ik kan me goed voorstellen dat veel mensen David een raar mannejte vinden en verder weinig met z'n sinistere poetische gebrabbel kunnen, of dat de muziek verder wat eentonig is, maar op één of andere manier klopte het voor mij allemaal
Bij
Goat stond weer eens een dikke rij voor de deur waar ik niet zoveel zin had, dus ik sloot de avond af met het Poolse
Innercity Ensemble. Die in hun 2 lange nummers die ze speelde, een mooie vloeiende lijn van free-jazz en drone via Steve Reich achtige minimalisme naar een funky krautrock groove trekken.
En toen kwam de moeheid om de hoek, dus relatief vroeg naar huis. Maar dat bleek op het station niet mogelijk ivm een aanreiding bij Utrecht. Uiteindelijk pas tegen half 6 thuis
De volgende morgen toch verrasend fris en fruitig wakker geworden.
Bij
Stara Rzeka in de Pauluskerk bleef de deur helaas nogal lang dicht, dus om verder geen tijd te verspillen naar
Marissa Nadler gegaan in het theater. En dat was zeker geen straf, dromerige folk met een duister/melancholisch tintje zoals we van haar gewend zijn, maar dit keer aangevuld met een fijne cello.
Sol Invictus bewees later in de NWE vorst dat apocalyptische folk dus best door hele vriendelijke mensen gemaakt kan worden, een eye-opener!
De allernieuwste nummers kwamen niet helemaal uit de verf, ze gaven zelf ook aan dat ze nog maar weinig gespeeld waren. Maar het oude werk stond als een huis. Toch wat eerder weggegaan om nog een stukje van
Lento mee te pikken. De brachten wat er verwacht werd: fijne instrumentale stoner riffs, niet verrassend, maar wel degelijk.
Het theater programma werd zondags afgesloten door
Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra. Hoewel ik zelf een behoorlijke GYBE! fanboy ben, kon mij deze side-project mij nooit heel erg bekoren. 'kon' moet ik benadrukken, want ik was bijna 1.5 uur geboeid aan het luisteren. Efrim Menuck bleek ook een behoorlijke droogkloot, die maar even een vragenrondje met het publiek deed nadat er een technische storing was
Nog even naar de Little Devil gehold, om het laatste stukje van
Lantlôs mee te pikken. Die hun gelaagde en melodische shoegaze geluid van het nieuwe album verassend goed over kunnen brengen in zo'n klein zaaltje. En ook hun oudere black metal nummers knalden er lekker in.
Uiteindelijk de dag, en dus ook het festival afgesloten met
God is an Astronaut, maar dat bleek een anti-climax. Hoewel er af en toe wel fijne momenten waren, deed het me over het algemeen vrij weinig. Dus toen voldaan de auto naar huis maar aangeslingerd.
[ Bericht 0% gewijzigd door Gehenna op 22-09-2014 18:29:11 ]