Arctic Monkeys #86 Rock 'n' roll will never die

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 22:47 schreef Arn0 het volgende:

[..]

Ieder zijn mening, maar van die drukke DJs zoals Beelen en Zane Lowe trek ik heel slecht.

Dat kan prima, maar Beelen wordt echt regelmatig doodgewenst en erger. Snap ik niets van. Zane Lowe vind ik persoonlijk een enorme baas.

Ik luister er wel graag naar . Alleen zijn interviews met artiesten zijn altijd zó standaard/saai. Welk liedje is het meest persoonlijk? Wanneer schreef je dit liedje? Dat zijn echt zijn enige vragen geloof ik .

Beelen is helemaal niet zo druk trouwens. Misschien ben je in de war met Ekdom, daar krijg ik kotsneigingen van.

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 22:42 schreef Tchock het volgende:

[..]

190 uur (een week en een dag) zonder slapen is dodelijk Dat heeft nog nooit iemand gedaan. De huidige recordhouder had precies dezelfde regels.

Haha zijn we gelijk van hem af. Kort het dan in of zo haha. Die reactie van jou

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 22:33 schreef portie het volgende:

[..]

[..]

Al gefaald dus?

Ik wil de file-informatie, dus meestal zet ik de radio aan als ik in de auto stap. En Radio 1 en 2 gaat me ondanks Beelen nog wel een stap te ver.

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 22:48 schreef Merkie het volgende:
Ik luister er wel graag naar . Alleen zijn interviews met artiesten zijn altijd zó standaard/saai. Welk liedje is het meest persoonlijk? Wanneer schreef je dit liedje? Dat zijn echt zijn enige vragen geloof ik .

Z'n shownieuws, z'n muzieksmaak, z'n slechte interviews, z'n eeuwige domme commentaar op het nieuws, overal doorheen praten, de ontelbare jingles met z'n naam erin. Ik zit 's ochtends 5 kwartier in de auto en hoor meestal maar 5 nummers in totaal...

quote:

Op woensdag 14 mei 2014 06:40 schreef AMDB het volgende:

Ik zit 's ochtends 5 kwartier in de auto en hoor meestal maar 5 nummers in totaal...

Luisterboekje misschien?


Sinds the battle of the radio stations hier op de werkvloer (wat de collegialiteit niet echt bevorderde), mag alleen radio 538 aan. Negen. Uur. Lang. Dag in, dag uit. Enige vorm van variatie is dan hartelijk welkom.

quote:

Op dinsdag 13 mei 2014 16:46 schreef Aisumasen het volgende:
..Beelen - sowieso een held eind jaren '90/begin jaren '00 - was wel mooi de persoon die 'Plastic Tramp' 'lekte' door de promo 's nachts te draaien. Was ook de eerste Nederlandse DJ die 'Dancefloor' begon te draaien eind 2005.

De interesse van de dj's is er en 3FM heeft de van alle radiozenders de meeste potentie om de plaat te draaien. Ik kan me gewoon echt niet bedenken wat hen tegenhoudt.

quote:

Op woensdag 14 mei 2014 13:01 schreef NiceTry het volgende:

[..]

Luisterboekje misschien?


Sinds the battle of the radio stations hier op de werkvloer (wat de collegialiteit niet echt bevorderde), mag alleen radio 538 aan. Negen. Uur. Lang. Dag in, dag uit. Enige vorm van variatie is dan hartelijk welkom.

Nah, misschien dat ik binnenkort eens taallessen download ofzo

Wissel nu af met eigen muziek en radio, en dat is wel goed te doen.

Vandaag werd Arabella bijna weer gedraaid, maar werd weggestemd door de luisteraars.

Oh en hele dag 538 lijkt me ook verschrikkelijk. Radio mag bij mij op kantoor gelukkig niet aan vanwege vele telefoontjes die binnenkomen. Kan wel lekker op Spotify luisteren met eigen oordopjes als ik niet met anderen samenwerk.

Joh, pas als je je ooit op een werkvloer begeeft waar men SkyRadio op heeft staan om "gewoon lekker wat muziek op te hebben" weet je hoe hard het leven kan zijn .

En dan nu:



Ook net binnen, set van AM op Rock Werchter is van 22:10 tot 23:40: http://www.rockwerchter.be/en/line-up/friday

[ Bericht 20% gewijzigd door Aisumasen op 15-05-2014 09:26:10 ]

Zeg, ik zou wel graag een samenvatting van Finsbury willen horen als het zover is heur! Ik zal geen formaat van..scroll scroll...de Don Valley Show eisen, maar iets in de buurt zou aardig zijn.

Sky erger dan 538-we-lachen-om-schoonmoeder-grapjes-en-Jason-Derulo-heeft-weer-een-prachtplaat?

quote:

Op donderdag 15 mei 2014 16:51 schreef NiceTry het volgende:
Zeg, ik zou wel graag een samenvatting van Finsbury willen horen als het zover is heur! Ik zal geen formaat van..scroll scroll...de Don Valley Show eisen, maar iets in de buurt zou aardig zijn.

Sky erger dan 538-we-lachen-om-schoonmoeder-grapjes-en-Jason-Derulo-heeft-weer-een-prachtplaat?

Aisu kennende duurt het complete verslag nog een jaar of 3.

Mij kennende worden het deze smiley keer oneindig:

quote:

Op donderdag 15 mei 2014 16:55 schreef Leonos het volgende:
Over een weekje rond deze tijd in het vliegtuig naar Londen! Get on your dancing shoes!

Ga je de vrijdag ook of niet?

Ik vlieg vrijdagochtend, maar ga alleen de zaterdag naar AM.

Nog maar een week

Team Vrijdag en Zaterdag

Radio DJ start 'Coldplay - A Sky Full Of Stars'

Chris Martin begint: "Cause you're a sky full of stars - I'm gonna give you my heart"

Ik start snel eigen muziek: 'Alex Turner - Stuck on the Puzzle'

"I'm not the kind of fool who's gonna sit and sing to you about stars girl.."

Alex heeft al die tijd gewoon geanticipeerd op het zoveelste cliché liedje van Coldplay

Jullie hebben het beest in mij losgemaakt met al die hints over verslagen. 1 van 4:

Ok, Verenigde Staten, februari 2014:

Niet mijn eerste keer in de Verenigde Staten, wel de eerste keer dat ik Arctic Monkeys daar zag. Tevens de eerste keer dat ze arena's deden aan die kant van de oceaan. En wat nu blijkt tevens waarschijnlijk de laatste keer dat je ze ook nog aan het werk kon zien in de kleinere zalen in Amerika.

Dagje New York, want je kunt altijd beter daar de dag van aankomst spenderen dan in Charlotte, North Carolina, waar ik het eerste optreden van mijn tour zou zien. Ik heb nagedacht om de gehele tour in Florida te doen de dagen voor de eerste gig die ik uiteindelijk zou zien deze leg van de tournee, maar ben daar van alle kanten vanaf gepraat. Toen woorden als "attractieparken", "nazi-beveiliging" en "Hard Rock Cafe" vielen kostte dat weinig overtuiging. Achteraf gezien qua setlist alleen 'This House Is A Circus' - dit blijft een bijzondere eenmalige toevoeging - gemist, de band zelf zou moe zijn geweest en het publiek koeltjes, in tegenstelling tot het klimaat. Goed, in New York lag Madison Square Garden er goed bij, het grote moment zou nog een weekje duren. De stad volledig in SuperBowl-modus, want die dag was de Super Sunday. Heb ik weer. Achteraf bleek die keus sowieso nogal tricky, want ik had een van de laatste vluchten - *Amerikaanse nieuwsbulletins aan CRIPPLING TERROR SNOW *Amerikaanse nieuwsbulletins uit - die New York uit zou komen die avond. De hele trip zou bestaan uit onzekerheid van vluchten, mede-reizigers die niet of later zouden aankomen, en een ijzingwekkende kou. In Charlotte kwam ik van een streng winters klimaat - terwijl het in Nederland blijkbaar best zacht was - terecht in een rare toestand met 20+ graden bij landing in de nacht. Hotel.



6 uur in de morgen wakker natuurlijk. Leuk stadje wel, mini-centrumpje typisch verdeeld in blokken, beetje wolkenkrabbers, niet bijster veel te beleven verder. Dan vroeg in de ochtend maar richting de zaal om even te buurten, mijn gezelschap was al een tijdje daar. Ik verklaarde ze voor gek, maar ze waren niet eens de eerste 10 in de rij. Er stond een fucking tent met meisjes die overnacht hadden. Weet niet of ik het eerder zo toegewijd had meegemaakt, haha. (Al kan ik me ook nog een situatie herinneren waarin men moest overnachten om überhaupt aan tickets te komen…) Zaal was een beetje op een industrieterrein-achtig gebied buiten het centrum. "Tonight: Artic Monkeys" [sic!] op de LED-verlichting buiten… Genoeg uren te overbruggen, en na een tijdje begint het toch wel wat ongemakkelijk te worden om over je 25ste AM-gig te vertellen aan minderjarige meisjes die hun allereerste show gaan zien, dus richting een van de vele barren. Maandagmorgen of niet. Ik was vergeten hoe walgelijk IPA is, maar daar werd ik snel aan herinnerd. Die fout de 2 weken daarna niet meer gemaakt. Af en toe even buurten hoe het met mijn vlaggendragers in de rij stond. Al snel werd duidelijk dat eigenlijk iedereen voor Jan met de korte lul in de rij stond, want er was een 'priority pass/fast lane'-systeem in werking . (Vanaf hier zal het een en ander bekend voorkomen, en zal ik van alles uit mijn oorspronkelijke verslag copypasten, maar vanaf de gig Richmond is het e-e-e-exclusief materiaal.) Dit systeem hield in dat je voor 10 extra bucks bovenop de toch al niet te goedkope ticket-prijs een apart kaartje kon halen, waardoor je voor het 'gebruikelijke' publiek naar binnen mocht. Natuurlijk een dikke vette scam en uitmelking tot de max: eigenlijk wordt iedereen in de rij op deze manier geforceerd zo'n ticket te kopen, anders kunnen ze net zo goed aansluiten in de gebruikelijke rij een half uur voordat de zaal opent. Per toeval kwam ik achter deze procedure, doordat ik tussen bar- en toilet-bezoeken door langs een loket liep en een klein A4-tje met deze uitleg zag hangen. Natuurlijk geheim proberen te houden, en alleen tegen mijn gezelschap verteld. Ok, en tegen die aardige fans in de rij die ik een plek op de eerste rij veel meer gunde. Die het, ok, ook fluisterend aan een select gezelschap hadden gemeld. Die het… Eindstand was dat rond een uurtje of 14 de eerste 50 mensen in de rij zo'n ticket hadden. 50x10 dollar, ka-ching, 500 extra dollarbucks met gebakken lucht.




Leuke geste: tourmanager kwam rond 16:00 naar buiten om de eerste mensen in de rij uit te nodigen om een ouderwetse 'meet and greet' te beleven. Dit was echt voor het allereerst dat ik hiervan gehoord had voor deze band. Maar waarom niet. Het was echt puur voor de eerste paar fans in de rij. Als klap op de vuurpijl een privé-showtje: 'Fireside', 'Snap Out Of It', 'Cornerstone', 'One For The Road' en 'She's Thunderstorms'. Huilende meisjes naar buiten met zilveren pen bekladde 'AM'-posters. Turner sloeg een aanbod van een ferme knuffel af, en verder contact was niet echt aan de orde, maar wie weet hoe de fans in kwestie de band benaderd hebben…




De virtuele soundcheck had al veel eerder plaatsgevonden: 'Do I Wanna Know' schalde instrumentaal door de stad, daarna kort wat partijen uit 'Brianstorm'. Band kon overigens volledig anoniem het pand betreden eerder die dag. Eén busje tussen rij en tourbus en niemand had iets door. Turner was zelfs heen-en-weer aan het lopen, 10 meter van de rij af. Dracula-kapsel (kuif lekker makkelijk recht achterover gekamd), z'n persoonlijke beveiliger steeds naast hem. Heel even viel het iemand op: hij signeerde in een flits een LP van een nota bene overduidelijke handelaar die hem riep, schudde daarna zonder de personen die op hem afliepen aan het kijken "nope" met een "geen kans"-smirk toen twee fans hem benaderden. Voorprogramma The Orwells - hier is een complimenteus woord uit mijn initiële pre-show verslag geschrapt… daarover later zéker meer - stonden de hele dag voor de zaal te skateboarden, duidelijk op een heel ander niveau van roem, de rest van de tijd opgesloten in hun busje.



Er gingen heel wat uren overheen, maar daar stond ik dan weer, eerste rij, tegenover Nick (dat is de bassist). De laatste keer dat ik ze daarvoor zag dateerde alweer van 3 maanden eerder in Düsseldorf. In vergelijking met die shows verraste een aantal dingen me, en zeker positief. Geen 'No. 1 Party Anthem', geen 'Old Yellow Bricks'. Ok, dat laatste was iets minder positief. Normaal gesproken merk je niet welke songs ze gedropt hebben of overslaan, maar geloof me… Ik miste hem gelijk al. Wel 'Evil Twin' (!) als derde of vierde track, nog net niet op de dag na 2 jaar niet meer live gehoord, wat een heerlijke start was. Ook 'Knee Socks' eindelijk weer eens (amper gespeeld in Europa), maar ook 'She's Thunderstorms' terug, hoe durven ze (ook alweer 7 maanden niet gehoord). Opvallend genoeg '505' als afsluiter reguliere set, nog nooit meegemaakt, en ook sinds Glastonbury niet meer live gehoord. 'Fireside' (deze tour) voor het eerst in Amerika, dus zonder Bill-Ryder Jones, maar met Turner die de solo's deed. Moet eerlijk zeggen dat het zonder hem wel een beetje aan kracht moet inboeten. Had de setlist vooraf niet gecheckt, en alhoewel ik 'Evil Twin' sowieso wel had verwacht, was het toch een verrassing om hem weer te horen, en op die plek! Gouden zet, bracht het lekker op gang na de opener - die nooit, nooit, nooit zal vervelen - en 'Brianstorm' plus 'Dancing Shoes'. Heel wat shake-ups ten aanzien van de EU/UK arena-tour. '505' werkte heel goed als afsluiter van de reguliere set, tof om die dan ineens op die plek te worden. Denk ook gelijk de beste versie van die track die ik ooit gezien heb. Indrukwekkend. Elk lid vlamde. (En Nick begint zijn bas ook steeds hoger te houden tijdens bepaalde partijen.) Er zaten dus een heleboel variaties in de set die het voor mij een toffe setlist maakte. Leuk hoe de kleine verschillen de set fris kunnen maken. Wat video's die ik schoot van wat nummers die ik omschreef:





Het was een erg grappig gebeuren: de grootste band van Engeland bekijken in een zaaltje waar je bij wijze van spreken nog een willekeurige oom zou kunnen zien trouwen. Een mini-podiumpje. kroonluchters, barkrukken, tafeltjes naast de FOH. Niet verrassend: de hele setting en sfeer is totaal niet te vergelijken met Europa. Dit zijn geen clubs waarin geconcentreerd wordt op optredens, maar meer zalen waar vooraf nog een hapje gegeten zal worden, en er later een bandje staat te spelen. En natuurlijk door de capaciteit van de zaal, 1200 man, met naar schatting nog niet 1/4 van de 'gebruikelijke' crew op pad: geen eigen lichten mee, uiteraard uitgeklede versie van hun gebruikelijke geluidssysteem, veel apparatuur van de zaal zelf. Benadruk nog maar even de rare gewaarwording: de Glastonbury-headliner die voor 100,000+ op het veld speelde. Het was duidelijk een maandagavond. Je merkt een beetje dat het zo'n gig is als Nick en Helders tijdens de nummers een beetje aan het geinen zijn met elkaar. De arena-effecten blijven achterwege - de 'magic trick' tijdens 'Crying Lightning' en dergelijke. We kregen dan wel weer een aankondiging van 'Dancefloor' met de legendarische woorden "Stupid, slow, dirty PC"… En de penetrante geur van wiet tijdens 'Why'd You Only Call Me When You're High?', was een grappige onbedoelde aanvulling, of zou dat een Amerikaans zaaltjes-trucje zijn ? Nog wat materiaal:


Turner oogde vermoeid, maar deed zijn best om alle gebruikelijke maniertjes uit de kast te halen. Want begrijp me niet verkeerd, de mensen die zeggen dat ze soms "through the motions" gaan letten echt niet goed op, ik heb nog nooit een show gezien waarin de band niet alles geeft wat ze in zich hebben. Turner was heel dankbaar richting het publiek, veel enthousiast geklets tussendoor. Plaatsnaam Charlotte werd vaak genoemd als laatste woord in een zin. Jamie, klap-gebaartjes richting alle zijden van het publiek aan het einde, zoals ook te zien is op '505'. Daar lag het echt niet aan. Maar gewoon zo'n gig waar ze het echt niet over een jaar nog over hebben, met een publiek wat niet bepaald om te dansen kwam. En de band zoals altijd strak en vol energie.





Hoe tam het publiek was qua houding, des te harder applaudisseerden en gilden ze. Gewoon spontaan, of om 'Mardy Bum'. Jawel. De 'Monkeys, Monkeys, Monkeys'-chants waren leuk, en toegift-waardig. Zo jong als die avond had ik het publiek ook nog nooit gezien. Echt bakvis-jong, totaal onervaren met optredens - verrast over een toegift, verward over het principe van een voorprogramma (en al helemaal van deze, daarover zeer zeker later meer dus), boos als iemand van plek wisselt tijdens een uptempo-song - en vrijwel allemaal de eerste keer dat ze de band te zien kregen. Begrijp me absoluut niet verkeerd, dat is hartstikke leuk om te zien, en dan vooral hoe het merendeel lijkt uit te zien naar de nieuwe liedjes. Ook een shout-out naar de vele aanwezige ouders, sommigen buiten wachtend in de auto. Door de eerder omschreven setting van de zaal kon je ook vanaf de echte zijkanten van het podium de show bekijken, en dat betekende vrijwel continue een doorloop van 'bathroom break'-ers langs het podium, ook erg apart. Turner betrok deze mensen, ook die aan de tafeltjes (!) aan de zijkant, af en toe.




Linksachter de restrooms...


Linksonder nog meer tafeltjes...

En dan Jamie Cook, hij stond zo comfortabel op het podium, had ik werkelijk nog nooit meegemaakt. Hij ging er helemaal in op, keek mensen in het publiek aan, bedankte ze. Geweldig. Nick en Matt hadden een leuk onderonsje toen de discobal in de zaal een guitig effect gaf tijdens de tergend langzame versie van 'Cornerstone'. Helders had ook echt weer zo'n lekker willekeurig shirt aan. Natuurlijk vallen die dingen sowieso sneller op als je het allemaal vanaf het hek bekijkt zonder dat je ellebogen en andere lichaamsdelen moet ontwijken. Soms vergeet je ook hoe indrukwekkend zo'n complexe riff van Turner als 'Crying Lighting' live is, terwijl hij zijn zanglijn doet. Helders lijkt trouwens ook altijd erg af te zien tijdens die track, misschien de reden dat hij daar ook live niet op meezingt. Je concentreert je weer op hele andere dingen, en dat is wel leuk voor de afwisseling.





De discobal in kwestie, het effect in kwestie, de reactie in kwestie.

Van deze gig werd verslag uitgedaan in de Q Magazine van April 2014, inclusief interview:









Bewijs dat de foto van het publiek geen stock-foto was :



U roept, wij draaien. Deel 1 van 4, hierbij.

quote:

Op vrijdag 16 mei 2014 18:33 schreef AMDB het volgende:
Radio DJ start 'Coldplay - A Sky Full Of Stars'

Chris Martin begint: "Cause you're a sky full of stars - I'm gonna give you my heart"

Ik start snel eigen muziek: 'Alex Turner - Stuck on the Puzzle'

"I'm not the kind of fool who's gonna sit and sing to you about stars girl.."

Alex heeft al die tijd gewoon geanticipeerd op het zoveelste cliché liedje van Coldplay

quote:

Op vrijdag 16 mei 2014 18:33 schreef AMDB het volgende:
Radio DJ start 'Coldplay - A Sky Full Of Stars'

Chris Martin begint: "Cause you're a sky full of stars - I'm gonna give you my heart"

Ik start snel eigen muziek: 'Alex Turner - Stuck on the Puzzle'

"I'm not the kind of fool who's gonna sit and sing to you about stars girl.."

Alex heeft al die tijd gewoon geanticipeerd op het zoveelste cliché liedje van Coldplay

Beste post van de pagina

quote:

Op vrijdag 16 mei 2014 21:17 schreef Aisumasen het volgende:
Jullie hebben het beest in mij losgemaakt met al die hints over verslagen. 1 van 4:

Fijne voorpret dit

[ Bericht 93% gewijzigd door Jacobuspower op 18-05-2014 14:23:30 (Speciaal voor NiceTry ;)) ]

Prachtige quote hoor Jacobus..

En ik hoefde werkelijk alleen maar te hinten naar een samenvatting. Maar vertel eens, had je dit al klaarstaan en gewoon niet geupload, of dit heb je werkelijk even uit je geheugen teruggehaald? Het moet echt geweldig zijn om ze in zo'n zaaltje te hebben gezien..

'..AND IT HURT MY FEELINGS BUT OTHER THAN THAT IT WAS REALLY GREAT'


Enne, deel 2 hè, kunnen we die nog voor 't Finsbury weekend krijgen?


Ondertussen
Is Giel al aan het hallucineren? Want Arabella is wéér gedraaid. Het moet niet gekker worden daar in die 3FMstudio.

[ Bericht 51% gewijzigd door NiceTry op 17-05-2014 20:23:16 ]

Ik luisterde laatst War Pigs en zat steeds te wachten op de Arabella solo

U verzoekt, wij draa…



Deel 2. Na afloop van de avond in Charlotte snel wat uurtjes slaap gepakt voordat de trek doorging naar Richmond, Virginia voor de volgende gig de dag daarna. Zo'n 7 uurtjes rijden. Vele fans bleven nog uren hangen bij The Fillmore in Charlotte, in de ondertussen stervende kou (van +20 naar -5). De dagen daarna ging het gerucht dat AM hoogstpersoonlijk de politie gebeld zou hebben om deze fans weg te jagen. Nee hoor, vlak na de show zag ik nog hoe de lokale crew hun werk probeerde te doen terwijl zo'n 100 man om ze heen stond, en een klein groepje concertbezoekers zich zelfs gedroeg als beesten ("ik heb wel 4 uur gereden, ik heb recht om de bandleden aan te raken"), en ze stonden simpelweg op privé-terrein. Amerika, "privé-terrein", gesloten zaak. Zaal belde de politie, is zelfs de tourmanager nog niet aan te pas gekomen. Veel arrestaties zullen er wel niet hebben plaatsgevonden, lol.

Richmond is een hele ander stad. Veel meer te beleven lijkt het, meer klassieke stadse sfeer. Al gauw een Penny Lane Pub gevonden, met zelfs een echte ouwe Scouser achter de bar (terwijl NAC-Cambuur ofzo opstond ). De zaal, The National, leek wel een theater van buiten, het deed me erg denken aan Shepherd's Bush Empire, en later bleek dat ook van binnen qua opzet best overeen te komen. Een prachtige setting, met een redelijk kleine 'pit', en de 1500 bezoekers die erin paste leken vooral plaats te kunnen nemen op het balkon en op de ophoging rondom de geluidstafel. Wederom kwamen er mensen met gesigneerde posters naar buiten, het Amerikaans commerciële succes komt niet uit de lucht vallen.


Pers-fotootje van de zaal

Er stond niet al te veel man te wachten in de rij toen wij pas rond etenstijd richting de zaal gingen. Die stonden er sowieso voor niets, want er was natuurlijk wéér zo'n verdomd 'fast lane'-systeem . Hier moest je voor minimaal een tientje besteden in het aangrenzende restaurant, en dan mocht je vrij letterlijk via-via eerder naar binnen. Nou, ik denk dat er wel 50 mensen in de bar van het restaurant met een halve salade op schoot zaten, in de rij voor een rij voor een rij… Echt belachelijk, maar ik kon er ook wel weer om lachen. Toen het moment daar was werd het pure slapstick. Via de nooduitgang van een restaurant door een trappenhuis naar een andere bar, via de achterdeur naar buiten en via een binnentuintje naar de … Enzovoorts. Iedereen rennend van A naar B…. naar C naar D naar E naar F… Sprintjes van 50 meter, en weer paar minuten wachten. Natuurlijk ook langs een paar barretjes om nog wat meer centen uit hun bezoekers aka hun muntenmachines te kunnen slaan. En ook een paar hindernissen, trappen en op- en afstapjes. Het leek wel een nieuw Olympisch onderdeel. En het werd ook een 'survival of the fittest': ellebogen, duwende mensen, vallende mensen, een halve hippie die iedereen probeerde te bedaren terwijl een Fransman "noh, you pushz ME!" bleef roepen. Het enige wat miste was 'Yakety Sax'. En je e-ticket printje? Krulletje d'r door, en het was OK. Een barcode-scanner was afwezig.



Ik wist het vanaf het moment dat het uitgesponnen intro van 'Do I Wanna Know?' klonk dat dit dé show ging worden: de volledige licht-show was d'r, de jasjes zaten goed (met Jamie - pause - de meest klassieke knappe jongen), de blikken hongerig, het publiek hysterisch, het geluid perfect, ik stond recht voor Turner. Het verschil was meteen duidelijk. Goedkoop (300 pond) opa-shirtje van Turner de dag daarvoor in Charlotte, in een gloednieuw strak Ray Brown-pak deze avond in Richmond. Gisteren waren er alleen spotjes "groen" en "rood" mee, vanavond stonden nog nét niet die lichtgevende AM arena-pilaren op het podium. Het geluid was bijna driedimensionaal, keiharde dikke bas uit Nick's versterker vanaf mijn linkerkant, gitaren meer vanaf de rechterkant, de rest uit de speakers bovenaan.





De setlist had een hele goede wending ten aanzien van Charlotte, NC, die mij ook gelijk op scherp zette. Het lijkt een nuance, maar de wijze waarop de show verliep was nog een stapje beter dan de avond daarvoor. 'Dancing Shoes' was altijd een beetje onbevredigend zo gelijk in het begin, nu was deze samen met 'Evil Twin' (wat de avond daarvoor wél een heerlijke binnenkomer was) naar het midden verplaatst, 'Reckless Serenade' in plaats van 'She's Thunderstorms' (spreekt voor zich), en alles zo door elkaar gegooid dat er een blokje ontstond met achter elkaar 8 favorieten en live-knallers: de eerste helft 'Reckless Serenade', 'Fireside', 'Knee Socks' en 'High' en de tweede helft 4 songs vol energie, 'Arabella', 'Dancing Shoes', 'Evil Twin' en 'Dancefloor: dat had van mij nog wel de rest van de tour op die plek mogen blijven. Dan valt het veelbesproken 'mellow' einde met 'Fluorescent Adolescent' en 'I Wanna Be Yours' ook veel beter op z'n plek.




Atmosfeer, geluid, zaal, setlist. En het werd alleen maar beter. Al snel bleek Turner zo lam als een os op het podium te staan. Al na 2 liedjes vroeg hij ons hoe enthousiast we waren, keek erg moeilijk, en riep: "Oh, 'Snap Out Of It'!" Ik dacht op dat moment dat de setlist helemáál omgegooid was, maar Helders deed niet zijn drum-intro en keek bedenkelijk naar voren. Een ietwat pijnlijke stilte volgde. Turner keek toch nog maar eens op de setlist, slaakte een kreet, paste het geluid op zijn gitaar snel aan en corrigeerde: "I mean…" Het intro van 'Chair' volgde, wat ook een heerlijke toch ietwat vreemde eend in de bijt in de set is geworden, en absoluut onmisbaar. Maar nee, één grappig opgeloste vergissing doet mij niet denken dat iemand gelijk teut is. De wijze waarop hij zich voor de rest gedroeg echter wel…




Ik denk serieus niet dat ik Turner ooit zo onder de invloed op het podium heb zien staan, maar het was geweldig. Tijdens 'Dancefloor' struikelde hij tijdens de introductie over z'n woorden en had hij die klassieke ondeugende blik uit 2005-2007, viel hij nog net niet om, en kamde hij z'n haar uit ellendigheid maar weer als in pre-show mood (Dracula, strak achterover zonder nuance), maar dan met plukken uitstekend aan alle kanten, z'n jasje slordig halfopen met de knopen los rustend op z'n gitaar terwijl hij even later de coupletten uitspuwde. Alsof die oom van de bruiloft van de dag daarvoor er één of twee te veel op had, en je je bijna schaamt voor alles wat nog zal volgen. Het was hilarisch om te zien, en wat kwam het de show gek genoeg nog meer ten goede. 'Pretty Visitors' ging hij zo op in zijn act zonder gitaar om terwijl hij dingen improviseerde, dat hij vergat dat hij ook nog een solo had aan het eind.


'Knee Socks' kreeg een extra lang intro, terwijl Helders grinnikend z'n kickdrum bleef intrappen. Dezelfde song die ondertussen wel foutloos opgevoerd werd, als een ware pro. (Al 'vergat' hij wel om zijn nieuwe live-variatie te zingen: "much better than I do" ipv "had nothing to lose".) Dezelfde song die nog jaren een 'staple' mag blijven, het zal niet gauw vervelen om Turner De Riff te horen inzetten, de reactie van het publiek te horen, en hem het daarna ook nog tegelijkertijd te zien/horen zingen. Bijzonder knap, maar ik sta bij hem nergens meer van versteld… En Nick die een behoorlijke Homme in zich heeft in de brug. Wat betreft Turner en z'n humeur, 'Reckless Serenade' sloeg alles…





Continu lag Helders in een deuk als Turner weer eens gekke bekken trok (bijvoorbeeld op de maat van FA in het intro), de teksten anders zong, zijn cue miste en verward naar z'n instrument keek alsof de snaren omgedraaid waren, of simpelweg een inside joke maakte onder groot genoegen van de gehele entourage. De keren dat hij een pedaaltje vergat en dat onopvallend alsnog probeerde te doen, de verkeerde intrapte, terwijl hij de knoppen op z'n gitaar probeerde bij te stellen, waren niet meer op één hand te tellen. Maar op die 'foutjes' na dus nog altijd rete-strak. Turner was veel gitaarstukjes aan het toevoegen, aan het einde van 'Knee Socks' bijvoorbeeld. Soms ging hij maar door en door. Maar dat is op zich wel vaker zo, kan me herinneren dat hij bijvoorbeeld op Lowlands 2011 ook maar steeds cheeky een bepaalde riff bleef herhalen tussen de nummers door. En op geloof ik T In The Park die zomer wat later 'You & I' bleek te worden. Maar goed. Veel smog op het podium ook, dat kan alleen maar een club-show zijn. Nick en Helders keken elkaar weer eens veelbetekenend aan (nee, het was niet zo'n avond ).




En ook Nick had een 'field day', tijdens 'Fluorescent Adolescent' was hij heel wat noten aan het toevoegen en afwisselen. Maar dat is ook écht wel een nummer waarvan je weet dat de band dat op automatische piloot doet en waarschijnlijk aan de afwas denkt terwijl ze het spelen. Misschien klinkt hij ooit weer fris als hij een tijdje van de setlist zal verdwijnen, het is samen met 'Dancefloor' de enige die ze niet kunnen droppen. (De andere 5 kandidaten zijn reeds verdwenen lol). "This one's called *kijkt op setlist* 'Evil Twin'" zoals altijd een van de vele hoogtepunten, Helders staand drummend tijdens de brug. Of als je nog niet overtuigd genoeg was dat Turner in z'n hum was, denk misschien wel de beste 3 minuten die ik deze tour gezien heb: (en de gebaren tussen Turner en Helders na afloop terwijl die eerste nog een slokje neemt mogen een eigen interpretatie hebben)


En een altijd energieke versie van 'R U Mine?' als climax van de set:


Misschien is het de afwisseling, maar ik trek dit publiek zo veel beter dan het recente Engelse publiek, wat alleen maar wil beuken om het beuken, en je de show alleen maar goed kunt volgen als je óf een zitplaats neemt of genoegen neemt met een plek aan de zijkanten/achteraan. Men is enthousiast, toegewijd, zingt uit volle borst en springt goed mee, veel gejuich bij elk nummer. Ik heb na afloop gezegd dat dit de beste gig was die ik deze era tot nu toe had gezien, en al mag ik Glastonbury niet zo snel van de troon stoten, komt dat op moment van schrijven nog steeds behoorlijk in de buurt. Het was een fantastisch club-optreden in een hele mooie zaal, goede sfeer, toch wel beetje verrassende set, band in topvorm. En natuurlijk, echt álles viel die avond op zijn plek. In al die keren dat ik ze live gezien heb, heb ik nog nóóit een setlist als souvenir mee naar huis kunnen nemen. (Wel eens een nette van de geluidstafel, maar dat telt niet. En ok, de keren dat ik mijn best ervoor heb gedaan zijn op één hand te tellen, maar dat maakt het niet minder mooi.) Ik sta in het midden van de zaal met m'n rug naar het podium een beetje na te praten, totdat ik ineens iets naar me toegegooid krijg wat op m'n schouder blijft liggen. Ik pak het, bekijk het…



Vlak na afloop, in een bar, een rode draad door mijn belevenissen, was te zien hoe de band al snel richting de tourbus ging, die op de straat geparkeerd stond. Ja ja, openbaar terrein. Toch maar naar buiten, even handjes geschud met - wederom wisten Jamie en Nick ongezien de bus in te sneaken lol, er wordt wel eens over die eerste gezegd dat hij teleportatie-vermogens heeft - Turner en Helders. Eerstgenoemde fag-bag in de handen, zonder z'n handlangers, had een gesprekje met wat memorabilia-handelaren - het kan ze echt niets schelen, geloof ik - die als oude vrienden werden ontvangen, beetje small talk ("we still have a couple of gigs to gp I believe"), klein groepje mensen (merendeel stond aan de verkeerde kant te wachten), op de foto met met iedereen, één foto gemaakt, misschien twee, oh nee toch maar niet, dat waren de laatste, geen foto's meer vanavond, alleen maar handjes schudden. Hij bedankte iedereen netjes, en wist te ontkomen terwijl Helders nog vast zat. Toch nog snel uitzondering gemaakt voor één uber-uber-fan (gig nummer 90 die avond) uit Europa die zijn 5de Amerikaanse AM-trip maakte, en wie hij de dag daarvoor misschien zelfs wel een welgemeende "nope" had verkocht. Turner schudde lachend zijn hoofd en zei: "zo, je gaat weer mee op tour?". De foto die daarop volgde is er een eentje voor de boeken. Nu echt snel de tourbus in, zwaaiend. Goede zin, ontzettend relaxed en vriendelijk tegen de hele meute mensen die op dat relatief vroege tijdstip (23:30, uurtje na de show) stond te wachten. Helders met z'n rugtasje al om, was nog lang niet klaar. Hij ging één voor één alle wachtenden langs, voor een foto, een handtekening, een persoonlijk gesprekje. (“I guess I’ll make my way down the line and shake everyone’s hands, eh?”) Steeds als hij richting de tourbus liep en er zich weer een nieuwe fan meldde, beantwoordde hij die met genoegen en nam hij de tijd voor alles waar ze om vroegen. Een hele bescheiden, zachtpratende, grappige, oprecht vriendelijke jongen. Ik had een kleine promo in m'n binnenzak voor als het moment zich zou aandienen - de 'AM'-LP is reeds gesigneerd in de week van release, dat hij toen dat in alle haast zwart op zwart tekende vergeef ik hem met alle liefde - maar Helders brak met zijn brute 'Pretty Visitors'-kracht mijn pen af bij de eerste druk, en keek beschaamd en verontschuldigend naar me, wat misschien wel een leukere anekdote is dan een krabbeltje die ik toch al op meer bijzondere items heb. Ik zag een uurtje hierna vanuit de kroeg hoe Nick vlak voordat de bus vertrok nog effe naar buiten kwam om te paffen in de stromende regen. Er stond nog altijd een klein groepje met fans die het blijkbaar eerder niet was gelukt om een cadeau aan Turner aan te bieden. Nick sprak geen woord, pakte het aan, en betrad de bus. Op naar Boston.