TTK-LPT

quote:

Op zaterdag 7 december 2013 13:10 schreef Z het volgende:
Mooi Gellius. Bij mij is het niet heel anders gegaan.

Ik ben enigszins in shock dat JAM het over 'smart' heeft.

Ja, daar heb ik mijzelf ook om moeten verbazen, Z. Sterker nog, ik walg er zelfs een beetje van. Dat is niet om te zeggen dat ik dat geen verstandige aanpak van zaken meen, integendeel zelfs.
Buiten dat om, alle prachtige vertelling daarrgelaten vind ik de instelling: 'Het komt wel goed/je bent nog wat jong/je komt er nog wel achter/wacht maar rustig af' die ik hier meen te proeven bovenal bijzonder onconstructief. Het kan namelijk helemaal geen kwaad, sterker nog, dat meen ik zelfs bijzonder verstandig, om actief op zoek te gaan naar de eigen beperkingen en talenten in plaats van af te wachten wat er aan komt waaien.
Ieder huisje heeft natuurlijk zijn kruisje en de jongvolwassenheid is inderdaad niet de gemakkelijkste periode in het leven, maar om dan de problemen die daar bij komen kijken af te schuiven op dat iemand gewoon nog jong is en dat het op de langere termijn niet zoveel uit zal maken, dat het wel goed komt,- dat lijkt me wat naïef.

Dat artikel dat Clauwtje aanraadde, trouwens, is trouwens wel een van de slechtse die ik sinds tijden langs heb zien komen. Wat een rotzooi zeg.
Grote pijnpunt is dat de de vergelijking 'Geluk = verwachtingen - realiteit' niet opgaat. Zo zou je namelijk het perfecte geluk kunnen bereiken door geen enkele verwachting meer te koesteren. Zo zou je ook bijzonder ongelukkig kunnen worden wanneer je bezig bent met het nastreven van het een en ander maar dat doel nog niet verwezenlijkt heb, wat natuurlijk ook niet opgaat. Sterker nog, de ervaring leert zelfs dat wanneer het puntje dan eindelijk bij het paaltje komt dat men dan in een soort onbevredigende leegte terecht komt. Het grote gevoel van: 'Ja, en nu dan?'
Als die veronderstelling om zeep is geholpen, dan kan je de rest van het artikel ook wel weggooien.

_{Hoewel er eerlijkheidshalve ook wel een paar goede punten gemaakt worden. Dat zijn dan echter weer zulke dooddoeners in de trant van: 'Joh, komt goed joh pik, stel je niet an.',- dat weten we nu wel.}

[ Bericht 14% gewijzigd door JAM op 07-12-2013 15:42:51 ]

Sterker nog, de hele notie dat het menselijk handelen zich in zou laten geven door het nastreven van geluk(sgevoel) kan je al gelijk bij het vuilnis zetten. Dat artikel vertrekt in ieder geval van de vraag 'hoe word je gelukkig' (en koppelt dat zelfs nog direct aan maatschappelijk succes). Dat is niet zo'n interessante vraag.

Jazeker. De vraag is alleen, in hoeverre zal je zelf naar die aanleiding op zoek moeten gaan?

Buiten dat om denk ik dat er met LK wel wat meer aan de hand is dan alleen de normale vraagstukken die bij jongvolwassenheid komen kijken. Dat was het voornaamste punt dat ik wilde maken.

Verrek, smart. Straks wordt JAM nog es projectmanager.

Conclusie: eigenlijk ging het pas goed met Gellius toen hij een beetje liefde kreeg

Zonder een beetje liefde ga je langzaam dood in dit grote dierenbos. Verstenend hart.

Nou ik heb na de zomer flink de deksel op m'n neus gekregen dus voor mij zal het nog even duren

Vrouwen zien mannen net als speelgoed: als ze iets beters tegenkomen dumpen ze het ouwe.

Ook al ken je elkaar al goed en lang;

Ook al versierde de vrouw daarop jou in eerste instantie;

Bam! Ze komt iemand anders tegen en tot nooit meer ziens.

Nu zit er niets anders op dan tieners te daten.

quote:

Op zaterdag 7 december 2013 15:24 schreef JAM het volgende:

Ieder huisje heeft natuurlijk zijn kruisje en de jongvolwassenheid is inderdaad niet de gemakkelijkste periode in het leven, maar om dan de problemen die daar bij komen kijken af te schuiven op dat iemand gewoon nog jong is en dat het op de langere termijn niet zoveel uit zal maken, dat het wel goed komt,- dat lijkt me wat naïef.

Het komt niet vanzelf goed, maar ik denk dat het goed is om te beseffen dat de twintiger jaren voor velen moeilijk want onzeker zijn. Onzeker in de liefde, in de studie, in het werk. Je kunt het gevoel hebben dat je richtingloos bent, terwijl je jaren later ineens toch een rode draad ziet. En dat is de reden dat ik geen spijt heb van mijn studie filosofie. Indertijd maakte ik de keuzes die het beste bij me pasten zonder dat er een bepaalde strategie achter zat. Nu zie ik hoe die keuzes me gevormd hebben en daardoor bepaalde deuren voor me geopend hebben. Een half jaar geleden voelde ik me daar overigens veel minder positief gestemd over; het wordt nooit echt makkelijk, hooguit makkelijker.

Charlotte: I'm stuck. Does it get easier.
Bob: No. Yes. It gets easier.
Charlotte: Oh yeah? Look at you.
Bob: Thanks. The more you know who you are, and what you want, the less you let things upset you.
Charlotte: Yeah. I just don't know what I'm supposed to be, you know. I tried being a writer, but I hate what I write. I tried taking pictures, but they were so mediocre. You know, every girl goes through a photography phase. You know, horses... taking dumb pictures of your feet.
Bob: You'll figure that out. I'm not worried about you. Keep writing.
Charlotte: But I'm so mean.
Bob: Mean's okay.

Ik geloof helemaal niet zo in van die levensfases. Als in dat je twintigerjaren of dertigerjaren zus of zo zijn. Het dertigersdilemma is ook zoiets waar ik niets mee kan. Iedere levensfase heeft zijn eigen moeilijkheden en dilemma's en het belangrijke punt bij dat alles is: je bent er niet echt op voorbereid, je doet het ook maar voor het eerst.

Bepaalde zaken worden wellicht makkelijker bij het ouder worden, maar dan loop je weer tegen nieuwe zaken op die je opnieuw op de proef stellen of waar je niet direct het antwoord op weet. Ik ga er tenminste vooralsnog van uit, op basis van mijn 38 jaar, dat ik tot nu toe gewoon niet meer dan mijn best heb gedaan 'iets' van mijn leven te maken, op een manier die zo goed mogelijk (op dat moment) bij mij past. En dat zal ik wel blijven doen, als enige constante in mijn leven, want omstandigheden veranderen en die heb je niet altijd in de hand.

Op bepaalde vlakken heb ik altijd heel duidelijk geweten wat ik wilde, wat betreft studie, persoonlijke ontwikkeling. Daarin heb ik altijd een grote stabiliteit gehad. Maar in andere opzichten had ik helemaal geen stabiliteit en wist ik meestal niet waar ik mee bezig was en waartoe het allemaal ging leiden. In het diepe springen is dan eigenlijk wat je maar doet. En ik spring nu ook weer in het diepe, met het krijgen van een kind (waar ik zo lang over heb getwijfeld) en een nieuwe relatie en geen idee wat dit gaat betekenen en hoe het zal gaan lopen. Je leven bereikt volgens mij niet een punt waarop 'alles' 'ineens' duidelijk is en dat het dan ook duidelijk blijft voor de rest van je leven. Hooguit heel eventjes. Ik denk ook niet dat dit het doel zou moeten zijn, zoals ik ook niet denk dat geluk nastreven een handig doel is.

quote:

Op zaterdag 7 december 2013 17:59 schreef Claudia_x het volgende:
Charlotte: I'm stuck. Does it get easier.
Bob: No. Yes. It gets easier.
Charlotte: Oh yeah? Look at you.
Bob: Thanks. The more you know who you are, and what you want, the less you let things upset you.
Charlotte: Yeah. I just don't know what I'm supposed to be, you know. I tried being a writer, but I hate what I write. I tried taking pictures, but they were so mediocre. You know, every girl goes through a photography phase. You know, horses... taking dumb pictures of your feet.
Bob: You'll figure that out. I'm not worried about you. Keep writing.
Charlotte: But I'm so mean.
Bob: Mean's okay.

Lost in Translation toch?
Wel lief gesprek natuurlijk, maar ook nogal voor de hand liggend. Anderen zijn er doorgaans wel overtuigd van dat het 'goed' komt met je. Wat dat 'goed' dan ook is. Er zelf ook in geloven, is het lastigste stuk.

Maar nog even over geluk. Ik heb een cadeautje gehad om het begin van mijn verlof te vieren.

quote:

Op vrijdag 6 december 2013 13:39 schreef Gellius het volgende:
Hé, dat is Eppo Zanik!

Eindelijk weet ik ook eens wie dat dan is!

Ik heb dat fragment met Freek de Jonge in P&W teruggekeken. Op de een of andere kan ik 't soms niet laten om zoiets te kijken en al bij voorbaat te weten dat het zelfkastijding wordt. Plaatsvervangende schaamte, ten opzichte van alle betrokken partijen. Nu ga ik maar eens het SMART-principe proberen toe te passen op mijn doelstellingen voor de rest van de dag.

quote:

Op zaterdag 7 december 2013 19:45 schreef Franny_G het volgende:

[..]

Lost in Translation toch?
Wel lief gesprek natuurlijk, maar ook nogal voor de hand liggend. Anderen zijn er doorgaans wel overtuigd van dat het 'goed' komt met je. Wat dat 'goed' dan ook is. Er zelf ook in geloven, is het lastigste stuk.

De kern is wat mij betreft juist "Mean's okay". Dat komt ook terug in het stuk waar ik eerder naar linkte, de relatie tussen verwachtingen en realiteit.

Het aardige van dat stuk vind ik ook dat De Grote Deceptie aan een bepaalde generatie gelinkt wordt. Ik houd meestal niet van generatiedenken en vind het belangrijk om in te zien dat jongeren van alle tijden met soortgelijke kwesties worstelen. Toch is het ook wel zo dat verwachtingen gekleurd worden door de historische context waarin je opgroeit, waarin je ouders opgroeiden. Palahniuk omschreef het treffend in Fight Club:

“We’re the middle children of history, man. No purpose or place. We have no Great War. No Great Depression. Our Great War’s a spiritual war… our Great Depression is our lives. We’ve all been raised on television to believe that one day we’d all be millionaires, and movie gods, and rock stars. But we won’t. And we’re slowly learning that fact. And we’re very, very pissed off.”

quote:

Op maandag 9 december 2013 11:34 schreef Gellius het volgende:
Hoe is dat boek, mane? Ik heb nog twee boeken over het ontstaan van het Koninkrijk op de plank liggen, maar ik kom er uiteraard niet aan toe. _{Daarom lees ik nu stukkies van Komrij.}

Het zijn drie boeken, van drie verschillende historici die echter wel tegelijkertijd aan het project begonnen zijn. Ze zijn als drietal ook wel grappig, in interviews en in het nawoord in hun boeken spat er vanaf dat ze tijdens het onderzoek doen in de 'koningsarchieven' veel lol hebben gehad.

Ze kunnen alledrie goed schrijven, dat is duidelijk. Dus het leest prettig. Ik ben nu bezig met Willem I (welja, ik doe het gewoon chronologisch) en de historische context wordt er goed bij betrokken. Ik vind het leuk om even helemaal in zo'n persoon te kunnen duiken, dat je het gevoel hebt Willem I echt te leren kennen en dat door zijn ogen ook de tijd tot leven komt. Interessant is vooral, vind ik, dat Willem I, II en III allemaal moeite hadden met hun vader, vooral tussen Willem I en II boterde het totaal niet. Dat wordt uitvoerig behandeld. Het is dus ook wel een beetje smullen geblazen waar het persoonlijke details betreft. Leuke brieven over en weer e.d.

Komrij lees ik ook graag tussendoor. .

quote:

Op maandag 9 december 2013 15:25 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

De kern is wat mij betreft juist "Mean's okay". Dat komt ook terug in het stuk waar ik eerder naar linkte, de relatie tussen verwachtingen en realiteit.

Het aardige van dat stuk vind ik ook dat De Grote Deceptie aan een bepaalde generatie gelinkt wordt. Ik houd meestal niet van generatiedenken en vind het belangrijk om in te zien dat jongeren van alle tijden met soortgelijke kwesties worstelen. Toch is het ook wel zo dat verwachtingen gekleurd worden door de historische context waarin je opgroeit, waarin je ouders opgroeiden. Palahniuk omschreef het treffend in Fight Club:

“We’re the middle children of history, man. No purpose or place. We have no Great War. No Great Depression. Our Great War’s a spiritual war… our Great Depression is our lives. We’ve all been raised on television to believe that one day we’d all be millionaires, and movie gods, and rock stars. But we won’t. And we’re slowly learning that fact. And we’re very, very pissed off.”

Ja, die tekst uit Fight Club spreekt mij ook aan. Maar als jij het hebt over historisch context ben ik wel een beetje verbaasd. Ik heb het gevoel altijd dat jij gelooft in wetmatigheden die historische contexten overstijgen. .

Ik heb dat dus met Holden Caulfield; en ook met Franny and Zooey (of dus eigenlijk met Salinger): dat ik die vraagstukken waar de personages mee worstelen (de hypocriete volwassen wereld, de onechtheid van veel mensen, het imago waar mensen zo mee bezig zijn, het hielenlikken etc. etc.) me goed kan herinneren en voorstellen en soms vind ik dat overigens nog steeds lastig. We zijn allemaal kinderen van onze tijd, maar veel worstelingen zijn onderdeel van het moderne leven en dat is al langer aan de gang dan twee generaties. De jonge mannen die zich blijmoedig vrijwillig gingen aanmelden om te vechten in The Great War droomden er net zo van om 'helden' te zijn als dat jongetje of meisje dat in de jaren tachtig graag een popster wilde worden. Daar zie ik vooral een soort continuiteit in.

.

Wat me nou vanochtend weer overkwam. Overstekende ganzen! Terwijl ik groen had!