KAA Kaaskoppen in het Buitenland
Nee, geen oud-Hollands spel, maar een forum voor Nederlanders die in het buitenland wonen.
Amerikanen
De Lyrebirds zijn buitengewoon actief geweest, en mevrouw Lyrebird is nu een ei aan het uitbroeden, waaruit een dezer dagen een Lyrekuiken verwacht wordt. Leuk, dat nieuwe leven, maar het zet nog meer druk op de vreemde situatie waarin ik zit. Er volgt nu een verhaal over hoe lastig het hier werken is; als je dit topic een beetje volgt, dan kun je de volgende twee paragrafen overslaan.
Ik heb een leuke baan bij een Japanse universiteit, en werk op een jaarcontract. Dat contract wordt ieder jaar zonder morren verlengd, maar garantie dat dit over twee jaar ook gebeurt, heb ik niet. Deze onzekerheid leidt er toe dat we ons niet kunnen settelen. Sowieso erg lastig, de jonge Lyrebird zal er niet echt Japans uitzien, en in deze homogene en ietswat xenofobe samenleving is dit geen plus. Mevrouw Lyrebird is als Koreaanse ook niet zo te spreken over de Japanners, dus ook dat is geen plus. Maar er zijn heel veel andere plussen (oh, wat zijn de mensen vriendelijk, er is geen debiel vandalisme in ons stadje, er zijn geen neaderthalers en wat is het eten toch lekker), waardoor een langer verblijf in Japan toch best aantrekkelijk is. Maar al met al is de situatie op de universiteit en mijn relatie met geldschieters niet echt bevredigend, wat toch een wel erg grote min is.
Op de Nederlandse TV zie je wel eens interviews met (jonge) allochtonen, en wat je vaak hoort is dat ze geen respect krijgen. Ik heb daar ook wel wat last van. Niet dat ik met een afgezakte broek rondloop, maar in de ogen van de Japanner mis ik iets. Ik ben geen Japanner. Wat ik ook doe, ik zal nooit een Japanner worden, en daardoor is het verwachtingspatroon dat ze bij mij hebben ietswat exotisch. Men verwacht bijvoorbeeld dat ik voor een modaal onderzoeker salaris het werk van 2 of 3 personen doe. Bedrijven lopen de deur plat, en verwachten dat ik hun van gratis advies voorzie. Een steeds terugkerend verschijnsel is dat output niet op de juiste waarde wordt geschat. Men is alleen in staat om het aantal artikelen of het aantal patenten te tellen, terwijl de kwaliteit van het werk niet lijkt te tellen.
Ik wil respect, weet je.
Wat een lang klaagverhaal was dat. Afijn, ik ben niet iemand die bij de pakken neerzit, dus gaan er regelmatig sollicitatiebrieven de deur uit. De VS staan nog steeds hoog op ons lijstje, vanwege het warme bad dat de VS is, het gemak waarmee er gecommuniceerd wordt, de acceptatie van mensen die er anders uit zien, de vele mogelijkheden die er zijn om aan de slag te komen en te blijven en dat je er ook leuk kunt wonen. Niet onbelangrijk als je al vier jaar lang in een half verwarmd flatje met muren van spaanplaat woont. Afgelopen maand werd ik gevraagd om te sollicteren bij een universiteit in de VS, en er is een kansje dat daar iets van de grond komt.
Maar dan begint het twijfelen... Twee weken geleden zaten we in een busje op het vliegveld van Narita, waar ook een flight crew van Delta aanwezig was. Daar waar Japanse stewardessen er uit zien als een krokant koekje, hadden de Amerikaanse dames (en heren) meer wat weg van een drilpudding. En dat eindeloze geblaat wat dan door zo'n bus galmt. Blijkbaar nog nooit van de inside voice gehoord. Kijk, met Amerikanen kun je heerlijk babbelen, maar aan dat gebabbel zit ook een keerzijde: je hoort ze altijd en overal bovenuit.
Of vandaag. Lekker wezen skieen in onze eigen provincie, en in de bus naar de berg zat er een Amerikaanse familie voor me. Amerikaanse vader, Japanse moeder, twee Amerikaanse kinderen. Twee meisjes, eentje van een jaar of 12, de andere 16. Alsof ze uit een Amerikaanse film waren ontsnapt.
16-jarige: Daddy, what is the name of the place we are going?
Daddy: Hunter mountain
16-jarige, zichtbaar geirriteerd: No, that's not what I mean, what is the name of the city?
Daddy: Hunter mountain
16-jarige, ontploft: Grrrr, are you stupid, is it Nagano or something?
Ik zie mezelf al over 16 jaar in zo'n bus zitten, met zo'n Amerikaans verwend nest. Toch nog maar eens goed over een verhuizing nadenken.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 22-02-2014 14:20:16 ]
De Lyrebirds zijn buitengewoon actief geweest, en mevrouw Lyrebird is nu een ei aan het uitbroeden, waaruit een dezer dagen een Lyrekuiken verwacht wordt. Leuk, dat nieuwe leven, maar het zet nog meer druk op de vreemde situatie waarin ik zit. Er volgt nu een verhaal over hoe lastig het hier werken is; als je dit topic een beetje volgt, dan kun je de volgende twee paragrafen overslaan.
Ik heb een leuke baan bij een Japanse universiteit, en werk op een jaarcontract. Dat contract wordt ieder jaar zonder morren verlengd, maar garantie dat dit over twee jaar ook gebeurt, heb ik niet. Deze onzekerheid leidt er toe dat we ons niet kunnen settelen. Sowieso erg lastig, de jonge Lyrebird zal er niet echt Japans uitzien, en in deze homogene en ietswat xenofobe samenleving is dit geen plus. Mevrouw Lyrebird is als Koreaanse ook niet zo te spreken over de Japanners, dus ook dat is geen plus. Maar er zijn heel veel andere plussen (oh, wat zijn de mensen vriendelijk, er is geen debiel vandalisme in ons stadje, er zijn geen neaderthalers en wat is het eten toch lekker), waardoor een langer verblijf in Japan toch best aantrekkelijk is. Maar al met al is de situatie op de universiteit en mijn relatie met geldschieters niet echt bevredigend, wat toch een wel erg grote min is.
Op de Nederlandse TV zie je wel eens interviews met (jonge) allochtonen, en wat je vaak hoort is dat ze geen respect krijgen. Ik heb daar ook wel wat last van. Niet dat ik met een afgezakte broek rondloop, maar in de ogen van de Japanner mis ik iets. Ik ben geen Japanner. Wat ik ook doe, ik zal nooit een Japanner worden, en daardoor is het verwachtingspatroon dat ze bij mij hebben ietswat exotisch. Men verwacht bijvoorbeeld dat ik voor een modaal onderzoeker salaris het werk van 2 of 3 personen doe. Bedrijven lopen de deur plat, en verwachten dat ik hun van gratis advies voorzie. Een steeds terugkerend verschijnsel is dat output niet op de juiste waarde wordt geschat. Men is alleen in staat om het aantal artikelen of het aantal patenten te tellen, terwijl de kwaliteit van het werk niet lijkt te tellen.
Ik wil respect, weet je.
Wat een lang klaagverhaal was dat. Afijn, ik ben niet iemand die bij de pakken neerzit, dus gaan er regelmatig sollicitatiebrieven de deur uit. De VS staan nog steeds hoog op ons lijstje, vanwege het warme bad dat de VS is, het gemak waarmee er gecommuniceerd wordt, de acceptatie van mensen die er anders uit zien, de vele mogelijkheden die er zijn om aan de slag te komen en te blijven en dat je er ook leuk kunt wonen. Niet onbelangrijk als je al vier jaar lang in een half verwarmd flatje met muren van spaanplaat woont. Afgelopen maand werd ik gevraagd om te sollicteren bij een universiteit in de VS, en er is een kansje dat daar iets van de grond komt.
Maar dan begint het twijfelen... Twee weken geleden zaten we in een busje op het vliegveld van Narita, waar ook een flight crew van Delta aanwezig was. Daar waar Japanse stewardessen er uit zien als een krokant koekje, hadden de Amerikaanse dames (en heren) meer wat weg van een drilpudding. En dat eindeloze geblaat wat dan door zo'n bus galmt. Blijkbaar nog nooit van de inside voice gehoord. Kijk, met Amerikanen kun je heerlijk babbelen, maar aan dat gebabbel zit ook een keerzijde: je hoort ze altijd en overal bovenuit.
Of vandaag. Lekker wezen skieen in onze eigen provincie, en in de bus naar de berg zat er een Amerikaanse familie voor me. Amerikaanse vader, Japanse moeder, twee Amerikaanse kinderen. Twee meisjes, eentje van een jaar of 12, de andere 16. Alsof ze uit een Amerikaanse film waren ontsnapt.
16-jarige: Daddy, what is the name of the place we are going?
Daddy: Hunter mountain
16-jarige, zichtbaar geirriteerd: No, that's not what I mean, what is the name of the city?
Daddy: Hunter mountain
16-jarige, ontploft: Grrrr, are you stupid, is it Nagano or something?
Ik zie mezelf al over 16 jaar in zo'n bus zitten, met zo'n Amerikaans verwend nest. Toch nog maar eens goed over een verhuizing nadenken.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 22-02-2014 14:20:16 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ik vind dit topic best interessant om te volgen, want Japan.
Maar dit
In de VS zou jouw kindje dus zomaar kunnen worden aangezien voor iemand die goed is in wiskunde. Je weet wel, zo'n stereotype wat sommige mensen nog steeds gebruiken.
Een ander voorbeeld; solliciteren. Some wordt daar naar je "ethnicity" gevraagd. En dan kan het zomaar zijn dat je een baan niet krijgt omdat de werkgever al aan z'n quotem van de minority die jij bent zit. Dan krijg je de baan niet, ook al ben jij het meest geschikt.
Ik heb er zelf geen last van, maar om nou zomaar te stellen dat mensen die er anders uit zien worden geaccepteerd. Nee.
Da's een wereldwijd fenomeen; slechte ouders. Wel kinderen willen, maar er vooral weinig aan willen doen. Lekker een computer en smartphone geven, en voor de rest vooral niet naar je kinderen omkijken.
Maar dit
kun je niet serieus menen. Even een voorbeeld; de president. Obama. Ongeacht of je het eens met 'em bent of niet, is een deel van het tegenwerken gebaseerd omdat 'ie een kleurtje heeft. En is 'ie nog eens half blank ook! Je weet wel, al die figuren die z'n nationaliteit niet geloofden. En een Ted Nugent die 'em een paar dagen geleden nog een "subhuman mongrel" noemde. Daar zit meer achter dan het niet eens zijn met z'n policies. Eén van de dingen is dat 't niet de standaard blanke man is. Ik geloof niet dat een president met een italiaanse achternaam (of iets anders niet typisch Engels) dezelfde problemen zou hebben gehad.quote:Op zaterdag 22 februari 2014 13:33 schreef Lyrebird het volgende:
de acceptatie van mensen die er anders uit zien
In de VS zou jouw kindje dus zomaar kunnen worden aangezien voor iemand die goed is in wiskunde. Je weet wel, zo'n stereotype wat sommige mensen nog steeds gebruiken.
Een ander voorbeeld; solliciteren. Some wordt daar naar je "ethnicity" gevraagd. En dan kan het zomaar zijn dat je een baan niet krijgt omdat de werkgever al aan z'n quotem van de minority die jij bent zit. Dan krijg je de baan niet, ook al ben jij het meest geschikt.
Ik heb er zelf geen last van, maar om nou zomaar te stellen dat mensen die er anders uit zien worden geaccepteerd. Nee.
Da's natuurlijk niet iets typisch amerikaans. Toen ik nog in NL woonde, en de laatste keer dat ik er was, kwam ik ze ook daar tegen. Schreeuwende kinderen waar de ouders maar vooral niks aan willen doen. Lekker overal de zin aan geven.quote:Of vandaag. Lekker wezen skieen in onze eigen provincie, en in de bus naar de berg zat er een Amerikaanse familie voor me. Amerikaanse vader, Japanse moeder, twee Amerikaanse kinderen. Twee meisjes, eentje van een jaar of 12, de andere 16. Alsof ze uit een Amerikaanse film waren ontsnapt.
16-jarige: Daddy, what is the name of the place we are going?
Daddy: Hunter mountain
16-jarige, zichtbaar geirriteerd: No, that's not what I mean, what is the name of the city?
Daddy: Hunter mountain
16-jarige, ontploft: Grrrr, are you stupid, is it Nagano or something?
Ik zie mezelf al over 16 jaar in zo'n bus zitten, met zo'n Amerikaans verwend nest. Toch nog maar eens goed over een verhuizing nadenken.
Da's een wereldwijd fenomeen; slechte ouders. Wel kinderen willen, maar er vooral weinig aan willen doen. Lekker een computer en smartphone geven, en voor de rest vooral niet naar je kinderen omkijken.
"Bleach is healthy. It's mostly water. And we are mostly water. Therefore, we are bleach."
Je hebt wel een punt dat de politieke correctheid, die met name de Amerikaanse universiteiten teistert, er voor zorgt dat je wel eens een baan mis kan lopen. Maar zie het als iets positiefs: als je claimt dat je native american bent, terwijl je zo blank bent als Willem Alexander, dan kan zoiets ook in je voordeel uitpakken.
Dat Obama president is geworden en is gebleven, is een teken dat de VS behoorlijk kleurenblind zijn. Dat hij er met een meerderheid in het congres niets van bakte, en er nu nog steeds niets van bakt, is een ander verhaal. Jij gelooft dat het komt omdat Amerikanen latente racisten zijn, ik denk dat het komt omdat hij bar weinig politieke ervaring had en de verkeerde ideeen heeft.
Dat Obama president is geworden en is gebleven, is een teken dat de VS behoorlijk kleurenblind zijn. Dat hij er met een meerderheid in het congres niets van bakte, en er nu nog steeds niets van bakt, is een ander verhaal. Jij gelooft dat het komt omdat Amerikanen latente racisten zijn, ik denk dat het komt omdat hij bar weinig politieke ervaring had en de verkeerde ideeen heeft.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Je mist het punt dat we de Orly Tates-en en hele volksstammen die de president niet willen vanwege z'n huidskleur niet hadden gehad als het een blanke kerel was geweest. Een blanke democraat met een franse, duitse, italiaanse, nederlandse achternaam had niet zulke reacties gehad. De "Ik ben het niet met hem eens want het is een n-word" crowd.
Nog even over acceptatie van anders uitzienden;
Wij kregen trouwens laatst een telefoontje van een oud vrouwtje een paar straten verderop in onze buurt. Dat ze het niet fijn vond dat er verstandelijk gehandicapten naast haar wonen, de bus die er geregeld stopt en de mensen die er komen verzorgen. To top it off; "This neighborhood is getting too integrated."
Gisteravond nog even naar de winkels geweest. "Dit deel van de stad was zo mooi". Waarop ik vroeg "Wat is er dan gebeurd?" Antwoord: "White flight". Yep, buurten die leeglopen, en malls waar winkels verdwijnen, omdat er minorities in die buurt komen wonen, en de blanke groep vertrekt. Want het is toch best eng.
Nog even over acceptatie van anders uitzienden;
Wij kregen trouwens laatst een telefoontje van een oud vrouwtje een paar straten verderop in onze buurt. Dat ze het niet fijn vond dat er verstandelijk gehandicapten naast haar wonen, de bus die er geregeld stopt en de mensen die er komen verzorgen. To top it off; "This neighborhood is getting too integrated."
Gisteravond nog even naar de winkels geweest. "Dit deel van de stad was zo mooi". Waarop ik vroeg "Wat is er dan gebeurd?" Antwoord: "White flight". Yep, buurten die leeglopen, en malls waar winkels verdwijnen, omdat er minorities in die buurt komen wonen, en de blanke groep vertrekt. Want het is toch best eng.
"Bleach is healthy. It's mostly water. And we are mostly water. Therefore, we are bleach."
Gefeliciteerd Lyrebird en mevrouw Lyrebird 
Het is vast nu, dat je anders kijkt naar gezinnen met grote en kleine kinderen.
Zou ik / zouden wij dat zó doen, worden mijn kinderen ook zo in deze of een andere omgeving / cultuur. ?
Je werkomgeving is, denk ik nog veel belangrijker...als jij (en mevrouw) op je plek zitten, dan komt het ook goed met de kleine Lyrebirds.
Het is vast nu, dat je anders kijkt naar gezinnen met grote en kleine kinderen.
Zou ik / zouden wij dat zó doen, worden mijn kinderen ook zo in deze of een andere omgeving / cultuur. ?
Je werkomgeving is, denk ik nog veel belangrijker...als jij (en mevrouw) op je plek zitten, dan komt het ook goed met de kleine Lyrebirds.
Ja gefeliciteerd!
Kan me verder wel voorstellen dat het een lastige keuze is. Ik denk niet dat je kan stellen dat de ene of de andere plek objectief veel beter is, en het gras lijkt aan de overkant natuurlijk al gauw groener, want je hebt niet zo gauw door welke vanzelfsprekendheden je zou kunnen gaan missen en welke dingen op de nieuwe plek je op den duur zouden gaan irriteren. Maar misschien pas je met een bepaalde persoonlijkheid wel gewoon beter op de ene of op de andere plek. Lijkt me alleen erg lastig om daar uit te komen.
Kan me verder wel voorstellen dat het een lastige keuze is. Ik denk niet dat je kan stellen dat de ene of de andere plek objectief veel beter is, en het gras lijkt aan de overkant natuurlijk al gauw groener, want je hebt niet zo gauw door welke vanzelfsprekendheden je zou kunnen gaan missen en welke dingen op de nieuwe plek je op den duur zouden gaan irriteren. Maar misschien pas je met een bepaalde persoonlijkheid wel gewoon beter op de ene of op de andere plek. Lijkt me alleen erg lastig om daar uit te komen.
Het blijft lastig. Zo krijg ik maar liefst 2 onbetaalde vrije dagen om mijn echtgenote bij te staan bij de bevalling. Op zo'n moment heb ik toch liever Noorse/Zweedse toestanden.quote:Op zaterdag 22 februari 2014 17:45 schreef AnneX het volgende:
Je werkomgeving is, denk ik nog veel belangrijker...als jij (en mevrouw) op je plek zitten, dan komt het ook goed met de kleine Lyrebirds.
Van de andere kant had ik een heel erg dure lens nodig voor een project (zo'n 15.000 euro), en daar maken ze zonder morren budget voor vrij. De prioriteiten liggen hier anders dan in Nederland.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Hoi Meike.. Ervaring met specifiek die soorten, nee. Maar wel genoeg horeca ervaring. In elk land is de taal gelukt, en hoewel Japans veel meer een uitdaging zal worden dan Spaans en Italiaans zie ik het hoopvol inquote:
@Chen, heb je al ervaring in een pannekoekenhuis of friettent ? Als je al in 4 landen gewoond hebt en de taal hebt willen leren, moet Japans ook wel lukken. Ik heb begrepen dat Japanse taal ook wel wat op Spaans lijkt ?
Succes in iedergeval ! Met de Olympische spelen van 2020 in het vooruitzicht (??) zou ik zeggen, je hebt nog wel wat tijd, maar wacht ook niet te lang met dit plan
. Kom je gezellig een pannenkoek of een portie poffertjes eten in 2020?
[14.gif]
Hi Chen,
Misschien ben je er al mee bekend, maar er is een Nederlands "poffertjeshuis" in Tokio, genaamd Lighthouse Kokubunji. http://www.lighthouse-tokyo.com/
Gerund door Nederlands stel volgens mij. Misschien kun je eens contact met hen opnemen, zij kunnen je vast veel meer vertellen;-)
Succes!
Misschien ben je er al mee bekend, maar er is een Nederlands "poffertjeshuis" in Tokio, genaamd Lighthouse Kokubunji. http://www.lighthouse-tokyo.com/
Gerund door Nederlands stel volgens mij. Misschien kun je eens contact met hen opnemen, zij kunnen je vast veel meer vertellen;-)
Succes!
EEEEEEUUUUUUUUUHHHHHHHHH???
Ondertussen werk ik al weer een aantal jaren met Japanse studenten, en ondanks die ervaring sta ik iedere dag weer voor verrassingen. Meneer H. is tot nu toe wel het absolute toppunt, ik heb al eerder over hem geschreven. Hij had vorige week zijn BSc afstudeerrapport in moeten leveren, maar ik heb ondanks een aantal e-mails al weer drie weken niets van hem gehoord. Het schijnt dat hij druk is met zijn verhuizing, en dat hij een baan als middelbare-schoolleraar heeft gevonden.
I.-san, een MSc student, heeft twee jaar lang achter mij aangehobbeld, was niet vooruit te branden, heeft nooit enig initiatief getoond, maar twee maanden voordat hij zijn MSc afstudeerrapport in moest leveren, is hij tot leven gekomen om langere dagen te draaien. Niet dat harder werken zo veel helpt, want het talent om goed te ontwerpen is helaas niet aanwezig, en als je twee jaar lang uit je neus hebt zitten eten, kun je niet verwachten dat je alles binnen twee maanden rechttrekt.
Japanse studenten hebben een bloedhekel aan vrije opdrachten, waarbij ze zelf verantwoordelijk zijn. Het liefst hebben ze hele kleine overzichtelijke opdrachtjes, waarbij ze geen nieuwe kennis hoeven te ontwikkelen, en waarbij ze precies weten hoe ze ieder aspect van het probleem aan moeten pakken. Repetitief werk vinden ze heerlijk, iets waar ik zelf een hekel aan heb. Maar mijn projecten zitten vol met cutting edge techniek, en dat betekent dat ik het zelf ook wel eens moet uitzoeken, en dan wordt het lastig om werk te delegeren naar studenten.
De fout die ik de afgelopen jaren gemaakt heb, is te denken dat ik hun houding wel eventjes verander. Dat ik ze wel bekend kan maken met nieuwe technieken en uitdagende projecten. Het gevolg is dat studenten je de helft van de tijd vragend aankijken, en een raar geluid maken.
EEEEEEEEEIIIIIIIIIIIIIIHHHHHHHHHHHH?
HUUUUUUUUUUUU?
Als je dat geluid hoort, dan weet je dat je een probleem hebt. Want wat ze ook proberen, tot een oplossing zal het never nooit nie komen.
Er zijn eigenlijk twee soorten geluiden die Japanse studenten maken tijdens het werk in het lab. Het eerste is het tussen de tanden door inademen. Dat is een teken dat ze het niet zo goed weten, dat ze het misschien zouden moeten weten maar het toch niet doen, dat iets moeilijk is (muskashi), dat iets misschien zal werken, maar misschien ook niet (tabun). Nou ja, niet dus. Bij een langgerekt EEEEIIIIHHHH weet je dat ze met stomheid geslagen zijn, geen idee hebben waar je het over hebt, en dat het eigenlijk weggegooide tijd is om ze bij het project te betrekken.
Maar Japanse studenten zijn verlegen, dus in plaats van te vragen om het nog een keer uit te leggen, luisteren ze zo goed mogelijk naar wat de baas zegt, om dat dan vast te leggen, om het bijvoorbeeld in een afstudeerrapport, samenvatting of presentatie voor een conferentie te zetten. En als je dan bij een oefenpresentatie wat dieper gaat graven, en vraagt wat ze dan precies bedoelen met een bepaalde uitspraak die ze zo van mij gecopieerd hebben, dan komt er zo'n schuldbewuste glimlach op hun gezicht, wordt er eens flink tussen de tanden door ingeademd, en kun je weer van voor af aan beginnen met je uitleg.
AAAHHHAAAA, so desuka (zit het zo in elkaar!?). Dat is een tactiek om te doen alsof ze het snappen. Gewoon door blijven vragen. 9 van de 10 keer blijkt dan dat ze het nog steeds niet begrepen hebben. En zo ploeteren wij voort.
Blijkbaar heeft ons instituut een reputatie opgebouwd, dat wij (niet alleen ik, maar ook mijn collega's) te veel van onze studenten vragen, waardoor er zich geen enkele student voor volgend jaar heeft aangemeld. Dat is misschien maar ook het beste.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 08-03-2014 17:08:02 ]
Ondertussen werk ik al weer een aantal jaren met Japanse studenten, en ondanks die ervaring sta ik iedere dag weer voor verrassingen. Meneer H. is tot nu toe wel het absolute toppunt, ik heb al eerder over hem geschreven. Hij had vorige week zijn BSc afstudeerrapport in moeten leveren, maar ik heb ondanks een aantal e-mails al weer drie weken niets van hem gehoord. Het schijnt dat hij druk is met zijn verhuizing, en dat hij een baan als middelbare-schoolleraar heeft gevonden.
I.-san, een MSc student, heeft twee jaar lang achter mij aangehobbeld, was niet vooruit te branden, heeft nooit enig initiatief getoond, maar twee maanden voordat hij zijn MSc afstudeerrapport in moest leveren, is hij tot leven gekomen om langere dagen te draaien. Niet dat harder werken zo veel helpt, want het talent om goed te ontwerpen is helaas niet aanwezig, en als je twee jaar lang uit je neus hebt zitten eten, kun je niet verwachten dat je alles binnen twee maanden rechttrekt.
Japanse studenten hebben een bloedhekel aan vrije opdrachten, waarbij ze zelf verantwoordelijk zijn. Het liefst hebben ze hele kleine overzichtelijke opdrachtjes, waarbij ze geen nieuwe kennis hoeven te ontwikkelen, en waarbij ze precies weten hoe ze ieder aspect van het probleem aan moeten pakken. Repetitief werk vinden ze heerlijk, iets waar ik zelf een hekel aan heb. Maar mijn projecten zitten vol met cutting edge techniek, en dat betekent dat ik het zelf ook wel eens moet uitzoeken, en dan wordt het lastig om werk te delegeren naar studenten.
De fout die ik de afgelopen jaren gemaakt heb, is te denken dat ik hun houding wel eventjes verander. Dat ik ze wel bekend kan maken met nieuwe technieken en uitdagende projecten. Het gevolg is dat studenten je de helft van de tijd vragend aankijken, en een raar geluid maken.
EEEEEEEEEIIIIIIIIIIIIIIHHHHHHHHHHHH?
HUUUUUUUUUUUU?
Als je dat geluid hoort, dan weet je dat je een probleem hebt. Want wat ze ook proberen, tot een oplossing zal het never nooit nie komen.
Er zijn eigenlijk twee soorten geluiden die Japanse studenten maken tijdens het werk in het lab. Het eerste is het tussen de tanden door inademen. Dat is een teken dat ze het niet zo goed weten, dat ze het misschien zouden moeten weten maar het toch niet doen, dat iets moeilijk is (muskashi), dat iets misschien zal werken, maar misschien ook niet (tabun). Nou ja, niet dus. Bij een langgerekt EEEEIIIIHHHH weet je dat ze met stomheid geslagen zijn, geen idee hebben waar je het over hebt, en dat het eigenlijk weggegooide tijd is om ze bij het project te betrekken.
Maar Japanse studenten zijn verlegen, dus in plaats van te vragen om het nog een keer uit te leggen, luisteren ze zo goed mogelijk naar wat de baas zegt, om dat dan vast te leggen, om het bijvoorbeeld in een afstudeerrapport, samenvatting of presentatie voor een conferentie te zetten. En als je dan bij een oefenpresentatie wat dieper gaat graven, en vraagt wat ze dan precies bedoelen met een bepaalde uitspraak die ze zo van mij gecopieerd hebben, dan komt er zo'n schuldbewuste glimlach op hun gezicht, wordt er eens flink tussen de tanden door ingeademd, en kun je weer van voor af aan beginnen met je uitleg.
AAAHHHAAAA, so desuka (zit het zo in elkaar!?). Dat is een tactiek om te doen alsof ze het snappen. Gewoon door blijven vragen. 9 van de 10 keer blijkt dan dat ze het nog steeds niet begrepen hebben. En zo ploeteren wij voort.
Blijkbaar heeft ons instituut een reputatie opgebouwd, dat wij (niet alleen ik, maar ook mijn collega's) te veel van onze studenten vragen, waardoor er zich geen enkele student voor volgend jaar heeft aangemeld. Dat is misschien maar ook het beste.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 08-03-2014 17:08:02 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ach, als Nederlandse student komt je verhaal me ergens ook wel bekend voor.
De introductie-opdracht in het eerste jaar, met probleemwijken als onderwerp, was bij ons ook bewust vaag gehouden. Daar hadden veel van m'n medestudenten een hekel aan. Die gingen dan met hun groepje naar de docent:
Student: "Ja maar, deze opdracht is zo vaag! Ik bedoel, als ik het zo lees dan zou je bij wijze van spreken ook onderzoek kunnen doen naar moslima's die onder de auto komen omdat ze vanwege hun hoofddoekje niet goed naar links of rechts kunnen kijken."
Docent: "Ja, als je daar zin in hebt, dan kan je dat inderdaad doen."
En vervolgens is de student gefrustreerd omdat die zelf het onderwerp moet kiezen ipv. dat de docent het voorzegt. Ik vond die docent tof, maar veel anderen haatten hem echt. Tot en met de master-fase aan toe. Blijkbaar is zo'n instelling dus vrij universeel.
[ Bericht 9% gewijzigd door #ANONIEM op 08-03-2014 15:55:26 ]
De introductie-opdracht in het eerste jaar, met probleemwijken als onderwerp, was bij ons ook bewust vaag gehouden. Daar hadden veel van m'n medestudenten een hekel aan. Die gingen dan met hun groepje naar de docent:
Student: "Ja maar, deze opdracht is zo vaag! Ik bedoel, als ik het zo lees dan zou je bij wijze van spreken ook onderzoek kunnen doen naar moslima's die onder de auto komen omdat ze vanwege hun hoofddoekje niet goed naar links of rechts kunnen kijken."
Docent: "Ja, als je daar zin in hebt, dan kan je dat inderdaad doen."
En vervolgens is de student gefrustreerd omdat die zelf het onderwerp moet kiezen ipv. dat de docent het voorzegt. Ik vond die docent tof, maar veel anderen haatten hem echt. Tot en met de master-fase aan toe. Blijkbaar is zo'n instelling dus vrij universeel.
[ Bericht 9% gewijzigd door #ANONIEM op 08-03-2014 15:55:26 ]
Er is een verschil tussen vage opdrachten en duidelijk afgebakende opdrachten. Veel studenten hebben idd moeite met een vage opdracht. Maar als ze er de kennis voor hebben, zullen ze zich uiteindelijk toch in zo'n opdracht vastbijten. Althans, dat is mijn ervaring met Nederlandse studenten. Ik heb met hele slechte Nederlandse HBO-studenten gewerkt, en die kon je zelfstandig een lastig probleem op laten lossen.
Een probleem dat we hier hebben, is dat onze studenten hele basale kennis missen. We hebben werktuigbouwers die niet kunnen ontwerpen, electrotechnici die geen versterker kunnen maken en programmeurs die niet kunnen programmeren. Ze rollen te gemakkelijk door de opleiding heen. Ook als ze niet hun best doen, krijgen ze voldoendes. Denk aan InHolland-praktijken.
Vergeet niet dat Japan vergrijst waar je bijstaat, en dat er een schreeuwend gebrek is aan ingenieurs. Afgestudeerden worden bij een bedrijf voor minstens een jaar naar de bedrijfsschool gestuurd, om daar de belangrijkste technieken voor hun eerste baan onder de knie te krijgen. Ik spreek wel eens met alumni, en die mogen bijvoorbeeld in hun eerste jaar bij een nieuw bedrijf de telefoon beantwoorden. Let wel, dat zijn mensen met een MSc graad!
Een probleem dat we hier hebben, is dat onze studenten hele basale kennis missen. We hebben werktuigbouwers die niet kunnen ontwerpen, electrotechnici die geen versterker kunnen maken en programmeurs die niet kunnen programmeren. Ze rollen te gemakkelijk door de opleiding heen. Ook als ze niet hun best doen, krijgen ze voldoendes. Denk aan InHolland-praktijken.
Vergeet niet dat Japan vergrijst waar je bijstaat, en dat er een schreeuwend gebrek is aan ingenieurs. Afgestudeerden worden bij een bedrijf voor minstens een jaar naar de bedrijfsschool gestuurd, om daar de belangrijkste technieken voor hun eerste baan onder de knie te krijgen. Ik spreek wel eens met alumni, en die mogen bijvoorbeeld in hun eerste jaar bij een nieuw bedrijf de telefoon beantwoorden. Let wel, dat zijn mensen met een MSc graad!
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ah ok, bedankt voor de extra uitleg.
Zo'n gebrek aan vaardigheden dat je alleen maar de telefoon mag beantwoorden, da's wel behoorlijk jammer ja. Ik heb tussen bachelor en master een poosje gewerkt en bij dat bedrijf mochten de jonge nieuwkomers juist alleen technische dingen (CAD, programmeren etc.) doen en moest alle externe communicatie (telefoon, e-mail) via de baas. Dat is dan toch wel helemaal de omgekeerde wereld, inderdaad.
[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 08-03-2014 16:13:10 ]
Zo'n gebrek aan vaardigheden dat je alleen maar de telefoon mag beantwoorden, da's wel behoorlijk jammer ja. Ik heb tussen bachelor en master een poosje gewerkt en bij dat bedrijf mochten de jonge nieuwkomers juist alleen technische dingen (CAD, programmeren etc.) doen en moest alle externe communicatie (telefoon, e-mail) via de baas. Dat is dan toch wel helemaal de omgekeerde wereld, inderdaad.
[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 08-03-2014 16:13:10 ]
Zelf ook een hekel aan. Bij bouwkunde is dat nog erger. Ze geven wel iets van een opdracht maar eigenlijk is de hele opdracht omdat met goede redenen te negeren.quote:
Ach, als Nederlandse student komt je verhaal me ergens ook wel bekend voor.
De introductie-opdracht in het eerste jaar, met probleemwijken als onderwerp, was bij ons ook bewust vaag gehouden. Daar hadden veel van m'n medestudenten een hekel aan. Die gingen dan met hun groepje naar de docent:
Student: "Ja maar, deze opdracht is zo vaag! Ik bedoel, als ik het zo lees dan zou je bij wijze van spreken ook onderzoek kunnen doen naar moslima's die onder de auto komen omdat ze vanwege hun hoofddoekje niet goed naar links of rechts kunnen kijken."
Docent: "Ja, als je daar zin in hebt, dan kan je dat inderdaad doen."
En vervolgens is de student gefrustreerd omdat die zelf het onderwerp moet kiezen ipv. dat de docent het voorzegt. Ik vond die docent tof, maar veel anderen haatten hem echt. Tot en met de master-fase aan toe. Blijkbaar is zo'n instelling dus vrij universeel.
Dus als ze zeggen maak een ziekenhuis op dit stuk grond vinden ze het schitterend wanneer je ook het bejaardenhuis ernaast bij pakt sloopt en integreert in een nieuw ontwerp.
1/10 Van de rappers dankt zijn bestaan in Amerika aan de Nederlanders die zijn voorouders met een cruiseschip uit hun hongerige landen ophaalde om te werken op prachtige plantages.
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
Als MSc student zijnde (alhoewel hopelijk snel afstuderende) had ik over het algemeen geen problemen met openprojecten, maar wel een bloedhekel aan projecten die dan vaag werden afgekaderd of waarbij het idee per se moest passen in 1 van de zoveel thema's in een boek waarvan de prof dan auteur was (dat vervolgens incompleet was).
Maar de grote ergernis die ik had, of juist hetgene wat ik moet leren als les des leven, is dat bij sommige openprojecten er op geen enkele manier je een goed beeld kan krijgen van wat 'goed' is of überhaupt wat voldoende is. Misschien dat de japanners daar ook last van hebben; ze weten niet goed wat er verwacht wordt of welke kant ze met het project op moeten. Tenzij het gewoon echt het ontbreken van basiskennis is...
Maar de grote ergernis die ik had, of juist hetgene wat ik moet leren als les des leven, is dat bij sommige openprojecten er op geen enkele manier je een goed beeld kan krijgen van wat 'goed' is of überhaupt wat voldoende is. Misschien dat de japanners daar ook last van hebben; ze weten niet goed wat er verwacht wordt of welke kant ze met het project op moeten. Tenzij het gewoon echt het ontbreken van basiskennis is...
Hey Casperrrr (hoop dat t genoeg r'en zijn! sorry voor mijn late reactie.. ik ben te druk met euhhhhh van Japan genieten! Zit heerlijk in Kyoto al enkele dagen en gisteren de hele dag door Osaka rond gebanjerd heb een paar keer bijna mijn broek vol gescheten van het reuzenrad maar het was er niet mindereuk op! ik ga eens kijken op de website! ben jij er toevallig al eens geweest?quote:
Hi Chen,
Misschien ben je er al mee bekend, maar er is een Nederlands "poffertjeshuis" in Tokio, genaamd Lighthouse Kokubunji. http://www.lighthouse-tokyo.com/
Gerund door Nederlands stel volgens mij. Misschien kun je eens contact met hen opnemen, zij kunnen je vast veel meer vertellen;-)
Succes!
[14.gif]
Net thuis gekomen van een dagje Den Haag. Vanaf september is deze Rotterdammert woonachtig in Tokyo
Zijn er nog toevallig FOK!kers woonachtig daar? Of die daar hebben gewoond?
[ Bericht 13% gewijzigd door Erasmus op 14-05-2014 18:47:22 ]
Zijn er nog toevallig FOK!kers woonachtig daar? Of die daar hebben gewoond?
[ Bericht 13% gewijzigd door Erasmus op 14-05-2014 18:47:22 ]
Lyre, overigens verwacht ik binnenkort een bericht dat hij papa is.quote:Op woensdag 14 mei 2014 18:43 schreef o.us2.0 het volgende:
Net thuis gekomen van een dagje Den Haag. Vanaf september is deze Rotterdammert woonachtig in Tokyo
Zijn er nog toevallig FOK!kers woonachtig daar? Of die daar hebben gewoond?
1/10 Van de rappers dankt zijn bestaan in Amerika aan de Nederlanders die zijn voorouders met een cruiseschip uit hun hongerige landen ophaalde om te werken op prachtige plantages.
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
Woonde hij niet in Hokkaido?quote:
[..]
Lyre, overigens verwacht ik binnenkort een bericht dat hij papa is.
Of op het platteland iig. Niet in Tokyo voor zo ver ik mij kan herrinneren.[ Bericht 3% gewijzigd door Erasmus op 14-05-2014 19:51:05 ]
Dat zou de topictitel enigszins verklarenquote:Op woensdag 14 mei 2014 19:48 schreef o.us2.0 het volgende:
[..]
Niet in Tokyo voor zo ver ik mij kan herrinneren.
I killed. But I didn't just kill fifty, I didn't kill a hundred. I killed TEN thousand! And I was good at it. It wasn't for vengeance, it wasn't for greed. It was because...I liked it
Let us leave, no trace of tears upon our dead faces
Let us leave, no trace of tears upon our dead faces
Dat is ie ondertussen. Met moeder en het lyrekuiken gaat alles prima.quote:
[..]
Lyre, overigens verwacht ik binnenkort een bericht dat hij papa is.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Yeah ! Van Harte Gefeliciteerd met jullie Zoon, een internationaal wondertje.
( ik ben benieuwd waar hij gaat opgroeien?!)
( ik ben benieuwd waar hij gaat opgroeien?!)
quote:Op zaterdag 17 mei 2014 04:48 schreef Lyrebird het volgende:
[..]
Dat is ie ondertussen. Met moeder en het lyrekuiken gaat alles prima.
Hoe zit het met kinderopvang daar?
かわいい女の子が生まれて嬉しいですね！おめでとう！:Dquote:
[..]
Dat is ie ondertussen. Met moeder en het lyrekuiken gaat alles prima.
Oh allang?quote:
[..]
Dat is ie ondertussen. Met moeder en het lyrekuiken gaat alles prima.
Gefeliciteerd.
1/10 Van de rappers dankt zijn bestaan in Amerika aan de Nederlanders die zijn voorouders met een cruiseschip uit hun hongerige landen ophaalde om te werken op prachtige plantages.
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
