ELF Elfstedentocht
It giet oan! Brrrrrrr wat is het koud
De Twaalfde Elfstedentocht werd op 18 januari 1963 verreden en is de geschiedenis ingegaan als de zwaarste Elfstedentocht ooit.De weersomstandighedenIn de barre winter van 1963 was 18 januari een bijzonder koude dag. Het vroor bij de start 18° Celsius bij zwakke wind. Om 9 uur was de temperatuur opgelopen tot ongeveer -4, maar een oostnoordoostenwind stak rond die tijd op en nam geleidelijk toe tot krachtig. De temperatuur daalde van -6° Celsius om 11 uur tot -10° Celsius tegen middernacht. De combinatie van matige vorst met de krachtige en af en toe harde oostenwind zorgde voor een zeer lage gevoelstemperatuur. Daarnaast was er veel stuifsneeuw, terwijl over Friesland al een pak van 20 cm sneeuw lag. Het ijs was op veel plekken amper begaanbaar. In het ijs zaten ontelbare scheuren, hobbels en spleten.
Net als bij de Elfde Elfstedentocht was de start van de Twaalfde Elfstedentocht bij Posthuma's Spuitinrichting aan de Verlengde Schrans in Leeuwarden. Nadat Jan de Jong de deuren openschoof, renden de wedstrijdrijders naar het Van Harinxmakanaal om de schaatsen onder te binden. Het publiek, dat ook in groten getale het ijs op kwam, zorgde voor een te zware druk. Scheuren verschenen in het ijs waardoor water naar boven kwam. Snel schoof de massa naar de kant. De vele scheuren op het ijs zorgden ervoor dat iedereen die snelheid probeerde te maken al snel ten val kwam. Desondanks wist een groep van ongeveer vijftig man zich van de grote massa los te maken.
Leeuwarden-Bolsward
In deze grote kopgroep zaten vrijwel alle favorieten. De groep kwam om twee minuten over half acht de grachten van Sloten opschaatsen. Door het slechte ijs bleef het tempo van de schaatsers laag. Alleen al over het stuk naar Sloten deden zij er 19 minuten langer over dan de kopgroep van de voorgaande Elfstedentocht. Op weg naar Workum reed Reinier Paping geregeld op kop. Soms sloeg hij een gat tussen hem en het peloton. Een paar kilometer voor Workum liep hij zomaar honderd meter uit en deed de kopgroep een succesvolle poging hem weer op te slokken. Na het stempelen was het opnieuw Paping die in hoog tempo richting Bolsward koerste. Hij rukte de kopgroep uit elkaar, want alleen de sterksten wisten bij hem in de buurt te blijven. Met alleen Jeen van den Berg, Anton Verhoeven, Jan van der Hoorn, Jan Uitham en Albert Weys bij zich schaatste hij in een onverminderd tempo voort. Onder Bolsward moesten Albert Weys en Jan van der Hoorn afhaken omdat zij het tempo niet meer konden bijbenen. Vier man schaatsten Bolsward binnen om de volgende 100 kilometer van de tocht af te leggen.
Bolsward-Leeuwarden
Paping, schijnbaar onvermoeibaar, deed in de buurt van Witmarsum opnieuw een vluchtpoging. Hij liep enkele honderden meters op de drie andere mannen uit. Toen hij Harlingen binnenschaatste kwam hij erachter dat hij drie minuten voorlag op zijn achtervolgers. Deze achtervolgersploeg bestond inmiddels weer uit vier man omdat Albert Weys weer aansluiting had gevonden bij de groep. Lang hield hij het niet vol, want in Franeker kwamen van den Berg, Verhoeven en Uitham zonder Weys afstempelen. Bij de stempelpost kregen zij te horen dat Paping inmiddels 11 minuten op hen voor lag. Bij Vrouwbuurtstermolen, waar het ijs onberijdbaar was, trok Paping zijn schaatsen uit en draafde hij door de sneeuw naar een beter berijdbaar gedeelte. Toen zijn achtervolgers geruchten hoorden dat Paping zo vermoeid was dat hij zijn schaatsen had uitgetrokken gaf dit hen moed om verder te schaatsen. Vlak voor Dokkum moest Verhoeven afhaken doordat hij Jeen van den Berg en Jan Uitham niet meer kon bijhouden. Toen zij Paping tegenkwamen, die alweer op de terugweg was, zonk de hoop dat zij hem nog zouden kunnen inhalen weg maar zetten zij desondanks hun tocht voort.
De finish
Bij de Groote Wielen, even buiten Leeuwarden, verzamelde zich een grote menigte om de schaatsers te kunnen zien binnenkomen. Groot was de sensatie toen er twee helikopters landden die koningin Juliana en prinses Beatrix brachten. De mensenmassa die op het krakende ijs stond maakte dat het ijs kon breken, met een grote ramp tot gevolg. Het lukte de politie en het Elfstedenbestuur niet om de massa op de wal te laten toekijken. Wegens het gevaar besloten Juliana en Beatrix om de finish vanaf de kant te bekijken. Toen eenling Reinier Paping na de lange tocht eindelijk bij de finish aankwam, in een tijd van 10 uur en 59 minuten, stond hem een ongekende ovatie te wachten. De honderden verzamelde mensen juichten hem toe en er ontstond zo'n chaos dat hij nog niet gehuldigd kon worden.
Uitslag
Positie Naam Woonplaats Tijd
1 Reinier Paping Ommen 10.59
2 Jan Uitham Noorderhoogebrug 11.21
3 Jeen van den Berg Heerenveen 11.23
4 Albert Weijs Blankenham 11.23.30
5 Henk Ottema Tolbert 11.33
6 Henk Arendz Goëngahuizen 11.33
7 Max Uitham Noorderhoogebrug 11.34
8 Aad de Koning Purmerend 11.37
9 Piet Venema Heerenveen 11.38
10 F. Veldstra Akkrum 11.41
De schaatsers
Terwijl Paping toegejuicht werd, waren de andere schaatsers nog bezig met het afleggen van de tocht. Het weer werd slechter en slechter. Schaatsers hadden moeite om de goede richting te vinden en velen werden sneeuwblind. Anton Verhoeven botste zelfs blindelings tegen een woonschuit op. Vaak bonden de rijders de schaatsen af om gedeelten te voet af te leggen. Het uitvalpercentage van de tocht is legendarisch geworden. Van de 568 wedstrijdrijders wisten slechts 57 binnen de vereiste 2 uur na de winnaar binnen te komen. Van de 9294 toertochters die aan de tocht waren begonnen konden er aan het eind van de dag slechts 69 (0,74%) het Elfstedenkruisje in hun handen houden.
Helden
Net als bij de Elfde Elfstedentocht was de start van de Twaalfde Elfstedentocht bij Posthuma's Spuitinrichting aan de Verlengde Schrans in Leeuwarden. Nadat Jan de Jong de deuren openschoof, renden de wedstrijdrijders naar het Van Harinxmakanaal om de schaatsen onder te binden. Het publiek, dat ook in groten getale het ijs op kwam, zorgde voor een te zware druk. Scheuren verschenen in het ijs waardoor water naar boven kwam. Snel schoof de massa naar de kant. De vele scheuren op het ijs zorgden ervoor dat iedereen die snelheid probeerde te maken al snel ten val kwam. Desondanks wist een groep van ongeveer vijftig man zich van de grote massa los te maken.
Leeuwarden-Bolsward
In deze grote kopgroep zaten vrijwel alle favorieten. De groep kwam om twee minuten over half acht de grachten van Sloten opschaatsen. Door het slechte ijs bleef het tempo van de schaatsers laag. Alleen al over het stuk naar Sloten deden zij er 19 minuten langer over dan de kopgroep van de voorgaande Elfstedentocht. Op weg naar Workum reed Reinier Paping geregeld op kop. Soms sloeg hij een gat tussen hem en het peloton. Een paar kilometer voor Workum liep hij zomaar honderd meter uit en deed de kopgroep een succesvolle poging hem weer op te slokken. Na het stempelen was het opnieuw Paping die in hoog tempo richting Bolsward koerste. Hij rukte de kopgroep uit elkaar, want alleen de sterksten wisten bij hem in de buurt te blijven. Met alleen Jeen van den Berg, Anton Verhoeven, Jan van der Hoorn, Jan Uitham en Albert Weys bij zich schaatste hij in een onverminderd tempo voort. Onder Bolsward moesten Albert Weys en Jan van der Hoorn afhaken omdat zij het tempo niet meer konden bijbenen. Vier man schaatsten Bolsward binnen om de volgende 100 kilometer van de tocht af te leggen.
Bolsward-Leeuwarden
Paping, schijnbaar onvermoeibaar, deed in de buurt van Witmarsum opnieuw een vluchtpoging. Hij liep enkele honderden meters op de drie andere mannen uit. Toen hij Harlingen binnenschaatste kwam hij erachter dat hij drie minuten voorlag op zijn achtervolgers. Deze achtervolgersploeg bestond inmiddels weer uit vier man omdat Albert Weys weer aansluiting had gevonden bij de groep. Lang hield hij het niet vol, want in Franeker kwamen van den Berg, Verhoeven en Uitham zonder Weys afstempelen. Bij de stempelpost kregen zij te horen dat Paping inmiddels 11 minuten op hen voor lag. Bij Vrouwbuurtstermolen, waar het ijs onberijdbaar was, trok Paping zijn schaatsen uit en draafde hij door de sneeuw naar een beter berijdbaar gedeelte. Toen zijn achtervolgers geruchten hoorden dat Paping zo vermoeid was dat hij zijn schaatsen had uitgetrokken gaf dit hen moed om verder te schaatsen. Vlak voor Dokkum moest Verhoeven afhaken doordat hij Jeen van den Berg en Jan Uitham niet meer kon bijhouden. Toen zij Paping tegenkwamen, die alweer op de terugweg was, zonk de hoop dat zij hem nog zouden kunnen inhalen weg maar zetten zij desondanks hun tocht voort.
De finish
Bij de Groote Wielen, even buiten Leeuwarden, verzamelde zich een grote menigte om de schaatsers te kunnen zien binnenkomen. Groot was de sensatie toen er twee helikopters landden die koningin Juliana en prinses Beatrix brachten. De mensenmassa die op het krakende ijs stond maakte dat het ijs kon breken, met een grote ramp tot gevolg. Het lukte de politie en het Elfstedenbestuur niet om de massa op de wal te laten toekijken. Wegens het gevaar besloten Juliana en Beatrix om de finish vanaf de kant te bekijken. Toen eenling Reinier Paping na de lange tocht eindelijk bij de finish aankwam, in een tijd van 10 uur en 59 minuten, stond hem een ongekende ovatie te wachten. De honderden verzamelde mensen juichten hem toe en er ontstond zo'n chaos dat hij nog niet gehuldigd kon worden.
Uitslag
Positie Naam Woonplaats Tijd
1 Reinier Paping Ommen 10.59
2 Jan Uitham Noorderhoogebrug 11.21
3 Jeen van den Berg Heerenveen 11.23
4 Albert Weijs Blankenham 11.23.30
5 Henk Ottema Tolbert 11.33
6 Henk Arendz Goëngahuizen 11.33
7 Max Uitham Noorderhoogebrug 11.34
8 Aad de Koning Purmerend 11.37
9 Piet Venema Heerenveen 11.38
10 F. Veldstra Akkrum 11.41
De schaatsers
Terwijl Paping toegejuicht werd, waren de andere schaatsers nog bezig met het afleggen van de tocht. Het weer werd slechter en slechter. Schaatsers hadden moeite om de goede richting te vinden en velen werden sneeuwblind. Anton Verhoeven botste zelfs blindelings tegen een woonschuit op. Vaak bonden de rijders de schaatsen af om gedeelten te voet af te leggen. Het uitvalpercentage van de tocht is legendarisch geworden. Van de 568 wedstrijdrijders wisten slechts 57 binnen de vereiste 2 uur na de winnaar binnen te komen. Van de 9294 toertochters die aan de tocht waren begonnen konden er aan het eind van de dag slechts 69 (0,74%) het Elfstedenkruisje in hun handen houden.
Helden
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
In de sportgeschiedenis van Nederland is vrijdag 18 januari 1963 ongetwijfeld de bekendste datum: die dag werd de twaalfde Elfstedentocht verreden. Het werd de meest legendarische ooit. Een slagveld, zoals nog nimmer vertoond. De temperatuur was bij de start -12 graden. Alle koude records werden die nacht gebroken.
De elfstedentocht die op 18 januari 1963 is verreden, behoort tot de canon van de vaderlandse geschiedenis. Voor wie het heeft meegemaakt, is de naam van winnaar Reinier Paping vanzelfsprekend met het jaar 1963 verbonden.
In Stavoren stapten duizenden mensen af. De trein naar Leeuwarden kon het aanbod van rijders niet verwerken. Er moesten extra bussen worden ingezet. De hospitalen langs de route lagen vol gewonde schaatsers en de EHBO maakte overal overuren.
Er gingen 9862 rijders van start. Slechts 127 zouden de eindstreep bereiken. Dat was een percentage van 1,3 procent. Reinier Paping uit Dedemsvaart maakte zich onsterfelijk door als eerste over de finish te komen met een voorsprong van 22 minuten op Jan Uitham uit Noorderhogebrug.
De tocht op 18 januari 1963 bij strenge vorst en met veel scheuren in het ijs was uniek in vele opzichten. Hij ging de geschiedenis in als de meest barre van alle tochten.
Aankomst van Reinier Paping
Eindelijk kwam Reinier Paping uit het poollandschap te voorschijn, om iets over halfdrie, op die ijskoude, memorabele 18 januari 1963. Ruim negen uur was hij al onderweg, eindeloos ploeterend over ijs dat meer leek op schuurpapier, ijs ook dat onder de sneeuw nauwelijks meer zichtbaar was. Strijdend, vechtend en worstelend tegen een meedogenloze noordooster.
Na Bolsward had Paping zijn drie medekoplopers in de steek gelaten. Reinier had definitief afscheid genomen van Uitham, Jeen van den Berg en Anton Verhoeven.
Hel van het noorden
Tot Franeker had hij nog steun van de talrijke toeschouwers gehad, maar daarna was hij in de 'hel van het noorden' vrijwel geen mens meer tegengekomen. Tot hij opeens door het van een toeschouwer geleend zonnebrilletje, dat hem zo goed tegen sneeuwblindheid beschermd had, een bruggetje zag opduiken met wat mensen eromheen. Bartlehiem.
Op een vrijwel ondergesneeuwd anwb-bord was de plaatsnaam nog net leesbaar. Onder de rook van Leeuwarden begon hier de Dokkumer Ee, die venijnige aftakking, die sluipmoordenaar van vijftien kilometer die elke elfstedenrijder op en neer moest om ook de meest afgelegen Friese stad aan te doen.
Ook Paping moest, net zoals iedere elfstedenrijder, de verleiding weerstaan om rechts te gaan - rechts, waar voorbij Oudkerk de finish lonkte. Links, links, links, was alles wat Paping nog kon denken. Opeens stapte er uit de sneeuw een lange man met een mallotig mutsje op hem af, hield hem een microfoon voor, en vroeg: 'Reinier, hoe gaat het?'
Bartlehiem
Pas toen hij zijn jas aantrok bedacht tv-verslaggever Arie Kleijwegt, die de hem onbekende post Bartlehiem toegewezen had gekregen, dat een muts op deze barbaars koude dag wel van pas zou komen.
In de haast vond hij niets anders dan het veel te kleine mutsje van zoon Martijn. Ondanks de kou bleek de journalistieke reflex van Kleijwegt nog intact. Meelopend met de uitgeputte Paping schoof hij de koploper een microfoon onder de neus en vroeg hem hoe het ermee ging. Voor de hooguit 100.000 tv-kijkers die van de uitzending getuige waren, verwoei het antwoord in de sneeuw.
Bij de achtervolgers raakte Van den Berg sneeuwblind en kwam uitsluitend met hulp van Uitham als derde over de streep. Verhoeven was eveneens sneeuwblind en waggelde als aangeschoten wild over de Dokkumer Ee om uiteindelijk als een wrak over de finish op de Grote Wielen te komen.
Kroonprinses Beatrix had in de EHBO-tent met het moeder koningin Juliana winnaar Paping gefeliciteerd. Hij werd daar met infrarood lampen weer een beetje ontdooit en de prinses had herhaaldelijk geroepen: "Oh, mijnheer Paping, ik heb zo'n bewondering voor u!"
De held van de dag werd door zijn echtgenote Joke opgehaald en samen gingen zij naar Dedemsvaart, waar ze door de plaatselijke fanfare werden opgewacht. In het holst van de nacht bereikten ze het zomerhuisje (!), waar ze na hun huwelijk in verband met de woningnood hun intrek hadden genomen. De waterleiding, de bak met water voor de hand en de aardappels zaten in de pan op het butagasstelletje van de nieuwe Nederlandse voksheld waren allemaal vastgevroren.
Toen de pers de volgende ochtend het onderkomen, diep in de bossen bij Ommen had gevonden was Reinier niet thuis. Hij had tegen Joke gezegd: "Ik ga even het bos in voor een loopje. De spieren zijn nog wat stram."
Deze maand dus 50 jaar geleden.
De elfstedentocht die op 18 januari 1963 is verreden, behoort tot de canon van de vaderlandse geschiedenis. Voor wie het heeft meegemaakt, is de naam van winnaar Reinier Paping vanzelfsprekend met het jaar 1963 verbonden.
In Stavoren stapten duizenden mensen af. De trein naar Leeuwarden kon het aanbod van rijders niet verwerken. Er moesten extra bussen worden ingezet. De hospitalen langs de route lagen vol gewonde schaatsers en de EHBO maakte overal overuren.
Er gingen 9862 rijders van start. Slechts 127 zouden de eindstreep bereiken. Dat was een percentage van 1,3 procent. Reinier Paping uit Dedemsvaart maakte zich onsterfelijk door als eerste over de finish te komen met een voorsprong van 22 minuten op Jan Uitham uit Noorderhogebrug.
De tocht op 18 januari 1963 bij strenge vorst en met veel scheuren in het ijs was uniek in vele opzichten. Hij ging de geschiedenis in als de meest barre van alle tochten.
Aankomst van Reinier Paping
Eindelijk kwam Reinier Paping uit het poollandschap te voorschijn, om iets over halfdrie, op die ijskoude, memorabele 18 januari 1963. Ruim negen uur was hij al onderweg, eindeloos ploeterend over ijs dat meer leek op schuurpapier, ijs ook dat onder de sneeuw nauwelijks meer zichtbaar was. Strijdend, vechtend en worstelend tegen een meedogenloze noordooster.
Na Bolsward had Paping zijn drie medekoplopers in de steek gelaten. Reinier had definitief afscheid genomen van Uitham, Jeen van den Berg en Anton Verhoeven.
Hel van het noorden
Tot Franeker had hij nog steun van de talrijke toeschouwers gehad, maar daarna was hij in de 'hel van het noorden' vrijwel geen mens meer tegengekomen. Tot hij opeens door het van een toeschouwer geleend zonnebrilletje, dat hem zo goed tegen sneeuwblindheid beschermd had, een bruggetje zag opduiken met wat mensen eromheen. Bartlehiem.
Op een vrijwel ondergesneeuwd anwb-bord was de plaatsnaam nog net leesbaar. Onder de rook van Leeuwarden begon hier de Dokkumer Ee, die venijnige aftakking, die sluipmoordenaar van vijftien kilometer die elke elfstedenrijder op en neer moest om ook de meest afgelegen Friese stad aan te doen.
Ook Paping moest, net zoals iedere elfstedenrijder, de verleiding weerstaan om rechts te gaan - rechts, waar voorbij Oudkerk de finish lonkte. Links, links, links, was alles wat Paping nog kon denken. Opeens stapte er uit de sneeuw een lange man met een mallotig mutsje op hem af, hield hem een microfoon voor, en vroeg: 'Reinier, hoe gaat het?'
Bartlehiem
Pas toen hij zijn jas aantrok bedacht tv-verslaggever Arie Kleijwegt, die de hem onbekende post Bartlehiem toegewezen had gekregen, dat een muts op deze barbaars koude dag wel van pas zou komen.
In de haast vond hij niets anders dan het veel te kleine mutsje van zoon Martijn. Ondanks de kou bleek de journalistieke reflex van Kleijwegt nog intact. Meelopend met de uitgeputte Paping schoof hij de koploper een microfoon onder de neus en vroeg hem hoe het ermee ging. Voor de hooguit 100.000 tv-kijkers die van de uitzending getuige waren, verwoei het antwoord in de sneeuw.
Bij de achtervolgers raakte Van den Berg sneeuwblind en kwam uitsluitend met hulp van Uitham als derde over de streep. Verhoeven was eveneens sneeuwblind en waggelde als aangeschoten wild over de Dokkumer Ee om uiteindelijk als een wrak over de finish op de Grote Wielen te komen.
Kroonprinses Beatrix had in de EHBO-tent met het moeder koningin Juliana winnaar Paping gefeliciteerd. Hij werd daar met infrarood lampen weer een beetje ontdooit en de prinses had herhaaldelijk geroepen: "Oh, mijnheer Paping, ik heb zo'n bewondering voor u!"
De held van de dag werd door zijn echtgenote Joke opgehaald en samen gingen zij naar Dedemsvaart, waar ze door de plaatselijke fanfare werden opgewacht. In het holst van de nacht bereikten ze het zomerhuisje (!), waar ze na hun huwelijk in verband met de woningnood hun intrek hadden genomen. De waterleiding, de bak met water voor de hand en de aardappels zaten in de pan op het butagasstelletje van de nieuwe Nederlandse voksheld waren allemaal vastgevroren.
Toen de pers de volgende ochtend het onderkomen, diep in de bossen bij Ommen had gevonden was Reinier niet thuis. Hij had tegen Joke gezegd: "Ik ga even het bos in voor een loopje. De spieren zijn nog wat stram."
Deze maand dus 50 jaar geleden.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Van nos.nl ;
De vijftigste Andere Tijden Sport gaat over de Elfstedentocht van 1963; de Tocht der Tochten.
Op 18 januari is het precies een halve eeuw geleden dat in het barre en ijskoude Friesland één van de zwaarste sportwedstrijden ter wereld werd gehouden.
Zelden zal iemand door een enkele sportoverwinning zo'n mythische status bereikt hebben als de toenmalige sportartikelenwinkelier Reinier Paping uit Dedemsvaart.
Mythevorming
Een belangrijke bijdrage aan deze mythevorming was het mislukken van het rechtstreekse televisieverslag. Het nog prille medium had alles uit de kast gehaald (helikopters, motoren), maar de techniek liet het in de ijswoestijn grotendeels afweten.
Wie de live-uitzending destijds bekeken heeft, zag alleen de doorkomsten in Bartlehiem en de finish op de Groote Wielen.
'Zuigen'
Het falen van de live-reportage van 1963 heeft er toe geleid dat er ook over het verloop van de wedstrijd altijd mythes zijn blijven bestaan. Mythes die tot in 2013 voortleven. Nog in 2007, tijdens de 'Avond van de Elfstedentocht', beschuldigde de als derde aangekomen Jeen van den Berg winnaar Paping ervan zich door niet-deelnemers te hebben laten 'zuigen'.
Zo zijn er nog meer nooit echt opgehelderde controverses en tegengestelde herinneringen van met name de eerste drie aangekomen rijders: Paping, Jan Uitham en Van den Berg.
Woensdag 16 januari, 21.20 uur
Andere Tijden Sport wekt in een extra lange special de wedstrijd voor het eerst tot leven aan de hand van veelal niet eerder vertoond beeld- en geluidmateriaal. De nummers één, twee en drie van de wedstrijdtocht - Paping, Van den Berg en Uitham - vertellen nog één keer wat zich in 1963 werkelijk tussen start en finish heeft afgespeeld.
Woensdag 16 januari is de vijftigste Andere Tijden Sport vanaf 21.20 uur te zien op Nederland 1 en internet.
De vijftigste Andere Tijden Sport gaat over de Elfstedentocht van 1963; de Tocht der Tochten.
Op 18 januari is het precies een halve eeuw geleden dat in het barre en ijskoude Friesland één van de zwaarste sportwedstrijden ter wereld werd gehouden.
Zelden zal iemand door een enkele sportoverwinning zo'n mythische status bereikt hebben als de toenmalige sportartikelenwinkelier Reinier Paping uit Dedemsvaart.
Mythevorming
Een belangrijke bijdrage aan deze mythevorming was het mislukken van het rechtstreekse televisieverslag. Het nog prille medium had alles uit de kast gehaald (helikopters, motoren), maar de techniek liet het in de ijswoestijn grotendeels afweten.
Wie de live-uitzending destijds bekeken heeft, zag alleen de doorkomsten in Bartlehiem en de finish op de Groote Wielen.
'Zuigen'
Het falen van de live-reportage van 1963 heeft er toe geleid dat er ook over het verloop van de wedstrijd altijd mythes zijn blijven bestaan. Mythes die tot in 2013 voortleven. Nog in 2007, tijdens de 'Avond van de Elfstedentocht', beschuldigde de als derde aangekomen Jeen van den Berg winnaar Paping ervan zich door niet-deelnemers te hebben laten 'zuigen'.
Zo zijn er nog meer nooit echt opgehelderde controverses en tegengestelde herinneringen van met name de eerste drie aangekomen rijders: Paping, Jan Uitham en Van den Berg.
Woensdag 16 januari, 21.20 uur
Andere Tijden Sport wekt in een extra lange special de wedstrijd voor het eerst tot leven aan de hand van veelal niet eerder vertoond beeld- en geluidmateriaal. De nummers één, twee en drie van de wedstrijdtocht - Paping, Van den Berg en Uitham - vertellen nog één keer wat zich in 1963 werkelijk tussen start en finish heeft afgespeeld.
Woensdag 16 januari is de vijftigste Andere Tijden Sport vanaf 21.20 uur te zien op Nederland 1 en internet.
"You can call me Susan if it makes you happy"
Dit klinkt wel heel erg dubbelzinnigquote:Op maandag 14 januari 2013 12:23 schreef TLC het volgende:
Paping ervan zich door niet-deelnemers te hebben laten 'zuigen'.
maar ik begrijp wat er bedoeld wordt.Mooi verhaal overigens, dat uit de OP
De film heb ik gezien, die gaf volgens mij wel een beetje een indruk van hoe het destijds is gegaan. Uiteraard flink geromantiseerd.
Zelf kan ik me er (uiteraard) niets meer van herinneren, wel weet ik dat het toen inderdaad berekoud was, ik het er foto's van gezien, ik als peuter helemaal ingepakt.
Destijds lag hier de waal dicht. Pa vertelde me dat ie naar de overkant was gelopen. Iets dat streng verboden was. Volgens ma lag ik als half jaar oude baby met wantjes aan in het ledikant.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Niet gezien. Vriend van me wel. Vond het te romantisch. Viel hem tegen.quote:
Heb je die film ook gezien Tong?
Respect voor deze bikkels
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Het was een melodrama maar toch moet ik zeggen dat het nog best vermakelijk was.quote:
Heb je die film ook gezien Tong?
Respect voor deze bikkels
"Het is oorlog, bedankt Vannoppen, bedankt Van der Linden. Dit is het laatste dat ik voor de Belgische ploeg gedaan heb. Ze kunnen allemaal de boom in."
Improv: Rich Tapestry of Life
Improv: Rich Tapestry of Life
Vond ik ook: natuurlijk is er een leuk verhaaltje omheen geschreven, maar ik vond het zeker geen slechte film. De ontberingen werden toch wel redelijk in beeld gebracht.quote:Op maandag 14 januari 2013 16:34 schreef OProg het volgende:
[..]
Het was een melodrama maar toch moet ik zeggen dat het nog best vermakelijk was.
Vertel eens. Ik heb mooie verhalen en plakboeken.quote:
Altijd maar weer dat 63, 63, 63, kijk eens naar alle andere Elfstedentochten.
Jij buiten het azijnpissen ?
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
9 dagen voor deze beruchte Elfstedentocht zag men weinig kans op het doorgaan ;
(uit de waarheid)
Uit de Telegraaf, 1 dag na de Elfstedentocht van '63 ;
(uit de waarheid)
Uit de Telegraaf, 1 dag na de Elfstedentocht van '63 ;
"You can call me Susan if it makes you happy"
Vanavond bij Andere Tijden Sport, om 21:25 uur op Nederland 1:
Mythes rond barre Elfstedentocht
Nooit werd de Elfstedentocht onder zulke erbarmelijke omstandigheden gereden als in 1963. Het is de tocht waarover de mythes tot op de dag van vandaag voortleven.
Andere Tijden Sport kijkt woensdag terug op de Elfstedentocht van 1963. Het programma wekt in een extra lange special de wedstrijd voor het eerst in al zijn pijn en glorie tot leven. Dat gebeurt aan de hand van veelal niet eerder vertoond beeld- en geluidsmateriaal. De nummers één, twee en drie van de wedstrijdtocht - Reinier Paping, Jeen van den Berg en Jan Uitham - vertellen bovendien nog één keer wat zich in 1963 werkelijk tussen start en finish heeft afgespeeld.
Mislukt tv-verslag
Zelden heeft iemand door een enkele sportoverwinning zo'n mythische status bereikt als Reinier Paping uit Dedemsvaart. Een belangrijke bijdrage aan deze mythevorming was het mislukken van het live tv-verslag. Het nog prille medium had alles uit de kast gehaald (helikopters, motoren), maar de techniek liet het in de ijswoestijn grotendeels afweten. Wie de live-uitzending destijds bekeken heeft, herinnert zich vooral een kettingrokende Koos Postema, die geen enkel idee had hoe de wedstrijd verliep, en dus maar weer eens overgaf aan collega Arie Kleijwegt. Die stond te blauwbekken bij het bruggetje in Bartlehiem. Ook hij kon daar urenlang niets meer vertellen dan dat 'Paping in aantocht scheen te zijn.'
Mythes
Behalve de post Bartlehiem bleek die dag alleen de finish-camera op de Groote Wielen de kou te kunnen weerstaan. Alleen de doorkomsten in Barthlehiem en de finish op de Groote Wielen waren daarom rechtsreeks op televisie te zien. Het falen van de livereportage van 1963 heeft er toe geleid dat er ook over het verloop van de wedstrijd altijd mythes zijn blijven bestaan. Mythes die tot op de dag van vandaag voortleven.
Bron
Mythes rond barre Elfstedentocht
Nooit werd de Elfstedentocht onder zulke erbarmelijke omstandigheden gereden als in 1963. Het is de tocht waarover de mythes tot op de dag van vandaag voortleven.
Andere Tijden Sport kijkt woensdag terug op de Elfstedentocht van 1963. Het programma wekt in een extra lange special de wedstrijd voor het eerst in al zijn pijn en glorie tot leven. Dat gebeurt aan de hand van veelal niet eerder vertoond beeld- en geluidsmateriaal. De nummers één, twee en drie van de wedstrijdtocht - Reinier Paping, Jeen van den Berg en Jan Uitham - vertellen bovendien nog één keer wat zich in 1963 werkelijk tussen start en finish heeft afgespeeld.
Mislukt tv-verslag
Zelden heeft iemand door een enkele sportoverwinning zo'n mythische status bereikt als Reinier Paping uit Dedemsvaart. Een belangrijke bijdrage aan deze mythevorming was het mislukken van het live tv-verslag. Het nog prille medium had alles uit de kast gehaald (helikopters, motoren), maar de techniek liet het in de ijswoestijn grotendeels afweten. Wie de live-uitzending destijds bekeken heeft, herinnert zich vooral een kettingrokende Koos Postema, die geen enkel idee had hoe de wedstrijd verliep, en dus maar weer eens overgaf aan collega Arie Kleijwegt. Die stond te blauwbekken bij het bruggetje in Bartlehiem. Ook hij kon daar urenlang niets meer vertellen dan dat 'Paping in aantocht scheen te zijn.'
Mythes
Behalve de post Bartlehiem bleek die dag alleen de finish-camera op de Groote Wielen de kou te kunnen weerstaan. Alleen de doorkomsten in Barthlehiem en de finish op de Groote Wielen waren daarom rechtsreeks op televisie te zien. Het falen van de livereportage van 1963 heeft er toe geleid dat er ook over het verloop van de wedstrijd altijd mythes zijn blijven bestaan. Mythes die tot op de dag van vandaag voortleven.
Bron
Zelfs de Noordzee was bevroren.quote:
Destijds lag hier de waal dicht. Pa vertelde me dat ie naar de overkant was gelopen. Iets dat streng verboden was. Volgens ma lag ik als half jaar oude baby met wantjes aan in het ledikant.
Op deze foto van 27 januari 1963 zie je mijn vader en ik met m'n kleine broertje over de zee lopen.
There is no greater joy than be taken for an imbecile by an idiot. (Oscar Wilde)
Poef.....gone! ©golfer
Poef.....gone! ©golfer
quote:Op woensdag 16 januari 2013 12:50 schreef golfer het volgende:
[..]
Zelfs de Noordzee was bevroren.
Op deze foto van 27 januari 1963 zie je mijn vader en ik met m'n kleine broertje over de zee lopen.
[ afbeelding ]
Ik heb ook foto's van de bevroren waal. Kan helaas niet scannen.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Zag trouwens al een voorstukje van Andere Tijden Sport. Zie je een 20-jarige Koos Postuma de dingen aan elkaar praten. Met een sigaret in zijn mond en volle asbak.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
31-jarige Koos Postema.quote:
Zag trouwens al een voorstukje van Andere Tijden Sport. Zie je een 20-jarige Koos Postuma de dingen aan elkaar praten. Met een sigaret in zijn mond en volle asbak.
There is no greater joy than be taken for an imbecile by an idiot. (Oscar Wilde)
Poef.....gone! ©golfer
Poef.....gone! ©golfer
Waarom wisten ze van de nummer 10 geen voornaam? 
Vertel het me en ik zal het vergeten. Laat het me zien en ik zal het onthouden. Laat het me ervaren en ik zal het me eigen maken.
De toekomst hangt af van wat je nu aan het doen bent.
De toekomst hangt af van wat je nu aan het doen bent.
Arie van Staalduinen uit 's-Gravenzande heeft alsnog een Elfstedenkruisje ontvangen. Hij kreeg dit vrijdagmiddag in het Westlands Museum in Honselersdijk tijdens de reünie van schaatsers die in 1963 de Elfstedentocht reden.
Van Staalduinen stopte tijdens de barre tocht van 1963 drie kilometer voor de finish. Hij dacht dat hij toch niet meer op tijd over de streep zou komen. Hoewel hij flink werd aangemoedigd, was hij zo eigenwijs dat hij niet door wilde gaan.
Onder grote belangstelling, onder meer van landelijke televisiezenders, nam Van Staalduinen zijn kruisje in ontvangst. De hereniging van de Elfstedentocht-rijders vond precies vijftig jaar na de tocht van '63 plaats. Iedereen die kon aantonen dat hij of zij destijds aan de start verscheen, was welkom. In totaal kwamen er 27 schaatsers naar het Westland.
http://www.wos.nl/nieuws/(...)og-elfstedenkruisje/
Van Staalduinen stopte tijdens de barre tocht van 1963 drie kilometer voor de finish. Hij dacht dat hij toch niet meer op tijd over de streep zou komen. Hoewel hij flink werd aangemoedigd, was hij zo eigenwijs dat hij niet door wilde gaan.
Onder grote belangstelling, onder meer van landelijke televisiezenders, nam Van Staalduinen zijn kruisje in ontvangst. De hereniging van de Elfstedentocht-rijders vond precies vijftig jaar na de tocht van '63 plaats. Iedereen die kon aantonen dat hij of zij destijds aan de start verscheen, was welkom. In totaal kwamen er 27 schaatsers naar het Westland.
http://www.wos.nl/nieuws/(...)og-elfstedenkruisje/
Was gisteren een heel item over bij 1Vandaag.quote:
Arie van Staalduinen uit 's-Gravenzande heeft alsnog een Elfstedenkruisje ontvangen. Hij kreeg dit vrijdagmiddag in het Westlands Museum in Honselersdijk tijdens de reünie van schaatsers die in 1963 de Elfstedentocht reden.
Van Staalduinen stopte tijdens de barre tocht van 1963 drie kilometer voor de finish. Hij dacht dat hij toch niet meer op tijd over de streep zou komen. Hoewel hij flink werd aangemoedigd, was hij zo eigenwijs dat hij niet door wilde gaan.
Onder grote belangstelling, onder meer van landelijke televisiezenders, nam Van Staalduinen zijn kruisje in ontvangst. De hereniging van de Elfstedentocht-rijders vond precies vijftig jaar na de tocht van '63 plaats. Iedereen die kon aantonen dat hij of zij destijds aan de start verscheen, was welkom. In totaal kwamen er 27 schaatsers naar het Westland.
http://www.wos.nl/nieuws/(...)og-elfstedenkruisje/
There is no greater joy than be taken for an imbecile by an idiot. (Oscar Wilde)
Poef.....gone! ©golfer
Poef.....gone! ©golfer
Mooie foto van weleer en zo zie je dus dat elke liefhebbende vader zijn kinderen al vroeg kennis laat maken met de Nederlandse natuur en zijn winters.quote:
[..]
Zelfs de Noordzee was bevroren.
Op deze foto van 27 januari 1963 zie je mijn vader en ik met m'n kleine broertje over de zee lopen.
[
|
|
