Pff, kursor, wat een inlevingsvermogen heeft jouw collega zeg
Boh, wat een nachtmerrie heb jij meegemaakt
Dikke knuffel.
Ik had maandagochtend een afspraak bij de gynaecoloog. Mijn man was mee en mijn moeder paste bij ons thuis op Niels.
In de wachtkamer zaten allemaal vrouwen met een mooie bolle buik en ze keken natuurlijk ook waar mijn buik was, niet leuk. Bij de gynaecologe stortte ik helemaal in en kreeg een heftige paniekaanval. Ze moest nog een echo maken en toucheren en zelfs dat vond ik doodeng. In de papieren die ze van de verloskundige gekregen had stond dat ik eerst af wilde wachten en nu de mogelijkheden wilde bespreken, maar dit heb ik nooit gewild, de verloskundige nam het aan omdat ze dat zelf natuurlijk het liefste hebben ivm de risico's en omdat veel vrouwen dan beter afscheid kunnen nemen. Ik wilde dat het zo snel mogelijk voorbij zou zijn. De 12-weken echo was op donderdag en vanaf toen heb ik 's nachts maximaal 2 uur geslapen en was ik de hele dag ontzettend bang en gespannen. Ik was zo bang dat het al zou beginnen in het weekend en de gynaecoloog te laat zou zijn, want vanaf zondagochtend had ik licht bloedverlies en buikpijn. Op de echo was ook al te zien dat het vruchtzakje aan het loslaten was.
De gynaecoloog was wat lacherig "hoe ben je bevallen dan?", want ze had mijn reactie niet verwacht. Maar ze zei al snel dat ze wel doorhad dat het geen zin had om mij om te praten. Ze heeft me direct op laten nemen en ik zou om 2 uur gecuretteerd worden.
Van de verpleging kreeg ik het advies om dormicum te nemen (een rustgevend en angstonderdrukkend middel), zodat ik wat minder gespannen zou zijn. Ik was een brok spanning en zo bang, ook dormicum innemen vond ik eng. Ik kende mezelf niet meer goed terug. Ik vroeg de verpleging de hemd van het lijf over wat er allemaal zou gebeuren. Ik was nog nooit onder narcose geweest, dus ook daar was ik bang voor.
Ondertussen was mijn man alweer naar huis gereden om onder andere mijn bril en lenzenspul op te halen.
Het middel werkte gelukkig goed en ik ben zelfs een paar keer bijna weggedoezeld in bed.
Om half 4 kregen we te horen dat het nog wel even kon duren, er was een spoedoperatie tussendoor gekomen. Even later werd ik toch naar de operatiekamer gereden, om in de sluis te horen te krijgen dat er weer een spoedkeizersnede tussendoor gekomen was en werd ik weer teruggereden. Ik vond het allemaal wel best.
Om 5 uur kwamen ze me dan echt halen. De sfeer was heel zakelijk, maar de anesthesist en zijn assistente waren nogal melig met elkaar. Hij maakte grapjes over dat hij nooit in dit ziekenhuis geopereerd zou willen worden omdat hij wist hoe het er aan toe gaat als je onder narcose bent. En hij prikte mijn infuus heel snel terwijl hij zei dat hij de aderen niet goed zag, dat deed heel veel pijn (toen de verpleging het infuus verwijderde bleek het ook scheef in de ader te hebben gezeten, het bleef heel pijnlijk). Toen ik in slaap viel was het laatste wat ik dacht "vent, lul niet zo, ik wil slapen".
Na de operatie werd ik wakker gemaakt door de verpleegkundige in de uitslaapkamer en het eerste wat ik hoorde was "ik heb een baby!" van mijn buurvrouw. Schijnbaar de spoed die tussendoor gekomen was. Ik barstte in huilen uit en zei "ik ben zo blij voor haar". Niet leuk wakker worden.
Ik werd naar de afdeling gynaecologie gereden, ik had bijna de hele dag niet gegeten en gedronken natuurlijk, dus in combinatie met de narcose viel ik steeds bijna flauw. Maar eten en zoete thee hielp goed.
Even later kwam er ook een buurvrouw bij, zij lag te jammeren en te huilen van de pijn, vreselijk zielig vond ik het. Ondertussen waren mijn man en Niels in het ziekenhuis, afgezet door mijn moeder. We hebben geen auto en zij moest terug naar huis om haar hond uit te laten, daarna is ze weer terug gereden om Niels naar bed te kunnen brengen). Helaas konden ze niet in de kamer blijven omdat ik dacht dat het voor mijn buurvrouw niet fijn zou zijn om een hyperblije peuter in de kamer te hebben. Maar Niels heeft zich met R goed vermaakt met traplopen enzo.
De arts of de verpleging had me nog niet verteld of alles goed gegaan was, dat heb ik zelf aan de verpleging moeten vragen. En alles was goed gegaan. Ik verloor ook weinig bloed, dus om half 10 konden we weer naar huis.
Alles gaat lichamelijk goed, ik verlies veel minder bloed dan ik verwacht had (al kan het best nog komen) en ik heb ook weinig buikpijn. Alleen kan ik 's nachts nog steeds niet slapen. Het lijkt nog steeds alsof het allemaal een lange dag geweest is.
Ik ben wel heel blij dat ik het niet bewust mee heb hoeven maken dat ik het verloor, ik had het echt niet aangekund
Ik weet niet of ik het nog wel aandurf om zwanger te worden. We willen heel graag nog een kindje, maar wat was dit een nachtmerrie
De echofoto van donderdag, toen zou ik 11+5 zijn geweest, maar het kindje was niet verder gegroeid dan ruim 8 weken. Met 7 weken heb ik nog een echo met goede hartslag gehad.
(niet eng hoor, je ziet niets bijzonders, maar toch maar een spoiler)
SPOILER
Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn
ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis
Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
<a href="http://lb4m.lilypie.com/IMTfp1.png" rel="nofollow" target="_blank">Niels</a> en <a href="http://lb1m.lilypie.com/Aonnp2.png" rel="nofollow" target="_blank">Sam</a>