Zwanger... en dan gaat het mis #11

O en voor mensen die nu gaan roepen dat ik niet weet wat het is: ik weet heel goed wat het is. Ik was diegene die bij haar eerste zwangerschap uren heeft lopen google'en, die nu nog zo de link naar voren kan toveren over lengte van het vruchtje en de kansberekening dat het dan in die week fout gaat. En weet je, het heeft me geen millimeter vooruit geholpen.

quote:

Op dinsdag 10 juli 2012 10:04 schreef mefke79 het volgende:

[..]

En dit is nou precies waar ik zo'n moeite mee heb. Nee, de angst hoort niet te regeren. En als dat zo is, dan kan je daar weinig aan doen en dan is dat heel vervelend, maar het heeft gewoon geen zin om daarom maar helemaal in zak en as te gaan zitten. Zoek dan hulp, blijf niet hangen in het negatieve, ga niet uren google'n om net dat ene verhaal te vinden waarin het ook fout ging. Het heeft gewoon geen zin, je voelt je er niet beter door en ook niet geruster. Wat je mist is een klein beetje genieten van een bijzondere tijd. En als geniet je maar een minuutje, dan is dat in mijn ogen nog altijd beter dan er heilig van overtuigd blijven dat het misgaat als echo's bewijzen dat het niet zo is.

Maar goed, ik ben waarschijnlijk gewoon te nuchter en ik zal wel weer een heleboel mensen voor hun schenen shoppen. Prima, maar dit is gewoon zoals ik er in sta. Je kan wel 100% zekerheid willen,maar die krijg je niet, nooit. Je kindje kan 3 seconden na de laatste echo overlijden en je kan morgen ook onder een trein komen.

Hoe kan jij er nou moeite mee hebben dat een ander angstig is en dat hier ventileert?

Ik ben ook supernuchter, te nuchter hoor ik ook nog wel eens, maar ik snap volledig dat als je al eens zomaar zonder dat je dat verwachtte een miskraam hebt gehad je het verdomd moeilijk vind om er vertrouwen in te hebben. Juist omdat het zoiets ongrijpbaars is waar je zelf helemaal niets aan kan doen. Het zit er en je moet maar gewoon hopen dat het blijft zitten en meer kan je niet doen.

En de een kan zich nou eenmaal wat makkelijker tot positieve gedachten zetten dan de ander, maar om hier maar even zo neer te gooien dat een ander niet in zak en as moet gaan zitten omdat het toch geen zin heeft is wel heel erg kort door de bocht. Als het allemaal zo simpel was dan kon de hele psychologie wel opdoeken toch?

Miss, ik denk dat dat het grote verschil is tussen jou en mij (en tussen anderen en mij). Ik zie het zo, jij ziet het anders, maar verwijt me niet dat ik me niet kan inleven, want dat kan ik wel.

quote:

Op dinsdag 10 juli 2012 10:06 schreef mefke79 het volgende:
O en voor mensen die nu gaan roepen dat ik niet weet wat het is: ik weet heel goed wat het is. Ik was diegene die bij haar eerste zwangerschap uren heeft lopen google'en, die nu nog zo de link naar voren kan toveren over lengte van het vruchtje en de kansberekening dat het dan in die week fout gaat. En weet je, het heeft me geen millimeter vooruit geholpen.

En dus omdat jij het ook gedaan hebt, hoeft en mág een ander het niet meer doen? Jij hebt het allemaal al eens ervaren en kan nu dus aan een ander gaan vertellen hoe ze zich wel of niet moeten voelen.

quote:

Op dinsdag 10 juli 2012 10:08 schreef mefke79 het volgende:
Miss, ik denk dat dat het grote verschil is tussen jou en mij (en tussen anderen en mij). Ik zie het zo, jij ziet het anders, maar verwijt me niet dat ik me niet kan inleven, want dat kan ik wel.

Of je het kan, zou ik niet weten, want dat klinkt op geen enkele manier uit je post.

En dan ook nog zeggen dat jij dat allemaal ook al gedaan hebt, het hielp niet, dus moet een ander het ook maar niet doen? Laat iedereen zijn eigen manier van verwerken en zijn eigen ervaringen opdoen.

Weet je,laat maar. Flugel mag hier wel neerzetten dat ze vind dat het niet opschiet om maar in het negatieve te blijven hangen, ik niet.

En die zijn al helemaal nergens voor nodig.

Dat is toch geen gebrek aan emathisch vermogen, dat is gewoon een 'levensinstelling', denk ik. Mefke kiest ervoor en dwingt zichzelf om er anders mee om te gaan en heeft moeite met deze minder optimistische en minder nuchtere inslag (waar angst en doomdenken regeren).

Ze erkent volgens mij best de angsten, maar probeert aan te geven dat daarnaaar leven weinig zin heeft.

Ik kan heel empathisch zijn, heb zelf veel ansten (gekend), maar kies ervoor waar dat lukt toch echt om ze te verdringen.

Groofsken, dat is het! Fijn dat jij het effe net wat beter omschrijft dan ik.

Verder oordeel ik ook nergens over in dit topic hoor . Ik heb het niet eens nagelezen. Alleen interpreteerde ik die ene specifieke post van mefke niet zo, that's all.

Maar er daarbij vanuit gaan dat een ander die levensinstelling ook maar moet hebben omdat het voor jou (jullie?) werkt, is dan wel weer jammer. Ik vind juist dat je je bewust moet zijn van je angsten en die zo af en toe ook moet uitspreken om het daarna weer even los te kunnen laten. En imo is dat wat fieder doet. En ja, dat het dan overkomt dat ze negatief is en op een zwarte wolk zit is logisch, maar niet per definitie waar.

Nee, dat is ook onzin natuurlijk. Ik weet niet of Mefke dat zegt (niet goed meegelezen), maar dat is in elk geval niet wat ik bedoel te zeggen. Helemaal niet zelfs!

Een miskraam lijkt me heel erg rot en de onzekerheid die dat met zich meebregnt lijkt me ook erg zwaar bij een volgende zwangerschap.

Een andere levensinstelling is prima, maar ik vind de manier waarop er gereageerd wordt inderdaad weinig empathisch. Iemand is kort na een miskraam nog erg onzeker over een zwangerschap en uit dat op Fok. Misschien is dit niet het meest geschikte topic ervoor, maar zoals gezegd: welk topic dan wel? De tip van BE om een nieuw topic te openen, vond ik ook een erg goede, voor nu en de toekomst. Maar hoe iemand hier zich uit over onzekerheden, zegt toch helemaal niet dat ze zich laat regeren door angst en alleen maar doemdenkt? Ik ben alleen maar blij dat er ergens de ruimte is om wel te ventileren hoe je je voelt, daar is in het echte leven lang niet altijd ruimte voor.

En ik zeg ook nergens dat iedereen het zo moet doen. Ik zeg alleen dat IK het jammer vind dat mensen zo negatief blijven terwijl de feiten positief zijn.

quote:

Op dinsdag 10 juli 2012 10:19 schreef mefke79 het volgende:
En ik zeg ook nergens dat iedereen het zo moet doen. Ik zeg alleen dat IK het jammer vind dat mensen zo negatief blijven terwijl de feiten positief zijn.

Feiten zijn feiten. Het is niet alsof je angsten daarop gebaseerd zijn of opeens verdwijnen als je die weet. Iedereen weet wel dat je geen garantie hebt op een gezond kind of op zelfs maar een kindje als je zwanger bent. De een is daar helemaal niet mee bezig en super positief na een test, de ander begint vanaf het begin zich al zorgen te maken. Iedereen is anders.

Mijn zus zit nu in haar zesde zwangerschap (en heeft nog steeds geen gevuld wiegje gehad) en deze loopt verre van vlekkeloos. Bloedverlies en nu groeiachterstand met mogelijke problemen (het is nu wachten op de groeiecho). Ja, ze heeft moeite met angsten en verdriet. Af en toe overheersen die en dan moet ze me gewoon bellen en janken en roepen en dan probeer ik haar te kalmeren, gerust te stellen en weer te laten lachen. Een dag daarna krijg ik een blij berichtje dat ze het kindje heeft voelen bewegen. Een lach en een traan zit zo dichtbij.

Ik vind dat iedere vrouw dit op haar eigen manier doet. Fieder klinkt als m'n zus in een slechte bui, maar ik ga er vanuit dat ze ook de blije buien heeft. Alleen, die kan je makkelijk met iedereen delen... die slechte wat minder.

Ik weet niet of het nou allemaal nog over mij gaat, of over dit topic in het algemeen maar ik heb zelf niet het idee dat ik alleen maar bang ben hoor. Ik heb ook goede momenten en kan mn rust vrij goed bewaren. Maar af en toe sluipt die twijfel terug. En die kan ik hier dan kwijt. Mijn blije momenten deel ik idd met mijn omgeving. Dus Kahlie zit redelijk goed.

Net trouwens de oplossing in de brievenbus:

"Zou u graag elke ochtend opstaan met blije, positieve gedachten?" van de Jehovah's. Toeval?

Fieder, zo lang je maar ook momenten hebt dat het goed is, dan is het toch prima? Op mij kwam iig gisteren over dat dat niet zo was en dat zou ik zo zonde vinden. Dat is het enige dat ik probeer te zeggen. Einde discussie wat mij betreft.

O en die oplossing: briljant! Vast geen toeval

Ik was er bij de eerste zwangerschap ook helemaal niet vanuit gegaan dat het niet goed zat. Tot ik weer zwanger was en dat wel goed ging. Toen merkte ik duidelijk verschil tussen de 2 zwangerschappen. De miskramen die daarna volgden wist ik het ook. Het voelde niet zoals bij de zwangerschap van Mikael. De zwangerschap van Leander voelde meteen weer heel goed. De miskraam tussen Leander en Matthias in wist ik ook meteen dat het niet goed zat. En bij deze voelde het ook meteen weer goed.
Ik ben gelukkig niet iemand die lang kan treuren om de miskramen. Bij de eerste keer niet en de keren daarna ook niet.

Dat de angst soms kan regeren, betekent niet dat het ALTIJD regeert. Dat is iets heel anders (zit 'm in het woordje 'soms', he ). Maar soms ben je wel bang, en dan vooral in het prille begin (is mijn ervaring).
Ik merkte dat naar mate mijn 2e zwangerschap vorderde, dat de angst minder werd.
Helemaal 100% zorgeloos ben ik niet geweest, maar ik heb zeker wel kunnen genieten. Maar dat heeft tijd nodig! Het is zoiets ongrijpbaars, zwanger zijn. Je doet je best en soms heb je domme pech en gaat het fout. Daar kun je niks aan doen. Als je dan weer het wonder mag meemaken, dan gaat dat vaak wat minder zorgeloos omdat je er de keer (of keren) ervoor niks aan kon doen. En dus blijf je op je hoede.

Dat de angst soms kan regeren is hier ook herkenbaar overigens... Wat dat betreft omschrijft TAP het heel mooi...

Overigens Mef, ik krijg het ook wel eens over me heen omda'k nie zo heul erg empathisch zou zijn hoor, daar klaag ik ook altijd over

Enfin; het ging mij niet om het willen downgraden van iemand, maar puur om de negatieve stemming. Je zit met z'n allen in een spiraal die steeds dieper en dieper wegzakt, dat begrijp ik heel goed, maar je hebt er zo verdomd weinig aan. Dat probeerde ik te uiten hier, misschien krijg ik ook wel een verkeerd beeld doordat hier alleen de vervelende verhalen terecht komen, maar voor mijn gevoel blijft het een beetje hangen. De reden waarom ik zelf ook niet meer zo vaak in dit topic te vinden ben, ik ben altijd min of meer vertrouwen blijven houden dat het ooit wel zou lukken. (waarbij ik dan niet wist of die ooit dan de zwangerschap van dat moment was ) Op een bepaald moment heb ik besloten dat ik zwanger was als de test positief aangaf, maar dat ik pas bij 12 weken 'in verwachting' zou zijn en om te genieten van elke seconde van de zwangerschap omdat ze me die in elk geval niet meer af konden nemen, zelfs al ging het mis. Eigenlijk zo'n beetje hetzelfde als simmu hier eerder al aangaf.

Ergo; ik begrijp het verdriet en zelfs de zwarte wolk, maar een tegengeluid hier af en toe is ook fijn, vandaar mijn reacties zoals ik 'm hier plaatste.

Mooi zoals je het schrijft TAP, klopt precies!

Ik denk dat de negatieve sfeer hier voornamelijk komt doordat je hier post op momenten dat je het moeilijk hebt, als ik vanuit mezelf kijk. Ik heb hier veel gepost net na de miskraam en verder heb ik nu niet zo vaak de behoefte meer. Maar soms ben ik ineens toch erg verdrietig en ik wil mijn angsten en verdriet niet spuien in het wachten op het tweede streepje topic.

Was er niet ooit een topic over zwanger zijn na een miskraam? Staat me wel iets van bij namelijk!

Het ging de afgelopen tijd best aardig, maar sinds zaterdag is het weer . Wachten, wachten, wachten, het duurt ineens weer allemaal veel te lang. Zie enorm op tegen een nieuwe zwangerschap. Ik wil geen nieuwe zwangerschap, ik was al zwanger. Ben weer even de weg kwijt helaas. Ik rammel, maar voel me bij de rammelaars ook niet op m'n plaats (of maak ik daar een denkfout?). Ik zit weer vast in mezelf en weet niet wat ik kwijt wil en waar ik het kwijt zou moeten...

Och Kursor.