Wat een k*t gevoel is dit.
Die leegte....
Twee weken een relatie beeindigd van bijna twee jaar.
Heel heftig. Vanaf het begin elke dag samen. Zelfs met eten (wonen allebei nog thuis).
Zij had al een verleden met foute jongens. Dit was mijn eerste echte serieuze relatie.
Ik heb ook altijd het gevoel gehad dat hun schaduw (ex vriendjes) met mij mee liepen.
Haar vorige vriendje nam teveel tijd voor zichzelf. Was dan in de kroeg te vinden waar hij
zat te drinken en te flirten met anderen. Daardoor hield ze zich zo klampachtig vast aan mij
dat ik al mijn vrijheid verloor, terwijl ik daar zelf heel veel waarde aan hecht.
Ik heb een hobby (reddingsbrigade) waar ik al 13 jaar lid van ben. Mijn vrienden zitten daar. Uiteraard ook meisjes. Nooit iets met één van deze meisjes gedaan, maar ik ben altijd al zo geweest dat ik tegen iedereen aardig doet. Dit kon zij niet hebben en dat zal met vertrouwen te maken hebben gehad. We kregen hier heel vaak ruzie over en al vanaf het begin werd mijn hobby een probleem. Nu ging ik het weer langzaam proberen op te pakken en ging eens na het zwemmen naar het clubhuis om een biertje te doen. Het is een brigade aan zee en met aardig wat verantwoordelijkheid. Dus door reddingen van mensen die daadwerkelijk ook overlijden of reanimaties krijg je een andere band met je vrienden dan met vrienden van een voetbal of iets dergelijks. Maar altijd als ik daar was werd ik overladen met WhatsAppjes. Wie zijn er? Wat doe je? Met wie praat je? Zulk soort vragen. Ik zat daar niet meer met plezier. Ik raakte mijn vrienden kwijt en doordat zij een hekel kreeg aan de brigade heeft ze ook nooit een klik gehad met één van hun. Een verjaardag of feestje daar was altijd een probleem. Ik was weken zenuwachtig. Bang voor de onvermijdelijke ruzie. En waarom?
Geen idee. Ik ben nooit vreemd gegaan. Nooit rare SMSjes / WhatsAppjes gestuurd naar één van die meiden.
Ik raakte de controle kwijt over mijn eigen leven. Na het werk snel naar huis (of haar huis).
Ik liet haar altijd doen wat ze wilde en dus werd mijn schema afhankelijk aan die van haar.
Ik was compleet de vrijheid kwijt waar ik zoveel aan hechte. Ik raakte mijn vrienden kwijt, waar ik best een hechte band mee heb en een hoop mee hebt mee gemaakt. Ik raakte zelfs mijn familie kwijt. Ik besteedde al mijn tijd aan haar en om haar blij te maken en begon mezelf voorbij te lopen.
Ze zat al weken niet lekker in haar vel en ik deed 300% me best om het beter te maken.
Ik hield het niet meer vol en brak op een gegeven moment. We moesten naar een verjaardag van iemand van de brigade. Ik was al een week zenuwachtig en was al overladen met vragen. Ze wilde misschien wel thuis blijven en toen ik toestemde vroeg ze zich af waarom ik zonder haar weg kon....
Zulke vragen kreeg ik altijd.
Het is een heel verhaal en waarschijnlijk snappen jullie er niks van, maar wil het even lekker kwijt schrijven.
Ik voel me k*t omdat ze nu zegt dat ze het wel kan. Ze ook opeens waarde hecht aan tijd voor zichzelf en nu zegt ze dat ze zich wel over het meisjes ''probleem'' van de brigade heen kan zetten.
Nu denk ik.. zal ik het weer proberen. Gelukkig zijn er genoeg momenten dat ik weet dat het beter is zo. Helaas deelden we een heleboel interesses en dus denk ik vaak aan haar. Alleen het karakter botste vaak en haar vertrouwen kreeg ik niet, terwijl zij mijn eerste echte vriendin was en ik nooit vreemd ben gegaan of rare dingen deed.
Helaas is het over. Het word een moeilijke tijd. We praten nu gewoon normaal maar hebben wel afgesproken om het contact voorlopig te verbreken. Ik ben er nog niet aan toe. Ik wil alles op een rijtje hebben. Tijd aan me werk besteden, aan me hobby en vrienden en lekker sporten. Gelukkig word het zomer en kan ik me weer op me hobby gaan storten