Omgaan met het overlijden van een dierbare #4

Zie ook ander topic: Mijn vader heeft keelkanker

Mijn vader is afgelopen nacht, na een slepende ziekte overleden. We hebben gelukkig nog afscheid kunnen nemen maar dat afscheid valt mij zéér zwaar. Ik geloof niet in de hemel of de hel. Ik geloof in 'ashes to ashes'. Dwz uit as bent u geboren, als as zult gij wederkeren. Dwz voor je dood bestond je ook niet, en dat zal na de dood niet anders zijn.

Wat blijft er dan wel over na het overlijden van mijn vader? Zijn herinneringen. Die herinneringen zijn, zijn tweede leven. Maar bij elke generatie vervaagt de herinnering. Wanneer ik dood ga, zullen mijn kinderen hem enkel herinneren van hetgeen ik hen doorgeef over hem. Mijn kleinkinderen of achterkleinkinderen zullen zich nog enkel die overgrootvader herinneren en daarna zal het gewoon stoppen.

Dat is gewoon het leven en de dood. Een continue proces van geven en nemen. Ten minste dat is wat ik geloof. Voor mij is mijn vader héél véél waard. Maar wanneer ik sterf zal er niemand nog naar kraaien. Evenwel, ik leef NU. En zolang ik leef, hecht ik véél waarde aan mijn overleden vader.

Groeten,
Peter.

quote:

Op vrijdag 20 juli 2012 16:08 schreef makila_avatar het volgende:
Zie ook ander topic: Mijn vader heeft keelkanker

Mijn vader is afgelopen nacht, na een slepende ziekte overleden. We hebben gelukkig nog afscheid kunnen nemen maar dat afscheid valt mij zéér zwaar. Ik geloof niet in de hemel of de hel. Ik geloof in 'ashes to ashes'. Dwz uit as bent u geboren, als as zult gij wederkeren. Dwz voor je dood bestond je ook niet, en dat zal na de dood niet anders zijn.

Wat blijft er dan wel over na het overlijden van mijn vader? Zijn herinneringen. Die herinneringen zijn, zijn tweede leven. Maar bij elke generatie vervaagt de herinnering. Wanneer ik dood ga, zullen mijn kinderen hem enkel herinneren van hetgeen ik hen doorgeef over hem. Mijn kleinkinderen of achterkleinkinderen zullen zich nog enkel die overgrootvader herinneren en daarna zal het gewoon stoppen.

Dat is gewoon het leven en de dood. Een continue proces van geven en nemen. Ten minste dat is wat ik geloof. Voor mij is mijn vader héél véél waard. Maar wanneer ik sterf zal er niemand nog naar kraaien. Evenwel, ik leef NU. En zolang ik leef, hecht ik véél waarde aan mijn overleden vader.

Groeten,
Peter.

Gecondoleerd met het overlijden van je vader. Ashes to ashes, dat geloof ik ook. Maar probeer iets kleins van hem te bewaren, iets dat je af en toe in je hand vast kunt houden.

Mijn man is op 12 juni j.l. overleden. Ik wist niet dat dit topic bestond.

quote:

Op vrijdag 20 juli 2012 16:08 schreef makila_avatar het volgende:
Zie ook ander topic: Mijn vader heeft keelkanker

Mijn vader is afgelopen nacht, na een slepende ziekte overleden. We hebben gelukkig nog afscheid kunnen nemen maar dat afscheid valt mij zéér zwaar. Ik geloof niet in de hemel of de hel. Ik geloof in 'ashes to ashes'. Dwz uit as bent u geboren, als as zult gij wederkeren. Dwz voor je dood bestond je ook niet, en dat zal na de dood niet anders zijn.

Wat blijft er dan wel over na het overlijden van mijn vader? Zijn herinneringen. Die herinneringen zijn, zijn tweede leven. Maar bij elke generatie vervaagt de herinnering. Wanneer ik dood ga, zullen mijn kinderen hem enkel herinneren van hetgeen ik hen doorgeef over hem. Mijn kleinkinderen of achterkleinkinderen zullen zich nog enkel die overgrootvader herinneren en daarna zal het gewoon stoppen.

Dat is gewoon het leven en de dood. Een continue proces van geven en nemen. Ten minste dat is wat ik geloof. Voor mij is mijn vader héél véél waard. Maar wanneer ik sterf zal er niemand nog naar kraaien. Evenwel, ik leef NU. En zolang ik leef, hecht ik véél waarde aan mijn overleden vader.

Groeten,
Peter.

Herkenbaar wel, wat je schrijft, maar probeer sowieso zo veel mogelijk over hem te praten met familie, óók nieuwe familie!

Mijn oma is helaas ook overleden voordat mijn man haar had leren kennen en inmiddels kent hij haar bijna net zo goed goed als dat wij haar kenden Al die anecdotes, allemaal maniertjes en uitspraken die wij hebben overgenomen/in ere hebben gehouden. Geweldig vind ik dat om te zien/horen! Het houdt natuurlijk eens op, maar dat is met alles en iedere normale sterveling

Heel veel sterkte de komende tijd in ieder geval, nogmaals

quote:

Op vrijdag 20 juli 2012 16:15 schreef Disana het volgende:

[..]

Gecondoleerd met het overlijden van je vader. Ashes to ashes, dat geloof ik ook. Maar probeer iets kleins van hem te bewaren, iets dat je af en toe in je hand vast kunt houden.

Mijn man is op 12 juni j.l. overleden. Ik wist niet dat dit topic bestond.

In feite is een overlijden *erger* voor diegenen die achterblijven dan voor de overledene zelf. Kort voor het overlijden is het waarschijnlijk héél angstaanwekkend voor die persoon, maar eens je dood bent dan voel je het toch niet meer. Maar je erfenis, je familie met name, moet er wél mee leren leven. Dat jij weg bent en ook effectief nooit meer zal bestaan. Je bent gewoon terug as. En dat is iets zéér moeilijk te bevatten.

In die zin, heeft een mens gelijk wanneer hij sterft en zegt: Eindelijk zal ik mijn naasten opnieuw zien. Dat klopt. Je bent allebei nu as en je ziet elkaar terug in het 'niets'. Jullie allebei bestaan niet meer én hoe raar dit ook klinkt. In feite ben je nu samen, voor eeuwig. En dat is in feite de hemel waarover wij spreken: "De eeuwige rust"

quote:

Op vrijdag 20 juli 2012 17:12 schreef makila_avatar het volgende:

[..]

In feite is een overlijden *erger* voor diegenen die achterblijven dan voor de overledene zelf. Kort voor het overlijden is het waarschijnlijk héél angstaanwekkend voor die persoon, maar eens je dood bent dan voel je het toch niet meer. Maar je erfenis, je familie met name, moet er wél mee leren leven. Dat jij weg bent en ook effectief nooit meer zal bestaan. Je bent gewoon terug as. En dat is iets zéér moeilijk te bevatten.

In die zin, heeft een mens gelijk wanneer hij sterft en zegt: Eindelijk zal ik mijn naasten opnieuw zien. Dat klopt. Je bent allebei nu as en je ziet elkaar terug in het 'niets'. Jullie allebei bestaan niet meer én hoe raar dit ook klinkt. In feite ben je nu samen, voor eeuwig. En dat is in feite de hemel waarover wij spreken: "De eeuwige rust"

Mijn man is vredig via euthanasie heengegaan; hij ervoer niets angstaanjagends en was er klaar voor.

Ik vind jouw 'elkaar terugzien' een beetje een woordspelletje, want volgens mij blijft het een feit dat er na de dood niets meer valt te zien of samen te zijn.

quote:

Op vrijdag 20 juli 2012 17:15 schreef Disana het volgende:

[..]

Mijn man is vredig via euthanasie heengegaan; hij ervoer niets angstaanjagends en was er klaar voor.

Ik vind jouw 'elkaar terugzien' een beetje een woordspelletje, want volgens mij blijft het een feit dat er na de dood niets meer valt te zien of samen te zijn.

Enerzijds vind ik dit wél erg. De enige zin in ons bestaan is gecreëerd uit onze eigen opvatting over het leven en de dood. Zin op zich bestaat niet in de natuur. Wat kan de natuur het wat schelen dat wij zin geven aan het leven? Het kan de natuur worst schelen. Er zijn biljoenen radertjes in de natuur én wij zijn daar amper één klein atoompje van!

Maar anderzijds is dat niet belangrijk. Jij leeft en het gaat erom wat jij ziet. Wat de natuur ervan denkt, kan jezelf ook géén worst schelen hé? En ja we moeten er nu éénmaal door en er het beste van maken. Het enige wat we kunnen doen zijn de mensen die overlijden en ons dierbaar zijn, eren door de herinneringen door te geven aan onze naasten.

quote:

Op vrijdag 20 juli 2012 17:19 schreef makila_avatar het volgende:

[..]

Enerzijds vind ik dit wél erg. De enige zin in ons bestaan is gecreëerd uit onze eigen opvatting van het leven en de dood. Zin op zich bestaat niet in de natuur. Wat kan de natuur het wat schelen dat wij zin geven aan het leven? Het kan de natuur worst schelen.

Maar anderzijds is dat niet belangrijk. Jij leeft en het gaat erom wat jij ziet. Wat de natuur ervan denkt, kan jezelf ook géén worst schelen hé? En ja we moeten er nu éénmaal door en er het beste van maken. Het enige wat we kunnen doen zijn de mensen die overlijden en ons dierbaar zijn, té eren door de herinneringen door te geven aan onze naasten.

Ja, natuurlijk is het erg dat we mensen aan de dood verliezen en ook zelf in het niets verdwijnen. Ik heb daar geen antwoord op en geen troost voor.

Wel heb ik vaag iets in gedachten wat een wetenschapper eens zei (en ik zou willen dat ik nog wist wie het was): dat we de plicht hebben ons best te doen en deze aarde te behouden, omdat we uniek zijn in het heelal. Zo bezien is het niet helemaal voor niets.

quote:

Op vrijdag 20 juli 2012 17:15 schreef Disana het volgende:

[..]

Mijn man is vredig via euthanasie heengegaan; hij ervoer niets angstaanjagends en was er klaar voor.

Ik vind jouw 'elkaar terugzien' een beetje een woordspelletje, want volgens mij blijft het een feit dat er na de dood niets meer valt te zien of samen te zijn.

Feit of niet, wat je ook geloofd en wat je ook niet geloofd, dat alles maakt niks uit voor het volgende,

Je kan een overleden iemand in "leven" houden door de herrinnering, uitspraken, foto's of bv sierraden. Of ke laat dit alles los en de persoon zal langzaam vergeten worden. Dat is een keuze die je moet maken voor je zelf.

Ik heb iets tastbaars van mijn moeder, een brief die ze heeft geschreven toen ze wist dat ze nog maar een paar maanden te leven had. Die heeft ze ook laten voor lezen tijdens de crematie.

Maar ook van mijn oma bv heb ik een ring liggen met een verhaal. Die nu al tientalle jaren rond gaat in de famillie. Die ring staat simbol voor alle overleden mensen. Die zijn niet vergeten, want elk persoon heeft een eigen verhaal. En zo leven ze voort in de gedachte en herrinneringen. Het hoeft dus niet te stoppen bij een generatie

quote:

Op vrijdag 20 juli 2012 17:31 schreef ook_gek het volgende:

[..]
Het hoeft dus niet te stoppen bij een generatie

Mijn erfenis is zijn horloge én zijn pet die hij altijd opdeed als hij ging wandelen voor zijn gezondheid. Hij wilde dat ik dat zou krijgen. Het doet me véél hartpijn en op dit ogenblik kan ik dit niet aandoen. Het is toch niet helemaal hetzelfde. Er is géén stem, géén troostend woord. Maar misschien ben ik er ooit klaar voor.

quote:

Op vrijdag 20 juli 2012 17:39 schreef makila_avatar het volgende:

[..]

Mijn erfenis is zijn horloge én zijn pet die hij altijd opdeed als hij ging wandelen voor zijn gezondheid. Hij wilde dat ik dat zou krijgen. Het doet me véél hartpijn en op dit ogenblik kan ik dit niet aandoen. Het is toch niet helemaal hetzelfde. Er is géén stem, géén troostend woord. Maar misschien ben ik er ooit klaar voor.

Horloge kan je miss later aan je zoon geven met hele verhalen over je vader er bij. En hem de opdracht geven dat horlge door te geven aan zijn zoon bv. Laat eventueel initialen van je vader er in graveren en later die van jou enz enz.

Mijn moeder is volgende maand precies 2 jaar geleden overleden. Ik heb foto's van vlak voor dat ze weer aan de chemo ging. Die hebben we met ze allen gemaakt. Liggen allen nog in de kast, nog altijd moeite om naar te kijken. Dus nog geen plekje in m'n huis gekregen. Ooit wel, nu nog niet.

quote:

Op vrijdag 20 juli 2012 17:31 schreef ook_gek het volgende:

[..]

Feit of niet, wat je ook geloofd en wat je ook niet geloofd, dat alles maakt niks uit voor het volgende,

Je kan een overleden iemand in "leven" houden door de herrinnering, uitspraken, foto's of bv sierraden. Of ke laat dit alles los en de persoon zal langzaam vergeten worden. Dat is een keuze die je moet maken voor je zelf.

Ik heb iets tastbaars van mijn moeder, een brief die ze heeft geschreven toen ze wist dat ze nog maar een paar maanden te leven had. Die heeft ze ook laten voor lezen tijdens de crematie.

Maar ook van mijn oma bv heb ik een ring liggen met een verhaal. Die nu al tientalle jaren rond gaat in de famillie. Die ring staat simbol voor alle overleden mensen. Die zijn niet vergeten, want elk persoon heeft een eigen verhaal. En zo leven ze voort in de gedachte en herrinneringen. Het hoeft dus niet te stoppen bij een generatie

Daar kan ik me helemaal in vinden, zoals ik eerder al schreef. Alleen houd ik foto's nog opgeborgen, omdat ik niet wil dat mijn beelden van mijn man verstillen in een enkel beeld van zo'n foto. Maar zorg dat je een kleinood bewaart en koestert.

quote:

Op donderdag 26 april 2012 19:08 schreef coscha het volgende:
Bijna 2 maanden geleden ben ik mijn moeder verloren (ze zou vandaag 49 zijn geworden..) maar ik heb het idee dat het nog niet echt door dringt. Beetje jammer dat ze op school denken dat ik nu toch echt wel verder moet met mijn leven.

Volgens mij is het een gegeven dat de buitenwereld gewoon niet meekan in de tijdsduur van verwerking. Hoe goed de bedoelingen ook zijn, na een paar maanden is het echt wel uit de gedachten van vrienden en bekenden. De nabestaanden hebben daarin een ander ritme dan hun omgeving en ik vrees dat je daar niks aan doet en ik denk ook niet dat je ze het kunt verwijten. Het enige wat je kunt doen is wanneer nodig ze erop wijzen.

Verder hebben ze natuurlijk gelijk dat je ook verder moet. Stoppen heeft ook helemaal geen zin, voegt echt niks toe aan de verwerking of zo. Verder heb ik het in deze topicreeks al vaker gezegd, lotgenoten zeggen dan vaak "je moet het een plek geven" en gaan vervolgens zitten wachten tot het vanzelf op zijn plek valt. Ze zeggen "je moet het verwerken" en gaan vervolgens zitten wachten tot ze weer eens door verdriet worden overmand.

Ik neem dat soort dingen dan vrij letterlijk, als je het wil verwerken moet je ermee aan het werk. Niet afwachten dus maar doen, initiatief nemen, manage je eigen rouwproces en maak keuzes hoe je het gaat aanpakken. Geef het een plek, dat is ook actief. Welke plek weet ik ook niet maar ga dat actief uitvinden en breng het erheen.

Grootmoeder sterft. Ach ja, grootmoeder. Opa sterft. Ach ja opa. Zus sterft. Iets erger maar ach het is mijn zus. Zo close waren we niet. Maar mijn vader. Mijn aardse 'Hero'. Dat is toch nog iets anders. Dat is een miljoen keer lastiger dan al die andere sterfgevallen. Mijn hero die dood is? Neen dat kan toch niet .. !!

Nu, ik ben geadopteerd en mijn echte vader was een nietsnut. Een echte sukkel die zijn leven volledig weggegooid heeft. Mijn adoptievader heeft mij het leven geschonken. Zonder hem had ik "niets" gehad. En zonder hem ben ik ook gewoon een lege huls .. Hij gaf mijn leven namelijk enige zin en dat valt nu gewoon weg. Zonder mijn adoptievader had ik allang zelf dood geweest. Hij heeft me als het ware gered (samen met mijn adoptiemoeder). Ik hou van mijn vrouw én ook mijn moeder, maar met mijn vader is de band toch het allergrootste (of was)

De fundamenten zijn toch gebouwd, de architect heeft zijn werk gedaan, de invulling is aan jou.

Gecondoleerd

Het ganse verhaal. En misschien doet het mensen begrijpen waarom alles zo moeilijk ligt voor mij.

Mijn bio-vader was een alcoholist. Mijn bio-moeder was een simpel meisje. Hij sloeg haar en toen geraakte ze zwanger. Mijn broer werd geboren en hij sloeg ook mijn broer. Mijn broer heeft dan ook in een afscheidsbrief later geschreven dat zijn leven niets anders was dan miserie en hij heeft zelfmoord gepleegd. Mijn bio-moeder zag toendertijd wél wat hij deed tov broer maar voor hem was het dus té laat. Maar voor mij nog niet. Ze heeft mij afgestaan voor mijn geboorte om mij te beschermen tegen de grillen van mijn vader.

Evenwel, soms denk ik: had het niet beter geweest dat mijn adoptievader en mijn adoptiemoeder mij niet hadden lief gehad én dat ik niet was afgestaan. Dan had ik bij mijn nietsnut van vader en moeder geweest. Dan had ik waarschijnlijk nét als mijn broer zelfmoord gepleegd en niet méér geleefd en had ik nu niet die pijnen moeten voelen.

Waarom heeft mijn adoptievader (en ook moeder) mij uit liefde gehaald. Om mij daarna achter te laten/in de steek te laten én mij enorme pijnen te laten voelen. Als er toch géén enkele zin is in het leven, waarom moet ik dan die vreselijke pijnen van dit immense verlies lijden? Life isnt fair.

[ Bericht 0% gewijzigd door makila_avatar op 20-07-2012 18:32:23 ]

quote:

Op vrijdag 20 juli 2012 18:26 schreef makila_avatar het volgende:
Het ganse verhaal. En misschien doet het mensen begrijpen waarom alles zo moeilijk ligt voor mij.

Mijn bio-vader was een alcoholist. Mijn bio-moeder was een simpel meisje. Hij sloeg haar en toen geraakte ze zwanger. Mijn broer werd geboren en hij sloeg ook mijn broer. Mijn broer heeft dan ook in een afscheidsbrief later geschreven dat zijn leven niets anders was dan miserie en hij heeft zelfmoord gepleegd. Mijn bio-moeder zag toendertijd wél wat hij deed tov broer maar voor hem was het dus té laat. Maar voor mij nog niet. Ze heeft mij afgestaan voor mijn geboorte om mij te beschermen tegen de grillen van mijn vader.

Evenwel, soms denk ik: had het niet beter geweest dat mijn adoptievader en mijn adoptiemoeder mij niet hadden lief gehad én dat ik niet was afgestaan. Dan had ik bij mijn nietsnut van vader en moeder geweest. Dan had ik waarschijnlijk nét als mijn broer zelfmoord gepleegd en niet méér geleefd en had ik nu niet die pijnen moeten voelen.

Waarom heeft mijn adoptievader (en ook moeder) mij uit liefde gehaald. Om mij daarna achter te laten/in de steek te laten én mij enorme pijnen te laten voelen. Als er toch géén enkele zin is in het leven, waarom moet ik dan die vreselijke pijnen van dit immense verlies lijden? Life isnt fair.

Dat is nou eenmaal datgene wat een kind moet doorstaan die zijn ouder lief had. Andersom is niet natuurlijk en schijnt het nog veel erger te zijn (mijn oma is er in ieder geval "kapot"aan gegaan door het sterven van haar 1e dochte(als baby), mijn moeder(haar dochter) en later haar schoonzoon(onze vader die ze als een zoon beschouwde), zeker omdat toen haar enig overgebleven kind ook ernstig ziek was (gelukkig genezen). Het is nu nog allemaal erg rauw maar echt het gaat beter worden. Hou de herinnering van je vader in leven. Samen met mijn broer hebben we het nog regelmatig over onze ouders en grootouders ook al zijn ze al jaren dood, zolang je over ze praat leven ze verder in je hart ook al kan ik zeker mijn moeder moeilijk voorstellen hoe ze er nu uit zou zien als 76 jarige want ze stierf al 23 jaar terug.

quote:

Op vrijdag 20 juli 2012 18:26 schreef makila_avatar het volgende:

Waarom heeft mijn adoptievader (en ook moeder) mij uit liefde gehaald. Om mij daarna achter te laten/in de steek te laten én mij enorme pijnen te laten voelen. Als er toch géén enkele zin is in het leven, waarom moet ik dan die vreselijke pijnen van dit immense verlies lijden? Life isnt fair.

Als of je adoptievader je pijn zou willen doen? Denk je dat hij je met opzet in de steek / verlaten heeft? Dat is toch helemaal niet eerlijk om zo te denken. Hij is overleden aan wat ik begrijp keel kanker? Niet iets wat je met opzet kunt krijgen. Dus van in de steek laten is totaal geen sprake en vind het eerlijk gezegt ook heel bot en grof dat jij nu over verlaten /in de steek laten spreekt. Respectloos zou ik het zelfs willen noemen.

Leven is niet altijd eerlijk nee, doe je niks aan. Leer er mee leven. Ik zeg altijd maar zo, het leven is hart! Maar ik ben harder. Niks en niemand krijgt me er onder. Ik vecht me uit elke situatie terug en kom sterker dan ooit terug!

Anders kan je net zo goed in een hoekje gaan zitten janken en wachten tot het einden. Prima als mensen dat doen. In mijn ogen zijn dat zwakkelingen. Personelijke mening natuurlijk

Iemand verliezen is kut zeker als het om je ouders gaat, ik kan het weten. Maar in dit geval kan je niemand wat kwalijk nemen. En snap het gevoel maar dat is niet eerlijk. Hoop dat je dit zelf ook gaat inzien!

quote:

Op vrijdag 20 juli 2012 20:49 schreef ook_gek het volgende:

[..]
Anders kan je net zo goed in een hoekje gaan zitten janken en wachten tot het einden. Prima als mensen dat doen. In mijn ogen zijn dat zwakkelingen. Personelijke mening natuurlijk

Ja natuurlijk moet je voort. Ik ben van mening dat het leven twee delen bevat. Het eerste deel is dat van je ouders, het tweede deel is dat van je gezin. Op een gegeven moment houdt het op bij je ouders. Je moet dan de knop omdraaien, een gezin stichten en dan word jij de vader die over zijn zoon/dochter waakt. Uiteindelijk ben jij dan die sterft in het tweede deel. Het eerste deel van mijn leven zit er dus (deels) op. Het zal nooit meer hetzelfde zijn en dat zal héél hard zijn. Zelfs na 50 jaar gaat dit deel niet meer helen hé? Maar ik begin nu aan déél twee. (Als mijn vrouw tenminste zwanger geraakt. Maar ja, het leven zit vol mankementjes hé)

Bijvoorbeeld voor mijn moeder. Daarvoor is de dood van mijn vader dus het ergste. In feite heeft ze pech. Haar ouders (mijn grootouders) zijn nog wel in leven. Zij slaat dus een stap over en moet nu zonder partner verder. Eigenlijk hoorden haar ouders als eerste te sterven. Jammer genoeg is dat niet altijd zo. Maar ja dat is nu éénmaal zo. Part of life (en dood) Maar goed, ze heeft haar zoon nog (een schrale troost?)

Ik ben wel niet zo sterk als mijn vader. Die kon blijkbaar de omschakeling van deel I naar deel II vrij snel en gemakkelijk maken. Hij heeft nooit geklaagd tijdens zijn leven. Nooit een traan gelaten. (NEVER) Hij was al tevreden met de kleinste pietluttige zaken. Terwijl ik het hier toch lastiger mee heb. Véél lastiger zelfs. Ik twijfel of ik wel de vader kan zijn die mijn vader was. Kan ik dit ook zijn voor mijn eventuele zoon? Krijg ik nog wel een zoon?

Weet je wat het probleem is. Mijn vader had een sterk karakter en nam het leven zoals het op hem afkwam en dat stemde hem reeds tevreden. En ik ben zo niet. Ik ween, ik toon mijn verdriet véél meer, ik kan me niet zo sterk houden en ik pieker. Ik zal mijn vader nooit kunnen evenaren. Maar ja, dat hoeft denk ik ook niet. Dat zou hij ook niet willen. Hij wilde en wil nog steeds dat ik gelukkig ben, dat ik hem een plaatsje kan geven en dat ik voortga met mijn leven.

[ Bericht 3% gewijzigd door makila_avatar op 20-07-2012 21:40:46 ]

quote:

Op vrijdag 20 juli 2012 21:28 schreef makila_avatar het volgende:

Bijvoorbeeld voor mijn moeder. Daarvoor is de dood van mijn vader dus het ergste. In feite heeft ze pech. Haar ouders (mijn grootouders) zijn nog wel in leven. Zij slaat dus een stap over en moet nu zonder partner verder. Eigenlijk hoorden haar ouders als eerste te sterven. Jammer genoeg is dat niet altijd zo. Maar ja dat is nu éénmaal zo. Part of life (en dood) Maar goed, ze heeft haar zoon nog (een schrale troost?)

Je moeder heeft 'pech'. Betekend dat dat ik ook pech heb? Immers overleed mijn partner en zijn mijn ouders nog in leven, dus ik sla nu een stap over. Jammer genoeg, volgens jou.

Want dat is nu eenmaal zo. En gelukkig heb ik mijn kinderen nog. Part of life, schrale troost enzo.

Ik mag serieus hopen dat je dat zelf nooit mee gaat maken want is het gewoon gelul.

Zo negatief zal hij het vast niet bedoelen, maar over het algemeen ziet een ouder niet graag zijn/haar kind eerder sterven. maar het lijkt me dat het overlijden van je partner hiermee niet echt te vergelijken valt. Ik zou dat niet willen graderen.

quote:

Op vrijdag 20 juli 2012 21:54 schreef Miracle_Drug het volgende:

[..]

Je moeder heeft 'pech'. Betekend dat dat ik ook pech heb? Immers overleed mijn partner en zijn mijn ouders nog in leven, dus ik sla nu een stap over. Jammer genoeg, volgens jou.

Want dat is nu eenmaal zo. En gelukkig heb ik mijn kinderen nog. Part of life, schrale troost enzo.

Ik mag serieus hopen dat je dat zelf nooit mee gaat maken want is het gewoon gelul.

Ik vind dan dat je wél degelijk pech hebt, ja. Je hebt nooit de dood van je ouders meegemaakt terwijl je partner reeds overleden is. Dat is niet de gemiddelde/normale gang van zaken hé? Ik kan begrijpen dat je kwaad bent, maar het is gewoon zo.

Een schrale troost, daarmee bedoel ik. Je partner is overleden. Je hebt inderdaad je kinderen nog en mag je daar gelukkig in prijzen. Maar het brengt je partner niet terug. In die zin, is het een schrale troost.

En zelf meemaken? .. mijn vader is dood. Is ook al erg genoeg hoor.

Mijn vader is 21 jaar geleden jong gestorven. Zelf was ik 16. Het heeft jaren geduurd voordat ik alles een plek hem kunnen geven.
In die jaren ben ik een doos gaan vullen met herinneringen. Brieven, foto's ,kleine cadeautje ooit van mijn vader gekregen. Ook zijn afscheidsbrief aan mijn broer en mij. Die is me ontzettend kostbaar, omdat hij daar al zijn liefde over en naar ons uitsprak.

In de loop der jaren heeft dit grote verdriet een plek gekregen. Maar op de meest onverwachte momenten valt het me toch rauw op mijn dak.

Bij zulke momenten pak ik dan mijn vaders schatten. Die geven hoop, troost en hoe raar het ook klinkt, wijsheid

Huh dit quote ging helemaal fout

Niet te doen via mobiel. Reageer morgen wel

quote:

Op vrijdag 20 juli 2012 22:06 schreef makila_avatar het volgende:

[..]

Ik vind dan dat je wél degelijk pech hebt, ja. Je hebt nooit de dood van je ouders meegemaakt terwijl je partner reeds overleden is. Dat is niet de gemiddelde/normale gang van zaken hé? Ik kan begrijpen dat je kwaad bent, maar het is gewoon zo.

Een schrale troost, daarmee bedoel ik. Je partner is overleden. Je hebt inderdaad je kinderen nog en mag je daar gelukkig in prijzen. Maar het brengt je partner niet terug. In die zin, is het een schrale troost.

En zelf meemaken? .. mijn vader is dood. Is ook al erg genoeg hoor.

Dat iets 'niet de normale gang van zaken is', zegt niets over de pijn die je ervaart bij het verliezen van een dierbare. Ik denk niet dat de pijn meer of minder is alnaargelang andere geliefden nog wel in je leven zijn.

quote:

Op vrijdag 20 juli 2012 22:06 schreef makila_avatar het volgende:

[..]

Ik vind dan dat je wél degelijk pech hebt, ja. Je hebt nooit de dood van je ouders meegemaakt terwijl je partner reeds overleden is. Dat is niet de gemiddelde/normale gang van zaken hé? Ik kan begrijpen dat je kwaad bent, maar het is gewoon zo.

Een schrale troost, daarmee bedoel ik. Je partner is overleden. Je hebt inderdaad je kinderen nog en mag je daar gelukkig in prijzen. Maar het brengt je partner niet terug. In die zin, is het een schrale troost.

En zelf meemaken? .. mijn vader is dood. Is ook al erg genoeg hoor.

Ik ben niet kwaad hoor. Je weet blijkbaar gewoon niet beter. Dit is met recht de meest achterlijke post die ik ooit op Fok! heb gelezen. Eveneens de meest achterlijke reactie die ik op het overlijden van vriendlief hebt gekregen.

Maar kwaad? Ik noem het gelul wat je zegt, waar zeg ik dat ik 'kwaad' ben? Oh.. Overigens zou het me geen fluit kunnen schelen wanneer mijn vader het loodje legt. Wellicht zou je, wanneer je zulke onzin post, alle opties open kunnen houden

quote:

Op zaterdag 21 juli 2012 12:29 schreef Disana het volgende:

[..]

Dat iets 'niet de normale gang van zaken is', zegt niets over de pijn die je ervaart bij het verliezen van een dierbare. Ik denk niet dat de pijn meer of minder is alnaargelang andere geliefden nog wel in je leven zijn.

Dit dus. Ik betwijfel of jij dankbaar bent voor je moeder en vrouw terwijl je vader dood is. Want 'hij is dood hoor, en dat is erg genoeg hoor'. Je eigen woorden.