muppets bevallingDeze zwangerschap valt qua pijnklachten (door o.a. verklevingen) aardig zwaarder nog dan mijn eerste. Ik slaap nagenoeg niet, heb veel pijn en vanaf 20 weken zwangerschap zit ik weer 100% in de ziektewet omdat ik anders echt niet kan functioneren. Nadat ik bij 32 weken een blaasontsteking krijg, met vroegtijdige weeën word opgenomen, kan ik mezelf niet meer die schop onder mijn kont verkopen om positief te blijven. Met de gynaecoloog bespreek ik dit, en hij geeft aan rond de 38 weken wel te willen kijken of ik inleidbaar ben.
Ik baar geen kleine kinderen en aangezien ik bij de eerste rond de 38 weken er ook al klaar voor was en een voorspoedige bevalling had, is het bespreekbaar. We overleggen wel samen dat als ik potdicht blijk, er niks gebeurd. Daar ben ik het ook helemaal mee eens, hoe zwaar ik het ook vind, dan bijt ik nog wel even door.
2 juli heb ik een afspraak bij mijn andere gyn. Hij wil me in eerste instantie niet toucheren, omdat mijn andere gyn in de computer had gezet: sowieso inleiden bij 38 weken. Op dat moment ben ik 37.2 dus als ik dan dicht zit, zegt dat nog weinig over de dagen erna.
Ik leg uit dat dat niet de bedoeling is, dat sowieso inleiden, en de gyn wil me dan toch wel toucheren! 2 cm en aardig verstreken, en dat bij 37.2 weken. Hij belt gelijk de afdeling verloskunde en plant me in op 9 juli. Dan ben ik 38.2 weken. Ze leiden pas in vanaf 38 weken en dat ben ik zaterdag. En in het weekend gebeuren er alleen zeer noodzakelijke inleidingen (levensgevaar enzo
).
Hij stript ook nog even en zegt, de kans is klein maar wie weet begint er wat vanzelf! Het rommelt daarna wel wat, maar er gebeurd verder niets. Woensdag 4 juli verlies ik de slijmprop, hoppa. Wat een ding en wat een slijm. Bij de eerste ben ik die nooit verloren, althans, waarschijnlijk pas na het breken van de vliezen bij de inleiding. Niks van gemerkt in elk geval
Verder gebeurd er niets meer, het rommelt de dagen erna af en toe wat, maar niet noemenswaardig. Zondagavond is echt alles klaar thuis, muppetje is 's middags door meneer naar opa en oma gebracht. We gaan naar bed, maar net als de laatste nacht voor de inleiding bij de muppet, lijkt het alsof álle klachen nog even in extreme mate voorbij komen. Zo van: laatste kans, dus 'geniet' er nog even van
7 uur sharp melden we ons op de afdeling verloskundig. CTG wordt aangesloten, infuus wordt vast geprikt. En dan zegt de verpleegster: ik ga zo even de antibiotica giften klaarmaken en dan gaan we je die geven ivm je GBS (groep B streptokokken bacterie) infectie. Ik lach en zeg dat ze even de juiste gegevens erbij moet pakken, want die héb ik helemaal niet!
Het blijkt toch echt in de computer te staan, dus ze gaat in overleg met de gyn & verloskundigen. Na 2 uur (prima CTG!) komt de verloskundige terug en geeft aan dat die bacterie echt geconstateerd is. Na de opname bij 32 weken is er een kweek gedaan en de blaasontsteking blijkt door de GBS bacterie veroorzaakt te zijn. Dan is het protocol dat je eerst 2 antibiotica giften krijgt, voor je bevalt en dat je 24 uur ter observatie blijft, omdat kindjes die de bacterie krijgen bij de geboorte binnen die eerste 24 uur het vaakst zeer ernstig ziek worden.
Miscommunicatie. Apeldoorn (waar ik opgenomen was) zou mij nog bellen met de uitslag van de kweek. Niet gebeurd, dus ik ben (misschien ten onrechte) er vanuit gegaan: geen nieuws, goed nieuws. Zij hebben wel mijn ziekenhuis ingelicht en die zijn er eigenlijk vanuit gegaan dat ik wel op de hoogte was.
Best een domper! Ik ben blij met de extra zorg voor de baby, daar gaat het uiteindelijk om, maar als je er geen rekening mee houdt
Nou goed, kom maar door met die antibiotica! De eerste gift wordt er met spoed ingepropt
dus om 8:45 zit die erin. 4 uur later moet de volgende, en dan mag ik los. Mijn eigen gyn komt nog even e.e.a. rechtzetten
en zegt: tussen 11 en 12 kunnen we wat mij betreft beginnen, want ik verwacht niet dat je binnen een uur/2 uur bevalt. Dus dat moet goedkomen.
Om half 12 worden mijn vliezen gebroken, infuus met synto wordt aangezet (lage dosering) en dan is het wachten. Vruchtwater is helder, 3 a 4 cm heb ik op dat moment. We can start. Het duurt eventjes voordat ik er wat van merk, maar dan beginnen de weeën te komen. Om 13:00 krijg ik antibiotica infuus 2 en dan mag ik los
om 14:00 uur weer getoucheerd, 5 cm nu en ze beginnen goed krachtig te worden! Ik probeer nog even staand de weeën op te vangen, maar constateer dat dat ook echt niks voor mij is
vreselijk!
Ik kan zo niks opvangen. Dus ik ga weer liggen. Ik vraag om een remifentanil infuus en krijg die. Het was nog te doen, maar het werd wel vlot pittiger dus ik wilde op tijd zijn
Floating on the waves (wat een heerlijk spul
) vang ik wee na wee op. Jeuk aan mijn neus (mijn hemel, dat is wel een nadeel van de remifentanil
) dus ik ben inmiddels dikke vriendinnen met een nat washandje
om 4 uur wisselt de dienst, die rond half 5 komen kijken hoe het gaat. Ze vinden me nog te 'bij' (ondanks mijn stonedheid van de remifentanil, haha) en toucheren: nog steeds 5 cm maar inmiddels wel helemaal verstreken. De CTG laat goede weeën zien, dus ze willen met eigenlijk van de synto (inleidinfuus) af hebben. Wel moet ik nog een gift antibiotica, want de tweede is inmiddels alweer 4 uur geleden.
Die zetten ze uit en zeggen me op mijn zij te gaan liggen. Meteen voel ik mijn weeën heel veel sterker worden, dus de remifentanil wordt opgehoogd. De weeën gaan echt van categorie 6 naar 9 voor mijn gevoel, ontspannen is moeilijk maar het lukt nog wel.
16:45 is de synto uitgezet, en om 17:20 voel ik mijn weeën veranderen en krijg lichtelijke persdrang. Ik vertel meneer dit die een beetje vaag kijkt. Het is net een half uur geleden dat ik nog op 5 zat. Ik zeg hem al te bellen en begin al wat oerkreten uit te slaan, ik schrik er zelf van.
De verpleegster komt binnen, kijkt het aan en zegt me meer naar mijn buik te ademen, maar ik voel ineens enorme persdrang.. Ik hou het al niet meer. De vorige keer is (ondanks kort persen, want vacuüm ivm wegvallen hartslag van mijn oudste) dat persen me ontzettend tegengevallen, ik vond het de hel (doe mij maar ontsluiten
) dus ik weet even niet hoe ik het moet zoeken. Voor mijn gevoel duurt het ook heel lang voor de verloskundige er is, ik pers af en toe al wat mee, kan het niet stoppen of tegenhouden, maar niemand verteld me ook dat dat nog niet mag. Waarom komt ze nou niet? De verpleegster legt haar hand op mijn heup en zegt me weer dieper naar mijn buik te ademen en ik kat haar af of ze ALSJEBLIEFT van me af wil blijven
op dat moment geef ik over.
De verloskundige komt ein-de-lijk binnen (10 minuten later, zo lang hoefde ik niet te wachten dus
maar tijd is een raar iets als je pijn hebt
) ik mag op mijn rug gaan liggen (wat ik al amper voor elkaar krijgt) ze toucheert en zegt me dat ik heel goed heb aangevoeld dat het zover is, want ik mag gaan persen. Beugels hoeven niet, ik mag mijn handen in mijn knieën leggen (Wat me niet lukt, ook al niet.. ik kan me gewoon niet overgeven aan persweeën) maar na wat aanwijzingen pers ik zo 3 a 4 keer op een wee.
Wát een drama.. ik vind het niets! Ze toucheert voorzichtig en zegt me naar haar vingers te persen. Dat lukt, en bijna staat het hoofdje al meteen
maar schiet terug. Ze zegt me nog een perswee goed mee te persen en dat ze er dan zomaar kan zijn! Net op het moment dat ik alweer roep
IK STOP ERMEE! wordt het hoofdje al geboren! Ik moet nog een keer meepersen, en daar is ook de rest.
Bij de oudste heb ik dat allemaal niet bewust meegekregen, zo heftig, en nu maak ik het stap voor stap mee. Het is heftig, pijnlijk maar ik ben vooral verbaasd dat ik het zelf doe en dat het ook lukt!
17:37 (7 minuten na volledige ontsluiting), nog geen uur nadat ik 'pas' 5 cm had, is daar mijn meisje Vera
3735 gram
. Helemaal zelf eruit geperst! Binnen 10 minuten werk ik ook nog zelf de placenta eruit. Na controle blijk ik een miniem ruptuurtje richting perineum te hebben, 2 mini hechtinkjes later (nog geen 3 minuten hechten, wat een verschil met het 45 minuten durend borduurwerk van de vorige keer
) is het klaar. Vera heeft al die tijd heerlijk bij me gelegen, ik kan haar aanleggen en ze drinkt zo 2 uur aan één stuk, borst na borst. Ze blijft maar gaan.
Ik kijk ongelofelijk positief terug op deze bevalling. Dat deed ik, ondanks wat ongemakkelijkheden
) al op die van L.eia, maar dit is echt de andere kant. Binnen 3 uur na de bevalling heb ik geplast, gedouched en ligt mijn dochter alwéér te coma zuipen aan de borst
Des te zuurder is het wel dat we nog 24 uur moesten blijven, want ik had nu gewoon zo thuis kunnen zijn. Máár, nogmaals, heel blij met de voorzorgsmaatregelen die ze hebben genomen rondom Vera. Want het is een nare bacterie.
Muppet is best van de leg, maar wél een super trotse zus. Heel lief voor Vera. Verder onwijs rebels in dingen doen die niet mogen
maar dat vinden we helemaal niet gek, uiteraard. Ook haar leven staat op zijn kop. Ik voel me echt ontzettend goed, niks gezwollen, amper pijn (op de gebruikelijke spierpijn na
) echt, ik wil er nog 10 zo! (alleen dat zwanger worden en zijn
)