Ik durf hier af en toe een keertje meelezen, dus heb ik me even geregistreerd om m'n ervaringen met T te delen. Iig lijkt me dit een nuchter topic, ipv dat andere forum met het ene neerslachtige verhaal na het andere.
Als ik er nu goed over nadenk heb ik m'n hele leven T gehad. Als ik er op focuste hoorde ik altijd iets van ruisen in m'n oren. Iemand had me ooit als kind wijsgemaakt, dat dit geluid het stromen van je bloed door je aders was. Met die gedachte, heb ik het geluid altijd verdrongen naar de achtergrond. Zoiets leek me normaal en het heeft me, bij wijze van spreken, 30 jaar niet gestoord.
Tot een 6-7 maanden geleden toen één van mijn beste vriendinnen oordopjes op maat had laten maken. Haar vader is doof, haar gehoor is haar heilig en soms reageert ze te panisch over sommige dingen daaromtrent. Elke keer we uitgingen - ik dans al 2 jaar salsa met haar - maakte ze me bang over tinnitus, met verschillende horrorverhalen. Terwijl de muziek van onze vaste dansstek rond de 90-95db gemiddeld zit.
Ook rond dezelfde tijd toen het een warme zomer was, had ik op mijn slaapkamer de airco op staan. Wanneer ik op een gegeven moment wakker werd van de koude, halfslapend de airco uitschakelde en het plots stil werd, hoorde ik het stevig suizen. Ook wanneer ik na een stevige rit filerijden thuis kwam van m'n werk, merkte ik soms gesuis in m'n oren.
Iets later Tomorrowland bezocht; mijn eerste festival. Ik had m'n wassen oordopjes bij, maar wanneer ik deze in stak smolten ze gelijk in m'n oren. Ze hadden blijkbaar te lijden onder de warme buitentemperaturen toen. Een erg onprettig gevoel en ik heb ze uitgedaan voor de rest van de dag. Ik weet nog goed dat ik door haar T-horrorverhalen mij de hele dag stiekem zorgen heb gemaakt over m'n oren.
Sindsdien is het suizen op de voorgrond geraakt. Vooral in m'n linkeroor. Ook is het gevoel aanwezig dat er druk op m'n oren zit. Een vol of stijf gevoel in m'n oren. Erg moeilijk uit te leggen ...
Ik heb m'n dokter bezocht, die vertelde me dat ik een paar maanden moest wachten. Het zou wel weggaan. M'n trommelvliezen leken iets gespannen, maar verder was alles normaal. Hij vroeg me ook om te klaren, en ik herinner me nog dat ik precies een snot of slijm door mijn linkeroor blies. Een vies gevoel, maar dat is na een 2 weken verdwenen.
Een paar maanden later, ben ik naar een goed aangeschreven KNO specialiste in Gent geweest. Alles zag er normaal uit. Een klein beetje last van sinusitis, maar heel miniem. De gehoortest was erg goed, dus de kans is heel klein dat m'n probleem van geluidsoverlast komt. Hierna kreeg ik te horen dat ik er mee moet leven. Dat ik het gesuis maar moest proberen te negeren, dat ik vooral niet obsessief mocht worden. Want ook al is het geluid niet hard aanwezig. Je hersenen kunnen het geluid versterken, of zelfs geluid genereren door de gedachten eraan. Zij denkt dat stress een grote rol speelt.
Nu zijn we een half jaar verder en veel is er niet veranderd. Ik heb accupunctuur geprobeerd zonder resultaat. Wel zag hij na een onderzoek dat m'n trommelvlies gespannen stond, dat er vocht achter zou zitten. M'n huisdokter zei ongeveer hetzelfde. In principe zou ik nu weer naar het ziekenhuis moeten voor onderzoek. Ook had m'n dokter voorgesteld om al m'n wijsheidstanden te trekken. Hij kan me geen garanties geven dat het probleem dan opgelost is, maar het is het proberen waard.
Een andere denkpiste is de ziekte van Meniere. M'n grootvader had dit, m'n moeder ook maar zonder gesuis. Ik heb nu Betaserc voorgeschreven gekregen. En het drukgevoel is minder in m'n oren. Het gesuis is hetzelfde. Ik heb onlangs, als test de medicatie stopgezet, maar na anderhalve dag zat ik te slikken en te geeuwen als een aap om het drukgevoel in mijn linkeroor weg te krijgen.
Waar sta ik nu? Geen flauw idee. Ik denk dat ik gehoorsschade mag uitschakelen, en daarmee kan ik m'n schuldgevoel ook een beetje sussen. Maar waarom m'n oren exact suizen? Ik heb geen flauw idee. Ik heb een dipje gehad dat ik niets meer wou doen, ik probeer nu terug m'n leven terug op te nemen zoals vroeger. M'n oordopjes op maat zijn besteld, just in case.
Ik ga nog een afspraak maken in het ziekenhuis, maar ik heb nog geen idee waar. Dr De Ridder heeft blijkbaar een wachttijd van een jaar. Is het dan de moeite nog wel? Ik kan me inbeelden dat als ik m'n T wil vergeten, negeren ... dat zo'n afspraak binnen een jaar weer alles oprakelt. M'n probleem is dat m'n gedachten constant willen focussen op m'n T. Soms heb ik momenten dat ik het niet hoor. Maar na een tijdje komen de gedachten: "Is het er nog? Hoor ik het nog?" en daar is het gesuis dan weer natuurlijk.
Het valt me ook op dat wanneer ik sport. Of gewoon een drukke dag heb gehad, shoppen met vrienden, iets eten, iets drinken ... dat ik een druk in m'n hoofd heb 's avonds. Alsof m'n oren een beetje dichtzitten ook. M'n gesuis is dan luider, maar na een paar keer langdurig klaren voelt alles iets beter en is het gesuis weer minder.
Al bij al ben ik niet depressief en wil ook niet in die vicieuze cirkel terechtkomen. Soms is het wel moeilijk. Ik zie de T als één grote uitdaging om erover heen te geraken. 't is gewoon allemaal één ziek psychologisch spelletje!
There’s the moment you know you want one, there’s the moment you first own one, and for the truly afflicted, there’s the decade or two that passes in between.