Bevallingsverhalen deel 12

quote:

Op zaterdag 11 december 2010 08:46 schreef danic het volgende:
Wow Leandra wat een verhaal zeg! En dan bevallen met 4 cm ontsluiting, ik wist niet eens dat dat kon!

Ik ook niet

Volgens de VK zouden ze het er ook niet op gewaagd hebben als het m'n eerste bevalling was geweest, maar ik ben blij dat ze die ontsluiting waarschijnlijk geholpen heeft, want het was allemaal erg spannend aan het worden.

Is het niet zo dat bij sommige dames de ontsluiting pas goed te voelen is als er een wee is? Dat ze daarom soms ook willen toucheren tijdens een wee?

Leandra wat heftig!
Gefeliciteerd met Soneal!

Jeetje Leandra, wat heftig!
Wat heerlijk dat junior jr het goed doet!
Hopelijk knap je zelf ook snel op.

Leandra wat heftig!

Leandra, wow! Met 4 cm bevallen... had ook geen idee dat dat mogelijk is. Gelukkig is alles goed afgelopen.

@ Troeta: ja ik heb mijn verslag opgevraagd bij mijn huisarts. Als het goed is, stuurt het ziekenhuis jouw huisarts het verslag, zodat hij ook op de hoogte is van de bevalling en hoe alles is gegaan. Maarja... met 100% zekerheid kan ik dit natuurlijk niet zeggen, want ik weet niet of het overal in Nederland hetzelfde gaat. Aan de andere kant kan ik me niet voorstellen dat jouw huisarts niet zo'n verslag heeft. Het lijkt me toch wel iets belangrijks dat in je dossier hoort. Ik zou gewoon even bellen dus! En al helemaal als ik jouw beknopte versie lees... dan voel ik bij jou nog veel verdriet en boosheid hierover. Laat je niet afschepen hoor! Je hebt zeker het recht om te weten hoe je eigen bevalling precies is gegaan. Belachelijk van zo'n ziekenhuis dat ze het 'te veel werk vinden'...

ik kreeg de verslagen gewoon mee, 1 voor de kraam, 1 voor de verloskundige. Die van de kraam is nu van mij

Bedankt Fee-nix, dan ga ik het van de week even vragen. En ik denk ook dat het me gaat helpen. De staigaire van de verloskundige belde me over de afsluiting zeg maar en die vertelde het toen.
Maar zelf konden ze het ook niet geven, beetje apart.

@Sonnetje Ik heb wel iets meegekregen, waarop staat hoe lang de uitdrijving duurde en hoe snel de placenta kwam en temperatuur enzo, bedoel je dat?
Want dat heb ik ook wel gekregen,maar het bevallingsverslag is met een tijdslijn en met opmerkingen erbij en wat er op de CTG gebeurde enzo, wat uitgebreider dus.

nee he echt het verslag dat de gyn en de verpleegkundige geschreven hebben tijdens dr bevalling.

dat andere heb ik ook.

Wat goed, zouden ze overal meteen mee moeten geven! had jij er wat aan om dat te lezen?

Nou ik vond t wel fijn om te lezen. Nou ja vooral omdat t wel heftiger was dan ik me herinner zeg maar.
Ze hadden volgens mij ook verwacht dat Floris er slechter aan toe zou zijn (ze hadden medicijnen klaarliggen om in t infuus te spuiten, volgens R waren t pepmiddelen zeg maar, voor Floris).
maar tis wel fijn om te lezen, omdat de bevalling gewoon snel ging en ik de helft amper meegekregen heb.

Maar goed heb ook geen nare herinneringen eraan hoor. Ze hebben alles mooi tussen de persweeën besproken, dus heb t niet meegekregen
T enige wat ik me herinner van t persgebeuren is dat ze vonden dat ie naar een voetballer vernoemd moest worden

Ik heb vorige week een gesprek gehad bij de gyn, wilde het verslag vragen, maar toch niet gedaan. Het was niet meer nodig. De gaten in mijn geheugen zijn opgevuld en ik weet nu wat ze in de ok bij me gedaan hebben. Voor mij is het op dit moment goed zo.

Wat goed, kaatjejannie! Moet een lekker gevoel zijn, zo'n verhelderend gesprek.

Beetje laat en een beetje lang, maar ach, niemand is verplicht het hele verhaal te lezen, dus hierbij toch nog mijn bevallingsverhaal

Woensdag 15 september

Ik ben 39,5 week zwanger en ga voor een standaard controle naar de gynaecoloog. Daar blijkt mijn onderdruk voor het eerst sinds de verhoging van de medicijnen een week of 10 geleden wat hoger te zijn dan de “grens” van 90. Nog niets alarmerends, maar er blijkt ook weer wat eiwit in mijn urine te zitten. Ik geef ook aan dat ik het kleintje al een paar dagen wat minder actief vind en de gynaecoloog besluit me even aan het CTG apparaat te leggen om te kijken hoe het met de kleine gaat. Eerst voelt ze nog even of ik toevallig al ontsluiting heb en dit is nog zeer minimaal, een half vingertopje.
De hartslag van de kleine meid blijkt torenhoog te zijn, aan het begin echt boven de 200 en na een half uurtje is ‘ie wel wat rustiger, maar nog steeds boven de 160. De gynaecoloog besluit me dan toch maar door te sturen naar het andere ziekenhuis, want in dit ziekenhuis zit alleen nog een poli gynaecologie, je kunt er niet meer bevallen. Ik krijg wel toestemming om nog even snel langs huis te gaan om mijn ziekenhuiskoffertje op te halen.
Zo gezegd, zo gedaan. We rijden snel langs huis, pakken het koffertje (ik laad nog snel even wat extra dingetjes in) en rijden naar het andere ziekenhuis. Daar aangekomen word ik weer aan het CTG apparaat gelegd en de hartslag blijft zo tussen de 160 en 180. Ze besluiten me op te nemen en ik mag naar boven, naar de afdeling gynaecologie en tevens kraamafdeling.
Een paar uur later komt de dienstdoende gynaecoloog langs om te vertellen dat ze me vrijdag willen gaan inleiden vanwege pre-eclampsie. Ik moet voor de zekerheid nog even 24 uur urine opvangen, maar aangezien het eiwitgehalte nu 4x zo hoog was als “toegestaan” verwachten ze dat dat niet ineens goed zal zijn. Goed, ik krijg dus een po en verder moet ik me in ieder geval nog anderhalve dag vermaken in het ziekenhuis.

Donderdag 16 september

Na een rustig dagje in het ziekenhuis en 24 urine te hebben opgevangen komt de gynaecoloog
’s avonds weer langs. Ze is nogal verbaasd, het eiwitgehalte in mijn urine was nu gewoon acceptabel. Ik heb dus geen pre-eclampsie. Op zich fijn natuurlijk, maar ze weten nu niet zo goed wat ze met me aanmoeten, inleiden of niet. Er is nu namelijk geen acute reden meer voor. Eigenlijk had ik me de volgende ochtend om 7.00 uur in de verloskamer moeten melden, maar ze wil nu eerst even overleggen met andere gynaecologen wat ze gaan doen en dat overleg is pas tussen 8.30 en 9.00, dus ik kan in ieder geval “uitslapen”.
Hoewel ik blij ben dat de kleine niet in nood is, overvalt deze boodschap me behoorlijk en de tranen komen er ook uit. Ik had me er echt helemaal op ingesteld dat ik vrijdag of zaterdag een kindje zou hebben, en nu zouden ze me ook zomaar naar huis kunnen sturen! Maar goed, er zit niets anders op dan afwachten...

Vrijdag 17 september

Tot mijn eigen verbazing heb ik vannacht heel goed geslapen en ben ik weer vrij rustig. Ik ga er eigenlijk een beetje vanuit dat ze me naar huis gaan sturen. Maar rond negen uur staat de gynaecoloog weer aan mijn bed en zegt dat ze besloten hebben om me toch maar in te gaan leiden, omdat ik toch wel wat kwakkel met mijn waardes en morgen uitgerekend ben. Ik ben erg opgelucht en vijf minuten later ben ik met bed en al onderweg naar de verloskamer!

Daar aangekomen is het nog even wachten op de verloskundige, want het is erg druk: alle verloskamers liggen vol! Rond 10 uur komt ze samen met een gynaecoloog in opleiding een kijkje nemen en ik krijg het gevoel dat ze eerst nog probeert om me van het inleiden af te laten zien. Ze begint over alle risico’s, maar ik zeg dat ik hier nu ben om te bevallen en echt niet naar huis ga. Zodra ik dat gezegd heb, vertelt ze wat het plan is. Omdat ik woensdag nog zo weinig ontsluiting had, is de verwachting dat ze met gel de baarmoedermond rijp moeten maken. Die gel kan maximaal drie keer worden ingebracht en ik moet er dus vanuit gaan dat ik vandaag nog helemaal niet ga bevallen, maar alleen die gel ingebracht ga krijgen.

De gyn i.o. heeft de tube met gel al open gemaakt en de verloskundige gaat voelen. Tot haar en mijn verbazing blijk ik al drie centimeter ontsluiting te hebben en kan de dop dus weer op de tube gel! Ze kan meteen mijn vliezen breken en dat doet ze dus ook. Daarna word ik aangesloten op het infuus met weeënopwekkers, eerst met de laagst mogelijke dosis om te kijken of de weeën niet spontaan op gang komen. Dat gebeurt niet en de dosis wordt steeds wat opgehoogd. Ik voel langzamerhand wat lichte krampjes, maar de eerste “echte” wee voel ik pas rond half twee. Ik vind de pijn nog reuze meevallen als de verloskundige rond drie uur binnen komt om te voelen hoe ver ik ben. Op dat moment heb ik 5 cm ontsluiting en ik weet dat dit wel zo’n beetje de grens is om om een ruggenprik te vragen, maar eerlijk gezegd heb ik die nog helemaal niet nodig, dus ik zeg niets.

Daarna beginnen de weeën wel in heftigheid toe te nemen en dat gaat best snel. De weeën komen echt om de minuut. Rond vier uur heb ik wel echt veel pijn en besluit ik de verloskundige te laten halen, maar ze is net met een bevalling bezig en dus moet ik even geduld hebben. Tegen de tijd dat ze komt is het half vijf en ben ik echt toe aan pijnstilling. Dit ga ik echt geen uren meer volhouden!

De verloskundige gaat voelen (wat een vréééselijk gevoel, ik heb kennelijk een aantal keer geschreeuwd: “Eruit! Eruit!” ) en ik blijk al 9 cm ontsluiting te hebben, dus uiteraard doen ze nu niets meer aan pijnstilling. Er “staat nog een randje” en daarom moet ik op mijn zij gaan liggen. Ik heb enorme persdrang, maar moet dat wegpuffen. Ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan! Dit gedeelte van de bevalling vind ik echt hels, ik heb zó het gevoel dat ik moet persen!
Net iets voor vijven is de verloskundige er weer (ofja, eigenlijk zijn het er twee, want ik zit precies in de wisseling van de wacht) en nu mag ik dan eindelijk gaan persen. Wat een opluchting!

De persfase vind ik eigenlijk helemaal niet erg, want nu kan het nooit meer lang duren. Na een klein kwartiertje persen zie ik een schaar voorbij komen en vertelt de verloskundige dat ze een knipje gaat zetten. Ik vind het allemaal best... na 22 minuten persen is het zover: Anne wordt geboren! Ze wordt op mijn buik gelegd en huilt meteen heel krachtig. Ik vraag meteen of het wel echt een meisje is, en dat is het! En wat is ze mooi... , ook al zit ze helemaal onder het huidsmeer! Anne ligt zeker een half uur bij me, terwijl de placenta komt en de verloskundige gaat hechten, behalve het knipje heb ik ook twee scheurtjes. Het zal allemaal best, ik heb er weinig van gevoeld! Ik zeg meteen al dat ik dit gerust nog een keer doe.

Uiteindelijk wordt Anne gewogen (3922 gram!) en een beetje gewassen en aangekleed en mag ik haar weer bij me houden. Ik voel me uitstekend en wil eigenlijk graag douchen, maar omdat ik toch aardig wat bloed ben verloren mag dat niet. De verpleegkundige wast me dan maar terwijl ik op bed lig. Anderhalf uur na haar geboorte bellen we familie om het grote nieuws te delen. Iedereen is verbaasd dat het zo snel is gegaan! Ik eet nog even een beschuit met muisjes en een boterham. Uiteindelijk duurt het nog even voordat we terug kunnen naar de afdeling vanwege personeelstekort ( ) maar drie uur na de bevalling liggen we weer op mijn “oude” kamer en kan de eerste visite ontvangen worden Die eerste uurtjes met Anne vond ik echt heel erg waardevol en ik heb dan ook met volle teugen genoten!

Ik heb mijn bevalling eigenlijk als heel gemakkelijk ervaren, maar vond het wel jammer dat er totaal geen tijd was voor persoonlijke aandacht. De verloskundige heb ik misschien in totaal drie kwartier aan mijn bed gehad en ze was ook nog eens erg onvriendelijk. Ik vond het achteraf ook belachelijk dat ze me terplekke nog probeerde om me van gedachten te laten veranderen wat betreft het inleiden.
Bij de nacontrole, zes weken na de bevalling, bleek er nog een stuk placenta te zijn achtergebleven in mijn baarmoeder en eerlijk gezegd wijt ik dat aan de haast van de verloskundige. Maar goed, dat kan ik natuurlijk nooit bewijzen, dus we laten het er maar bij.

Klinkt alsof je er wel goed op kan terugkijken! Ging nog best rap dus!

Ik zal mijn verhaal ook eens gaan opschrijven, nog niet gedaan namelijk

quote:

Anne wordt geboren! Ze wordt op mijn buik gelegd en huilt meteen heel krachtig. Ik vraag meteen of het wel echt een meisje is, en dat is het! En wat is ze mooi... , ook al zit ze helemaal onder het huidsmeer!

zo vol liefde voor je prachtige dochter...

Mooi verhaal Fannetje! Ook al had ik het al eens gehoord blijft het altijd mooi om te lezen.

Fannetje wat een mooi verhaal! Heerlijk

Ik hoop zelf ook zo dat ik deze aankomende bevalling mijn kindje bij me kan houden. Dat lijkt me zo'n heerlijke ervaring!

Fannetje wat een ontzettend mooi verhaal!

Fannetje, fijn voor je dat je met zo'n goed gevoel terug kan kijken op je bevalling! (Ondanks de onaardige vk).
En goed om te horen dat inleiden dus niet altijd tot drama hoeft te leiden .

'Mijn' verloskundige heeft me trouwens nooit meer terug gebeld. (Nog ff korte samenvatting: zij had me getoucheerd tijdens een wee, ik in paniek, zij luisterde totaal niet naar me. Ik heb hier later over gebeld omdat ik haar nog wilde spreken. Zij werkt echter niet meer in het ziekenhuis en collega heeft mijn verhaal aangehoord (was heel meelevend) en zou vragen of ze me toch nog wilde bellen. Maar is dus niet meer gebeurd.) Maargoed, ik heb er nu ook wel vrede mee. Vrijen gaat al beter. Lukt nog niet helemaal, maar we zijn goed op weg! . En half februari krijg ik EMDR om eventueel laatste restje trauma weg te halen. Zou moeten helpen om de bekkenbodemspier nog meer te laten ontspannen.

Fannetje, dat klinkt als een fijne bevalling! Wat heerlijk dat je al gelijk 3 centimeter had Wel een beetje jammer dat je maar zo weinig van de verloskundige had gezien. Het eindresultaat is in elk geval prachtig, Anne

Fee-nix, Wat stom dat die verloskundige nooit heeft teruggebeld. Dat is wel een gemiste kans. Fijn dat je weer op de goede weg bent en hopelijk werkt de EMDR goed!

Dank je Solagratia .

Ik denk zelf eigenlijk dat het trauma al grotendeels weg is, dus weet niet of EMDR nog per se nodig is. Maar de afspraak staat al . Dus ik zie wel!

Op dinsdag 11 januari zit ik vrolijk en opgelucht tegenover de verloskundige. Al maanden voel ik me slecht, slaap ik amper en probeer ik ondanks de kwalen gelukkig te zijn met de zwangerschap. Op 11 januari ben ik dolblij dat ik de uitgerekende datum heb gehaald. Een weekje wachten op een inleiding lukt heus wel, denk ik, maar ik laat de verloskundige voor de zekerheid inwendig onderzoek doen en de vliezen losmaken van de baarmoederwand in de hoop dat dit de bevalling in gang zet. Ik heb 1-2 centimeter ontsluiting en ze voelt haartjes!

In de daarop volgende dagen verlies ik bloed en rommelt het flink in mijn buik. Ik heb het gevoel dat mijn lichaam zich klaar aan het maken is voor de bevalling. Op donderdag gaan we naar het consultatiebureau voor de 14 maanden-afspraak van Ivan en daar begin ik de slijmprop te verliezen. Vrijdags om 15:00 uur zitten we weer in het ziekenhuis en voel ik me vooral heel raar. Als de verloskundige nog een keer de vliezen bewerkt heb ik het gevoel dat ze mijn lichaam een laatste zet heeft gegeven. Ik verlies nog meer bloed en kan niet meer goed lopen. Mijn lief rijdt me in rolstoel naar de bloedafname waar ik, omdat ik een verhoogde bloeddruk heb, voor de zoveelste keer het een en ander aan lichaamssappen af moet geven om te controleren of ik zwangerschapsvergifiting heb. In de auto op weg naar huis voel ik de eerste wee.

Er komt meteen regelmaat in de weeën en we beleven een spannende maar fijne avond samen. We eten hutspot met Ivan die na het eten voor de zekerheid naar zijn opa en oma gaat om daar een nachtje te logeren. Later op de avond laat mijn lief ijs van Australian bezorgen omdat ik daar ineens naar hunker. Ik stap intussen nog eens onder de douche en kijk of de weeën daar heftiger door worden. Omdat de weeën goed te doen blijven - te goed te doen in mijn beleving - gaan we nog voor middernacht naar het ziekenhuis om te laten controleren of de weeën iets doen. Ik blijk 3-4 centimeter ontsluiting te hebben en we gaan weer naar huis.

Mijn lief slaapt die nacht op de bank en ik zak tussen de weeën door telkens even weg maar slaap niet echt. 's Ochtends bekruipt me het gevoel dat de weeën niet echt meer iets doen. Ze worden onregelmatiger en ik voel me niet fit genoeg om nog een dag en misschien wel nog een nacht af te wachten. Vroeg in de middag vertrekken we naar het ziekenhuis waar blijkt dat de weeën inderdaad niks meer gedaan hebben. Op dat moment concluderen we dat het genoeg is geweest. Ik heb voor mijn gevoel de ervaring van de spontaan op gang gekomen bevalling beleefd en ik wil fit genoeg zijn voor het misschien wel slopende vervolg. Op dat moment kan ik me nog niks voorstellen bij een bevalling die anders verloopt dan de bevalling van Ivan, dus ik bereid me voor op 17 uur hard werken.

We hebben ons voor twaalven gemeld bij de verloskamers en om 14:00 uur worden dan eindelijk de vliezen gebroken. De verpleegkundige belooft een uur later weeënopwekkers toe te dienen, maar dat gebeurt uiteindelijk pas om 16:00 uur. Al vrij snel worden de weeën heel naar en komen ze sneller dan ik aankan. Ineens weet ik het weer: bevallen is helemaal niet leuk! Van de bevalling van Ivan heb ik achteraf een mooi verhaal gemaakt, zie ik nu heel helder. Intussen zit ik op de rand van het bed en wieg ik mezelf heen en weer als er een wee komt terwijl ik me afzet tegen de handen van mijn lief. Ik voel dat ik me niet kan ontspannen. De verpleegkundige is nergens te bekennen en als ze binnenkomt doet ze wat ze moet doen, maar wacht ze niet een wee af en kijkt niet hoe ik die opvang. Mijn lief ergert zich al de hele dag aan het langzame handelen van het ziekenhuis en op dat moment besef ik dat hij gelijk heeft. Het is druk en ik heb geen prioriteit.

Ik voel me in de steek gelaten en besluit om een ruggenprik te vragen. Het is dan tussen 17:00 en 17:30 uur en de arts-assistent meldt ons dat de anesthetist pas om 20:00 uur tijd heeft. Ik toon daar begrip voor, maar eigenlijk geloof ik haar niet en verwacht ik dat 20:00 uur minstens 21:00 uur zal worden en weet ik niet hoe ik die tijd moet overbruggen. Ik leg me neer bij het alternatief dat de arts-assistent me biedt: pethidine. Ze zegt dat de pethidine kan helpen om de periode tot de ruggenprik te overbruggen, maar ze meldt er ook bij dat ze niet verwacht dat ik die nog nodig zal hebben. Wederom geloof ik haar niet; dat kind wordt écht niet geboren voor middernacht, want ik heb nog minstens 13 uur te gaan.

Om ongeveer 19:00 uur krijg ik bij 5 centimeter ontsluiting (hoewel later blijkt dat het 4 centimeter was) een spuit met pethidine toegediend. Bij de bevalling van Ivan is de ruggenprik tweemaal gezet en heb ik daarna nog pethidine gehad. Het deed allemaal niks. Ik durf deze keer nergens op te hopen, maar na een paar minuten al voel ik de effecten van de pethidine. Ik kan wel kijken maar ik zie niks, ik kan wel luisteren maar ik hoor niks. Ik beland in een soort trip waarin ik een visuele beleving van de bevalling heb in geometrische vormen. Een wee is een kubus en in het midden zit een soort bol waarvan ik niet weet waar die voor staat. Even later begrijp ik dat het persdrang is.

Tussen mijn ogenschijnlijke afwezigheid door - ik lijk afwezig maar ben me heel bewust van de situatie - word ik assertief en meld ik mijn lief dat de verpleegkundige absoluut niet weg mag gaan. Ik zeg dat ik moet persen en vraag aan de verpleegkundige wat ik moet doen. Ze zegt dat ik zo nu en dan zachtjes mee mag drukken. Ik begrijp haar instructie niet en vraag of het bed niet verbouwd moet worden en de beugels niet gemonteerd moeten worden zodat ik kan persen. In mijn beleving bestaat er geen persen zonder die voorbereidingen, zo ging het immers ook bij de bevalling van Ivan. Ik voel me weer aan mijn lot overgelaten en meld nog maar eens duidelijk dat ik moet persen en dat er iets moet gebeuren.

Ineens is de art-assistent er, blijk ik volledige ontsluiting te hebben, maak ik geluiden waarvan ik niet wist dat ze in me zaten en zegt de arts-assistent indringend dat ik moet zuchten, zuchten, zuchten. En dan is Lena er! Iemand zegt dat ik haar aan kan pakken en ik pak haar aan. Ik ben volkomen verbouwereerd. Ik zeg: "Oooohhh. Oooohhh. Oooohh." En daar stop ik minstens 10 minuten niet mee. Ik hoor mijn lief nog zeggen: "Ohja, fototoestel!"

Lena wordt samen met haar vader meegenomen naar een andere kamer en er wordt mij verteld dat ze er erg blauw uitziet en apathisch reageert. Ik hoor het wel maar het dringt niet echt tot me door. Ik maak me geen zorgen en wacht rustig af tot ze teruggebracht wordt terwijl de verloskundige me hecht en de placenta inspecteert. Pas achteraf begrijp ik de ernst van de situatie. Lena heeft Apgarscores van respectievelijk 5, 3 en 5 uit 10. Ze heeft een moeilijke start door de pethidine omdat die zo kort op de uitdrijving is toegediend. Ik weet niet wat ik moet denken. Domme pech dat het ineens zo snel ging?* Maar waarom zei de verloskundige dan dat ze dacht dat ik de ruggenprik om 20:00 uur niet meer nodig zou hebben? Ik voel me ineens heel ongelukkig met de begeleiding tijdens de bevalling en ook schuldgevoel begint naar boven te komen. Ik was vantevoren volledig op de hoogte van de (mogelijk) nadelige effecten van pethidine voor het kind en toch heb ik mijn welzijn boven dat van Lena verkozen. Ik ben blij dat het goed is afgelopen, maar ik weet niet hoe ik daar vrede mee ga krijgen. Een week na de bevalling zie ik een foto van Lena met zuurstofkapje op en voel ik me daar nog verdrietiger over.

Als Lena er goed genoeg aan toe is wordt ze naar me toegebracht en drinkt ze bij me. Mijn lief en ik eten beschuit met roze muisjes en praten wat na over de idiote snelheid waarmee Lena op de wereld kwam. We lachen er dan nog om, ik ga douchen en we maken ons op om naar huis te gaan. Als mijn lief net de MaxiCosi uit de auto heeft gehaald begint Lena wat vocht te spugen. Ik roep de verpleegkundige erbij omdat het me niet lekker zit en we spreken af dat we nog een uur in de verloskamer blijven om te zien of het dan beter gaat. Waarschijnlijk is het gewoon vruchtwater. Intussen maak ik met de mobiele telefoon foto's en filmpjes van Lena terwijl mijn lief op het bevallingsbed ligt en wat wegdoezelt. Dan vermoed ik dat Lena blauw aanloopt en binnen een paar tellen staan we op de gang en snelt er allerlei medisch personeel naar ons toe. Er wordt weer met een zuurstofkapje gerommeld en Lena wordt bijgebracht.

De kinderarts besluit dat Lena het beste een nachtje ter observatie kan blijven. Die ene nacht wordt uiteindelijk vier nachten. De registratie laat dipjes in haar saturatie zien en de kinderarts wil dat die dipjes in ieder geval 48 uur uitblijven voordat Lena naar huis mag. Dat is woensdagmiddag het geval en dan gaan we eindelijk huiswaarts! 14 maanden daarvoor zat ik huilend van geluk in een rolstoel met Ivan op schoot terwijl mijn lief me naar de parkeergarage duwde. Deze keer draagt mijn lief Lena bij zich in de MaxiCosi en loop ik achter de kinderwagen waar Ivan in zit, die vrolijk zwaait naar wildvreemden en daar enthousiast "Die! Die!" bij scandeert. Het is zó anders allemaal, maar weer even bijzonder en dezelfde tranen van geluk wellen op.

_{*Pethidine is na 4 uur afgebroken door het lichaam. Als er meer tijd had gezeten tussen de toediening van pethidine en de uitdrijving dan had Lena er niet zoveel last van gehad.}

[ Bericht 0% gewijzigd door Claudia_x op 26-01-2011 22:12:13 ]

Claudia, wat knap dat je het al hebt kunnen opschrijven. Ik kan me heel goed voorstellen dat die dingen je bezig houden die je beschrijft. Krijgen jullie een nagesprek om dat soort dingen nog te bespreken?

Oh, en ik herken zo wat je zegt, over dat je tijdens de bevalling weer weet hoe heftig en pijnlijk het was. Ik werd toen angstig bij de geboorte van R. Een angst die ik de hele bevallig van S niet gevoeld heb.

Maar ook dat gevoel van intens geluk. Heerlijk dat je lopend en wel het ziekenhuis hebt kunnen verlaten dit keer.