W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiėren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
Ik heb ook wat door die Kepler-data gekeken en er zitten inderdaad redelijk wat vreemde en interessante patronen tussen.
Deze data is ook heel belangrijk voor onderzoek na sterren omdat men de pulsaties in helderheid van de ster zelf ook goed kan meten.
Deze data is ook heel belangrijk voor onderzoek na sterren omdat men de pulsaties in helderheid van de ster zelf ook goed kan meten.
20-01-2011
Straks krijgen we een tweede zon aan onze hemel
Betelgeuze op het punt supernova te gaan en dan verdwijnt onze nacht wellicht voor een poosjeVoorlopig nog voorbehouden tot ondermeer Tatooine, de thuisplaneet van Jabba de Hutt, maar volgens sterrenkundigen straks ook bij ons: twee zonnen in de hemel. Het kan blijkbaar al van 2012. Reden is Betelgeuze (alpha Orionis), na Rigel de helderste ster in het sterrenbeeld Orion en de tweede grootste ster in onze melkweg. Betelgeuze, een zogenaamde rode superreus, is aan het eind van zijn leven, en kan op ieder moment supernova worden. Als dat gebeurt zal gedurende verschillende weken een tweede zon op aarde in de hemel staan. Waarschijnlijk zullen we in die periode geen nacht hebben.
Sinds begin 2010 worden aan het oppervlak van Betelgeuze - dik 600 lichtjaren van hier of 6.000.000.000.000.000.000.000 kilometer en nu al 650 keer groter dan onze zon - heldere vlekken gezien die qua omvang groter zijn dan de afstand tussen zon en aarde (150 miljoen kilometer). Die vlekken worden veroorzaakt door opstijgend heet gas uit het inwendige van de ster. Ze zijn een teken dat Betelgeuze aan het einde van haar leven is en "ieder moment" supernova kan gaan. Lees: op spectaculaire wijze explodeert. Ze "vlamt op" met de lichtkracht van honderden miljoenen tot meer dan een miljard zonnen.
Slecht nieuws voor vampieren
Brad Carter, Senior Lecturer of Physics aan de University of Southern Queensland, expert terzake, meent dat dat al kan gebeuren van pakweg 2012. Het resultaat zal neerkomen op een tweede zon aan onze hemel; eentje die waarschijnlijk gedurende een aantal weken nog feller zal schijnen als onze vertrouwde zon. Daarna deemstert het effect over de periode van een een aantal maanden weg. In de initiėle fase is het volgens Carter waarschijnlijk dat we "geen nacht zullen hebben".
Slecht nieuws voor vampieren wellicht, maar niet noodzakelijk voor ons. Door de supernova zal onze aarde gebombardeerd worden door neutrino's, wat op zich ongevaarlijk is voor de mens. Volgens Carter en zijn collega's valt er niks te vrezen, en wordt het gewoon een geweldige lichtshow. De kans dat wij die mogen meemaken is naar sterrenkundige normen groot, naar gewone normen klein, want "ieder moment" is tussen nu en 10.000 jaar in astronomische termen. Maar desondanks duiken de doemscenario's langs alle kanten op. Dat 2012 nu net het jaar is waarop de Maya's het einde der tijden zouden hebben voorspeld, past mooi in de kraam van de verkondigers van een nakende apocalyps. (mvl)
(HLN)
Straks krijgen we een tweede zon aan onze hemel
Betelgeuze op het punt supernova te gaan en dan verdwijnt onze nacht wellicht voor een poosjeVoorlopig nog voorbehouden tot ondermeer Tatooine, de thuisplaneet van Jabba de Hutt, maar volgens sterrenkundigen straks ook bij ons: twee zonnen in de hemel. Het kan blijkbaar al van 2012. Reden is Betelgeuze (alpha Orionis), na Rigel de helderste ster in het sterrenbeeld Orion en de tweede grootste ster in onze melkweg. Betelgeuze, een zogenaamde rode superreus, is aan het eind van zijn leven, en kan op ieder moment supernova worden. Als dat gebeurt zal gedurende verschillende weken een tweede zon op aarde in de hemel staan. Waarschijnlijk zullen we in die periode geen nacht hebben.
Sinds begin 2010 worden aan het oppervlak van Betelgeuze - dik 600 lichtjaren van hier of 6.000.000.000.000.000.000.000 kilometer en nu al 650 keer groter dan onze zon - heldere vlekken gezien die qua omvang groter zijn dan de afstand tussen zon en aarde (150 miljoen kilometer). Die vlekken worden veroorzaakt door opstijgend heet gas uit het inwendige van de ster. Ze zijn een teken dat Betelgeuze aan het einde van haar leven is en "ieder moment" supernova kan gaan. Lees: op spectaculaire wijze explodeert. Ze "vlamt op" met de lichtkracht van honderden miljoenen tot meer dan een miljard zonnen.
Slecht nieuws voor vampieren
Brad Carter, Senior Lecturer of Physics aan de University of Southern Queensland, expert terzake, meent dat dat al kan gebeuren van pakweg 2012. Het resultaat zal neerkomen op een tweede zon aan onze hemel; eentje die waarschijnlijk gedurende een aantal weken nog feller zal schijnen als onze vertrouwde zon. Daarna deemstert het effect over de periode van een een aantal maanden weg. In de initiėle fase is het volgens Carter waarschijnlijk dat we "geen nacht zullen hebben".
Slecht nieuws voor vampieren wellicht, maar niet noodzakelijk voor ons. Door de supernova zal onze aarde gebombardeerd worden door neutrino's, wat op zich ongevaarlijk is voor de mens. Volgens Carter en zijn collega's valt er niks te vrezen, en wordt het gewoon een geweldige lichtshow. De kans dat wij die mogen meemaken is naar sterrenkundige normen groot, naar gewone normen klein, want "ieder moment" is tussen nu en 10.000 jaar in astronomische termen. Maar desondanks duiken de doemscenario's langs alle kanten op. Dat 2012 nu net het jaar is waarop de Maya's het einde der tijden zouden hebben voorspeld, past mooi in de kraam van de verkondigers van een nakende apocalyps. (mvl)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
20-01-2011
Zwarte gaten en donkere materie gaan niet hand in hand
Uit onderzoek door Duitse en Amerikaanse sterrenkundigen blijkt dat er geen direct verband bestaat tussen de hoeveelheid donkere materie en de massa van het centrale zwarte gat in een sterrenstelsel. De massa van het centrale zwarte gat wordt volledig bepaald door de omvang van de kern van het omringende stelsel (Nature, 20 januari).
In de kern van bijna elk sterrenstelsel is een superzwaar zwart gat te vinden. Daarbij hebben de grootste stelsels - die ook omgeven zijn door de grootste halo's van donkere materie - de zwaarste zwarte gaten. Dat leidde tot de speculatie dat er een direct verband tussen beide bestaat.
Maar het lijkt er dus op dat de zwarte gaten in de kernen van sterrenstelsels hun omvang domweg te danken hebben aan de hoeveelheid beschikbare materie in het kerngebied van hun stelsel. Waarschijnlijk hebben ze het merendeel van hun massa al verzameld in de tijd dat de vorming van sterrenstelsels nog in volle gang was. In die tijd vonden veel botsingen tussen stelsels plaats, waardoor het daarin aanwezige gas in beroering werd gebracht en (deels) naar het centrum van de stelsels stroomde.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Zwarte gaten en donkere materie gaan niet hand in hand
Uit onderzoek door Duitse en Amerikaanse sterrenkundigen blijkt dat er geen direct verband bestaat tussen de hoeveelheid donkere materie en de massa van het centrale zwarte gat in een sterrenstelsel. De massa van het centrale zwarte gat wordt volledig bepaald door de omvang van de kern van het omringende stelsel (Nature, 20 januari).
In de kern van bijna elk sterrenstelsel is een superzwaar zwart gat te vinden. Daarbij hebben de grootste stelsels - die ook omgeven zijn door de grootste halo's van donkere materie - de zwaarste zwarte gaten. Dat leidde tot de speculatie dat er een direct verband tussen beide bestaat.
Maar het lijkt er dus op dat de zwarte gaten in de kernen van sterrenstelsels hun omvang domweg te danken hebben aan de hoeveelheid beschikbare materie in het kerngebied van hun stelsel. Waarschijnlijk hebben ze het merendeel van hun massa al verzameld in de tijd dat de vorming van sterrenstelsels nog in volle gang was. In die tijd vonden veel botsingen tussen stelsels plaats, waardoor het daarin aanwezige gas in beroering werd gebracht en (deels) naar het centrum van de stelsels stroomde.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-01-2011quote:Op vrijdag 21 januari 2011 08:52 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
20-01-2011
Straks krijgen we een tweede zon aan onze hemel
[ afbeelding ]
Betelgeuze op het punt supernova te gaan en dan verdwijnt onze nacht wellicht voor een poosjeVoorlopig nog voorbehouden tot ondermeer Tatooine, de thuisplaneet van Jabba de Hutt, maar volgens sterrenkundigen straks ook bij ons: twee zonnen in de hemel. Het kan blijkbaar al van 2012. Reden is Betelgeuze (alpha Orionis), na Rigel de helderste ster in het sterrenbeeld Orion en de tweede grootste ster in onze melkweg. Betelgeuze, een zogenaamde rode superreus, is aan het eind van zijn leven, en kan op ieder moment supernova worden. Als dat gebeurt zal gedurende verschillende weken een tweede zon op aarde in de hemel staan. Waarschijnlijk zullen we in die periode geen nacht hebben.
Sinds begin 2010 worden aan het oppervlak van Betelgeuze - dik 600 lichtjaren van hier of 6.000.000.000.000.000.000.000 kilometer en nu al 650 keer groter dan onze zon - heldere vlekken gezien die qua omvang groter zijn dan de afstand tussen zon en aarde (150 miljoen kilometer). Die vlekken worden veroorzaakt door opstijgend heet gas uit het inwendige van de ster. Ze zijn een teken dat Betelgeuze aan het einde van haar leven is en "ieder moment" supernova kan gaan. Lees: op spectaculaire wijze explodeert. Ze "vlamt op" met de lichtkracht van honderden miljoenen tot meer dan een miljard zonnen.
Slecht nieuws voor vampieren
Brad Carter, Senior Lecturer of Physics aan de University of Southern Queensland, expert terzake, meent dat dat al kan gebeuren van pakweg 2012. Het resultaat zal neerkomen op een tweede zon aan onze hemel; eentje die waarschijnlijk gedurende een aantal weken nog feller zal schijnen als onze vertrouwde zon. Daarna deemstert het effect over de periode van een een aantal maanden weg. In de initiėle fase is het volgens Carter waarschijnlijk dat we "geen nacht zullen hebben".
Slecht nieuws voor vampieren wellicht, maar niet noodzakelijk voor ons. Door de supernova zal onze aarde gebombardeerd worden door neutrino's, wat op zich ongevaarlijk is voor de mens. Volgens Carter en zijn collega's valt er niks te vrezen, en wordt het gewoon een geweldige lichtshow. De kans dat wij die mogen meemaken is naar sterrenkundige normen groot, naar gewone normen klein, want "ieder moment" is tussen nu en 10.000 jaar in astronomische termen. Maar desondanks duiken de doemscenario's langs alle kanten op. Dat 2012 nu net het jaar is waarop de Maya's het einde der tijden zouden hebben voorspeld, past mooi in de kraam van de verkondigers van een nakende apocalyps. (mvl)
[ afbeelding ]
(HLN)
"Helemaal geen tweede zon volgend jaar"
© afp
Op het internet en in media circulerende berichten dat de ster Betelgeuse volgend jaar zou ontploffen en daarbij helder zou oplichten als een tweede zon zijn onzin, zo heeft de gezaghebbende website space.com op gezag van wetenschappers gemeld.
Betelgeuse verliest massa en zou "weldra" ontploffen in een supernova. Maar de term "weldra" moet op astronomische schaal worden gezien, zei astronoom Jim Kaler van de Universiteit van Illinois tegenover een zustersite van space.com. Niemand weet wanneer de ster, die 10 tot 20 keer zoveel massa als onze Zon heeft, zal ontploffen. Eenmaal Betelgeuse een supernova wordt, zal het hemellichaam niet oplichten als een tweede zon aan ons firmament, beklemtoont de sterrenkundige ook. De supernova zou wel zowat de helderheid hebben van een halve maan, zichtbaar in vol daglicht en schaduwen afwerpend.
Geen gevaar
Nog volgens Kaler is er geen enkele reden om bang te zijn van deze supernova. Met een afstand van zowat 600 lichtjaar bevindt Betelgeuse, ook bekend als Alpha Orionis, zich te ver van ons opdat uitgespuwde materie en straling schade kunnen aanrichten. Het wordt ook een type van supernova waarbij er geen uitbarstingen van schadelijke gammastraling zullen zijn.
Wel zal de knal een zootje maken van het sterrenbeeld Orion, waarvan Betelgeuse een boegbeeld is. (belga/ep)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
dat geldt voor het hele heelal, het ziet er op dit moment heel anders uit dan wij zien, het aantal sterrenstelsels is kleiner geworden maar ze zijn op zich weer groter geworden doordat ze zijn gefuseerd zoals in de toekomst de melkweg met andromeda zullen fuseren en een nog groter stelsel zullen vormenquote:
Die is misschien allang ontploft. Wij zien Betelgeuse's verleden.
26-01-2011
Sterrenstelsel op recordafstand ontdekt
Een internationaal team van sterrenkundigen, onder wie Rychard Bouwens en Marijn Franx van de Universiteit Leiden, heeft een sterrenstelsel ontdekt met een roodverschuiving van 10,3. Dat komt overeen met een recordafstand van 13,2 miljard lichtjaar. Anders gezegd: het licht van het verre sterrenstelsel, dat de aanduiding UDFj-39546284 draagt, werd uitgezonden toen het heelal nog maar 500 miljoen jaar oud was (Nature, 27 januari).
Het verre sterrenstelsel is ontdekt op een alles bij elkaar 87 uur belichte opname van de Hubble-ruimtetelescoop. Tot nog toe is UDFj-39546284 het enige stelsel op de Hubble-foto met een roodverschuiving groter dan 10. Daarnaast zijn wel nog enkele tientallen stelsels op afstanden van iets meer dan 13 miljard lichtjaar (een roodverschuiving van 8) opgespoord.
Volgens de onderzoekers is dat heel opmerkelijk: op grond van eerdere metingen werden minstens tien van die extreem verre sterrenstelsels verwacht. Het lijkt er dus op dat het heelal in de periode tussen 500 en 650 miljoen jaar na de oerknal een zeer sterke evolutie heeft ondergaan.
Sterrenstelsels die zich nog verder weg bevinden dan UDFj-39546284 bevinden zich buiten het bereik van de Hubble-ruimtetelescoop. Voor een nog diepere blik in het heelal is het wachten op de James Webb-ruimtetelescoop, die op zijn vroegst in 2014 wordt gelanceerd.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Sterrenstelsel op recordafstand ontdekt
Een internationaal team van sterrenkundigen, onder wie Rychard Bouwens en Marijn Franx van de Universiteit Leiden, heeft een sterrenstelsel ontdekt met een roodverschuiving van 10,3. Dat komt overeen met een recordafstand van 13,2 miljard lichtjaar. Anders gezegd: het licht van het verre sterrenstelsel, dat de aanduiding UDFj-39546284 draagt, werd uitgezonden toen het heelal nog maar 500 miljoen jaar oud was (Nature, 27 januari).
Het verre sterrenstelsel is ontdekt op een alles bij elkaar 87 uur belichte opname van de Hubble-ruimtetelescoop. Tot nog toe is UDFj-39546284 het enige stelsel op de Hubble-foto met een roodverschuiving groter dan 10. Daarnaast zijn wel nog enkele tientallen stelsels op afstanden van iets meer dan 13 miljard lichtjaar (een roodverschuiving van 8) opgespoord.
Volgens de onderzoekers is dat heel opmerkelijk: op grond van eerdere metingen werden minstens tien van die extreem verre sterrenstelsels verwacht. Het lijkt er dus op dat het heelal in de periode tussen 500 en 650 miljoen jaar na de oerknal een zeer sterke evolutie heeft ondergaan.
Sterrenstelsels die zich nog verder weg bevinden dan UDFj-39546284 bevinden zich buiten het bereik van de Hubble-ruimtetelescoop. Voor een nog diepere blik in het heelal is het wachten op de James Webb-ruimtetelescoop, die op zijn vroegst in 2014 wordt gelanceerd.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
NASA's Hubble Finds Most Distant Galaxy Candidate Ever Seen in Universe
Voor grotere formaten klik foto
This observation was made with the Wide Field Camera 3 starting just a few months after it was installed in the observatory in May 2009, during the last NASA space shuttle servicing mission to Hubble. After more than a year of detailed observations and analysis, the object was positively identified in the camera's Hubble Ultra Deep Field-Infrared data taken in the late summers of 2009 and 2010.
en als jezelf richting het stelsel wilt kijken
Videotje
[ Bericht 20% gewijzigd door -CRASH- op 27-01-2011 12:10:54 ]
Voor grotere formaten klik foto
This observation was made with the Wide Field Camera 3 starting just a few months after it was installed in the observatory in May 2009, during the last NASA space shuttle servicing mission to Hubble. After more than a year of detailed observations and analysis, the object was positively identified in the camera's Hubble Ultra Deep Field-Infrared data taken in the late summers of 2009 and 2010.
en als jezelf richting het stelsel wilt kijken
Videotje
[ Bericht 20% gewijzigd door -CRASH- op 27-01-2011 12:10:54 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
eigenlijk wat ik al zei, dat pas ontdekte stelsel op meer dan 13 miljard lichtjaar afstand zou nu wel eens veel groter kunnen zijnquote:
[..]
dat geldt voor het hele heelal, het ziet er op dit moment heel anders uit dan wij zien, het aantal sterrenstelsels is kleiner geworden maar ze zijn op zich weer groter geworden doordat ze zijn gefuseerd zoals in de toekomst de melkweg met andromeda zullen fuseren en een nog groter stelsel zullen vormen
Vandaag 28 Januari.....
Het is alweer 25 jaar geleden dat de Space Shuttle Challenger 73 seconden na de lancering explodeerde.
Het zou de 10de vlucht van de Challenger zijn geweest en de 25ste vlucht van een Space Shuttle.
[ Bericht 0% gewijzigd door -CRASH- op 28-01-2011 02:55:10 ]
Het is alweer 25 jaar geleden dat de Space Shuttle Challenger 73 seconden na de lancering explodeerde.
Het zou de 10de vlucht van de Challenger zijn geweest en de 25ste vlucht van een Space Shuttle.
quote:Space Shuttle Challenger Disaster
The first Space Shuttle Disaster was Challenger which was lost during an explosion as it took off from Cape Canaveral on January 28, 1986, killing all seven people on board. NASA suspended shuttle flights for two years.
The Space Shuttle Challenger Mission (Flight STS-51L) was the 25th Space Shuttle mission and the 10th launch of the Space Shuttle Challenger.
It was launched from Pad 39B at Kennedy Space Center in Florida at 11:38am EST. This mission was highly publicized because it was the first time a school teacher was allowed to travel in space. Christa McAuliffe, a high school teacher from New Hampshire was to be the the first civilian in space. She was selected from more than 11,000 applicants.
The crew of Space Shuttle Challenger consisted of 7 astronauts:
- Francis R. Scobee - Mission Commander
- Michael J. Smith - Pilot
- Gregory B. Jarvis - Payload Specialist 1
- Christa McAuliffe - Payload Specialist 2
- Judith A. Resnik - Mission Specialist 1
- Ellison S. Onizuka - Mission Specialist 2
- Ronald E. McNair - Mission Specialist 3
The Challenger cargo included two satellites in the cargo bay and equipment in the crew compartment for experiments that would be carried out during the mission. The payloads flown on Space Shuttle Challenger Mission 51-L included:
- Tracking Data Relay Satellite-2 (TDRS-2): a NASA communications satellite that was to have been placed in a geosynchronous orbit with the aid of a booster called the Inertial Upper Stage. The satellite would have supported communications with the Space Shuttle and up to 23 other spacecraft.
- Spartan satellite that would be deployed into orbit carrying special instruments for the observation of Halley's Comet. Spartan satellite was to have been deployed into low Earth orbit using the remote manipulator system. Halley's Comet Experiment Deployable, a free-flying module designed to observe tail and coma of Halleys comet with two ultraviolet spectrometers and two cameras.
--------------------------------------------------------------------------------
Space Shuttle Challenger Mission 51 L History
Shuttle Mission 51-L was originally scheduled for July, 1985. The astronaut crew were assigned in January 1985, however, the launch was rescheduled to late November 1985 due to changes in payloads. The November launch date slipped due to delays.
The launch was re-scheduled for January 22, however, the date slipped to January 23, then January 24, due to delays in mission 61-C. Launch was reset for January 25 because of bad weather at the transoceanic abort landing (TAL) site in Dakar, Senegal. To utilize Casablanca (not equipped for night landings) as alternate TAL site, T-zero was moved to a morning lift-off time. The launch was postponed another day when launch processing was unable to meet the new morning lift-off time. Prediction of unacceptable weather at the Kennedy Space Center (KSC) led to the launch being rescheduled for 9:37 a.m. EST, January 27.
The launch was delayed 24 hours again when the ground servicing equipment hatch closing fixture could not be removed from the orbiter hatch. The fixture was sawed off and an attaching bolt drilled out before closeout was completed. During the delay, cross winds exceeded return-to-launch-site limits at KSC's Shuttle Landing Facility. The launch on January 28 was delayed two hours when a hardware interface module in the launch processing system, which monitors the fire detection system, failed during liquid hydrogen tanking procedures.
After several launch delays, NASA officials overruled the concerns of the engineers and ordered a lift off on a cold morning, at 11:38:00 a.m. EST on January 28, 1986 . The mission ended in tragedy. Challenger disintegrated into a ball of fire. The accident occurred 73 seconds into flight, at an altitude of 46,000 feet (14, 020 meters) and at about twice the speed of sound.
--------------------------------------------------------------------------------
Cause of the Disaster
The main cause of the explosion was the failure of the aft joint seal in the right SRB due to the cold weather. A combustion gas leak through the right Solid Rocket Motor aft field joint initiated at or shortly after ignition eventually weakened and/or penetrated the External Tank initiating vehicle structural break-up and loss of the Space Shuttle Challenger during STS Mission 51-L.
--------------------------------------------------------------------------------
Orbiter Did not explode
Challenger itself did not explode, but various structural failures caused the orbiter to break apart. Although the Challenger disintegrated almost without warning, the crew may have briefly been aware that something was wrong. The crew cabin tore lose from the rest of the shuttle and soared through the air. It took almost three minutes for the cabin to fall into the Atlantic Ocean, where it smashed on impact, killing the seven crew members.
--------------------------------------------------------------------------------
Space Shuttle SRB's
A full year before Challenger was launched, a major fault was discovered in the design of the solid rocket boosters - the SRB's. These 2 immensely powerful rockets are strapped to the side of the External Tank and accelerate the shuttle clear of the Earth's atmosphere. 2 minutes after launch, the SRB's release from the Shuttle, dropping to the ocean and are collected for reuse. The SRB's were built for NASA by a contractor, Morton Thiokol, Inc.
--------------------------------------------------------------------------------
Shuttle Aftermath
All shuttle missions were halted while a special commission appointed by President Reagan determined the cause of the accident and what could be done to prevent such disasters from happening again. It was headed by former secretary of state William Rogers the commission included former astronaut Neil Armstrong and former test pilot Chuck Yeager.
--------------------------------------------------------------------------------
Shuttle Investigation
In June 1986, the commission reported that the accident was caused by a failure of O rings in the shuttle's right solid rocket booster. These rubber rings sealed the joint between the two lower segments of the booster. Design flaws in the joint and unusually cold weather during the launch caused the O rings to allow hot gases to leak out of the booster through the joint. Flames from within the booster streamed past the failed seal and quickly expanded the small hole. The flaming gases then burned a hole in the shuttle's external fuel tank. The flames also cut away one of the supporting beams that held the booster to the side of the external tank. The booster tore loose and ruptured the tank. The propellants from the tank formed a giant fireball as structural failures tore the vehicle apart.
The commission said NASA's decision to launch the shuttle was flawed. Top level decision makers had not been informed of problems with the joints and O rings or the possible damaging effects of cold weather. The Commission also concluded that there was a serious flaw in the decision making process leading up to the launch of flight 51-L.
--------------------------------------------------------------------------------
Shuttle Modifications
Shuttle designers made several technical modifications, including an improved O ring design and the addition of a crew bail-out system. Although such a system would not work in all cases, it could save lives of shuttle crew members in certain situations. Procedural changes included stricter safety reviews and more restrictive launching conditions.
--------------------------------------------------------------------------------
Shuttle resumes flight
The entire space shuttle program was grounded during the commission's investigation and did not resume flying until shuttle designers made several technical modifications and NASA management implemented stricter regulations regarding quality control and safety. The space shuttle resumed flying on September 29, 1988 with the launch of the redesigned shuttle Discovery on STS-26 mission. In 1991, the shuttle Endeavour joined the fleet to replace the Challenger, again bringing the number of ships to four.
[ Bericht 0% gewijzigd door -CRASH- op 28-01-2011 02:55:10 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
27-01-2011
Jacht op donkere materie nadert ontknoping
Natuurkundigen zitten de donkere materie - de onzichtbare substantie die een kwart van de massa/energie-inhoud van het heelal voor zijn rekening neemt - op de hielen. Die conclusie trekken zij na het eerste succesvolle onderzoeksjaar met de CMS-deeltjesdetector van de Large Hadron Collider (LHC) in Genčve.
De onderzoekers hebben het afgelopen jaar protonen met bijna de snelheid van het licht tegen elkaar laten knallen. Dat resulteert in energieėn en dichtheden die vergelijkbaar zijn met die in het heelal kort na de oerknal, 13,7 miljard jaar geleden. De verwachting is dat bij zulke botsingen dezelfde soorten deeltjes zullen ontstaan die in de prille begintijd van het heelal bestonden.
De natuurkundigen zeggen dat ze goed op weg zijn om een van de belangrijkste theorieėn te bevestigen of ontkrachten die veel van de openstaande vragen in de deeltjesfysica zou kunnen beantwoorden: de supersymmetrie. Deze theorie moet onder meer duidelijkheid geven over de samenstelling van de donkere materie.
De verwachting is dat binnen enkele jaren uitsluitsel kan worden gegeven. Als de theorie van de supersymmetrie klopt, zouden er heel af en toe bijzondere botsingen tussen protonen moeten plaatsvinden waarbij nog niet eerder waargenomen deeltjes ontstaan. Deze zogeheten 'sparticles' zijn een belangrijke kandidaat voor de verklaring van de donkere materie.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Jacht op donkere materie nadert ontknoping
Natuurkundigen zitten de donkere materie - de onzichtbare substantie die een kwart van de massa/energie-inhoud van het heelal voor zijn rekening neemt - op de hielen. Die conclusie trekken zij na het eerste succesvolle onderzoeksjaar met de CMS-deeltjesdetector van de Large Hadron Collider (LHC) in Genčve.
De onderzoekers hebben het afgelopen jaar protonen met bijna de snelheid van het licht tegen elkaar laten knallen. Dat resulteert in energieėn en dichtheden die vergelijkbaar zijn met die in het heelal kort na de oerknal, 13,7 miljard jaar geleden. De verwachting is dat bij zulke botsingen dezelfde soorten deeltjes zullen ontstaan die in de prille begintijd van het heelal bestonden.
De natuurkundigen zeggen dat ze goed op weg zijn om een van de belangrijkste theorieėn te bevestigen of ontkrachten die veel van de openstaande vragen in de deeltjesfysica zou kunnen beantwoorden: de supersymmetrie. Deze theorie moet onder meer duidelijkheid geven over de samenstelling van de donkere materie.
De verwachting is dat binnen enkele jaren uitsluitsel kan worden gegeven. Als de theorie van de supersymmetrie klopt, zouden er heel af en toe bijzondere botsingen tussen protonen moeten plaatsvinden waarbij nog niet eerder waargenomen deeltjes ontstaan. Deze zogeheten 'sparticles' zijn een belangrijke kandidaat voor de verklaring van de donkere materie.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-01-2011
Een nieuwe verklaring van het universum
NRT-recensie: Het grote ontwerp
Waarom is er iets, in plaats van niets? Het universum bestaat omdat het moet bestaan, schrijft Stephen Hawking in 'Het grote ontwerp'. Wanneer het dat niet doet, zal het zichzelf alsnog spontaan uit het niets scheppen. Zonder dat daar een ontwerper voor nodig is.
'De filosofie is dood', schrijven Stephen Hawking en Leonard Mlodinov in de introductie van hun nieuwe boek Het grote ontwerp: een nieuwe verklaring van het Universum. 'In de menselijke zoektocht naar kennis zijn het de natuurwetenschappers die momenteel de fakkel van de ontdekking dragen.' Hoewel Hawking bekend staat om zijn brutale humor, is het schrijversduo hier bloedserieus.
In Het grote ontwerp gaan de Hawking en Mlodinov zogezegd verder waar Albert Einstein gebleven was. De lezer wordt meegenomen op een fascinerende rondleiding langs de meest fundamentele ontdekkingen in de natuur- en sterrenkunde sinds de Grieken, om uit te komen bij een nieuwe verklaring van het heelal. Dankzij de grote vorderingen van de wetenschap zijn mythologie en theologie niet langer nodig om de wereld te verklaren, stelt Hawking.
Fans van de Britse kosmoloog hebben meer dan tien jaar moeten wachten op dit nieuwe boek. Omdat hij lijdt aan ALS, een ongeneeslijke ziekte die de zenuwcellen aantast, heeft hij het geschreven met hulp van journalist en natuurkundige Leonard Mlodinov.
Hawking, een grootheid op het gebied van kosmologie en zwaartekracht, was tot voor kort (2009) hoogleraar aan de universiteit van Cambridge. Zijn specialiteit is het onderzoek naar zwarte gaten in het heelal. Bij het grote publiek brak hij in 1988 door met Het Heelal (A brief history of time, ook in samenwerking met Mlodinov) waarin hij verschillende complexe onderwerpen uit de sterrenkunde uitlegt, zoals de oerknaltheorie, zwarte gaten en de snaartheorie.
Slechts één formule
Hawking merkte ooit op dat zijn redacteur hem had gewaarschuwd dat elke formule in een boek het lezerspubliek halveert. Hij heeft goed geluisterd. Hoewel hij zich best waagt aan ingewikkelde wiskunde, komt er in het hele boek slechts één formule voor: E = mc2. Op toegankelijke en elegante wijze (maar ook met tenenkrommende humor helaas) brengt hij de lezer op de hoogte van de nieuwste vindingen en theorieėn in de kwantumfysica.
Daarmee wil hij niet alleen het hoe van het heelal verklaren maar ook antwoord geven op de vragen: Waarom is er iets in plaats van niets? Waarom bestaan wij? Waarom hebben we deze specifieke verzameling natuurwetten, en geen andere?
Hawking gebruikt de theorie van Richard Feynman over alternatieve geschiedenissen uit de kwantumfysica om tot zijn theorie-van-alles te komen. Ondanks zijn opvatting dat de filosofie heeft afgedaan, leent hij, opmerkelijk genoeg, een theorie uit de filosofie ter onderbouwing van zijn visie.
Familie van theorieėn
Modelafhankelijk realisme stelt dat er geen beeld- of theorieonafhankelijk concept van de werkelijkheid bestaat. In dat geval bestaat er dus ook niet één enkele theorie die het heelal kan verklaren. De nieuwe theorie-van-alles is een familie van theorieėn die elkaar overlappen en elk een stukje van het geheel verklaren, de zogeheten M-theorie, waarbij overigens onduidelijk is waar M voor staat.
Hawkings verbijsterende conclusie is dat de M-theorie voorspelt dat er niet slechts één enkel universum bestaat maar een onvoorstelbare veelheid aan universa. In dit multiversum moet er wel een heelal tussenzitten dat, simpelweg toevallig, de juiste wetten en omstandigheden kent om leven zoals wij dat kennen voort te brengen. Het universum bestaat omdat het moet bestaan, zonder tussenkomst van een godheid. Wanneer het dat niet doet, zal het zichzelf alsnog spontaan uit het niets scheppen.
Hawking werkt via een lange ontwikkeling van theorieėn naar zijn ultieme antwoord toe, maar het slothoofdstuk biedt helaas niet de climax die de lezer verwacht. De theorieėn die hij gebruikt zijn verre van bevestigd en stuiten nog op veel weerstand in de academische wereld.
Zolang de M-theorie nog niet volledig ontcijferd is, is het wellicht wat voorbarig van Hawking om te stellen dat God of de filosofie niet langer nodig zijn in de verklaring van het universum. Niettemin hebben Hawking en Mlodinov een zeer goed leesbaar, beknopt en fascinerend relaas geschreven over de rijkdom aan kosmologische ontdekkingen. Het boek zal zelfs de meest alfageoriėnteerde leek bekoren en doen snakken naar meer.
Laetitia Guchelaar, Noorderlicht Recensie Team
(Noorderlicht)
Een nieuwe verklaring van het universum
NRT-recensie: Het grote ontwerp
Waarom is er iets, in plaats van niets? Het universum bestaat omdat het moet bestaan, schrijft Stephen Hawking in 'Het grote ontwerp'. Wanneer het dat niet doet, zal het zichzelf alsnog spontaan uit het niets scheppen. Zonder dat daar een ontwerper voor nodig is.
'De filosofie is dood', schrijven Stephen Hawking en Leonard Mlodinov in de introductie van hun nieuwe boek Het grote ontwerp: een nieuwe verklaring van het Universum. 'In de menselijke zoektocht naar kennis zijn het de natuurwetenschappers die momenteel de fakkel van de ontdekking dragen.' Hoewel Hawking bekend staat om zijn brutale humor, is het schrijversduo hier bloedserieus.
In Het grote ontwerp gaan de Hawking en Mlodinov zogezegd verder waar Albert Einstein gebleven was. De lezer wordt meegenomen op een fascinerende rondleiding langs de meest fundamentele ontdekkingen in de natuur- en sterrenkunde sinds de Grieken, om uit te komen bij een nieuwe verklaring van het heelal. Dankzij de grote vorderingen van de wetenschap zijn mythologie en theologie niet langer nodig om de wereld te verklaren, stelt Hawking.
Fans van de Britse kosmoloog hebben meer dan tien jaar moeten wachten op dit nieuwe boek. Omdat hij lijdt aan ALS, een ongeneeslijke ziekte die de zenuwcellen aantast, heeft hij het geschreven met hulp van journalist en natuurkundige Leonard Mlodinov.
Hawking, een grootheid op het gebied van kosmologie en zwaartekracht, was tot voor kort (2009) hoogleraar aan de universiteit van Cambridge. Zijn specialiteit is het onderzoek naar zwarte gaten in het heelal. Bij het grote publiek brak hij in 1988 door met Het Heelal (A brief history of time, ook in samenwerking met Mlodinov) waarin hij verschillende complexe onderwerpen uit de sterrenkunde uitlegt, zoals de oerknaltheorie, zwarte gaten en de snaartheorie.
Slechts één formule
Hawking merkte ooit op dat zijn redacteur hem had gewaarschuwd dat elke formule in een boek het lezerspubliek halveert. Hij heeft goed geluisterd. Hoewel hij zich best waagt aan ingewikkelde wiskunde, komt er in het hele boek slechts één formule voor: E = mc2. Op toegankelijke en elegante wijze (maar ook met tenenkrommende humor helaas) brengt hij de lezer op de hoogte van de nieuwste vindingen en theorieėn in de kwantumfysica.
Daarmee wil hij niet alleen het hoe van het heelal verklaren maar ook antwoord geven op de vragen: Waarom is er iets in plaats van niets? Waarom bestaan wij? Waarom hebben we deze specifieke verzameling natuurwetten, en geen andere?
Hawking gebruikt de theorie van Richard Feynman over alternatieve geschiedenissen uit de kwantumfysica om tot zijn theorie-van-alles te komen. Ondanks zijn opvatting dat de filosofie heeft afgedaan, leent hij, opmerkelijk genoeg, een theorie uit de filosofie ter onderbouwing van zijn visie.
Familie van theorieėn
Modelafhankelijk realisme stelt dat er geen beeld- of theorieonafhankelijk concept van de werkelijkheid bestaat. In dat geval bestaat er dus ook niet één enkele theorie die het heelal kan verklaren. De nieuwe theorie-van-alles is een familie van theorieėn die elkaar overlappen en elk een stukje van het geheel verklaren, de zogeheten M-theorie, waarbij overigens onduidelijk is waar M voor staat.
Hawkings verbijsterende conclusie is dat de M-theorie voorspelt dat er niet slechts één enkel universum bestaat maar een onvoorstelbare veelheid aan universa. In dit multiversum moet er wel een heelal tussenzitten dat, simpelweg toevallig, de juiste wetten en omstandigheden kent om leven zoals wij dat kennen voort te brengen. Het universum bestaat omdat het moet bestaan, zonder tussenkomst van een godheid. Wanneer het dat niet doet, zal het zichzelf alsnog spontaan uit het niets scheppen.
Hawking werkt via een lange ontwikkeling van theorieėn naar zijn ultieme antwoord toe, maar het slothoofdstuk biedt helaas niet de climax die de lezer verwacht. De theorieėn die hij gebruikt zijn verre van bevestigd en stuiten nog op veel weerstand in de academische wereld.
Zolang de M-theorie nog niet volledig ontcijferd is, is het wellicht wat voorbarig van Hawking om te stellen dat God of de filosofie niet langer nodig zijn in de verklaring van het universum. Niettemin hebben Hawking en Mlodinov een zeer goed leesbaar, beknopt en fascinerend relaas geschreven over de rijkdom aan kosmologische ontdekkingen. Het boek zal zelfs de meest alfageoriėnteerde leek bekoren en doen snakken naar meer.
Laetitia Guchelaar, Noorderlicht Recensie Team
(Noorderlicht)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
de Hubble telescoop is ondertussen een legende gewordenquote:
, 20 jaar geleden konden ze er alleen maar van dromen om al die beelden te zien
31-01-2011
THEMIS achterhaalt oorsprong van snelle elektronen in magnetische substormen
De meest energierijke elektronen in zogeheten magnetische substormen hebben hun hoge snelheden te danken aan wisselende magnetische velden op grote afstanden van de eigenlijke substorm. Dat blijkt uit waarnemingen van THEMIS (Time History of Events and Macroscale Interaction during Substorms), een constellatie van vijf NASA-satellieten die langgerekte banen om de aarde beschrijven en gezamenlijk een driedimensionaal beeld opleveren van de wisselwerking tussen de zonnewind (de stroom van elektrisch geladen deeltjes van de zon) en het magnetisch veld van de aarde.
Magnetische substormen ontstaan aan de nachtzijde van de aarde, op ruim honderdduizend kilometer afstand, waar zonnewinddeeltjes zich kunnen ophopen nadat ze gevangen zijn geraakt in het magnetisch veld van de planeet. De herkomst van de snelle elektronen in zulke substormen was echter nooit duidelijk. Metingen van drie THEMIS-satellieten die op 15 februari 2008 door een krachtige substorm vlogen, gecombineerd met waarnemingen van de Europese Cluster-satellieten en met computermodellen, wijzen nu echter uit dat de deeltjes hun hoge snelheid te danken hebben aan het zogeheten betatron-versnellingsproces. Dat treedt op wanneer de elektrisch geladen deeltjes sterk wisselende magnetische velden passeren.
Een beter begrip van de wisselwerking tussen zon en aarde en van de oorsprong van de meest energierijke deeltjes in substormen is van belang om in de toekomst satellieten (of astronauten) beter te beschermen tegen de mogelijke schadelijke gevolgen van zulke deeltjes.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
THEMIS achterhaalt oorsprong van snelle elektronen in magnetische substormen
De meest energierijke elektronen in zogeheten magnetische substormen hebben hun hoge snelheden te danken aan wisselende magnetische velden op grote afstanden van de eigenlijke substorm. Dat blijkt uit waarnemingen van THEMIS (Time History of Events and Macroscale Interaction during Substorms), een constellatie van vijf NASA-satellieten die langgerekte banen om de aarde beschrijven en gezamenlijk een driedimensionaal beeld opleveren van de wisselwerking tussen de zonnewind (de stroom van elektrisch geladen deeltjes van de zon) en het magnetisch veld van de aarde.
Magnetische substormen ontstaan aan de nachtzijde van de aarde, op ruim honderdduizend kilometer afstand, waar zonnewinddeeltjes zich kunnen ophopen nadat ze gevangen zijn geraakt in het magnetisch veld van de planeet. De herkomst van de snelle elektronen in zulke substormen was echter nooit duidelijk. Metingen van drie THEMIS-satellieten die op 15 februari 2008 door een krachtige substorm vlogen, gecombineerd met waarnemingen van de Europese Cluster-satellieten en met computermodellen, wijzen nu echter uit dat de deeltjes hun hoge snelheid te danken hebben aan het zogeheten betatron-versnellingsproces. Dat treedt op wanneer de elektrisch geladen deeltjes sterk wisselende magnetische velden passeren.
Een beter begrip van de wisselwerking tussen zon en aarde en van de oorsprong van de meest energierijke deeltjes in substormen is van belang om in de toekomst satellieten (of astronauten) beter te beschermen tegen de mogelijke schadelijke gevolgen van zulke deeltjes.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-02-2011
Satelliet vindt tienduizenden planetoļden
De Wide-field Infrared Survey Explorer (WISE), een infraroodkunstmaan die in december 2009 door de Amerikaanse NASA is gelanceerd, heeft twintig nieuwe kometen, 33.000 tot nu toe onbekende planetoļden en 134 zogeheten 'aardscheerders' ontdekt (planetoļden die de aarde op relatief korte afstand kunnen passeren).
WISE heeft de gehele sterrenhemel anderhalf maal in kaart gebracht op infrarode golflengten; de nieuw ontdekte kometen en planetoļden vormen slechts een klein deel van de totale wetenschappelijke opbrengst van de satelliet.
De koelvloeistof van WISE raakte in oktober 2010 op, waardoor sommige infraroodcamera's niet langer functioneerden. De speurtocht naar planetoļden en kometen (in het kader van het NEOWISE-programma, waarbij NEO voor 'near-Earth object' staat) kon echter nog vier maanden worden voortgezet met een ander instrument aan boord van de satelliet.
Alle meetgegevens zullen in april 2011 worden vrijgegeven.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Satelliet vindt tienduizenden planetoļden
De Wide-field Infrared Survey Explorer (WISE), een infraroodkunstmaan die in december 2009 door de Amerikaanse NASA is gelanceerd, heeft twintig nieuwe kometen, 33.000 tot nu toe onbekende planetoļden en 134 zogeheten 'aardscheerders' ontdekt (planetoļden die de aarde op relatief korte afstand kunnen passeren).
WISE heeft de gehele sterrenhemel anderhalf maal in kaart gebracht op infrarode golflengten; de nieuw ontdekte kometen en planetoļden vormen slechts een klein deel van de totale wetenschappelijke opbrengst van de satelliet.
De koelvloeistof van WISE raakte in oktober 2010 op, waardoor sommige infraroodcamera's niet langer functioneerden. De speurtocht naar planetoļden en kometen (in het kader van het NEOWISE-programma, waarbij NEO voor 'near-Earth object' staat) kon echter nog vier maanden worden voortgezet met een ander instrument aan boord van de satelliet.
Alle meetgegevens zullen in april 2011 worden vrijgegeven.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-02-2011
International LOFAR Telescope verricht eerste waarnemingen, van verre quasar
Met de International LOFAR Telescope (ILT) zijn unieke radiobeelden verkregen van de verre quasar 3C196. Daartoe zijn voor het eerst simultaan waarnemingen verricht met de veertig LOFAR-stations in Noordoost-Nederland en met LOFAR-stations in Duitsland, Frankrijk en Groot-Brittanniė.
LOFAR (LOw-Frequency ARray) is een revolutionaire nieuwe radiotelescoop die uit vele duizenden afzonderlijke kleine antennes bestaat, verdeeld over tientallen stations, en via snelle glasvezelverbindingen gekoppeld met een supercomputer in Groningen. Met de ingebruikname van de stations in naburige landen heeft LOFAR een afmeting van ca. duizend kilometer; de ILT is daarmee de grootste telescoop ter wereld.
3C196 is een quasar (de extreem heldere kern van een ver verwijderd sterrenstelsel, waarschijnlijk 'aangedreven' door een superzwaar zwart gat) op 6,9 miljard lichtjaar afstand. Met grote optische telescopen is de quasar niet meer dan een puntvormige lichtbron; de ILT-waarnemingen laten zien dat hij uit twee afzonderlijke, enigszins langgerekte radiobronnen bestaat - vermoedelijk de straalstromen van eneregierijke deeltjes en straling die door de kern van het actieve sterrenstelsel de ruimte in worden geblazen.
(allesoversterrenkunde)
International LOFAR Telescope verricht eerste waarnemingen, van verre quasar
Met de International LOFAR Telescope (ILT) zijn unieke radiobeelden verkregen van de verre quasar 3C196. Daartoe zijn voor het eerst simultaan waarnemingen verricht met de veertig LOFAR-stations in Noordoost-Nederland en met LOFAR-stations in Duitsland, Frankrijk en Groot-Brittanniė.
LOFAR (LOw-Frequency ARray) is een revolutionaire nieuwe radiotelescoop die uit vele duizenden afzonderlijke kleine antennes bestaat, verdeeld over tientallen stations, en via snelle glasvezelverbindingen gekoppeld met een supercomputer in Groningen. Met de ingebruikname van de stations in naburige landen heeft LOFAR een afmeting van ca. duizend kilometer; de ILT is daarmee de grootste telescoop ter wereld.
3C196 is een quasar (de extreem heldere kern van een ver verwijderd sterrenstelsel, waarschijnlijk 'aangedreven' door een superzwaar zwart gat) op 6,9 miljard lichtjaar afstand. Met grote optische telescopen is de quasar niet meer dan een puntvormige lichtbron; de ILT-waarnemingen laten zien dat hij uit twee afzonderlijke, enigszins langgerekte radiobronnen bestaat - vermoedelijk de straalstromen van eneregierijke deeltjes en straling die door de kern van het actieve sterrenstelsel de ruimte in worden geblazen.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
THEMISquote:
31-01-2011
THEMIS achterhaalt oorsprong van snelle elektronen in magnetische substormen
knip......
(allesoversterrenkunde)
WISEquote:
01-02-2011
Satelliet vindt tienduizenden planetoļden
[ afbeelding ]
knip....
[ Bericht 18% gewijzigd door -CRASH- op 02-02-2011 19:49:05 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
03-02-2011
Saturnus reuzenring
De zon, planeten, manen en kometen in ons zonnestelsel worden dagelijks bestudeerd door sterrenkundigen. Hoewel we de meeste objecten al eeuwenlang kennen, zijn er ook die veel recenter pas zijn ontdekt. Eén van deze objecten is een enorme stofring om de planeet Saturnus, die in 2009 werd gevonden door de Spitzer Space Telescope.
Sterrenkundigen weten al eeuwenlang dat de planeet Saturnus een indrukwekkend ringsysteem heeft. Toch is nog lang niet alles over dit systeem bekend. Zo werd in 2009 de Spitzer Space Telescope ingezet om ons zonnestelsel te observeren. Spitzer detecteerde toen een gigantische ring om Saturnus, die nog nooit eerder was gezien. Deze band, die voornamelijk uit heel fijn stof bestaat, staat veel verder van de planeet dan de rest van zijn ringen. Daarnaast is hij ook vele malen breder.
De stofring van Saturnus is reusachtig in vergelijking met de planeet zelf, en zou als hij zichtbaar was de afmeting hebben van twee volle manen aan onze nachthemel. Afbeelding: © NASA
.De grootte van deze ring is bijna onvoorstelbaar. Als je op een donkere nacht naar boven zou kijken, zou je de planeet Saturnus als een puntje aan de hemel zien. Als je de stofring ook zou kunnen zien, zou hij aan de sterrenhemel een grootte hebben van twee volle manen. Dit is een enorm gebied. De ring begint op zon 6 miljoen kilometer afstand van Saturnus, en is zelf ook nog eens zon 12 miljoen kilometer breed. Een kleine rekensom vertelt ons dat de aarde een miljoen keer in deze ring zou passen!
Maar hoe kan het dat zon gigantische structuur pas in 2009 is gevonden? Onderzoekster Anne Verbiscer beschreef dit mysterie in de publicatie in Nature, die volgde na Spitzers ontdekking. De stofdeeltjes waar de ring uit bestaat zijn extreem klein. Daarnaast zijn ze over een enorme ruimte verdeeld. Zelfs als je in de ring zelf zou staan zou je het stof niet kunnen waarnemen. In een kubieke kilometer ring zitten gemiddeld maar tien tot twintig deeltjes. Doordat dit er zo weinig zijn, wordt zichtbaar licht (bijvoorbeeld van de zon) niet gereflecteerd. En daardoor zien wij, zelfs op een donkere nacht, deze enorme band niet aan onze sterrenhemel.
De stofring van Saturnus is met zichtbaar licht niet te zien, maar een camera die gevoelig is voor infrarood ziet hem wel. Afbeelding: © NASA/JPL-Caltech/Univ. of Virginia.
.Spitzer speurde echter niet naar zichtbaar licht maar naar infraroodstraling. Deze straling wordt uitgezonden door alles wat warmte afgeeft. Dit wil niet zeggen dat de ring daadwerkelijk warm is, in de gebruikelijke zin van het woord. Spitzer kon namelijk al objecten waarnemen met temperaturen vanaf maar 80 Kelvin (dit is bijna -200 graden Celsius!). Dus zelfs als je Spitzer op een ijscoupe zou richten, dan zou het ijs een enorm helder infrarood licht uitstralen. Het koude stof van de ring kon zo gemakkelijk worden gevonden en daardoor werd de ring een paar jaar geleden eindelijk ontdekt.
Saturnusmaan Iapetus. Afbeelding: © Cassini Imaging Team/SSI/JPL/ESA/NASA
Naast een verrassende ontdekking bood de stofring ook de oplossing voor een mysterie wat sterrenkundigen al eeuwenlang bezig hield. Eén van de manen van Saturnus, Iapetus, is aan één kant donker bevlekt. Al 300 jaar speelde de vraag hoe een dergelijk kleurverschil was ontstaan.
Anne Verbiscers team zocht naar de oplossing, en vond de stofring. Iapetus reist in zijn baan precies door de grote stofring heen. Daardoor veegt hij constant een hoop stofdeeltjes op. Dit is te vergelijken met een auto die over de snelweg rijdt. Hoewel je onderweg geen vliegjes voor je voorruit ziet, blijkt bij aankomst toch dat er heel wat ongedierte tegen je ruit is gespat. Iapetus functioneert net als zon voorruit, die het stof van de ring bij het passeren opveegt. Dit gebeurt al zo lang dat het stof nu metersdik op Iapetus zit.
Een laatste vraag resteert dan: waar komt het stof in deze ring vandaan? Opvallend is dat de ring ongeveer een zelfde baan beschrijft als een andere maan van Saturnus, die Phoebe heet. De meest bekende theorie luidt dat komeetinslagen lang geleden stukjes van deze maan hebben afgeslagen. Deze stukken werden de ruimte in geslingerd. Ze bewogen zich vervolgens in een vergelijkbare baan om Saturnus heen en vormden zo de gigantische ring.
Saturnus, de manen Iapetus en Phoebe, en de stofring. Afbeelding: © NASA
.We danken de stofring dus aan Phoebe, en Iapetus dankt op zijn beurt zijn donkere kant aan de ring. Echter, het stof op Iapetus blijkt qua kleur niet helemaal overeen te komen met de materie waaruit Phoebe bestaat. Dit betekent niet dat Verbiscers theorieėn niet kloppen. Astronomen onderzoeken nu of het stof misschien van kleur is veranderd toen het op Iapetus terecht kwam. Of ook deze theorie zal zegevieren, zal de toekomst ons uitwijzen.
(Kennislink)
Saturnus reuzenring
De zon, planeten, manen en kometen in ons zonnestelsel worden dagelijks bestudeerd door sterrenkundigen. Hoewel we de meeste objecten al eeuwenlang kennen, zijn er ook die veel recenter pas zijn ontdekt. Eén van deze objecten is een enorme stofring om de planeet Saturnus, die in 2009 werd gevonden door de Spitzer Space Telescope.
Sterrenkundigen weten al eeuwenlang dat de planeet Saturnus een indrukwekkend ringsysteem heeft. Toch is nog lang niet alles over dit systeem bekend. Zo werd in 2009 de Spitzer Space Telescope ingezet om ons zonnestelsel te observeren. Spitzer detecteerde toen een gigantische ring om Saturnus, die nog nooit eerder was gezien. Deze band, die voornamelijk uit heel fijn stof bestaat, staat veel verder van de planeet dan de rest van zijn ringen. Daarnaast is hij ook vele malen breder.
De stofring van Saturnus is reusachtig in vergelijking met de planeet zelf, en zou als hij zichtbaar was de afmeting hebben van twee volle manen aan onze nachthemel. Afbeelding: © NASA
.De grootte van deze ring is bijna onvoorstelbaar. Als je op een donkere nacht naar boven zou kijken, zou je de planeet Saturnus als een puntje aan de hemel zien. Als je de stofring ook zou kunnen zien, zou hij aan de sterrenhemel een grootte hebben van twee volle manen. Dit is een enorm gebied. De ring begint op zon 6 miljoen kilometer afstand van Saturnus, en is zelf ook nog eens zon 12 miljoen kilometer breed. Een kleine rekensom vertelt ons dat de aarde een miljoen keer in deze ring zou passen!
Maar hoe kan het dat zon gigantische structuur pas in 2009 is gevonden? Onderzoekster Anne Verbiscer beschreef dit mysterie in de publicatie in Nature, die volgde na Spitzers ontdekking. De stofdeeltjes waar de ring uit bestaat zijn extreem klein. Daarnaast zijn ze over een enorme ruimte verdeeld. Zelfs als je in de ring zelf zou staan zou je het stof niet kunnen waarnemen. In een kubieke kilometer ring zitten gemiddeld maar tien tot twintig deeltjes. Doordat dit er zo weinig zijn, wordt zichtbaar licht (bijvoorbeeld van de zon) niet gereflecteerd. En daardoor zien wij, zelfs op een donkere nacht, deze enorme band niet aan onze sterrenhemel.
De stofring van Saturnus is met zichtbaar licht niet te zien, maar een camera die gevoelig is voor infrarood ziet hem wel. Afbeelding: © NASA/JPL-Caltech/Univ. of Virginia.
.Spitzer speurde echter niet naar zichtbaar licht maar naar infraroodstraling. Deze straling wordt uitgezonden door alles wat warmte afgeeft. Dit wil niet zeggen dat de ring daadwerkelijk warm is, in de gebruikelijke zin van het woord. Spitzer kon namelijk al objecten waarnemen met temperaturen vanaf maar 80 Kelvin (dit is bijna -200 graden Celsius!). Dus zelfs als je Spitzer op een ijscoupe zou richten, dan zou het ijs een enorm helder infrarood licht uitstralen. Het koude stof van de ring kon zo gemakkelijk worden gevonden en daardoor werd de ring een paar jaar geleden eindelijk ontdekt.
Saturnusmaan Iapetus. Afbeelding: © Cassini Imaging Team/SSI/JPL/ESA/NASA
Naast een verrassende ontdekking bood de stofring ook de oplossing voor een mysterie wat sterrenkundigen al eeuwenlang bezig hield. Eén van de manen van Saturnus, Iapetus, is aan één kant donker bevlekt. Al 300 jaar speelde de vraag hoe een dergelijk kleurverschil was ontstaan.
Anne Verbiscers team zocht naar de oplossing, en vond de stofring. Iapetus reist in zijn baan precies door de grote stofring heen. Daardoor veegt hij constant een hoop stofdeeltjes op. Dit is te vergelijken met een auto die over de snelweg rijdt. Hoewel je onderweg geen vliegjes voor je voorruit ziet, blijkt bij aankomst toch dat er heel wat ongedierte tegen je ruit is gespat. Iapetus functioneert net als zon voorruit, die het stof van de ring bij het passeren opveegt. Dit gebeurt al zo lang dat het stof nu metersdik op Iapetus zit.
Een laatste vraag resteert dan: waar komt het stof in deze ring vandaan? Opvallend is dat de ring ongeveer een zelfde baan beschrijft als een andere maan van Saturnus, die Phoebe heet. De meest bekende theorie luidt dat komeetinslagen lang geleden stukjes van deze maan hebben afgeslagen. Deze stukken werden de ruimte in geslingerd. Ze bewogen zich vervolgens in een vergelijkbare baan om Saturnus heen en vormden zo de gigantische ring.
Saturnus, de manen Iapetus en Phoebe, en de stofring. Afbeelding: © NASA
.We danken de stofring dus aan Phoebe, en Iapetus dankt op zijn beurt zijn donkere kant aan de ring. Echter, het stof op Iapetus blijkt qua kleur niet helemaal overeen te komen met de materie waaruit Phoebe bestaat. Dit betekent niet dat Verbiscers theorieėn niet kloppen. Astronomen onderzoeken nu of het stof misschien van kleur is veranderd toen het op Iapetus terecht kwam. Of ook deze theorie zal zegevieren, zal de toekomst ons uitwijzen.
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
voor de 2e keer naar de hubblefilm geweest in het omniversum, zag een kortingsbon en m'n broer wilde hem ook graag zien dus waarom niet?http://www.omniversum.nl/(...)GP4qYCFUaIDgod6ChG0w
jammergenoeg in de minderheid maar de ruimtebeelden (vaak heel goede animaties gemengd met echte beelden) zijn erg mooi en vooral als je over een gaswolk vliegt waarin sterren geboren worden, zo zie je een grote krachtige ster die door z'n "zonnewind" een gat in de wolk heeft gemaakt en kleinere sterren een staartje doet krijgen als een komeet
ook gaat het over sterrenstelsels en clusters die door de hubble in groten getale ontdekt zijn, je ziet ook hoe moeilijke reparaties uitgevoerd worden en nieuwe camera's gemonteerd waardoor men door gaswolken heen kan kijken
de moeite waard
[ Bericht 0% gewijzigd door pinine op 04-02-2011 13:08:31 ]
jammergenoeg in de minderheid maar de ruimtebeelden (vaak heel goede animaties gemengd met echte beelden) zijn erg mooi en vooral als je over een gaswolk vliegt waarin sterren geboren worden, zo zie je een grote krachtige ster die door z'n "zonnewind" een gat in de wolk heeft gemaakt en kleinere sterren een staartje doet krijgen als een komeet
ook gaat het over sterrenstelsels en clusters die door de hubble in groten getale ontdekt zijn, je ziet ook hoe moeilijke reparaties uitgevoerd worden en nieuwe camera's gemonteerd waardoor men door gaswolken heen kan kijken
de moeite waard
[ Bericht 0% gewijzigd door pinine op 04-02-2011 13:08:31 ]
quote:
voor de 2e keer naar de hubblefilm geweest in het omniversum, zag een kortingsbon en m'n broer wilde hem ook graag zien dus waarom niet?http://www.omniversum.nl/(...)GP4qYCFUaIDgod6ChG0w
jammergenoeg in de minderheid maar de ruimtebeelden (vaak heel goede animaties gemengd met echte beelden) zijn erg mooi en vooral als je over een gaswolk vliegt waarin sterren geboren worden, zo zie je een grote krachtige ster die door z'n "zonnewind" een gat in de wolk heeft gemaakt en kleinere sterren een staartje doet krijgen als een komeet
ook gaat het over sterrenstelsels en clusters die door de hubble in groten getale ontdekt zijn, je ziet ook hoe moeilijke reparaties uitgevoerd worden en nieuwe camera's gemonteerd waardoor men door gaswolken heen kan kijken
de moeite waard
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-02-2011quote:
STEREO toont 360 graden-panorama van de zon
Met de twee STEREO-ruimtesondes van NASA is voor het eerst een compleet 360 graden-panorama van de gehele zon vastgelegd. Normaalgesproken is vanaf de aarde altijd maar de helft van de zon zichtbaar; wat zich aan de achterzijde van de zon afspeelt kan hooguit indirect worden afgeleid, soms pas wanneer de zon voldoende om zijn as is gedraaid.
Het 360 graden-beeld is verkregen door de twee identieke ruimtesondes die samen het Solar TERrestrial RElations Observatory (STEREO) vormen. STEREO werd in oktober 2006 gelanceerd. De twee ruimtesondes draaien in dezelfde baan om de zon als de aarde. Eén beweegt voor de aarde uit, de andere beweegt er achteraan. Sinds kort bevinden ze zich op diametraal tegenover elkaar gelegen posities. Ook detailwaarnemingen van NASA's Solar Dynamics Observatory (SDO) zijn in het panoramabeeld verwerkt.
Door de zon van alle kanten tegelijkertijd in het oog te houden, hopen ruimteonderzoekers er beter in te slagen om uitbarstingen aan het oppervlak van de zon en in de ijle, hete corona te zien aankomen en zich voor te bereiden op de mogelijke gevolgen van zulke uitbarstingen voor satellieten en astronauten in een baan om de aarde.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-02-2011
Eerste sterren in het heelal waren niet eenzaam
De eerste sterren in het heelal waren niet zo eenzaam als tot nu toe werd gedacht. Dat blijkt uit computersimulaties die zijn uitgevoerd door Duitse en Amerikaanse sterrenkundigen (Science, 4 februari).
De geboorte van een ster begint als een grote gaswolk onder invloed van zijn eigen zwaartekracht begint samen te trekken. Daarbij nemen dichtheid en temperatuur van het gas zo sterk toe, dat de samentrekking van de gaswolk op een gegeven moment stopt. Alleen als het gas er vervolgens in slaagt om zijn warmte kwijt te raken, kan de gaswolk samentrekken tot een ster.
In het huidige heelal wordt die afkoeling geregeld door zware elementen als koolstof en zuurstof. Maar in het vroege heelal bestonden die elementen nog niet, en konden de samentrekkende gaswolken dus niet zo goed afkoelen. De meeste theoretische modellen lieten dan ook zien dat er in het begin relatief weinig sterren ontstonden, en die zouden ook enorm zwaar zijn geweest: honderd zonsmassa's.
Uit de nieuwe computersimulaties blijkt echter dat dit simpele beeld moet worden bijgesteld. De gaswolken van de eerste sterren waren waarschijnlijk niet stabiel en zijn daardoor tijdens het samentrekken in stukken uiteengevallen. Hierdoor ontstond compacte groepen van afzonderlijke sterren op kleine onderlinge afstanden.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Eerste sterren in het heelal waren niet eenzaam
De eerste sterren in het heelal waren niet zo eenzaam als tot nu toe werd gedacht. Dat blijkt uit computersimulaties die zijn uitgevoerd door Duitse en Amerikaanse sterrenkundigen (Science, 4 februari).
De geboorte van een ster begint als een grote gaswolk onder invloed van zijn eigen zwaartekracht begint samen te trekken. Daarbij nemen dichtheid en temperatuur van het gas zo sterk toe, dat de samentrekking van de gaswolk op een gegeven moment stopt. Alleen als het gas er vervolgens in slaagt om zijn warmte kwijt te raken, kan de gaswolk samentrekken tot een ster.
In het huidige heelal wordt die afkoeling geregeld door zware elementen als koolstof en zuurstof. Maar in het vroege heelal bestonden die elementen nog niet, en konden de samentrekkende gaswolken dus niet zo goed afkoelen. De meeste theoretische modellen lieten dan ook zien dat er in het begin relatief weinig sterren ontstonden, en die zouden ook enorm zwaar zijn geweest: honderd zonsmassa's.
Uit de nieuwe computersimulaties blijkt echter dat dit simpele beeld moet worden bijgesteld. De gaswolken van de eerste sterren waren waarschijnlijk niet stabiel en zijn daardoor tijdens het samentrekken in stukken uiteengevallen. Hierdoor ontstond compacte groepen van afzonderlijke sterren op kleine onderlinge afstanden.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-02-2011
NASA: Aards leven komt uit de ruimte
Een meteorietstudie heeft het bewijs dat het leven op aarde uit de ruimte komt sterker gemaakt. Een heleboel experts zijn er bijna zeker van dat een heleboel ruwe biologische bouwstenen door middel van meteorieten op aarde terechtkwamen. De aanwijzing zit hem in de moleculaire structuur van aminozuren, organische verbindingen die de bouwstenen zijn van proteļnen en levende organismen. Moleculen bestaan in twee spiegelbeeld varianten - aangeduid als links- en rechtshandig -, maar enkel de linkshandige aminozuren worden in de natuur teruggevonden.
Wetenschappers bij NASA berichtten recent dat ze isovaline, een zeldzaam aminozuur dat voor de eerste keer ontdekt werd in de Murchison-meteoriet, in verschillende meteorieten teruggevonden hadden. Het meeste van het isovaline was linkshandig, wat zou betekenen dat linkshandig leven in de ruimte ontstaan zou kunnen zijn. Diezelfde wetenschappers ontdekten nu ook linkshandig isovaline in een grote variėteit van koolstofrijke asteroļden.
Daniel Glavin, astrobioloog bij het NASA Goddard Space Flight Center, denkt - net als de meeste wetenschappers - dat de jonge aarde gebombardeerd werd door meteorieten vol met linkshandige aminozuren. De bias naar linkshandigheid zou zich dan verder verbreiden naarmate de aminozuren door het ontluikende leven op aarde werden opgenomen. Uit het bewijsmateriaal valt ook af te leiden dat de aanwezigheid van vloeibaar water het overwicht van linkshandige isovaline in meteorieten vergroot.
Ook de kosmische straling van een jong zonnestelsel zou mede verantwoordelijk zijn voor het creėren van een licht overwicht in linkshandige aminozuren ofwel de vernietiging van een beetje meer rechtshandige aminozuren. Misschien een combinatie van beiden? Wie weet. Volgens Glavin is het best mogelijk dat eventueel leven in een ander sterrenstelsel - met andere condities - opgebouwd is rond rechtshandige aminozuren.
(Grenswetenschap)
NASA: Aards leven komt uit de ruimte
Een meteorietstudie heeft het bewijs dat het leven op aarde uit de ruimte komt sterker gemaakt. Een heleboel experts zijn er bijna zeker van dat een heleboel ruwe biologische bouwstenen door middel van meteorieten op aarde terechtkwamen. De aanwijzing zit hem in de moleculaire structuur van aminozuren, organische verbindingen die de bouwstenen zijn van proteļnen en levende organismen. Moleculen bestaan in twee spiegelbeeld varianten - aangeduid als links- en rechtshandig -, maar enkel de linkshandige aminozuren worden in de natuur teruggevonden.
Wetenschappers bij NASA berichtten recent dat ze isovaline, een zeldzaam aminozuur dat voor de eerste keer ontdekt werd in de Murchison-meteoriet, in verschillende meteorieten teruggevonden hadden. Het meeste van het isovaline was linkshandig, wat zou betekenen dat linkshandig leven in de ruimte ontstaan zou kunnen zijn. Diezelfde wetenschappers ontdekten nu ook linkshandig isovaline in een grote variėteit van koolstofrijke asteroļden.
Daniel Glavin, astrobioloog bij het NASA Goddard Space Flight Center, denkt - net als de meeste wetenschappers - dat de jonge aarde gebombardeerd werd door meteorieten vol met linkshandige aminozuren. De bias naar linkshandigheid zou zich dan verder verbreiden naarmate de aminozuren door het ontluikende leven op aarde werden opgenomen. Uit het bewijsmateriaal valt ook af te leiden dat de aanwezigheid van vloeibaar water het overwicht van linkshandige isovaline in meteorieten vergroot.
Ook de kosmische straling van een jong zonnestelsel zou mede verantwoordelijk zijn voor het creėren van een licht overwicht in linkshandige aminozuren ofwel de vernietiging van een beetje meer rechtshandige aminozuren. Misschien een combinatie van beiden? Wie weet. Volgens Glavin is het best mogelijk dat eventueel leven in een ander sterrenstelsel - met andere condities - opgebouwd is rond rechtshandige aminozuren.
(Grenswetenschap)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-02-2011
Nieuwe doemdag: asteroļde Apophis zou in april 2036 inslaan
Armageddon heeft een nieuwe datum en ditmaal is het niet 2012. Dat beweren Russiche wetenschappers die de exacte datum hebben berekend waarop de asteroļde Apophis zal clashen met onze aardbol. Zij die geboren zijn op 13 april, kunnen alvast een groots feest plannen in het jaar 2036.
"Apophis zal op 13 april 2029 tot op 37 ą 38.000 kilometer van de aarde genaderd zijn", dixit de Russische professor Leonid Sokolov van de staatsuniversiteit van Sint-Petersburg. Zeven jaar later zou een botsing volgen. Een woestijn zo groot als Frankrijk kan het gevolg zijn. Dit alles in voorwaardelijke wijs, want meer dan waarschijnlijk zal Apophis de komende jaren uit elkaar vallen in kleinere stukken die kunen botsen met de Aarde. Het Russische ruimtevaartbureau Roskosmos wil alvast geen risico's nemen. Het wil de asteroļde, die een diameter heeft van ongeveer 350 meter, van koers doen wijzigen.
Hiroshima
Dat willen ze doen door een speciaal schip tegen de grote brok te laten botsen. Apophis vernietigen met een kernkop zou uitgesloten zijn. Zo'n honderd jaar geleden verwerkte Siberiė een komeetinslag. Die had een kracht van meer dan duizend atoombommen op Hiroshima. Apophis zou drie keer groter zijn dan de komeet van toen. In 2009 kwam Aphopis al eens in het nieuws, toen wetenschappers voorspelden dat er twee procent kans op een botsing was.
Eén op 250.000
Ook de NASA houdt de asteroļde nauwlettend in de gaten. "Technisch gesproken hebben de Russen gelijk. Er is inderdaad een kans dat Apophis in 2036 zal inslaan op de Aarde", zegt Donald Yeomans, hoofd van NASA's 'Near-Earth Object Program Office". "Maar die kans is amper één op 250.000 groot." Apophis is dan 'slechts' iets breder dan twee voetbalvelden, bekijk in de video hieronder wat een grotere asteroļde kan teweegbrengen. (hlnsydney/odbs)
(HLN)
Nieuwe doemdag: asteroļde Apophis zou in april 2036 inslaan
Armageddon heeft een nieuwe datum en ditmaal is het niet 2012. Dat beweren Russiche wetenschappers die de exacte datum hebben berekend waarop de asteroļde Apophis zal clashen met onze aardbol. Zij die geboren zijn op 13 april, kunnen alvast een groots feest plannen in het jaar 2036.
"Apophis zal op 13 april 2029 tot op 37 ą 38.000 kilometer van de aarde genaderd zijn", dixit de Russische professor Leonid Sokolov van de staatsuniversiteit van Sint-Petersburg. Zeven jaar later zou een botsing volgen. Een woestijn zo groot als Frankrijk kan het gevolg zijn. Dit alles in voorwaardelijke wijs, want meer dan waarschijnlijk zal Apophis de komende jaren uit elkaar vallen in kleinere stukken die kunen botsen met de Aarde. Het Russische ruimtevaartbureau Roskosmos wil alvast geen risico's nemen. Het wil de asteroļde, die een diameter heeft van ongeveer 350 meter, van koers doen wijzigen.
Hiroshima
Dat willen ze doen door een speciaal schip tegen de grote brok te laten botsen. Apophis vernietigen met een kernkop zou uitgesloten zijn. Zo'n honderd jaar geleden verwerkte Siberiė een komeetinslag. Die had een kracht van meer dan duizend atoombommen op Hiroshima. Apophis zou drie keer groter zijn dan de komeet van toen. In 2009 kwam Aphopis al eens in het nieuws, toen wetenschappers voorspelden dat er twee procent kans op een botsing was.
Eén op 250.000
Ook de NASA houdt de asteroļde nauwlettend in de gaten. "Technisch gesproken hebben de Russen gelijk. Er is inderdaad een kans dat Apophis in 2036 zal inslaan op de Aarde", zegt Donald Yeomans, hoofd van NASA's 'Near-Earth Object Program Office". "Maar die kans is amper één op 250.000 groot." Apophis is dan 'slechts' iets breder dan twee voetbalvelden, bekijk in de video hieronder wat een grotere asteroļde kan teweegbrengen. (hlnsydney/odbs)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Prima initiatief van Rusland, ook al is de kans op inslag van Apophis miniem. Al is het alleen maar voor de oefening en planning, dat kan van pas komen bij echt dreigende gevallen. Uiteindelijk is het erg belangrijk dat de mensheid het gevaar van asteroiden serieus neemt en indien mogelijk aanpakt.quote:
10-02-2011
Nieuwe doemdag: asteroļde Apophis zou in april 2036 inslaan
[ afbeelding ]
Armageddon heeft een nieuwe datum en ditmaal is het niet 2012. Dat beweren Russiche wetenschappers die de exacte datum hebben berekend waarop de asteroļde Apophis zal clashen met onze aardbol. Zij die geboren zijn op 13 april, kunnen alvast een groots feest plannen in het jaar 2036.
"Apophis zal op 13 april 2029 tot op 37 ą 38.000 kilometer van de aarde genaderd zijn", dixit de Russische professor Leonid Sokolov van de staatsuniversiteit van Sint-Petersburg. Zeven jaar later zou een botsing volgen. Een woestijn zo groot als Frankrijk kan het gevolg zijn. Dit alles in voorwaardelijke wijs, want meer dan waarschijnlijk zal Apophis de komende jaren uit elkaar vallen in kleinere stukken die kunen botsen met de Aarde. Het Russische ruimtevaartbureau Roskosmos wil alvast geen risico's nemen. Het wil de asteroļde, die een diameter heeft van ongeveer 350 meter, van koers doen wijzigen.
Hiroshima
Dat willen ze doen door een speciaal schip tegen de grote brok te laten botsen. Apophis vernietigen met een kernkop zou uitgesloten zijn. Zo'n honderd jaar geleden verwerkte Siberiė een komeetinslag. Die had een kracht van meer dan duizend atoombommen op Hiroshima. Apophis zou drie keer groter zijn dan de komeet van toen. In 2009 kwam Aphopis al eens in het nieuws, toen wetenschappers voorspelden dat er twee procent kans op een botsing was.
Eén op 250.000
Ook de NASA houdt de asteroļde nauwlettend in de gaten. "Technisch gesproken hebben de Russen gelijk. Er is inderdaad een kans dat Apophis in 2036 zal inslaan op de Aarde", zegt Donald Yeomans, hoofd van NASA's 'Near-Earth Object Program Office". "Maar die kans is amper één op 250.000 groot." Apophis is dan 'slechts' iets breder dan twee voetbalvelden, bekijk in de video hieronder wat een grotere asteroļde kan teweegbrengen. (hlnsydney/odbs)
(HLN)
NASA Spacecraft Closes in on Comet Tempel 1
February 9, 2011:
NASA is about to discover how solar heat devours a comet.
"For the first time, we'll see the same comet before and after its closest approach to the sun," explains Joe Veverka, principal investigator for NASA's Stardust-NExT mission.
The comet is Tempel 1, which NASA's Deep Impact probe visited in 2005. Now another NASA spacecraft, Stardust-NExT, is closing in for a second look on Valentine's Day, Feb. 14, 2011. The two visits bracket one complete orbit of the comet around the sun--and a blast of solar heat.
"Close encounters with the sun never go well for a comet," says Veverka. "Fierce solar heat vaporizes the ices in the comet's core, causing it to spit dust and spout gas. The cyclic loss of material eventually leads to its demise."
Researchers suspect the flamboyant decay doesn't happen evenly all over a comet's surface*, but until now they've lacked a way to document where, exactly, it does occur. Stardust NExT will image some of the same surface areas Deep Impact photographed 6 years ago, revealing how these areas have changed and where material has been lost.
"Deep Impact gave us tantalizing glimpses of Temple 1," says Veverka. "And we saw strange and unusual things we'd like a closer look at."
At a January 2011 press conference, Veverka and other Stardust-NExT team members listed the features they're most interested in seeing again:
For starters, parts of the comet's surface are layered like pancakes.
"Earth has layers because water and wind move dirt and debris around here, but layering on a comet was a surprise and a mystery," says Veverka.
Pancake-layers and a possible powdery flow are among the surface features of interest highlighted in this July 4, 2005, Deep Impact photo of Comet Tempel 1. The bright flash is where Deep Impact dropped an 820 lb copper projectile onto the comet. Stardust-NExT could get a first look at the aftermath of the blast
"One idea is that two protocometary bodies collided at low speeds and smushed together to form something like a stack of flapjacks," says Pete Shultz, Stardust-NExT co-investigator.
Is that right? Data obtained by Stardust-NExT will provide clues and possibly reveal what made the "comet pancakes."
Another area intrigues the research team even more.
"There's a large plateau that looks like a flow," says Shultz. "If it really is a flow, it means there was recently gas and dust emanating from the [surface]."
Stardust-NExT will reveal how the plateau has changed (Is it flowing?), helping the team determine its origin. Whatever their origin, the plateau and layering show that comets have a much more complicated geologic history than previously thought.
"Tempel 1 is not just a fuzzy ball," says Shultz. "It has history."
It's a history NASA has had a hand in. During its 2005 visit, Deep Impact dropped an 820-pound projectile into the comet's core. In a development that surprised mission scientists, the impact excavated so much material that the underlying crater was hidden from view. Deep Impact's cameras were unable to see through the enormous cloud of dust the impactor had stirred up. Stardust NExT could provide a long anticipated look at the impact site.
"The dust has settled there, so if the right part of the comet is facing us, we could see the crater and learn its size," says Veverka. "That would answer some key questions. For instance, is a comet's surface hard or soft?"
In a future mission, a spacecraft may land on a comet and gather samples for analysis. To design a suitable lander, researchers need to know what kind of surface it would land on. They'll also need to know which tools to send drills for hard surfaces or scoops for something softer.
Like Deep Impact, the Stardust spacecraft has already had a productive career. Launched in 1999, it approached Comet Wild 2 close enough in 2004 to image its feature-rich surface and even gather dust particles from the comet's atmosphere. (A key finding in the sample was the amino acid glycene a building block of life.)
"We could have just let this old spacecraft rest on those laurels, leaving it to forever orbit the sun," says Veverka. "But instead, we're doing first-class comet science with it -- again."
As for Tempel 1, a hungry sun awaits.
February 9, 2011:
NASA is about to discover how solar heat devours a comet.
"For the first time, we'll see the same comet before and after its closest approach to the sun," explains Joe Veverka, principal investigator for NASA's Stardust-NExT mission.
The comet is Tempel 1, which NASA's Deep Impact probe visited in 2005. Now another NASA spacecraft, Stardust-NExT, is closing in for a second look on Valentine's Day, Feb. 14, 2011. The two visits bracket one complete orbit of the comet around the sun--and a blast of solar heat.
"Close encounters with the sun never go well for a comet," says Veverka. "Fierce solar heat vaporizes the ices in the comet's core, causing it to spit dust and spout gas. The cyclic loss of material eventually leads to its demise."
Researchers suspect the flamboyant decay doesn't happen evenly all over a comet's surface*, but until now they've lacked a way to document where, exactly, it does occur. Stardust NExT will image some of the same surface areas Deep Impact photographed 6 years ago, revealing how these areas have changed and where material has been lost.
"Deep Impact gave us tantalizing glimpses of Temple 1," says Veverka. "And we saw strange and unusual things we'd like a closer look at."
At a January 2011 press conference, Veverka and other Stardust-NExT team members listed the features they're most interested in seeing again:
For starters, parts of the comet's surface are layered like pancakes.
"Earth has layers because water and wind move dirt and debris around here, but layering on a comet was a surprise and a mystery," says Veverka.
Pancake-layers and a possible powdery flow are among the surface features of interest highlighted in this July 4, 2005, Deep Impact photo of Comet Tempel 1. The bright flash is where Deep Impact dropped an 820 lb copper projectile onto the comet. Stardust-NExT could get a first look at the aftermath of the blast
"One idea is that two protocometary bodies collided at low speeds and smushed together to form something like a stack of flapjacks," says Pete Shultz, Stardust-NExT co-investigator.
Is that right? Data obtained by Stardust-NExT will provide clues and possibly reveal what made the "comet pancakes."
Another area intrigues the research team even more.
"There's a large plateau that looks like a flow," says Shultz. "If it really is a flow, it means there was recently gas and dust emanating from the [surface]."
Stardust-NExT will reveal how the plateau has changed (Is it flowing?), helping the team determine its origin. Whatever their origin, the plateau and layering show that comets have a much more complicated geologic history than previously thought.
"Tempel 1 is not just a fuzzy ball," says Shultz. "It has history."
It's a history NASA has had a hand in. During its 2005 visit, Deep Impact dropped an 820-pound projectile into the comet's core. In a development that surprised mission scientists, the impact excavated so much material that the underlying crater was hidden from view. Deep Impact's cameras were unable to see through the enormous cloud of dust the impactor had stirred up. Stardust NExT could provide a long anticipated look at the impact site.
"The dust has settled there, so if the right part of the comet is facing us, we could see the crater and learn its size," says Veverka. "That would answer some key questions. For instance, is a comet's surface hard or soft?"
In a future mission, a spacecraft may land on a comet and gather samples for analysis. To design a suitable lander, researchers need to know what kind of surface it would land on. They'll also need to know which tools to send drills for hard surfaces or scoops for something softer.
Like Deep Impact, the Stardust spacecraft has already had a productive career. Launched in 1999, it approached Comet Wild 2 close enough in 2004 to image its feature-rich surface and even gather dust particles from the comet's atmosphere. (A key finding in the sample was the amino acid glycene a building block of life.)
"We could have just let this old spacecraft rest on those laurels, leaving it to forever orbit the sun," says Veverka. "But instead, we're doing first-class comet science with it -- again."
As for Tempel 1, a hungry sun awaits.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
09-02-2011
Ontmoeting met komeet live te volgen via NASA TV
Komende maandag heeft de Amerikaanse ruimtesonde Stardust een Valentijnsdate met komeet Tempel 1. NASA besteedt uitgebreid aandacht aan deze gebeurtenis op zijn eigen televisiekanaal NASA TV, dat ook via internet te zien is. De eerste uitzending is van 17.30 tot 19.00 uur Nederlandse tijd, maar gedetailleerde beelden worden pas dinsdagochtend om 9.00 uur verwacht.
De scheervlucht langs Tempel 1 stelt wetenschappers in staat om nogmaals een blik te werpen op het oppervlak van de komeet die zes jaar geleden ook al met een bezoekje werd vereerd. Bij die gelegenheid schoot ruimtesonde Deep Impact een klein projectiel af op het oppervlak van het kleine, ijsachtige hemellichaam.
Wetenschappers zijn benieuwd hoe de destijds gevormde inslagkrater er nu bij ligt. Ook zal onderzocht worden hoe het komeetoppervlak, onder invloed van de zonnestraling, de afgelopen jaren is veranderd.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Ontmoeting met komeet live te volgen via NASA TV
Komende maandag heeft de Amerikaanse ruimtesonde Stardust een Valentijnsdate met komeet Tempel 1. NASA besteedt uitgebreid aandacht aan deze gebeurtenis op zijn eigen televisiekanaal NASA TV, dat ook via internet te zien is. De eerste uitzending is van 17.30 tot 19.00 uur Nederlandse tijd, maar gedetailleerde beelden worden pas dinsdagochtend om 9.00 uur verwacht.
De scheervlucht langs Tempel 1 stelt wetenschappers in staat om nogmaals een blik te werpen op het oppervlak van de komeet die zes jaar geleden ook al met een bezoekje werd vereerd. Bij die gelegenheid schoot ruimtesonde Deep Impact een klein projectiel af op het oppervlak van het kleine, ijsachtige hemellichaam.
Wetenschappers zijn benieuwd hoe de destijds gevormde inslagkrater er nu bij ligt. Ook zal onderzocht worden hoe het komeetoppervlak, onder invloed van de zonnestraling, de afgelopen jaren is veranderd.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-02-2011
Röntgensatelliet fotografeert kolossale ring van zwarte gaten
De Amerikaanse röntgensatelliet Chandra heeft een opname gemaakt van het merkwaardige tweetal sterrenstelsels dat bekendstaat als Arp 147. Deze stelsels zijn enkele tientallen miljoenen jaren geleden met elkaar in botsing gekomen, wat vooral voor het spiraalstelsel (rechts op de foto) grote gevolgen heeft gehad.
Bij de botsing is een schokgolf door het stelsel gegaan, die het daarin aanwezige gas samendrukte. Hierdoor is een reusachtig ringvormig stervormingsgebied ontstaan, waarin in hoog tempo nieuwe sterren werden gevormd. Het hoogtepunt van deze geboortegolf van sterren lijkt inmiddels voorbij.
De zwaarste sterren in de ring hadden zo'n korte levensduur, dat ze inmiddels al zijn geėxplodeerd, onder achterlating van neutronensterren en zwarte gaten. Veel van die compacte objecten zijn bronnen van röntgenstraling, maar alleen de allerhelderste daarvan - de zwarte gaten die de restanten zijn van de zwaarste sterren - zijn waarneembaar voor Chandra.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Röntgensatelliet fotografeert kolossale ring van zwarte gaten
De Amerikaanse röntgensatelliet Chandra heeft een opname gemaakt van het merkwaardige tweetal sterrenstelsels dat bekendstaat als Arp 147. Deze stelsels zijn enkele tientallen miljoenen jaren geleden met elkaar in botsing gekomen, wat vooral voor het spiraalstelsel (rechts op de foto) grote gevolgen heeft gehad.
Bij de botsing is een schokgolf door het stelsel gegaan, die het daarin aanwezige gas samendrukte. Hierdoor is een reusachtig ringvormig stervormingsgebied ontstaan, waarin in hoog tempo nieuwe sterren werden gevormd. Het hoogtepunt van deze geboortegolf van sterren lijkt inmiddels voorbij.
De zwaarste sterren in de ring hadden zo'n korte levensduur, dat ze inmiddels al zijn geėxplodeerd, onder achterlating van neutronensterren en zwarte gaten. Veel van die compacte objecten zijn bronnen van röntgenstraling, maar alleen de allerhelderste daarvan - de zwarte gaten die de restanten zijn van de zwaarste sterren - zijn waarneembaar voor Chandra.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Dat wordt weer een lange zitquote:
09-02-2011
Ontmoeting met komeet live te volgen via NASA TV
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
quote:
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-02-2011
Duizenden jonge sterren ontdekt in grote gasnevel
Met de Amerikaanse infraroodsatelliet Spitzer zijn in de Noord-Amerikanevel, een grote nevel van gas en stof in het sterrenbeeld Zwaan, meer dan tweeduizend jonge sterren ontdekt. Daarmee is het bekende aantal sterren in dit stervormingsgebied in één klap vertienvoudigd.
De Noord-Amerikanevel dankt zijn naam aan het feit dat zijn vorm in zichtbaar licht wel wat weg heeft van het gelijknamige continent. Die gelijkenis is grotendeels te danken aan dichte, donkere stofbanden die het licht van erachter gelegen sterren en gaswolken tegenhouden. In het infrarood kijken we door dat stof heen, en ziet de nevel er heel anders uit.
Achter het stof houden zich dus duizenden jonge sterren verscholen, maar daarmee heeft de Noord-Amerikanevel nog niet al zijn geheimen prijsgegeven. Onduidelijk is namelijk waar de straling vandaan komt die het gas in de nevel aan het gloeien brengt. Waarschijnlijk is een groepje zware, heldere sterren de bron van die straling, maar die sterren zijn ook op de Spitzer-opname niet te zien. Waarschijnlijk gaan ze schuil achter de dichtste stofwolken in het gebied.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Duizenden jonge sterren ontdekt in grote gasnevel
Met de Amerikaanse infraroodsatelliet Spitzer zijn in de Noord-Amerikanevel, een grote nevel van gas en stof in het sterrenbeeld Zwaan, meer dan tweeduizend jonge sterren ontdekt. Daarmee is het bekende aantal sterren in dit stervormingsgebied in één klap vertienvoudigd.
De Noord-Amerikanevel dankt zijn naam aan het feit dat zijn vorm in zichtbaar licht wel wat weg heeft van het gelijknamige continent. Die gelijkenis is grotendeels te danken aan dichte, donkere stofbanden die het licht van erachter gelegen sterren en gaswolken tegenhouden. In het infrarood kijken we door dat stof heen, en ziet de nevel er heel anders uit.
Achter het stof houden zich dus duizenden jonge sterren verscholen, maar daarmee heeft de Noord-Amerikanevel nog niet al zijn geheimen prijsgegeven. Onduidelijk is namelijk waar de straling vandaan komt die het gas in de nevel aan het gloeien brengt. Waarschijnlijk is een groepje zware, heldere sterren de bron van die straling, maar die sterren zijn ook op de Spitzer-opname niet te zien. Waarschijnlijk gaan ze schuil achter de dichtste stofwolken in het gebied.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Komende maandag ........De eerste uitzending is van 17.30 tot 19.00 uur Nederlandse tijd,quote:
D'r is wel een live coverage van de ISS nu
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Bijna vergetenquote:
[..]
Komende maandag ........De eerste uitzending is van 17.30 tot 19.00 uur Nederlandse tijd,
D'r is wel een live coverage van de ISS nu
http://www.nasa.gov/multimedia/nasatv/index.html
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Het is bijna 19:00 uur en ik heb nog geen live beelden gezien, alleen een constante herhaling van een samenvatting van de missie.
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
BreStardust-NeXT Comet Encounter News Briefingquote:
Het is bijna 19:00 uur en ik heb nog geen live beelden gezien, alleen een constante herhaling van een samenvatting van de missie.
Replay
8:00 PM - 9:00 PM
19:00........20:00
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
NASA Spacecraft Hours From Comet Encounter
This composite image was taken by NASA's Stardust spacecraft 42 hours before its encounter with comet Tempel 1. It is the last image by the spacecraft's navigation camera before its encounter in the evening hours of Feb. 14, 2011. The image is a composite of four, five-second exposures.
Image credit: NASA/JPL-Caltech/Cornell
PASADENA, Calif. -- As of today, Feb. 14, at 9:21 a.m. PST (12:21 p.m. EST), NASA's Stardust-NExT mission spacecraft is within a quarter-million miles (402,336 kilometers) of its quarry, comet Tempel 1, which it will fly by tonight. The spacecraft is cutting the distance with the comet at a rate of about 10.9 kilometers per second (6.77 miles per second or 24,000 mph).
The flyby of Tempel 1 will give scientists an opportunity to look for changes on the comet's surface since it was visited by NASA's Deep Impact spacecraft in July 2005. Since then, Tempel 1 has completed one orbit of the sun, and scientists are looking forward to discovering any differences in the comet.
The closest approach is expected tonight at approximately 8:40 p.m. PST (11:40 p.m. EST).
During the encounter phase, the spacecraft will carry out many important milestones in short order and automatically, as the spacecraft is too far away to receive timely updates from Earth. These milestones include turning the spacecraft to point its protective shields between it and the anticipated direction from which cometary particles would approach. Another milestone will occur at about four minutes to closest approach, when the spacecraft will begin science imaging of the comet's nucleus.
The nominal imaging sequence will run for about eight minutes. The spacecraft's onboard memory is limited to 72 high-resolution images, so the imaging will be most closely spaced around the time of closest approach for best-resolution coverage of Tempel 1's nucleus. At the time of closest encounter, the spacecraft is expected to be approximately 200 kilometers (124 miles) from the comet's nucleus.
The mission team expects to begin receiving images on the ground starting at around midnight PST (3 a.m. on Feb. 15 EST). Transmission of each image will take about 15 minutes. It will take about 10 hours to complete the transmission of all images and science data aboard the spacecraft.
Live coverage on NASA TV and via the Internet begins at 8:30 p.m. PST (11:30 p.m. EST) from mission control at NASA's Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, Calif. Coverage also will include segments from the Lockheed Martin Space System's mission support area in Denver. A post-flyby news conference is planned on Feb. 15 at 10 a.m. PST (1 p.m. EST).
For NASA TV streaming video, scheduling and downlink information, visit: http://www.nasa.gov/ntv .
The live coverage and news conference will also be carried on one of JPL's Ustream channels. During events, viewers can take part in a real-time chat and submit questions to the Stardust-NExT team at: http://www.ustream.tv/user/NASAJPL2 .
During its 12 years in space, Stardust became the first spacecraft to collect samples of a comet (Wild 2 in 2004), which were delivered to Earth in 2006 for study. The Stardust-NExT mission is managed by JPL for NASA's Science Mission Directorate in Washington. Lockheed Martin Space Systems in Denver built the spacecraft and manages day-to-day mission operations.
A press kit and other detailed information about Stardust-NExT is online at: http://stardustnext.jpl.nasa.gov .
[ Bericht 67% gewijzigd door -CRASH- op 15-02-2011 05:12:55 ]
This composite image was taken by NASA's Stardust spacecraft 42 hours before its encounter with comet Tempel 1. It is the last image by the spacecraft's navigation camera before its encounter in the evening hours of Feb. 14, 2011. The image is a composite of four, five-second exposures.
Image credit: NASA/JPL-Caltech/Cornell
PASADENA, Calif. -- As of today, Feb. 14, at 9:21 a.m. PST (12:21 p.m. EST), NASA's Stardust-NExT mission spacecraft is within a quarter-million miles (402,336 kilometers) of its quarry, comet Tempel 1, which it will fly by tonight. The spacecraft is cutting the distance with the comet at a rate of about 10.9 kilometers per second (6.77 miles per second or 24,000 mph).
The flyby of Tempel 1 will give scientists an opportunity to look for changes on the comet's surface since it was visited by NASA's Deep Impact spacecraft in July 2005. Since then, Tempel 1 has completed one orbit of the sun, and scientists are looking forward to discovering any differences in the comet.
The closest approach is expected tonight at approximately 8:40 p.m. PST (11:40 p.m. EST).
During the encounter phase, the spacecraft will carry out many important milestones in short order and automatically, as the spacecraft is too far away to receive timely updates from Earth. These milestones include turning the spacecraft to point its protective shields between it and the anticipated direction from which cometary particles would approach. Another milestone will occur at about four minutes to closest approach, when the spacecraft will begin science imaging of the comet's nucleus.
The nominal imaging sequence will run for about eight minutes. The spacecraft's onboard memory is limited to 72 high-resolution images, so the imaging will be most closely spaced around the time of closest approach for best-resolution coverage of Tempel 1's nucleus. At the time of closest encounter, the spacecraft is expected to be approximately 200 kilometers (124 miles) from the comet's nucleus.
The mission team expects to begin receiving images on the ground starting at around midnight PST (3 a.m. on Feb. 15 EST). Transmission of each image will take about 15 minutes. It will take about 10 hours to complete the transmission of all images and science data aboard the spacecraft.
Live coverage on NASA TV and via the Internet begins at 8:30 p.m. PST (11:30 p.m. EST) from mission control at NASA's Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, Calif. Coverage also will include segments from the Lockheed Martin Space System's mission support area in Denver. A post-flyby news conference is planned on Feb. 15 at 10 a.m. PST (1 p.m. EST).
For NASA TV streaming video, scheduling and downlink information, visit: http://www.nasa.gov/ntv .
The live coverage and news conference will also be carried on one of JPL's Ustream channels. During events, viewers can take part in a real-time chat and submit questions to the Stardust-NExT team at: http://www.ustream.tv/user/NASAJPL2 .
During its 12 years in space, Stardust became the first spacecraft to collect samples of a comet (Wild 2 in 2004), which were delivered to Earth in 2006 for study. The Stardust-NExT mission is managed by JPL for NASA's Science Mission Directorate in Washington. Lockheed Martin Space Systems in Denver built the spacecraft and manages day-to-day mission operations.
A press kit and other detailed information about Stardust-NExT is online at: http://stardustnext.jpl.nasa.gov .
[ Bericht 67% gewijzigd door -CRASH- op 15-02-2011 05:12:55 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
15-02-2011
Andromedastelsel blijkt net als Melkweg 'dikke schijf' te hebben
Een internationaal team van astronomen heeft een zogeheten 'dikke schijf' in het naburige Andromedastelsel ontdekt. Net als in ons eigen Melkwegstelsel gaat het om een dikkere component van de platte, ronddraaiende schijf van het spiraalstelsel, die bestaat uit oudere sterren die zich tijdens hun omloop rond het centrum op grotere afstand boven en onder het centrale vlak kunnen bevinden dan de jongere sterren en gaswolken in de 'dunne schijf'.
Het bestaan van de dikke schijf in het Andromedastelsel, dat zich op ruim twee miljoen lichtjaar afstand van de aarde bevindt, bleek uit precisiemetingen aan de bewegingen van vele individuele sterren, uitgevoerd met een spectroscoop op de 10-meter Keck-telescoop op Hawaii. Volgens de onderzoekers, die hun resultaten publiceren in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society wijst een eerste analyse erop dat de sterren in de dikke schijf ook een afwijkende chemische samenstelling hebben, wat doet vermoeden dat ze inderdaad ouder zijn.
Het ontstaan van de dikke schijf van een spiraalstelsel wordt nog steeds niet goed begrepen. Wel staat vast dat hij zich vormt tijdens de geboorte van het stelsel, terwijl de opvallender dunne schijf (waarin de meeste nieuwe, jonge sterren worden geboren) pas in een later stadium ontstaat. De dikke schijf in ons eigen Melkwegstelsel kan minder gemakkelijk in zijn geheel worden bestudeerd, omdat een groot deel aan het zicht onttrokken wordt door donkere stofwolken.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Andromedastelsel blijkt net als Melkweg 'dikke schijf' te hebben
Een internationaal team van astronomen heeft een zogeheten 'dikke schijf' in het naburige Andromedastelsel ontdekt. Net als in ons eigen Melkwegstelsel gaat het om een dikkere component van de platte, ronddraaiende schijf van het spiraalstelsel, die bestaat uit oudere sterren die zich tijdens hun omloop rond het centrum op grotere afstand boven en onder het centrale vlak kunnen bevinden dan de jongere sterren en gaswolken in de 'dunne schijf'.
Het bestaan van de dikke schijf in het Andromedastelsel, dat zich op ruim twee miljoen lichtjaar afstand van de aarde bevindt, bleek uit precisiemetingen aan de bewegingen van vele individuele sterren, uitgevoerd met een spectroscoop op de 10-meter Keck-telescoop op Hawaii. Volgens de onderzoekers, die hun resultaten publiceren in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society wijst een eerste analyse erop dat de sterren in de dikke schijf ook een afwijkende chemische samenstelling hebben, wat doet vermoeden dat ze inderdaad ouder zijn.
Het ontstaan van de dikke schijf van een spiraalstelsel wordt nog steeds niet goed begrepen. Wel staat vast dat hij zich vormt tijdens de geboorte van het stelsel, terwijl de opvallender dunne schijf (waarin de meeste nieuwe, jonge sterren worden geboren) pas in een later stadium ontstaat. De dikke schijf in ons eigen Melkwegstelsel kan minder gemakkelijk in zijn geheel worden bestudeerd, omdat een groot deel aan het zicht onttrokken wordt door donkere stofwolken.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-02-2011quote:
NASA Spacecraft Hours From Comet Encounter
[ afbeelding ]
This composite image was taken by NASA's Stardust spacecraft 42 hours before its encounter with comet Tempel 1. It is the last image by the spacecraft's navigation camera before its encounter in the evening hours of Feb. 14, 2011. The image is a composite of four, five-second exposures.
Image credit: NASA/JPL-Caltech/Cornell
Stardust maakt scheervlucht langs komeet
Om 05.38 uur Nederlandse tijd vanmorgen vloog de Amerikaanse ruimtesonde Stardust op een afstand van slechts 181 kilometer langs de kern van komeet Tempel 1.
Vluchtleiders ontvingen de bevestiging van de zogeheten 'flyby' even voor 06.00 uur; de komeet bevindt zich zo ver van de aarde dat radiosginalen 18 minuten en 41 seconden nodig hebben om de afstand te overbruggen.
Tijdens de dichtste nadering maakte Stardust 72 gedetailleerde foto's van de komeetkern. Die worden rond 09.00 uur op aarde verwacht. Vanavond geeft NASA een persconferentie om de eerste wetenschappelijke resultaten te presenteren.
Komeet Tempel 1 - een klomp ijs van ca. 6 kilometer groot - werd vijfenhalf jaar geleden ook al van nabij bestudeerd, door de ruimtesonde Deep Impact. Die schoot een zwaar projectiel op de komeetkern af om de inwendige opbouw te bestuderen. De hoop is dat Stardust nu foto's van de inslagkrater heeft gemaakt.
Volgens wetenschappelijk projectleider Joe Veverka is het vooral ook van belang dat een komeet nu twee keer is bekeken, met een tussentijd van enkele jaren. 'Kometen veranderen voortdurend, door de inwerking van de zonnewarmte,' aldus Veverka. 'Voor het eerst krijgen we nu inzicht in die veranderingsprocessen: waar, wanneer en hoe snel ze plaatsvinden.'
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-02-2011
HARPS-North moet ontdekkingen Kepler bevestigen
Europese en Amerikaanse sterrenkundigen werken aan de bouw van een extreem gevoelige spectrograaf, waarmee de ontdekkingen van mogelijke exoplaneten, gedaan door de ruimtetelescoop Kepler, bevestigd kunnen worden. Het instrument, HARPS-North geheten, moet in het voorjaar van 2012 in gebruik genomen worden op het Canarische eiland La Palma.
Kepler ontdekt kandidaatplaneten door periodieke helderheidsdipjes te registreren in het licht van verre sterren in de sterrenbeelden Zwaan en Lier, aan de noordelijke hemel. Eerder dit jaar werden niet minder dan 1200 kandidaatplaneten bekendgemaakt. Om zeker te weten dat het echt om planeten gaat, moeten de Kepler-ontdekkingen onafhankelijk worden bevestigd. Bij voorkeur door de minieme slingerbeweging van de ster te meten die veroorzaakt wordt door een rondcirkelende planeet.
Zulke dopplermetingen worden al jarenlang verricht met de High-Accuray Radial-velocity Planet Searcher (HARPS), een gevoelige spectrometer die bevestigd is op de 3,6-meter telescoop van de Europese Zuidelijke Sterrenwacht op La Silla in Chili. Vanaf het zuidelijk halfrond kan HARPS de sterrenbeelden Zwaan en Lier echter niet goed bestuderen.
HARPS-North, een verbeterde kopie van de oorspronkelijke spectrometer, met een nog hogere gevoeligheid, moet geplaatst worden op de 3,6-meter Telescopio Nazionale Galileo, een middelgrote Italiaanse telescoop op de Europese Roque de los Muchachos-sterrenwacht op La Palma. De verwachting is dat HARPS-North van veel Kepler-kandidaten definitief kan verifiėren of het daadwerkelijk om een exoplaneet gaat. In dat geval kan ook de massa van de planeet worden bepaald.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
HARPS-North moet ontdekkingen Kepler bevestigen
Europese en Amerikaanse sterrenkundigen werken aan de bouw van een extreem gevoelige spectrograaf, waarmee de ontdekkingen van mogelijke exoplaneten, gedaan door de ruimtetelescoop Kepler, bevestigd kunnen worden. Het instrument, HARPS-North geheten, moet in het voorjaar van 2012 in gebruik genomen worden op het Canarische eiland La Palma.
Kepler ontdekt kandidaatplaneten door periodieke helderheidsdipjes te registreren in het licht van verre sterren in de sterrenbeelden Zwaan en Lier, aan de noordelijke hemel. Eerder dit jaar werden niet minder dan 1200 kandidaatplaneten bekendgemaakt. Om zeker te weten dat het echt om planeten gaat, moeten de Kepler-ontdekkingen onafhankelijk worden bevestigd. Bij voorkeur door de minieme slingerbeweging van de ster te meten die veroorzaakt wordt door een rondcirkelende planeet.
Zulke dopplermetingen worden al jarenlang verricht met de High-Accuray Radial-velocity Planet Searcher (HARPS), een gevoelige spectrometer die bevestigd is op de 3,6-meter telescoop van de Europese Zuidelijke Sterrenwacht op La Silla in Chili. Vanaf het zuidelijk halfrond kan HARPS de sterrenbeelden Zwaan en Lier echter niet goed bestuderen.
HARPS-North, een verbeterde kopie van de oorspronkelijke spectrometer, met een nog hogere gevoeligheid, moet geplaatst worden op de 3,6-meter Telescopio Nazionale Galileo, een middelgrote Italiaanse telescoop op de Europese Roque de los Muchachos-sterrenwacht op La Palma. De verwachting is dat HARPS-North van veel Kepler-kandidaten definitief kan verifiėren of het daadwerkelijk om een exoplaneet gaat. In dat geval kan ook de massa van de planeet worden bepaald.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Stardust meets komeet Temple 1.
Foto's
NASA's Stardust-NExT mission took this image of comet Tempel 1 at 8:39 p.m. PST
(11:39 p.m. EST) on Feb 14, 2011. The comet was first visited by
NASA's Deep Impact mission in 2005.
Stardust-NExT is a low-cost mission that will expand the investigation of comet Tempel 1
initiated by NASA's Deep Impact spacecraft. JPL, a division of the California Institute
of Technology in Pasadena, manages Stardust-NExT for the NASA Science Mission Directorate,
Washington, D.C. Joe Veverka of Cornell University, Ithaca, N.Y., is the mission's
principal investigator. Lockheed Martin Space Systems, Denver, built the spacecraft and
manages day-to-day mission operations.
For more information about Stardust-NExT, please visit http://stardustnext.jpl.nasa.gov.
Credit: NASA/JPL-Caltech/Cornell
Foto's
NASA's Stardust-NExT mission took this image of comet Tempel 1 at 8:39 p.m. PST
(11:39 p.m. EST) on Feb 14, 2011. The comet was first visited by
NASA's Deep Impact mission in 2005.
Stardust-NExT is a low-cost mission that will expand the investigation of comet Tempel 1
initiated by NASA's Deep Impact spacecraft. JPL, a division of the California Institute
of Technology in Pasadena, manages Stardust-NExT for the NASA Science Mission Directorate,
Washington, D.C. Joe Veverka of Cornell University, Ithaca, N.Y., is the mission's
principal investigator. Lockheed Martin Space Systems, Denver, built the spacecraft and
manages day-to-day mission operations.
For more information about Stardust-NExT, please visit http://stardustnext.jpl.nasa.gov.
Credit: NASA/JPL-Caltech/Cornell
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
MAN-MADE COMET CRATER:
In July 2005, NASA's Deep Impact spacecraft dropped an 820-lb copper projectile onto the surface of Comet Tempel 1. Almost six years later, NASA finally saw the impact crater. On Valentine's Day 2011, long after the dust had cleared, Stardust-NExT flew past Tempel 1 and photographed the impact site:
It's not very impressive--and that is telling. The lack of a well-defined crater reveals much about the structural integrity of the comet's surface. Science team member Pete Schultz of Brown University explains: "We see a [shallow] crater with a small mound in the center, and it appears that some of the ejecta went up and came right back down. This tells us this cometary nucleus is fragile and weak based on how subdued the crater is we see today."
Stay tuned for updates as the analysis progresses beyond the "first-look" stage
www.spaceweather.com
In July 2005, NASA's Deep Impact spacecraft dropped an 820-lb copper projectile onto the surface of Comet Tempel 1. Almost six years later, NASA finally saw the impact crater. On Valentine's Day 2011, long after the dust had cleared, Stardust-NExT flew past Tempel 1 and photographed the impact site:
It's not very impressive--and that is telling. The lack of a well-defined crater reveals much about the structural integrity of the comet's surface. Science team member Pete Schultz of Brown University explains: "We see a [shallow] crater with a small mound in the center, and it appears that some of the ejecta went up and came right back down. This tells us this cometary nucleus is fragile and weak based on how subdued the crater is we see today."
Stay tuned for updates as the analysis progresses beyond the "first-look" stage
www.spaceweather.com
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Dank! beste CRASH!!
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-02-2011
Sterrenwacht waarschuwt voor "extreem ruimteweer"
Bij de Koninklijke Sterrenwacht (KSB) zijn afgelopen nacht de automatische alarmsystemen in werking getreden: op de Zon is een extreme zonnevlam waargenomen. Dat meldt de KSB, die waarschuwt voor een mogelijke impact voor onze planeet.
De vorige zonnevlam van die grootte dateert van december 2006. Sommigen opperden in 2009 zelfs dat de Zon zogenaamd "dood" zou zijn. Maar niets is minder waar, aldus de KSB.
Volgens de gespecialiseerde website spaceweater.com deed zich de eerste zogenaamde "x-flare" voor van de nieuwe zonnecyclus (die 11 jaar duurt), de 24ste cyclus. De piek was om 02.56 uur Belgische tijd.
De KSB waarschuwt op basis van satellietgegevens, onder andere van de Belgische Proba-2 satelliet, dat een plasmawolk zich richting Aarde voortbeweegt met een vermoedelijke snelheid van 1.000 km/s. Die wolk zal de Aarde donderdag treffen. Een satelliet die zich vlak voor de Aarde in het zicht van de Zon bevindt heeft ook reeds een stroom van energetische deeltjes waargenomen. Voorlopig is het stormniveau niet bereikt, voegt de KSB eraan toe.
Noorderlicht
Het ruimteweerteam moet nu in de eerste plaats de magnetische structuur van de wolk proberen te achterhalen. Die bepaalt hoe het magnetisch schild van de Aarde op de impact zal reageren. Als een aantal voorwaarden zijn voldaan, kunnen we misschien donderdag het noorderlicht waarnemen, zegt de Sterrenwacht.
Extreem ruimteweer kan satellieten doen uitvallen en kan gevolgen hebben voor de stroomvoorziening op Aarde. (belga/sps)
(HLN)
Sterrenwacht waarschuwt voor "extreem ruimteweer"
Bij de Koninklijke Sterrenwacht (KSB) zijn afgelopen nacht de automatische alarmsystemen in werking getreden: op de Zon is een extreme zonnevlam waargenomen. Dat meldt de KSB, die waarschuwt voor een mogelijke impact voor onze planeet.
De vorige zonnevlam van die grootte dateert van december 2006. Sommigen opperden in 2009 zelfs dat de Zon zogenaamd "dood" zou zijn. Maar niets is minder waar, aldus de KSB.
Volgens de gespecialiseerde website spaceweater.com deed zich de eerste zogenaamde "x-flare" voor van de nieuwe zonnecyclus (die 11 jaar duurt), de 24ste cyclus. De piek was om 02.56 uur Belgische tijd.
De KSB waarschuwt op basis van satellietgegevens, onder andere van de Belgische Proba-2 satelliet, dat een plasmawolk zich richting Aarde voortbeweegt met een vermoedelijke snelheid van 1.000 km/s. Die wolk zal de Aarde donderdag treffen. Een satelliet die zich vlak voor de Aarde in het zicht van de Zon bevindt heeft ook reeds een stroom van energetische deeltjes waargenomen. Voorlopig is het stormniveau niet bereikt, voegt de KSB eraan toe.
Noorderlicht
Het ruimteweerteam moet nu in de eerste plaats de magnetische structuur van de wolk proberen te achterhalen. Die bepaalt hoe het magnetisch schild van de Aarde op de impact zal reageren. Als een aantal voorwaarden zijn voldaan, kunnen we misschien donderdag het noorderlicht waarnemen, zegt de Sterrenwacht.
Extreem ruimteweer kan satellieten doen uitvallen en kan gevolgen hebben voor de stroomvoorziening op Aarde. (belga/sps)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:
Stardust meets komeet Temple 1.
Foto's
[ afbeelding ]
NASA's Stardust-NExT mission took this image of comet Tempel 1 at 8:39 p.m. PST
(11:39 p.m. EST) on Feb 14, 2011. The comet was first visited by
NASA's Deep Impact mission in 2005.
Stardust-NExT is a low-cost mission that will expand the investigation of comet Tempel 1
initiated by NASA's Deep Impact spacecraft. JPL, a division of the California Institute
of Technology in Pasadena, manages Stardust-NExT for the NASA Science Mission Directorate,
Washington, D.C. Joe Veverka of Cornell University, Ithaca, N.Y., is the mission's
principal investigator. Lockheed Martin Space Systems, Denver, built the spacecraft and
manages day-to-day mission operations.
For more information about Stardust-NExT, please visit http://stardustnext.jpl.nasa.gov.
Credit: NASA/JPL-Caltech/Cornell
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-02-2011
Sterrenstelsels kunnen met minder donkere materie toe
Met de Europese infraroodsatelliet Herschel is een verre populatie van stofrijke sterrenstelsels ontdekt die relatief veel sterren en relatief weinig donkere materie bevatten (Nature online, 16 februari). De ontdekking wijst erop dat sterrenstelsels minder materie nodig hebben om grote aantallen sterren te vormen dan tot nog toe werd gedacht.
De sterrenstelsels, die zich op afstanden van 10 ą 12 miljard lichtjaar bevinden, bevatten elk ongeveer 300 miljard zonsmassa's aan materie. Volgens de gangbare inzichten zouden de stelsels meer dan tien keer zo groot moeten zijn om de waargenomen sterproductie te kunnen verklaren.
Het overgrote deel van deze massa bestaat uit donkere materie - de onzichtbare substantie die sterrenstelsels voldoende zwaartekracht moet geven om te voorkomen dat ze uit elkaar vallen. Volgens modelberekeningen begint de geboorte van een sterrenstelsel met een samenklontering van deze donkere materie. Deze trekt normale materie uit de omgeving aan, waaruit sterren kunnen ontstaan.
Uit de Herschel-waarnemingen volgt dat het voor de stervorming blijkbaar niet gunstig is als sterrenstelsels veel meer of veel minder dan 300 miljard zonsmassa's zwaar zijn. De modellen voor de vorming van sterrenstelsels zullen in dit opzicht moeten worden bijgesteld.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Sterrenstelsels kunnen met minder donkere materie toe
Met de Europese infraroodsatelliet Herschel is een verre populatie van stofrijke sterrenstelsels ontdekt die relatief veel sterren en relatief weinig donkere materie bevatten (Nature online, 16 februari). De ontdekking wijst erop dat sterrenstelsels minder materie nodig hebben om grote aantallen sterren te vormen dan tot nog toe werd gedacht.
De sterrenstelsels, die zich op afstanden van 10 ą 12 miljard lichtjaar bevinden, bevatten elk ongeveer 300 miljard zonsmassa's aan materie. Volgens de gangbare inzichten zouden de stelsels meer dan tien keer zo groot moeten zijn om de waargenomen sterproductie te kunnen verklaren.
Het overgrote deel van deze massa bestaat uit donkere materie - de onzichtbare substantie die sterrenstelsels voldoende zwaartekracht moet geven om te voorkomen dat ze uit elkaar vallen. Volgens modelberekeningen begint de geboorte van een sterrenstelsel met een samenklontering van deze donkere materie. Deze trekt normale materie uit de omgeving aan, waaruit sterren kunnen ontstaan.
Uit de Herschel-waarnemingen volgt dat het voor de stervorming blijkbaar niet gunstig is als sterrenstelsels veel meer of veel minder dan 300 miljard zonsmassa's zwaar zijn. De modellen voor de vorming van sterrenstelsels zullen in dit opzicht moeten worden bijgesteld.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
