Derealisatie/depersonalisatie, iemand ervaring mee? #2

quote:

Op maandag 20 juni 2011 18:55 schreef Madame_Paon het volgende:

[..]

Dat is wel een heel zweverig stukje.

Ik heb trouwens antidepressiva, maar het helpt niet tegen mijn derealisatie/depersonalisatie.

waarom gebruik je die medicijnen? Depressief geworden van derealisatie of staat het er los van?

Zo herkenbaar dit

Gelukkig zijn er manieren om er grotendeels vanaf te geraken. Het belangrijkste is afleiding, je moet jezelf in een soort bezighoud regime trainen.

Dit klinkt als een slechte telsell reclame: http://www.dpmanual.com/buy.html Maar dat heb ik een tijd geleden gekocht en het heeft mij echt voor een groot gedeelte geholpen. Het betreft een handleiding hoe van depersonalisatie/derealisatie af te geraken samen gesteld door iemand die er zelf ook heel veel last van had.

Het is 1 groot feest van herkenbaarheid iig als je het leest/luistert

quote:

Op maandag 20 juni 2011 19:25 schreef Jack_is_Back het volgende:

[..]

waarom gebruik je die medicijnen? Depressief geworden van derealisatie of staat het er los van?

Dat staat er los van. Derealisatie staat zelfs in mijn diagnose en komt dus vaker voor bij mensen die hetzelfde hebben als ik.
Antidepressiva gebruik ik vanwege verschillende niet-zo-leuke ervaringen uit het verleden en vanwege de situatie op dit moment.

quote:

Op maandag 20 juni 2011 18:55 schreef Madame_Paon het volgende:

[..]

Dat is wel een heel zweverig stukje.

Ik heb trouwens antidepressiva, maar het helpt niet tegen mijn derealisatie/depersonalisatie.

het is ook een zweverig onderwerp

zolang de wetenschappers het niet helemaal kunnen verklaren blijft het iets spiritueels

ik heb ook zitten nadenken waar de angst vandaan komt
en ben er van overtuigd dat de angst de angst is om de controle over jezelf kwijt te raken
het heeft dus met zelfvertrouwen te maken

dit geldt trouwens voor elke irreële angst, zoals hoogtevrees, claustrofobie, noem maar op

dit zelfvertrouwen is te trainen, maar het heeft vooral te maken met het gevecht tegen de angst durven aangaan

het is alsof je tegenover een boxer in de ring staat
en het gaat er nu niet om of je wint (de angst is immers irreëel) maar het gevoel dat je de boxer aan kan

durf de confrontatie aan te gaan met je angst en maak je angst belachelijk
en het beste is om uiteindelijk je angst kunnen negeren

dus ga van de confrontatie aan gaan met je angst (boos worden)
tot je boven je angst staat
en zodra je boven je angst staat, negeer je die angst
de angst is geen partij voor jou

iedere keer als die angst naar boven komt
negeer het.

denk maar zo, "Ik ben dit gevecht al aangegaan, I won, ik ben sterker dan de angst"

uiteindelijk zullen al je beperkingen voor je weg vallen en leef je een vrijer en blijer leven

weg uit die gevangenis "angst" genoemd

je bent onschuldig, je komt daar niet meer terecht.

Het is helemaal geen zweverig onderwerp, dat maak je er zelf van.

Ik begrijp dat het voor anderen zweverig kan overkomen, daarom gebruik ik ook het woord zweverig

maar als jij het allemaal hartstikke simpel vindt, dan mag je wel eens uitleggen hoe het nu precies zit
incl. een simpele oplossing

maar volgens mij kan je dat niet..

Ik zelf heb hier ervaring mee, maar zoals het hier wordt beschreven is derealisatie/depersonalisatie toch echt iets heel anders volgens mijn psych. maar ik kan het ook hebben verward.. Ik hoop niet dat ik het verwar met dissociatie maar deze termen worden voor hetzelfde gebruikt, ook volgens me arts.

je voelt je inderdaad vervreemd, en kan het gevoel hebben dat het niet jouw lichaam is waar je in zit, de buitenwereld voelt anders, en het kan plotseling gebeuren dat je naar een punt staart en na een minuut of 5, misschien 10, misschien langer, "wakker wordt" en totaal vergeet wat er in die periode is gebeurd, en er ook helemaal niks van af weet. De omgeving verteld dat ik dan totaal niet reageerde meer ook al kijk ik ze aan volgens hun, dat ik dingen riep, schreeuwde, etc. hier weet ik dan totaal niks meer van af en naar mijn gevoel ben ik gewoon naar een punt wezen staren en weer verder gegaan met mijn leven. dat is depersonalisatie wat in de psychiatrie die ik ken wordt beschreven. natuurlijk gaat er vooraf dat je vervreemding voelt enz.

Ik las dat je op vakantie wilde etc, als je hier nu al niet fijn onder voelt zou ik er maar goed over nadenken want derealisatie kan dus overgaan tot psychoses en een aanloop zijn en daar heb ik zelf ervaring mee gehad. heel veel sterkte.

quote:

Op dinsdag 21 juni 2011 23:20 schreef jmex het volgende:
Ik begrijp dat het voor anderen zweverig kan overkomen, daarom gebruik ik ook het woord zweverig

maar als jij het allemaal hartstikke simpel vindt, dan mag je wel eens uitleggen hoe het nu precies zit
incl. een simpele oplossing

maar volgens mij kan je dat niet..

Ik zeg niet dat het allemaal zo simpel is, maar je graaft te diep naar mijn mening naar wat voor angst het is. Het is niet een speciaal bewustzijn oid.

Heel basaal gezien is het een zelfverdedigingsmechanisme van je eigen brein omdat het niet kan omgaan met een bepaalde situatie (lees angst/stress). Ansich klopt het grotendeels wat je zegt overigens De belangrijkte fout die jij maakt in mijn optiek is dat je bezig bent met wat je met de angst moet doen, maar je moet je juist met andere dingen bezig houden om te angst af te laten nemen.

De truuk is eigenlijk vrij simpel nl: je moet jezelf met een regime van afleiding trainen om je brein te leren dat er geen gevaar dreigt. Ik zeg niet dat ik genezen ben, sterker nog af en toe heb ik er nog best wel eens last van maar het is al zoveel beter dan in het begin. En ik heb er toch een jaar lang bijna elke dag continue last van gehad.

Wat ik hierboven lees over dat depersonalisatie over kan gaan in een psychose is volgens mij (en andere medische bronnen) bezijden de waarheid. Depersonalisatie is geen stoornis die opzichzelf staat (zoals bv depressie & psychoses etc). Het is puur en alleen gebaseerd op angst (en stress). Het kan geen psychose triggeren tenzij je daar al aanleg voor hebt.

Zodra je gaat focussen op dingen die je ziet en voelt gaat het mis, want daar wordt je bang voor. Ik heb zelfs gedacht dat de realiteit veranderde. Het is in wezen een vicieuze cirkel. Je bent bang want je denkt joh het lijkt wel of ik in een film zit. Gevolg is dat het zelfsbeschermingsmechanisme van je brein nog harder gaat worden. Joh ik sluit me nog meer af ik voel me nog vervreemder van mijn omgeving en de mensen om mij heen. Gevolg je wordt nog banger om de realiteit/controle of whatever te verliezen. Enz enz enz.

Ik ben enkel een ervaringsdeskundige omdat ik het zelf ook hevig heb, maar het door mij eerder aangehaalde boek legt het allemaal veel duidelijker uit dan ik het kan.

quote:

Op dinsdag 21 juni 2011 01:54 schreef jmex het volgende:

[..]

het is ook een zweverig onderwerp

zolang de wetenschappers het niet helemaal kunnen verklaren blijft het iets spiritueels

ik heb ook zitten nadenken waar de angst vandaan komt
en ben er van overtuigd dat de angst de angst is om de controle over jezelf kwijt te raken
het heeft dus met zelfvertrouwen te maken

dit geldt trouwens voor elke irreële angst, zoals hoogtevrees, claustrofobie, noem maar op

dit zelfvertrouwen is te trainen, maar het heeft vooral te maken met het gevecht tegen de angst durven aangaan

het is alsof je tegenover een boxer in de ring staat
en het gaat er nu niet om of je wint (de angst is immers irreëel) maar het gevoel dat je de boxer aan kan

durf de confrontatie aan te gaan met je angst en maak je angst belachelijk
en het beste is om uiteindelijk je angst kunnen negeren

dus ga van de confrontatie aan gaan met je angst (boos worden)
tot je boven je angst staat
en zodra je boven je angst staat, negeer je die angst
de angst is geen partij voor jou

iedere keer als die angst naar boven komt
negeer het.

denk maar zo, "Ik ben dit gevecht al aangegaan, I won, ik ben sterker dan de angst"

uiteindelijk zullen al je beperkingen voor je weg vallen en leef je een vrijer en blijer leven

weg uit die gevangenis "angst" genoemd

je bent onschuldig, je komt daar niet meer terecht.

Lekker makkelijk gezegd, lekker tegen je angst vechten. ooit gedacht aan angst die diep geworteld is uit trauma's? of misschien gedacht aan waar dit geregeld wordt in je lichaam? In je hersenen inderdaad, lekker zweverig doen hoeft van mij niet in zo'n topic. bij mij heeft dat zweverige kutgedoe alleen maar geleid tot psychose. Dus niks van aantrekken wat hier voor zweverig gezever wordt geblaat dit zijn serieuse problemen over een aandoening in je lever/nier/heup weet ik veel wat ga je ook niet zweverig zitten doen. dus laten we het bij deze aandoeningen ook niet doen. tot hoeverre je derealisatie een aandoening kan noemen. zoals eerder gezegd.

quote:

Op dinsdag 21 juni 2011 23:58 schreef TheHolyTiamat het volgende:
Ik zelf heb hier ervaring mee, maar zoals het hier wordt beschreven is derealisatie/depersonalisatie toch echt iets heel anders volgens mijn psych. maar ik kan het ook hebben verward.. Ik hoop niet dat ik het verwar met dissociatie maar deze termen worden voor hetzelfde gebruikt, ook volgens me arts.

je voelt je inderdaad vervreemd, en kan het gevoel hebben dat het niet jouw lichaam is waar je in zit, de buitenwereld voelt anders, en het kan plotseling gebeuren dat je naar een punt staart en na een minuut of 5, misschien 10, misschien langer, "wakker wordt" en totaal vergeet wat er in die periode is gebeurd, en er ook helemaal niks van af weet. De omgeving verteld dat ik dan totaal niet reageerde meer ook al kijk ik ze aan volgens hun, dat ik dingen riep, schreeuwde, etc. hier weet ik dan totaal niks meer van af en naar mijn gevoel ben ik gewoon naar een punt wezen staren en weer verder gegaan met mijn leven. dat is depersonalisatie wat in de psychiatrie die ik ken wordt beschreven. natuurlijk gaat er vooraf dat je vervreemding voelt enz.

Ik las dat je op vakantie wilde etc, als je hier nu al niet fijn onder voelt zou ik er maar goed over nadenken want derealisatie kan dus overgaan tot psychoses en een aanloop zijn en daar heb ik zelf ervaring mee gehad. heel veel sterkte.

Dat klinkt eerder als dissociatie of catatonie dan depersonalisatie.

Shit, ik wilde weten of TS al naar het buitenland vertrokken was, maar ik zie dat het topic van anderhalf jaar terug is......
Hij is 19 uur geleden nog op FOK! geweest, dus hij heeft het ws wel gered

Zou hier in de toekomst ooit een medicijn voor komen?!

quote:

Op donderdag 23 juni 2011 15:48 schreef Jack_is_Back het volgende:
Zou hier in de toekomst ooit een medicijn voor komen?!

Euh nee, het is geen ziekte. Het is een symptoom van angst. Als je weet wat het is zijn er genoeg aanknopingspunten om er grotendeels vanaf te geraken

quote:

Op donderdag 23 juni 2011 16:48 schreef 1299 het volgende:

[..]

Euh nee, het is geen ziekte. Het is een symptoom van angst. Als je weet wat het is zijn er genoeg aanknopingspunten om er grotendeels vanaf te geraken

Kun je dat nader verklaren? Je hebt het hier over dissociatie(s)?

quote:

Op donderdag 23 juni 2011 18:16 schreef Wanderingwhy het volgende:

[..]

Kun je dat nader verklaren? Je hebt het hier over dissociatie(s)?

Derealisatie en depersonalisatie zijn dissociatie's inderdaad. Maar de reden waarom je brein dat doet is niet vanwege een afwijking maar omdat deze eigenlijk fout gedrag heeft aangeleerd. Het is een zelfbeschermingsmechanisme wat is blijven hangen als het ware.

De eerste paar dagen last van derealisatie hebben na bv een auto ongeluk is heel normaal. Sterker nog volgens onderzoek (heb ik ook maar gelezen) heeft de meerderheid van de mensheid eens of meermalen in diens leven wel eens zulke verschijnselen.

Het gaat pas fout op het moment dat je gaat focussen op die gevoelens en daar continue mee bezig bent. Op dat moment leer je jouw brein het gedrag aan is het steeds makkelijker voor je brein om in die staat terug te vallen op het moment die besluit dat dat nodig is. (bv door een angstige situatie).

Je brein is op den duur continue gefocussed op angst, en zelfs als er niet een aanwijsbare reden is om bang te zijn ga je dus zitten foccusen op dingen waar je niet bang voor hoeft te zijn. Zo flipte ik heb bv heel erg bij documentaires over het heelal over hoe immens groot dat is. Als ik me dat probeerde in te beelden kreeg ik gewoon een paniek aanval.

Rationele gezien slaat dat nergens op, maar aangezien je tegen je brein zegt ik ben bang zoekt die vanzelf dingen om die angst in te visualiseren.

Ok, ik moet toegeven nu begin ik zelf ook zweverig te klinken, maar zo is het iig niet bedoeld

quote:

Op donderdag 23 juni 2011 18:26 schreef 1299 het volgende:

[..]

Derealisatie en depersonalisatie zijn dissociatie's inderdaad. Maar de reden waarom je brein dat doet is niet vanwege een afwijking maar omdat deze eigenlijk fout gedrag heeft aangeleerd. Het is een zelfbeschermingsmechanisme wat is blijven hangen als het ware.

De eerste paar dagen last van derealisatie hebben na bv een auto ongeluk is heel normaal. Sterker nog volgens onderzoek (heb ik ook maar gelezen) heeft de meerderheid van de mensheid eens of meermalen in diens leven wel eens zulke verschijnselen.

Het gaat pas fout op het moment dat je gaat focussen op die gevoelens en daar continue mee bezig bent. Op dat moment leer je jouw brein het gedrag aan is het steeds makkelijker voor je brein om in die staat terug te vallen op het moment die besluit dat dat nodig is. (bv door een angstige situatie).

Je brein is op den duur continue gefocussed op angst, en zelfs als er niet een aanwijsbare reden is om bang te zijn ga je dus zitten foccusen op dingen waar je niet bang voor hoeft te zijn. Zo flipte ik heb bv heel erg bij documentaires over het heelal over hoe immens groot dat is. Als ik me dat probeerde in te beelden kreeg ik gewoon een paniek aanval.

Rationele gezien slaat dat nergens op, maar aangezien je tegen je brein zegt ik ben bang zoekt die vanzelf dingen om die angst in te visualiseren.

Ok, ik moet toegeven nu begin ik zelf ook zweverig te klinken, maar zo is het iig niet bedoeld

Als ik Wikipedia erop nasla krijg ik het navolgende:
Dissociatie: is een geestesgesteldheid waarin bepaalde gedachten, emoties, waarnemingen of herinneringen buiten het bewustzijn worden geplaatst, tijdelijk niet 'oproepbaar' zijn of minder samenhang vertonen.
Depersonalisatie en derealisatie: Het is het gevoel buiten de werkelijkheid te staan. Voor iemand die aan depersonalisatie lijdt, lijkt het of hij een andere rol in de wereld speelt, vaag, als in een droom, onbelangrijk. Een patiënt ervaart een scheiding tussen zichzelf en de wereld, zijn identiteit of lichamelijkheid. Mensen die deze gemoedstoestand hebben ervaren, beschrijven het leven vaak alsof het een film is, onecht of wazig. Het besef van de eigen persoonlijkheid wordt minder (vandaar de naam). Wie de symptomen heeft en in de spiegel kijkt, lijkt een onbekende te zien, maar is tegelijkertijd op de hoogte van zijn identiteit

Verder van Wikipedia:
Naast de term depersonalisatie wordt ook de term derealisatie gebruikt. De grens is niet altijd duidelijk, maar de richtlijn is dat bij depersonalisatie de persoon zijn geest of lichaam als vreemd ervaart en dat hij bij derealisatie zijn omgeving ziet als onwezenlijk of onecht.

Ik vind geen verdere onderbouwing het een met het ander uit te kunnen wisselen. Ook blijkt uit de verklaringen dat het een toch anders kan zijn dan het ander, alhoewel het mogelijk dicht bij elkaar kan liggen. Daarnaast kom ik tegen dat veelal een psychisch trauma als oorzaak van voornoemde laatste twee genoemd wordt.

Dat je angst noemt trok mijn aandacht vanwege een situatie die een behoorlijke impact had waarbij ik als omstander zelf betrokken bij was.
Zelf ben ik nu wel op zoek naar de kenmerkende verschillen tussen derealisatie/depersonalisatie versus dissociatie. Iemand?

Depersonalisatie houdt gewoon in dat je het gevoel hebt dat je in een droom leeft, maar je weet nog steeds wat je doet. Je leeft een beetje in een roes.
Bij dissociatie heb je jezelf vaak niet meer onder controle en kun je je na afloop van zo'n dissocatieve periode niet meer herinneren wat er gebeurd is.

quote:

Op donderdag 23 juni 2011 18:53 schreef Wanderingwhy het volgende:

[..]

Als ik Wikipedia erop nasla krijg ik het navolgende:
Dissociatie: is een geestesgesteldheid waarin bepaalde gedachten, emoties, waarnemingen of herinneringen buiten het bewustzijn worden geplaatst, tijdelijk niet 'oproepbaar' zijn of minder samenhang vertonen.
Depersonalisatie en derealisatie: Het is het gevoel buiten de werkelijkheid te staan. Voor iemand die aan depersonalisatie lijdt, lijkt het of hij een andere rol in de wereld speelt, vaag, als in een droom, onbelangrijk. Een patiënt ervaart een scheiding tussen zichzelf en de wereld, zijn identiteit of lichamelijkheid. Mensen die deze gemoedstoestand hebben ervaren, beschrijven het leven vaak alsof het een film is, onecht of wazig. Het besef van de eigen persoonlijkheid wordt minder (vandaar de naam). Wie de symptomen heeft en in de spiegel kijkt, lijkt een onbekende te zien, maar is tegelijkertijd op de hoogte van zijn identiteit

Verder van Wikipedia:
Naast de term depersonalisatie wordt ook de term derealisatie gebruikt. De grens is niet altijd duidelijk, maar de richtlijn is dat bij depersonalisatie de persoon zijn geest of lichaam als vreemd ervaart en dat hij bij derealisatie zijn omgeving ziet als onwezenlijk of onecht.

Ik vind geen verdere onderbouwing het een met het ander uit te kunnen wisselen. Ook blijkt uit de verklaringen dat het een toch anders kan zijn dan het ander, alhoewel het mogelijk dicht bij elkaar kan liggen. Daarnaast kom ik tegen dat veelal een psychisch trauma als oorzaak van voornoemde laatste twee genoemd wordt.

Dat je angst noemt trok mijn aandacht vanwege een situatie die een behoorlijke impact had waarbij ik als omstander zelf betrokken bij was.
Zelf ben ik nu wel op zoek naar de kenmerkende verschillen tussen derealisatie/depersonalisatie versus dissociatie. Iemand?

En dit verband is het inderdaad iets anders. Bij depersonalisatie / derealisatie is je toetsing van de realiteit niet aangetast en je geheugen werkt nog gewoon. Je hebt alleen het gevoel dat je alles meemaakt alsof je achter een glazen muur staat. Alles komt niet helemaal correct aan voor je gevoel. Het idee alsof je in een droomwereld zit.

Daar zit ook het grote verschil in met bv een psychose.

Hebben jullie hier problemen mee met jullie werk of studie? Wat voor werk of studie doen jullie als ik vragen mag?

Ik heb precies hetzelfde als de topic starter. En waarschijnlijk ook hetzelfde als andere mensen met derealisatie/depersonalisatie/depressie erbij
Ik ben erg benieuwd hoe het jullie nu gaat na een jaar. Dit omdat ik het momenteel niet meer zie zitten

Met vlagen heb ik er nog wel eens last van. Maar een stuk minder dan vroeger, echt veel minder eigenlijk. Alleen de laatste tijd weer wat last.

Met de juiste attitude gaat het echt over. Stort je op zo veel mogelijk nieuwe interessante dingen, en probeer het maximale uit het leven te halen. Op die manier train je jouw brein om weer normaal te functioneren. Het hele DP verhaal is een beschermingsmechanisme van je brein.

ja probeer ik ook, ik had net wat geslapen en werd wakker en direct d stress, met als klap op de vuurpijl een zwaar alice in wonderland effect buiten, ik dacht dit kan ik niet aan en had het gevoel bewusteloos te vallen.

Slik jij er medicijnen voor?

Spacecake is altijd oppassen als je niet een ervaren blower bent.

Ik had het altijd al een klein beetje, maar ht was te doen, nu is het echt heel erg. Alles trilt me hersens werken niet meer na behoren, alles gaat traag etc; Bij mij komt het door 3 dagen doorhalen met speed xtc mda en bier. Stomste wat ik ooit heb kunnen doen, mag blij zijn dat ik het overleefd heb. Waarschijnlijk heb ik een trauma van "the day after"

Geloof me gast het komt goed

Al die effecten die je beschrijft heb ik ook gehad, ik dacht op een gegeven moment dat ik niet meer echt op aarde was En dus te banger je wordt dus te erger wordt het, want door die angst gaat het beschermingsmechanisme van je hersenen alleen maar harder werken.