Deze hadden jullie nog tegoed van me....
sorry voor de korte bevalling en het lange verhaal... Vrijdag 9 april 2010 – 40 weken en 2 dagen zwanger
Vrijdagochtend 7:00 uur. Ik ga naar het toilet en ontdek wat slijm. Zou dit dan het begin zijn van het verliezen van de slijmprop? Nou ja, verder niets aan de hand dus ik ga lekker douchen en daarna naar mijn werk. Op mijn werk is er nog steeds niets aan de hand. Wel krijg ik ineens de drang om boodschappen te doen. Morgen is het te laat, ik wil NU boodschappen doen. Ik bel mijn vader en zeg dat hij ’s middags mee moet boodschappen doen, ik mag tenslotte de zware tassen niet zelf sjouwen. Mijn vader protesteert wat, hij heeft ’s middags om 16:00 uur een afspraak, maar uiteindelijk weet ik hem toch zover te krijgen dat hij meegaat.
Tijdens het boodschappen doen haal ik de laatste dingetjes in huis die nodig zijn voor de geboorte van de baby, nog een paar pakken met roze muisjes, dat komt tenslotte wel op! Extra boter voor op de beschuitjes en natuurlijk niet te vergeten, de beschuitjes. Zo dat is binnen, het wordt nu tijd dat de baby van zich laat horen. Alles is klaar, vriendlief en ik zijn er klaar voor, nu de baby nog. Voorlopig is er nog niets aan de hand, dus ik ga er eigenlijk stiekem niet vanuit dat de baby zich snel zal aandienen. We wachten geduldig af. Nog even naar de drogist, de scheermesjes zijn in de aanbieding en we willen natuurlijk wel een gladgeschoren papa op de babyfoto’s straks. Mijn vader brengt mij en de boodschappen thuis en hij helpt de zware boodschappentassen omhoog te sjouwen. Gedurende de dag is er niets aan de hand. Geen slijm meer. Ik denk nog: “het zal wel niet doorzetten dan.”
’s Avonds om ongeveer 18:00 uur weten vriendlief en ik niet zo goed wat we willen eten. Ik stel nog voor om uit eten te gaan, het kan zomaar de laatste keer zijn voorlopig, maar omdat ik dan per se naar de Chinees wil heeft vriendlief daar geen zin in (gelukkig maar achteraf). Bevallen nadat je Chinees hebt gegeten is voor niemand leuk denk ik. We besluiten om een broodje kroket te eten. Na het eten komen er toch weer stukjes slijm los. Zou het dan toch?!
Na het eten krijg ik last van schoonmaakwoede, zou dit dan nesteldrang zijn denk ik nog, maar omdat ik de rest van de zwangerschap geen last heb gehad van hormonen denk ik dat ook de nesteldrang me bespaard zal blijven. Ik begin met schoonmaken, de parkiet verschonen, de keuken schoonmaken, stoffen in de woonkamer en slaapkamers, het hele huis stofzuigen, de badkamer en de wc om af te sluiten met het doen van de was en de strijk. Het is 21:30 uur als ik klaar ben met het hele ritueel.
Ik besluit nog even te gaan douchen en naar bed te gaan. In de douche krijg ik iets waarvan ik me afvraag of dit nu een wee is. Tja, ik heb nooit eerder een wee gehad, dus ik kan me er nog niets bij voorstellen. Tijdens het douchen rond 20:00 uur komen er weer een paar stukjes slijm los. Ik roep vriendlief en samen komen we tot de conclusie dat ik nu toch echt de slijmprop verloren ben. Nog niet te vroeg juichen, want dit zegt helemaal niets zeg ik tegen hem. De bevalling kan echt nog makkelijk 2 weken op zich laten wachten.
Rond 22:00 uur ga ik naar bed. Nog steeds heb ik af en toe ‘krampjes’, maar ik stoor me er niet teveel aan. Om 22:30 uur komt vriendlief bij me in bed gesprongen en net op dat moment krijg ik voor het eerst iets waarvan ik denk: “dit moet een wee zijn”. Ik vertel vriendlief dat hij voorzichtig moet doen in bed, want wat ik heb voelt wat pijnlijk. Na deze eerste wee duurt het zo’n 20 minuten voor er weer iets gebeurd. Ik vraag me nog steeds af of dit wel echte weeën zijn, of slechts voorweeën. Voorlopig zit er nog veel te veel tijd tussen, dus ben ik van plan om gewoon te gaan slapen. Maar dan, het is 23:15, komt de eerste heftige wee. Ik geef vriendlief gelijk opdracht om de weeën op te schijven. Hij pakt het notitieblok en schrijft braaf het begintijdstip van elke wee op en de tijd die een wee aanhoudt. Ik vertel hem tussendoor dat we dit als het zo doorgaat minstens een uur vol moeten houden. Na een uur kunnen we de verloskundige bellen. Het weeënschema zat als volgt in elkaar:
11:20 – 1,5 minuut
11:25 – 1 minuut
11:28 – 2 minuten
11:31 – 1 minuut
11:33 – 1 minuut
11:35 – 1 minuut
11:40 – 0,5 minuut
11:43 – 0,5 minuut
11.44 – 2 minuten
11:50 – 1 minuut
11:52 – 1 minuut
11:55 – 1,5 minuut
11:59 – 1,5 minuut
Tijdens de weeën heb ik nog heerlijk onder de douche gestaan en ook nog even staan schelden op vriendlief. Hij wilde per se weten wat ik voelde, maar ik kon dat niet uitleggen. Tja, hoe kun je nou aan een man uitleggen hoe een wee voelt, hij zal het toch nooit begrijpen. Uiteindelijk zijn we tot een compromis gekomen en heb ik elke keer aangegeven waar en wanneer hij bijvoorbeeld op mijn rug moest drukken of van boven naar beneden moest strijken tijdens een wee. Wat ook hielp was aan zijn nek hangen tijdens een wee. Samen met vriendlief kon ik op dat moment de hele wereld aan.
Zaterdag 10 april 2010. – 40 weken en 3 dagen zwanger
00:01 – 1 minuut
00:03 – 1 minuut
00:05 – 2 minuten
00:08 – 1 minuut
00:10 – 1 minuut
00:13 – 1 minuut
00:15 – 1 minuut
00:17 – 1 minuut
00:19 – 1 minuut (verloskundige gebeld)
00:21 – 2 minuten
00:24 – 1 minuut
00:26 – 1 minuut
00:29 – 1,5 minuut
00:31 – 1 minuut
00:33 – 1 minuut
00:36 – 1 minuut
00:38 – 1 minuut
00:41 – 1 minuut
00:44 – 1 minuut
Verloskundige komt aan. Het is M., degene waarover vriendlief al de hele zwangerschap zegt dat zij de bevalling gaat doen. Dat moet hem een fijn gevoel geven. Ik vertel de verloskundige tussen de weeën door hoe de weeën tot nu toe verlopen. Vriendlief laat trots het schema van de weeën zien. Hij heeft elke wee keurig opgeschreven, gelukkig heeft hij ze niet ook nog gevoeld. De verloskundige luistert alvast even naar het hartje van de kleine, 130 slagen per minuut, onze kleine doet het geweldig. Vervolgens is het tijd om te bekijken hoe de ontsluiting vordert… stiekem hoop ik dat me nu verteld gaat worden dat ik al 3cm heb. De verloskundige voelt wat en zegt de volgende magische woorden: “je hebt al 8cm ontsluiting”. O mijn god, 8cm, hoe kan dat nou? Ik geef vriendlief direct opdracht om mijn zusje te bellen, o jee, straks mist ze het hele spektakel nog… Om 1:05 uur ga ik lekker onder de douche en hoor ik de verloskundige aan vriend uitleggen dat de kruiken klaargemaakt moeten worden en wordt ook de kraamzorg gebeld. Ik sta ondertussen heerlijk onder de douche met flinke rugweeën. Af en toe loopt er iemand binnen om te vragen hoe het gaat met me. Nou prima, ik kan de weeën goed opvangen en geniet van het douchen. Om 01:40 uur arriveert de kraamhulp, maar hier krijg ik nog niets van mee omdat ik nog steeds onder de douche sta.
Om 01:45 uur gaan we weer eens kijken hoe het ervoor staat, 9cm. Ik geef aan dat de vliezen volgens mij nog steeds niet gebroken zijn. De verloskundige voelt, maar kan het niet helemaal goed voelen, ze denkt dat de vliezen er inderdaad nog zitten, maar dat ze heel strak om het hoofdje zitten. Om 01:50 worden de vliezen gebroken. Het vruchtwater is helder, de kleine heeft het dus nog steeds naar haar zin daarbinnen. Wat een pak van mijn hart, ik mag lekker thuisblijven en hoef niet naar het ziekenhuis, geweldig.
Hierna besluiten de verloskundige en de twee kraamhulpen dat het zo genoeg geweest is, ze staan er toch maar een beetje spek en bonen bij. Ze gaan lekker naar de woonkamer en vriendlief en ik redden het samen prima. Ik vang nog een paar weeën op, maar merk dat het moeilijker wordt. Ik zeg tegen vriendlief dat ik het bijna niet meer kan houden en dat de verloskundige uit de woonkamer gehaald moet worden. Het is inmiddels 02:15 uur. Er is nog geen volledige ontsluiting, dus de verloskundige masseert tijdens een wee het laatste randje weg. Nu mag ik gaan persen, jeetje ik mag persen, dat is snel… het is nog niet eens goed tot me doorgedrongen dat de bevalling begonnen is!
Het persen gaat goed. Vriendlief zorgt ervoor dat ik niet met mijn ellebogen in het matras ga zitten, want dat mag niet. Toch flik ik het om bij elke wee te starten met persen met mijn ellebogen in het matras… hij heeft wel 20 keer gezegd dat dat nou net niet de bedoeling was. Na 10 minuten persen wil ik weten of ze al kunnen zien of er haar op het hoofdje zit. “Ja, euhm, zo snel gaat het nu ook weer niet”, zegt een van de kraamhulpen nog. Ze vragen zich af waarom ik dit wil weten. Nou omdat ik een baby wil ZONDER haar! Dit zorgt voor wat gelach rondom mijn bed en men wil graag weten wat ik ga doen als er wel haar op zit. Terugstoppen is ook zo lastig hè.
02:30 uur, we gaan nog even luisteren naar de kleine, geen hartslag te vinden… wat is dit… de doptone is kapot! De verloskundige luistert vervolgens naar het hartje met de toeter (zo gebruikt ze die ook nog eens), 150 slagen per minuut, het gaat goed met ons kleintje. De verloskundige belt nog snel naar haar collega om te vragen of zij haar doptone wil komen brengen, zelf kan ze tenslotte niet meer weg. De collega van de verloskundige is trouwens shocked, hoe kan ze nou aan het persen zijn terwijl deze collega tot 00:00 uur dienst had. Ze zegt nog: “huh, maar ik heb helemaal geen telefoontje gehad.” Tja, het kan ineens snel gaan.
Rond 02:50 uur is voor het eerst het hoofdje zichtbaar. Er zit bijna geen haar op voor zover de verloskundige kan zien. Mooi, das weer een zorg minder.
Ik blijf nog wat persen en tussen de persweeën door lig ik lekker te suffen met m’n ogen dicht. Ik zeg nog een paar keer dat ik graag naar bed wil omdat ik moe ben. Die kleine moet maar een beetje opschieten, want dan kan mama lekker naar bed. “Wedden dat je straks als ze geboren is niet moe meer bent” zegt de kraamhulp. Nou we zullen wel zien.
Om 03:20 vraag ik hoelang het nog gaat duren, ik wil tenslotte graag naar bed om te slapen. De verloskundige zegt dat ze verwacht dat ons meisje er om 03:30 toch wel zal zijn. Deze opmerking zorgt ervoor dat er een knopje omgaat in mijn hoofd. Ze moet eruit en wel NU! Tijdens de volgende wee pers ik met alle kracht die ik in me heb en tijdens de 3e pers op die wee wordt om 03:24 uur onze prachtige dochter Lisa geboren. Ze weegt 3380 gram en is nog mooier dan mooi. Dit is pas liefde op het eerste gezicht! Slapen, ik wil de eerstkomende 20 jaar niet meer slapen, ik moet naar mijn meisje kijken!
Om 03:39 uur worden ook de placenta en de vliezen geboren en is het feest compleet. Joepie, mijn ontplofte mol moet ook nog even gehecht worden. Ik had niet eens door dat het daar onder niet helemaal snor zat, het deed tenslotte helemaal geen pijn. Maargoed, het wordt even verdoofd en dan gaan ze proberen er weer iets van te maken. Op het moment dat de verloskundige begint met verdoven zeg ik voor het eerst tijdens de hele bevalling: AUW! Jemig, wat doen die verdovingsspuiten zeer zeg! Iedereen is verbaasd omdat ik auw zeg. Huh, dat heb je de hele bevalling nog niet gezegd. Maargoed het moet even gebeuren, dus even op m’n tanden bijten. Helaas blijf ik het hechten ook voelen, maargoed het is maar 5 minuutjes. Hechten doet meer pijn dan bevallen, bevallen doe ik zo nog 10 keer over, hechten wil ik nooit meer!