Ouders financieel aan de grond, wat nu?

Goed,

Ik loop al een tijdje met dit probleem en ik weet niet goed bij wie ik dat nu moet plaatsen, in dat geval is Fok meestal wel een wijze raadsheer. Dit heb ik nog nooit onder woorden gebracht eigenlijk, omdat ik altijd wel veronderstelde dat het zich wel zou oplossen, maar dat gebeurt steeds niet.

Al sinds een paar jaar hebben m'n ouders steeds meer moeite om met hun budget het einde van de maand te halen, dit heeft verschillende oorzaken. Zelf ben ik nu begin 20 en ben sinds bijna 2 jaar uitwonend vanwege m'n studie. Voor die tijd heb ik nog een tijdje fulltime gewerkt en beheerde ik vanaf 19 jaar m'n eigen financiën. Vóór die tijd had mijn vader volledige controle over m'n bankrekening en heeft daar dus ook goed gebruik van gemaakt. Waarschijnlijk is dat niet echt de bedoeling, maar ik wist nooit beter eigenlijk, totdat ik natuurlijk begon te werken.

Die ommekeer zal er al voor hebben gezorgd dat hij al minder te besteden had. Let wel, dat ik nog steeds af en toe een paar keer moest bijspringen. Een paar 100 euro hier, een paar 100 euro daar, er is zelfs een jaar of 2 geleden een voorval geweest waar ik snel even 2500 euro moest bijleggen om de deurwaarders buiten te houden zodat we de woning niet zouden kwijtraken. Dit bedrag heb ik wel, voor het merendeel, over de loop der maanden weer teruggekregen.

Maar het verslechtert nu dus steeds en ik begin ook op mijn limiet qua financiele mogelijkheden en geduld te komen. Ik betaal me al scheel aan huurkosten enz en probeer dus zuinig met m'n geld om te gaan, maar al sinds een jaar krijg ik nu elke maand wel een verzoek om wat bij te dragen, wat ik vaak niet eens meer terugkrijg ook omdat m'n vader het simpelweg niet meer heeft. Deze week nu al, heb ik bijna 100 euro moeten voorschieten, omdat ik nu al een week even terug thuis zit, omdat er anders gewoon niets te eten is. Aangezien het eten morgen weer al op zal zijn, en ik nu echt compleet blut ben dankzij deze rotzooi (deze maand al 300 bijgedragen), wordt het weer op een houtje bijten tot dinsdag waar hij eindelijk weer betaald wordt en ik m'n studiefinanciering krijg.

Ik focus voornamelijk op m'n vader omdat mijn moeder al jarenlang niet meer kan werken. Ze heeft gekampt met hevige depressies en is door al de behandelingen eigenlijk veranderd in een schim van haarzelf die in het huis zelf ook weinig meer kan bijdragen. Gepaard met financiele nood, is het hier dus verre van een ideale situatie geworden.

Wat kan ik nu eigenlijk doen? Ik heb het gevoel dat m'n vader ook totaal de controle kwijt is nu, vooral omdat hij zéér slecht tegen kritische noten kan, als ik hem eens wijs op zijn rookgedrag, naar schatting, als ik kijk naar het hoeveelheid eten dat die 100 euro deze week al heeft opgebracht bijvoorbeeld, zal daar zo'n 30 euro insteken terwijl hij de overige 70 spendeert aan benzine en rookwaren. (een pakje shag per dag)

Ik zit nu eigenlijk een hele lap tekst te schrijven, dus ik ga maar even wat dingetjes opsommen en de eerste reacties maar bekijken.

Verdere korte info:

- Kerstcadeaus en verjaardagscadeaus kunnen we voor elkaar al een jaar of 2 niet meer kopen. Het is zelfs zo dat ik vorig jaar 50 euro kreeg voor mn verjaardag, die hij de dag daarna alweer moest gebruiken.

- Ik heb nog een broer van net 18, die nog thuiswoont en zelf ook enorm chaotisch aan het worden is. Waarschijnlijk maakt hij nu hetzelfde door als ik op die leeftijd, waar hij financiele controle wil terwijl m'n vader nog teert op de stufi die hij binnenkrijgt.

- Zelf loop ik nu een maand achter met mn zorgverzekeringspremie, wat ik dus echt haat, ik wil dus dat dit allemaal stopt voordat ik zelf ineens diep in de schulden ga zitten.

- Wat betreft verdere oorzaken waarom hij steeds geldtekort heeft; veel schulden denk ik. En hij valt dus in een vicieuze cirkel waar hij 1 acceptgiro steeds vooruit schuift, om er maar 1 te kunnen betalen. Hij heeft, want ik zie soms de post, deze week een telefoonrekening van 75 euro moeten betalen, wat al 200% van de normale kosten is, zover laat hij het steeds komen. Vooruit schuiven. Hij is te trots om in de schuldsanering of wat dan ook te gaan, wimpelt hij af met ''dat doe ik toch verdomme niet meer op mijn leeftijd''. Een gevalletje te trots dus, wetend dat hij eigenlijk in zijn hele leven nu heeft gefaald en wil het niet accepteren. In de tussentijd draag ik dus de lasten, en dat als student die nu zijn examenperiode binnengaat.

quote:

Op donderdag 17 december 2009 22:13 schreef mafkees01 het volgende:
De hamvraag blijft nu: Werkt ie of zit hij de hele dag TV te kijken? Werkt ie 40 uur, of maar 2 dagen? En kan hij mentaal/fysiek ander werk aan, of doet hij het voor een mager loontje?

Hij werkt. Welisweer is de situatie eigenlijk zo ver van de norm af dat ik het ook niet helemaal precies weet. Maar hij werkt toch zeker een uur of 5 per dag, maar is voor normale banen ooit arbeidsongeschikt verklaard. Zal me niet verbazen als dat op mentale gronden is gebeurd.

Wat betreft de kraan dichtdraaien, dat denk ik dus bij mezelf na iedere keer. Gewoon in m'n studentenkamer blijven en ze het laten uitzoeken want het helpt toch steeds niet. Maar dat is echt de doodssteek voor het gezin, wat het een moeilijke beslissing maakt.

Maar nu zit ik hier dus weer, zelf ook even totaal geen geld en morgen hebben we waarschijnlijk niks, terwijl ik alle energie even nodig hebben bij het leren voor tentamens.

quote:

Op donderdag 17 december 2009 22:19 schreef Adolecens het volgende:
En natuurlijk wat mijn voorganger al zegt. Je moet zelf niet in de problemen komen door je vader.

Als jij de geldkraan dichtdraait redden ze het misschien niet en MOET ie wel de sanering in. Misschien is dat niet eens zo gek. Het zal op korte termijn wel frictie geven, maar op lange termijn echt wel beter. Jij moet nog een leven en kapitaal opbouwen. Op deze manier gooi je elke cent in een bodemloze put waar geen realiteitsbesef inzit.

Dat limiet qua geduld heb ik ook echt wel bereikt eigenlijk, dus dat zal spoedig wel gebeuren. Maar toch, ik heb in het verleden wel eens getracht te zeggen dat ik echt niks kan bijdragen toen hij er eens om vroeg, wat hem dus blijkbaar zo emotioneel maakt in de trant van ''Dan rij ik wel van een brug af'' of ''Nou, hoor je het ma? Dit gezin is gewoon kapot'', dat ik dan toch maar weer toegeef aan de druk, waarna hij weer verandert in een normaal man.

Ik kan zelf inderdaad niks opbouwen. Een paar maanden geleden achtte ik mezelf nog rijk, maar dat is al lang weer vervlogen. Kleding, andere benodigdheden, het zou een riskante aankoop zijn om dat te doen.

quote:

Op donderdag 17 december 2009 22:27 schreef LXIV het volgende:
Je staat er van te kijken hoeveel je in kosten kunt snijden als je bereid bent wat pijn te lijden.

Ik zou toch hebben gedacht, dat na bijvoorbeeld 50 euro vorige week zaterdag, en 50 euro gisteren, we het toch qua voedsel zouden kunnen uitzingen tot volgende week. Dat lijkt me logisch, maar als ik dan het karige zie wat hij aan inkopen meeneemt en hoe snel dat allemaal opgaat, dan lijkt het merendeel weer op te gaan aan rookwaren, benzine en wat dan ook.

Samen met hem financieel dingen op een rijtje zetten heb ik al eens geprobeerd, om dan alleen maar te worden gerustgesteld met beloftes als ''Volgende maand krijgen we sowieso dit en dat erbij, en je broer krijgt nog eens extra stufi, dus je hoeft niks meer bij te dragen.''. Iets waar ik dus steeds intrap helaas.

Het is zelf eigenlijk een heel intelligent persoon, in het verleden heeft hij al zo vaak de belastingaangiftes ingevuld voor familieleden, zelf kent hij het systeem heel goed. Maar toch is hij ergens mentaal te onstabiel om het te handlen als we zelf in de problemen zitten, bijvoorbeeld door zelf enige verantwoordelijkheid te ontkennen als ik hem confronteer met mogelijke bezuinigingen zoals zijn rookgedrag.

Het is altijd al een karig bestaan geweest, nooit vakanties enzo, maar in de laatste 3-4 jaar is het echt ineens geimplodeerd.