Goed topic!
Mijn broertje (3 jaar jonger dan ik) is overleden aan leukemie.
M.i. niet zozeer aan de kanker zelf, als wel aan de behandeling.
Hij heeft veel geleden. En heeft meer dan een jaar in het ziekenhuis gelegen.
Dit is nu al 5 jaar geleden, hij was 27 toen hij dood ging. Maar het beinvloed mijn leven nog steeds iedere dag.
Niet dat ik nog steeds boos ben (dat was ik in het begin wel, en onder bepaalde omstandigheden van machteloosheid nog), maar wel dat ik heel anders naar dingen ben gaan kijken. Het heeft mij zoveel beinvloed dat ik het nog steeds dagelijks merk.
Dingen als carriere en wat mijn leidinggevende van mij vindt, dat interesseert mij ontzettend weinig. Ik ben voor dat soort aspecten bijna ongevoelig geworden. Mijn werk is nog steeds wel okay, maar meer intrinsiek...en niet zozeer wat mijn leidinggevende er van vindt...(is maar een voorbeeld).
Zelf ervaar ik dit juist als positief. Maar de maatschappij ziet dat toch anders...
Tevens heb ik last van angst- en paniekaanvallen gekregen een paar jaar na zijn dood.
En wat ik heel moeilijk blijf vinden, ook al kan ik zelf inmiddels wel met het verlies omgaan, is het verdriet bij mijn ouders. De pijn die zij nog steeds hebben, en iedere dag voelen, dat kan ik niet wegnemen...dat weet ik wel. Maar het is zeer moeilijk om dat maar gewoon waar te nemen en er niets aan te kunnen doen.
Ik heb nog een zusje...14 jaar jonger dan ik. Zij heeft dit dus in haar kindertijd mee gemaakt.
Ik zie de vernietigende effecten die zoiets heeft op een jong iemand.
Je kunt haar niet buitensluiten ook al wil je haar behoeden voor pijn. De dingen die zij heeft gezien en gevoeld op haar 8ste en 9ende die zijn extreem geweest. En dat zie ik ook iedere keer in haar, als we elkaar zien. Omdat ze zo jong was dat het gebeurde, heeft ze stiekem ook wel door dat een verwijzing naar die situatie toen, haar voordeel op kan leveren in de zin van meer zakgeld en aandacht etc.
Maar ook haar situatie, hoeveel ze het ook probeert uit te buiten, is m.i. gewoon triest.
Het overlijden van Remco heeft wel een plek in mijn leven gekregen. Maar wat ik dagelijks merk bij de overlevenden (zo noem ik ons) is misschien wel veel heftiger. Want dat kan ik niet verwerken omdat ik het iedere dag zie en meemaak... Ik heb wel eens gedacht: zijn lijdensweg was over, die van ons gaat nu pas beginnen... Pas over 10 jaar (of nog later) kunnen we zeggen wat het met ons gedaan heeft.
Shit, heftig topic!
MOOI
[ Bericht 1% gewijzigd door capricia op 10-10-2009 02:00:56 ]